Een volledig dagje Halifax en we besloten vandaag een beetje langzaamaan te doen. Jari kon wat uitslapen en daarna: te voet op stap door Halifax. Halifax: een mix tussen stad en dorp: veel inwoners en nogal wat administratie/kantoorgebouwen, maar aan de andere kant ook relaxed: minder auto's in spitsuur, heel veel groen doorheen heel de stad (dicht bij het hotel zien we volkstuintjes, we passeerden vandaag ook door mooie Public gardens), de mensen zijn ook rustiger dan bij ons (voetgangers krijgen zonder problemen voorrang, als we op een plannetje kijken, vragen ze ons of we naar iets op zoek zijn en zeggen ons hoe we daar kunnen geraken, er zijn ook grote publieke sportterreinen die zeer goed onderhouden zijn en intens gebruikt worden: tennis, baseball, basketbal, enz...). Veel fietsers en wandelaars ook. Letterlijk naar downtown Halifax: vanuit ons hotel een ferm stukje dalen tot aan de haven en boardwalk. Mooie en lange boardwalk trouwens, veel leuke kleine tentjes (eet- of drinktentjes dan, veel Mi'kmaqtentjes zie je hier niet), straatmuzikanten en wat ons opvalt: zeer veel jonge mensen. Duidelijk een studentenstad. Vooral in de buurt van ons hotel zijn er heel veel studenten. Al bij al een behoorlijk levendige stad - dat hadden we ook gisteravond al opgemerkt. Waarschijnlijk ook omdat de mensen extra profiteren van de korte zomermaanden en dan meer buitenkomen. Vandaag nog wat aan onze cultuur gewerkt en het Marinemuseum van Halifax bezocht. Aja, in deze havenstad met sterke militaire aanwezigheid (Canadese marine) kan dat niet ontbreken. Een heel groot museum trouwens, met zeer veel informatie, schaalmodellen, gebruiksvoorwerpen uit de scheepsvaart enz. We leren bij: dat de helft van Halifax in 1917 werd weggeblazen toen een vrachtschip (onderweg om hulpgoederen voor België op te halen) een ander schip geladen met TNT en diverse brandbare en explosieve materialen (oorlogsbevoorrading...) ramde vlak bij de haven hier. Dat Halifax de dichtstbijzijnde haven was toen de Titanic verging en verschillende schepen van hieruit vertrokken om de lijken op te vissen. Velen liggen hier op diverse kerkhoven begraven. Halifax is ook de thuishaven van de Cunard-familie, beroemd van hun imperium van cruiseschepen (QE 2, Queen Mary). Na een bezoekje aan een boot, die vlak voor het museum voor anker ligt, konden we nog wat verder flaneren door de stad. De dag ging eigenlijk zeer vlug voorbij. Vanavond namen we ons voor om dicht bij het hotel te gaan eten. We kozen een Grieks restaurantje uit. Tja wat kan ik er verder van zeggen: het eten was best in orde, maar we hebben daar toch wel heel lang (zeker naar Canadese normen) moeten wachten. Het leek ons dat de keuken niet goed georganiseerd was. Het was niet alleen bij ons dat de wachttijden opliepen, ook een aantal van onze buren zaten daar een hele tijd. Kleine tip gegeven dus. Dat is het voordeel van dat systeem met tips: je kiest zelf hoeveel je wilt geven. Normaal 15%, maar als de dienst supergoed is geef je iets meer en is de dienst slechter, dan geef je minder. Toch goed gelachen ook. Bon, morgen moeten we vroeg op want om 11:15 ferry van Digby naar St John, een oversteek van 2,5 uur. En van Halifax naar Digby is nog een tweetal uurtjes rijden dwars door Nova Scotia. Morgen terug naar New Brunswick dus. Vanavond stond er een strak windje hier hoog op de heuvel. Overal hier trouwens. Overdag best nog zonnig en als je beschut zit nog warm, maar altijd veel wind. We vragen ons geregeld af hoe dat hier in de winter moet zijn. Zo veel bergop-bergaf, als dat hier glad ligt pfff. Maar misschien is dat met sneeuwscooters minder moeilijk, we zouden het niet weten. Nu nog ff beetje lezen en dan op tijd naar bed.
Aangezien vandaag vooral in het teken stond van de verplaatsing van Baddeck naar Halifax, is er niet bijster veel gebeurd. Vanmorgen, de klassieke 'valiezenkoers', dus alles inpakken wat we uitgehaald hebben, nog even controleren dat we niets achterlaten (zoals in Charlottetown, onze jassen), en dan de wagen in.
Een ontbijtje in een coffeshop (wel lekker, die bagels als ontbijt), en dan naar het museum van Graham Bell, in Baddeck. Iedereen kent die man als uitvinder van de telefoon, maar in het museum zie je dat hij zoveel meer deed. Hij vond zelfs de 'photofoon' uit (transmissie van telefoongesprekken via licht), hield zich bezig met vlieg-experimenten (zowel met vliegers als met echte vliegtuigen), jetfoils (ja, vleugelboten), zelfs met genetica. Ik vond het een verrassend interessant museum.
Daarna zijn we rustig vertrokken naar Halifax, een 'ritje' van 350 kilometer, waar we toch 4 uur over deden (hier rijdt men vrij braaf. Meestal mag je op de snelweg 90 of 110, en veel sneller dan dat wordt er hier niet gereden. Dat zal aanpassen worden als we weer thuis zijn...
Hier in Halifax zitten we in een vrij mooi hotel, iets gedateerd, maar je merkt wel dat het een viersterren-hotel is. De kamer is ruim, er is een mooie koelkast, en zelfs een microgolf-oven (met 'complimentary microwave popcorn pakketje'), en natuurlijk een airco die veel te hard draait.
We zijn te voet naar het centrum gegaan, een kwartiertje stappen bergaf (terugkeren was minder... want het is hier ECHT wel steil). Een italiaans restaurant aan de waterkant, best wel lekker, met een iets te grote portie voor Sonja, en dan nog even 'een flesje bier' gevuld bij een wijn-en bierhandelaar. Heel origineel: je kan een fles van 32 OZ (iets minder dan een liter) vullen 'van de tap' met lokaal gebrouwen bier. Het bier hier is best wel lekker, een stuk minder sterk dan we thuis gewoon zijn, maar ik hou er wel van. Ja, als bierliefhebber word je hier wel verwend.
Voor morgen moeten we nog even plannen, dat lezen jullie dan wel. Hmmm... ik denk er net aan... morgen is het de eerste september.... terug naar school. Ook hier in Canada. Maar wij gaan niet terug naar shool, nee, we gaan nog een dagje Halifaxen.
Vandaag is het, volgens onze beurtrol voor deze blog, terug aan mij, Jari. Deze keer om verslag uit te brengen van onze tweede dag in het pittoreske, kleine stadje Baddeck.
Ik moet zeggen dat het resort waarin wij nu verblijven mij echt wel een gevoel van rust geeft. Zo erg zelfs, dat ik er vanmorgen vanuitging dat we eens een rustdagje gingen inlassen. Het begin van de dag deed mij al zoiets vermoeden, gezien we eens konden 'uitslapen' tot negen uur (ik ben op dat vlak toch gewoon. om nóg langer te slapen...). Groot was dan ook mijn verbazing toen er ineens beslist werd om een trip door de streek te maken met de auto, ipv rustig te voet door Baddeck te kuieren. Al moet ik zeggen dat mijn dag nog wel OK was... Always have a try before you judge, zeker? De autotrip verliep ook zeker en vast op het gemakje.
Maar we konden natuurlijk niet zonder gevulde maag vertrekken. Daarom gingen we eerst wat koeken en een belegd broodje kopen in een bakkerijtje in één van Baddecks zijstraatjes. Voor mij en papa een Cinnamon Roll (een in plakken gesneden rol deeg gevuld met bruine suiker en kaneel); voor mama een Blueberry Muffin en papa nam er nog een klein belegd broodje bij.
Dan trokken we op pad, richting de befaamde 'Cabot Trail', zowat het noordelijkste deel van Nova Scotia. Een prachtige, lange rit door een enorm natuurpark, waarbij de nadruk echt ligt op de natuur: rotskliffen, enkele vrij grote valleien en vooral de kustlijn en de zee. Ook is het in deze streek zeer heuvelachtig. Hoewel je het niet zou beseffen dat je daalt of klimt, ligt de zee immers ofwel steeds dieper, ofwel steeds dichterbij. Om de bezoekers nog extra van die pracht te laten genieten, zijn er hier en daar kleine uitkijkpunten aangelegd, waar je gewoon even je auto op een strookje kiezelstenen langs de kant van de weg kan plaatsen en je even kan uitstappen.
Als toemaatje is er hier, voor zij die wel zin hebben in een beetje avontuur, één echte topactiviteit: je kan bijna overal langs de kustlijn een poging wagen om walvissen en dolfijnen te spotten. Om die aangelegenheid nog wat extra in de verf te zetten, is er in Pleasant Bay ('de Plezierige Baai') een heus walvissen- en dolfijnenmuseum opgericht. Echt een aanrader: je komt er alles te weten over het ontstaan en de lichaamsbouw van alle walvissen en dolfijnen die hier vlakbij in de zee kunnen voorkomen. Ook wordt er uitleg gegeven over de walvisvangst, hoe de primitieve volkeren het vroeger deden, en hoe de vangst verboden werd toen die kanjers van zoogdieren dreigden uit te sterven. En kanjers, dat kan je echt letterlijk nemen. Zeker als je weet dat de zwaarste van allemaal ongeveer 150 ton(!) weegt. Na ons bezoek aan het museum vervolgden we onze trip en trachtte ik onderweg, bij iedere stop aan de zee een walvis te spotten, maar ze waren niet erg gewillig. Van ver kon je enkel een paar dolfijnen zien bewegen.
