 |
|
|
| Het leven na 5 september 2008 |
|
|
| 09-01-2013 |
 Gelukkig nieuwjaar!! |
Hi Jannes,
het is alweer een tijdje geleden. We zijn alweer een nieuw jaar. Een jaar waarin je 17 zou worden. Het jaar waarin je naar je laatste jaar humaniora zou gaan, je "kleine" broer naar het eerste jaar. Dit is de grote uitdaging voor dit jaar: je broer die stap laten zetten, jouw laatste stap, de stap naar de humaniora. Hij stelt veel vragen: Hoe gaat het er aan toe? Word je daar opeens aan je lot overgelaten? Welke richting moet ik kiezen? Welke school wordt het? Vragen waar jij het beste een antwoord op zou moeten kunnen geven.
Het is moeilijk, Jannes, Cis zo te zien, wetend dat hij je zo mist. Ik geloof dat je er bent maar niet op de manier dat we je hier graag zouden hebben.
Maar ook dit jaar gaan we weer doorgaan, op onze tanden bijten, slikken, een traan laten, met een glimlach aan jou terug denken.
Ik hoop dat je leuke dagen gehad hebt. Veel verjaardagen gevierd. Niet onze topdagen hier he!!
Zal ik Cis zijn grote vraag nog stellen? Gaat het nog sneeuwen deze winter?? Hij wacht op jou!!
een dikke kus van ons allemaal, voor jullie allemaal!
|
|
|
|
|
| 05-09-2012 |
| 5 september... 4 jaar geleden |
5 september 2008, de laatste dag van je eerste week op het college. Cis was gewend geraakt aan het ritme en was vroeg opgestaan. Hij kwam naast jou staan aan tafel, legde zijn arm om je schouder en zei: "mijn broer". Je was klaar, ik ging even mee naar buiten en je vertrok... om nooit meer thuis te komen.
Het was fijn je zo gelukkig te zien, de verhalen die we hoorden achteraf, hoe je al je plekje had in de klas.
Het doet allemaal nog zoveel pijn. Die laatste week van augustus, als iedereen het begin van het schooljaar voelt komen, voelen wij die pijn weer opkomen. Sommige dingen lijken precies gisteren gebeurd, andere dingen zijn zo ver weg! Je geur, je stem, hoe je eruit zou zien, hoe je zou zijn, dat is gestopt, dat is verdwenen!
Volgend jaar, 5 jaar na jouw verlies, moet Cis ook vertrekken. Het maakt me nu al bang. Maar zoals we deze 4 jaar al doorgesparteld zijn, zullen we daar ook door komen! Met af en toe een teken van jou, dat je er bent, dat je voor je broer zorgt, zullen we er komen!
We missen je nog elke dag!!
|
|
|
|
|
| 03-07-2012 |
| vakantie |
hi Jannes,
het is weer vakantie! Cis is al op ponykamp. Zo vlug gaat de tijd. Ja, de tijd gaat zelfs voor mij al weer vlug! Hoewel examens nog altijd een moeilijke periode zijn. Waarom? Ik moet jou niet achter je veren zitten, Cis studeert wel goed vooraleer we thuis zijn. Ik hoef hem niets meer te helpen als ik thuis kom. En toch, heel onbewust, voel ik me rot in die periode. Of is het gewoon de aanloop naar vakantie? Het is toch altijd anders dan tijdens het schooljaar. Ik wil het voor Cis zo aangenaam mogelijk maken. Maar hij is zo dikwijls alleen, ook als wij thuis zijn, moet hij soms wel alleen bezig zijn. En dan mist hij je zo! Hij droomt er nog altijd van hoe jij met hem met de playmobil speelde, denk ik. Ik probeer hem duidelijk te maken dat jij niet meer zou spelen zoals vroeger. Maar iets in mij zegt dan dat jij het hem wel naar zijn zin zou maken! Ik kan me niet voorstellen dat je niets met hem meer zou doen. Ik kijk naar Cis, alleen, en ik zie jullie met 2 bezig... verdorie, dit blijft toch moeilijk! Ik kan hard werken, ik kan Cis meerdere keren op kamp laten gaan maar ik kan voor niemand dat wrange gevoel wegnemen. Ik kan je niet, al was het maar voor heel even, terug tussen ons zetten en samen lachen, je kleine broer zien opkijken naar jou en jij met een trotse blik naar je kleine broer kijken!
Wat ik zou doen moest je hier ooit terugstaan?? Ik zou je vastpakken, je knuffelen, je geur opsnuiven, je honderden keer zeggen dat ik je graag zie en je vragen me te vergeven voor al die keren dat ik stomweg boos was omdat ik moe was.
