Opnieuw een prachtige winterdag aan de andere kant van de wereld. We starten de dag met een liesbreukoperatie en daarna worden rustige consultaties op het OPD verstoord door een japanner die het ziekenhuis bij elkaar schreeuwde van de pijn. Voor de patiënt zelf, die noch engels, noch chinees verstond en alles via een tolk moest regelen, moet dit nogal overweldigend geweest zijn: na een hele reeks verpleegkundigen te hebben gepasseerd, komt dokter 1 hem kort onderzoeken. Dokter 1 is er niet gerust in, maar moet zelf dringend een voordracht gaan geven, dus roept hij dokter 2, die van wacht is erbij en levert de patiënt aan hem over. Ondertussen wordt hij naar de echografie op gynaecologie gestuurd. Omdat hij op de OPD stond, maar eigenlijk bij de ER moest zijn, werd hij nog eens van afdeling gewisseld. Op de ER kwamen opnieuw een 5tal verpleegsters hem bestoken met vragen, mondmaskertjes, zuurstofmeting en heel de winkel. Dokter 2 is echter nog maar aan zijn 2e week in het SUFHospital bezig en is nog niet goed op de hoogte van heel de papierwinkel en voelt zich nog ietwat onzeker, dus hij haalt er de ER-dokter bij. Van daaruit wordt hij naar de radiologie gesleurd voor een RX in de ene zaal en een CT in de andere zaal en ondertussen ontmoet hij 2 radiologen en een andere kudde verpleegkundigen. Daarna terug naar de ER, waarna hij opnieuw naar radiologie vliegt voor een andere CT. Enkele uren en onderzoeken later vonden we uiteindelijk wat er aan de hand was. (de diagnose mag ik uiteraard niet zeggen). Dit vereiste dringende sterk gespecialiseerde chirurgie die niet in dit ziekenhuis kon plaatsvinden. Dus werd onze patiënt in de ambulance gesleept voor een sightseeing door Shanghai, op naar een groter ziekenhuis, nieuwe dokters en verpleegsters
Dan vergat ik nog te zeggen dat hij tussendoor van rolstoel naar bed naar onderzoekstafel werd gesmeten, telkens geassisteerd door min ik had niet graag in zijn kousen gelegen (hij kon niet staan en had geen schoenen aan J)
Daarna kabbelt de dag gewoon verder lunchtijd is al een tijdje voorbij, maar mijn sandwich ligt nog op mij te wachten, want door de emergency case had ik nog geen tijd om het te verorberen. Een zachte pistolet, wat groentjes en een kwak mayonaise, veel meer is het niet, maar het smaakt toch beter dan de chinese lunch. (de bollen die voor gehakt moesten doorgaan heb ik uiteraard vakkundig verwijderd)
Net als ik bepakt en bezakt en bejast en besjaald klaar sta om naar huis te gaan, kom ik dokter 2 in de gang tegen die vraagt of ik de uiteindelijke diagnose van de emergency patiënt ken, waarop nog een hele theoretische uitleg volgt, vergezeld van de nodige tekeningetjes. Wel interessant uiteraard gelukkig had ik de lessen daarover goed gevolgd en kon ik scoren met wat intuele vragen :D
Op weg naar huis stop ik nog even om mijn maag bij te vullen en zie ik tot mijn uiterste verbazing een agent staan in het midden van het enorme kruispunt van de sjansjaloe. Bij ons zouden ze deze opdracht in een bongobon steken: Bongo adrenaline of Bongo ultieme kick. Veel meer geordend loopt het verkeer daardoor in elk geval niet.
Wekker, verwarming aan, opstaan, dat verhaaltje kennen jullie intussen al. Nieuw vandaag is dat de zon er alleen voor stond. Regen, mist en smog hebben blijkbaar een gezamenlijk dagje verlof genomen. Het is wel even wennen aan het felle zonlicht, maar ze hult Shanghai in elk geval in een mooi kleedje. Dat de temperaturen daardoor dalen tot onder het vriespunt, heb ik vandaag tot vervelends toe mogen horen. Oh its so cold today its even tellible cold!! Je mag dat gerust met een dik korreltje zout nemen, want ik, beter gekend als Famke die het altijd en overal koud heeft, vind het niet zooooo koud. Muts, sjaal en handschoenen volstaan echt wel om het goed warm te hebben.
Om een kort verhaal in 3 woorden samen te vatten: een zonnige winterdag.
