Drie jaar na haar plaat met ‘The Magnificent Seven’ besloot Lien De Greef, alias Lady Linn, om het over een totaal andere boeg te gooien. Het resultaat is te horen op het gloednieuwe 10 tracks tellende album ‘High’.

Opener van de plaat is het akoestische ‘Regret’, tevens de hitsingle van 2013, waarop duchtig ‘aha aha’ gescandeerd wordt. Titelsong ‘High’ opent met een donderslag en manifesteert zich in een elektrische sound, met een stevige gitaarbeat.

De drums geven het ritme aan op ‘Build up’. Lien en de backings zingen repetitief in een hoge toonaard ‘I have to let you go’.

Een gouden songkeuze was het om ‘The beat’ als nieuwe single te kiezen. De intro nestelt zich als een oorwurm en de lage toonaarden zijn opvallend goed gezongen. De boodschap van het lied: feel the beat.

In ‘Remember’ wordt de stem van De Greef mooi gepolijst, terwijl ‘Sassy’ eerder de hiphop tour opgaat. In amper drie minuten tijd wordt je overtuigd en de ‘oh oh oh oh ohooh’ biedt een extra dimensie.

Een vleugje country is met het vlotte popnummer ‘Drive’ ook op de plaat te vinden. In ‘Never’ speelt Lien zelf piano. Het muzikale domineert duidelijk in dit nummer. De twee strofes bestaan samen dan ook maar uit slechts 15 woorden.

‘Back’ wordt neuriënd geopend en bevat een catchy beat en een zeer origineel refrein. ‘High’ wordt waardig afgesloten met ‘Feeling me’.

Well done, Lady!

Ilyas Baert

27-01-2014 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Het jaar is nog maar net begonnen en daar is rocklegende Bruce Springsteen al met zijn achttiende studioplaat ‘High Hopes’, dit keer met als centrale gast gitarist Tom Morello.

Dit twaalf songs tellende album opent met de opzwepende titeltrack ‘High Hopes’ waarin Springsteen al meteen zijn hoogstaande vocale kunsten etaleert.

In het loeiharde ‘Harry’s Place’ mondt een saxintro uit in een ware explosie van gitaargeweld, tussen de composities door roept Springteen in een megafoon.

Het mysterieuze ‘Down In The Hole’, heeft een extra troef: de kinderen van Springsteen verzorgen immers de backings van dit nummer.

‘Heaven’s Wall’ had beter ‘Raise Your Heart’ kunnen heten, omdat het haast de enige zin is die in het nummer voorkomt. Met zijn ‘Lai, lai, lai,…’ is Bruce sterk aanwezig.

Dat topsongs geen refrein nodig hebben demonstreert de track ‘Hunter Of Invisible Game’, inclusief adembenemende vioolintro. De rockartiest waagt zich trouwens ook aan een overtuigende versie van ‘Just Like Fire Would’.

Bruce Springsteen hecht veel belang aan het live gebeuren. Dit gevoel wilt hij doen oproepen met de supersong ‘American Skin (41 Shots)’. Het lied vat rustig aan, waarna ’41 Shots’ wordt gescandeerd. Ondertussen wordt een prachtige tekst gezongen en weerklinken verschillende gitaarsolo’s. Dit nummer is één van de beste van de plaat en Springsteens’ stem is prominent aanwezig.

Kort en krachtig. Zo valt dan weer de track ‘Frankie Fell In Love’ te omschrijven. In minder dan drie minuten meldt Springsteen dat iedereen mag weten dat Frankie verliefd is. De tekst is knap geschreven en er wordt verwezen naar Shakespeare en Einstein.

Instant rockgeschiedenis, dat is ‘The Ghost Of Tom Joad’. In eerste instantie lijkt het nummer een mooi duet te worden tussen twee rockiconen. Maar dan volgen de solo’s zich op en speelt Tom Morello een imponerende gitaarsolo. En dat duurt 8 minuten…

Naast het rustige en oprechte ‘The Wall’, valt ook de hit ‘Dream, Baby, Dream’ op, tevens een mooie afsluiter van deze puike plaat.

‘High Hopes’ is een pareltje! Springsteen wordt dan ook niet voor niets ‘The Boss’ genoemd.

Ilyas Baert

21-01-2014 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de Vlaamse popgroep The Fortunate Few. Leadzanger is de 34-jarige Jan-Pieter Delcour, die ook deelnam aan ‘De Beste Singer-songwriter van Vlaanderen’. Winnen deed hij niet, maar zijn song ‘Salty Tango’ werd wél goed onthaald door niemand minder dan Coldplay.

Naast het fantastische ‘Salty Tango’ staan er ook 10 andere tracks op het album. Opener ‘Your enterprise’ bijvoorbeeld. De intro heeft iets weg van een wiegeliedje, waarna de song zich stelselmatig in crescendo opbouwt. De ‘oh ooh’ van de backing vocals is een leuke surplus.

Dat diezelfde backing vocals zeer belangrijk zijn voor de band demonstreren ze in ‘Lonely Hearts’, hoewel het lied niet bijster origineel is, mogen de backings wel een groot deel van de song solo zingen.

Terwijl ‘1999’ opvalt door de disco, funky getinte grooves en de scandering van dat jaartal, is ‘Sudden void’ een heerlijk oprechte akoestische popsong.

De David Mc Williams-cover ‘The days of Pearly Spencer’ bevat naast een aanstekelijke basoorwurm, ook goed uitgevoerde gitaarhooks. Dat een refrein van één zin voldoende is bewijst de track ‘Wipe you out’, dat door de hoge en lage toonaarden een kwaliteitsvolle song is geworden.

Het beste nummer van de plaat is ongetwijfeld het opzwepende ‘Marillon’. Het prachtige trompetgeschal overtreft dan ook ruimschoots de verwachtingen. ‘Three little girls’ is zeer origineel qua tekst en valt op door de sterke uithalen, terwijl in ‘Last song’ lead en backing heerlijk samen blenden in een fijne compositie.

