Alison Moyet was amper 21 jaar toen ze in 1982 samen met ex-Depeche Mode toetsenist Vince Clarke het elektropopduo ‘Yazoo’ vormde. Totaal onverwacht werd het een wereldwijd succes en scoorden ze gigantische hits.

Toen Alison na de split van het duo in 1983 aan een solocarrière begon, bleven de hits zich verder opstapelen.

Op 21 februari soleerde de Britse in een uitverkochte Arenbergschouwburg met haar ‘Minutes tour’, die haar ook in Nederland, Duitsland , Italië, Denemarken en Zweden brengt.

Een geel neonlicht kondigt ‘Horizon flame’ aan. Na een perfecte uitvoering barst een luid applaus los.‘Thank you so much for coming. I’m so happy to be here.’ zegt de Britse.

Op haar 16^de schreef ze ‘Nobody’s diary’ bijna 40 jaar later doet de song het nog steeds door haar krachtige stem en de uitermate geraffineerde arrangementen.

Na een oorverdovend applaus zet Moyet ‘When I was your girl’ in, meteen daarna volgt ‘Ordinary girl’ en ‘Changeling’.

Deze negentig minuten durende performance bestaat amper uit bindteksten met haast geruisloze continuerende overgangen tussen ‘Remind yourself’, ‘Is this love?’ en de Yazoo-song ‘Winter kills’.

Moyet wordt begeleid door twee keyboardspelers. Wat het live aspect op muzikaal gebied niet altijd ten goede komt, aangezien de overige instrumenten (gitaar, drums,..) reeds voorgeprogrammeerd waren.

Met ‘Dank u wel!’ zet de Britse ‘Faling’ en Filigree’ in. Na deze uitvoering laat Moyet optekenen dat ze vorige keer Frans sprak in plaats van Engels, omdat ze dacht dat België uitsluitend Franstalig is. Een dom foutje waar ze zich maar al te graag voor wou excuseren.

Roze lichtstralen kondigen ‘Only you’ aan, meteen gevolgd door ‘Apple kisses’ en ‘This house’.

‘Fantastisch!’ scanderen de fans. Alison geraakt nu helemaal op dreef en zet in sneltempo ‘Right as rain’ en het vijf jaar oude ‘Waiting’ in.

Meteen daarna volgt ‘Love resurrection’. Maar na het eerste refrein breekt de song bruusk af. Moyet wil dat iedereen participeert. Waarna het lied voor een tweede keer met de nodige ampleur wordt ingezet en het dak van de Arenberg er af gaat!

Het concert wordt beëindigd met een bisronde van drie nummers. Daarin vertolkt de Britse naast een Jules Shear-cover en ‘All cried out’, ook de megahit ‘Don’t go’ van Yazoo.

Alison Moyet is reeds 53 jaar, maar haar stem staat nog steeds als een huis.

Ilyas Baert

Setlist:

1. Horizon flame

2. Nobody’s diary (Yazoo-song)

3. When I was your girl

4. Ordinary girl

5. Changeling

6. Remind yourself

7. Is this love?

8. Winter kills (Yazoo-song)

9. Falling

10. Filigree

11. Only you (Yazoo-song)

12. Apple kisses

13. This house

14. All signs of life

15. Right as rain

16. Waiting (My Robot Friend cover)

17. Love resurrection (enkel strofe 1 en refrein)

18. Love resurrection (volledige song)

19. Situation (Yazoo-song)

BIS:

20. Whispering your name (Jules Shear cover)

21. All cried out

22. Don’t go (Yazoo-song)

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Op 30 oktober kwam Video Games Live voor het eerst naar België! Dit event werd in 2002 gecreëerd en heeft er al 250 shows in 25 landen opzitten. De Antwerpse Stadsschouwburg mocht dit wereldwijde succes voor het eerst begroeten.

Gedurende twee uur speelt een klassiek orkest uit Budapest , aangevuld met rockelementen, de muziek van de grootste games, dit onder het toeziende oog van de creator Tommy Tallarico.

Het eerst deel verliep volgens een strak stramien: Tommy vertelt iets over de game, in een filmpje kondigt de bedenker van het spel de muziek aan en dan begint de song.

Bij het tweede deel verliep het veel vlotter en volgende de songs zich in een sneltreinvaart op.

Tijdens de nummers zijn de beelden van de games te zien. Deze worden geprojecteerd op drie speciale videoschermen en lopen synchroon met de muziek.

