Maandag 01 februari 2010                  

De nieuwe maand brengt een heleboel nieuwigheden met zich mee. Het sombere weer is zowat de enige constante.

Ik sta wat vroeger op dan andere maandagen om de laatste kledingstukken en toiletgerief in mijn valies te proppen. Als alles mooi vertrekkensklaar staat, ga ik naar het ziekenhuis. Het maandagochtendkransje van de artsen is afgelast –de dokter die dit leidt zit tijdelijk in de VS- dus heb ik wat meer tijd om mijn mails te checken. De ochtend is goed gevuld met consultaties en emergencies. Tijdens de middagpauze rush ik op mijn gemak naar het hotel om af te rekenen –mijn mastercard laat me weer in de steek en dat is behoorlijk vervelend als je een hotel moet betalen L- en dan ga ik per taxi naar mijn nieuwe stekje. Een véél grotere kamer, een zachter bed, kasten om mijn kledij en ander gerief op te bergen, een wasmachine, strijkijzer en strijkplank, een klein keukentje met wat kookgerief, tv-hoekje met sofa,… een heel verschil met het hotel! Het ziet er in elk geval goed uit! Daarbij is er nog een fitnessruimte beschikbaar waar ik mijn conditie wat kan opkrikken, want na een maand van bitter weinig fysieke activiteit is dat wel nodig. Ik moet jullie wellicht niet vertellen dat Shanghai niet echt de stad is waar je zomaar je loopschoenen aantrekt en op straat je longen laat opentrekken. Eerst en vooral laat het drukke verkeer dat nauwelijks toe –je moet al naar een park gaan om niet constant overreden te worden- en de buitenlucht is nu ook niet bepaald wat je in de diepste puntjes van je longen wil…

Na een kleine verkenning haast ik me weer naar het ziekenhuis, waar de immer vertederende Finse peuter opnieuw staat om zijn verbandjes te verversen. Het leuke aan die jongen is dat hij zo ‘redelijk’ is: hij weent en is boos als het pijn doet, als het gedaan is, stopt hij met wenen en lacht hij opnieuw, zelfs met de dokters die hem enkele seconden ervoor pijn deden. Kortom, hij heeft enkel heel kortdurende ‘blacklists’.

Verder is de namiddag goed gevuld met consultaties en opgenomen patiënten die moeilijk doen. Om naar ‘huis’ te gaan ben ik nu iets langer onderweg en de supermall ligt ook niet meer op mijn weg, maar er zijn talrijke andere winkels en restaurantjes die mijn pad kruisen, dus ik zal wel niet verhongeren…

Op het appartementje maak ik mijn valiezen leeg en begin aan de hoop was van 3 weken ver…daarna is het tijd voor wat fysieke activiteit (kort gezegd: fysieke activitijd :D) en een verfrissende douche.

01-02-2010 om 16:15 geschreven door Famke  

Zondag 31 januari 2010

Hoofddoel van vandaag is zorgen dat ik alle kledij opnieuw in mijn valies en rugzak krijg, zodat ik morgen tussen de stage door kan verhuizen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, dus zorg ik dat dat gebeurd is voordat ik ook maar iets anders doe. Uiteindelijk slaag ik er toch in om mijn valies dicht te krijgen en kan ik nog iets anders doen vandaag. Het is niet echt het weer voor sightseeing –koud en motregen die mijn toeristengids en stadsplan zou beschadigen- dus doe ik een flinke wandeling naar de Hongmei Road –die Herman me getoond had. Heel opmerkelijk is dat het hier enorm rustig is. Op enkele verloren gelopen buitenlanders na, loopt er bijna geen kat. De helft van de inwoners van Shanghai zal wel weer buiten de stad gevlucht zijn en de andere helft in de shoppingcentra en in de Nanjing Road rondlopen… Bij ‘Bastiaans’ kan ik van een heerlijke portie frietjes met ketchup te smullen. Er is ook nog een warm broodje met tonijn en gesmolten kaas bij en een stuk taart, die beiden ook lekker zijn, maar die frietjes met een grote kwak ketchup smaken nu echt wel het meest. Later tijdens mijn verblijf zal ik ook nog eens naar het Belgisch restaurant gaan dat een beetje verder ligt. Ik wandel nog even rond en stap een CD/DVD winkel binnen waar DVD’s aan spotprijsjes te koop zijn. Hoewel het een echte winkel is en geen kraampje of verkoper aan de metro, twijfel ik toch aan de legaliteit ervan… een heel aantal DVD’s liggen er in 2 verschillende versies, waarvan de ene dubbel zo goedkoop is dan de andere en ook een ietwat andere cover heeft. De kwaliteit is in elk geval ok, dus ga ik niet wakker liggen over de legaliteit hoor. Mijn oog valt plots op de film ‘the lovely bones’. Dit zegt jullie wellicht niks, maar aangezien ik nog geen week geleden de laatste bladzijden van het gelijknamige boek heb verslonden, kon ik het toch niet laten om deze film te kopen. Zoals bij veel verfilmde boeken is het eerste wat je bekijkt ook het beste, en hier is dit niet anders. Naar mijn mening is het boek inhoudelijk veel sterker en ook de talrijke gevoelens van de verschillende personages zijn beter uitgedrukt in het boek. Maar goed, ik denk niet dat dit een objectieve mening is. Ik breng nog een paar andere films mee, zodat ik de komend week ook eens naar iets anders dan biljart, basket, kunstschaatsen en tennis kan kijken.

Na mijn tochtje (en na het bekijken van de film...) maak ik nog even tijd om verder te werken aan mijn stagewerk…

Ik heb nog een paar chinese interpretaties van spreekwoorden voor jullie:

-         het ziet zwart van het volk: verwijst naar de vele overbevolkte plaatsen in China waar de zwarte haarkleur van de plaatselijke bevolking de hele ruimte kleurt

-         een blauwe maandag: verwijst naar de meer zuivere lucht die hier op een maandag na een minder vervuilend weekend te snuiven valt

-         van hier tot in Tokyo: wat wij als héél groot beschrijven lijkt hier veel kleiner

-         een blauwtje lopen: reclame maken voor de wereldexpo 2010

-         ergens geen kaas van gegeten hebben: een unieke kans aan je voorbij laten gaan

-         met de rug tegen de muur gedrukt zijn: niet assertief en agressief genoeg zijn om je weg te banen in een massa mensen

-         iets met beide handen aannemen: respect tonen voor de persoon die iets met beide handen aanbiedt

31-01-2010 om 13:00 geschreven door Famke  

Zaterdag 30 januari 2010

Henin doet het net niet, maar in het eerste groot tornooi van je comeback verliezen van de nummer 1 van de wereld mag toch ook wel eervol genoemd worden vindt ik.

Hopelijk doet Ronse het vanavond (net) wel!!