Hierna zetten we terug koers richting Baddeck, en stopten we onderweg even om nog een klein voorraadje in te slaan. Toen we rond 6 uur in ons resort aankwamen, gingen we (alweer) naar een seafood-restaurant. Nu ja, ik begin het wel al wat gewoon te worden... Bovendien hadden we een lekker vismenu gegeten. Gestart met een zeevruchtenchowder (soep met stukjes kreeft, st.-jakobs, ...), daarna een paar porties mosselen (niet echt vergelijkbaar met de onze, iets lichter en vooral: kleiner), en dan onze hoofdgerechten. De zoveelste kreeft in enkele dagen tijd voor papa, een 'snow crab' (ik denk niet dat die soort bekend is in België) voor mama, en voor mij een lekker zoete, op maplehout gerookte zalm met een gestoomde aardappel (al even zoet als die zalm, denk dat ik er per ongeluk wat veel maple syrup over gekapt had) en wat groentjes. Niet alleen ik vond het goed, ook mama beleefde duidelijk veel 'leute' aan het aan de krabbepootjes peuteren en prutsen.Afsluiten deden we allemaal met een lekker licht taartje (ECHT licht, geen ironie). Kortom, een geslaagd avondeten.
Nu zitten we alledrie nog wat na te genieten en wat uit te rusten van ons leuke dagje hier in en rond Baddeck. Morgen zetten we (zonder vest, toch wel laten liggen in Charlottetown zeker?) koers naar Halifax. Hopelijk regent dat daar niet te veel.
Doe ze daar de groeten in Uesteklue en omstreken, en aan die sukkeltjes die WEL op 1 september opnieuw naar school moeten, een goeie start van het nieuwe schooljaar gewenst!
Vandaag stond in het teken van 'verplaatsing', want we gingen van ons aller PEI (Prince Edward Island) naar Nova Scotia. Na het ontbijt dus eerst een autotrip naar de Wood Islands om de ferry te nemen naar Pictou op Nova Scotia. We hadden een plaatsje gereserveerd, dus konden vroeg op (en ook vlug af) de boot. Het was een goed uur varen en we konden de tijd opvullen met rondlopen op dek, Cows ijsjes-eten (Luc en Jari toch), beetje lezen en voetbal kijken. Dan kwamen we aan in onze volgende Canadese provincie, en die biedt ons direct een heel ander uitzicht: veel meer op en neer, zelfs op korte afstand van de zee heb je hier tamelijk hoge heuvels: de Highlands inderdaad. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Schotten dit eiland eeuwen geleden wel zagen zitten, met al die lochs en glens lijkt het wel heel erg op Schotland. De namen van dorpen en steden roepen hier dan ook veel herinneringen op aan Schotland: Glasgow, Inverness, Craigmore, Glencoe enzovoort. Naast de Schotse inwijkelingen vinden we ook nog veel sporen terug van de oorspronkelijke inwoners van dit schiereiland, de Mi'kmaq-indianen. Leuke namen van dorpjes: Pictou, Whycocomagh, Watmatcook. Nova Scotia is dus inderdaad gegroeid uit een mix van indianen en Schotten cfr titel. We veronderstellen dat hier na enkele decennia clans Mac Mi'kmaqs rondliepen. Ik had vroeger nog nooit van de Mi'kmaq gehoord - ik dacht eerst dat het een grapje was, weet je wel Mick Mac Jampudding en Jommeke haha. Maar is echt. Voor de rest vandaag: naast het doorkruisen van een deel van Noova Scootja (zoals de inboorlingen het uitspreken) hebben we een whiskydistilleerderij bezocht. How much more Scotia can you get. In Glenville maken ze de enige Canadese single malt whisky. We bezochten de distillery en proefden de whisky, die al heel wat prijzen won. We hebben een flesje gekocht, kwestie van voorbereiding voor onze wijnclub-whiskyproeverij van eind oktober. Best wel leuk uitstapje. Daarna doorgereden naar onze nieuwe verblijfplaats Baddeck, een toeristisch stadje aan het begin van de befaamde Cabot Trail. Die trail staat nog op het programma voor morgen - denk ik. Tenzij we te lang op de Ceilidh (kay-lee) blijven hangen vanavond. (Ceilidh: Keltische avonden in de pubs hier, met veel zang en drank, overal in de aanbieding :) ). We hebben ons eerst geïnstalleerd op onze kamer hier in het Inverary Resort en dan vroeg gaan eten. Profiteren van de nabije zee o yeah, daar gingen we weer: de lobsters, scallops, shrimps, crab en salmon gingen er weer vlot in. Het kreeftenbestand zal hier na onze doortocht al een stukje naar beneden gehaald zijn. Maar zeevruchten en vis is gezond, of dat houden we onszelf toch voor. En we hebben er nog niet genoeg van, helemaal niet. Nu zijn we terug op onze kamer. We lezen en kijken een paar foto's van 'den broaven goad uit' en maken ons de bedenking dat er nu - 5 uur later is het ondertussen in Oosteeklo dus bijna 3 uur 's nachts - waarschijnlijk de nodige zere hoofden en 'upset tummies' zijn. En dan moeten ze nog een dag 'uitgaan'. Olé - we drinken er hier ook een flesje Canadese wijn op in het zonnetje en straks gaan we nog een beetje Keltische liedjes meezingen in de pub. Ook de broave wittekes moeten toch een beetje uitgaan hé. Hopelijk zonder koppijn nadien. Want er wachten ons nog twee weken om Canada te verkennen. Tot binnenkort dus met meer nieuws vanuit Nova Scotia, Canada.
PEI... van een museumdorpje naar een oesterbar naar een uitverkochte afgaan
Goeienavond allemaal !
Vandaag is het onze laatste dag op PEI (zoals ze hier Prince Edward Island noemen). We blijven hier twee nachten slapen, dus we mochten de koffers in de hotelkamer laten inplaats van na het ontbijt de wagen in te laden. Het ontbijt was wat rommelig. Onvoorstelbaar hoe mensen zich gedragen rond een ontbijtbuffetje, vooral met zo'n wafel-ijzer waar je zelf je wafels mag bakken. Morgen zitten we er niet zo dicht bij. We starten de dag liever iets rustiger...
Nu ja, we namen lekker de tijd hoor. Rond half elf-elf vertrokken we. Relax rijdend (die BMW 328 rijdt echt wel lekker, al denk ik dat het leuker zou zijn met een gewone versnellingsbak). Eerste halte : Orwell Corner Village (http://orwellcorner.ca/ ). Deed ons wat denken aan het Bardelaere-museum, maar dan wel een 'stapje hoger'. Eerst een hall met oude karren, sleeën, een paar tractors, wat werktuigen, en een hele hoop foto's, en getuigenissen van hoe het er aan toeging in de harde tijden begin deze eeuw. Daarna gewoon rondwandelen in een dorpje, met een klasje, een winkel (met een 'jongedame' die ons een hele hoop uitleg gaf), een mini-postkantoor, ... tot de stallen met echte dieren natuurlijk, en de smidse waar je ook kon ruiken (en zien) dat deze onlangs nog gebruikt werd. En tenslotte nog een bezoek aan het kerhof. Toch eens de moeite om te zien, zo'n kerkhofje, met die stenen in het gras, geen zerken of grafkamers zoals bij ons.
En dan lekker karren. We hebben het eiland helemaal doorkruist, even goed kijken waar we over een brug konden, en dan leuk rijden, en rondkijken. Over brede banen, over slechte banen, en ook af en toe over 'dirt tracks' , zandwegen dus, soms gaat een weg gewoon over in een zandweg, en dat is best wel spectaculair rijden. In de winter moet dat zeker heel erg leuk zijn. We hoorden van die dame in het winkeltje dat ze dit jaar de ergste winter in heel haar leven (en volgens ons heeft ze al een pak winters meegemaakt), met "Snow up to 18 feet high". Dus tot zes meter hoog (opgewaaid tegen haar huis denk ik). Ze kon gewoon niet naar buiten zei ze. Stel je voor, een winter die maanden aan een stuk duurt, met constant sneeuw (we zien overal verkeerstekens, speciaal voor sneeuwscooters), en kou. Heel erge kou.... Brrrrrr
Nu ja, nu is het nog zomer, en dat konden we merken toen we aan de kust aan de noordkant van het eiland aankwamen. Dit is duidelijk een vakantie-eiland. Met overal hotels-motels-lodges-cottages- .... Nu staat alles vrij leeg, het seizoen is duidelijk bijna gedaan, maar er zijn toch nog zonnekloppers. Vandaag zagen we ons eerste echte zandstrand, en ja, er lagen zelfs mensen te zonnen! Wij niet, want we hadden onze zwembroeken (badpak) en handdoeken niet mee. (Mooi excuus hé)
Om onszelf te troosten zijn we dan maar verder de kust afgereden, tot we aan een kustplaatsje Malpeque. We hadden gelezen dat dit DE plek is om oesters te eten, en aangezien we een 'hongerke' hadden, (noem het ons vieruurtje), zijn we in een klein restaurantje binnengestapt, de Malpeque Oyster Barn. En ja, ze waren lekker. Ons eerste dozijntje was op voor Jari's 'Rockefeller oysters' (gegratineerde oesters op Frans brood, met aardappelsla, koolsla, tomaat en komkommer erbij) op tafel kwamen, dus we bestelden nog een dozijntje... Heerlijk vers, lokaal gevangen... hmmm. Ok, een beeeeeeeeeeetje decadent om elk een dozijn oesters binnen te slurpen als vieruurtje, maar het is nu éénmaal vakantie hé.