De tussenfilmpjes zorgen voor heel wat humor: zo deed de gewone man mee aan Pacman na en waren er (humoristische) duels zoals Wauters vs. Waes, maar dan Video Games Live VS. Pacman.

De fans konden zelf via Facebook stemmen op hun favoriete gamemuziek.
De muziek van o.a. ‘Metal Gear Solid’, ‘Sonic’, ‘Monkey Island’, ‘Warcraft, ‘Skyrim’, ‘Final Fantasy’ en ‘Castlevania’ passeerde de revue.

Het publiek was dol enthousiast. De host opperde zelfs dat iedereen mocht filmen en opnemen met hun gsm. Bij aanvang van iedere song werd luid gejuicht en kreten als ‘Amia, shit jongen’ werden niet gespaard.

Tijdens de BIS-ronde werd het publiek getrakteerd op de compositie van ‘Crono Trigger’ en Crono Cross’ en mocht de Engelse singer-songwriter Riva Taylor komen opdraven met ‘Still alive’, de tekst van deze song was tevens zichtbaar in een filmpje met grappige afbeeldingen.

We onthouden dat het spelen van games je kan inspireren om kunst te maken en dat ook niet-gamers perfect kunnen genieten van dit soort concerten.

De 4^de cd van Video Games Live verschijnt in het voorjaar van 2015!

Ilyas Baert

31-10-2014 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert

Op zondag 16 februari vond de laatste Nederlandstalige voorstelling plaats van ‘Disney On Ice: Durf te dromen’ in de Antwerpse Lotto Arena.

Het scenario van de kindervoorstelling werd stipt gevolgd: de show startte stipt om 18 uur en vooraf werden de kinderen al gewaarschuwd voor de (ongevaarlijke) rook en de duisternis. Er mocht zelfs naar hartenlust gefilmd en gefotografeerd worden.

In ‘Durf te dromen’ worden drie sprookjes naverteld waarin de droom van de prinses de rode draad vormt: Sneeuwwitje wil lang en gelukkig leven met de zeven dwergen, Assepoester wil met een prins trouwen en Rapunzel wil de goudgele lantaarns zien.

Na een swingende start, waarin we voor het eerst en het laatst Prinses Tatyana (Soniah Spence) op het ijs aan het werk zagen, namen de iconen uit de Disney-catalogus Mickey, Minnie, Goofy en collega-hoofdredacteur Donald Duck de presentatie voor hun rekening.

Allereerst figureerde de schaatsversie van Sneeuwwitje. Bijster origineel was de vertolking niet, maar de rijdende toverspiegel en de jacht op Sneeuwwitje waren erg goed in scène gezet. Ook toen de zeven dwergen op de ijspiste verschenen was het kinderlijk geluk haast te voelen. Zeker toen er enkele kinderen in de kar mochten zitten van de stille dwerg Doopy.

Na het oersprookje van Sneeuwwitje was het tijd voor die andere klassieker: Assepoester. Het zou tevens het meest langdradige van de hele voorstelling worden: want niet alleen nam het sprookje de helft van het eerste deel in beslag, het duurde in het tweede deel ook nog ontzettend lang. De uitvoering was heel knap, Assepoester en de Prins (Vicky & James Black) zijn in het echt ook man en vrouw. Dus de romantiek was haast voelbaar…

Al viel hierdoor wel meteen op waar de hele voorstelling soms haperde: de dubbings. Alle schaatsers komen immers uit een ander land, dus moeten ze echt lippen. Als de schaatser een masker op heeft in het geval van een dwerg of een muis valt dat best mee. Maar als een prins opeens praat als Scoop uit ‘Bob De Bouwer’ en de spiegel als ‘Sprookjesboom’, dan kijk je er toch even van op.

Met Rapunzel werd het beste tot het laatste bewaard: twee schaatsers als paard verkleed, Flynn Rider vloog door de lucht met Rapunzel en honderden lantaarns verlichtten de Lotto Arena. Een demonstratie van technisch kunnen!

Ook de finale was er eentje om in te kaderen: de schaatsparen verzamelden op het kasteel van Assepoester en gaven nog één keer het beste van zichzelf. Hier fungeerde de droom op het ijs.

Met volgende boodschap werden we naar huis gestuurd: op 6,7 & 8 februari 2015 wordt iedereen terug in de Lotto Arena verwacht voor ‘Disney On Ice - 100 Jaar Disney’. Ik kom, u toch ook?

Ilyas Baert

17-02-2014 om 00:00 geschreven door Ilyas Baert