Zelfs na zoveel jaren weet ik je misschien niet veel te vertellen.
Heb je in gedachten wel 1000 keren willen bellen.
Maar wat zou ik je dan zeggen?
Hoe moet ik je nu in Godsnaam iets uitleggen?

Ik zal dan maar beginnen bij het begin.
Het je uitleggen zin per zin.

Misschien is dit voor jou nu wel wat raar,
een brief van mij na 20 jaar.
Maar het moet mij even van het hart;
“Jij bent wel een geval apart!”

Jij bent steeds die afwezige leidraad in mijn bestaan,
was voor je werk steeds op de baan.

Ik vraag me af,
nu ik ouder en wijzer ben,
of ik je eigenlijk wel ken.

Je vluchtte steeds van huis,
was er dan iets niet pluis?

Ik kan mijn vinger er niet op leggen, kan je enkel uitleggen….
Uitleggen hoe ik me toen en nu voel,
misschien begrijp je me dan beter, weet wat ik bedoel.

Toen ik kwam vragen om te trouwen,
om van iemand te mogen houden,
zei mam; “ Zijd niet zo stom als ik!”
Oei! Ik schrik.

Jullie zijn moeten trouwen dat staat buiten kijf,
want 6 maanden later kwam ik uit mams lijf.

Ben ik eigenlijk wel welkom geweest?
Of enkel het product na een wild feest?

11 Maanden later kwam de volgende “koter” eraan.
Vroeg je bij jezelf niet; “ Wat nu gedaan?”

Jij toonde je sterk,
dat denk ik wel,
en je werk redde gewoon je vel.

Maar wat er tussen de 4 muren thuis afspeelde was voor jou precies van geen belang.
Of was je misschien gewoon bang…
Bang om “papa” te zijn,
of vond je het “idee” niet echt fijn.

Waar was je plaats in dit gezin?
Of voelde je gewoon te min.
Voelde je je het 5^de wiel aan de wagen?
Ik blijf precies maar “vragen” vragen.

Maar vragen stel ik al heel mijn leven,
enkel op sommige vragen is het antwoord uitgebleven.

Vragen stel ik mijn constant in mijn hoofd,
zelfs als niemand mij geloofd.

Je zou er eens een kijkje moeten in gaan nemen.
Je zou vlug de benen nemen.

Met je kinderen te ravotten,
doen zoals alle andere zotten.
Er eens voor ons zijn op tijd en stond,
dat is wat ik er van vond.

Werken was voor jou misschien plezant,
maar onbewust zette jij jezelf aan de kant.
Ben je van je plaats geweken,
heb je je kans verkeken.

Maar de grootste vraag in deze brief
Heb je me eigenlijk wel lief?
Want nooit heb je je gevoelens tegenover mij geuit.
Je enige meid, je kleine (nu grote en eerste) spruit.

Nooit is er spraken geweest van die speciale band,
die band van vader en dochter samen hand in hand.

Wanneer heb ik ooit eens tegen je aangeleund?
Wanneer heb je mij eens gesteund?

Mama’s wil was wet,
nooit heb je je er tegen verzet.
Nooit heb je je met je vuist op tafel geslaan.
Nooit heb je gezegd; “ Stop!” “Genoeg!” “Gedaan!”.

Het klinkt misschien wel raar,
Paps! Verdorie we lijken uiteindelijk wel echt op elkaar.

Want als we het even niet zien zitten,
gaan we op onszelf staan vitten.

Trekken we ons terug in onze schelp,
en roepen heel hard help.

We vluchten beide uit het huis,
ver weg van al dat gespuis.

Maar er is niemand die onze kreet zal horen
niemand die zich aan ons zal storen.

Niemand die ons zal missen,
ze kunnen enkel maar gissen.

De wereld gaat gewoon verder zijn gang,
en wij worden meer en meer bang.

Nooit heb ik je echt gelukkig gezien,
Komt het door die onnozele ………….?

Heeft zij je zo in haar greep,
dat je mij niet echt begreep?