Ik mis je, mijn vriend, met heel mijn hart!!
|
|
|
|
|
| 21-03-2012 |
| zoveel jonge mensen... |
hey Jannes,
wat een week! een verschrikkelijke week, voor zoveel mensen. Je bent weer in de gedachten van veel mensen geweest! Ook bij ons is er weer heel veel boven gekomen. Je schrikt ervan hoe vlug die gevoelens er terug zijn en hoe voelbaar ze weer zijn! Die angst, dat wachten, die onzekerheid. Dit hebben we ook gekend, wij waren dicht bij jou maar het was toch ook afwachten. Je weet dat het niet goed gaat maar je hoopt dat alles gewoon in orde komt. En je denkt en je weet weer dat dat niet kan! Dat dat niet realistisch is. Maar je duwt dat weer weg en je hoopt weer op... en zo ga je door. Tot je leeg bent, leeg, een machine waarvan de batterijtjes leeg zijn. Je wil nieuws krijgen maar je wil het ook niet want je weet....
Die mensen kunnen het samen dragen, ze zullen veel steun aan mekaar hebben. Daar zijn nu mensen die hetzelfde meegemaakt hebben maar toch is iedere situatie anders. Elke mens is anders en neemt dit anders op.
Je kan je dit toch niet voorstellen: over een maand is het communie. In Lommel staan nog 7 kinderen van die klas daar. Zonder die anderen! Die ouders zitten thuis... en die meester die hen had moeten voorbereiden, steunen in alles.... weg. Zoveel houvast, weg!
Ik weet nog altijd niet hoe het werkt daarboven. Maar misschien heb jij die kinderen wel gezien. Ik hoop dat ze er gelukkig worden, zoals ik hoop dat jij er gelukkig bent.
En ik hoop dat die mensen het teboven komen, zoals wij proberen boven te blijven maar zo vlug terug zakken!
Ik hoop dat je een beetje steun kan zijn, daar, hier maar ook voor andere mensen die slecht nieuws krijgen. Er zijn veel mensen die je nu nodig hebben!!
mis je,
mama
|
|
|
|
|
| 04-02-2012 |
| gelukkige verjaardag!! |
Gelukkige verjaardag, mijn jongen! Wat ligt alles er mooi bij! Het moet wel heel mooi zijn van daarboven!
Een flauw zonnetje zegt ons dat we er ons moeten doorslaan vandaag!
Ik wou dat ik je een dikke knuffel kon geven en stoofvlees voor je kon klaarmaken!
Bompa, pak jij hem eens goed vast voor mij?
Geniet van deze mooie dag, wij proberen er ook het beste van te maken!
Bedankt voor de mooie sneeuw!
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 01-02-2012 |
| sneeuw!! je verjaardagscadeau? |
Maandag was het eerste wat we 's morgens deden, toen we wakker werden, vlug naar buiten kijken. Zou het gesneeuwd hebben? Zalig! Het had gesneeuwd! Een beetje, niet teveel! Maar genoeg om alles mooi wit te hebben! Voor de eerste keer keek ik naar de sneeuw zonder een eng gevoel in mijn maag, zonder opkomende tranen! Ik mis je toch nog naast me op zo'n moment! Cis vond het ook geweldig! Alhoewel het voor hem veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel meer mag zijn!! Zo kan hij nog niet met de honden voor de slee op pad he!
Wat je daar boven een hele dag doet, weet ik niet! Maar als je een job krijgt, dan weet ik zeker dat je iets met de sneeuw te maken hebt! Sinds jij er niet meer bent, sneeuwt het elk jaar! Dit kan toch geen toeval meer zijn he! Ik weet dat je er zal van genieten, als je zo naar beneden kan kijken! Is dit al je verjaardagscadeau?
Ik dacht dat het wel zou lukken, alles gaat doorgaans iets beter. Maar iets in mij begint te wringen, onbewust! Je zou 16 worden! Hoe zou je zijn? Wat zou je doen? Hoe zou je omgaan met Cis? Die vragen blijven maar hangen! 16 jaar geleden, tante Annelies ging 's avonds nog naar het ziekenhuis om de volgende dag Stijn te kunnen verwelkomen. 2 dagen later was je er ook! Je bedje moest nog in mekaar gezet worden thuis...
We gaan naar de pensenkermis op je verjaardag! Het zal weer even slikken worden! Die jongens van je leeftijd zien. Die zijn ondertussen ook aan het helpen! Alle ouders zien met hun kinderen...