Afsluiter ‘Polyester sanctuary‘ is een speciaal nummer. Niet alleen slaagde The Fortunate Few erin om een ijzersterke afsluiter te brengen, wat niet evident is, ook geeft de song zelfs na enkele luisterbeurten onverwachte en meerduidige kwaliteiten prijs.

Kortom: een puike debuutplaat!

Ilyas Baert

13-01-2014 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Afgelopen voorjaar releasde Natalia Druyts haar gloednieuwe plaat ‘Overdrive’. Inmiddels is er ook een deluxe versie beschikbaar, met maar liefst 20 tracks.

De krachtige opener, en tevens titelsong, ‘Overdrive’ die al eerder hoge toppen scheerde in de hitlijsten blijft een topsong, net als de zomersingle ‘Boom’, die opvalt door de internationale dancesound en de overgang tussen bridge en chorus.

‘A girl like me’ doet door de opzwepende drums denken aan Alicia Keys ‘Girl on fire’ en ook de leuke oorwurm ‘ooh la la la’ is een meerwaarde.

Het prachtig gezongen ‘Alive’ is een zelfgeschreven ode aan Natalia’s vader. Een ballade met klassieke piano en een hedendaagse sound.

Topper van de plaat is ‘BFF’, Druyts’ uithalen zijn hierin van een erg hoog niveau en de muzikale intermezzo’s na de refreinen zorgen voor onmetelijke groove. Een vergelijking met Rihanna’s ‘Diamonds’ dringt zich op..

Ook zijn er enkele popsong terug te vinden op deze langspeler. Zo is er ‘Dead or alive’, inclusief de scandering van eyo eyo, en ‘Alone in the crowd’, dat de ideale track is om het weekendgevoel te activeren.

Het zuiders getinte ‘Make you love me’ valt in het niets, vergeleken met ‘Paralyzed’. Natalia schreef zelf deze rocksong en haalt een erg hoog niveau. Knap!

Het nummer ‘Ride like the wind’ is een echte feel good song, start rustig en gaat crescendo, terwijl het rap-stukje in het Las Vegas-nummer ‘Vegas to the moon’ hier tegenover alterneert.

De reguliere versie van ‘Overdrive’ eindigt met ‘Love is war’. Deze afsluiter bevat rustige, eerlijke strofes met een sterk refrein.

De deluxe editon bevat naast de 13 tracks van ‘Ovedrive’ ook 7 bonustracks, inclusief de ‘Groenten uit Balen’-titelsong ‘One Minute’ en een duet met Lionel Richie.

Verder ook nog ‘Putting on the brakes’, geschreven door Marco Z en ‘Take Charge’ van Roel De Ruijter. Natalia schreef zelf ook nog twee bonustracks: het dansbare ‘Last dance’ en ‘Never touch the ground’, een felle popsong die een meer prominente plaats op het album mocht krijgen en zeker als single kon fungeren.

Tot slot bevat deze speciale versie ook een dvd van het concert ‘10 jaar Natalia’.
Een recensie daarover lees je hier: http://www.bloggen.be/ilyasbaert/archief.php?ID=2234623

Ilyas Baert

18-12-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Na ‘Een beetje AnNders’ (2009) en ‘Gewoon Free’ (2011) stelt Free Souffriau haar derde album voor. Het kreeg de titel ‘Het Collectief Geheugen’ en bevat vergeten pareltjes die de zangeres via een eigen, al dan niet melancholische, versie in leven wil houden.

In de krachtige opener ‘Is dit nu later?’, een song van Stef Bos, etaleert Souffriau al meteen magnifieke stemuithalen, terwijl het Zuiders getinte ‘Pa’ opvalt door de leuke arrangementen en de backings op de achtergrond zijn een leuke meerwaarde.

Vlaamse iconen in overvloed op deze 13 tracks tellende plaat. Zo werd ‘Het kan niet zijn’ van Will Tura 100% eigen gemaakt, inclusief een pianotune die zich als een oorwurm nestelt, en het amper drie minuten durende ‘Omdat ik van je hou’ van Raymond van het Groenewoud.

Free weet ook in het Frans te overtuigen. Dat bewijzen de 2 Franstalige songs op ‘Het Collectief Geheugen’: Adamo’s ‘Sans toi ma mie’ en het eenvoudige, maar o zo mooie ukelelegetinte ‘Tous les garçons’, een lied dat overigens perfect op het lijf van de zangeres is geschreven.

Er staan maar liefst drie hitsingles op Free’s derde full-cd. Allereerst haar zomersingle van 2012: Paul De Leeuws’ ‘k Heb je lief’, de huidige hitsingle ‘Heb het leven lief’ en ‘Hard times’. ‘Hard times’ is tevens de enige Engelstalige track op de plaat en wordt met minimale eenvoud neergezet.

Met ‘Laat me’ hoor ik een mooie ode aan Ramses Shaffy en afsluiter ‘Appels op de tafelsprei’, van wijlen Toon Hermans, is een 5 minuten durend hoogtepunt.

Het uptempo ‘Als de zon schijnt’ krijgt een extra dimensie door de toegevoegde piano van Jeroen Swinnen (KATO, Daan,…) en tevens producer van deze plaat. Het was een gouden zet om Swinnen aan boord te nemen. Zijn knappe arrangementen zorgen er voor dat deze versies van oude en minder oude hits nog vele generaties kunnen boeien.

Ook na drie albums weet Free Souffriau te verrassen. Haar stem accordeert met de voortreffelijke composities die leiden tot pareltjes. Een muzikale toekomst is gegarandeerd voor de zangeres, met (al dan niet) eigen werk.

Ilyas Baert

01-12-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Amper 6 maanden na haar overwinning in ‘The Voice Van Vlaanderen’ presenteert Paulien Mathues met ‘Flying Thoughts’ haar eerste full album. Een hele zomer heeft ze er intens aan gewerkt en het resultaat mag er zijn.