Of was je gewoon blind,
blind voor die onvoorwaardelijke trouwbelofte die jij haar gaf.
Die jij zal meenemen tot in je graf.

Haar echte geheimen zal je nooit kennen,
ook al heeft de buitenwereld daar wel aan mogen wennen.

Of wist je toch van haar avontuur,
en stemde oogluikend toe op den duur!

Ik kon het niet meer aan,
dat niemand mij nog zag staan.

Sorry, tot mijn grote spijt,
maar ik ben niet jullie meid.( huishoudster)
Ik was ook nog maar een kind,
dat enkel naar wat liefde verlangde en niet echt werd bemind.

Koen heeft altijd alles gemogen,
heeft jan en alleman bedrogen.
Heeft altijd zijn zin mogen doen,
mama’s kleine kapoen.

Het zal daarom misschien wel wat hard klinken,
maar laat hem nu ook maar eens in het huishouden uitblinken.
Laat hem nu maar eens voor jullie zorgen vandaag en morgen.
Laat dat nu zijn, zijn zorgen.

Hij heeft er altijd van geprofiteerd
Dat is hem met de paplepel aangeleerd.

Daar heb jezelf ook een stuk mee in bijgedragen,
Omdat je nooit hebt staan klagen.
Nooit de dingen in vraag hebt gesteld.
Nooit je veto hebt gesteld.

Nooit ben je komen vragen hoe de vork aan de steel zat.
Jij hebt je antwoord zeker al van mama gehad.

Ik was het gewoon spuug zat.
Dat je mij niet echt zag staan,
dat ik daarom het huis uit ben gegaan.
Dat je nooit voor me bent opgekomen.

De deur was gesloten,
vervangen die sloten.

En enkel omdat ik een keer in mijn leven,
eens alles aan mezelf had gegeven.
Voor mezelf was opgekomen,
eens was opgekomen voor mijn eigen dromen!

Maar je bent nu eenmaal wie je bent,
zoals iedereen je kent
Je leven heeft je zo gekraakt,
je leven heeft je zo gemaakt.

Ik hoop dat je je niet laat kisten.
Als ze dat eens wisten,
dat je stiekem voor je kleinkinderen iets achterlied,
het doet me veel verdriet.

Dat je een keuze hebt moeten maken voor het leven,
daar sta ikzelf nog van beven.

Toen ik vroeg of je peter wilde zijn van je eerste kleinzoon,
Zei je schoon ; “Dat moet ik eerst aan die van thuis vragen!”

Ja, hallo zeg,
had ik even pech!
Ik had wel een ander antwoord verwacht,
wat had je anders gedacht

Het heeft niet mogen zijn,
dat doet ergens nog altijd pijn.
Misschien ook wel bij jou en stond je gewoon alleen,
alleen in de kou.

Kon je geen enkele kant op,
zat je hele leven in een strop.
Dat je daardoor niet mag/kan/wil deelnemen aan dat leven van mij,
dat stemt me helemaal niet blij.

Maar wat kunnen we er nu nog aan doen?
Het is misschien zelfs al te laat,
is er van liefde geen sprake meer enkel van haat.

Maar laat ik je even vertellen het is misschien wel raar;
“Haat en liefde ligt heel dicht bij elkaar.”

Ik zal het net als jij een plaats moeten geven
En verder gaan met mijn leven.

Verder gaan met wat ikzelf heb opgebouwd.
Verder gaan met wat voor mij is zo vertrouwd.

Mijn kinderen en M....
Ja paps ik red me wel.

Je dochter, ( moedige strijdster).

Jij had veel power, jij had de kracht,
Jij had controle, jij had veel macht.

Wat heb ik dan verkeerd gedaan?
Ik wil je schieten naar de maan.

Lekker ver weg,
maar jammer genoeg heb ik pech.
Want dat is voor mij nog niet ver genoeg.

Ik ken je alleen maar als een kwade,strenge tante,
Ja, jij bent de ambetante.

