Een echte mens is iemand die constant schakelt als hij denkt en praat; van de flagrantste onzin tot de grootste diepzinnigheid, liefst binnen één zin.
24-12-2007
A song for you
I've been so many places in my life and time I've sung a lot of songs I've made some bad rhyme I've acted out my love on stages With ten thousand people watching But we're alone now and I'm singing this song for you
I know your image of me is what I hope to be I've treated you unkindly but darlin' can't you see There's no one more important to me Darlin' can't you please see through me Cause we're alone now and I'm singing this song for you
You taught me precious secrets Of the truth withholding nothing You came out in front and I was hiding But now I'm so much better And if my words don't come together Listen to the melody Cause my love is in there hiding
I love you in a place Where there's no space or time I love you for my life You are a friend of mine
And when my life is over Remember when we were together We were alone and I was singing this song for you We were alone and I was singing this song for you
Ik wil even twee fantastische mensen voorstellen: mijn ouders! Af en toe sta ik er toch wel even bij stil wat ik aan hen te danken heb. Ze hebben me geleerd dat je van mensen kan houden, maar ook respect kan krijgen als je dat ook geeft. En m'n ma is dan wel heel bijzonder, soms 'geeft' ze een beetje te veel aan anderen; die bezorgdheid, steeds klaar staan voor... Soms vergeet ze zichzelf een beetje. Ben fier op hen en blij wat ze me al die jaren van heel dichtbij gegeven hebben.
Op foto: zie ze stralen tijdens een familie- en vriendenfeestje!
Nog geen 5 minuten later werd ik één van hen. Met mij in het ziekenbed reden ze door de gangen; van de vierde verdieping naar het gelijkvloers. Akelig op zijn minst, want meer dan het plafond kon ik heel die tijd niet zien. Een infuus, en nog een prik, ik had het er wat moeilijk mee dat ik plots iedereen moest vertrouwen in wat ze met mij deden, maar op dat moment was het te laat om nog terug te keren. Annie gaf dan wel een bezorgde blik, maar was een prima verpleegster om me gerust te stellen. De lampen maakten me duidelijk dat ik in de operatiekamer was; het was er ook veel koeler dan verwacht. Hier werden duidelijk de voorbereidingen op mijn operatie getroffen. Ik overdacht snel dat ik beslist wou lachen als ik die namiddag terug het licht en de mensen zou zien. Toen ik nog wakker was, legde ik alle vertrouwen in wat ze me toedienden om te slapen - alle hoop dat ik nadien terug wakker zou worden. Ik voelde het slaapmiddel door mijn ader komen.
Zeg maar eens iets door de telefoon, vroeg Annie. Amper tot besef gekomen dat ik er terug was na een geslaagde operatie, legde Annie de telefoon aan mijn oren, in rechtstreeks contact met mijn ouders. Een zalig besef dat ik terug wakker was. I did it, yes!! Half in slaap, half in pure blijheid, half met pijn hoorde ik de verpleegsters praten. Hoe belangrijk dat ik mensen hoorde, dat de stilte mij niet achterliet. Ik moet waarschijnlijk de laatste op recovery geweest zijn, toen een verpleegster een praatje met me kwam slaan. Al had ik nog veel pijn, ik kon mee praten en was haar dankbaar dat ze zo dicht bij me en geïnteresserd wou zijn. Haar naam weet ik dan niet meer, maar ik zal zeker niet vergeten wie ze voor mij was.
Ja ik ben er, ik ben er... Een collega en mijn ouders zaten reeds een paar uur te wachten in de kamer. Duidelijk blij maar ook een beetje geschrokken bij het zien dat ik moest revalideren.
Een schreeuw van pijn, een blik van eenzaamheid, een fonkel van hoop, een tik van ongeduld... duidelijk aanwezig bij mensen die me aankeken toen ik de gang doorwandelde. Hoe belangrijk het is dat je naar een patiënt lacht, dat je hen goeiemorgen wenst, dat je even naar hen kijk... ik realiseerde dat het ziekenhuis snel een eigen verhaal krijgt. Een verhaal waar ik vroeger niet stil bij stond, waar ik té weinig aandacht voor had. De nacht was er stil, maar ieder lag er met zijn eigen vragen.
Ik zocht nog snel en vond haar. Mijn verblijf was dan wel kort, maar een dankjewel aan de verpleegster was het minste wat ik kon doen. Zij en haar collega's betekenden veel voor mij. Maar niet alleen zij, maar ook mijn ouders, familie, vrienden, collega's. Door een berichtje, een bezoek, samen met hen zal ik worden wie ik voorheen was. De goede zorgen van mijn ouders, de wegemeende 'Hoe gaat het me je'... een mens groeit opnieuw.
Zo heel af en toe maak ik nu een vreugdesprong; ik voel me elke dag een stukje beter. Tegelijkertijd denk ik aan mensen die nog in het ziekenhuis zijn, aan mijn kamergenoot of hij ook al naar huis zou mogen en aan de verpleegsters die elke dag hun werk met hart en ziel willen doen. Ze hebben indruk gemaakt op mij.
Ik word wat ongeduldig dat ik nog niet naar Gent kan. Nog even op mijn tanden bijten. Maar binnenkort trakteer ik!
Aan mijn ouders, familie, vrienden, collega's... dank je wel!
Het gebeurt trager, veel trager dan waar we elke dag aan voorbij lopen - niet eens opgemerkt wat we konden zien, afleiden uit het schijnbare gelaat van wie we ontmoetten. Morgen gaat het trager, we nemen een niet zo hoge snelheid en zetten alles om in slowmotion. Kijk wat je dan ziet. De anders zo snelle flits wordt nu waarneembaar voor je ogen. Kijk hoe zij kijkt als je haar iets zegt. Sla die ogen gade van je collega bij wat je zegt. En hoe kijken de mensen naar jou in die grote groep? Een vertraagde vorm van je beweging, van zijn reactie, van haar uitdrukking. Je ziet dan wat! Veruiterlijking van intens geluk, schijnheiligheid in de bewegende lippen, woede in de ogen, egoïsme in de lach, hoop in de eenvoudigheid. Wat nu nog in de snelte van het leven kan verstopt worden, wordt vertraagde realiteit. We kunnen plots meer zien. Maar willen we dat?
Wat zijn de mensen toch vriendelijk! Van alle kanten hoor ik zeggen dat het bijna terug school is en dat mijn mooi leven weer eens gedaan is. En om de geslaagde vakantie in schoonheid af te sluiten, hebben we - hoe kan het ook anders - in Gent een glas op gedronken. Wat me de voorbije zomermaanden op televisie (Terzake en andere duidingsprogramma's) trof was het feit dat mensen eigenlijk met twee zaken te kampen hebben: met macht of met onmacht. Bijna alle onderwerpen van de programma's kon je catalogeren binnen het misbruiken van macht of het vechten tegen de onmacht. Je moet enorm veel geluk hebben om in een positie te zitten, waar noch macht, nocht onmacht is. Gewoon kunnen leven, noem ik dat. Op politiek vlak konden we natuurlijk niet naast de gesprekken van de regeringsvorming kijken. Frappant is de rol van de media in de anders zo sombere komkommertijd. Sneller dan de formatiegesprekken zelf, heeft de media een eigen verhaal klaar. Ligt Yves Leterme wel nog goed in de markt? Wiens populariteit stijgt wel? Op forums lees je de grootste verwijten, de clichés en de snelle conclusies. Om nog even terug te komen op 'televisie'... Als de films ook deze zomer iets gemeen hadden, dan was het dat jaren 80-interieur. De goedkoopste films werden terug uit de kast gehaald en zo konden we nog eens zien uit welke tijd we komen. Ik hoop dat Canvas weldra uitpakt met programma's als Morgen Beter en Little Britain, want buiten The Vicar of Dibley viel er niet veel te beleven. Wat me intrigeert is de aanpak van de programma's voor en na het journaal, zoals Man Bijt Hond en de VTM-tegenganger, waarvan me de naam ontsnapt. Ongelooflijk wat de scheefgroei van originaliteit kan veroorzaken: miss zoekt een babbel bij een familie in het zwembad in de tuin, wat neemt de BV zeker mee in zijn reiskoffer als hij/zij op reis gaat? Voor zulke babbels is er dus veel uitzendtijd, terwijl andere programma's hun informatie moeten inkorten om binnen de tijdlimiet te blijven. Nu hogescholen toch in de ban van competentiegericht onderwijs zijn, kunnen we ons weldra aan een postgraduaatopleiding tot belspelpresentatrice verwachten. In de bijna onleesbare teller kunnen we zien dat nog steeds mensen graag bellen en ook de presentatrices zelf denken het beter te doen. Tegenwoordig verwittigen ze dat je het gezond moet houden (wat je daar ook mag onder verstaan), maar dat je anderzijds wel meer moet bellen om kans te maken op een 'gunstige lijn'. De presenatatie van een belspel moet niet eenvoudig zijn: de tijd volpraten zonder slim te doen, en tegelijk alles horen via het oortje. Na zo'n uitzending kruipt de presentatrice naar haar auto van vermoeidheid. De komende maanden worden ontzettend druk. Niet alleen hier thuis, maar ook op het werk. Want daar staat een nieuwe uitdaging klaar, iets wat totaal nieuw voor me is. Maar heb er eigenlijk wel zin in, het mag snel maandag zijn!
