Er is een tijd van komen,
er is een tijd van gaan.
Er is een tijd van leven,
en een tijd van niet meer bestaan.

De laatste grootouder, mijn meter is niet meer.
Een flinke dame op leeftijd,
het doet me zeer!

Het nieuws via de telefoon sloeg in als een bom!
Ik stond op mijn benen te beven,
ik klapte even dicht!
De vragen van “Hoe”, “Wanneer”, “Waarom”
Neen dit was echt géén leuk bericht!

Ik vond het helemaal niet fijn,
net nu we allen zo gezellig samen zijn.
Dan toch maar even de moed bij elkaar genomen om de tantes te bellen,
zodat zij me de details konden vertellen.

We dachten, ons “Moeke” word zeker 100 jaar,
maar het is anders gelopen, en dat is een beetje raar!

Je werd zo plots uit ons leven gerukt,
ze konden er niet veel meer aan doen.
Je bereikte een mooie leeftijd "92",
laat dat maar eens een ander je nadoen!

Zolang we de verhalen en herinneringen over jou vertellen,
zal jij steeds in onze harten en gedachten zijn,
en niemand die jouw kende, zal daar een oordeel over vellen!
Het verdrijft op dit ogenblik een beetje de pijn.

Lieve Moeke, het gaat je goed hierboven!
Ik moet nu enkel geloven,
dat je nu terug bent bij Jan, je zoon en vake, je man.
Wij hier benden, wij trekken onze plan!

En ik weet, af en toe kijk je naar beneden,
naar de dingen die wij doen, in het heden!
En knik je goedkeurend toe.