Hier in Charlottetown aangekomen, nog even in de kamer wat rusten, terwijl we een restaurantje uitzochten. Tripadvisor raadde een Afgaans restaurant aan, Sadat's Cuisine, dus dat is waar we naartoe trokken. Dat het restaurant op een kleine honderd meter van het hotel ligt, is een bonus Nu, we mogen blij zijn dat we nog eten kregen. Blijkbaar hadden ze voor ACHTHONDERD mensen meeneem-afgaan moeten klaarmaken (al vraag ik me af of ik dat echt wel goed gehoord had). Bijgevolg hadden ze enkel nog wat vegetarische schotels, en nog een heeeeeeel klein beetje kip. Jari was niet echt gelukkig, want hij wist helemaal niet wat we gingen krijgen, maar al bij al was het nog heel erg lekker. Heerlijke noedels met groentjes, super aubergines met tomaat en yoghurt, en zoetzure kip met rijst. Heerlijke rijst met rozijntjes en friemeltjes wortel, de saus heel zachtzuur maar lekker karamelzoet (met maple syrup, duidelijk te proeven). En de prijs? Een pak minder dan we voor de oesters betaald hadden . Dus we hebben onszelf getrakteerd op een ijsje bij Cows. IJssalon met bijhorend een gadget- en Tshirt - shop. Leuke t-shirts !!! Jari en ik hebben er ons eentje gekocht. Vanaf nu zoeken we niet meer op Google maar op Moogle
Van die t-shirts heb ik nog geen foto, maar die zullen zeker nog wel ergens op een fotootje opduiken vermoed ik
zo, en nu nog ff lekker rustig, morgen weer rijden. En met de ferry naar Nova Scotia. Weer een andere provincie van Canada...
Wisselvallige en rotsachtige trip naar Charlotte haar stad
Dag beste blogvolgers,
Vandaag ben ik, Jari, nog eens aan zet. Deze keer ga ik het hebben over onze trip van vandaag, die ons van Moncton naar Charlottetown (dus de stad van Charlotte) bracht. Om te beginnen stonden we deze morgen op in ons hotel in Moncton, rond half 7. Dan een ontbijtje nuttigen, en het moet gezegd, ze hadden daar wel een aantal leuke, technische snufjes om ons eten zo genietbaar mogelijk te maken. Zo was er bijvoorbeeld een pancakemachine. Héél handig. Knopje indrukken zoals bij een koffieapparaat en dan wachten tot je verse pancake naar buiten komt. Ook was er een handig toestelletje voorhanden om je bagels doormidden te snijden, als het ware een soort 'bagel-guillotine'. Echt leuk gevonden en... nog lekker ook! Na ons ontbijt gingen we terug naar onze kamer, om nog snel onze valiezen en andere zakken gereed te maken voor weer een nieuwe tocht. Eentje die vandaag werd georganiseerd door de mama. Wel was het zo dat bij die hele trip vooral rekening werd gehouden met mooi, zonnig weer. Viel het water toch wel met bakken uit de lucht zeker... Zelfs toen we even af de grote baan gingen, en de regen eventjes leek te minderen, kregen we bij het uitstappen aan de Shepody Bay alweer een buitje te verwerken. En GIETEN dat het deed... Dan maar rap terug in de auto, en wat verder de kustlijn gevolgd, tot we eindelijk uit de buien waren geraakt. Dan hielden we eerst halt bij een vijvertje waar er eendjes zouden ronddobberen (geen enkele gezien), die verzot zijn op van die kleine mugjes. Helaas bleken die dan weer verzot op een trio sympathieke Belgen, dus om hen niet te veel aan te trekken vervolgden we maar snel onze weg, tot een kaap ergens vlak bij de Fundy Bay, waar je bij mooi weer een perfect uitzicht hebt over Nova Scottia, waar we later nog naartoe trekken. Het was ondanks het iets mindere weer wel een mooi stukje natuur, een soort pittoreske kustlijn met allerlei vormen van keien, stenen en rotsblokken bezaaid. Een goeie evenwichtsoefening trouwens.
Daarna keerden we weer terug naar de Shepody Bay, deze keer zowaar in een stralend zonnetje. Hier bezochten we een soort van natuurpark, waar we een heel aantal door het hoogtij uitgeholde rotsen konden bewonderen. Deze hadden de gekste namen en bedoelingen, gaande van de Appelrots tot de Big Cove, de E.T.-rots, de Schoonmoedersrots en als toemaatje zelfs een rotsencomplex waarbij twee rotsen elkaar raken, elkaar lijken te 'kussen' als het ware. Hier worden dan ook vaak huwelijksvieringen gehouden. Na eventjes naar de uitleg van een gids te hebben geluisterd, keerden we terug naar de auto over het strand en door de bossen. Ik heb alvast één iets opgestoken aan deze tussenstop: er zijn nog mensen die mij 'un fils gentil' vinden. Merci dames die mij zo genoemd hebben, maar toch... Mij binnendoen gaat niet lukken :p
Daarna trokken we verder richting Charlottetown, gelegen op het Prince Edward's Island, verbonden met het Canadese vasteland door middel van een ellenlange brug, waarop niet veel meer te zien was dan water, en aan de uiteinden een mooi, groen landschap. Naar het schijnt is er hier een bekende Britse wielrenner die hier een stadje heeft; we gaan het morgen eens bezoeken ( for those who don't know, het gaat om Cavendish). Eens aangekomen in het hotel, dat uit twee blokken bestaat met ondergrondse verbinding, vonden we snel onze kamer weer, hebben we onze spullen uitgeladen en op TripAdvisor naar een goed restaurantje gezocht. Uiteindelijk kwamen we uit bij een soort van gezellig rumoerige pub in het centrum van de stad, waar we ons nog maar eens tegoed hebben gedaan aan een goed kreeftje en oesters en allerlei andere zeevruchten, en nog een steakje voor papa. Het was echt wel lekker, en de portie leek telkens weer groter dan ze uiteindelijk was. Dus voldaan keerden we terug naar ons kamertje hier, waar we nu, op dit tijdstip, ons klaar maken om in bed te duiken en van een welverdiende rust te genieten. We blijven trouwens ook morgen nog hier slapen;
Allez, slaapwel iedereen, tot de volgende, en als er Oosteeklonaars onze blog lezen, amuseert u nog mee den Broaven!
Jari
PS: Eigenlijk stond deze dag voor mij als Buffalo nog meer in het teken van de loting van de Champions League. En ik bekijk het resultaat met gemengde gevoelens. Enerzijds vermijd je met Zenit, Valencia en Lyon wel de grote kleppers, maar anderzijds zijn deze matchen soms moeilijker dan ze lijken. Maar ik blijf optimistisch, fingers crossed en blijven hopen dat we Europees mogen overwinteren! We gaan er 200 procent voor!!!
Van mariachi in Miramichi en andere fun on the road
Deze morgen begonnen met een stevig ontbijtje in Bathurst (weliswaar zonder bratwurst, maar met bagels, muffins en sloten koffie). Daarna dit stadje achter ons gelaten met gemengde gevoelens: doods, vergane glorie of gewoon off-season? Moeilijk te zeggen, maar voor ons geen hoogvlieger. We gaan voor een rit met tussenstopjes vandaag en dat bevalt ons wel. Eerste tussenstop: Miramichi. En net als we dit dorp of kleine stadje binnenrijden, klinkt inderdaad een mariachi-liedje op de radio. De nodige hilariteit en tongue-twisters in de auto. Grappig stadje, niet groot maar wel al veel levendiger dan Bathurst. We vinden het al direct jammer dat we gisteren niet doorreden naar hier. Na Miramichi komen we dorpjes tegen met de gekste namen: Kouchibouguac verleidt ons om van de voorgestelde reisweg af te wijken en kijk, we komen in dorpjes terecht waar veel lokaal toerisme is: veel campings, kleine restaurantjes, mountainbiketrails en alles vlak aan de kust. We passeren ook nog Richibucto en volgende stop wordt het vraagteken in Bouctouche. Het vraagteken, dat is hier het algemeen gebruikte symbool voor het infokantoor van de dienst toerisme. Je vindt 'vraagtekens' in alle dorpjes en de mensen zijn er erg behulpzaam en prijzen hun dorp/stadje met nodig enthousiasme aan. De dame in Bouctouche raadt ons in sappig Frans (Acadien) aan om een kijkje te nemen in Olivier Soapery en in het ecoreservaat Irving (La dune de Bouctouche). We beslissen haar raad te volgen. Het zeepfabriekje midden in Caribouland is charmant en absoluut 'bio'. Ze verwerken natuurlijke producten in hun zeepjes, van peer tot zeewier. Het ecocenter is ook wel leuk: er is een walkway in hout die meer dan een kilometer langs het strand en door vogelbroedgebied loopt. We lezen over de geschiedenis. De houten walkway werd sinds het begin van het ecocenter in 1997 al verschillende malen weggespoeld door stormen in zomer of winter. We zagen verschillende superhuizen vlak, maar dan ook vlak aan de kust en vaak met prieeltje vlak aan de kust en een bootje aan de achterdeur. De huizen zijn zeer leuk, in hout en in allerlei vrolijke kleuren, met een porch om boekjes te lezen of quilts te maken (komt ongetwijfeld van pas in de koude winters). Maar die stormen doen ons toch nadenken - misschien is het hier in de winter minder leuk. Hoewel... we komen overal trails tegen voor sneeuwscooters. Ik moet absoluut niet hebben van sneeuw in België (rijd niet graag met de auto door de sneeuw), maar ik zou het misschien toch wel zien zitten om met een sneeuwscooter rond te vroemen. Een vakantiehuis in Bouctouche? Extra: kreeft en zeevruchten à volonté en we zitten hier middenin het hoogseizoen.Al direct ideetje voor deze avond. Wat zien we nog: een wijnboer in Bouctouche (niet geproefd) en inderdaad zoals Patrick en Brigitte ons al zeiden: veel en mooie, supergrote grasperken (grasvelden?) en mensen die waarschijnlijk voor hun plezier met hun grasmaaier (zitmodel natuurlijk) rondtoeren. Want het moet gezegd: de graspleintjes zijn onberispelijk. Laatste stop voor vandaag: Moncton. Een iets groter stadje met charmante Main street. Jammer genoeg begint het 's avonds te regenen. We vieren onze huwelijksverjaardag in Catch 22 (lobster restaurant): lekkere kreeftenschotel met Canadese pinot gris. Voor Jari een casserole met kreeft, st jakobsvruchten en shrimps: ook lekker, zegt hij. Er kan nog net een klein dessertje bij. Jari heeft een superlekkere pannenkoek met praliné/maplesausje en ijs. Luc en ik een ijs met creme de menthe. Koffietje en terug naar het hotel. We vonden het vandaag een leuke dag. We houden wel van de kleinere dorpjes en steden en rijden graag vlak langs de kust op de kleine baantjes. Straks op tijd naar bed, want ik heb voor morgen al het een en ander gepland. Je hoort er nog van.
