De dag begint een half uurtje vroeger dan gewoonlijk omdat er de vrijdag een korte bijeenkomst is met de artsen. Voor mij betekent dat dat ik op hetzelfde uur naar het ziekenhuis ga en onmiddellijk aan de ziekenhuistaken begin i.p.v. eerst mijn laptop op te starten en mijn mails te bekijken. Buiten een onschuldige verwisseling van patiënten gebeurt er niet veel speciaals. (een patiënt die een afspraak had in de namiddag, was toch al in de voormiddag afgekomen en die patiënt had toevallig dezelfde voornaam als de patiënt die op dat moment in de voormiddag al had moeten komen. De dokter stond even voor schut, maar verder had dit geen gevolgen.)
s middags was er geen broodje besteld voor mij omdat de persoon die broodjes bestelt vandaag afwezig was. Net toen ik naar het ziekenhuispersoneelscafetaria wou vertrekken, vroeg dokter Song (de nieuwe chirurg) of ik met hem en een anderder dokter wou meegaan naar een klein doch proper en lekker- restaurantje. Met zn drietjes gaan we daar naartoe en dokter Song bestelt de gerechtjes. ik kon ze in elk geval niet bestellen want er waren geen tekeningetjes noch engelse vertaling op de menukaart. Het eerste is iets pikants met biefstukplakjes en sojascheuten. Daarna komt iets waarvan ze niet wilden zeggen wat het was. Ik moest proeven en raden, maar ik weiger dit uiteraard in mijn mond te steken vooraleer ik precies weet wat het is, en maar goed ook, want het blijkt koeienmaag te zijn. Hoewel ik van jongsaf aan geleerd heb om alles te proeven, heb ik dit hier principieel niet gedaan. (ma en pa zouden het zelf niet willen proeven denk ik). Dan komt gelukkig nog iets pittigs met tofu en de intussen gekende crams die nu in een soort opgeklopt eierflansausje zitten. Achteraf bekeken twijfel ik wel serieus of het eerste gerecht echt wel biefstuk was.
Tot zover mijn middagmaal!
De namiddag breng ik door in het ziekenhuis met consultaties en daartussen plannen wat ik in het weekend kan bezoeken, doen en eten.
Voor mijn avondmaal ga ik niet naar een gewoon restaurantje maar wel naar een dessertrestaurant. Watermeloensap en een mengeling van rijst, aardappel en mais in een paarsige gelei met kokosijs en mango. Een vreemde maar lekkere combinatie! De porties van dit dessert zijn zo groot dat er geen gewone maaltijd aan vooraf moet gaan.
s Avonds kijk ik nog naar een chinese basketmatch op tv.
Koud en mistig, I dont like this! Gewapend met muts, sjaal en handschoenen vertrek ik richting het ziekenhuis, stilletjes hopend dat het in het weekend beter weer zal zijn. Onderweg merk ik opnieuw een staaltje chinese efficiëntie op: in de Linquan road worden de bomen grondig gesnoeid. In 6 opeenvolgende bomen zit een arbeider met een zaag takken af te snijden. Onder elke boom staat een andere werknemer om de afgesneden takken op te rapen en te verzamelen. Echt teamwork. Als je dit werk door evenveel Belgische gemeentewerkers zou laten uitvoeren, zou het er wellicht als volgt uitzien: 1 staat op de ladder met een elektrische zaag, 1 houdt de ladder vast, 1 zorgt er voor dat de draad van de zaag niet vernestelt, 1 houdt het verkeer in de gaten, 2 rapen de takken op, 2 zorgen ervoor dat de takken zorgvuldig gestapeld worden in de container en de 4 overige kijken toe of alles vlot verloopt en zijn klaar voor eventuele vervanging van een oververmoeide collega
In het ziekenhuis verloopt alles zoals anders. 2 kleine chirurgische ingrepen zijn geprogrammeerd en een reeks consultaties liggen vast. Daarnaast is er ook nog de zaalronde bij o.a. de o zo koddige 2-jarige Finse jongen die een nogal ambetant trauma heeft opgelopen.
Na de dagtaak vraagt dokter Maskay of ik zin heb om samen met zijn vrouw (eveneens werkend in het ziekenhuis) ergens iets te gaan eten. Ik zeg hier geen nee tegen. Voor mij is het een ideale kans om wat meer te leren over de chinese eetgewoontes. Voor we iets gaan eten, nemen we eerst nog een kijkje in een appartement dat Dr. Maskay en zijn vrouw op het oog hebben (voor zichzelf of voor een vriend). Een mooi drieslaapkamerappartement met dito prijs. Dan gaan we naar het restaurant waar ik eergisteren al gegeten heb en kiezen voor enkele lekkere en pikante gerechtjes. Tussen pot en pint leer ik nog heel wat bij over de interne keuken van het ziekenhuis. De spanningen tussen de verschillende dokters, vooral chinees niet chinees en meer nog shanghais niet shanghais! Ik had mij al afgevraagd waarom er 2 doctors offices waren en waarom niet alle dokters van dezelfde discipline in dezelfde office zaten. Zon zaken heb je bij ons in de ziekenhuizen ook hoor
Daarna koop ik nog de nodige ingrediënten voor mijn ontbijt van de volgende dagen en trek ik ook naar mijn hotelkamer.
Woensdag 20 januari 2010 Mistig maar warm in de zomer zouden we het laf of doef noemen, maar in de winter noemen we het gewoon de warm voor de tijd van het jaar. De verkeerslichten in de Linquan road hebben het nu al begeven onder de warmte en zo wordt mijn dagelijks ochtendwandelingetje een serieus avontuur. Voorrang van rechts bij defecte verkeerslichten is hier nog ongekend. De eerste 2 kruispunten zijn nog behoorlijk gemakkelijk te kruisen zonder verkeerslichten. Het kruispunt met de drukke Xianxia road is een heel ander paar mouwen. Ik zie de plaatselijke bevolking heldhaftig manoeuvreren tussen de autos, bussen, bromfietsen, fietsen, en allerlei andere voertuigen die van alle kanten komen aangezoefd, maar zelf waag ik me daar niet aan. Ik maak een klein ommetoertje tot aan een punt waar ik ook op een zebrapad- maar 1 straat met middenberm moet oversteken.
