Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
29-02-2012
leve de negentwintigste
Dankzij het extra dagje deze maand heb ik ook een extra loopje kunnen doen en zo eindig ik deze maand met ruim 150 km op de maandteller. Uiteraard minder kilometers dan februari van vorig jaar, maar toen was ik dan ook aan het trainen voor een halve marathon.
Inmiddels heb ik het wedstrijdgegeven zo goed als volledig uit mijn looploopbaan verbannen. Op het einde van de maand ga ik wel al joggend de wedstrijdsfeer snuiven in Venlo, maar het is niet zeker niet mijn bedoeling om daar een persoonlijk record te vestigen. Toch blijf ik een beetje nieuwsgierig welke snelheid ik zou halen zonder intervaltraining. Dus wie weet...
en op loopvlak ook, maar ik blijf wel stilletjes verderlopen. Deze maand staan er toch alweer 100 km op de loopteller. De midwinterjogging van Kiewit sla ik over. 'k Zal achteraf wel van manlief horen hoe het geweest is. Alleen jammer van de vlaai die ik nog tegoed heb. 'k Heb de intervaltrainingen nog steeds niet hervat en 'k heb ze nog geen seconde gemist.
"Ik ga niet lopen vandaag", kwam ik eergisteren de keuken binnengestormd. Manlief en de kinderen waren zo goed als klaar met eten en ik had nog amper een kwartiertje om in mijn loopkleren te schieten. "Ppppppfffffffffff, ik ben gewoon te moe", verklaarde ik nader. "Je kan beter wel gaan. Je weet hoe deugddoend lopen is, zelfs al ben je moe", moedigde Johan me aan.Omdat onze jongste ook op de piste werd verwacht, besloot ik om mezelf bij elkaar te rapen en toch maar te gaan.
Dochterlief had er echter nog minder zin in dan ik en begon meteen te jammeren toen ik mijn goede voornemen kenbaar maakte. Zij heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel, toch vooral wat zichzelf aangaat. M.a.w. ze voelt zichzelf nogal vlug tekort gedaan.
"Ik vind het niet eerlijk", mopperde ze. "Als ik ergens geen zin in heb, moet ik het toch doen. En als jij ergens geen zin in hebt, hoeft het niet."
"Oh neen?", antwoordde ik gelaten.
"Neen," herkauwde ze "als ik geen zin heb om te lopen, moet ik toch gaan. En als jij geen zin hebt, mag je thuisblijven."
"Ik heb anders ook geen zin en toch blijf ik niet thuis."
"Maar als jij dat wil, kan je dat wel doen en ik niet."
"Toch niet, ik moet ook, ik moet van mezelf!"
"Jamaar, van jezelf moeten is niet zo erg als van iemand anders moeten!"
"Van jezelf moeten is véél erger dan van iemand anders moeten," sloot ik de discussie af, na een kort wellens-nietesintermezzo en daarna scheidden onze wegen zich.
Een uurtje later waren we terug thuis, beiden volledig opgemonterd.
Lopen doet inderdaad toch zo een deugd. Ongeacht of dit van jezelf of van iemand anders moet!
Wie denkt dat ik sinds gedichtendag heb stilgezeten wat lopen betreft, heeft het mis. De laatste dag van 2011 werd gevierd met 12 km, een gezellig drink achteraf en 's avonds helaas met een opstoot van poezenallergie.
1 januari lag ik voor pampus, thuis en bij mijn ouders, 2 januari was terug werkendag en 's avonds werden we bij de schoonouders verwacht. Op vier januari hebben we ons terug aan een loopje gewaagd, zo ook 6 januari en vandaag, met achteraf een gezellige nieuwjaarsborrel bij ons thuis. Toch weer goed voor 30 km en 30 liter.
Als enige loopdoel voor dit jaar wil ik op het jaareinde opnieuw minstens 1500 km bijeengelopen hebben, dus gemiddeld 125 km per maand. Ondanks mijn rugklachten ben ik hier vorig jaar ook in geslaagd. Ik liep zelfs 133 extra, zeg maar een dertiende maand.