Bedankt voor de sneeuw, een hele mooie verjaardag!
We missen je nog steeds,
je mama
|
|
|
|
|
| 21-12-2011 |
| bijna kerst |
Het is weer een tijdje geleden. De tussenperiodes dat ik je hier schrijf, worden langer. Dat betekent niet dat ik minder aan je denk. Je bent constant in mijn gedachten, nog altijd in mijn verhalen! We babbelen veel met elkaar, zonder dat het moet opgeschreven worden.
We staan weer voor een vakantie. Je zal het weer druk gehad hebben, denk ik. Velen rekenen op jou, velen zijn ervan overtuigd dat je hen toch wel een tikkeltje kan helpen. Ik hoop het! Ik las juist een artikel over een vrouw die haar zoon gestorven was, in elkaar geslagen. De dokter had haar in het ziekenhuis verteld dat haar zoon dood was en vroeg onmiddellijk om zijn organen te doneren. Die jongen had andere mensen kunnen helpen. Ik hoop dat je het ook kan, al is het dan niet zo drastisch! Hoewel je cellen nog altijd gebruikt worden voor onderzoek. Een onderzoek waar ze af en toe weer iets nieuws door ontdekken. Hopelijk mag jij op die manier mensen redden!
Gelukkig is de examenperiode voor velen voorbij! Ook voor mij. Ik word er nog altijd ellendig van. ik zie de jongens vroeger thuis komen, dan denk ik dat jij ook had moeten thuiskomen! Wat zou je doen? Hoe zou je het doen? Hoe zou je zijn? Vragen die blijven komen en die moeilijk blijven.
Dit weekend gaan we weer kerstmis vieren en de verjaardag van Cis. Kerstmis was vroeger toch iets leuks. Het is nog altijd zo'n warm feest, de lichtjes overal, de kaarsjes. Maar ik kan je die warmte niet meer geven, ik kan met jou geen kerstboom meer versieren. Het heeft me dan ook 3 dagen gekost vooraleer hij aangekleed was. Je bent er niet meer naast mij. Cis wil me wel helpen! Maar hoe lief en bezorgd hij ook is, hij kan jou niet vervangen!
We hebben weer met velen de kaarsjes aangestoken begin december! Veel mensen laten me dan weten dat ze er nog aan denken. Jij weet als geen ander hoeveel ik nog aan jou denk. Ook Cis denkt nog veel aan jou! Hij probeert er door te komen, op zijn manier. Niet meer op die onbezonnen manier van vroeger! Hij mist je, die grote broer!
Ik hoop dat je daar ook een mooie kerst hebt! Het uitzicht zal wel anders zijn dan de vorige jaren! De sneeuw is er niet dit jaar! Eten jullie nu rijstpap met gouden lepeltjes? Of doe je dat elke dag?? 
We zullen je missen aan tafel!
je mama
|
|
|
|
|
| 07-09-2011 |
| begin van het schooljaar |
De vakantie is voorbij, het schooljaar is terug begonnen! Zijn we daar nu blij mee? De vakantie had lang genoeg geduurd maar terug vroeg opstaan, op tijd in bed... het is weer effen wennen.
Voor veel mensen heeft het begin van het schooljaar ook een ander gevoel sinds enkele jaren. Het is het moment dat we jou hier kwijt zijn geraakt! 3 jaar lang doen we het al zonder je knuffel, je lach, je aanwezigheid hier. Nog maar 3 jaar geleden lag je in het ziekenhuis en was je opeens weg zonder dat we hierop voorbereid waren, zonder afscheid, zonder al je verhalen van je nieuwe school die je nog moest vertellen.
Stilaan leer je er mee omgaan, leer je afblokken wat je niet zal aankunnen, leer je terug te leven. Wat ik nooit zal leren, is omgaan met de beelden die in mijn geheugen gebrand zijn, je zien liggen in het ziekenhuis, stilletjes, met 2 blauwe ogen, met een buisje in je mond.. en het verdriet van Cis. Wat heeft hij je gemist deze zomer. Hij wordt groot, hij komt in de harde wereld, hij stelt zich vragen. Hij begint eindelijk over zijn verdriet te spreken. Maar help: hoe moet ik dat opvangen?? Het doet me zelf zo'n pijn hem alleen op de achterbank in de auto te zien, hem alleen op de kamer te moeten laten slapen in Frankrijk, hem alleen thuis te laten als ik naar de winkel ga. Hoe kan ik zijn verdriet dan opvangen? Moet dat verdriet echt komen? Kan ik dat niet gewoon voor hem dragen, zonder dat hij het merkt??