Boompje boompje boompje, en nog boompjes... wat een woud
Hey allemaal...
Een reis-dagje vandaag. Aangezien in het hotel in Rivière Du Loup geen ontbijt inbegrepen was, zijn we eens 'lokaal' gaan ontbijten. Voor een keer geen roerei, worstjes, spek, en andere klassiekers. We hadden een artisanale bakker gevonden (via internet), en daar zijn we dan ook (lekker !) gaan ontbijten. Heel vriendelijke mensen, en het brood was er zo lekker dat we er nog kochten voor ons middagmaal. We wilden nog even de 'Falls' bezoeken, maar vonden ze niet direct. Gelukkig bestaat er zoiets als Tourist information, hier in Canada aangeduid met een groot blauw bord met een wit vraagteken. Kan het duidelijker dan dat?
Dus we stopten nog even aan de waterval (best wel groot), in een park dat we misschien nog eens zullen bezoeken als we nog een keer blijven slapen in hetzelfde hotel in Rivière Du Loup, op de terugweg. En dan begon de rit naar Bathurst, een kustplaatsje in New Brunswick, op een goeie 350 kilometer (maar wel vier en een half uur rijden). Een groot deel van de rit ging over een ruime snelweg, waar je (wow zo snel) 110 km/u mag. Als je dat rijdt, vlammen zelfs de (reuzegrote) trucks je voorbij. Dus, even de snelheid opdrijven (leve cruise control) naar een kleine 120 per uur, zo reed ik rustig mee met de 'flow'. In Edmundston gingen we van de snelweg. Sanitaire stop (was nodig), en we hadden nog wat beleg nodig voor op ons brood waar heel de wagen naar rook. Dus we kochten wat in de ICA (leuke keten, veel verse producten), en gingen op een picknickplek aan de rivier lekker ouderwets brood en slaatjes eten.
De weg werd (na wat zoeken) verdergezet, nog even op die goeie snelweg, en dan na een tijdje op een 'iets mindere' weg. Je kon er nog doorrijden, maar meestal was de maximum snelheid maar 90. Je ziet wel veel meer van het land op zo'n weg. De rare mix van Europese landschappen (soms dacht je 'Ardennen', dan weer 'Luxemburg', dan weer 'Frankrijk'), waarin huizen en farms staan die er heel erg Amerikaans uitzien, franstalige borden, en raar frans op de radio. Heel leuk, maar je beseft wel dat je in een heel andere wereld rondrijdt dan je gewoon bent;
Op een bepaald moment sloegen we een andere weg in, en het benzinestation aan de kant gaf aan dat het volgende station op 138 kilometer zou zijn, en ja, op de GPS zag ik ook dat ik gewoon 138 km lang de weg moest volgen. Een weg die gewoon door de bossen ging. Je kwam af en toe een andere wagen tegen, en een groot deel van die andere wagens waren vrachtwagens geladen met boomstammen. Hier leven de mensen duidelijk van houthakken. En van de Moose-jacht. we zagen overal waarschuwing voor overstekende 'Mooses' , Elanden dus, maar geen enkele moose gezien... waarschijnlijk afgeknald door de jachtgekke Canadezen...
Ik moet zeggen, na een tijdje heb je het wel al gezien hoor... en wordt het een beetje saai, al die bomen, af en toe een bocht en dan weer een heel eind rechtdoor. Gelukkig gaat het op en neer, zodat je daar wat afwisseling hebt. Maar ik moest op een bepaald moment wel eventjes aan de kant gaan staat, puur omdat ik voelde dat ik riskeerde in te dommelen. Lang duurde het niet, even wat rondstappen, wat stretchen, en we konden weer verder.
Het hotel was makkelijk te vinden (de afrit daarentegen, daar sjeesde ik lekker aan voorbij, even niet opgelet... dus een omwegje van 15 kilometer aan mijn been). Dit is een iets ouder hotel, duidelijk niet dezelfde klasse als dat van gisteren, maar kom, het onthaal was heel erg vriendelijk, en de kamer is comfortabel. En het is maar voor één nacht.
Bathurst (of Bratwurst zoals ik het in de wagen begon te noemen) is niet echt spectaculair. Ik heb het idee dat we einde seizoen zijn. Bijna geen restaurants te vinden die open zijn, weinig mensen op pad, geen 'gezellige drukte' zoals in Montréal. we gingen te voet op zoek naar een restaurant in de buurt van het stadscentrum, maar vonden gewoon niets. Dan maar met de wagen op pad, en ergens gestopt in een soort fastfood joint 'Dixie Lee Chicken (zie de link helemaal onderaan)'. We hadden poutines(zie ons verslag uit Montréal) , niet echt de gezondste optie, maar kom, je moet ook eens kunnen 'zondigen'.
En nu zitten we rustig op de kamer. Jari met een puzzle-boek, Sonja een boekje en ik met mijn blogje... Wat zijn wij saaie mensen hé
Morgen rijden we door naar Monkton. Een grotere stad, we hopen dat we daar iets meer 'leven' vinden....
Vandaag ben ik ('t zoontje) eens aan de beurt om verslag uit te brengen, niet langer vanuit het zwoele Montréal, maar vanuit het rustige kleine stadje Rivière-du-Loup. Ligt toch wel een eindje van elkaar verwijderd: vannamiddag hebben we toch zo'n 400 kilometer afgelegd. Maar dat was dus 's namiddags. Laat ons beginnen bij het begin van de dag, op hotel in Montréal. Iedereen stond op een behoorlijk deftig uur op, zeker niet later dan 8 uur. Dan rond 9 uur naar beneden getrokken om nog een all-inontbijtje te nuttigen. We hadden echt keuze uit zoveel dingen, gaande van chocoladekoeken tot toastbrood tot roereitjes met worstjes en kleine aardappelblokjes, alsook een lokale specialiteit, de 'bagel', een soort donut.
Hierna repten we ons terug naar de kamer, waar we onze valiezen terug klaarmaakten om vervolgens uit te checken en ons gepakt en gezakt richting de auto te begeven, die door papa al tot voor de ingang werd gebracht. Dan trokken we weg uit Montréal-centrum en begaven we ons naar de eerste stop, het Olympische park,gekenmerkt door een opvallende toren die verbonden is met het oude atletiekstadion waar Ivo Van Damme (wie herinnert zich dat nog, ik als niet-geborene alvast niet... ;) zo goed presteerde op de 800 meter ). Op hetzelfde terrein bevond zich binnenin het stadion ook het olympische zwembad (MET tribunes), de velodroom, een insectarium, een jardin botanique, maar wat mij het meeste aanstond was het voetbalstadion van Montréal Impact dat zich ook op de site bevond. En voor de kenners: Impact is de ploeg waar sinds kort Didier Drogba (ex-Chelsea) bij speelt, maar er zit ook een Rode Duivel in de selectie, namelijk Laurent Ciman (ex-FCB en -Standard). Hij kwam niet naar hier voor het geld, maar voor hulp te zoeken voor zijn autistische dochtertje, wat tonnen RESPECT verdient!
Na ons bezoek aan het Olympische park hebben we onze weg verdergezet en hebben we langs een aantal pittoreske randgemeenten en kleine voorsteden gereden, maar langs onze route van vandaag lagen vooral veel meren en rivieren, wat toch echt een prachtig uitzicht gaf! Onderweg stelden we al te vaak vast dat Canada echt wel een mengelmoes is van de Europese en Amerikaanse cultuur. De behuizing en het vrachtvervoer zijn echt American Style, terwijl de Franstalige publiciteit en aanwijzingsborden langs de kant van de weg je eerder het gevoel geven door Frankrijk te rijden. En sommige oogjes hebben soms een bizar, maar wel uiterst fraai kantje. Zo waren er bepaalde dorpje die qua behuizing zeer eenvoudig ogen, met vooral middelgrote huizen (geen krotten, maar ook geen kasten van villa's), maar om de hoek loert er dan ineens een mastodont van een kerk, die zelfs meer wegheeft van een kathedraal. Een zéér grappig uitzicht waar we dan ook eens smakelijk om moesten lachen.