De ochtend vult zich met consultaties, de middag met een broodje met rosbief dat net iets teveel op een schoenzool lijkt en de namiddag is opnieuw goed gevuld met consultaties en een zaalronde. Hét gespreksonderwerp van vandaag was de patiënte wiens toestand met het uur achteruitgaat en die behoorlijk dringend een operatie nodig heeft, maar dit weigert omdat ze enkele jaren geleden slechte ervaringen had met het SUFH. Ze wil per se dat de operatie in Hongkong uitgevoerd wordt, maar dit neemt redelijk veel tijd in beslag (een 6 tal uur, waarvan 2 uur in het vliegtuig, waar helemaal geen mogelijkheid tot acuut ingrijpen is). Op de koop toe wil ze nog geen attest van ondertekenen om het ziekenhuis tegen medisch advies te verlaten. Ik ben benieuwd of ze nog in Hongkong geraakt is (wordt vervolgd :D)
Ik moet nog uitdokteren waarom de patiënten die geen operatie in het SUFH willen allemaal naar Hongkong willen gaan. Ik bedoel: dat ze voor een ingreep naar hun geboorteland terugkeren, versta ik volledig. Maar dat ze naar Hongkong gaan i.p.v. bij ons, dat begrijp ik nog niet helemaal.
Voor mijn avondmaal ga ik naar mijn geliefkoosde stekje. Ik probeer eens een groot restaurant waar altijd behoorlijk veel volk zit. Een groot restaurant dus, vol met kwetterende chinezen. Rustig is anders, maar het is er wel lekker en proper. Een ideetje om te herhalen als ma, pa en nonkel Filip in Shanghai zijn. Als ik hotelwaarts wil keren zie ik enkele koppels in de hal van het restaurant zitten, wachtend op een vrij tafeltje
Dinsdag 20 januari 2010 De wolken zijn terug van hun vakantie en de zon probeert de hele dag tevergeefs om hen te verdringen. Niettegenstaande wordt het behoorlijk warm (lees: geen muts en handschoenen nodig).
De dag in het ziekenhuis begint behoorlijk kalmpjes, maar in de namiddag komt daar serieus verandering in. Hoewel er slechts een aantal consultaties gepland waren, stromen de niet geplande patiënten toe. Over de middag heb ik heel even tijd om naar de bank te lopen om nog wat EUROs om te wisselen. Nuja, die heel even loopt door de administratieve rompslomp toch wel uit tot een klein uurtje. Bureaucratie was het woord zeker? Of was het kafka? Wellicht wel beiden! In de bank werken ze hier met nummertjes, zoals in de beenhouwerij. Die worden dan afgeroepen. Ik krijg nummertje 1127 en bereid me helemaal voor om recht te springen als ik yi yi èr qi hoor (naar analogie van mijn voorgangers: yi yi èr yi, yi yi èr èr, ) maar ik val helemaal uit de lucht wanneer ik one one two seven hoor omroepen!! Wat een service! Niet moeilijk dat het in de juiste taal was, bij het nemen van je cijfertje moet je je taal kiezen maar ik had daar niet bij stilgestaan.
Na het werk in het ziekenhuis ga ik zoals gewoonlijk richting Shopping Mall voor mijn avondmaal. Omdat ik niet goed weet welk restaurantje goed is en welk minder, probeer ik ze één voor één. Of ik probeer momenteel toch tenminste de restaurantjes met menukaart met fotos en/of engelse vertaling. Vandaag stel ik me ook iets strategischer op om de andere aanwezigen subtiel te observeren :D. Een pikant noedelgerecht, vis en zeewierchampignons vullen vandaag mijn maagje. Ik ontdek vandaag dat crams een soort zeevruchten zijn zoals mossels -en dus niet de gekookte insecten die ik initieel vermoedde als ik ze voor het eerst in mijn bord zag rondzwemmen.
Opgelucht en voldaan keer ik hotelwaarts waar een zoveelste NBA-basketmatch op me wacht.
Even nog een handig weetje vertellen: Wat wij kennen als gelijkvloers, is hier de 1st Floor ofte F1. Het eerste verdiep is dan F2, enz. De kelderverdiepingen zijn niet min zoveel, maar wel bv. B1 of B2. Vooral het feit dat er geen 0 is en dat het eerste verdiep al nummer 2 zorgt voor nogal wat verwarring!
Na het drukke weekend is het weer tijd voor een rustige maandag. De zon is nog steeds van de partij. De dag kabbelt voorbij en op het eind van de dag heb ik weer een aantal heel mooie aandoeningen gezien. Dat is wellicht het voordeel van stage te lopen in een privéziekenhuis waar alles nogal duur is en waar de meeste patiënten niet tot de inheemse bevolking behoren. Mensen komen naar ons ziekenhuis omdat ze écht wel medische hulp nodig hebben: ze zakken door hun benen van de rugpijn, ze hebben een abces waar de etter uit spuit als je erin prikt (ik hoop dat jullie niet onmiddellijk van plan waren om te eten :p), enz. Het nadeel hiervan is natuurlijk dat je slechts een heel beperkte selectie van de bevolking ziet en dat je de banale huis-, tuin- en keukenpathologie mist, maar die komen rijkelijk aan bod in de andere delen van mijn stagejaar.