Ambitie om er een veertiende maand aan te breien heb ik niet, integendeel zelfs, 12 maanden volstaan. We shall see...
het jaar dat ik mijn BMI spectaculair liet zakken enerzijds door te leren lopen op hoge hakken en anderzijds door te trainen voor een halve marathon die ik in Venlo ruim binnen de 2 uur uitlopen kon
2011 is ook
het jaar waarin ik op de sukkel raakte en mijn rug voor de eerste keer met een osteopaat kennismaakte die me gelukkig voldoende kon oplappen zodat ik in Bocholt op het podium mocht stappen vanaf dat ogenblik drink ik mijn melk steevast uit een protserige kelk
de steunzolen die me eveneens moesten rechttrekken veroorzaakten vooral blaren die pijn deden om te verrekken daarom gooide ik ze zover als ik kon met een wijde boog in de richting van de horizon
in oktober snelde Hasselt Dwars Door mijn maag ik moest er het onderspit delven en dat had ik niet graag wijselijk koos ik om niet meer te lopen met rugzeer wat spoedig leidde tot een grote ommekeer: hoge hakken werden definitief afgezworen en ook intervaltrainingen konden me niet langer meer bekoren
tijdens de kerstcorrida liep ik dus heel op mijn gemak samen met dochterlief verkleed als een halve beddebak zo eindigden we in de middenmoot van de wedstrijd maar wel als eersten op vlak van originaliteit
kortom, 2011 is
het jaar waarin ik mijn loopdoelstellingen heb herschreven maar waarin de goesting om te lopen gelukkig is gebleven!
tenslotte wens ik al mijn lezers een voorspoedig 2012!*
grz
een fanatieke keep-on-runster
PS * Kent er iemand een woord dat rijmt op twaalf? Ik alleszins niet!
Dat ik nog iets interessants te vertellen kon hebben dit jaar, had ik niet meer verwacht.
Twee jaar geleden nam ik deel aan de kerstcorrida in Meeuwen-Gruitrode en vestigde er mijn persoonlijk record. Vorig jaar had ik dit in principe moeten verbreken. De weergoden beslisten er anders over en de wedstrijd werd afgelast.
Consequent aan mezelf zou het er dit jaar niet van komen om mijn record te verbreken. Het leek me echter ook eens tof om samen met mijn oudste dochter deel te nemen aan de 5 km. En, als het dan toch niet meer over 'zo rap mogelijk' ging, waarom dan niet over 'zo origineel mogelijk'. Er werd immers een prijs toebedeeld aan de meest origineel verklede loper.
Enkele weken eerder hadden we al beslist om er een échte duoloop van te maken. Maar gisteren, amper 5 uurtjes voor de wedstrijd, kreeg onze outfit, op aangeven van Dorien, the finishing touch, en wat voor één. Achteraf bleek dit een schot in de roos te zijn.
We hadden ons in een oude dekbedovertrek gehesen. Dan heel simpel twee gaten in de bovenkant geknipt om ons hoofd door te steken en twee gaten aan de zijkanten, waardoor ik mijn linkerarm en zij haar rechterarm stak. Het overtollige stof beneden werd weggeknipt, net boven de grond. Als hoofddeksel hadden we een kussensloop - met inhoud - gebruikt. Van een klein kussentje weliswaar, gewoon vanuit onze woonkamer. Jaren geleden had mijn moeder mijn kussens van hoesjes voorzien, met een grote flap en zonder tiretten, zodat we het kussen er gemakkelijk konden uitnemen om de sloop uit de wassen. We staken ons voorhoofd gewoon achter zo een flap en... done. Vooral langs de achterkant moet dit een spectualair zicht zijn geweest, omdat je dan twee kussens zag dansen boven een dekbedovertrek.
Oefening baart kunst, zegt men wel eens. Niet voor ons. We deden het gewoon zonder oefening. Om ongelukken te vermijden, hebben we wel het hele traject hand in hand afgelegd. Bekijks hadden we alleszins genoeg, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd. Je werd gewoon zelf vrolijk van al die lachende gezichten. Zelfs de mensen die we voorbijstaken - en dat waren er heel wat - en die de boodschap kregen - opgelet, u wordt ingehaald door een bed - konden ermee lachen.