Vanzelfsprekend opent de plaat met haar hit ‘There’s some place I’ve got to be’, die geschreven werd door haar coach Jasper Steverlinck, gevolgd door ‘Wreck my heart’, een strak getimede popsong met een kakofonische sound van de hand van Johannes Verschaeve (The Van Jets).

Een internationale sound is hoorbaar in ‘Let’s play a game’, het is een funky rocksong (met vioolinvloeden) die te vergelijken is met Bruno Mars’‘Treasure’. Frederik Sioen schreef met Paulien ‘Combination’ en fungeert in de song ook als tweede stem, waardoor het resulteert in een duet dat naar het einde toe volledig a capella is.

Dat Jasper Steverlinck zijn ‘ex-leerling’ het best aanvoelt is duidelijk merkbaar. In tegenstelling tot de andere songschrijvers levert hij teksten en composities af die op Mathues’ lijf geschreven zijn en die haar stem ten volle accentueert. Daar zijn ‘Loving you’ en ‘Open your heart’ het perfecte bewijs van. Net als het 6 minuten durende ‘Out of the wind’, waarin de strofes een zeer rustige en lage toonhoogte aanhouden, dat in het refrein wordt rechtgetrokken en eindigt in een mooi muzikaal intermezzo door een mannelijk koor.

De song ‘Ain’t no fool’ is een bijdrage van Tom Helsen aan de debuutplaat. De intro doet denken aan ‘Love me again’ van John Newman en de gitaarsolo is onovertroffen. Amper drie minuten duurt ‘Raindrops’: het is een klassieke, met vioolrifgetinte, klassieke song, het bewijs dat de zangeres alle genres aankan.

Met Frederik Sioen schreef en componeerde Paulien ook het up tempo ‘Alive’, dat opvalt door de mooie overgang tussen opbouw en refrein, en schreef ze mee aan ‘Holding on’, dat in de lijn licht van haar debuutsingle ‘There’s someplace I’ve got to be’. Afsluiten doet de zangeres met de Tom Helsen-compositie ‘Downsized’, een rustig luisterliedje.

Met ‘Flying thoughts’ neemt Paulien Mathues alle twijfels weg en demonstreert ze dat ze terecht ‘The Voice Van Vlaanderen’ is geworden. Het is een ijzersterke debuutplaat dat de start van een lange carrière impliceert.

Ilyas Baert

19-11-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Sinds Kathleen Aerts in 2009 de meidengroep K3 verliet, kende ze ook als soloartieste al grote successen met de Nummer 1-hit ‘Zumba Yade’, het coveralbum ‘Kathleen In Symfonie’, en de Sinterklaasplaat ‘Dag Sinterklaasje’.
Maar nu is er met ‘Vlinders’ eindelijk een volledig eigen full cd, die duidelijk een andere weg inslaat dan de K3-platen. Zo schreef ze zelf teksten en wordt ze omringd door ervaren componisten.

‘Vlinders’ wordt geopend met de spreuk ‘Makuela Makua’. Het is een eigen, zomers nummer, een beetje te vergelijken met ‘Hakuna Matata’. ‘Mister Eurosong’ Marc Paelinck tekende voor de muziek.

Ook de huidige single ‘Vliegen’, die al wekenlang op 1 staat in de hitlijsten en wat weg heeft van de K3-hit ‘Leonardo’, en de zomersingle ‘Hey Chickie’ kleuren de cd. Met ‘Hey Chickie’ heeft Kathleen goed ingespeeld op de revival van de country muziek.

Op de langspeler is één cover terug te vinden: de Kinderen Voor Kinderen-klassieker ‘Op een onbewoond Eiland’. Aerts brengt het mét kinderkoor en eigentijdse compositie. Titeltrack ‘Vlinders’ is een correcte popsong over verliefdheid. De saxofoonintermezzo is een meerwaarde.

Het Afrikaanse getinte ‘Oeh la la la’ bevat leuke, opbouwende strofes die door het rijmschema erg mooi in het refrein voortvloeien, terwijl ‘Hallo’ het belang van de begroeting schetst.

Een leuke dancesong is ‘Juffrouw’: impliciet een (her)waardering van het leraarschap. Kathleen volgde immers zelf een lerarenopleiding.

Uitschieter is ongetwijfeld ‘Aloha’. Het lied bevat opzwepende beats, drums weerklinken en het refrein is een regelrechte oorwurm. Het album wordt afgesloten met ‘Boerderijblues’, een ‘real’ blues die handelt over het boerderijleven.

Met ‘Vlinders’ heeft Kathleen Aerts voor het eerst haar eigen stempel gedrukt op de Vlaamse kindermuziek. Ze toont duidelijk aan dat ze ook solo overtuigt. Niet alleen beschikt ze nog steeds over een uitstekende stem, ook schrijft ze mee aan de songs, wat alleen maar een meerwaarde genereert.

Ik ben alvast overtuigd: Kathleen Aerts profileert zich duidelijk in het Vlaamse muzieklandschap. Een tweede muzikale carrière dient zich aan!

Ilyas Baert

04-11-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

De Duitse Helene Fischer bracht onlangs haar zesde studioalbum ‘Farbenspiel’ uit. Ook nu weet Helene zowel vocaal als muziektechnisch nog steeds te verrassen.

Zelden hoorde ik zo’n straffe opener als ‘Fehlerfrei’. De song bevat rock- en dance invloeden en Helene’s krachtige uithaal in het refrein is magnifiek. Door met zo’n topsong de plaat te openen wordt al meteen een onwaarschijnlijk hoog niveau gehaald

De Duitse zangeres is duidelijk van alle genres thuis. Zo is ‘Mit Keinem Andern’ een perfecte schlager en ‘Atemlos Durch Die Nacht’ een regelrechte dancehit met ‘oho oho‘ als oorwurm. En wie komende winter eens van een zuiders en zomers liedje wil genieten is ‘Te Quiero’ zeker het beluisteren waard.