Ik was de oudste,
helemaal niet de stoutste.
Luisterde altijd braaf en gedwee.
Want anders zat het er tegen en dan…… o wee!

Ik had geen recht van spreken, jij snoerde steeds mijn mond,
En als het je niet zinde dan kreeg ik ze geveegd op ……….

Waarom kon het niet gewoon zijn “ houden van…”,
zelfs mijn schrijffouten hakte je in de pan.

Telkens weer, keer op keer.
Ik ben niet perfect in jou ogen en dat doet zeer!

Luisteren naar elkaar,
een hand op de schouder, een welkomsgebaar,
het klinkt misschien wel raar.
Maar dat was wat ik me wenste als kind,
en niet een mama steeds slecht gezind.

Ook voor mij eens klaar staan als het eens even kon,
maar jij had al gemaakt die grote som.
Van één en één is drie,
En ik, ik telde nie(t).

Koen was het “engeltje “ lief,
nog steeds je hartendief.
Hij kon niets fout doen in je ogen,
maar ook hij heeft je steeds voorgelogen.

Alleen was je blind,
blind voor de fratsen van dit kind.
Hij is nog steeds het kind dat je het meest bemind.

En liep er iets fout,
dan waren steeds de andere stout.

Nooit is hij het geweest in jou hoofd,
hij is de enige die je geloofd.
Wij lieten je dan maar begaan,
in jou ogen had een ander het gedaan.

Alleen jammer dat Peter en ik dit moesten bekopen.
Of weet je nu nog steeds niet waarom ik ben gaan lopen?

Jij vluchtte in het werk en in de armen van een ander.
Ik stelde me er geen vragen bij,
ik zag dat je opfleurde, je was weer blij.

Maar de prijs die ik er voor betaalde was veel te groot,
jij maakte me tot je bondgenoot.
Ik was amper 15 jaar, en leefde met een groot geheim,
ja, ik vond het soms wel fijn.
Om de aandacht van een andere mama te krijgen,
maar daarvoor moest ik dan ook zwijgen.
Moest als jonge puber als een volwassene handelen.
En jij! Jij ging met Hugo wandelen. ( Marcel, Richard, Ivo,...)

Stelde me steeds dezelfde vraag of papa hier wel van wist,
anders is het een geheim voor jou dat je meeneemt in je kist.

En ook al zou ik het nu nog vertellen,
wie zou in deze tijd daar nog een oordeel over vellen.

Ons heb je steeds gezegd,
en ja ik meen het echt.
Op 21 uit de deur,
voor jou dan gedaan die dagelijks sleur!
Op eigen benen ben ik gaan staan.
Ja mam! Ik heb het zelfs voor mijn 21^ste gedaan.
Jou werk zat erop en kon je leven weer gewoon verder gaan.

Maar toen ik kwam vragen om te trouwen,
om van iemand anders te mogen houden.
Zei jij; “ Zijd niet zo stom als ik!”
Oei! Ik schrik.

Was ik dan wel welkom in jou leven?
Ik huiver, ik sta te beven.

Dit was de 2^de grote klap,
weg een stuk zelfvertrouwen,
een vreselijke grote hap.

Alle puzzelstukjes vielen in elkaar.
Ja hoor! Geloof me maar.
Nu pas begon ik te begrijpen waarom je zo bent zoals je bent.
Een zure pruim, een zure krent.

Maar Koen je kleine/ grote kapoen,
die kan thuis nog steeds zijn zinnetje doen.
Die hoeft niet op eigen benen te staan,
zelfs op een kleinzoon komt het dan niet aan.

Van ander hoor ik je zeggen dat je maar één kleinkind hebt.
Maar laat ik je even met je neus op de feiten drukken,
je kan je er niet van los rukken.
Het staat buiten kijf,
je hebt er nog vijf !!!!

Ze weten dat je bestaat,
Maar dat ik er liever niet over praat.
Het doet te veel pijn,
En dat vinden ze niet fijn.