Ok, back to China:

Na de lastige werkweek en de lange filmavond, slaap ik wat uit. Ik was nog enkele kledingstukken met de hand om voldoende verse kleren te hebben tot dinsdag –maandag verhuis ik naar een appartement met wasmachine, zodat ik geen geïmproviseerde handwas meer moet doen. Ik probeer ook om de chocoladevlek uit mijn witte schort te krijgen. Voor die ene keer dat ik mijn witte jas niet af deed om iets te eten, had ik natuurlijk prijs… maar met wat waspoeder en een tandenborstel is het resultaat wel bevredigend. Ondertussen is het al bijna middag en dus trek ik de drukke stad in, waar ik eerst iets zoek om te eten. Mijn toeristische gids zou me naar een van Shangai’s beste vegetarische restaurantjes moeten brengen, maar bij het openen van de menukaart bleek dat toch niet correct te zijn. Ik heb het mij ook laten smaken natuurlijk. –ik had wel 3 dingen besteld, maar blijkbaar hebben ze er maar 2 van genoteerd en gebracht. Maar als het een geruststelling mag zijn: ik heb geen honger geleden. Daarna trek ik richting Shanghai Museum. Volgens menig toeristenboekje is dat een echte aanrader en de wachtrij om binnen te gaan bevestigt dat wel. Ik besluit om later eens terug te komen (wat vroeger op de dag dan) om de kunst te bewonderen en ik wandel door tot aan het Shanghai Urban Planning en Exhibition center. Ik had hierbij grote verwachtingen over wat ik te zien zou krijgen en ik was verre van ontgoocheld! Op vertoon van mijn studentenkaart mag ik aan halve prijs binnen, dus dat begint al goed. De eerste verdieping (2nd Floor dus) begint een beetje saai met foto’s van het oude Shanghai. Na een tijdje wordt het echter wel leuk als ik gebouwen begin te herkennen die ik de vorige weken heb bezocht. Op het 2^e verdiep krijg zie ik een heleboel informatie over hoe de expo 2010 er zal uitzien en wat de voorstellen van de andere kandidaten waren enzo. Er is ook een prachtige grote maquette van de wereldexpo. Ik heb het wellicht al gezegd, maar de chinezen zien idd alles hééééél groots. De maquette van de wereldexpo is maar een voorsmaakje, want op de 3^e verdieping volgt een maquette van … Shanghai! Ttz: het toekomstige Shanghai. Op een oppervlakte die volgens mijn inzicht een 4tal keer onze living is. De meest opvallende verandering t.o.v. het huidige Shanghai is ongetwijfeld de onmeetbaar hoge toren die naast de huidige 2 hoogste gebouwen van Shanghai zal geplant worden. De drie wijzen van het Oosten…Toch wel zotjes hoor, het hoogste gebouw is nog maar net afgewerkt en er zijn al plannen voor een nog hogere wolkenkrabber! Ik probeer wat andere herkenbare plaatsen te zoeken op de maquette. Het ziekenhuis en het hotel staan er niet op, omdat zij net buiten de ring gelegen zijn. *voor ma en pa en nonkel Filip: dit is zeker een fascinerende aanrader en ik zou voorstellen dat je dat op het einde van jullie verblijf in Shanghai bezoeken, want dat maakt het nog leuker!*

Omdat het toch vlakbij is, laat ik me nog even meeglijden met de menigte in de Nanjing Pedestrian Road. Ondanks de anonimiteit van deze enorme massa zijn er nog 2 opmerkzame chinezen die zien dat ik uit Europa kom en een babbeltje beginnen te slaan.

Ik ga nog even verder met de metro naar de ‘market’ in het metrostation van het Shanghai technology and science museum om voor een appel en een ei enkele T-shirts aan te schaffen. –aangezien ik vanaf volgende week wat sportieve uurtjes kan doorbrengen in de fitnessruimte, zal ik die nodig hebben.

30-01-2010 om 16:05 geschreven door Famke  

Vrijdag 29 januari 2010

De dag begint onmiddellijk met een behoorlijk dringende operatie. Eigenlijk had de man die gisteren al moeten krijgen, maar hij wou dit niet –tegen medisch advies in. Aangezien zijn toestand ondanks de medicatie toch zienderogen blijft achteruit gaan, staat hij nu met de rug tegen de muur (en tegelijk ligt hij met zijn rug tegen de operatietafel). De chirurgen natuurlijk dolgelukkig, want dit is de eerste ‘serieuze’ operatie deze week.

Het geluk van de chirurgen blijft duren, want niet veel later komt een jongedame binnen met appendicitis. Een klassieke appendectomie bij een jonge, verder perfect gezonde vrouw zonder enige risicofactor… iedereen is er héél gerust in, tot de vrouw plots een wat tragere hartslag krijgt. 45 slagen per minuut bij iemand die dagelijks behoorlijk intens sport en nu helemaal in rust is, is natuurlijk nog niet alarmerend. Maar 45 wordt al snel 40 en 35 en 30 en naarmate haar hartslag daalt, stijgt die van de anesthesiste! Zeker wanneer de pols onder de 20 zakt! Gelukkig ligt de dosis adrenaline altijd klaar om onmiddellijk ingespoten te worden en binnen een paar seconden is de hartslag van de vrouw gelijk aan die van de anesthesiste. Dat was wel even spannend… (alhoewel, op het moment van de laagste hartslag, werd de vrouw wakker door al het lawaai om haar heen en vroeg ze wat er aan de hand was, dus ik was er redelijk gerust in)

Tussen de operaties door zijn er nog wat consultaties en zo gaat de dag heel vlug voorbij.

Daarna ga ik met dokter Maskay en een vriend mee eten in een soort barbecue restaurant. Lekker en pikant. (hm, de gebakken kippekraakbeentjes zou ik wel geen tweede keer proberen. Maar voor de rest was het wel lekker)

Dan gaan we nog voor een mini filmmarathon in de knusjes ingerichte home-cinema op het appartement van Dr. Maskay. Na 2,5 films is het al laat geworden en vallen alle oogjes zowat toe… dus tijd om naar huis te gaan. Ondanks het late uur hoor je hier en daar nog getoeter van een auto. De straten zelf zijn echter zo goed als leeg. Ik kan gewoon een zebrapad oversteken zonder overal te moeten rondkijken en alle kanten op te moeten springen om niet tegen een auto of (brom)fietser te zitten. Amai, dat is lang geleden!

30-01-2010 om 03:48 geschreven door Famke  

Donderdag 28 januari 2010            

Voor ik vertel over mijn dag, wil ik eerst een gelukkige verjaardag wensen aan Dries en alvast ook een dikke proficiat sturen naar Justine Henin. Toen ze in de voorrondes (of was het al de 8^e finale?) een set verloren had en 3-0 ofzo achterstond, dacht ik: game over, maar door voor elke bal te blijven gaan en het kopke niet te laten hangen, staat ze nu in de finale tegen de nummer 1. Om van een geslaagde come-back te spreken! Maar tennis, basket, of zelf buiten elke context van sport, we kunnen er iets van leren: never, never, never give up…

Gezien ik nu in China zit, ook nog een proficiat aan de 2 chinese tennisters voor wie het avontuur nu over is.

Over mijn dagje dan: tijdens mijn ontbijt zie en hoor ik tijdens het dagelijkse sportweerbericht op tv: shanghai 17 – 23°C. Ik val zowat omver, want dat zou toch wel héél warm zijn voor de tijd van het jaar. Ik veronderstel dat dit ergens binnen in een sporthal zal zijn, want als ik dat online wil checken vind ik voor de komende 14 dagen geen temperaturen boven de 10°C. In het ziekenhuis wordt het nog wat tropischer wat de temperaturen betreft, maar vandaag vindt iemand net op tijd de knop van de airco!

’s Middags nuttig ik een chinese maaltijd. De mevrouw die de broodjes bestelt is wel aanwezig, maar blijkbaar zijn de broodjes uitverkocht. Tijdens het middagmaal kunnen we zien hoe de chinese tennisster goed weerstand biedt tegen de oudste van de 2 gorilla’s , maar alsnog het onderspit moet delven.