Om 8u30 stap ik het dokterslokaal binnen en de enige aanwezige dokter valt bijna van zijn stoel: ik ben véél te vroeg. Om 9u aankomen is meer dan tijdig genoeg. Ik kan moeilijk zeggen dat ik daarmee niet akkoord ga nog een half uur langer slapen :D
In de voormiddag help ik opnieuw om het OPD (outpatient department) onveilig te maken. Over de middag neem ik een extra lange middagpauze om samen met Mark Chen naar een appartement te gaan kijken om mogelijks de rest van mijn verblijf door te brengen. Na een korte wachttijd op de afgesproken plaats, gaat mijn GSM en een stem zegt: hello Fanky, its Malk, look at youl light side en aan mijn rechterkant stond een man in rode jas half in half uit de taxi te zwaaien. Samen springen we in de taxi en enkele ogenblikken later staan we voor een appartementsgebouw zoals je er hier wel 13 in een dozijn vindt. We gaan via een smal poortje de mensen die daar dagelijks moeten passeren moeten noodgedwongen hun BMI onder de 20 houden- naar de achterkant, waar de ingang zich bevindt. Een koude, grijze, betonnen traphal leidt ons naar het 2e verdiep. We komen binnen in een vuile keuken, waar hier en daar nog wat restanten van de vorige huurders te vinden zijn. Van daaruit zie ik een kale badkamer die al ietwat properder is, doch, het is niet om van de grond te eten. En daarna gaan we binnen in de living/slaapkamer, die in tegenstelling tot de keuken/badkamer echt wel mooi en netjes is. Achteraf hoor ik van een Chinese dokter dat de keuken (die ik op foto had laten zien) ook écht wel proper is naar Chinese normen
Na ons appartementsbezoekje zet Mark me opnieuw in de taxi en ik vertrouw er op dat hij het juiste adres heeft doorgeeft aan de taxichauffeur. Nuja, tussen al het chinees gekwetter hoor ik hem iets in de aard van sjansjaloe zeggen, en ik veronderstel dat dat op xianxia lu, de straat van het ziekenhuis, wijst.
Een rustige namiddag waarin ik verschillende keren aangespoord word tot have a break en take some coffee. Om 16u is er uiteindelijk nog een laparoscopische appendectomie (in het nederlands: den appendiciet der uit met een kijkoperatie) en om 17u03 vraagt diezelfde dokter van vanmorgen me wat ik nog in het ziekenhuis doe trouwens, dat is diezelfde dokter waarvan ik eerder zijn zuid-amerikaanse roots vermoedde. Blijkbaar heb ik me vergist, want zijn echte roots liggen in Nepal (maar zo ziet hij er echt niet uit)
En nog zoiets: om 17u00 zegt de hoofdchirurge dat ze naar huis gaat en de volgende 2 dagen vrijaf heeft, dus dat ik in principe ook niet aanwezig moet zijn helemaal uit mijn lood geslagen heb ik gezegd dat ik wel zou komen natuurlijk, wat voor haar zeker ook ok was ;)
Ik maak nog een ommetje langs de shopping mall om een avondmaal te verorberen in een van de vele restaurantjes en ga dan rustig naar het hotel.
Terwijl jullie nog maar pas diep in slaap zijn, loopt hier de wekker al af. Ondanks het keiharde bed en het in de war gebrachte bioritme, heb ik toch goed geslapen. Nuja, na de lange reis was ik zo moe dat ik waarschijnlijk zelfs op een ijskoude stenen vloer in slaap gevallen was. Vanuit mijn bed leg ik de chauffage aan (hm, heel handig!) en sta dan op. Ik open de gordijnen en het raam en snuif de heerlijke chinese grootstadlucht op. Enkele regendruppels doen hun best om naar beneden te vallen en in de verte hoor ik het vrolijk getoeter van autos. ik denk dat de autos hier een 4e pedaal hebben: eentje voor de claxon! Trouwens, ze gebruiken die niet om andere chauffeurs op hun fouten te wijzen, maar wel om anderen te waarschuwen dat ze zelf iets gevaarlijks gaan doen.
De zon is ook al wakker en speelt al verstoppertje met de smog.
Na een verfrissende douche en een koninklijk ontbijt van chococornflakes met fruitsap, vertrek ik richting Quankou Lu, waar ik een afspraak heb met Elly Zhang van het SHUF hospital. Het stadsplan brengt mij snel in de juiste straat, maar de verwarrende nummering van de huizen doet me toch even verkeerd lopen. Gelukkig had ik genoeg tijd voorzien.
Elly was om persoonlijke redenen afwezig, dus werden de papieren formaliteiten afgehandeld met haar collega. Een badge met volunteer (??!!) om de nek en we zijn klaar om naar het ziekenhuis zelf te gaan. Bij de inkom van het ziekenhuis krijgt iedereen een thermometer in zijn oor en bij afwezigheid van koorts krijg je een plakkertje (zon gekleurd bolletje uit de lagere school) op je jas en mag je binnen gaan. Heel efficiënt in de preventie van de verspreiding van H1N1A griep (ahum) en nog efficiënter in de preventie van werkloosheid!