Je hebt me onrecht aangedaan,
Ik heb niets verkeerd gedaan.

Want enkel die ene keer dat ik voor mezelf ben opgekomen,( ik was toen 20)
heb jij gewoon van de ene dag op de andere mijn thuis ontnomen.
Jij hebt de deur voorgoed gesloten,
en mijn gevoelens voor alles wat met thuis te maken heeft met haat overgoten.

Daar heb je weer die macht,
die macht waar jij zo naar smacht.
Die macht waar jij zo op kikt,
Die macht waar iedereen van schrikt.

Voor jou besta misschien ik niet meer,
En weet je! Dat doet zeer.

Maar het is toch wel raar,
liefde en haat ligt zo dicht bij elkaar.

Mijn leven is met dat van je verbonde(n),
enkel dat je er niet aan wil deelnemen is een zonde.

Dacht dat het met de jaren wel zou slijten,
maar ik blijf met een schuldgevoel tegen mijn eigen muur op smijten.

Gewoon omdat deze dingen nooit zijn uitgepraat,
uit pure haat, uit pure nijd,
wil ik die negatieve gevoelens kwijt.

Ik wil het een plaats kunnen geven,
verder kunnen gaan met mijn leven.

Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed,
en meen het goed.

Hunker naar een luisterend oor,
maar ook hier( in deze brief) vind ik geen gehoor!

Ook al heb ik veel mensen om me heen,
toch voel ik me zo alleen.

Sta nog steeds voor je gesloten deur als weleer,
zoals toen die ene keer.
De deur die nooit meer open gaat,
voor jou sta ik de rest van mijn leven nog op straat.
Voor jou doet het er niet toe hoe het met me gaat.

Waarom heb je de bitterheid van je leven aan mij doorgegeven.
Sorry mam, maar zo wil ik niet verder leven.

Er moet ooit eens een einde aan komen,
Een einde aan die akelige dromen.
Dromen dat het ooit nog goed zal/ zou komen.
Ze zijn enkel maar bedrog,
zelfs als ik wakker lig dan nog.

Mama, met pijn in het hart zeg ik je vaarwel
Misschien kom ik je ooit nog wel eens tegen, al is het in de hel.
Het ga je goed,
Jij weet best voor jezelf hoe je dat doet.

Ik lig nu misschien wat met mezelf in de knoop,
Maar voor jou is het te laat, voor mij is er nog hoop.

Ik zal er wel geraken,
al is het niet dank zij jou.

Maar dank zij al de anderen,
waar ik zo van hou.

Je dochter.

Onzeker ben ik over onze toekomst
hoe het nu verder moet.
We proberen elkaar te behagen,
en vraag me af ;” Doe ik het wel goed!”
Ik loop op de toppen van mijn tenen,
en probeer in je buurt niet te wenen.
Te wenen van verdriet,
omdat jij mij niet echt ziet.
Jij die niet kan lezen tussen de regels,
jij die niet met complimenten te koop loopt,
jij die mij voor vanzelfsprekend houdt.
Wat doen we dan in elkaars ogen fout?

Ergens onderweg, ik weet ongeveer waar,
ben ik het rotsvaste vertrouwen verloren in elkaar.

Ergens onderweg, ik weet ongeveer wel hoe,
ben ik het gevoel van open en eerlijk verloren naar elkaar toe.

Ergens onderweg, ik weet ongeveer wel wanneer,
ben ik het gevoel van veiligheid verloren en vond het nergens meer.

Ergens onderweg, ik weet ongeveer waar het gebeurde,
ben ik mijn gevoel voor onzekerheid verloren wat mijn toekomst donker kleurde.

Mijn liefde heb ik nooit verloren alleen de onvoorwaardelijkheid hiervan.
Ik hebt gevochten voor ons,
maar dat is iets wat ik niet langer wil, durf of kan.

Ergens onderweg, zal ik je weer ontmoeten
nemen we dan een nieuwe start, samen of appart.