Next stop: een paar winkeltjes in en rond Trois-Rivières, waar we wat voorraad gingen inslaan omdat we wisten dat het tweede deel van de tocht een ietwat saaie rit op de autosnelweg ging zijn. Dus hebben we van de gelegenheid geprofiteerd om nog even voor aanvang van die tocht een tussendoortje te eten langs de kant van de weg.
Na een lange, saaie rit over de autosnelweg met onderweg nog wat fileleed op de ring rond Québec en met nog een aantal wegenwerken, maar desalniettemin ook langs en over een aantal waterlopen (los van de snelweg blijft het echt een prachtige streek om door te rijden) kwamen we rond half 7 aan bij ons hotel in Rivière-du-Loup, een vrij chique Best Western-hotel, met toch een hoog aantal sterren. Eerst ingecheckt en onze bagage uitgeladen, om dan online te bekijken waar we ergens een goed restaurantje konden vinden. Uiteindelijk kozen we ervoor om bij de 'buren' te gaan eten, een lekker Italiaans restaurantje 'Saint-Patrice', al kreeg ik mijn hoofdgerecht, fettucine (pasta) met zeevruchten, niet helemaal op omdat ik me een beetje op de grootte van het voorgerecht had verkeken (calamari fritti voor mij en papa, blijft toch mijn favoriet), maar dat was echt geen probleem voor mij. Na een deugddoend koffietje zijn we dan terug naar ons hotel gegaan. En wat is het toch handig als uw kamer vlak aan een nooduitgang-deur ligt, je hoeft allesinds geen hele eind rond te gaan...
Dat was het voor vandaag, Veel leesplezier (ge gaat het nodig hebben, geloof ik!) en tot de volgende! Morgen geef ik de fakkel weer ff door aan mama of papa, zij zien wel wie aan de beurt komt.
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft. Dus eerst naar de oude stad - het was overal nog zeer kalm zo op een zondagmorgen. We waren inderdaad ook vlug aan de rivier, bezochten de oude haven. Daar is alles ingesteld op de zondagse wandelaar/jogger/fietser. Het deed ons een beetje denken aan Lissabon, Parc de Nacoes, met walkways naast de rivier en opgewaardeerde oude havengebouwen. En zeer veel fietsers - heel de dag en overal in de stad trouwens. Verder gewandeld en dan kwamen we terecht op een soort folkloristische markt, met allerlei oude ambachten, muziek, kraampjes met streekproducten, gespeelde historische tafereeltjes. Iedereen in klederdracht. Was wel leuk. Nadien verder door het oude stadscentrum, vol met kunstgaleries en restaurantjes en winkeltjes. Klein beetje geshopt (magneetjes, oorbellen). Toen Chateau Ramezay bezocht, één van de oudere en statiger huizen van Montréal. Nadien waren we nog niet moegewandeld maar wel toe aan een kleine verfrissing want het was al goed heet hier in Montréal. Iets gaan drinken dus en dan vol goede moed naar Plateau Mont-Royal, een volledig opgewaardeerde buurt voor de Canadeze hipsters. Leuke huizen met smeedijzeren balkons en trappen buiten, typisch voor de buurt. Wel mooi, ook overal zeer veel groen, mooi verzorgde tuinen en parken. In sommige parken zien we ipv bloemen trouwens tomaten, komkommers, tuinkruiden enz. Het nuttige aan het aangename gekoppeld, goed idee. Nog eventjes getwijfeld of we niet zouden doorgaan tot de top van de koninklijke berg (Mont royal vandaar Montréal) maar dat was nog enkele kilometers en vooral hoogtemeters verder en zo flink zijn we nu ook weer niet. Maar wel terug naar ons hotel gewandeld. We voelden ons beentjes wel na al dat stappen en het tijdsverschil speelt ons nog wat parten. 6 uur maar het voelt aan als middernacht, ja. Op tijd gaan eten dan maar, we willen op tijd naar bed om ook morgen op tijd wakker te zijn. We hebben geopteerd voor een snelle hap, de specialiteit hier in Montréal poutine. Het is een combi van frietjes met kip en kaas, overgoten met een speciale saus. Het deed ons vooral denken aan frietjes met stoverijsaus. Niet slecht maar geen hoogvlieger. Wel OK: we aten in een microbrasserie, een microbrouwerij dus. Je vindt er hier meerdere, lokale brouwerijtjes met elk eigen specialiteiten. Was best goed, de IPA die ik dronk. Luc proefde in kleine glaasjes alle (6) biertjes van brouwerij Les 3 brasseurs, vooral de Black IPA en een speciaal biertje met gember waren lekker blijkbaar. Terug naar het hotel. Onderweg voorbij de Grande bibliothèque van Montréal gekomen (twee maal vandaag) en wat valt ons op: zelfs op zondag open en veel volk aanwezig. Zelfs deze avond (na 20 u!) nog altijd open en veel mensen die lazen/internetten. Blijkbaar waardeert men in Canada nog wel de sociale functie van een bib. Dan terug door het bruisende Latin Quarter. Hier is het al twee dagen van middag tot nacht countryfestival ("het feest kan beginnen want wij zijn binnen", of beter gezegd: buiten, want alles is in openlucht te doen en het is ook echt terrasjesweer), veel volk en veel ambiance op het plein. De drank vloeit rijkelijk, er zijn hier hele bendes Benidorm Bastards met flashy karretjes. Volgens de receptionist van ons hotel is dat hier in de zomer normaal dat er gefeest wordt, de mensen moeten in de winter veel te lang binnenzitten dus moeten ze extra profiteren van de korte zomer. Ik heb een beetje de indruk dat ik nog niet echt samenhangende tekst typ, maar bon, beter dan niets. En nu ga ik rusten. Misschien plaatst Luc nog wel een paar foto's van vandaag. Morgen trekken we verder Canada in.
een heeeeeeeeeeeeeeeel kort berichtje we zijn hier op het geplande uur aangekomen, maar hebben heel lang moeten aanschuiven voor de douane. De auto oppikken ging vlot, we kregen een BMW en dan onderweg naar het hotel... ons geluk kennende kwam de wegomlegging (we verloren nog maar eens een uurtje) niet onverwacht.
Hotel valt goed mee, in volle uitgangsbuurt, maar het is nog rustig hier in de kamer zelf. Lekker pizza gegeten en nu nog een blikje bier (Belgisch, raar maar waar... Martens Pils....) straks bedje in... onze klok zegt vijf uur 's nachts. Montréal klok zegt elf uur 's avonds hopelijk slapen we lang genoeg om al ontbijt te krijgen als we wakker worden
Tot morgen, hopelijk voor een langer verslag (en eens van iemand anders dan van mij)
Na een dagje van geregel, nog snel het internationaal rijbewijs halen (was ik helemaal vergeten), Sonja naar de kapper, kippen extra verwennen, netje over de druivelaar gehangen (de vogels lusten blijkbaar ook graag druiven), de laatste restjes uit de koelkast opeten (daarom ook de kippen extra verwennen wegens meer restjes dan honger), eindelijk de wagen in naar Hotel Schiphol. Best wel een mooi hotel hier. Vrij groot, met een enorme parking (logisch, heel veel mensen logeren hier een nachtje voor ze vertrekken waarna ze hun wagen tot een maand mogen laten staan hier... gratis)
Het was nog vroeg, nog maar rond vijf uur, dus we zijn even op pad gegaan. Eerst dachten we naar Amsterdam te gaan. Sail 2015, maar we waren bang dat het wat druk zou zijn, te moeilijk om de wagen kwijt te raken, te laat weer thuis.... Dus het werd een avondje naar Haarlem, en eerst even doorrijden naar de zee, naar Zandvoort. Zag er eigenlijk best wel een gezellig kustplaatsje uit. heel anders dan de Belgische kust, prachtige duinengordel...
Maar we hadden geen zin daar te eten. Dan maar naar Haarlem. Wat een gezellig plaatsje. En gezellig druk, want er is op dit moment een Jazz-festival bezig. We zijn dus even buiten het centrum gewandeld, en vonden een plekje op het terras (mini-terras) van een marokkaans restaurantje dat een tapa's-formule aanbood.
Echt wel lekker, en echt iets voor ons. Allemaal verschillende kleine hapjes, flesje wijn erbij, karafje water, een paar cola's voor jari, koffie en muntthee (wat een hoop thee... ze bleven maar gieten, die twee).
Nu zijn we rustig op de kamer, nog iets drinken in de bar straks, en dan lekker naar de kamer. Morgen hebben we veel tijd om uitgebreid te ontbijten. Om twaalf uur de shuttlebus op, om twintig na drie vertrekt het vliegtuig. We zijn al ingecheckt (na de nodige miserie met spamfilters die belangrijke mails tegenhielden.... dank je Margot om ons te helpen!).
We vertrekken weer een keer op grote reis... Canada dit jaar
Ja, het is weer zover... we vertrekken weer eens een keertje op reis.
Op 21 augustus vertrekken we... Een nachtje in een hotel in Nederland, en dan zaterdag het vliegtuig in...