Na de boeiende werkdag waag ik me aan een echt chinees restaurant in de shopping mall. Ik selecteer uiteraard eentje waar de menukaart ook engelse ondertiteling heeft en waar fotos ook een idee geven van het gerecht. Ik bestel via het point-it principe en knik heel overtuigd als de opdienster de chinese naam op een vragende toon zegt. Blijkbaar was ik iets té overtuigend, want daarna begint ze een hele vertelling in het chinees en val ik helemaal door de mand. Ze wou waarschijnlijk vragen of ik het niet erg vond als het kokossap niet uit de frigo kwam, besef ik achteraf. Ik waag me aan jonge bamboescheuten, champignons en iets wat op prinsessenboontjes lijkt, maar dat toch niet blijkt te zijn. Het andere bestelde schoteltje bestaat uit gebakken tofu, zeewierchampignons, paprika en iets heel pikants. De tofu doet me denken aan een overschot fishsteaks van het middagmaal die je s avonds in de microgolf opwarmt. Maar het is echt wel lekker hoor! Ik heb geen strategische plaats ingenomen: ik zie enkel een uitgang en lege tafeltjes voor me. Had ik me aan de andere kant van de tafel gezet, dan kon ik stiekem observeren hoe de chinezen zelf eten. Ik weet bv niet of het onbeleefd is om gewoon met mijn stokjes iets uit de kom te nemen en op te eten en of het lepeltje en het kommetje enkel voor soep zijn of ook voor rijst en of ze het vochtige doekje gebruiken voor hun handen of hun gezicht, voor of na of tijdens de maaltijd. Ik zal toch eens een chinees moeten meevragen om wat tafelmanieren te leren
Tijdens het eten besef ik waarom champignons die ze hier in alle vormen, maten en kleuren serveren- zon ideaal voedsel zijn: door hun grillige vorm zijn ze gemakkelijk te grijpen met stokjes! Dat in tegenstelling tot gladde bamboescheuten en bonen of rijst.
Ik vraag me eigenlijk af of de chinese keuken gezonder is dan de westerse. Aan de ene kant heb je weinig vlees en veel groenten, dus dat is toch positief, maar aan de andere kant wordt alles in een vettig sausje of in olie op je bord gelegd. Intuïtief en veronderstellend dat de gebruikte vetten plantaardig zijn, zou ik dus stellen dat de chinese keuken gezonder is omdat ze meer plantaardige en minder dierlijke vetten bevat. Maar verder onderzoek is nodig om dit te bewijzen
lieve geïnteresseerden, hiernaast zien jullie het logo van de United Family Hospitals. De vraag luidt: waarvoor staat het logo of wat zie je er in? Antwoorden kan tot en met 16/01/2010 23u59 (Belgium time) via mail op famke_vanderhauwaert@hotmail.com of via SMS op mijn gebruikelijke nummer. Je mag je antwoord ook in een commentaar op deze post zetten, maar dan kunnen de andere deelnemers het ook lezen. Er is een prijsje voor de winnaar en een troostprijsje voor het meest originele antwoord voorzien. voor alle duidelijkheid: het gaat om de figuur in het donkerblauw BOVEN 'united family healthcare'. De figuurtjes eronder zijn chinese tekens :D Be cleative and answel!!
gloetjes, Famke
en dan nu... HET ANTWOORD Het meest juiste antwoord -en tevens het minst creatieve- kwam van Jelle Vanderhauwaert die het gewoon van de site gehaald heeft: jonge moeder met kind en partner, verwijst naar ervaring van oprichtster Roberta Lipson bij geboorte van kind van een chinese vriendin in Bejing Hospital.
het meest creatieve antwoord kwam van Veerle Polfliet: Blauwe achtergrond doet me denken aan de vorm van een niet elektronische weegschaal vroeger gebruikt bij de kruidenier, de bakker, .De witte tekens op de blauwe achtergrond een 9, een raar vraagteken (mssh van de chinezen die de buitenlanders niet verstaan en vice versa)
Jullie antwoorden met het kerststalletje of de echografie vond ik ook wel goed gevonden. Daarom reken ik alle antwoorden waarin 'mama, papa en kindje' stonden ook goed.
Ik heb het concept een heel klein beetje veranderd: In plaats van 1 vraag, heb ik beslist om af en toe een vraag te posten. Bij elke vraag kunnen jullie punten verdienen. Ik zal een scorelijst bijhouden. Doel is om tegen 11 april (= einde van mijn stage) zoveel mogelijk punten te hebben...
Nomen est omen, dus hoe kan het anders dat de zondag start met zonneschijn?
Ik ben van plan om vandaag de meest toeristische plekjes in Shanghai te bezoeken. De metro zal me van plaats tot plaats brengen. Op weg naar het dichtstbijzijnde metrostation merk ik al dat de zondag hier niet echt rustdag is. Er is minstens evenveel verkeer als in de week. Winkels groot en klein zijn zonder uitzondering open. Zelfs het postkantoor is open van 7u tot 19u op zondag. Zowat overal hangt de was buiten te drogen ik veronderstel dat de witte was hier nogal vlug grauw wordt als ze buiten hangt- en is iemand aan het vegen of met water aan het schoonmaken. Ondanks het poetswerk ruik ik hier en daar de geurtjes die je bij ons ook kunt ruiken na een vrijdag- of zaterdagavond.
Aan het metrostation is een apparthotel waar ik eerst nog een kijkje neem en dan laat ik me richting Oriental Pearl Radio and TV Tower rijden. Ik ben nog niet helemaal uit het metrostation en word al overweldigd door souvenirverkopers en promotors van sightseeingbussen die ik allen negeer. Na de nodige bewondering getoond te hebben voor dit toch wel speciale gebouw, wandel ik naar het Lujiazui Green. Dit park met vijver geeft me een prachtig uitzicht op de 2 hoogste gebouwen in de wijde omgeving. Het grootste gebouw, waar het World Financial Center gezeteld is, lijkt wel een flesopener (nen ullewipper :D) naast de flesvorm van zijn net iets kleinere broer. Ik blijf even genieten van dit uitzicht van op een bankje in de zon.
Daarna keer ik een stukje terug met de metro en stap af in het midden van de NanJing Pedestrian Road. Stel je voor dat je in de Kerkstraat in Blankenberge loopt op een zonovergoten zomerse vakantiedag. Vergroot alle waarden van dat plaatje met een factor 5 tot 10 en dan heb je ongeveer het beeld van de NanJing Road op een doordeweekse zondag. Zelfs het toeristentreintje was aanwezig! Echt wel impressionant!
Ik wandel door de chaos van mensen en winkels tot ik aankom bij de Bund. Ietwat ontgoocheld zag ik daar een ellenlange bouwwerf i.p.v. een mooi zicht op de overkant van Huangpu Rivier.