De toekomst zal het misschien uitwijzen....

Soms is het even dat ik het niet meer weet.
Soms is het even dat ik het liever vergeet.
Dat ik niet meer weet wat ik aan moet met jou.
Dat ik het niet weet of ik je echt vertrouw.
Het enige is dat je er bent.
Dat je lief en aardig op me stemt.
Je zet je zinnen op mij en dat blijft me zeker bij.
Je bent zo lief en aardig tegelijk.
Maar zo anders dan ik ben.
En dat is soms moeilijk voor mij!
Gewoon een avondje niet nagedacht.
Maar zo gezellig en vrij dat ik nu meer verwacht.
Je weet wat ik denk en je weet hoe ik me voel.
Dat ik in de war ben en het niet zo bedoel.
Je bent zo aardig en lief voor mij.
Dat maakt alles zo moeilijk voor mij
Maar een relatie is anders
je moet ze koesteren,
ze is anders snel voorbij.

Bijna had ik je een mail gestuurd
en gezegd dat ik je ga verlaten.
Omdat ik het gevoel had dat het beter zou zijn
als we niet meer met elkaar zouden praten.

Toch voel ik ook tranen
en vraag me af of het wel goed zou zijn.
Ik wil je ook zo graag bij me houden
maar misschien doen we elkaar dan teveel pijn.

Ik ben nog altijd bang je kwijt te raken
en waarom weet ik niet
ik worstel al een tijdje met dit gevoel
maar het doet me ook zo'n verdriet.

Ik wil je dat je me met rust laat,
maar toch kan ik niet zonder jou
het steekt, het doet pijn,
omdat ik toch nog van je hou.

De knoop is doorgehakt,
in mijn hoofd had ik al duizend keer mijn koffer gepakt.
Nu is de knoop echt door en weet ik niet wat ik voelen moet,
maar ergens voelt het wel goed.
Ergens voelt het ook wel vreemd en ken ik mezelf niet.
Misschien omdat ik niet weet wat ligt er in 't verschiet.
Misschien omdat de toekomst onzeker is,
misschien omdat ik weet wat ik mis.
Het vertrouwen in elkaar is er niet meer,
ook al zeg je keer op keer dat het niet zo is,
ergens blijft er een gemis.
Een gemis van zoveel kleine dingen,
dingen die zich zijn blijven opdringen.
Dingen die nooit uitgesproken zijn
Ik kan ze zelfs niet eens vernoemen.
Je zou jezelf enkel verdoemen.
Van de zoveel keer dat je me met alles alleen liet zitten.
Is dit daarom nu mijn lot?
We gaan er beiden aan kapot!
Het is daarom beter dat ik een tijdje ga.
Het ga je goed!
Je weet hoe het moet!
Eens zien of je het ook 17 jaar vol kan houden!
Eens zien wat jij er van terecht brengt.
Jij die altijd zegt dat je het beter kan maar het eigenlijk nooit gedaan hebt!
Laat nu maar eens zien!
Jij bent de man!
Trek nu maar eens je plan!

Geheimen wil ik met je delen,
maar jij staat niet meer open voor mij.
Jij voelt je op je ongemak
en dat maakt me niet erg blij.
Jij bent een maatje dat ik nog maar pas ken
en toch voelt het alsof ik je jaren ken.
Ik voel me op een andere planeet
omdat ik het niet meer weet.
Niet meer weet hoe het nu verder moet
en dat is helemaal niet goed voor mijn gemoed.
Ik heb mijn eerste belofte bij jou al verbroken,
hoe hij er achter is gekomen deed mij koken.
Ik kan de klok niet meer terug draaien,
net zo min als jij.
Maar laat ik hopen dat ik op een dag weer mag staan aan je zij.
Dat ik weer geheimen met je mag delen,
weer zot met je kan doen en mee mag spelen.

