|
Beste bloglezer
Gisteren had ik een fantastische dag en ik ben er zeker van dat ik niet de enige was :!:
Om te beginnen genoot ik al van de voorafgaandelijke wedstrijdspanning.
Beduidend minder stress dan vorig jaar, maar zo'n lichte aangename spanning, je kent dat wel... Geen zorgen over het feit of ik wel genoeg gegeten en gedronken had. 10 km is immers te kort om je hier druk over te moeten maken. Geen zorgen over het feit dat ik nog niet gekakt had (want dat had ik al).
Een mooie ontspannen start dus, waarbij ik genoot van de ambiance naast en op de straat, de warme zonnestralen op mijn gelaat en de kleurige sliertjesregen die terzelfdertijd met het startschot vrolijk naar beneden dwarrelde.
Al spoedig bleek ik een slechte en onloyale haas te zijn voor mijn loopmaatje met wie ik samen tegen 5'20" zou gaan lopen. Na 2 à 3 te snelle kilometers koos ik immers het hazenpad en muisde er - met permissie weliswaar - vanonder. Bij de vijfde kilometeraanduiding (volgens mijn horloge 100 meter verder) klokte ik 26'21" en ik besefte dat ik mijn doelstelling zou kunnen halen. Dat motiveerde me des te meer om nog een tandje bij te steken en ik begon stiekem te dromen van een tijd van maximum 52 minuten.
Zoals geprogrammeerd stopte mijn horloge op 10 km bij met een tijd van 51'23", maar in de praktijk had ik nog - shit, shit, shit - honderd meter te gaan. Dus finishte ik in 51'51" horlogetijd en in 51'58" geregistreerde, dus officiële tijd. Zeven seconden meer is wel een groot verschil, but who cares, ik zit onder de 52 minuten. In mijn leeftijdscategorie haalde ik zelfs een 22ste plaats op 222 leeftijdsgenoten. En dan werd er hierbij rekening gehouden met de brutotijden en niet met de nettotijden, want dan mocht ik zelfs nog 6 plaatsen naar voren schuiven.
Zonder intervaltraining liep ik voor mijn doen een meer dan aanvaardbare tijd. En dit versterkt mijn besluit om de intervaltrainingen tot een minimum te herleiden. Voor amper 8 seconden tijdwinst per km wil ik mijn rug nog wel wat sparen.
Na de wedstrijd ging ik nogal heftig op in mijn rol van supporter voor de lopers van de halve marathon, waaronder mijn halve trouwboek. Ik brulde en riep heel wat onbekenden bij hun naam - deze stond immers genoteerd op het startnummer - en dat lokte wel enkele verraste reacties uit van lopers die mij van haar noch pluim kennen.
Mijn supportersenthousiasme werd echter abrupt onderbroken toen er plots een loper recht voor mijn neus begon heen en weer te zwalpen, van de ene op de andere seconde wit wegtrok en vervolgens in elkaar stuikte. Gelukkig werd hij net op tijd letterlijk onder de arm genomen door een loopmaatje, waardoor hij, amper 10 meter van mij verwijderd, niet al te hard met de grond in aanraking kwam. De hulpdiensten kwamen snel ter plaatse en de organisatie zorgde ervoor dat de weg deels werd vrijgemaakt zodat andere lopers niet over hem zouden struikelen. Een twintigtal minuten later stond hij terug recht als een pasgeboren kalfje dat probeert te lopen. Maar zijn finishmedaille kon hij wel vergeten, dit amper 500 meter van zijn doel verwijderd.
Ook mijn man stond een beetje wankel op zijn benen na een puike eindtijd van 1u31'40". Heel tevreden met het resultaat, doch behoorlijk uitgeput. Zodanig zelfs dat hij 's avonds in de brasserie, in afwachting van onze bestelling, bijna ter plaatse in slaap viel. Zelf voelde ik me nog zo fris als een hoentje. Geen haan echter die daar die avond naar zou kraaien :wink:!
Grz
een fanatieke keep-on-runster (die volgend jaar opnieuw een halve marathon ambieert)
|
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