Langsheen de bouwwerf wandel ik naar de Ju Juan Garden. Een stukje oud China midden in deze westers uitziende stad. even terloops vermelden dat ik langs de Bund plots een gebouw met RICOH tegenkwam- Ook hier kan je over de koppen lopen. Mensen staan zelfs 10tallen meters aan te schuiven voor de dimplings. Slechts met een detectievenoog kon ik hier en daar een vis waarnemen in het water waar je het in de zomer ziet krioelen van de vissen. Ik word opnieuw 10tallen keren aangespoord tot het kopen van een L.V.-handtas of een Lolex-holloge en vele andere gadgets van o.a. de wereldexpo 2010.
Ik verlaat het oude stadsdeel en begeef me naar peoples square. De veelheid aan mensen die er komen babbelen en met kinderen komen spelen, verklaart wellicht het eerste gedeelte van de naam. Het 2e deel versta ik minder goed, aangezien het vooral uit ronde objecten bestaat.
Ik neem even plaats op een vrijstaand steentje en geniet van de drukte. Als ik even verder wandel, krijg ik opnieuw het bewijs van de hoge tewerkstelling in China: zowat 20 mensen zijn samen bezig aan de groene bekleding van een expo 2010 reclame. Teamwork noemen ze dat zeker?
Net als ik moe van het tsjollen het metrostation opnieuw wil binnengaan, bots ik op 3 Chinese studenten die Engels studeren en het ongelooflijk fantastisch vinden om een Engelssprekende Westerling met nooit eerder geziene muts tegen het lijf te lopen. Een van hen keek naar mij zoals een kindje in de zoo naar een giraf kijkt: beginnen op ooghoogte en dan omhoog, omhoog, omhoog en omhoog, tot het uiteindelijk de kop van de giraf in het vizier heeft.
Ze waren blijkbaar net op weg naar een theehuis en stonden er op dat ik hen vergezelde. Goed lettend op mijn tas en fototoestel ik had gehoord dat ik goed moest opletten met personen die al te vlug contacten legden- ga ik met hen mee een uurtje later kan ik dan toch de metro hotelwaarts nemen. Nog even langs de mall voor een ontbijt voor morgen en dan een avondmaal in het hotel.
Helemaal uitgeput laat ik me uiteindelijk op mijn bed vallen voor een matchke Chinese basket. Mijn benen voelen even zwaar als na een etappe op de 4daagse van de IJzer!
De dag begint grijs en mistig. Wat had je anders gedacht? Een prachtige zonnige week en op zaterdag: wolken en mist! Ik ga zoals elke morgen naar het ziekenhuis. Vandaag moet ik echter niet werken, ik heb er afgesproken met Mark Chen om enkele appartementjes te bekijken voor de rest van mijn verblijf. Deze keer brengt hij me van mooi naar mooier. Ik had nooit durven denken dat er in die appartementsblokken van 13 in een dozijn zon mooie en ruime appartementen gelegen lagen. Dat weerspiegelt zich uiteraard in de huurprijs, maar dat is bij ons niet anders.
Tegen de middag heeft de zon haar best gedaan om de mist te verdringen. Ik neem de metro naar de andere kant van de stad. Mark moet toevallig ook net dezelfde metro nemen naar zijn ouders, dus voor mij is dat een echte meevaller. Ik moet zelf niet uitdokteren hoe het Shanghaise metrosysteem werkt, moet ook geen Chinglisch en gebarentaal bovenhalen, ik wordt gewoonweg gegidst. Een ellenlange metro met om de 2 meter een televisiescherm, mooie zitbanken en nieuwe handvatten met reclame voor de wereldexpo brengt ons aan een hoog tempo van het ene metrostation naar het anderen. De metrostations op deze lijn zijn om het nieuws en om het mooist en hebben eerder iets mee van een luchthaven dan van een metrostation.
Na een half uurtje metro sta ik voor het Shanghai museum of science and technology. Een architecturaal pronkstuk in een mooie omgeving. Van dinosaurussen naar robotten, van de wetten van Mendel naar de wet van de sterkste, van geluidsgolven naar 4D cinema, enzovoort. Een heel gevarieerd aanbod, genoeg om er zonder moeite een hele namiddag door te brengen.
In het metrostation hou ik nog even halt bij de winkeltjes waar je alles van kledij, accessoires en nog veel meer in alle stijlen en merken en maten kunt kopen (nadat je natuurlijk eerst de prijs naar beneden gehaald hebt). Ik was gewaarschuwd dat die market behoorlijk groot was, maar ik moet toch nog even wennen aan de chinese inhoud van het begrip groot, het betekent eigenlijk enorm groot. Winkeltjes van een paar vierkante meter, volgestouwd met koopwaar, allen dicht tegen elkaar geplakt, zo ver als je maar kunt zien. En aan elk winkeltje een verkoper/verkoopster die me in zijn/haar beste engelse woordjes iets probeert aan te smeren. De doorsnee inwoner van Shanghai mag dan wel geen woord Engels verstaan, daar waar ze geldt kunnen verdienen met de toeristen, zorgen ze wel dat ze engels kunnen. Ookal zijn het maar een paar kernwoorden, waar een wil is
Ik neem de metro terug naar het Chang Ning District en zoek het hotel op. Voor het eerst deze week kies ik s avonds niet voor de biorestaurants waar ik het gisteren over had, maar wel voor het restaurant in het hotel. Een gestoomde vis, gewokte geraspte aardappelen op smaak gebracht met wat rode peper en wat rijst om de gaatjes te vullen ik kan niet zeggen dat het me niet gesmaakt heeft.
De laatste dag van mijn eerste Chinese stageweek wordt alvast zonnig ingezet. Na goede nachtrust (ondanks een uiterst rare droom waarin Waregem het doelwit was van een bizar grootschalig crimineel gebeuren) doe ik mijn gebruikelijke wandelingetje richting SUFH. De voormiddag bestaat uit New employee orientation, part II. A.d.h.v. een quiz wordt getest hoe goed we gisteren hebben opgelet. Nuja, tegen dat ik het chinglish via het English naar het nederlandish vertaald had en mijn antwoord in de omgekeerde richting vorm gegeven had, was het antwoord al lang door iemand anders gegeven. Dokter Song, de nieuwe chirurg, sleepte een typische decoratie voor het chinese Nieuwjaar in de wacht en overhandigde dat aan mij. Als blijk van dank heb ik hem laten proeven van de heerlijke Belgische chocolade. over chocolade gesproken je vindt hier ook de lekkere Belgische en Zwitserse chocolade, maar voor de chinezen zijn deze peperduur. Om je een idee te geven: een reep van 200g chocolade kost hier ongeveer evenveel als een etentje op restaurant.
