|
Na een extreem luie zondag - lang in bed blijven liggen en na het middageten (ontbijt overgeslagen) op de zetel naar Moonstruck van Cher gekeken (af en toe zelfs met de ogen dicht) - begeven we ons naar Bocholt voor de 18e Bocholter avondloop. Het is een ander parcours dan vorig jaar. Gelukkig, want aan vorig jaar heb ik geen goede herinneringen. Mijn tijd was OK (gemiddeld 4'58"), maar ik had er bijna in mijn broek gep... Ik verwacht dit jaar geen betere tijd, maar hoop er wel minder begaaid vanaf te komen.
Ik ben blij dat mijn trainingsmaatje Nadine ook van de partij is. Ze heeft zich pas in maart bij de keep-on-runners aangesloten. In het begin waren mijn intervaltrainingen een tikkeltje te zwaar voor haar, maar op dat half jaar tijd heeft ze het verschil kunnen wegwerken. Toch is ze nog wat onzeker over haar tijddoelstelling en stelt ze haar Garmin 15 sec. per km trager in. Ze ziet het wel zitten om samen te vertrekken aan mijn vooropgestelde tempo, 5 minuten per km.
Tijdens de opwarming regent het. Aanvankelijk heel lichtjes en aangenaam, maar het begint steeds harder te regenen. Gelukkig vinden we een straat met bomen die ons beschutting geven en tegen dat het startschot wordt gegeven, is het terug opgeklaard.
We zijn met een 100-tal lopers voor de 5 km. Eerst staan we vrij vooraan, maar wijselijk schuiven we een beetje naar achteren. Te veel voorbij gestoken worden is immers geen pretje. De eerste kilometer is niet zo zwaar als ik verwacht heb. Er staat geen km-aanduiding, maar dankzij onze Garmin, die elke km waarschuwend piept, weten we steeds hoever we zitten. We volgen trouw de virtuele trainer. Neen, klopt niet, we laten 'm ons volgen, want we hebben een lichte voorsprong. Twee lussen van 2,5 km moeten we lopen en na een klein kwartiertje zit de eerst er al op. Ik heb het zwaar, maar niet zo zwaar als vorig jaar, want dat staat in mijn geheugen gegrift. Nadine lijkt minder moeite te moeten doen dan ik. We praten niet, enkel als er weer een km op zit, peppen we elkaar wat op.
De laatste km valt me zwaar. Ik heb mijn horloge omgezet, van de virtuele trainer naar km-aanduiding. Af en toe werp ik er een blik op en telkens opnieuw ben ik teleurgesteld over de
beperkte vordering die we gemaakt hebben. Ik probeer mezelf te troosten met de gedachte dat ik binnen 5 minuten uit mijn lijden verlost ben. Het duurt lang vooraleer we de finish zien. En als ze er is, lijkt ze verder weg dan de afstand die we nog moeten overbruggen. Laat het asjeblieft niet verder zijn dan 5 km.
Nog 600 meter zwoegen, nog 500 meter, nog... De laatste 100 meter slaag ik er toch nog in om een spurtje in te zetten. En Nadine? Zij spurt mee, ze haalt me zelfs in en gaat vlak voor me over de eindmeet! Knap!!! Moe, maar tevreden hijgen we uit. Onze Garmin geeft een gemiddeld tempo van 4'55" aan. 3 seconden sneller dan vorig jaar - niet veel en toen was het driekwart kilometer verder - maar dat deert me niet. De vorige keer was ik geradbraakt, deze keer niet, al kan ik vlak na de aankomst geen pap meer zeggen. Nadine heeft precies minder afgezien dan ik. Ik gun haar haar overwinning op mij, maar ben wel een beetje bang dat ze zoveel vorderingen gaat maken, zodat ik binnenkort wéér alleen moet trainen tijdens de intervaltraining. Ik zit immers op mijn limiet. Voor Hasselt heb ik alleszins mijn haas gevonden!
De uitslag volgt om 21.00u. Een aantal loopmaatjes verwachten om in de prijzen te vallen. Omdat er twee leeftijdscategorieën (+ en - 35) zijn en er uiteraard een onderscheid wordt gemaakt tussen de geslachten, weten we echter niet precies hoe het zal uitdraaien.
Mijn verbazing is biezonder groot als ik plotsklaps zélf word afgeroepen voor de derde plaats bij de masters vrouwen. Ik sla letterlijk een kreet van verbazing. Mijn loopmaatjes lachen om mijn spontane reactie. Ik voel me rood kleuren, maar stap trots en een beetje onwennig naar voren. De rekening is vlug gemaakt. Als ik derde ben, moet Nadine tweede zijn en is ons natuurlijktalent Els nummer één. Helaas is Nadine vroegtijdig naar huis gegaan, waardoor ze niet in de vreugde kan delen. Ik krijg een protserige beker, maar ook een leerrijk boek over Bocholt en neem tevens de prijzen van Nadine in ontvangst. Zo jammer dat ze niet mee op de foto staat!
Ook bij de mannen zijn er twee bekers. Alex heeft eveneens een derde plaats en Ton, onze bijna vijftiger, eindigde als eerste maar is er jammer genoeg ook meer bij niet om in de feestvreugde te delen. We zijn met acht lopers van ons loopgroepje vertrokken en komen met 5 bekers terug! Een indrukwekkend resultaat!
Op de totale uitslag van de vrouwen sta ik als 10de vermeld (van de 42), maar met exact dezelfde tijd (24'29") als Nadine, die dus op 9 staat. Een ander (jonger) loopmaatje dat vierde werd, valt binnen haar categorie net buiten de prijzen, alhoewel ze ruim 3,5 minuut voor mij finishte.
Voor de eerste keer in mijn leven ben ik blij dat ik 35plus ben...
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