In de namiddag vertrek is wat vroeger uit het ziekenhuis. Na een tocht van meer dan een uur met taxi en metro sta ik helemaal aan de andere kant van de stad. –ik toon tegenwoordig mijn stadsplan in chinees en in engels om aan te duiden waar ik naartoe wil. Dan is het wel héél moeilijk om te zeggen dat ze niet weten waar dat is :D

Op aanraden van Herman beland ik bij het CEIBS (China Europe International Business School). Onze welbekende Guy Verhofstadt komt daar zijn boek over de financiële crisis voorstellen. Rondom mij hoor ik Nederlands, Vlaams en zelfs plat West-vlaams spreken. Tis eens iets anders dan Chinees en Chinglisch!! Zo kan ik even gewoon goeiendag zeggen tegen een student economie die voor een uitwisselingsproject 6 maanden in Shanghai doorgebracht heeft.

Wat mij onmiddellijk opvalt als Verhofstadt begint te spreken, is dat hij wel wat mag werken aan zijn presentatieskills (over zijn tanden, bril en haartooi spreek ik niet… des couleurs et des goûts… je weet wel é). Een voorgetypte speech aflezen is nu niet zo moeilijk é. Gezien ik niet zo goed thuis ben in financiële en economische wereld, zal ik hier niet te ver uitweiden over het inhoudelijk aspect. De moraal van het verhaal denk ik wel verstaan te hebben: slechts door samen te werken kun je een crisis te boven komen. In je eentje lukt dat niet. Eigenlijk komt het er op neer dat Verhofstadt zou willen dat in Europa gebeurt wat er in België niet mogelijk is: eenheid en samenwerking. En onmiddellijk geeft hij het grootste probleem hierbij aan: opportunisme. Op Europees niveau betekent dat dat de vertegenwoordigers van de verschillende landen enkel akkoord zijn als hun eigen land daaruit voordelen haalt; Op Belgisch niveau betekent dat dat de politiekers kijken naar hun eigen postje en portefeuille. (dat laatste zegt hij er natuurlijk niet bij, maar het is niet zo moeilijk om de redenering door te trekken). Na de lezing met tijd voor discussie kan er nog wat nagepraat worden bij een hapje en een drankje (o.a. Stella Artois).

Met taxi en metro keer ik terug naar het hotel. Onderweg passeer ik nog een fruitwinkel waar de bananen toch wel een stuk mooier zijn dan in de supermarkt en ik stop nog even om mijn voorraad gezond krachtvoer in te slaan.

28-01-2010 om 15:18 geschreven door Famke  

Woensdag 27 januari 2010      

De dag begint mistig en regenachtig. Ik moet het gevoeld of geroken hebben, want om de een of andere reden ben ik een half uur voor het aflopen van mijn wekker al klaarwakker. In het hotel is de gladde vloer van de benedenverdieping bedekt met lakens om het slibgevaar wat te beperken. Ik dacht dat ze hier in de zomer veel regen gewoon zijn en daar dan ook goed op voorzien zijn, maar blijkbaar hebben ze daar bij de vloerkeuze niet aan gedacht. Het is niet alleen in het hotel dat je kan schaatsen op de natte vloertegels. Op het voetpad, in de shopping mall en zelfs in het ziekenhuis is het opletten geblazen! (nuja, in het ziekenhuis kun je dat nog als ‘zelfbedruipend’ benoemen ;)

Er komt een kindje van een dik jaar naar de consultatie om het draadje uit zijn hoofdwonde te verwijderen. De verpleegkundigen steken hem op een ludieke manier in een operatieschort die de proporties van een dwangbuis aanneemt en de kleine uk vindt dat zo plezant dat hij niet eens door heeft dat de arts het draadje uithaalt. Een beetje gezonde fantasie kan toch wonderen doen…

’s middags eet ik een broodje en drink ik thee. Op een kleine 3 weken tijd heb ik die gewoonte ook al overgenomen… al is het maar om niet de hele dag water te moeten drinken. Of misschien is het door de alom aanwezigheid van die warmwatertappen, waardoor thee maken eigenlijk heel weinig moeite vergt? Momenteel heb ik voor de heerlijk ruikende Jasmijnthee gekozen. Ik heb al geleerd om het builtje niet te lang te laten ‘trekken’ want dan krijg je een te straffe en bittere nasmaak, maar die kan dan weer verholpen worden door een zakje melkpoeder en wat suiker.

Na mijn ziekenhuisshift ga ik mijn voorraad banaan inslaan in de century mart. –naast de nunnescheetachtige koekjes, met chocolade bedekte centwafers en honeypopsrepen eet ik wel degelijk ook gezonde tussendoortjes… De bananenvoorraad valt echter wat tegen vandaag en ik kies dan maar voor appel en appelsien. Ik wil ook nog een paar brikjes kokossap kopen, maar blijkbaar heeft de drankafdeling een extreme makeover doorgemaakt en mag ik serieus zoeken naar de zwarte brikjes en blikjes. (Die verkoopstruc kennen ze hier dus ook al).

Voor mijn avondmaal kies ik een typisch gerechtje in een bepaald restaurant: een grote kom heet water (een beetje bouillonachtig) waarin rijstnoedels en een 15 tal kleine potjes met worst, ei, mini gedroogde garnaltjes, soja, champignon, … worden gedumpt. Het is best lekker maar je kan het enkel volgens de chinese etiquette opeten: al slurpend en al morsend. In dat opzicht is de droge plakkerige rijst wel iets handiger en beleefder om op te eten.

–Dat ei is eigenlijk wel verrassend lekker: gewoon een rauw ei zoals je voor een koeioog zou gebruiken in het hete water laten plonzen en na een tijdje heb je een grillig gevormd zachtgekookt eitje.

Terug in het hotel bekijk ik hoeveel chocolade ik in voorraad heb na de levering van gisteren en bereken ik hoe groot mijn dagelijks rantsoen is om te overleven tot aan de volgende bevoorrading.

27-01-2010 om 14:36 geschreven door Famke  

Dinsdag 26 januari 2010

De zon schijnt fel doorheen de smoglaag die de horizon een grauwe tint geeft. Ik weet niet of het aan de zon of aan de verwarming ligt, maar in het ziekenhuis krijgen alle kamertjes een tropische temperatuur. Terwijl iedereen zweet en puft, is er niemand die op het idee komt om de verwarming wat zachter te zetten, de airco in te schakelen of een venster open te zetten.

De spanningen tussen de chirurgen worden wat bijgeladen en het ziekenhuis wordt even opgeschrikt door de omroep van ‘code yellow’. Deze staat voor een agressieve patiënt. Dit blijkt echter een onaangekondigde oefening te zijn die goed geacteerd is heel goed wordt opgelost. Een geslaagde oefening dus.

Verder weinig nieuws onder de zon in het ziekenhuis.

Na de werkuren blijf ik nog een beetje langer om te skypen met Jelle. Skype is echt een prachtige uitvinding! Terwijl je met de GSM 1 à 2 euro per minuut moet neertellen om even een verbinding tussen China en België te hebben, kan je met skype gemakkelijk een uur lang babbelen zonder één cent te moeten betalen!

Daarna ontmoet ik Herman en gaan we samen iets eten. Een goed gevuld buffet met Chinese en Westerse lekkernijen –en overheerlijke dessertjes- staat op ons te wachten. We vullen onze magen, praten over de ervaringen in Shanghai, … daarna gaan we nog even langs de Hongmei road –of ten minste een autoloze zijstraat daarvan- waar bars en restaurants van alle culturen vredig naast elkaar liggen. Een perzisch drankje, spaanse tapas, vlaams stoofvlees (met bijhorende vlaamse muziek), … een hele wereldreis in een paar stappen. Er is eveneens een Hollandse bakker waar ik eens langs kan gaan als ik de cornflakes of het papperig croque monsieurbrood beu ben.