Bescheiden durf ik dan ook meedelen dat we verdiend de eerste prijs 'Grote Snor' wegkaapten, net voor de schattige engeltjes. Nochtans hadden onze clubgenootjes die zich verkleed hadden als meeuwen, met één plakkaat aan hun voorzijde met de boodschap "ik houd niet van Meeuwen", verwijzend naar de vogels en één plakkaat aan hun achterzijde "maar ik houd wel van Meeuwen", verwijzend naar de gemeente, zeker en vast ook een prijs verdiend. Niet alleen omwille van de originaliteit, maar ook omwille van het vele werk dat ze erin gestoken hadden. Toch veel origineler dan al de andere winnaars met hun afgehuurde pakjes.
Enfin, mijn dochter en ik hadden ons 'moment of fame' en we hebben er enorm van genoten. Wie weet, misschien komt er wel een foto in de krant of zelfs een TV-optreden (TV Limburg), aangezien we bij aankomst geïnterviewd werden met een camera op onze neus gericht.
't Was zo tof dat ik er slecht van heb geslapen. Nochtans heb ik lang genoeg in bed gelegen/gelopen.
Grz
een originele keep-on-runster
PS Binnenkort vind je foto's op www.avtmeeuwen-gruitrode.be én verder nog een dikke proficiat aan de clubgenootjes die wel voor snelheid gingen en zichzelf weeral overtroffen.
Afgelopen vrijdag kon ik dat ding nog vervloeken, maar vandaag kon ik 'm gebruiken.
Even terug naar vrijdag. Tegen 19.00u begeef ik me samen met mijn man naar de runnerscorner, het clublokaal, om van daaruit een loopje te doen. Ik gris een fluovestje van de kapstok, maar heb geen oog voor de kruiwagen die er, rechtop geparkeerd, onder staat. Een toevallig tikje tegen dat ding en het valt in al zijn lompigheid om tegen mijn been. Resultaat : een blauwe plek van 38,465 vierkante cm. (heb deze uitermate relevante informatie speciaal voor jullie berekend!)
Vandaag was er het laatste bosloopje van het intergemeentelijk bosloopcriterium. We hebben ze alle vier alle zeven meegedaan. Dat levert ons om te beginnen al een mooi loopshirt op. Verder is er ook een tombola onder de deelnemers van àlle boslopen. We hebben dus 28 kansen om iets te winnen. Moet lukken toch.
Even ziet het ernaar uit dat het noppes wordt, maar uiteindelijk wordt mijn naam afgeroepen, gerelateerd aan een bierkorf. Yes, zo blij als een kind. Blijgezind deel ik nootjes uit aan mijn loopmaatjes. Een kruiwagen om mijn prijs in te vervoeren heb ik helaas niet bij. Gelukkig wel een kruier. Tenslotte zal Johan er toch het meeste van mogen opdrinken (om te delen is het net te weinig, echt waar!), want ze zijn de kriek vergeten... Maar de chocolade smaakt zeker zo goed en je wordt er niet zo vlug tipsy van.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, het was best een pittig parcours, een gedeelte van een finse piste met een dikke laag boomschors en enkele heuveltjes. Maar ik heb me goed geweerd : 8 km op 45 minuten.
Meer dan duizendvijfhonderd kilometers heb ik reeds afgelegd dit jaar en we hebben nog een maand te gaan!
Waar ik echter nog blijer mee ben: de rugproblemen zijn voorlopig (ik blijf voorzichtig) weer van de baan. Ik loop volledig pijnvrij. Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
Voor 2012 zullen mijn doelstellingen er heel anders uitzien. Zullen wedstrijden nog aan de orde zijn?
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS de dokter van het werk heeft me afgeraden om twee dagen achter elkaar te lopen. Misschien een alternatieve sport zoeken ifv mijn gevoelige rug. Iemand suggesties? Kom niet af met zwemmen, ik weet dat dit waarschijnlijk het beste is, maar 't is niet zo mijn ding.