Ik kijk er wel naar uit, eigenlijk. Canada is een land waar we al lang van zeggen 'daar gaan we toch ook eens naartoe', en nu is het eindelijk zover...
Nog een paar dagen werken, dingen afwerken, laatste voorbereidingen voor de reis treffen, en dan 'off we go' ....
ff een update vanwege Luc, aangezien ik opeens onze blog zie opduiken als ik google naar 'pcb.exe'. Wie weet heeft iemand dit ooit nodig... Hoe ik dit probeer op te lossen, (en waarschijnlijk opgelost heb) - pcb.exe hernoemd naar xpcp.exf (gewoon een extensie die niet herkend wordt als executable) - aangezien ik blijkbaar geen enkel ander programma meer kon opstarten, ben ik naar www.doughknox.com/xp/file_assoc.htm gesurft en heb ik daar de 'exe file association fix' gedownload. - Virusscanner laten lopen (Kaspersky in dit geval) - CCleaner.exe laten lopen, en als je dan de registry gaat nakijken, merk je dat dit programma op een paar plekken verwijst naar pcb.exe Dus ik ben via regedit naar HKEY_CURRENT_USERSOFTWAREMicrosoftWindowsCurrentVersionRun gaan kijken, en had daar een verwijzing staan naar die fameuze PCB.exe. Ik heb die dan maar verwijderd.
En nu loopt die scanner dus nog steeds. Het enige probleem dat ik nog heb is dat ik, als ik internetexplorer opstart, ik nog steeds door 'opstarten als' moet... eens zien of herstarten helpt (na het scannen natuurlijk, dat ga ik nu niet doen terwijl dat nog loopt)
Alsof de duivel ermee gespeeld heeft... net onze laatste dag hier en onze pc krijgt problemen. Eén of ander irritante 'Trojan Horse' heeft zich op onze pc geïnstalleerd, en ik zit nu al een paar uur te sukkelen om de boel toch min of meer aan de praat te krijgen. En het is een vervelende hoor. Ik heb één programma een andere naam gegeven (QCB.EXE voor degenen die het iets zegt), en kan nu weer op internet. Maar de Word en zo, dat werkt niet meer zoals het hoort. Dat betekent dat ik maandag (of dinsdag) ga proberen hier een mouw aan te passen van thuis uit Maar of dat gaat lukken? Tja, dat weet ik niet.
En behalve sakkeren op een virus, wat hebben we nog gedaan? Zwemmen natuurlijk, onze laatste zwemmekes in dit zwembad, en dan nog een heeeeeeeeeel klein beetje shoppen. Sonja heeft nu toch wel een winkel gevonden die ze WEL leuk vindt? De GAP-winkel in een outlet-malletje (of hoe noem je zo'n ding dat verscheidene winkels bevat, maar wel niet in één groot gebouw omvat is?), daar vond ze opeens WEL vanalles dat ze leuk vond. En Jari heeft zelfs al een boekentas (rugzak met wieletjes) gekregen, van hetzelfde merk als waar hij het eerste jaar mee naar het Middelbaar ging (Jansport heet dat merk, schijnt dus Amerikaans te zijn), handig als extra handbagage (tja, die gewichtsbeperkingen ook)...
Nog eventjes in de Outback gaan eten (pfff American portions.... daar gingen we weer), en nu zitten de valiezen bijna volledig klaar. hopelijk met niet teveel overgewicht... Morgen vroeg opstaan, en dan begint het vervelendste deel van de reis. De terugreis... Nu ja, aan alles komt een eind, dus ook aan deze vakantie. En dus ook aan deze blog, vrees ik
reacties zijn en blijven welkom, op lsj.de.witte@gmail.com, zowel van bekenden als van onbekenden (wie weet vond je deze blog zoals ik andere blogs vond door in google te gaan zoeken op 'blog orlando' of zo. En vond je dit een nuttige blog omdat we toch wel een paar tips over wat leuk en minder leuk is in deze blog staken).
Vandaag namen we weer een dagje rust. Ik stond op om half 10. Eerst luisterde ik naar de Tour. Toen at ik een redelijk licht ontbijt. We gaan ons niet zo vlug meer aan de veel te grote American Portions wagen.Ik at een paar toasten: één met kipsla en één met salami. Ook speelde ik enkele puff pastries, brownies en een vanillepapje naar binnen.Als het ontbijt verteerd was, luisterden ik en papa (mama zat dan al buiten, wat wil je, we moeten nu we nog tot overmorgen in het hete weer zitten er eens extra van profiteren, vooraleer we het Belgische rotweer gaan opzoeken) naar de finale van de Tour-etappe. Voor de gelovigen: hij kwam aan in Lourdes. Hushovd won de rit, Gilbert eindigt vandaag mooi in de top-10 en staat knap 9e in het klassement. Hierna zochten ik en papa dan ook maar de buitenlucht op ( allez, t is te zeggen, onze ouwen bleef nog even achter zijn computer zitten, dus ik kwam eerst alleen naar buiten). Ik sprong voor de voorlaatste keer in deze reis in het zwembad. Papa kwam later af, dus eerst zat ik met mama in het zwembad. Daarna gaf papa ons een superrap smeltende, grote bol chocolade-ijs. Ik moest mijn gezicht en handen gaan opfrissen in de badkamer, ze zaten onder het ijs. Voor de rest van de namiddag plaatste ik me wat achter de computer. Mama en papa gingen rond 5 uur naar de Walmart, ik had geen zin om mee te gaan . Bij de doorgang van de parking naar de ingang van de winkel werden mama en papa gedoucht. Niet verwonderlijk: er verplaatste zich een thunderstorm over de streek. De onweders waren gelukkig snel overgetrokken. Toen aten we de Maggianos-restjes op en daarna werd er een film opgezet: Men In Black 2.
Morgen zal de blog waarschijnlijk iets vroeger uitgevoerd worden, we moeten de valiezen s avonds allemaal klaarsteken voor de terugreis naar ons (letterlijk) kille landje, zonder regering, zonder zomerweer, ocharme de Belgen, hoe kun je een mens nog ongelukkiger maken
Greetz
Jari
(Dit was mijn allerlaatste blog vanuit Amerika, ik ben er nu bijna vanaf.)
We beginnen langzaam aan uit te bollen in Orlando. Het einde van de vakantie komt in zicht, en met gemengde gevoelens beginnen we ons klaar te maken voor de terugkeer.
We hebben, eerlijk gezegd, allemaal het gevoel van Deze keer hebben we echt wel gezien wat we wilden zien (Washington was een heel goed idee), en we voelen dat we nog even van het lekkere weer willen profiteren, nog een beetje shoppen, en voor de rest nog lekker lui zijn nu het nog kan.
De hele voormiddag hebben we lekker rustig doorgebracht, vooral in het huisje (toch tot na de aankomst van de Tour-etappe, jammer genoeg net geen Belgische winst), en dan wat naar buiten, het zwembad in, en daarna met een boekje op het terras. Ik vluchtte als eerste naar binnen wegens te warm, en al snel volgden de twee anderen.
Zo rond twee uur zijn we rustig de wagen ingestapt (pfff heet zeg, die lederen zetels), en aan een gezapig tempo richting Florida Mall vertrokken. Nee, niet naar de Mall, wel naar de Barnes & Noble- boekenwinkel er vlak naast. Stomgeweg voorbijgereden aan die winkel, dus een rondje rond de Mall gereden. En op zon moment besef je hoe GROOT zon ding is. Voor wie Wijnegem Shopping zon beetje kent, wel, doe die oppervlakte minstens maal vijf, en je hebt een idee.
Maar kom, Barnes & Noble. Niet echt een enorme boekenwinkel, vergelijk hem met de Fnac, en je hebt een idee, maar wel een plek waar wij meer dan een uur in doorbrachten (of waren het er twee?) Sonja vond drie boeken van haar lijstje (waarom kocht ze er dan vijf? ), en zowel Jari als ik kochten ook een boek. Jari vond een leuk boekje van de zelfmoord-konijntjes, en ik vond er een over digitale fotografie.
En daarna reden we rustig richting International Drive. Zonder Garmin. (Ik wist de weg), komt uit dat we na een tijdje toch maar dat ding opgezet hebben, want een blik op de kaart leerde ons dat we ons grandioos misreden hadden. Nu, erg is dat niet, hoor. We hebben een leuke wagen, ik rij graag rond in de States, en een U-boot (oeps U-turn) is snel gemaakt.
Al snel stonden we aan de Wonder Works. Een soort van Technopolis, maar dan commerciëler opgevat. Allerlei proefjes, belevingen, simulators, die je naar hartelust kon uittesten. Van een aardbevingssimulator, een spelletje virtuele ijshockey, een balletje laten rollen op basis van je hersengolven tot een volledig gesimuleerde rollercoaster-rit (die je nog zelf mocht samenstellen ook). Jammer genoeg was deze laatste attractie niet op Fat Americans (en dus ook niet op Fat Europeans zoals ik) berekend, dus ik mocht langs de kant blijven om fotos te maken van een over de kop gaande simulator. Gelukkig was er ook nog een 4D-ride (een 3D-film, met bewegende stoelen, en wind-effecten), die ook een rollercoaster simuleerde. Echt wel leuk en vrij spectaculair. Wie ooit in Orlando iets zoekt om een uurtje of drie-vier mee bezig te zijn, en er ook nog iets van op te steken: dit is een aanrader.