Een 4-tal filmpjes met vragenlijst vullen de rest van de voormiddag en daarna krijgen we nog een huiswerk mee dat we tegen 16u moeten binnenbrengen. (had ik gisteren niet gezegd dat ik een lagere-school-gevoel had?)
Onze broodjes zijn te laat besteld, dus moeten we het vanmiddag redden met cookies. 4 van die meergranencookies van 10cm diameter en 1cm dikte, rijkelijke gevuld met rozijnen, dat vult al minstens even goed als een sandwich met sla.
De namiddag belooft in elk geval spannend te worden: er is een operatieve behandeling van een niet goed herstellende sleutelbeenfractuur gepland. Weinig snijden en veel boren en schroeven indraaien met een echte boor en toernevis. Orthopedisch chirurg, dat is gewoonweg de universitaire variant van mechanicien of meubelmaker. Ongetwijfeld de jongensdroom van menig man!
En alsof dat nog niet genoeg is, is er nog een kleinere ingreep bij een jongen van ongeveer 12 jaar.
Na de operaties zit ik nog even bij Dr Maskay (de Nepalees uit Zuid-Amerika) die me even helpt om wat tips te geven voor het weekend. Niet dat ik niet weet wat te bezoeken in Shanghai, maar vooral omdat ik niet weet waar eerst begonnen.
Daarna ga ik zoals gewoonlijk via de mall naar het hotel. Bij de mall kijk ik even de ogen uit mijn lijf. Restaurantjes waar op andere dagen geen kat zat, zitten nu bomvol en er stonden mensen in de hal te wachten tot er een tafeltje vrij kwam. Gezinnetjes lopen de McD, KFC, PH, en dergelijke biorestaurants (:D) plat en groepjes vrienden en ouderen zoeken de meer klassiekere restaurants op. Er is geen twijfel mogelijk: Friday night!
Ik heb ontdekt dat er veel basket wordt uitgezonden op tv, dus trek ik mij rustig terug op mijn hotelkamertje, waar eens chinese competitie i.p.v. NBA getoond wordt.
Morgen ga ik een 2e appartementje bezoeken, iets dichter bij het ziekenhuis en daarna ga ik (dat lezen jullie morgen wel é!!)
Opnieuw een zonnige koude Shanghaise dag. Vandaag staan voor mij geen medische activiteiten op het programma. Samen met een 10-tal anderen word ik naar de Yurt (= Mongoolse tent) verbannen voor de new employee orientation. Zoals de naam al doet vermoeden: uiterst interessant en slaapverwekkend. De locatie is wel prachtig. (Ik probeer later een fotootje van de Yurt te tonen). In de met parket afgewerkte binnenruimte staan enkele tafels en comfortabele stoelen, een sofa, een computer met beamer, een tafel met thee, koffie en versnaperingen en 2 verwarmtoestellen die ze voor de gezelligheid op 25°C zetten. Mijn lotgenoten zijn zeer diverse personen: 2 dokters, 2 andere interns, enkele verpleegkundigen voor verschillende departementen en dan nog enkele die administratief werk zullen verrichten. Na een kort voorstellingsrondje met beleefd applaus na elke persoon, passeert een heel leger personen die elk aan het hoofd staan van een of andere dienst van het ziekenhuis en die elk kort hun dienst komen voorstellen en hiervoor een sociaal applaus terugkrijgen. We worden grondig geïnformeerd over de filosofie van het ziekenhuis en maken per foto kennis met zowat elk lid van het ziekenhuispersoneel. Met de nodige korte breaks ertussen komen we uiteindelijk aan het video-gedeelte. We krijgen een 7-tal fragmenten van een 10-tal minuutjes voorgeschoteld met telkens bijhorend meerkeuzevragenlijst. De vraagjes bespreken we daarna per 5. Het deed even denken aan een luisterproef in het lager onderwijs.
Om 16u kan ik met medeplichtigheid van mijn lotgenoot en tevens beginnend chirurg ontsnappen aan de zoveelste rondleiding in het ziekenhuis. Morgen volgt deel 2 van de orientation. Ik kijk er al naar uit :D
Na nog wat opzoekwerk, verlaat ik uiteindelijk het ziekenhuis en ga via de mall naar mijn hotelkamertje.
Omdat ik over vandaag niet zoooo veel te vertellen heb, zal ik jullie wat bezighouden met wat practische informatie: 5 words to survive China:
1)goedendag (nihau)
2)goedkoper (pianyide)
3)water (shui)
4)eten (shiwu)
5)bier (pijiu)
Tot slot wil ik nog volgend tafereel beschrijven. Ik kom het minstens elke dag tegen en jullie hebben het vast ook al gezien in een of andere powerpoint die via mail wordt doorgestuurd:
Stel je maar voor, je hebt een fiets -2 wielen, pedalen, zadel, ketting, stuur, geen motortje- en daarachter hang je een aanhangwagentje en dat stapel je vol met karton. Maar dan echt wel vol, aan elke zijde van het wagentje 1 meter uitstekend, minstens 2 meter in de hoogte gestapeld. En daarmee rijd je dan over de drukke wegen, tussen de autos en busssen.
Je mag je ook het volgende voorstellen: je hebt dezelfde fiets, met dito aanhangwagentje en daarin stapel je 15 bidons van 20l water. Het is al een heldendaad om die 15 bidons op het wagentje te krijgen laat staan dat je dat rijtuig dan nog vooruit moet krijgen door op 2 pedalen te stampen!! En toch is het niet verzonnen Die man die met de fiets rijdt moet in elk geval héél veel Chinese soep gedronken hebben! (Belgische soep die aan de rebben plakt is water in vergelijking met de Chinese soep!!)