Intussen begint het al wat laat te worden, waardoor mijn dagelijks berichtje met wat vertraging op de blog verschijnt

27-01-2010 om 05:14 geschreven door Famke  

26-01-2010 om 00:00 geschreven door Famke  

Maandag 25 januari 2010        

Een koude winterdag in Shanghai. Het ziekenhuisleven gaat rustig verder. De uiterst koddige Finse 2 jarige jongen komt op controleraadpleging en het kleine onderzoekskamertje vult zich plots met 6 supporters (naast zijn ouders, de dokter en ikzelf komen nog 2 verpleegkundigen vertederd kijken). Wie zou nu niet smelten voor een kleine ukkepuk met een jommekeskapsel die buiten een zachte kreun bijna geen krimp geeft tijdens de verzorging van zijn wonde en die daarna lacht en weghuppelt? En dan nog een blondje tussen al die Chinese zwartharigen… De mevrouw die normaal mijn broodje bestelt is nog steeds afwezig en ik ga met de nurses mee naar het personeelsrestaurant om van een heerlijke chinese grootkeukenmaaltijd te smullen. (je kent mijn tactiek al, het vlees van ongekende oorsprong laat ik links liggen en de zwarte dingen die vis zouden moeten voorstellen laat ik rechts liggen. Hetgeen ertussen eet ik op :D)

Na de maaltijd zit ik wat op mijn laptop te tokkelen tot een van de minder sympathieke chirurgen mij doet opschrikken met een oorverdovende boer die blijkbaar van héél diep kwam. Bijna zeg ik reflexmatig ‘pardon’ in zijn plaats, maar net op tijd realiseer ik me dat boeren in China sociaal wel toegelaten is. Ondanks de pogingen om bevolking wat deftige manieren aan te leren, wordt er toch nog frequent zonder enige gène in het openbaar geboerd en gerocheld. Het zomaar spuwen van fluimen hebben ze wel al een beetje afgeleerd (dankzij de komst van SARS en grote evenementen zoals de olympische spelen). De meesten zoeken een vuilbak, een klein hoekje of een zakdoekje op om hun fluimen te deponeren, doch is het niet zooo uitzonderlijk dat er plots iemand zomaar voor je voeten een dikke vette fluim tegen de grond kwakt.

Buiten hier en daar een fluimspoor, moet ik wel zeggen dat de straten, zowel grote als kleinere, er properder bijliggen dat in België dikwijls het geval is. Ik had het eerder al over de tewerkstelling in China, wel het schoonmaken van de straten is daar weer zo’n voorbeeld van. Om de 10 stappen kom je wel een man of vrouw in blauw pak met gele fluostroken tegen die met een bezem en een karretje de straten proper houden. Jaja, met een echte bezem, zo’n stok met takken aan, waarmee ze wat vuil samenvegen dat ze dan met de hand of met een schop ofzo opnemen en in hun karretje gooien. Dus geen gesofesticeerde grijptoestelletjes of klapvuilblikken met verlengstuk waarbij hun handen niet vuil worden, ook geen bladstofzuigers zoals de onderhoudsmannen van Leuven hebben, maar gewoon een ouderwetse bezem. En het werkt… want de straten zijn proper!

En nu terug naar mijn werkdag… na de daverende boer gebeurt er niet veel indrukwekkends meer. De dag kabbelt wat voort en rond 18u ga ik mijn maagje vullen in de pizzahut. (ik heb ’s middags als gezond chinees gegeten, dus kan er ’s avonds wel een vettige pizza bij…)

25-01-2010 om 14:28 geschreven door Famke  

Bijlagen:
RESULTAAT PRIJSVRAAG.xls (14.5 KB)   

Zondag 24 januari 2010           

Vandaag geen lange toeristische wandelingen door het koude Shanghai. Ik slaap uit tot mijn zondagmorgenbioritme me om 7u15 wekt. Na een warme douche blijf ik de hele voormiddag binnen om wat aan mijn stagewerk te werken. ’s Middags ga ik op mijn dooie gemak naar de shopping mall –de helft van de inwoners die in Shanghai gebleven zijn voor het weekend bevinden zich nu blijkbaar in de Shopping mall in het Changning District- om er een middagmaal te veroveren. Daarna ga ik een paar verdiepingen hoger waar een massagecentrum is en voor een appel en een ei krijg ik een heerlijke warme en ontspannende massage van anderhalf uur. Ik geniet er volop van en ondervind letterlijk ‘aan den lijve’ wat de chirurgen al ettelijke keren aan hun patiënten zeiden: wet warmth is better than dry warmth. Ik verklaar me even: Bij patiënten met spastische lage rugpijn, pijnlijke schouder etc. raden ze aan om er 2 of 3 keer per dag iets warms op te leggen. Daarbij zeggen ze dat een handdoek in heel warm water steken, uitwringen en op de pijnlijke plek leggen veel beter is dan een kersenpitkussentje of een cold-hot-pack en dergelijke snufjes. En inderdaad…om de massageolie van je lichaam te verwijderen leggen ze eerst warmwaterhanddoeken op je rug en dat geeft bovenop de massage een extra zalig en ontspannend gevoel! Zeker en vast voor herhaling vatbaar…

Helemaal relaxed spring ik nog even binnen in de drukte van de century mart om voedsel voor vanavond en voor de komende ochtenden in te slaan. Voor het eerst koop ik ‘brood’ (voor zover je dat toastbrood echt brood kunt noemen) en ik krijg er nog staaltje pindakaas bovenop. Nu begrijp ik ook waarom Marleen tegen Dries gezegd had dat hij tijdens de bosklassen in Nederland geen pindakaas op zijn boterham moest vragen. Jakkes!

Beladen als een klein ezeltje (hoewel dat hier héél relatief is) ga ik hotelwaarts, waar ik me verder wat ontspan met een boek en met wat tv. Er wordt een soort ‘spel zonder grenzen’ in de sneeuw en op ijs getoond. Echt wel hilarisch! Ik val een paar keer bijna om van het lachen.

24-01-2010 om 14:40 geschreven door Famke  

Zaterdag 22 januari 2010           

Op deze ijskoude dag heb ik mijn ogen goed de kost gegeven en me tevens laten meesleuren door de immense mensenstroom…

Nog voor ik mijn schoenen aan trek om naar het metrostation te vertrekken, voelen mijn voeten al als ijsklompen aan. Dat belooft voor de rest van de dag. Uit voorzorg trek ik vlug nog een 2^e paar kousen aan en stap dan fris en mon(s)ter richting metrostation. Ik ben van plan om het zuidwestelijke deel van Shanghai te bezoeken: Xujiahui. Ik ontdek een metrolijn die onmiddellijk mijn favoriet wordt: een lijn waarop de metro bovengronds rijdt, ter hoogte van de elevated road zelfs hoger. Ik krijg een mooi uitzicht over de buurten rond de metro en zie al enkele gebouwen die ik straks van dichtbij ga ‘bewonderen’. In de metro is het nog vrij rustig, maar dat verandert naarmate we het Zuidelijk treinstation naderen. Halte na halte stappen 10-tallen reizigers op die allen bepakt en bezakt zijn om de stad uit te vluchten voor het weekend. Shanghai loopt naar mijn indruk helemaal leeg! Het treinstation is een bezienswaardigheid op zich. Het gebouw is rond en enorm groot en de beveiliging overstijgt die van een luchthaven. Mensen staan in lange rijen te aan te schuiven om hun ticket te kopen –nu begrijp ik waarom ze ons aanraden een ticket op voorhand te kopen-, andere mensen volgen de stroom naar het perron en nog anderen zitten op hun bagage en wachten. Brussel centraal is er maar peanuts bij.