Na het bezoek aan Wonder Works zijn we, zoals elk jaar naar Maggianos gegaan. En ik moet toegeven dat het een beetje een tegenvaller was. De aperitieven waren wel heel lekker (een Peach Bellini voor Sonja, een Manhattan voor mij, en zoals altijd een cola voor Jari), de tafel was klaar voor ons aperitiefje op was. Dus dat ging zoals altijd, Maar de afknapper was wel dat opeens de Family Dinner niet meer mogelijk was voor drie personen. En wij kwamen speciaal met het idee die Family dinner te nemen (Twee voorgerechten, twee slaatjes, vier hoofdgerechten, en twee desserts) Jammer genoeg enkel vanaf vier personen. Tja, niets aan te doen. Dan maar gewoon bestellen. Een tomaat caprese (met mozzarella, basilicum en balsamico-azijn) voor Sonja, gevulde paddestoelen voor mij, en (EINDELIJK) Calamari Fritti voor Jari. Blijkt nu dat de ober gewoon de bestelling van Jari niet genoteerd had. Onze voorgerechten kwamen vrij snel, maar Jari kreeg niets. Ober geroepen, en ja hoor, vergeten doorgeven. Leuk begin van de maaltijd.
Tegen de tijd dat Jaris Calamari op tafel stonden, kwamen ze al met de hoofdgerechten (Spaghetti met Meat Balls voor Jari, Canelloni van krab voor Sonja, en Saltimbocca van kip voor mij). We zijn snelle service gewoon bij Maggianos, maar dit was wel erg snel.
Jari had een veel te grote kom spaghetti, maar leve de doggy bag (die honden in Amerika eten wel ERG goed, vind ik). We moesten wel speciaal zeggen dat we ook de calamari geboxed wilden, want anders lag dat in de vuilbak. En ik begon me toch wel erg verveeld te voelen met de service. Sonja heeft me een beetje gekalmeerd, anders kreeg de ober vijf dollar fooi (normaal gezien is dat tussen 15 en 20 % van de rekening). Maar ik was nog braaf en maakte er dan maar een kleine negen dollar van (waren we tevreden geweest, dan had er zeker het dubbele als fooi gelegen). Het deed wat raar om te weinig te geven, maar ik was echt niet tevreden van de service.
Het eten was lekker hoor, zoals altijd. Maggianos is echt een goed restaurant (ook weer een keten, je vindt er in heel Amerika), we gingen er niet voor niets voor de derde keer eten. Maar we waren echt wel een betere service gewoon.
Nu ja, misschien hadden we op de Franse nationale feestdag beter in een Frans restaurant geweest. En dan volop Vive La France, Vive le Quatorze Juillet geroepen. Wie weet hoe goed we dan zouden bediend zijn J
En nu zit ik te bekomen van de maaltijd (die American Portions ook), met een kopje koffie. Meer lukt even niet.
Beste lezers, we wensen jullie met uitstel een goeie Veertien Juli. En, aangezien ze Zaterdag beginnen: Een goeie Gensche Fieste !!!!
Na de toch wel lastige dag van gisteren (oe, verlof kan toch zo vermoeiend zijn, gelukkig dat we nog af en toe mogen gaan werken om uitgerust de weekends in te gaan) is het terug aan mij om te bloggen.
Universal Islands of Pleasure (zie gisteren) is toch wel een must-see voor alle Florida-gangers. Als je grotere kinderen hebt, is het veel spectaculairder dan Disney. De rides (ook degene in Universal zelf) zijn heel erg goed. Maar bv Harry Potter and the Forbidden Journey is echt wel voor grotere kinderen, met draken die je aanvallen en griezelige dementors en spugende spinnen. Al bij al dus een deel van het park dat alle aandacht naar zich toetrekt. Wij hadden op een blog gelezen dat je best al aanwezig bent als het park opent en dan recht doorsteekt naar the Wizarding World of Harry Potter. Goed advies, want later op de dag is het daar echt aanschuiven, aanschuiven. Ook het geval trouwens voor de waterattracties later op de dag op een bloedhete dag als gisteren. Drie jaar terug deden we Universal aan op een doorweekte regendag en toen konden we de twee parken gemakkelijk combineren in één dag. Maar reken niet op veel regendagen in Florida, meestal gaat het om een stortbui van een uurtje of zo en vaak is dit dan nog s avonds.
Het is hier nog steeds lekker saunawarm buiten. Nu is het elf uur s avonds en binnen veel frisser dan buiten (ik denk dat het buiten toch nog rond de 30° is). Alle winkels en restaurants zijn hier superhard geairconditioned, het voelt soms aan alsof je een vrieskamer binnen stapt, zo groot is het verschil met de 35° of zo van buiten. Mijn zonneallergie van gisteren is al wat gebeterd ik heb vandaag veel gezwommen en gezorgd dat ik niet al te veel over verhitte asfalt- en betonbaantjes moest gaan (en dus geen weerkaatste hitte). Gehoord dat het in België ongeveer 16° is wel, ik veronderstel dat we veel kou zullen hebben bij onze terugkeer. Maar ook gelezen dat het op 21 juli waarschijnlijk wel droog zal blijven en even boven de 20°, dat lijkt me wel een goed fietsweertje.
Vandaag hebben we dus veel gezwommen en geprofiteerd van het goede weertje. Deze namiddag zijn we nog naar de Premium Outlet Mall geweest. Was me dat daar een drukte van belang. We denken altijd dat wij in Europa verspillers en kopers eerste klas zijn, maar wat je daar ziet, tergt toch elke verbeelding. Wat ons vooral treft, zowel als we in de parken zijn als in de shoppingcentra (outlets zowel als de gewone niet-afgeprijsde malls), zijn de busladingen jonge Braziliaantjes die met geld gooien alsof het niets is. Blijkbaar zit daar momenteel het grote geld. Het was ons al twee jaar terug opgevallen dat een reis naar Florida daar blijkbaar zeer populair is voor jongeren. Volgens mij zijn het vaak ongeveer 18-jarigen die met een aantal oudere begeleiders voor een fun-and-shopping-trip afzakken naar Florida. Jari kent de Braziliaantjes ook al goed, want per groep dragen zij altijd hetzelfde kleur truitjes. Zo liepen vandaag in de mail azuurblauwe, witte en groene Braziliaantjes rond. En daar waar wij een paar truitjes en hemden kopen, slaan zij zakken kleren is bij voorkeur merken als Tommy Hilfiger, Polo Ralph Lauren en natuurlijk de sportwinkels Adidas, Nike en Puma.
Enfin, we hebben dan ook maar een beetje geshopt, kwestie van niet als complete drop-outs beschouwd te worden (grapje). Jari kocht een zonnebril en twee sweatshirts van Tommy Hilfiger (mama en papa betaalden, of liever: zullen eind van de maand betalen), den papa kocht 2 lederen broeksriemen en 2 hemden van Timberland (waarvan er maar 1 werd aangerekend, ja, we hadden weeral geluk en deden natuurlijk alsof we het niet opmerkten de winst van de Braziliaantjes maakt het verlies wel goed) plus nog een trui van Tommy Hilfiger (wintertruitje). De mama, zo gebrand op haar dagje winkelen, heeft zichzelf beperkt tot 1 kort jurkje bij Calvin Klein. Het moet gezegd: de mama is een waar shopbeest (haha). Ik vind eigenlijk maar zelden mijn goesting. Behalve in de hele dure winkels, bv de winterjassen bij Burberry waren supermooi en zooooo voordelig (voor de helft van de prijs of minder: 650 dollar ipv 1500, een koopje ahum). Dat woog ook zoveel Luc suggereerde nog dat ik de duffelcoat kon aandoen op het vliegtuig, waardoor ze niet in de bagage zouden moeten (kwestie van gewicht sparen). Ik zie mij al lopen met die fuchsia houtje-touwtje-jas in the sweltering Florida temperature: als een verloren gelopen Eskimo in de tropen.
Misschien dat we nog eens op een voormiddag terugkeren, als er minder volk is. Kijken of ik dan geen goedkope T-shirtjes kan kopen bij Columbia of zo.
Vanavond na ons lekker Barefoot-champagneke (zeer lekker bubbelwijntje en ja, blijkbaar mogen ze dat hier in Amerika wel champagne noemen, het staat toch zo op de fles het is echter een op-en-top Amerikaans wijntje) gewoon thuis gegeten: ik had zon zin in een licht slaatje. Luc maakte wat gewone gebraden kip en Jari wou graag crinkle-frietjes uit de oven, dus dat hebben we maar gedaan. Het was een lichter dan gewoonlijk dinertje.
O ja, eigenlijk heb ik al wat geshopt in de plaatselijke supermarkt ook: geen Tigi-produkten (oneerlijke concurrentie voor Nancy: de shampoo kost hier in de Publix 16 dollar, dus ongeveer een 12 euro, maar: we hebben geen plaats over in onze valiezen voor grote hoeveelheden shampoo en haarprodukten, dus nee Nancy, we brengen geen valies Tigi-spullen mee, maar misschien een ideetje voor je volgende verlof) maar wel mascara (meer dan de helft goedkoper dan bij ons) en een nagellakje van Opi (hier 7 dollar, bij ons enkel verkrijgbaar in Planet Parfum e.d. tegen 10 euro). Waw zie ook hierboven: mama is een waar shopmonster.
En nu gaat ons shopmonster slapen, dat ik morgen fris ben voor een volgende shoppingdagje nee, Jari, grapje. Misschien gaan we morgen naar WonderWorks op International Drive (vlakbij het Convention Center waar ditmaal geen StarTrek-, maar wel een Zumbaconferentie plaatsvond en nee, Luc is er niet naartoe geweest).
