Even leek ik niet meer te willen leven, alles was me om het even. Mijn leven had géén reden, ik was radeloos en uitgeteld! Het hing al weken, maanden, jaren in mijn kleren, mijn wereld diende bijgesteld! Maar nu..., het einde nadert, het afscheid komt dichterbij. Het einde nadert, dat stemt me niet blij! Soms maakte ik hier vrienden voor even, maar ik maakte ook vrienden voor het leven. Het afscheid nemen dat doet pijn. Het afscheid nemen is niet fijn! Niemand kan vertellen wat het leven biedt. Maar weet, ik vergeet jullie niet! Ik weet nog toen ik voor de eerste keer naar de groepstherapie ging. Neen! Dacht ik, dat is niet mijn ding! Maar het ging net als al de anderen die me voor gingen, stap voor stap. Dat was op 1april, het was géén grap! Ben bang wat ik in de toekomst moet! Vragen zoals; Gaat het me slecht of gaat het me goed?! Maar morgen scheiden onze wegen, morgen sta ik weer alleen. Maar ik weet, ik heb nu nieuwe vrienden om me heen! Nu ik enkele weken verder ben, mezelf weer een beetje beter ken, alles een plaatsje heb kunnen geven, kan ik starten met.... " mijn nieuwe leven"