Ik verlaat het station om de Botanische tuin te bewonderen, maar dit valt dik tegen. Doorheen de omheining zie ik enkel een troosteloze bouwwerf en aan de ingang kom ik voor gesloten deuren te staan. Blijkbaar zijn er vernieuwingen, onderhoud en heraanlag bezig. Ik loop dan maar eens rond de tuin en kijk verder door de omheining. Misschien moet ik later eens terugkeren. Ik wandel verder naar Longhua tempel en Pagode (sommigen zullen die pagode wel van ergens herkennen…). Omdat ik de tempel 5 jaar geleden al bezocht heb, ga ik er niet opnieuw binnen maar kies ik voor een wandelingetje doorheen het Longhua Martyrs Cemetery, een herdenkingsplaats voor de executie van vele communisten in 1927 waar eveneens monumenten in Soviet-stijl staan. Omdat ik al een tijdje onderweg ben en wat koude voeten heb, moet ik toch wel even naar het toilet. In het Longhua Martyrs Cemetry zijn openbare toiletten aanwezig, dus ik maak daar even gebruik van. Net zoals het park zijn de toiletten heel proper en verzorgd. Maar… toch kom ik voor een verrassing te staan als ik de toiletdeur opendoe: er is geen toilet. Enkel een goot van 20 cm diep en breed met stromend water. Dit is uiteraard veel hygiënischer dan een gewoon zittoilet, maar omdat ik nogal beladen ben (fototoestel, dikke winterjas, tasje, handschoenen,…) sluip ik uiterst subtiel naar het toilet voor andersvalieden waar wel een echt toilet staat.

Tot nu toe klopt mijn veronderstelling dat alle inwoners van Shanghai met de trein weggevlucht zijn.

Als ik naar het stadion en de grote sporthal van Shanghai wandel komt daar echter verandering in. Van overal komen mensen toegestroomd.

Buiten een century mart en een tijdelijke uitverkoop van kledij en accessoires valt er niet veel te beleven bij het stadium dus keer ik terug met de metro en ik besef waarom er in de toeristische gids staat: ‘avoid Xujiahui in weekends, if possible’. Een niet te beschrijven mensenmenigte slorpt mij op. Zelfs de mensenstroom naar het vuurwerk op Waregem Koerse is nog kleiner. Ik herzie dus mijn mening: de helft van de inwoners van Shanghai vlucht met de trein, de andere helft komt naar Xujiahui! Op 1 kruispunt zijn er 3 enorme shopping malls, elk in 6 verdiepingen. Het Oriental shopping center biedt onderdak voor de meer exclusieve winkels waar 1 kledingsstuk wellicht het maandloon van een normale chinees opslorpt, maar met de koopjes (nu dus) zijn ze afgeprijsd dus ziet het er geel van het volk... De Grand gateway huisvestigt de meer gewone merkwinkels en barst ook al van het volk. Het laatste is de Metro City waar GSM, computers, I-pods en zo van die dingen verkocht worden. Eveneens overbevolkt vandaag. Jammer dat er geen stoeltjes of banken zijn in de shoppingcentra, want ik zou graag eens gewoon neerzitten en de menigte bekijken. This is madness… en het is niet gezeverd! Ik dacht eerst dat ik compassie moest hebben met de mannen, want aangezien er geen bankjes zijn, kunnen zij ook niet rustig zitten terwijl hun vrouw aan het shoppen is, maar bij nader inzien splitsen ze waarschijnlijk gewoon op: de vrouw pastt kleren terwijl de man aan de overkant van de straat het kind in zich weer laat ontwaken met al de electronische speeltjes…

Ondertussen begint het al donker te worden en knort mijn maag. Ik kies voor een Sushibar aan de Metro City. Best wel lekker.

Met vermoeide benen keer ik terug naar het hotel. Als ik uit de metro kom, wenk ik een taxi en toon het kaartje van het hotel, waarop het adres in chinese tekens staat. De taxichauffeur beweert die straat niet te kennen (en doet teken dat ik weer moet uitstappen), maar ik weet de weg uit het hoofd (links – rechts – links, moeilijk is het niet, maar wel ver om na een vermoeiende dag nog te voet te doen) en als ik mijn kaart bovenhaal herinnert hij zich plots waar de Linquan road ligt en rijdt er zonder aarzelen naartoe. Den totetrekker!!

In het hotel probeert de receptionist me nog iets duidelijk te maken i.v.m. het voorschot en het betaalde deel en na veel vijven en zessen kom ik er uiteindelijk achter wat hij precies bedoelt, maar gemakkelijk is anders!

Mij rest nu nog wat uitrusten, wat lezen en dan slapen en heel hard duimen voor Ronse dat het met 2 gekwetste speelsters tegen Deinze moet opnemen… gogogo!! (en natuurlijk ook duimen voor Tone die het opneemt tegen de ongeslagen leider)

23-01-2010 om 15:35 geschreven door Famke  

Vrijdag 22 januari 2010

De dag begint een half uurtje vroeger dan gewoonlijk omdat er de vrijdag een korte bijeenkomst is met de artsen. Voor mij betekent dat dat ik op hetzelfde uur naar het ziekenhuis ga en onmiddellijk aan de ziekenhuistaken begin i.p.v. eerst mijn laptop op te starten en mijn mails te bekijken. Buiten een onschuldige verwisseling van patiënten gebeurt er niet veel speciaals. (een patiënt die een afspraak had in de namiddag, was toch al in de voormiddag afgekomen en die patiënt had toevallig dezelfde voornaam als de patiënt die op dat moment in de voormiddag al had moeten komen. De dokter stond even voor schut, maar verder had dit geen gevolgen.)

’s middags was er geen broodje besteld voor mij omdat de persoon die broodjes bestelt vandaag afwezig was. Net toen ik naar het ziekenhuispersoneelscafetaria wou vertrekken, vroeg dokter Song (de nieuwe chirurg) of ik met hem en een anderder dokter wou meegaan naar een klein –doch proper en lekker- restaurantje. Met z’n drietjes gaan we daar naartoe en dokter Song bestelt de gerechtjes. –ik kon ze in elk geval niet bestellen want er waren geen tekeningetjes noch engelse vertaling op de menukaart. Het eerste is iets pikants met biefstukplakjes en sojascheuten. Daarna komt iets waarvan ze niet wilden zeggen wat het was. Ik moest proeven en raden, maar ik weiger dit uiteraard in mijn mond te steken vooraleer ik precies weet wat het is, en maar goed ook, want het blijkt koeienmaag te zijn. Hoewel ik van jongsaf aan geleerd heb om alles te proeven, heb ik dit hier principieel niet gedaan. (ma en pa zouden het zelf niet willen proeven denk ik). Dan komt gelukkig nog iets pittigs met tofu en de intussen gekende crams die nu in een soort opgeklopt eierflansausje zitten. Achteraf bekeken twijfel ik wel serieus of het eerste gerecht echt wel biefstuk was.

Tot zover mijn middagmaal!

De namiddag breng ik door in het ziekenhuis met consultaties en daartussen plannen wat ik in het weekend kan bezoeken, doen en eten.