‘So Kann Das Leben Sein’ zou dan weer een perfect Eurosong-nummer kunnen zijn. Het nummer start met een dwarsfluitintro, net als in het winnende Eurosongnummer ‘Only Teardrops’, terwijl het refrein te vergelijken is met Johnny Logan’s ‘Hold Me Now’. Leuk om te weten dat ze dit zelf heeft geschreven!

Een popsong met verschillende gitaarsolo’s. Zo is de track ‘Captain Meiner Seele’ het best te omschrijven. Al bevat het ook schlagerinvloeden en toont Fischer dat haar stem ook lage toonladders aankan. Het stemgebruik van Helene valt ook op in ‘In Diesen Nächten’,‘Unser Tag’ en ‘Auf Der Suche Nach Mir’.

Eén van de zestien titels van dit album is‘Alice Im Wunderland’. Ik kan iedereen al meteen gerust stellen, dit is geen Duitse vertaling van de K3-hit ‘Alice In Wonderland, maar een swingende en krachtige track boordevol trompetgeschal afgewisseld met gitaarrifs.

Een andere fantastische compositie is ‘Feuerwerk’. Strofes, rijmschema: alles klopt! Zelfs het besluit van dit lied - ‘Puur geluk komt als vuurwerk terug’- is juist.

Met ‘Farbenspiel’ levert Helene Fischer een hoogwaardig, kwaliteitsvol product af. Deze Duitse topzangeres is nog lang niet aan haar hoogtepunt toe en ik ben er van overtuigd dat ze in de toekomst haar zangtalent nog prominent zal demonstreren.

Ilyas Baert

21-10-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

In 2000 leerde heel Vlaanderen (inclusief mezelf) Tom Vanstiphout kennen als gitarist bij de Ketnetband (toen nog o.l.v. jeugdauteur Mark Tijsmans).
Na verloop van tijd speelde Tom bij topgroepen als Clouseau en Soulsister en inmiddels excelleert hij als vaste gitarist van Milow.

Na zijn geslaagde debuutplaat ‘Motion ’(2004);volgde in 2009 nog ‘Working Man’. Maar nu is hij terug met de gloednieuwe plaat ‘Little Beams of Light’, waarmee Vanstiphout eindelijk duidelijk maakt welke muzikale weg hij wil inslaan. Net als de vorige platen schreef en componeerde hij alle songs.

‘Little Beams Of Light’, de opener en tevens titelsong van deze 11 songs tellende plaat bevat een uiterst gedisciplineerde gitaarhook en een leuk refrein. Het nummer doet denken aan Milow’s ‘You & Me’ en zet meteen de juiste toon.

Al staan er nog andere kwalitatieve songs op de derde langspeler van Vanstiphout. ‘The Krishina Song’ en ‘One Thing We’re All Looking For’, illustreren dat het best.

De verrassing van het album is ‘Travelling On The Sex Of Love’! Dit fijne opgebouwde nummer bevat een sterk refrein, een fantastische canon en sluit af met een originele Afrikaanse spreuk. Het scanderen van ‘Oh la la la’ in het refrein van de vrolijke song ‘Bring Back The Band’ is ook zeker een meerwaarde.

Tom gaat even up tempo in ‘Better When I’m With You’, om daarna weer de eerder klassieke kant op te gaan met ‘Coming Home’, terwijl ‘I Hope ‘llI Get It Right This Time’ opvalt doordat elke zin met I begint en het refrein slechts 1 zin beslaat. Ook de vijf backing vocals geven het lied een extra injectie.

De met rockinvloeden getinte track ‘The City’ is de topper van de plaat! Het is een ijzersterke popsong en de uithaal bij ‘you’ is legendarisch.

‘Still Not Over You’, een nummer dat Vanstiphout schreef met Raf en Mich Walschaerts, is een prachtige afsluiter van de plaat: enkel de zanger en zijn gitaar soleren. In deze compositie bevestigt hij nogmaals dat hij tot één van de beste gitaristen van zijn generatie behoort en daar is dit album het beste bewijs van.

Ilyas Baert

16-10-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Bert Voordeckers werd vorig jaar in ‘The Voice van Vlaanderen’ knap derde. Iedereen was er dan ook van overtuigd dat hem een succesvolle carrière stond te wachten. Helaas bleven de optredens uit en verloor Bert zelfs zijn platencontract. Maar gelukkig geloofde zijn boekingskantoor KING Entertainment zo hard in hem, dat er toch een volledig full debuut kwam.

Het debuutalbum van BETTES (zijn bijnaam sinds zijn vijfde) kreeg de titel ‘The Soundtrack Of My Life’ en bevat 12 covers, van o.a. Eurythmics, CCR, Cream en Bob Seger, die voor Bert een speciale betekenis hebben. Zowat de hele Clouseau-band werkte mee aan deze plaat: Herman Cambré, Tom Lodewijckx, Vincent Pierins en Hans Francken speelden de muziek in, terwijl zijn voormalige ‘The Voice’-coach Koen Wauters voor de ‘mentale’ steun zorgde.

De aangrijpende en knappe opener is ‘Girl’ van Neil Diamond. Hiermee scoorde Bert al eerder: zo stond zijn versie enkele weken hoog genoteerd in de hitlijsten. Maar ook dat andere ‘The Voice’-succes ‘Into my arms’ mocht niet ontbreken. De eerste single uit dit album, ‘Love is a stranger’, heeft zijn succes dan weer te danken aan de aanhoudende, herkenbare gitaarakkoorden en meerstemmige chorus, terwijl het amper twee minuten dertig seconden durende ‘Have you ever see the rain’ door zijn intimistische versie verstikkend naar de keel grijpt.

Het was een gedurfde keuze om ‘Downtown’ te coveren, een song van de succesvolle band Soulsister, maar toch heeft Bert een eigen interpretatie neergezet. Ook fans van country vinden hun gading met Johnny Cash’ ‘A thing called love’ en ‘Mainstreet’, dat enkele mondharmonica intermezzo’s bevat.