...met mijn zolen. Sinds de bosloop gaat het van kwaad naar erger. Niet alleen omwille van een lichte, doch aanhoudende rugpijn, maar vooral omwille van de pijn onder mijn voeten, die zich niet meer beperkt tot de blaren alleen. Het lijkt wel alsof ik ergens tussen gezeten heb met mijn voeten, alsof ze verwrongen zijn. Ik vermoed dat het te maken heeft met mijn blaren die me onbewust letterlijk op het verkeerde been/voet zetten. Hoog tijd dus om terug te gaan om mijn zolen te laten aanpassen. Maar wanneer?
de blaren vallen en verdwijnen... blaren daarentegen...
Beste bloglezer
Het blarenleed is nog niet geleden. Twee dagen blaarvrij en dan ineens toch weer die pijn onderweg en het besef dat ik weer een blaar aan het kweken ben. Hierdoor ben ik afgelopen vrijdag, net op tijd, maar anderzijds ook net te laat, aan onze achterdeur afgedraaid en heb ik zo het traject drie kilometers ingekort. Vandaag heb ik met één compeedplakker op de bloedblaar onder de rechtervoet en zonder plakker op het gevoelige plekje onder de linkervoet een pittige bosloop gelopen aan een, voor mijn huidige doen, pittig tempo van 5'39" per km. Achteraf bekeken had ik, zij het preventief, links ook best van een compeedje voorzien.
De lekkere frituurfriet na afloop heeft het geleden leed echter wel wat kunnen verzachten.
Overmoedig heb ik mijn goede voornemens aan mijn ongezoolde schoenen gelapt en gisterenavond gewoon meegelopen met de hoop. Dit impliceert een duurloopje van ongeveer één uur, aan een tempo, ongeveer één minuut per kilometer trager dan het wedstrijdtempo. In principe mocht dit geen probleem zijn. Puur conditioneel gezien was het dat inderdaad ook niet, maar helaas begon mijn rug onderweg lichtjes te protesteren. En vandaag gaat dat protest gewoon verder, niet hevig, maar toch genoeg om het niet te kunnen negeren.
Mijn voorzichtige wedstrijddroom spat als een tere luchtbel uit elkaar...
Vrijdag heb ik 7 km met zolen gelopen en 2 zonder. Vandaag zelfs TIEN mét en dit zonder problemen, al begonnen mijn voeten wel wat gevoelig te worden tegen het einde. Daarom heb ik beslist om het morgen terug zonder te doen. Kwestie van mijn voeten de kans te geven om te helen en te harden.
Ik heb er alleszins terug meer vertrouwen in. Mijn rugproblemen zijn voorlopig ook van de baan. En stilletjes begin ik héél voorzichtig toch weer te dromen van wedstrijden...
Afgelopen zondag heb ik een mooi herfstbosloopje gedaan. Maar 's anderendaags speelde mijn blaar me zo parten (ondanks de compeed, wat in feite toch goede marchandise is), dat ik maandag lafjes forfait gaf.
Gisteren heb ik toch zo'n ongelooflijke jeuk onder mijn voet gehad, echt ambetant! Gelukkig was het een vrije dag en kon ik me ongegeneerd eens 'dabben' als het te erg werd.
Vandaag heb ik me terug wat verstruist en 11 km gelopen waarvan een vijftal met zolen.
De laatste weken heb ik constant rugpijn, een heel lichte weliswaar, maar het blijft vervelend. Voorlopig voor mij nog geen intervaltrainingen. Dat staat als een paal boven water!
De afgelopen maandag, vrijdag en vandaag heb ik braafjes gelopen aan een heel ontspannen tempo. Woensdag heb ik geen intervaltraining gedaan en ook geen gewone. Op de eerste plaats omdat ik 's avonds naar een werkvergadering moest en dus sowieso niet kon gaan. Aanvankelijk wou ik een inhaaltraining doen, maar dat plan heb ik uiteindelijk ook laten varen, omdat ik veel last had van mijn blaar. Zelfs vrijdag liet zich die zich nog goed gevoelen. Vandaag heb ik er gelukkig geen hinder meer van gehad. Dus heb ik geen goede reden meer om het langer uit te stellen. Vanaf morgen ga ik eindelijk eens degelijk werk maken van mijn zolen. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk.