Voor mijn avondmaal ga ik niet naar een gewoon restaurantje maar wel naar een dessertrestaurant. Watermeloensap en een mengeling van rijst, aardappel en mais in een paarsige gelei met kokosijs en mango. Een vreemde maar lekkere combinatie! De porties van dit dessert zijn zo groot dat er geen gewone maaltijd aan vooraf moet gaan.

’s Avonds kijk ik nog naar een chinese basketmatch op tv.

22-01-2010 om 14:32 geschreven door Famke  

Donderdag 20 januari 2010            

Koud en mistig, I don’t like this! Gewapend met muts, sjaal en handschoenen vertrek ik richting het ziekenhuis, stilletjes hopend dat het in het weekend beter weer zal zijn. Onderweg merk ik opnieuw een staaltje chinese efficiëntie op: in de Linquan road worden de bomen grondig gesnoeid. In 6 opeenvolgende bomen zit een arbeider met een zaag takken af te snijden. Onder elke boom staat een andere werknemer om de afgesneden takken op te rapen en te verzamelen. Echt teamwork. Als je dit werk door evenveel Belgische gemeentewerkers zou laten uitvoeren, zou het er wellicht als volgt uitzien: 1 staat op de ladder met een elektrische zaag, 1 houdt de ladder vast, 1 zorgt er voor dat de draad van de zaag niet vernestelt, 1 houdt het verkeer in de gaten, 2 rapen de takken op, 2 zorgen ervoor dat de takken zorgvuldig gestapeld worden in de container en de 4 overige kijken toe of alles vlot verloopt en zijn klaar voor eventuele vervanging van een oververmoeide collega…

In het ziekenhuis verloopt alles zoals anders. 2 ‘kleine’ chirurgische ingrepen zijn geprogrammeerd en een reeks consultaties liggen vast. Daarnaast is er ook nog de zaalronde bij o.a. de o zo koddige 2-jarige Finse jongen die een nogal ambetant trauma heeft opgelopen.

Na de dagtaak vraagt dokter Maskay of ik zin heb om samen met zijn vrouw (eveneens werkend in het ziekenhuis) ergens iets te gaan eten. Ik zeg hier geen nee tegen. Voor mij is het een ideale kans om wat meer te leren over de chinese eetgewoontes. Voor we iets gaan eten, nemen we eerst nog een kijkje in een appartement dat Dr. Maskay en zijn vrouw op het oog hebben (voor zichzelf of voor een vriend). Een mooi drieslaapkamerappartement met dito prijs. Dan gaan we naar het restaurant waar ik eergisteren al gegeten heb en kiezen voor enkele lekkere en pikante gerechtjes. Tussen pot en pint leer ik nog heel wat bij over de interne keuken van het ziekenhuis. De spanningen tussen de verschillende dokters, vooral chinees – niet chinees en meer nog shanghais – niet shanghais! Ik had mij al afgevraagd waarom er 2 doctors’ offices waren en waarom niet alle dokters van dezelfde discipline in dezelfde office zaten. Zo’n zaken heb je bij ons in de ziekenhuizen ook hoor…

Daarna koop ik nog de nodige ingrediënten voor mijn ontbijt van de volgende dagen en trek ik ook naar mijn hotelkamer.

21-01-2010 om 15:22 geschreven door Famke  

Woensdag 20 januari 2010             

Mistig maar warm… in de zomer zouden we het ‘laf’ of ‘doef” noemen, maar in de winter noemen we het gewoon de warm voor de tijd van het jaar. De verkeerslichten in de Linquan road hebben het nu al begeven onder de warmte en zo wordt mijn dagelijks ochtendwandelingetje een serieus avontuur. Voorrang van rechts bij defecte verkeerslichten is hier nog ongekend. De eerste 2 kruispunten zijn nog behoorlijk gemakkelijk te kruisen zonder verkeerslichten. Het kruispunt met de drukke Xianxia road is een heel ander paar mouwen. Ik zie de plaatselijke bevolking heldhaftig manoeuvreren tussen de auto’s, bussen, bromfietsen, fietsen, en allerlei andere voertuigen die van alle kanten komen aangezoefd, maar zelf waag ik me daar niet aan. Ik maak een klein ommetoertje tot aan een punt waar ik –ook op een zebrapad- maar 1 straat met middenberm moet oversteken.

De ochtend vult zich met consultaties, de middag met een broodje met rosbief dat net iets teveel op een schoenzool lijkt en de namiddag is opnieuw goed gevuld met consultaties en een zaalronde. Hét gespreksonderwerp van vandaag was de patiënte wiens toestand met het uur achteruitgaat en die behoorlijk dringend een operatie nodig heeft, maar dit weigert omdat ze enkele jaren geleden slechte ervaringen had met het SUFH. Ze wil per se dat de operatie in Hongkong uitgevoerd wordt, maar dit neemt redelijk veel tijd in beslag (een 6 tal uur, waarvan 2 uur in het vliegtuig, waar helemaal geen mogelijkheid tot acuut ingrijpen is). Op de koop toe wil ze nog geen attest van ondertekenen om het ziekenhuis ‘tegen medisch advies’ te verlaten. Ik ben benieuwd of ze nog in Hongkong geraakt is… (wordt vervolgd :D)

Ik moet nog uitdokteren waarom de patiënten die geen operatie in het SUFH willen allemaal naar Hongkong willen gaan. Ik bedoel: dat ze voor een ingreep naar hun geboorteland terugkeren, versta ik volledig. Maar dat ze naar Hongkong gaan i.p.v. bij ons, dat begrijp ik nog niet helemaal.

Voor mijn avondmaal ga ik naar mijn geliefkoosde stekje. Ik probeer eens een groot restaurant waar altijd behoorlijk veel volk zit. Een groot restaurant dus, vol met kwetterende chinezen. Rustig is anders, maar het is er wel lekker en proper. Een ideetje om te herhalen als ma, pa en nonkel Filip in Shanghai zijn. Als ik hotelwaarts wil keren zie ik enkele koppels in de hal van het restaurant zitten, wachtend op een vrij tafeltje…

20-01-2010 om 15:00 geschreven door Famke  

Dinsdag 20 januari 2010          

De wolken zijn terug van hun vakantie en de zon probeert de hele dag tevergeefs om hen te verdringen. Niettegenstaande wordt het behoorlijk warm (lees: geen muts en handschoenen nodig).

De dag in het ziekenhuis begint behoorlijk kalmpjes, maar in de namiddag komt daar serieus verandering in. Hoewel er slechts een aantal consultaties gepland waren, stromen de niet geplande patiënten toe. Over de middag heb ik heel even tijd om naar de bank te lopen om nog wat EURO’s om te wisselen. Nuja, die ‘heel even’ loopt door de administratieve rompslomp toch wel uit tot een klein uurtje. ‘Bureaucratie’ was het woord zeker? Of was het ‘kafka’? Wellicht wel beiden! In de bank werken ze hier met nummertjes, zoals in de beenhouwerij. Die worden dan afgeroepen. Ik krijg nummertje 1127 en bereid me helemaal voor om recht te springen als ik ‘yi yi èr qi’ hoor (naar analogie van mijn voorgangers: yi yi èr yi, yi yi èr èr, …) maar ik val helemaal uit de lucht wanneer ik ‘one one two seven’ hoor omroepen!! Wat een service! Niet moeilijk dat het in de juiste taal was, bij het nemen van je cijfertje moet je je taal kiezen… maar ik had daar niet bij stilgestaan.