Het rocknummer ‘White room’ bevat sterke gitaarrifs die perfect accorderen met de stem van BETTES. De finaal indrukwekkende gitaarsolo van Tom Lodewijckx, completeert het nummer. De sterke intro in ‘The sun ain’t gonna shine anymore’ bevat de nodige potentie en naar het einde toe worden alle registers met het mooie canonrefrein bespeeld. The Doors’ cover ‘Touch me’ is de perfecte afsluiter van deze meer dan geslaagde debuutplaat die door BETTES’ unieke stemgeluid doet hunkeren naar nog meer (eigen) werk. Proficiat Bert!

Ilyas Baert

03-06-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

De 20-jarige Gabrielle Aplin wordt een Engels wonderkind genoemd. Ze zingt goed, speelt verschillende muziekinstrumenten en is niet onknap. Eerder bracht ze al in eigen beheer twee EP’s uit, maar nu is er eindelijk een volwaardig debuutalbum. Het kreeg de titel ‘English Rain’ en is in veel opzichten ’wonderlijk’ te noemen.

Zo blijft Gabrielles knappe piano-intro op ‘Salvation’ hangen als een muzikale oorwurm, net als de outro. De opener ‘Panic cord’ bevat folkelementen die te vergelijken zijn met Amy McDonald’s wereldhit ‘This is the life’ en ook het middenstuk waar de muzieknoten afgerateld worden is leuk gevonden. Net als de fijn getunede popsong ‘Keep on walking’ met een steeds wederkerende interactie met de backing vocals.

Haar hit ‘Home’ heeft zijn muzikale kracht al eerder bewezen door de verrassende lyrics, knappe opbouw en meerstemmigheid tijdens het refrein. In het lied ‘Ready to question’ vraagt de zangeres zich af of er nog iemand op aarde naar haar vragen luistert, als dat geen actueel item is! De albumtitel ‘English rain’ is afkomstig uit de track ‘November’, die je door het aanhoudende ritme, strofes en refrein moeiteloos meeneemt. De gitaarsolo op het einde maakt het af!

De vocale kunsten van Aplin manifesteren zich vooral in ‘The power of love’, ‘Start of time’, waarin haar stem moeiteloos domineert en toont wat ze in petto heeft. Naarmate de song vordert worden alle registers opengetrokken, dit is zeker de verdienste van het leuke refrein en de toffe gitaarrif. Dan is er ook nog ‘Human’: het nummer begint a capella en valt op door niet de alledaagse lyrics, rijmschema’s en de trompetintervallen. Aanraders zijn ook het intimistische ‘How do you feel today?’, dat zo beklijvend is dat kippenvel niet uitblijft, en de secret track ‘Take me away’, waar je alleen haar stem en gitaar hoort.

Met dit debuutalbum levert Gabrielle Aplin een visitekaartje af, dat zelfs in het buitenland niemand onberoerd zal laten. Op zo’n jonge leeftijd is dit, inderdaad, ‘wonderlijk’ te noemen. Bravo voor deze professionele Britse folk-pop zangeres!

Ilyas Baert

21-05-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Hans Mortelmans & Groep stelden op zondag 28 april hun nieuwe cd ‘Zand’ voor in de Arenbergschouwburg te Antwerpen. De vierde langspeler van de Wommelgemse zanger telt elf tracks en moet het hebben van humoristische, poëtische en melancholische elementen met jazzy invloeden. Op de hoes: een illusiemolen waarin elf illustraties zitten verweven die verwijzen naar één van de songs. Dé muzikale inspiratiebronnen van deze Antwerpse singer-songwriter zijn voornamelijk George Brassens, Django Reinhardt en Wannes Van de Velde.

De eerste track, ‘Alles is ambacht’, is een echt luisterliedje. De compositie is een ware ontdekkingstocht, terwijl de tekst eerder humoristisch is. Minder luchtig is ‘De dood van Alfons Mortelmans’. Dit lied is een ode aan één van Hans’ verre voorvaderen, die sneuvelde op de eerste dag van de Tweede Wereldoorlog. De droeve lyrics staan in groot contrast met de energieke grooves, die een waar lentegevoel creëren.

Dat Hans graag internationaal wil scoren is niet meer dan logisch, maar hij beseft ook dat dit met zijn huidige artiestennaam niet zal lukken. Voor het buitenland opteert hij dus voor ‘Banjo Reingoldt’. Het verhaal hierachter ontdek je op de gelijknamige track. Reïncarnatie staat dan weer centraal in ‘De bedwants’. Want, en ik citeer letterlijk, dan kan hij: “bijten in de billen van de grieten zoals in een hamburger of een pita. Magere sprieten heb maar geen schrik. Als ik bijt, bijt ik ze alleen maar dik.” Verdere uitleg is overbodig!

De cover ‘Stadkoepletten’ van wijlen Wannes Van de Velde (één van de muzikale leermeesters van Mortelmans) is zeer mooi uitgevoerd, net als ‘De forel’, een herwerkte versie van George Brassens’ ‘Comme une soeur’. Dat de band muzikaal tot heel wat in staat is, bewijzen de twee instrumentale tracks op het album: ‘Preludio su “Lu Guarracino”’ en ‘De koepletten’.

‘De bobo’s’ springt er door de krachtige sound en de gevatte tekst over de “cultuurminnende” mensen echt uit. Ook leuk is de titeltrack ‘Zand’, het bevat 3 refreinen en gaat erover dat de markt in elkaar stuikt en dit is niet te wijten aan de modale werknemer.

Het idee om rond een bepaald thema te werken, in dit geval illusies, is zeker eigenzinnig, maar met zijn poëtische, soms ook hilarische, teksten weet hij moeiteloos te raken en neemt de melancholie, door de getunede, swingende sound nooit helemaal de bovenhand. Hans Mortelmans & Groep zijn de gedroomde opvolgers van Wannes Van de Velde en het binnenkort “uitgezongen” ‘De Nieuwe Snaar’.

