De knoop is doorgehakt,
in mijn hoofd had ik al duizend keer mijn koffer gepakt.
Nu is de knoop echt door en weet ik niet wat ik voelen moet,
maar ergens voelt het wel goed.
Ergens voelt het ook wel vreemd en ken ik mezelf niet.
Misschien omdat ik niet weet wat ligt er in 't verschiet.
Misschien omdat de toekomst onzeker is,
misschien omdat ik weet wat ik mis.
Het vertrouwen in elkaar is er niet meer,
ook al zeg je keer op keer dat het niet zo is,
ergens blijft er een gemis.
Een gemis van zoveel kleine dingen,
dingen die zich zijn blijven opdringen.
Dingen die nooit uitgesproken zijn
Ik kan ze zelfs niet eens vernoemen.
Je zou jezelf enkel verdoemen.
Van de zoveel keer dat je me met alles alleen liet zitten.
Is dit daarom nu mijn lot?
We gaan er beiden aan kapot!
Het is daarom beter dat ik een tijdje ga.
Het ga je goed!
Je weet hoe het moet!
Eens zien of je het ook 17 jaar vol kan houden!
Eens zien wat jij er van terecht brengt.
Jij die altijd zegt dat je het beter kan maar het eigenlijk nooit gedaan hebt!
Laat nu maar eens zien!
Jij bent de man!
Trek nu maar eens je plan!