Na het werk in het ziekenhuis ga ik zoals gewoonlijk richting Shopping Mall voor mijn avondmaal. Omdat ik niet goed weet welk restaurantje goed is en welk minder, probeer ik ze één voor één. Of ik probeer momenteel toch tenminste de restaurantjes met menukaart met foto’s en/of engelse vertaling. Vandaag stel ik me ook iets strategischer op om de andere aanwezigen subtiel te observeren :D. Een pikant noedelgerecht, vis en zeewierchampignons vullen vandaag mijn maagje. Ik ontdek vandaag dat ‘crams’ een soort zeevruchten zijn zoals mossels -en dus niet de gekookte insecten die ik initieel vermoedde als ik ze voor het eerst in mijn bord zag rondzwemmen.

Opgelucht en voldaan keer ik hotelwaarts waar een zoveelste NBA-basketmatch op me wacht.

Even nog een handig weetje vertellen: Wat wij kennen als ‘gelijkvloers’, is hier de ‘1st Floor’ ofte F1. Het eerste verdiep is dan F2, enz. De kelderverdiepingen zijn niet ‘min zoveel’, maar wel bv. B1 of B2. Vooral het feit dat er geen ‘0’ is en dat het eerste verdiep al nummer 2 zorgt voor nogal wat verwarring!

19-01-2010 om 14:07 geschreven door Famke  

Maandag 18 januari 2010         

Na het drukke weekend is het weer tijd voor een rustige maandag. De zon is nog steeds van de partij. De dag kabbelt voorbij en op het eind van de dag heb ik weer een aantal heel mooie aandoeningen gezien. Dat is wellicht het voordeel van stage te lopen in een privéziekenhuis waar alles nogal duur is en waar de meeste patiënten niet tot de inheemse bevolking behoren. Mensen komen naar ons ziekenhuis omdat ze écht wel medische hulp nodig hebben: ze zakken door hun benen van de rugpijn, ze hebben een abces waar de etter uit spuit als je erin prikt (ik hoop dat jullie niet onmiddellijk van plan waren om te eten :p), enz. Het nadeel hiervan is natuurlijk dat je slechts een heel beperkte selectie van de bevolking ziet en dat je de banale huis-, tuin- en keukenpathologie mist, maar die komen rijkelijk aan bod in de andere delen van mijn stagejaar.

Na de boeiende werkdag waag ik me aan een echt chinees restaurant in de shopping mall. Ik selecteer uiteraard eentje waar de menukaart ook engelse ondertiteling heeft en waar foto’s ook een idee geven van het gerecht. Ik bestel via het ‘point-it’ principe en knik heel overtuigd als de opdienster de chinese naam op een vragende toon zegt. Blijkbaar was ik iets té overtuigend, want daarna begint ze een hele vertelling in het chinees en val ik helemaal door de mand. Ze wou waarschijnlijk vragen of ik het niet erg vond als het kokossap niet uit de frigo kwam, besef ik achteraf. Ik waag me aan jonge bamboescheuten, champignons en iets wat op prinsessenboontjes lijkt, maar dat toch niet blijkt te zijn. Het andere bestelde schoteltje bestaat uit gebakken tofu, zeewierchampignons, paprika en iets heel pikants. De tofu doet me denken aan een overschot fishsteaks van het middagmaal die je ’s avonds in de microgolf opwarmt. Maar het is echt wel lekker hoor! Ik heb geen strategische plaats ingenomen: ik zie enkel een uitgang en lege tafeltjes voor me. Had ik me aan de andere kant van de tafel gezet, dan kon ik stiekem observeren hoe de chinezen zelf eten. Ik weet bv niet of het onbeleefd is om gewoon met mijn stokjes iets uit de kom te nemen en op te eten en of het lepeltje en het kommetje enkel voor soep zijn of ook voor rijst en of ze het vochtige doekje gebruiken voor hun handen of hun gezicht, voor of na of tijdens de maaltijd. Ik zal toch eens een chinees moeten meevragen om wat tafelmanieren te leren…

Tijdens het eten besef ik waarom champignons –die ze hier in alle vormen, maten en kleuren serveren- zo’n ideaal voedsel zijn: door hun grillige vorm zijn ze gemakkelijk te grijpen met stokjes! Dat in tegenstelling tot gladde bamboescheuten en bonen of rijst.

Ik vraag me eigenlijk af of de chinese keuken gezonder is dan de westerse. Aan de ene kant heb je weinig vlees en veel groenten, dus dat is toch positief, maar aan de andere kant wordt alles in een vettig sausje of in olie op je bord gelegd. Intuïtief en veronderstellend dat de gebruikte vetten plantaardig zijn, zou ik dus stellen dat de chinese keuken gezonder is omdat ze meer plantaardige en minder dierlijke vetten bevat. Maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen…

Tot zover mijn bedenkingen bij het eten hier…

Morgen ben ik er weer, met meer weer :D

18-01-2010 om 13:47 geschreven door Famke  

lieve geïnteresseerden,
hiernaast zien jullie het logo van de United Family Hospitals.
De vraag luidt: waarvoor staat het logo of wat zie je er in?
Antwoorden kan tot en met 16/01/2010 23u59 (Belgium time) via mail op famke_vanderhauwaert@hotmail.com of via SMS op mijn gebruikelijke nummer. Je mag je antwoord ook in een commentaar op deze post zetten, maar dan kunnen de andere deelnemers het ook lezen.
Er is een prijsje voor de winnaar en een troostprijsje voor het meest originele antwoord voorzien.
voor alle duidelijkheid: het gaat om de figuur in het donkerblauw BOVEN 'united family healthcare'. De figuurtjes eronder zijn chinese tekens :D
Be cleative and answel!!

gloetjes,
Famke

en dan nu... HET ANTWOORD
Het meest juiste antwoord -en tevens het minst creatieve- kwam van Jelle Vanderhauwaert die het gewoon van de site gehaald heeft: jonge moeder met kind en partner, verwijst naar ervaring van oprichtster Roberta Lipson bij geboorte van kind van een chinese vriendin in Bejing Hospital.

het meest creatieve antwoord kwam van Veerle Polfliet: Blauwe achtergrond doet me denken aan de vorm van een niet elektronische weegschaal vroeger gebruikt bij de kruidenier, de bakker, ….De witte tekens op de blauwe achtergrond een 9, een raar vraagteken (mssh van de chinezen die de buitenlanders niet verstaan en vice versa)

Jullie antwoorden met het kerststalletje of de echografie vond ik ook wel goed gevonden. Daarom reken ik alle antwoorden waarin 'mama, papa en kindje' stonden ook goed.

Ik heb het concept een heel klein beetje veranderd: In plaats van 1 vraag, heb ik beslist om af en toe een vraag te posten. Bij elke vraag kunnen jullie punten verdienen. Ik zal een scorelijst bijhouden. Doel is om tegen 11 april (= einde van mijn stage) zoveel mogelijk punten te hebben...

blijven meedoen is de boodschap!!

18-01-2010 om 03:21 geschreven door Famke  

Zondag 17 januari 2010                  

Nomen est omen, dus hoe kan het anders dat de zondag start met zonneschijn?

Ik ben van plan om vandaag de meest toeristische plekjes in Shanghai te bezoeken. De metro zal me van plaats tot plaats brengen. Op weg naar het dichtstbijzijnde metrostation merk ik al dat de zondag hier niet echt rustdag is. Er is minstens evenveel verkeer als in de week. Winkels groot en klein zijn zonder uitzondering open. Zelfs het postkantoor is open van 7u tot 19u op zondag. Zowat overal hangt de was buiten te drogen –ik veronderstel dat de witte was hier nogal vlug grauw wordt als ze buiten hangt- en is iemand aan het vegen of met water aan het schoonmaken. Ondanks het poetswerk ruik ik hier en daar de geurtjes die je bij ons ook kunt ruiken na een vrijdag- of zaterdagavond.

