Beste bloglezer

Je leest het goed.  Inmiddels heb ik een tweede halve marathon achter de rug. Al moet ik bekennen dat ik hem deze keer niet in de benen heb, maar in de armen.  Afgelopen zaterdag zijn we immers met een kliekje van onze loopgroep gaan kajakken.  Aanvankelijk was het de bedoeling om hiervoor naar de ardennen te trekken, maar bij gebrek aan water zijn we het dichterbij moeten gaan zoeken, nl op de Maas.  Het grote voordeel hiervan was dat we twee uurtjes langer mochten slapen.

We waren met een ploeg van negen, waarvan twee vrouwen (ocharme ons) en zeven mannen.  Er werd gekozen voor 3 tweepersoonsbootjes en 3 éénpersoonsbootjes, zodat we ook regelmatig van partner konden switchen.  Braafjes startte ik met mijn halve trouwboek, die net als ik weinig ervaring heeft op het water.  Het leverde geen huwelijkscrisis op (we hebben ooit samen dansles gevolgd, zijn ooit samen zat geweest en hebben ook ooit samen behangen... kortom toch al wel wat delicate watertjes doorzwommen, dus dit kon er nog wel bij), maar wel extra meters, want ons bootje zwalpte van links naar rechts en van rechts naar links.  Na een half uurtje en naar schatting slechts één kilometertje verder was ik stikkapot en besloot ik wijselijk én stilzwijgend (alhoewel?) om een andere kajakpartner te zoeken.

Tijdens die eerste kilometer had ik 'geslepen' stiekem de anderen geobserveerd en voor mezelf uitgemaakt met wie ik zeker niet in zee wilde gaan.  Niet uit antipathie, helemaal niet, als dat voor sommigen een geruststelling kan zijn :wink:, maar puur uit zelfbehoud.  Ik wilde deze toffe dag immers niet geradbraakt beëindigen.
De eerste switch was een verademing.  Met mijn nieuwe partner zweefde ik over het water, rechttoe, rechtaan.  Doordat niet iedereen een rechte koers voer, hadden we tussenin veel tijd om uit te rusten en om de anderen een beetje uit te lachen.  Zaaaaaaaaaaaalig.  Voor mij was een volgende partnerruil niet meer nodig, maar helaas dachten anderen er anders over.

Om half twee en na twee korte stops, was het tijd voor een langere pauze.  Eerst hadden we echter nog enkele Duitsers die dapper stroomopwaarts peddelden, de juiste richting aangewezen.  Overduidelijk dus, dat er in ons groepje geen oorlogsveteranen zitten.  Aanvankelijk vonden we het vreemd dat ze de verkeerde kant opgingen, maar vanaf de oever zagen we dat de wind verantwoordelijk was voor hun vergissing.  Het leek wel alsof stroomopwaarts stroomafwaarts was en omgekeerd.
Het weer was niet zo fameus, maar ook niet echt slecht te noemen, een warm soepje ging er bij de meesten echter wel in. Eéniemand bestelde terzelfdertijd ook een warme choco, een combinatie waaraan normaal enkel zwangere vrouwen zich wagen.  Om verdere speculaties te vermijden: het was een man die er deze vreemde eetgewoonte op nahield. 

Gelukkig zaten we onder een grote parasol, want plotsklaps vielen de hemelsluizen open. De motivatie om verder te kajakken, daalde bij mij zienderogen, maar ja, er was geen weg terug.  We negeerden de buienradar, die nog minstens een half uur regen voorspelde, en gingen verder op pad. Dankzij de warme kippensoep hadden we terug veel energie. Wonder boven wonder bleven we van bijkomende regen gespaard, op een onnozel buitje na.  We gingen ervan uit dat we ongeveer halverwege zaten.  

De tweede helft was veel spectaculairder dan de eerste en leverde enkele hilarische taferelen op. Zo zagen we mijn man en zijn partner sukkelen om in hun bootje te geraken.  Met één voet op de oever en de andere in de boot, die langzaam van de kant wegdreef, deden ze oefeningen waarop menig ballerina jaloers zou zijn.  Gelukkig voor hen liep het goed af. Even later zagen we hoe hun boot bleef steken tussen de stenen en hoe mijn man, sportief als hij is, uitstapte om de boot los te wrikken, waarna zijn kajakgenoot door de stroming meegezogen werd en hijzelf midden in de ondiepe Maas verweesd achterbleef.  Hij stak zijn peddel in de grond om zich staande te kunnen houden, terwijl zijn kajakpartner stroomopwaarts verwoede, doch tevergeefse pogingen deed, om hem terug op te vissen. 

Trouwens, over vissers gesproken, iemand van ons gezelschap, had reeds in het begin van ons avontuur, in de clinch gelegen met een visser, die vond dat hij te dicht bij zijn aas kwam.  De visser had totaal geen begrip voor het argument dat de persoon in kwestie geen kajakervaring had.  In dat geval moest hij zich niet op de Maas begeven, oordeelde hij.  Later viel het ons op dat alle vissers die we wilden passeren hun boeltje bijeen pakten, alsof ze ervan overtuigd waren dat we hun vangst zouden verbrodden.

Het laatste half uur was de lol er voor mij, en achteraf bleek niet alleen voor mij, een beetje vanaf. Pijn in de armen, pijn in de schouders, pijn tussen mijn rechterduim en wijsvinger,...  maar zoals reeds eerder aangegeven, er was geen weg terug.  Omdat we de tweede vertrekplaats die ongeveer  halverweg lag, nog niet zo lang gepasseerd waren, hadden nog een lange weg, of liever stroom, te gaan.  Groot was dan ook de verrassing toen veel sneller dan verwacht, het einde in zicht was. Achteraf bleek dat het vertrekpunt van de tweede vertrekplaats drie kilometers opgeschoven was owv werken, waardoor we dus al verder gevorderd waren dan we aanvankelijk dachten.

Heel content was ik hierom en ook omwille van het feit dat ik er droog vanaf gekomen was.  Maar dat was helaas buiten de anderen gerekend.  Er was geen ontsnappen aan en gelaten incasseerde ik een koude, vieze Maasdouche. Eéniemand nam zelfs een Maasbad, toen zijn kajak, al dan niet moedwillig, volledig onderliep. Een idioot zicht en ik was wat blij dat ik niet mee ingescheept zat. Eénmaal uit de boot en droge kleren aan, was mijn ongevraagde douche rap vergeten.  
Het was een toffe ervaring, met veel leut onderweg en net op het moment dat het fysiek wat veel begon door te wegen, was het einde in zicht.  We hadden er 21 km opzitten, mijn tweede halve marathon van dit jaar!  Voor de muggenzifters onder jullie: een halve marathon is inderdaad 195 meter verder, maar met al ons heen en weer gezwalp mag je er gerust enkele kilometertjes bijtellen.

We sloten de dag af met een barbecue bij één van onze loopmaatjes. Supergezellig, superlekker en  vastberaden om volgend jaar opnieuw een sportieve uitstap te doen.  Toffe suggesties zijn altijd welkom!

Grz

een fanatieke halve marathonpeddelaarster

PS Op vrijdag, zondag en maandag heb ik ook nog telkens 10 kilometer gelopen.