Lets call it a day. Ik ga maar een beetje slapen nu. Jullie zullen stilletjesaan wakker gaan worden om te beginnen aan een werkdagje, want daar in België is het al 6 uur. Hou je taai, we zullen proberen om een beetje zon mee te brengen volgende zondag. Hopelijk lekt dat niet uit de valiezen.
Groetjes vanuit sauna-Florida,
Sonja
Alias het shoppingmonster (althans toch volgens Jari)
Vandaag moesten we allemaal vroeg opstaan, want we trokken naar de Universal Islands of Adventure met als topattractie Harry Potter-land. We vertrokken een halfuur voor openingstijd, want als we lang zouden wachten, zouden we 2 uur lang moeten wachten om de attractie te doen.
We startten met een leuke ride, waarin we Harry door het immense terrein van Zweinstein moesten volgen. Leuk uitgedacht, onderweg maakten we kennis met dementors, draken die ons wilden grijpen, reuzespinnen en we scheerden ook over het Zwerkbalveld. Daarna zochten we de shop op (welke spullen je daar kon krijgen, het was verbluffend: truien, gewaden, pluchen uilen en zelfs TOVERSTOKKEN!).
De Amerikanen zijn echt wel crazy, als je hoort wat ze hier verkopen. Wat kan je immers doen met zon valse toverstok?
Na deze ride zochten we een koel plekje om onze broodjes, die papa gisteren klaarmaakte om op te eten (jaja, een koel plekje, want vandaag was het niet te doen, snikheet was het!). Hierna bezochten we een volgende attractie, de vlucht van de Hippogrief. Dit was een korte, snelle rollercoaster. De rit duurde amper 2 minuten.
Als dit achter de rug was, bezochten we de Dragon Challenge. Dat is een keitoffe, redelijk lange rollercoaster die diverse malen over de kop ging. Wat er ook speciaal aan was, was dat er eigenlijk twee verschillende parcours waren, en dus ook twee verschillende wagens. De ene ride was spectaculairder dan de ander.
Conclusie: We moesten in dit deel van het park minder lang dan verwacht wachten.
Hierna gingen we op deze hete dag kijken of de Jurassic Park open was, wat vreemd genoeg niet het geval was (het was blijkbaar te koud?????). Dan zochten we maar de Rip-Saw Falls op, maar deze was ook al gesloten (hetzelfde probleem).
Dan maar naar de natste attractie, waar je echt zo nat als ik weet niet wat kon worden: Popeye. De eerste golf die we tegenkwamen trof me al meteen vol op het lichaam. Het beterde er niet op. Na afloop was ik zowat doorweekt, ik kon mijn trui zo uitwringen.
Hierna deden we het even wat rustiger aan . Dat deden we vooral voor mama. Met die hitte had ze de hele tijd last van haar benen. Die waren bedekt met een soort uitslag. We gingen naar een stuntshow kijken. De artiesten die eraan meededen waren BMXers, motorrijders en skaters. De show was erg spectaculair. Zo moesten de motorrijders zo rap mogelijk rondrijden in een ijzeren bal, eerst alleen, daarna met twee, en later zelfs met drie. A-MA-ZING!!! Ze moesten, samen met de skaters, ook toeren uithalen op de halfpipe.
Hierna gingen we naar Spiderman, wat ook erg leuk was. Je werd er in een wagentje gedropt, en moest een 3D-brilletje opzetten. Je werd door de straten van Manhattan gesleurd, waar je je voorbij monsters die de streek terroriseerden, moest reppen. Erg leuk om te doen.
Toen trokken we naar een spectaculaire rollercoaster: de Incredible Hulk Coaster.
Speciaal hieraan was dat je niet helemaal naar boven klom en daarna pijlsnel naar beneden raasde. In plaats daarvan werd je halverwege de klim, op het sein van een acteur, op gang geschoten, waarna je een keer of 3,4 over de kop ging. Hierna gingen we kijken op het uurrooster of het lang wachten was aan Jurassic Park en de Rip-Saw Falls. Het was niet te doen: voor JP moest je 1, 5 uur wachten, voor de ander bijna 2,5 uur! We zochten dan maar afkoeling in een shop, en dronken een frisse cola. Mijn papa had honger, hij at dan maar een sandwich van de zaak.
Hierna gingen we kijken of er bij JP al enige verandering zichtbaar was, maar neen hoor. Dan maar naar Cat in the Hat, maar daar hadden we weer problemen. We konden bijna instappen, als plots de hele boel stilviel. Na 30 minuten wachten, besloten we dan maar om richting auto te trekken. Niks te vroeg: toen we een Mexicaan rechtover de straat waar onze residentie ligt, opzochten, begon het plotseling hevig te onweren. We hebben net traag genoeg, maar lekker gegeten en waren net na het einde van het onweer klaar met eten. Daarna schaarde ik me thuis achter de computer en typ ik dit verslag.
Greetz
Jari
PS(aan de Belgen): Hebben jullie last gehad van hevige onweders?
Ook al hadden we het niet echt zo voorzien gisteren was het vandaag een rustdag (we gaan morgen naar Universal Islands of Adventure, met Harry Potter natuurlijk, dus we gaan heel vroeg opstaan. Das een goeie reden voor een rustig dagje thuis vandaag. En ja, het is ook nog de Vlaamse feestdag vandaag, hiep hiep hoera voor de Leeuw, en voor ons Vlaamsche land. (sorry voor de ironische toon, ik geef toe dat die niet echt op zijn plaats is)
Raar hoe zon dingen hier aan je voorbijgaan. OK, we hebben de pc, en op de site van de VRT zagen we het journaal van 19 uur, met de speaches, en nu weet ik het helemaal niet meer hoe het in België zit. Eerst is er een nee van De Wever, dan een Nee van de CD&V, alhoewel, mits wat bijschaven zou het toch weer een Ja kunnen zijn (waar hoorden we dat eerder?), en dan is het nu weer een Nee, maar misschien toch wel, vanwege de NV-A. Pffff
En via facebook, daar zit ik de laatste tijd weer in veel te veel discussies verwikkeld met VBers. Waarom laat ik me ook altijd opfokken door die mensen? Je kan nu éénmaal moeilijk praten met extremisten die het woord links al als een vloek zien, laat staan Belgisch.
Maar ja, we zitten in de States. En we hadden een rustig dagje. Ik heb eindelijk mijn Harry Potter uit, (net op tijd dus), en ga een ander boek beginnen, al ben ik nog niet helemaal zeker welk boek. Sonja heeft er me eentje aangeraden, en na enkele bladzijden vind ik het zeker meevallen (Special Topics in Calamity Physics, door Marisha Pessl, in het Engels oeps mag dat wel, een engelstalig boek beginnen op de Vlaamse Feestdag? Sommigen zouden snel van multicul (wat een rot-woord) gaan spreken, vrees ik, mochten ze het weten), maar het is net dat klein beetje te zwaar voor vakantielectuur vrees ik. Ik ga nog even doorbijten en zien of ik het toch niet volhou, want ik ken mezelf, tijdens het jaar kom ik bijna niet meer aan boeken lezen toe. Het is wel een verschil met Harry Potter, dat geef ik grif toe
Oh ja, ik zei het al, morgen naar Harry Potter. Omdat het park om acht uur opengaat, en ik op allerlei blogs lees dat je best een half uur voor openingstijd staat te wachten, om de enorme wachtrijen te vermijden, gaan we morgen heeeeeeeeeeeeeel vroeg vertrekken. Zo rond half zeven opstaan om dan om zeven uur te vertrekken. Wat een opoffering van Jari en mij, vinden jullie niet? Ik heb daarnet ons eitje gebakken om op de broodjes te doen (jaaaaaaaa schoolreis-voedsel ), en de flesjes water liggen in de diepvries, zodat we morgen overdag nog fris water hebben (of zijn we overdreven zuinig? )
Nu ja, het wordt een lastig dagje, morgen. Dat weet ik nu al. Maar ik heb er zin in (en de rest van de familie ook, natuurlijk J ) Niet alleen Harry Potter ook De Hulk, Spiderman, Popeye (vorige keer Sonja overtuigd dat we echt niet te nat gingen worden, en allemaal TJOKKENAT van dat spul afgekomen, we moesten ons eerst gaan omkleden in het huisje alvorens we weer helemaal naar Orlando reden om bij Maggianos te gaan eten)
Nu hebben we handdoeken in de wagen liggen, en de ponchos liggen ook klaar (ja, we weten hoe het gaat in Universal. Als wij in dat park rondlopen, dan regent het gegarandeerd)
Morgen mag Jari bloggen ik kijk ernaar uit om te lezen wat hij allemaal te vertellen zal hebben J
Oh, ja, geen fotos vandaag, we waren zelfs zo lui dat we er helemaal niet aan toegekomen zijn. Daarom een poging tot vieren van de Vlaamse Feestdag. Met de ECHTE Leeuw natuurlijk. De officiële, met rode tong en klauwen.
(of is dat alweer een provocatie naar de Vlaamsche Jongens en Meiskens die deze blog zouden lezen? )
Vlaamsche groeten uit Orlando, waar ze ons land kennen van de Belgian Chocolates en de Belgian Waffles. Jammer genoeg niet van de Vlaamse Leeuw.
Dag beste lezers van onze blog,
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft.
een heeeeeeeeeeeeeeeel kort berichtje