Een vriend is voor mij iemand die van je houd op zijn manier,
die zijn deur open laat op een kier.
Een vriend is iemand die je min- en pluspunten accepteert en je voor je innerlijke waarden addoreerd.
Iemand die je begrijpt in de donker en in het duister.
Iemand die je zegt; “Kom, zet je en ik luister.”
Een vriend reikt zijn hand en legt de jouwe in de zijne en leidt je over berg en dal.
Behoed je voor een lelijke val.
Hij is de zon in de regen,zo zacht als sneeuw, zo warm als de zon.
Een vriend heeft een plaats in mijn hart
Een plaats die niemand anders heeft,
een plaats die je hem geeft.
Bij hem mag je zijn wie je bent,zoals hij je kent.
Vriend, jij bent de grond, de regen en de zon,waar ik als bloem in leven mag.
Dank je vriend dat je er bent.

Beste vriend,
Waaraan heb ik dit verdient?
Wat heb ik verkeerd gedaan,
dat je me liever niet meer in je buurt hebt staan?
Ik zou je zelfs beliegen, wanneer ik je zeggen zou,
dat wanneer ik je zie, je niet om de hals zou vliegen.
Tot mijn grote spijt wil ik je via dit schrijven mijn gevoelens voor je kwijt.
Ik kan ze moeilijk onderdrukken,
het zou met de beste wil van de wereld niet eens lukken.
Want mijn verstand en mijn hart,
staan al een tijdje los van elkaar,
ze staan en handelen apart.
De ene zegt zus en de andere zo.
Wat mond en verstand zeggen,
kan het gevoel in mijn hart voor jou niet eens uitleggen.
Maar zelfs dat laat je niet meer toe.
Ik word het wachten toch zo moe!
Het wreed me op vanbinnen,
want in je ogen lees ik andere dingen.
Ik durf je zelfs mijn liefde niet verklaren.
Mijn wereld staat echt op zijn kop en jij zegt nu; “stop”
Ben ik nu voor jou een gevaar?
Jij doet alsof er niets is gebeurt.
Maar ik kan het niet van me afzetten,
het is best moeilijk dat geef ik toe,
ik gaf je heel mijn hart.
Waarom hebben we dan toegegeven?
Konden we beiden de verleiding niet weerstaan?
In jou ogen hebben we iets stoms gedaan.
Voor mij een mooi moment.
Jij zegt; “ Je hebt je vriendin bedrogen.”
En ik?
Ik heb mijn ware gevoelens voor jou voorgelogen.
Het verlangen naar het onbekende, het onbereikbare, naar jou!
Is dit nu zo raar?
Is dit dan geen liefde die ik voel!
Zoveel vragen in mijn hoofd waar ik geen antwoord op heb.
Jij bouwt nu een muur om je heen, met een grote diepe gracht.
Jij hebt nu de controle, de macht!
Kon ik maar kijken in je hart,
op dat plekje voor mij apart.
Dat je toont wie je echt bent, je kwetsbaar openstelt,
echt vertellen wat je voelt.
Je weet goed wat ik bedoel.
Ik durf je dit zelfs niet op te sturen,
want dan weet ik dat onze vriendschap ook niet lang meer zal duren.
Dan ben ik je helemaal kwijt en dat wil ik niet!
Dan blijf ik maar alleen met mijn stille verdriet!
Mijn onbeantwoorde vragen zullen na verloop van tijd wel slijten,
al is het stap voor stap.
Neen! Die ene avond met jou was voor mij geen grap.
Ik weet soms niet hoe ik verder moet.
Maar toch zal ik een keuze moeten maken.
Ik zou het willen schreeuwen van de daken hoeveel ik wel van je hou.
Maar wil jij dat wel horen?
Ik moet je stilaan laten gaan, met mijn honger naar meer alleen verder gaan.
Verder gaan met mijn eigen leven.
Hoe, wat waarom, wanneer?
Het zal zijn voor een andere keer!
Het zal zijn voor in een ander leven.
Weet dat het plekje in mijn hart voor jou blijft heel apart.
Ik heb het aan jou gegeven voor heel je leven.