Ilyas Baert

04-05-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Nederlander Wouter Hamel is razend populair bij onze Noorderburen en woont ook deels in Antwerpen. Naast zijn vele optredens in Europa, stond hij ook al op podia in China, Indonesië, Japan, Singapore en Zuid-Korea. In het kader van ‘Verse maatjes’ stelde hij op 24 april in de Arenberg met zijn vijfkoppige band zijn 4^de (!) EP ‘G.I.R.L.S.I.N.T.H.E.C.I.T.Y.!’ voor.

De titeltrack ‘G.I.R.L.S.I.N.T.H.E.C.I.T.Y.!’ – in een samenwerking met singer-songwriter Lucky Fonz III – is een feel good nummer waarin meteen alle registers worden opengetrokken. Het is een steengoede song en is mogelijk zelfs een toekomstige zomerhit. ‘Noam’ bevat een leuke gitaarhook en roept het gevoel op dat je in een gezellig en slaperig havenstadje ervaart. Missie geslaagd! De track ‘Rembrance day’ is een rustig, akoestisch nummer, waarbij je van het begin tot het einde wordt meegesleept door knappe, meerstemmige lyrics.

‘Hotel door’ heeft Wouter helemaal alleen in een bos opgenomen. Hij bracht zijn laptop mee en speelde zelf de piano, gitaren, cello en viool in. Resultaat: je hoort ieder zuchtje en ieder blaadje van de bomen dwarrelen. Intimistisch. Puur. Eerlijk. Top! ‘Cupcakes & Sprinkles’, tenslotte,is een instrumentale pianosong, die is opgedragen aan LouLou.

Ook na zijn 3 vorige platen blijft Wouter Hamel zich heruitvinden. Zijn songs zijn steeds pakkend en origineel. Hij is een gevestigde naam in het buitenland. En nu Vlaanderen nog! Maar dat kan geen probleem zijn...

Ilyas Baert

30-04-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Met zijn nieuwe album ‘Stay Gold’ vaart Ozark Henry (alias Piet Goddaer) een meer persoonlijke koers dan bij zijn vorige platen. Hij schrijft, speelt en produceert nog wel alle songs zelf, maar zingt vanaf nu samen met zangeres Amaryllis Uitterlinden (ook bekend van o.a. Ella, Danni Lowinski,…), wat al snel resulteert in een frisse klankkleur tussen de twee op deze melancholische popplaat.

‘Deep’ opent de plaat met een mysterieuze intro waarbij heel wat slagwerk aan te pas kwam en zet zo een hoge verwachtingsgrens neer, die moeiteloos wordt gehaald. De track ‘I’m your sacrifice’ bewees eerder al een oerdegelijke hitsingle te zijn door de dialogenzang en de, niet geheel onbelangrijke, oorwurm: ‘oh, oh, ohooh’.

De song (met de Latijnse titel) ‘Plaudite amici comedia finita est’, is dé verrassing van deze langspeler. Het lied heeft een leuk, nazinderend en steeds wederkerend akkoord en bevat gevarieerde lyrics. Naar het einde scandeert Amaryllis als ware operadiva ettelijke malen de Latijnse titel. In ‘We are incurable romantics’ worden lead en backing vocals steeds afgewisseld met de zin: ‘We are incurable romantics’, waarna naar het refrein toe alle registers worden opengetrokken en de samenzang weer primeert. Het nummer eindigt enkele tellen waarna het, met een drie minuten sterk opgebouwd muzikaal intermezzo, knap eindigt.

‘Outpatient’ bevat een snedige gitaarrifgetinte intro, waarna twee redelijk korte en eenvoudige strofes komen en een refrein dat bestaat uit één zin. De zeven minuten durende titeltrack ‘Stay gold ponyboy, stay gold’ bevat een langdurige muzikale intro, met als moment van extase het refrein ‘I know, you know’, o zo eenvoudig, maar wel een geniale vondst!

Amaryllis Uitterlinden krijgt in ’It was a queer sultry summer’ dan weer de kans om ons drie minuten solo van haar vocale talenten te overtuigen – wat zeker gelukt is – waarna Goddaer het weer overneemt. Tekstloos weet hij ook nog te raken met de twee prachtige instrumentale tracks: ‘Death and the maiden’ en ‘Juguetes del viento’.

Het is lang geleden dat ik zo een persoonlijke en mooie plaat, met een uitgepuurde sound, heb beluisterd. De stem van Amaryllis Uitterlinden is prominent aanwezig en biedt een extra dimensie aan het album, dat een strelende, weemoedige sfeer in al zijn essentie uitademt. Welkom in het muzikale universum van Ozark Henry!

Ilyas Baert

29-04-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Op zaterdag 13 april stelde Pauwel De Meyer (23) met zijn band – Geoffrey Meys, Anton De Boes, Eva Afschrift en Michaël Vercauteren – zijn tweede album ‘Hideaway’ voor in de Arenbergschouwburg te Antwerpen.

Deze tweede langspeler bevat 8 eigen songs en moet het vooral hebben van rustige, melancholische folkpop. ‘I don’t think so’ en ‘Woods’ zijn eerlijke, akoestische songs met een minimum aan middelen: enkel het vocale telt! Zo monden beide tracks uit in echte luisterliedjes. Nog zo’n oprecht nummer is ‘Do you remember’. Met enkel piano als begeleiding brengt Pauwel een amper 2 minuten durende, uit het hart geschreven, song.

De single ‘Double bed, view on the beach’ springt er door de indiefolkse invloeden en de vioolrifs & tweede stem (beide van Eva Afschrift) echt uit!
De titeltrack ‘Hideaway’ is beklijvend authentiek, terwijl ‘Two feet on the ground’, met zijn mooie meerstemmige lyrics blijft nazinderen.