Als het echt zo is dat je nog ergens bij ons bent en dat je ons kan helpen, dan ben ik ervan overtuigd dat jij ervoor gezorgd hebt dat Cis bij juf Hilde in de klas zit. Je kent de juf, je kon het heel goed met haar vinden. Je weet dat zij er zal zijn voor hem. Ik ben er ook van overtuigd!
Maar zoals velen je om steun zullen gevraagd hebben tijdens de examens, moet ik je nu ook om steun vragen. Blijf dicht bij ons, help ons de tranen op te vangen en fladder nog een hele tijd rond in onze tuin, mooie, witte vlinder!
we missen je!
|
|
|
|
|
| 11-05-2011 |
| een tijdje geleden |
Hi jongen, het is een tijdje geleden dat ik je hier nog geschreven heb. Van jouw verjaardag. Vandaag is er iemand anders aan de beurt: onze broer. 11 jaar geleden moest je voor de tweede keer die kleine baby in mama's buik afgeven. Je vond het verschrikkelijk. Zoals Cis het nu ook verschrikkelijk vindt. Maar je zei niets, zoals Cis nu. Hebben jullie daar een feestje boven? Ik wou dat ik er bij was. Deze week werd er op het werk verteld over de show van Derek Ogilvie. Hij kon spreken met ongeboren baby's. Hij zag ze staan. Jullie zijn daar met 4 ondertussen. Gezellig boeltje! Wat mis ik toch al dat lawaai in huis. Mensen klagen over hun kinderen die ruzie maken. Konden jullie maar eens ruzie maken. Mama's vertellen over hun kinderen en de liefjes die er opeens bijkomen. "Hoe moet dat? Is het nog niet te vroeg? Wat kan, wat kan niet?" Ik luister en leef mee. Wat had ik dat toch allemaal graag zelf beleefd! Ik dacht dat die pijn wel voorbij zou gaan. Iedereen die een kind verliest, zegt altijd dat het moeilijk is vrienden te zien trouwen, kinderen te zien krijgen. Ik dacht dat het wel zou gaan tot we zover waren. Ik weet stilaan verdomd goed waar het over gaat. Ik probeer het niet aan mijn hart te laten komen. Maar af en toe is het toch wel eens te zwaar om het volledig weg te duwen.
Deze week is een wielrenner gestorven. Een jonge man, zou papa worden over enkele maanden. Weer een gezin dat hier doorheen moet, weer een moeder die op moederdag met tranen in de ogen rondloopt. Weer een mama die haar kind op een fiets moet laten rijden en ondertussen doodsangsten uitstaat. Het maakt weer zoveel los, die beelden zien. Die angst, die onzekerheid, het ongeloof.
Ik hoop echt dat het daar is zoals ze zeggen: een mooie plaats met rust en geluk. Dat is wat me een beetje helpt. Je zal gelukkig zijn, samen met je zus en broer. En dat kleine prutske? Is dat een zusje of een broertje? Je zal bompa wel al veel gesproken hebben, wat je zo graag had gedaan.
We gaan er hier het beste van maken. Ongemerkt zal ik iets drinken op de verjaardag van onze broer. We kijken dan eens naar boven en zien de zon schijnen! Het kon veel erger zijn....
mis je!
mama
|
|
|
|
|
| 04-02-2011 |
| gelukkige verjaardag! |
hey Jannes, een heel gelukkige verjaardag! 15 jaar! Mooie leeftijd. Wat heb ik altijd uitgekeken tot je deze leeftijd zou hebben. Je zou geen kind meer zijn, nog geen volwassene, misschien had je al een liefje. Zou je nog altijd rechercheur willen worden?
We hebben iets gedronken op je verjaardag! Ik hoop dat je ook hebt gevierd! Heb je dan eens naar beneden gekeken? Ik heb je foto dikwijls bekeken en gedacht: was je er maar bij..
dikke knuffel,
je mama
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| een nieuwe vriend voor jou |
Terwijl Tor al treurde toen jij gestorven was, heeft hij het toch nog meer dan 2 jaar gehouden.
Maar stilaan zag je het komen, hij werd ouder, grijzer, kon moeilijker stappen. Tot het echt wel beter werd dat hij stilletjes kon inslapen.
Hij is nu aan jouw kant. Ik hoop dat je met hem kan spelen, wandelen, genieten. Je hebt eindelijk een hond! Een schat van een hond!
Zorg voor hem als je wil! Dat zal je doen, met heel je hart!
Hij zal het goed hebben bij jou! Wij zullen hem missen.
je mama
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
 "Wink"){kind=icon}