Mijn titel behoeft een beetje uitleg, denk ik. Vandaag stond het derde intergemeentelijke bosloopje op het programma. Omdat mijn blaar nog niet volledig genezen is, koos ik voor de afstand van 9 km, met de nieuwe schoenen, doch zonder de aangepaste zolen. Die moeten nog even wachten totdat ik terug blaarvrij ben, zodat ik een of meerdere nieuwe kan kweken.
Vastbesloten om de afspraak met mezelf na te komen, programmeerde ik mijn virtuele trainer op 6'30" per km. Bovendien was het mijn bedoeling om de balk zwart te houden m.a.w. om te verliezen. Tijdens de eerste ronde van 3 km lukte dat wonderwel door te vertrekken bij de laatsten en een gesprekspartner te zoeken,nl. 2 jonge meisjes. Waarschijnlijk waren die mijn gezaag na één ronde al beu, want ze beslisten om lichtjes te versnellen. De goesting om mee te gaan was groot, maar ik liet het mezelf niet toe. Toch begon ik in de tweede ronde automatisch een beetje te sneller te lopen. Bovendien werd ik constant voorbij gestoken, waardoor de verlokking om bij de ene of de andere aan te sluiten telkens moest ingetoomd worden. Ik volharde in de boosheid, maar moest er toch over waken dat mijn balkje niet te lang in de grijze zone bleef. Door regelmatig op de rem te gaan staan, lukte dat wel.
Tijdens de derde ronde zag ik plotsklaps 2 dames voor mij lopen. Eerder waren ze me nog niet opgevallen, dus nam ik aan dat ze een tikkeltje langzamer liepen dan ik. Weeral die verleiding om hen bij te benen om opnieuw een gesprekspartner te hebben, maar ik maande mezelf aan om het niet te doen. Vlak voor de eindmeet werd ik voorbij gestoken door mijn man, die de 12 km gelopen had. Ik finishte in 58'40", 10 seconden later dan de vooropgestelde tijd. Ik had dus verloren van mijn virtuele partner, maar ook gewonen, want mijn doelstelling was bereikt. Mijn blaar liet zich een klein beetje voelen, maar voor de rest kwam ik heel ontspannen aan. Heerlijk!
Zelfs na de halve marathon in maart heb ik niet zo een zware benen gehad als na deze wedstrijd. Geen rugpijn gelukkig, maar wel last van de kuiten. Achteraf bekeken denk ik dat ik er niet slecht aan gedaan heb om niet tot het uiterste te gaan. Wie weet wat gevolgen dat gehad zou hebben.
Afgelopen maandag hebben Johan en ik genoten van een dagje wellness. Omdat we allebei zware benen hadden, hebben we ter plaatse een sportmassage laten doen. Onze eerste keer, weer een ervaring rijker. Toen we uitgewellnesst waren, kon ik het niet opbrengen om nog te lopen. Na een woelige nacht en een dagje niksdoen was ik bekaf, compleet op.
Inmiddels is de verzuring in mijn kuiten (enfin, ik denk dat het dat was) weg en houd ik me aan de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Daarom liep ik vandaag niet mee met mijn courante loopmaatjes - hoe jammer ik dat ook vind - maar zocht ik ander, trager gezelschap op. Kwestie van niet in de verleiding te komen om harder te gaan dan dat ik eigenlijk wil. 5 km legde ik af in 36 minuten. Totaal relaxed en doorweekt (niet van de zweet uiteraard, maar van de regen) ben ik terug thuisgekomen, ondanks de blaar die me onderweg terug parten speelde. Maar ik ben voldaan, ik heb er plezier aan beleefd. En dat is toch nog altijd waarom het gaat, niet?
Grz
een relaxte keep-on-runster
PS Heb vandaag weer een klein beetje rugpijn gehad. Het is begonnen nadat ik een vijftal minuutjes mijn hakkenlaarzen heb aangehad om een nieuw tenuetje te showen voor mijn wederhelft. Toen ik de laarzen uitdeed, werd ik het onmiddellijk gewaar. Hoe jammer Johan het misschien ook vindt, ik word terug een platvoeter, zeker weten!
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