Het is zelfs nog ingewikkelder: elke dag een ander kleurtje, zodat je met het stickertje van gisteren niet binnen graakt!
Uiteindelijk word ik bij de chirurgen gedeponeerd. Een jonge chirurg met vermoedeijk spaanse/Portugese/zuid-amerikaanse roots en een hoog playergehalte offert zichzelf op om mij een uitgebreide rondleiding te geven en me voor te stellen aan al de knappe verpleegsters en dokter(es)s(en). De naam Famke is blijkbaar niet zo gemakkelijk om met een chinese tongval uit te spreken. Het klinkt eerder als Fanky.
Uit een mail die ik van Elly gekregen had, wist ik dat het very busy was op de afdeling chirurgie, dus ik had me al verwacht aan operaties aan de lopende band, nauwelijks tijd om te eten en lange werkdagen. Maar het chinese busy betekent iets anders dan het kortrijkse busy: ik moet werken van 9 tot 17u en heb middagpauze van 11u30 to 13u. Vandaag waren er enkel consultaties aan een heel gezapig tempo en 1 niet geplande operatie van een heupfractuur. Tja, dat ik niet de hele dag in het OK (OR of OT of hoe je het ook wil noemen) moet staan, is voor mij natuurlijk absoluut geen straf :D
Het ziekenhuis voorziet lunch voor het personeel, dus ook voor mij. Vandaag was dit een typische chinese maaltijd: noedels zwemmend in het water, gekookte groenten zonder zichtbaar origine en gefrituurde vis waarvan ik ook eerst niet gezien had dat het vis was. Verrukkelijk dus!! De verpleegster die me meenam naar het personeelsrestaurant vertelde er vol medelijden bij dat ik vanaf morgen een broodje kan bestellen als ik het voor 10u laat weten. (oef!) Met wat betterfood en chocolade op zak, heb ik het ook overleefd.
In de namiddag heb ik ontdekt waarom er zoveel inwoners nodig zijn in China. Enkele voorbeelden:
Het binnenpostsysteem van het ziekenhuis: stop de te verzenden voorwerpen (papier, labostalen, ) in een tuperware doos, neem de walky-talky en spreek een boodschap in.
-Ergens in het ziekenhuis is een kamertje met een 5tal mensen elk zittend op een stoel en met de andere helft van de walky-talky. Bij ontvangst van het bericht springt 1 van die 5 mensen recht, haast zich om de doos af te halen, naar de juiste bestemming te dragen en de lege doos terug te brengen. Daarna gaat hij terug naar het lokaaltje.
-Hoeveel man is er nodig om een persoon in de juiste positie op de operatietafel te leggen? 9! Alle 9 door elkaar in het chinees aan het kwetteren. Het was een filmpje waard! En t is niet dat het vlotter ging met zoveel mankracht.
-in het OK worden stoffen afdekdoeken en schorten gebruikt. Dit zorgt voor een berg minder afval, maar voor een hele hoop was dus weer werk! (tss haakjes: de vertaling van medisch afval is hier medical waste, vandaar dat ze hun doeken hergebruiken, dan is het geen verspilling )
En zo zat mijn eerste werkdag er op. Ietwat chaotisch en overweldigen, but I liked it!
Op de terugweg naar het hotel nog even gestopt om mn maag te vullen met pizza van de pizzahut. Mmm!!
Daarna ben ik nog bijna omvergereden geweest door een gemotoriseerde riksja die door het rood licht op het verkeerde rijvak door het rood licht het kruispunt opreed om dan vervolgens als spookrijder de volgende straat in te slaan. En dat terwijl ik gewoon op het zebrapad bij groen licht overstak!
De koffers staan zo goed als klaar, alles gewogen en gemeten en met veel paardenkracht in de valies gekregen. Klaar om mijn laatste Belgische avond te vieren met een optreden van Yevgueni. En dan komt daar plots het berichtje: Dear passenger, your flight from Brussels to Londen Heathrow has been cancelled. Paniek!! Wat nu? De voorbereiding van deze buitenlandse stage was er al een met heel veel hindernissen, en nu kwam het weer ook nog eens roet in het eten strooien. Gelukkig haalde Jelle zijn beste Engels boven en na enkele lange telefoontjes was de oplossing gevonden: vertrek vanuit Brussel om 10u ipv om 12u45.
Oef!
Zaterdag 9 januari 2010
Heel vroeg uit de veren, want met de verstrengde controles was het raadzaam om 3u op voorhand in de luchthaven te zijn en met de mogelijkse sneeuw en ijzel was het best om nog een marge van een half uurtje in te bouwen.