Opnieuw een prachtige winterdag aan de andere kant van de wereld. We starten de dag met een liesbreukoperatie en daarna worden rustige consultaties op het OPD verstoord door een japanner die het ziekenhuis bij elkaar schreeuwde van de pijn. Voor de patiënt zelf, die noch engels, noch chinees verstond en alles via een tolk moest regelen, moet dit nogal overweldigend geweest zijn: na een hele reeks verpleegkundigen te hebben gepasseerd, komt dokter 1 hem kort onderzoeken. Dokter 1 is er niet gerust in, maar moet zelf dringend een voordracht gaan geven, dus roept hij dokter 2, die van wacht is erbij en levert de patiënt aan hem over. Ondertussen wordt hij naar de echografie op gynaecologie gestuurd. Omdat hij op de OPD stond, maar eigenlijk bij de ER moest zijn, werd hij nog eens van afdeling gewisseld. Op de ER kwamen opnieuw een 5tal verpleegsters hem bestoken met vragen, mondmaskertjes, zuurstofmeting en heel de winkel. Dokter 2 is echter nog maar aan zijn 2e week in het SUFHospital bezig en is nog niet goed op de hoogte van heel de papierwinkel en voelt zich nog ietwat onzeker, dus hij haalt er de ER-dokter bij. Van daaruit wordt hij naar de radiologie gesleurd voor een RX in de ene zaal en een CT in de andere zaal en ondertussen ontmoet hij 2 radiologen en een andere kudde verpleegkundigen. Daarna terug naar de ER, waarna hij opnieuw naar radiologie vliegt voor een andere CT. Enkele uren en onderzoeken later vonden we uiteindelijk wat er aan de hand was. (de diagnose mag ik uiteraard niet zeggen). Dit vereiste dringende sterk gespecialiseerde chirurgie die niet in dit ziekenhuis kon plaatsvinden. Dus werd onze patiënt in de ambulance gesleept voor een sightseeing door Shanghai, op naar een groter ziekenhuis, nieuwe dokters en verpleegsters
Dan vergat ik nog te zeggen dat hij tussendoor van rolstoel naar bed naar onderzoekstafel werd gesmeten, telkens geassisteerd door min ik had niet graag in zijn kousen gelegen (hij kon niet staan en had geen schoenen aan J)
Daarna kabbelt de dag gewoon verder lunchtijd is al een tijdje voorbij, maar mijn sandwich ligt nog op mij te wachten, want door de emergency case had ik nog geen tijd om het te verorberen. Een zachte pistolet, wat groentjes en een kwak mayonaise, veel meer is het niet, maar het smaakt toch beter dan de chinese lunch. (de bollen die voor gehakt moesten doorgaan heb ik uiteraard vakkundig verwijderd)
Net als ik bepakt en bezakt en bejast en besjaald klaar sta om naar huis te gaan, kom ik dokter 2 in de gang tegen die vraagt of ik de uiteindelijke diagnose van de emergency patiënt ken, waarop nog een hele theoretische uitleg volgt, vergezeld van de nodige tekeningetjes. Wel interessant uiteraard gelukkig had ik de lessen daarover goed gevolgd en kon ik scoren met wat intuele vragen :D
Op weg naar huis stop ik nog even om mijn maag bij te vullen en zie ik tot mijn uiterste verbazing een agent staan in het midden van het enorme kruispunt van de sjansjaloe. Bij ons zouden ze deze opdracht in een bongobon steken: Bongo adrenaline of Bongo ultieme kick. Veel meer geordend loopt het verkeer daardoor in elk geval niet.
Wekker, verwarming aan, opstaan, dat verhaaltje kennen jullie intussen al. Nieuw vandaag is dat de zon er alleen voor stond. Regen, mist en smog hebben blijkbaar een gezamenlijk dagje verlof genomen. Het is wel even wennen aan het felle zonlicht, maar ze hult Shanghai in elk geval in een mooi kleedje. Dat de temperaturen daardoor dalen tot onder het vriespunt, heb ik vandaag tot vervelends toe mogen horen. Oh its so cold today its even tellible cold!! Je mag dat gerust met een dik korreltje zout nemen, want ik, beter gekend als Famke die het altijd en overal koud heeft, vind het niet zooooo koud. Muts, sjaal en handschoenen volstaan echt wel om het goed warm te hebben.
Om een kort verhaal in 3 woorden samen te vatten: een zonnige winterdag.
Om 8u30 stap ik het dokterslokaal binnen en de enige aanwezige dokter valt bijna van zijn stoel: ik ben véél te vroeg. Om 9u aankomen is meer dan tijdig genoeg. Ik kan moeilijk zeggen dat ik daarmee niet akkoord ga nog een half uur langer slapen :D
In de voormiddag help ik opnieuw om het OPD (outpatient department) onveilig te maken. Over de middag neem ik een extra lange middagpauze om samen met Mark Chen naar een appartement te gaan kijken om mogelijks de rest van mijn verblijf door te brengen. Na een korte wachttijd op de afgesproken plaats, gaat mijn GSM en een stem zegt: hello Fanky, its Malk, look at youl light side en aan mijn rechterkant stond een man in rode jas half in half uit de taxi te zwaaien. Samen springen we in de taxi en enkele ogenblikken later staan we voor een appartementsgebouw zoals je er hier wel 13 in een dozijn vindt. We gaan via een smal poortje de mensen die daar dagelijks moeten passeren moeten noodgedwongen hun BMI onder de 20 houden- naar de achterkant, waar de ingang zich bevindt. Een koude, grijze, betonnen traphal leidt ons naar het 2e verdiep. We komen binnen in een vuile keuken, waar hier en daar nog wat restanten van de vorige huurders te vinden zijn. Van daaruit zie ik een kale badkamer die al ietwat properder is, doch, het is niet om van de grond te eten. En daarna gaan we binnen in de living/slaapkamer, die in tegenstelling tot de keuken/badkamer echt wel mooi en netjes is. Achteraf hoor ik van een Chinese dokter dat de keuken (die ik op foto had laten zien) ook écht wel proper is naar Chinese normen
Na ons appartementsbezoekje zet Mark me opnieuw in de taxi en ik vertrouw er op dat hij het juiste adres heeft doorgeeft aan de taxichauffeur. Nuja, tussen al het chinees gekwetter hoor ik hem iets in de aard van sjansjaloe zeggen, en ik veronderstel dat dat op xianxia lu, de straat van het ziekenhuis, wijst.
Een rustige namiddag waarin ik verschillende keren aangespoord word tot have a break en take some coffee. Om 16u is er uiteindelijk nog een laparoscopische appendectomie (in het nederlands: den appendiciet der uit met een kijkoperatie) en om 17u03 vraagt diezelfde dokter van vanmorgen me wat ik nog in het ziekenhuis doe trouwens, dat is diezelfde dokter waarvan ik eerder zijn zuid-amerikaanse roots vermoedde. Blijkbaar heb ik me vergist, want zijn echte roots liggen in Nepal (maar zo ziet hij er echt niet uit)
En nog zoiets: om 17u00 zegt de hoofdchirurge dat ze naar huis gaat en de volgende 2 dagen vrijaf heeft, dus dat ik in principe ook niet aanwezig moet zijn helemaal uit mijn lood geslagen heb ik gezegd dat ik wel zou komen natuurlijk, wat voor haar zeker ook ok was ;)
Ik maak nog een ommetje langs de shopping mall om een avondmaal te verorberen in een van de vele restaurantjes en ga dan rustig naar het hotel.
Terwijl jullie nog maar pas diep in slaap zijn, loopt hier de wekker al af. Ondanks het keiharde bed en het in de war gebrachte bioritme, heb ik toch goed geslapen. Nuja, na de lange reis was ik zo moe dat ik waarschijnlijk zelfs op een ijskoude stenen vloer in slaap gevallen was. Vanuit mijn bed leg ik de chauffage aan (hm, heel handig!) en sta dan op. Ik open de gordijnen en het raam en snuif de heerlijke chinese grootstadlucht op. Enkele regendruppels doen hun best om naar beneden te vallen en in de verte hoor ik het vrolijk getoeter van autos. ik denk dat de autos hier een 4e pedaal hebben: eentje voor de claxon! Trouwens, ze gebruiken die niet om andere chauffeurs op hun fouten te wijzen, maar wel om anderen te waarschuwen dat ze zelf iets gevaarlijks gaan doen.
De zon is ook al wakker en speelt al verstoppertje met de smog.
Na een verfrissende douche en een koninklijk ontbijt van chococornflakes met fruitsap, vertrek ik richting Quankou Lu, waar ik een afspraak heb met Elly Zhang van het SHUF hospital. Het stadsplan brengt mij snel in de juiste straat, maar de verwarrende nummering van de huizen doet me toch even verkeerd lopen. Gelukkig had ik genoeg tijd voorzien.
Elly was om persoonlijke redenen afwezig, dus werden de papieren formaliteiten afgehandeld met haar collega. Een badge met volunteer (??!!) om de nek en we zijn klaar om naar het ziekenhuis zelf te gaan. Bij de inkom van het ziekenhuis krijgt iedereen een thermometer in zijn oor en bij afwezigheid van koorts krijg je een plakkertje (zon gekleurd bolletje uit de lagere school) op je jas en mag je binnen gaan. Heel efficiënt in de preventie van de verspreiding van H1N1A griep (ahum) en nog efficiënter in de preventie van werkloosheid!
Het is zelfs nog ingewikkelder: elke dag een ander kleurtje, zodat je met het stickertje van gisteren niet binnen graakt!
Uiteindelijk word ik bij de chirurgen gedeponeerd. Een jonge chirurg met vermoedeijk spaanse/Portugese/zuid-amerikaanse roots en een hoog playergehalte offert zichzelf op om mij een uitgebreide rondleiding te geven en me voor te stellen aan al de knappe verpleegsters en dokter(es)s(en). De naam Famke is blijkbaar niet zo gemakkelijk om met een chinese tongval uit te spreken. Het klinkt eerder als Fanky.
Uit een mail die ik van Elly gekregen had, wist ik dat het very busy was op de afdeling chirurgie, dus ik had me al verwacht aan operaties aan de lopende band, nauwelijks tijd om te eten en lange werkdagen. Maar het chinese busy betekent iets anders dan het kortrijkse busy: ik moet werken van 9 tot 17u en heb middagpauze van 11u30 to 13u. Vandaag waren er enkel consultaties aan een heel gezapig tempo en 1 niet geplande operatie van een heupfractuur. Tja, dat ik niet de hele dag in het OK (OR of OT of hoe je het ook wil noemen) moet staan, is voor mij natuurlijk absoluut geen straf :D
Het ziekenhuis voorziet lunch voor het personeel, dus ook voor mij. Vandaag was dit een typische chinese maaltijd: noedels zwemmend in het water, gekookte groenten zonder zichtbaar origine en gefrituurde vis waarvan ik ook eerst niet gezien had dat het vis was. Verrukkelijk dus!! De verpleegster die me meenam naar het personeelsrestaurant vertelde er vol medelijden bij dat ik vanaf morgen een broodje kan bestellen als ik het voor 10u laat weten. (oef!) Met wat betterfood en chocolade op zak, heb ik het ook overleefd.
In de namiddag heb ik ontdekt waarom er zoveel inwoners nodig zijn in China. Enkele voorbeelden:
Het binnenpostsysteem van het ziekenhuis: stop de te verzenden voorwerpen (papier, labostalen, ) in een tuperware doos, neem de walky-talky en spreek een boodschap in.
-Ergens in het ziekenhuis is een kamertje met een 5tal mensen elk zittend op een stoel en met de andere helft van de walky-talky. Bij ontvangst van het bericht springt 1 van die 5 mensen recht, haast zich om de doos af te halen, naar de juiste bestemming te dragen en de lege doos terug te brengen. Daarna gaat hij terug naar het lokaaltje.
-Hoeveel man is er nodig om een persoon in de juiste positie op de operatietafel te leggen? 9! Alle 9 door elkaar in het chinees aan het kwetteren. Het was een filmpje waard! En t is niet dat het vlotter ging met zoveel mankracht.
-in het OK worden stoffen afdekdoeken en schorten gebruikt. Dit zorgt voor een berg minder afval, maar voor een hele hoop was dus weer werk! (tss haakjes: de vertaling van medisch afval is hier medical waste, vandaar dat ze hun doeken hergebruiken, dan is het geen verspilling )
En zo zat mijn eerste werkdag er op. Ietwat chaotisch en overweldigen, but I liked it!
Op de terugweg naar het hotel nog even gestopt om mn maag te vullen met pizza van de pizzahut. Mmm!!
Daarna ben ik nog bijna omvergereden geweest door een gemotoriseerde riksja die door het rood licht op het verkeerde rijvak door het rood licht het kruispunt opreed om dan vervolgens als spookrijder de volgende straat in te slaan. En dat terwijl ik gewoon op het zebrapad bij groen licht overstak!
De koffers staan zo goed als klaar, alles gewogen en gemeten en met veel paardenkracht in de valies gekregen. Klaar om mijn laatste Belgische avond te vieren met een optreden van Yevgueni. En dan komt daar plots het berichtje: Dear passenger, your flight from Brussels to Londen Heathrow has been cancelled. Paniek!! Wat nu? De voorbereiding van deze buitenlandse stage was er al een met heel veel hindernissen, en nu kwam het weer ook nog eens roet in het eten strooien. Gelukkig haalde Jelle zijn beste Engels boven en na enkele lange telefoontjes was de oplossing gevonden: vertrek vanuit Brussel om 10u ipv om 12u45.
Oef!
Zaterdag 9 januari 2010
Heel vroeg uit de veren, want met de verstrengde controles was het raadzaam om 3u op voorhand in de luchthaven te zijn en met de mogelijkse sneeuw en ijzel was het best om nog een marge van een half uurtje in te bouwen.
Vlot naar zaventem, vlot naar Heathrow, lichte 4u durende verveling in Heathrow, vlot naar Bejing, met nog een echt engels ontbijt aan boord van het vliegtuig (ei, spek, worstje, ketchup, thee kwestie van niet vlug met een hongergevoel te zitten! als avondmaal hadden we al een ietwat te pikant chinees gerechtje gekregen dat nog niet helemaal verteerd was, maar dit geheel ter zijde). In elke aangedane stad lag een mooi sneeuwlaagje, wat wel een uniek uitzicht van uit de lucht gaf.
In Bejing ondertussen is het al zondag 10 januari- werd ik onthaald met een geur die je enkele maar als chinees kunt beschrijven. Het rook er naar China, anders kan ik het niet omschrijven. Passeren aan de verluchtingsgaten van een chinees restaurant geeft ongeveer hetzelfde gevoel, maar toch was het nog iets anders
Geen lange wachtrijen aan de controle, heel vlug bagage teruggekregen, op naar de vertrekhal voor de binnenlandse vlucht naar shanghai. Tot nu to verliep alles uiterst vlot, ik had het zo vlot zelfs niet durven dromen, maar je kan het al raden: 16u30 Bejing Shanghai: Cancel. Met mn beste Chinglisch op naar de infobalie. Oplossing was snel gevonden: om 12u30 was er een vlucht naar Shanghai die niet gecancelled was. Hierdoor had ik welgeteld 1uur om in te checken, door de controles te gaan en te boarden. Gelukkig was het geen sterke controle en was de gate niet al te ver, want veel tijd schoot er niet over!
Bijgevolg ben ik 4u eerder aangekomen in Shanghai, waar voor de verandering géén sneeuw lag, maar een dikke mist/smogwolk boven de stad hing en regen naar beneden kwam.. Alles blijft vlotjes verlopen en enkele ogenblikken later zat ik met valies en al in een taxi die me naar het hotel bracht. De taxi was al onderweg voordat de taxichauffeur exact wist waar hij mij moest deponeren, maar een telefoontje naar een collega bracht snel oplossing. Ik herinnerde me dat het verkeer in Shanghai er nogal chaotisch aan toe ging, maar ik was vergeten dat het zoooo chaotisch was. Dat had natuurlijk ook te maken met de rijstijl van de taxichauffeur die het vanzelfsprekend vond om tussen 2 rijstroken te rijden tot aan de lichten en hem dan als eerste op het kruispunt schoot en die millimeterwerk verrichtte bij het oversteken van (brom)fietsers.
Toch nog heelhuids in het hotel aangekomen. Weer mn beste woordjes Chinglisch bovengehaald, maar hier hielp dat niet veel. De mannen aan de receptie kunnen evenveel engels als dat ik chinees kan. Héél weinig dus. Dan maar overschakelen op point-it, zonder woorden en pictionnary. Een taalbarriëre stimuleert de creatieve geest
Na veel zweten ben ik dan op mn kamertje geland (zie foto). Klein maar proper een 2 persoonsbed had er niet kunnen staan en er is geen ruimte om een dansje te placeren of te ijsberen. Maar het is wel netjes, dus dat vind ik al minstens even belangrijk.
Aangezien ik nu wat vroeger was dan voorzien, kon ik nog naar de shopping mall gaan. Onderweg besefte ik dat ik al iets vergeten was in België: een paraplu! Ik heb dan maar mn muts opgezet en tussen de druppels gelopen.
In de shopping mall werd ik aangeklampt door een verkoopster die vond dat ik met mijn westers kleurtje echt wel brood (van dat papperig toastbrood) moest kopen, want dat ik anders rijst ging moeten eten s morgens. Ze kwam een heel assortiment wit, lichtbruin en donker presenteren
De efficiëntste manier om met een niet Engelssprekende chinees te communiceren, is wellicht een wel engels- en chineessprekende chinees erbij te halen. En de doorsnee Engelssprekende chinees lijkt dat spontaan te doen als hij een domme toerist en een eentalige verkoper ziet klungelen.
Ofwel moet ik eens in het West-Vlaams proberen. Ik denk dat ze dat beter gaan verstaan dan Engels, want de liedjes die ze in de shopping mall draaiden, waren precies in t westvlaams
Wat gebben we heleerd vandaah?
Ten eerste: de reis is tegen de verwachtingen heel vlot verlopen
Ten tweede: ik ben doodgelukkig dat ik chinees-nederland/nederlands-chinees zakwoordenboek en point-it mee heb
Ten derde: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd
Wat? Buitenlandse stage Waar? Xi'an Jiaotong University Hospital, China Wanneer? 9 januari 2010 - 10 april 2010 Wie? Famke Vanderhauwaert en Femke Vandercruysse
