Jij had veel power, jij had de kracht,
Jij had controle, jij had veel macht.

Wat heb ik dan verkeerd gedaan?
Ik wil je schieten naar de maan.

Lekker ver weg,
maar jammer genoeg heb ik pech.
Want dat is voor mij nog niet ver genoeg.

Ik ken je alleen maar als een kwade,strenge tante,
Ja, jij bent de ambetante.

Ik was de oudste,
helemaal niet de stoutste.
Luisterde altijd braaf en gedwee.
Want anders zat het er tegen en dan…… o wee!

Ik had geen recht van spreken, jij snoerde steeds mijn mond,
En als het je niet zinde dan kreeg ik ze geveegd op ……….

Waarom kon het niet gewoon zijn “ houden van…”,
zelfs mijn schrijffouten hakte je in de pan.

Telkens weer, keer op keer.
Ik ben niet perfect in jou ogen en dat doet zeer!

Luisteren naar elkaar,
een hand op de schouder, een welkomsgebaar,
het klinkt misschien wel raar.
Maar dat was wat ik me wenste als kind,
en niet een mama steeds slecht gezind.

Ook voor mij eens klaar staan als het eens even kon,
maar jij had al gemaakt die grote som.
Van één en één is drie,
En ik, ik telde nie(t).

Koen was het “engeltje “ lief,
nog steeds je hartendief.
Hij kon niets fout doen in je ogen,
maar ook hij heeft je steeds voorgelogen.

Alleen was je blind,
blind voor de fratsen van dit kind.
Hij is nog steeds het kind dat je het meest bemind.

En liep er iets fout,
dan waren steeds de andere stout.

Nooit is hij het geweest in jou hoofd,
hij is de enige die je geloofd.
Wij lieten je dan maar begaan,
in jou ogen had een ander het gedaan.

Alleen jammer dat Peter en ik dit moesten bekopen.
Of weet je nu nog steeds niet waarom ik ben gaan lopen?

Jij vluchtte in het werk en in de armen van een ander.
Ik stelde me er geen vragen bij,
ik zag dat je opfleurde, je was weer blij.

Maar de prijs die ik er voor betaalde was veel te groot,
jij maakte me tot je bondgenoot.
Ik was amper 15 jaar, en leefde met een groot geheim,
ja, ik vond het soms wel fijn.
Om de aandacht van een andere mama te krijgen,
maar daarvoor moest ik dan ook zwijgen.
Moest als jonge puber als een volwassene handelen.
En jij! Jij ging met Hugo wandelen. ( Marcel, Richard, Ivo,...)

Stelde me steeds dezelfde vraag of papa hier wel van wist,
anders is het een geheim voor jou dat je meeneemt in je kist.

En ook al zou ik het nu nog vertellen,
wie zou in deze tijd daar nog een oordeel over vellen.

Ons heb je steeds gezegd,
en ja ik meen het echt.
Op 21 uit de deur,
voor jou dan gedaan die dagelijks sleur!
Op eigen benen ben ik gaan staan.
Ja mam! Ik heb het zelfs voor mijn 21^ste gedaan.
Jou werk zat erop en kon je leven weer gewoon verder gaan.

Maar toen ik kwam vragen om te trouwen,
om van iemand anders te mogen houden.
Zei jij; “ Zijd niet zo stom als ik!”
Oei! Ik schrik.

Was ik dan wel welkom in jou leven?
Ik huiver, ik sta te beven.

Dit was de 2^de grote klap,
weg een stuk zelfvertrouwen,
een vreselijke grote hap.

Alle puzzelstukjes vielen in elkaar.
Ja hoor! Geloof me maar.
Nu pas begon ik te begrijpen waarom je zo bent zoals je bent.
Een zure pruim, een zure krent.

Maar Koen je kleine/ grote kapoen,
die kan thuis nog steeds zijn zinnetje doen.
Die hoeft niet op eigen benen te staan,
zelfs op een kleinzoon komt het dan niet aan.

Van ander hoor ik je zeggen dat je maar één kleinkind hebt.
Maar laat ik je even met je neus op de feiten drukken,
je kan je er niet van los rukken.
Het staat buiten kijf,
je hebt er nog vijf !!!!

Ze weten dat je bestaat,
Maar dat ik er liever niet over praat.
Het doet te veel pijn,
En dat vinden ze niet fijn.

Je hebt me onrecht aangedaan,
Ik heb niets verkeerd gedaan.

Want enkel die ene keer dat ik voor mezelf ben opgekomen,( ik was toen 20)
heb jij gewoon van de ene dag op de andere mijn thuis ontnomen.
Jij hebt de deur voorgoed gesloten,
en mijn gevoelens voor alles wat met thuis te maken heeft met haat overgoten.

Daar heb je weer die macht,
die macht waar jij zo naar smacht.
Die macht waar jij zo op kikt,
Die macht waar iedereen van schrikt.

Voor jou besta misschien ik niet meer,
En weet je! Dat doet zeer.

Maar het is toch wel raar,
liefde en haat ligt zo dicht bij elkaar.

Mijn leven is met dat van je verbonde(n),
enkel dat je er niet aan wil deelnemen is een zonde.

Dacht dat het met de jaren wel zou slijten,
maar ik blijf met een schuldgevoel tegen mijn eigen muur op smijten.

Gewoon omdat deze dingen nooit zijn uitgepraat,
uit pure haat, uit pure nijd,
wil ik die negatieve gevoelens kwijt.

Ik wil het een plaats kunnen geven,
verder kunnen gaan met mijn leven.

Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed,
en meen het goed.

Hunker naar een luisterend oor,
maar ook hier( in deze brief) vind ik geen gehoor!

Ook al heb ik veel mensen om me heen,
toch voel ik me zo alleen.

Sta nog steeds voor je gesloten deur als weleer,
zoals toen die ene keer.
De deur die nooit meer open gaat,
voor jou sta ik de rest van mijn leven nog op straat.
Voor jou doet het er niet toe hoe het met me gaat.

Waarom heb je de bitterheid van je leven aan mij doorgegeven.
Sorry mam, maar zo wil ik niet verder leven.

Er moet ooit eens een einde aan komen,
Een einde aan die akelige dromen.
Dromen dat het ooit nog goed zal/ zou komen.
Ze zijn enkel maar bedrog,
zelfs als ik wakker lig dan nog.

Mama, met pijn in het hart zeg ik je vaarwel
Misschien kom ik je ooit nog wel eens tegen, al is het in de hel.
Het ga je goed,
Jij weet best voor jezelf hoe je dat doet.

Ik lig nu misschien wat met mezelf in de knoop,
Maar voor jou is het te laat, voor mij is er nog hoop.

Ik zal er wel geraken,
al is het niet dank zij jou.

Maar dank zij al de anderen,
waar ik zo van hou.

Je dochter.