De illustratie op de hoes en het originele binnenwerk maken van deze cd een erg persoonlijk product. Het is eentje om te ontdekken! Al twijfel ik er niet aan dat we in de toekomst nog veel van Pauwel De Meyer gaan horen.

Ilyas Baert

16-04-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Verbazing alom toen ik las dat Das Pop-gitarist Reinhard Vanbergen samen met Isolde Lasoen (Daan), Naima Joris (Isbells), Charlotte Caluwaerts en Janne Vanneste de nieuwe groep ‘The Happy’ zou vormen. Het is hoe dan ook een geslaagde combinatie om al deze toppers uit de Belgische muziekscène samen te brengen. Na een jaar schrijven, componeren en opnemen is de geboorte van hun eersteling een feit. Die kreeg de naam ‘Guilty Pleasure’ en bevat 13 songs met zeer uiteenlopende muziekstijlen. Er is slechts één constante ‘death pop’, een genre dat de band zelf het leven inblies, en het moet hebben van referenties naar de 60’s en 70’s.

De countryachtige single ‘218’ gaf de voorbije weken al een fijn, en vooral braaf, voorsmaakje. Maar de plaat is heel wat diverser! Zo is ‘Moonshine’ een loeiharde rocksong en bevat het met canon samenzanghangende, ‘In The Blink Of An Eye’, een mooie gitaarsound.

De leuke openingsoorwurm in ‘Another One’ blijft nazinderen, net als de track ‘Miracles And Wonders’, die een mysterieuze intro heeft waarna een catchy popsound en niet alledaagse lyrics (zoals: ‘six feet under, miracles and wonders’) volgen. Nog zo’n mysterieuze song is ‘Mister Black’, terwijl ‘Smile’ dan weer barst van de meerstemmigheid.

De track ‘Goodnight’ heeft een duidelijke boodschap ‘Sing & Shout’ (doet denken aan ‘Scream & Shout’ van will.i.am feat. Britney Spears), terwijl de titeltrack ‘Guilty Pleasure’ opvalt door zijn opzwepende drums, uitgeschreeuwde oerkreten en een sound uit het sprookje van duizend-en-één nacht.

Een heel gevarieerd album dus: zo is ‘No A & R’ een fijne popsong met een vleugje rap en ‘Life’ een nummer dat een snel tempo heeft qua compositie en zanglijnen. Een hele gewone song, met een loepzuivere sound en schitterende backings, is ‘Young Girl’, terwijl ‘Wishfull Thinking’ er dan weer uitspringt door de verschillende stemhoogtes en ritmes. Een topper!

Kortom: The Happy’s debuutplaat is een ware ontdekkingstocht voor het oor: sinistere tonen, gevarieerde lyrics en prachtige, meerstemmige vocals leveren een mooi debuut af.

Ilyas Baert

02-04-2013 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

In Vlaanderen brak Carly Rae Jespen door met ‘Call Me Maybe’, dat recent nog de prijs voor beste hit kreeg op de MTV Awards. Maar in haar thuisland Canada is ze al sinds 2007 bekend door haar derde plaats in ‘Canadian Idol’. Daar bracht ze inmiddels ook al het album ‘Tug Of War’ en de EP ‘Curiosity’ uit.

Het album ‘Kiss’ is het eerste full album voor Europa en bevat 13 songs, waaronder ook enkele toppers uit de voorloper ‘Curiosity’. Als je het album zou kopen, zal je zeker tevreden zijn met leuke popsongs waar strakke, catchy sounds inzitten en leuke, aanstekelijke zanglijnen.

Eerst wil ik even benadrukken dat Carly aan al de nummers meeschreef, wat bewijst dat ze reeds op haar jeugdige leeftijd een uitstekende singer-songwriter is. Het album bevat naast de knappe opener ‘Tiny Little Bows’ uiteraard ‘Call Me Maybe’ en ‘Good Time’ (een duet met Owl City), de 2 hits waarmee ze wereldwereld doorbrak, maar ook ‘Beautiful’, een duet met haar ontdekker en executive producer van deze plaat Justin Bieber.

Tot daar de commerciële tracks, want de plaat bevat echt wel enkele topsongs. Nummers als ‘Curiosity’ en de recente single ‘This Kiss’ zijn daar goede voorbeelden van. ‘More Than A Memory’ en ‘You’re Heart Is A Muscle’ zijn qua composities en lyrics pareltjes, terwijl ‘Turn Me Up’ zeer hitgevoelig is. ‘Hurt So Good’ bevat dan weer een introsound die ik zelden hoorde. Twee andere nummers die zeker niet slecht zijn, maar niet echt bijblijven zijn ‘Tonight I’m Getting Over You’ en ‘Drive’. Een track die er wél uitspringt, mede door de straffe gitaarrifs en speciale titel, is ‘Guitar String / Wedding Ring’.

Er is ook een deluxe edition van ‘Kiss’ verkrijgbaar, waar 3 extra songs op terug te vinden zijn. Daar staat, naast ‘Wrong Feels So Right’ en ‘I Know You Have A Girlfriend’, de track ‘Sweetie’ op. Die zeker het vermelden waard is, want alles wat een goede song moet hebben is er in aanwezig: leuke lyrics, toffe sounds, verschillende stemhoogtes én een leuke oorwurm. Naar mijn mening is ‘Sweetie’ zelfs één van de beste nummers van 2012.

Ilyas Baert

13-11-2012 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

In mei was er nog geen sprake van een groepsnaam of een single. Maar nu liggen de kaarten helemaal anders! Dennis, Dean en Kevin, oftewel 3M8S, zijn razend populair en hebben net hun eerste album uit dat de autobiografische titel ‘Growing Up In Public’ kreeg.

De plaat bevat 10 songs, waaronder de drie reeds uitgebrachte topsingles ‘(Before) Summer’s Gone’, ‘Back in September’ en de Justin Timberlake-cover ‘Lovestoned’. De 7 andere tracks bieden een fijne afwisseling tussen eigen werk en covers. Absolute aanraders zijn ‘Real Love’, waar Kevin & Dennis aan meeschreven, en het prachtige samenzanghangende ‘Iris’.