Vlot naar zaventem, vlot naar Heathrow, lichte 4u durende verveling in Heathrow, vlot naar Bejing, met nog een echt engels ontbijt aan boord van het vliegtuig (ei, spek, worstje, ketchup, thee kwestie van niet vlug met een hongergevoel te zitten! als avondmaal hadden we al een ietwat te pikant chinees gerechtje gekregen dat nog niet helemaal verteerd was, maar dit geheel ter zijde). In elke aangedane stad lag een mooi sneeuwlaagje, wat wel een uniek uitzicht van uit de lucht gaf.
In Bejing ondertussen is het al zondag 10 januari- werd ik onthaald met een geur die je enkele maar als chinees kunt beschrijven. Het rook er naar China, anders kan ik het niet omschrijven. Passeren aan de verluchtingsgaten van een chinees restaurant geeft ongeveer hetzelfde gevoel, maar toch was het nog iets anders
Geen lange wachtrijen aan de controle, heel vlug bagage teruggekregen, op naar de vertrekhal voor de binnenlandse vlucht naar shanghai. Tot nu to verliep alles uiterst vlot, ik had het zo vlot zelfs niet durven dromen, maar je kan het al raden: 16u30 Bejing Shanghai: Cancel. Met mn beste Chinglisch op naar de infobalie. Oplossing was snel gevonden: om 12u30 was er een vlucht naar Shanghai die niet gecancelled was. Hierdoor had ik welgeteld 1uur om in te checken, door de controles te gaan en te boarden. Gelukkig was het geen sterke controle en was de gate niet al te ver, want veel tijd schoot er niet over!
Bijgevolg ben ik 4u eerder aangekomen in Shanghai, waar voor de verandering géén sneeuw lag, maar een dikke mist/smogwolk boven de stad hing en regen naar beneden kwam.. Alles blijft vlotjes verlopen en enkele ogenblikken later zat ik met valies en al in een taxi die me naar het hotel bracht. De taxi was al onderweg voordat de taxichauffeur exact wist waar hij mij moest deponeren, maar een telefoontje naar een collega bracht snel oplossing. Ik herinnerde me dat het verkeer in Shanghai er nogal chaotisch aan toe ging, maar ik was vergeten dat het zoooo chaotisch was. Dat had natuurlijk ook te maken met de rijstijl van de taxichauffeur die het vanzelfsprekend vond om tussen 2 rijstroken te rijden tot aan de lichten en hem dan als eerste op het kruispunt schoot en die millimeterwerk verrichtte bij het oversteken van (brom)fietsers.
Toch nog heelhuids in het hotel aangekomen. Weer mn beste woordjes Chinglisch bovengehaald, maar hier hielp dat niet veel. De mannen aan de receptie kunnen evenveel engels als dat ik chinees kan. Héél weinig dus. Dan maar overschakelen op point-it, zonder woorden en pictionnary. Een taalbarriëre stimuleert de creatieve geest
Na veel zweten ben ik dan op mn kamertje geland (zie foto). Klein maar proper een 2 persoonsbed had er niet kunnen staan en er is geen ruimte om een dansje te placeren of te ijsberen. Maar het is wel netjes, dus dat vind ik al minstens even belangrijk.
Aangezien ik nu wat vroeger was dan voorzien, kon ik nog naar de shopping mall gaan. Onderweg besefte ik dat ik al iets vergeten was in België: een paraplu! Ik heb dan maar mn muts opgezet en tussen de druppels gelopen.
In de shopping mall werd ik aangeklampt door een verkoopster die vond dat ik met mijn westers kleurtje echt wel brood (van dat papperig toastbrood) moest kopen, want dat ik anders rijst ging moeten eten s morgens. Ze kwam een heel assortiment wit, lichtbruin en donker presenteren
De efficiëntste manier om met een niet Engelssprekende chinees te communiceren, is wellicht een wel engels- en chineessprekende chinees erbij te halen. En de doorsnee Engelssprekende chinees lijkt dat spontaan te doen als hij een domme toerist en een eentalige verkoper ziet klungelen.
Ofwel moet ik eens in het West-Vlaams proberen. Ik denk dat ze dat beter gaan verstaan dan Engels, want de liedjes die ze in de shopping mall draaiden, waren precies in t westvlaams
Wat gebben we heleerd vandaah?
Ten eerste: de reis is tegen de verwachtingen heel vlot verlopen
Ten tweede: ik ben doodgelukkig dat ik chinees-nederland/nederlands-chinees zakwoordenboek en point-it mee heb
Ten derde: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd
Wat? Buitenlandse stage Waar? Xi'an Jiaotong University Hospital, China Wanneer? 9 januari 2010 - 10 april 2010 Wie? Famke Vanderhauwaert en Femke Vandercruysse