Aan het metrostation is een apparthotel waar ik eerst nog een kijkje neem en dan laat ik me richting Oriental Pearl Radio and TV Tower rijden. Ik ben nog niet helemaal uit het metrostation en word al overweldigd door souvenirverkopers en promotors van sightseeingbussen die ik allen negeer. Na de nodige bewondering getoond te hebben voor dit toch wel speciale gebouw, wandel ik naar het Lujiazui Green. Dit park met vijver geeft me een prachtig uitzicht op de 2 hoogste gebouwen in de wijde omgeving. Het grootste gebouw, waar het World Financial Center gezeteld is, lijkt wel een flesopener (nen ullewipper :D) naast de flesvorm van zijn net iets kleinere broer. Ik blijf even genieten van dit uitzicht van op een bankje in de zon.

Daarna keer ik een stukje terug met de metro en stap af in het midden van de NanJing Pedestrian Road. Stel je voor dat je in de Kerkstraat in Blankenberge loopt op een zonovergoten zomerse vakantiedag. Vergroot alle waarden van dat plaatje met een factor 5 tot 10 en dan heb je ongeveer het beeld van de NanJing Road op een doordeweekse zondag. Zelfs het toeristentreintje was aanwezig! Echt wel impressionant!

Ik wandel door de chaos van mensen en winkels tot ik aankom bij de ‘Bund’. Ietwat ontgoocheld zag ik daar een ellenlange bouwwerf i.p.v. een mooi zicht op de overkant van Huangpu Rivier.

Langsheen de bouwwerf wandel ik naar de Ju Juan Garden. Een stukje oud China midden in deze westers uitziende stad. –even terloops vermelden dat ik langs de Bund plots een gebouw met ‘RICOH’ tegenkwam- Ook hier kan je over de koppen lopen. Mensen staan zelfs 10tallen meters aan te schuiven voor de dimplings. Slechts met een detectievenoog kon ik hier en daar een vis waarnemen in het water waar je het in de zomer ziet krioelen van de vissen. Ik word opnieuw 10tallen keren aangespoord tot het kopen van een L.V.-handtas of een Lolex-holloge en vele andere gadgets van o.a. de wereldexpo 2010.

Ik verlaat het oude stadsdeel en begeef me naar people’s square. De veelheid aan mensen die er komen babbelen en met kinderen komen spelen, verklaart wellicht het eerste gedeelte van de naam. Het 2^e deel versta ik minder goed, aangezien het vooral uit ronde objecten bestaat.

Ik neem even plaats op een vrijstaand steentje en geniet van de drukte. Als ik even verder wandel, krijg ik opnieuw het bewijs van de hoge tewerkstelling in China: zowat 20 mensen zijn samen bezig aan de groene bekleding van een ‘expo 2010’ reclame. Teamwork noemen ze dat zeker?

Net als ik moe van het tsjollen het metrostation opnieuw wil binnengaan, bots ik op 3 Chinese studenten die Engels studeren en het ongelooflijk fantastisch vinden om een Engelssprekende Westerling met nooit eerder geziene muts tegen het lijf te lopen. Een van hen keek naar mij zoals een kindje in de zoo naar een giraf kijkt: beginnen op ooghoogte en dan omhoog, omhoog, omhoog en omhoog, tot het uiteindelijk de kop van de giraf in het vizier heeft.

Ze waren blijkbaar net op weg naar een theehuis en stonden er op dat ik hen vergezelde. Goed lettend op mijn tas en fototoestel –ik had gehoord dat ik goed moest opletten met personen die al te vlug contacten legden- ga ik met hen mee… een uurtje later kan ik dan toch de metro hotelwaarts nemen. Nog even langs de mall voor een ontbijt voor morgen en dan een avondmaal in het hotel.

Helemaal uitgeput laat ik me uiteindelijk op mijn bed vallen voor een matchke Chinese basket. Mijn benen voelen even zwaar als na een etappe op de 4daagse van de IJzer!

17-01-2010 om 00:00 geschreven door Famke  

Zaterdag 16 januari 2010

De dag begint grijs en mistig. Wat had je anders gedacht? Een prachtige zonnige week… en op zaterdag: wolken en mist! Ik ga zoals elke morgen naar het ziekenhuis. Vandaag moet ik echter niet werken, ik heb er afgesproken met Mark Chen om enkele appartementjes te bekijken voor de rest van mijn verblijf. Deze keer brengt hij me van mooi naar mooier. Ik had nooit durven denken dat er in die appartementsblokken van 13 in een dozijn zo’n mooie en ruime appartementen gelegen lagen. Dat weerspiegelt zich uiteraard in de huurprijs, maar dat is bij ons niet anders.

Tegen de middag heeft de zon haar best gedaan om de mist te verdringen. Ik neem de metro naar de andere kant van de stad. Mark moet toevallig ook net dezelfde metro nemen naar zijn ouders, dus voor mij is dat een echte meevaller. Ik moet zelf niet uitdokteren hoe het Shanghaise metrosysteem werkt, moet ook geen Chinglisch en gebarentaal bovenhalen, ik wordt gewoonweg gegidst. Een ellenlange metro met om de 2 meter een televisiescherm, mooie zitbanken en nieuwe handvatten met reclame voor de wereldexpo brengt ons aan een hoog tempo van het ene metrostation naar het anderen. De metrostations op deze lijn zijn om het nieuws en om het mooist en hebben eerder iets mee van een luchthaven dan van een metrostation.

Na een half uurtje metro sta ik voor het Shanghai museum of science and technology. Een architecturaal pronkstuk in een mooie omgeving. Van dinosaurussen naar robotten, van de wetten van Mendel naar de wet van de sterkste, van geluidsgolven naar 4D cinema, enzovoort. Een heel gevarieerd aanbod, genoeg om er zonder moeite een hele namiddag door te brengen.

In het metrostation hou ik nog even halt bij de winkeltjes waar je alles van kledij, accessoires en nog veel meer in alle stijlen en merken en maten kunt kopen (nadat je natuurlijk eerst de prijs naar beneden gehaald hebt). Ik was gewaarschuwd dat die ‘market’ behoorlijk groot was, maar ik moet toch nog even wennen aan de chinese inhoud van het begrip ‘groot’, het betekent eigenlijk ‘enorm groot’. Winkeltjes van een paar vierkante meter, volgestouwd met koopwaar, allen dicht tegen elkaar geplakt, zo ver als je maar kunt zien. En aan elk winkeltje een verkoper/verkoopster die me in zijn/haar beste engelse woordjes iets probeert aan te smeren. De doorsnee inwoner van Shanghai mag dan wel geen woord Engels verstaan, daar waar ze geldt kunnen verdienen met de toeristen, zorgen ze wel dat ze engels kunnen. Ookal zijn het maar een paar kernwoorden, waar een wil is…

Ik neem de metro terug naar het Chang Ning District en zoek het hotel op. Voor het eerst deze week kies ik ’s avonds niet voor de biorestaurants waar ik het gisteren over had, maar wel voor het restaurant in het hotel. Een gestoomde vis, gewokte geraspte aardappelen op smaak gebracht met wat rode peper en wat rijst om de gaatjes te vullen… ik kan niet zeggen dat het me niet gesmaakt heeft.

16-01-2010 om 14:16 geschreven door Famke