Na de eerste strofe van David Guetta’s ‘Without You’ ben ik zijn versie al helemaal vergeten en weet de 3M8S-versie te overtuigen. ‘Just You And I’ en ‘She Moved On’ worden zonder twijfel hits en ‘Mad World’ start met een fijne en intieme intro, waarna vocaal alle registers worden opengetrokken. Dat ‘Drops Of Jupiter’ een cover is, was me niet bekend. Ik ken het origineel van de band Train niet, maar omdat de song perfect past bij de groep beschouw ik het als hun eigen nummer.

Conclusie: ‘Growing Up In Public’ is een topdebuut geworden van de beste boysband van Vlaanderen. Alle verwachtingen worden ruimschoots ingelost. Aanstekelijke zanglijnen, catchy en opzwepende composities en mooie arrangementen vatten dit album het best samen. De verschillende genres op de plaat zijn ook erg merkbaar, wat alleen maar positief is. Ook de gitaarrifs van Tom Lodewijckx bieden een extra dimensie. Nice work, boys!

Ilyas Baert

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

In november 2011 stelde de VRT de Vlaamse songfestivalkandidate aan ons land voor. Deze eer viel te beurt aan de 17-jarige Laura Van den Bruel, haar artiestennaam is Iris, uit Noorderwijk (Herentals). Misschien ken je Iris, vroeger Airis (internationaal gezien klinkt Iris beter), nog wel van haar radiohitje ‘Wonderful’ dat eind 2011 op de markt kwam.

Inmiddels heeft de zangeres al een volledig album uit, dat de toepasselijke titel ‘Seventeen’ kreeg. Het schijfje bevat 11 tracks, waaronder dus ‘Wonderful’, maar ook de Eurosongnummers ‘Would you?’ en ‘Safety net’. ‘I know’ staat ook op de plaat, een liedje dat het tv-programma ‘Een song voor Iris’ net niet haalde.

Op het album staan goeie songs die volledig parallel lopen met de leefwereld van Iris. Onderwerpen als verliefd zijn, vriendschappen, geluksdagen en Facebook worden in haar songs verwerkt. ‘My lucky day’, ‘Welcome to my world’ en de titeltrack ‘Seventeen’ zijn daar goeie voorbeelden van. Al mag ik ook de meer ingetogen nummers ‘24/7’, ‘Girlfriend’ en ‘Fly away’ niet vergeten. Iris heeft een fijn stemgeluid, daar moet niemand aan twijfelen. Haar stem blijft stevig overeind bij de diverse genres. Er zijn maar weinig 17-jarigen die dat niveau halen.

15-05-2012 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Het is alweer twee jaar geleden dat Tom Dice ons land vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival, met het ingetogen en oprechte ‘Me and my guitar’. Critici gaven hem destijds maar weinig kans op slagen. Volledig onterecht, zo bleek: Tom eindigde tijdens de halve finale 1^ste (!) en tijdens de grote finale zesde, wat het beste Vlaamse resultaat ooit was.

In die twee jaar tijd is Tom Dice sterk geëvolueerd. Hij is een gevestigde waarde geworden in de muziekbusiness en heeft intussen al heel wat hits op zijn naam staan. Het was dan ook van 2010 geleden dat zijn debuutalbum ‘Teardrops’ uitkwam. Kort na die release destijds liet Tom al vallen dat zijn volgende album ‘steviger’ zou worden. En met zijn nieuwe album ‘Heart for sale’ heeft hij zeker woord gehouden. De titel verklaart de zanger trouwens zo: “Ik heb mijn hart en ziel in deze plaat gelegd, en die plaat is nu te koop.”

De opener van het album, ‘Starting a new life’, is meteen een voltreffer. Je hoort meteen dat dit album een andere klankkleur en sound uitademt dan zijn voorganger. Ook de recente single ‘Utopia’ en de aanstormende zomersingle ‘Out at sea’ (met de oorwurm pa pa pa) mogen er wezen. De titeltrack ‘Heart for sale’ vertelt het verhaal over iemand die na een zoveelste onbeantwoorde liefde zijn hart ‘te koop’ zet.

Positief punt is dat Tom aan al de liedjes (tekst en muziek) meeschreef en vier tracks volledig zelf schreef. Zo komen de nummers oprechter en doorleefder tot uiting. Ook speelde Tom mee de gitaarakkoorden van de nummers in. De co-writers zijn gevestigde waarden: componist-schrijver Jeroen Swinnen (tevens producer van deze plaat), de Nederlandse zanger-gitarist Dazzled Kid & de Engelse singer-songwriter Ashley Hicklin.

Deze plaat etaleert bovendien positieve en hoopgevende songs, wat bij de vorige cd wel anders was: een negatief beeld domineerde. Buiten het item liefde, schrikken onderwerpen als politiek en oorlog hem niet af. Wie meer van de Tom Dice houdt die ingetogen, akoestische nummers brengt zal ‘Marry me’ en ‘Let me in’ zeker kunnen smaken.

Als bonustrack staat het duet ‘Il Nous Faut’, dat hij in 2011 met Elisa Tovati opnam in Parijs, op dit album. Met dat nummer verwierf hij ook grote bekendheid in Frankrijk, waar het nummer wekenlang op nummer één stond in de hitlijsten. Maar ook in Nederland en Duitsland scoort hij goed.

Conclusie: dit album heeft bewezen wat ik reeds veronderstelde: Tom Dice is een blijver in de muziekwereld en daar is ‘Heart for sale’ een uitstekend voorbeeld van. Wat ook niet onlogisch is, aangezien zijn debuutplaat er snel moest komen en aan deze veel intenser is gewerkt. De songs zullen het ook live op de vele festivals goed doen. De bevestiging van een origineel talent dus.

Ilyas Baert

13-05-2012 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert