Voor wie niet helemaal de titel begrijpt: hier in Canada bestaan er echt duizenden manieren om 'Québec' uit te spreken. In dat opzicht valt het vooral zeer hard op dat de Franstalige Canadezen absoluut niet het ons zo welbekende Frans spreken, maar eerder een bij momenten serieus krom Frans dialect, hier en daar zelfs met Engelse klanken tussen. Ik denk dat je dit volkje enkel goed kunt verstaan als je al voldoende kennis hebt van het Frans. Daarentegen is hun Engels wel perfect...
Bon, laat ons overgaan op de orde van de dag: rond 8 uur zijn we opgestaan in ons hotel in Rivière-du-Loup, waarna we in plaats van naar het dorpsbakkertje te rijden (zoals de vorige keer) gewoon in het hotel zijn gebleven om te ontbijten, véél chiquer weliswaar dan in alle andere hotels waarin we tot nu toe verbleven. Van ons drietjes bestelde iedereen een ontbijtschotel waarin één of meerdere eitjes verwerkt zaten. Je kon er ook wafels, pannenkoeken of yoghurt met vers fruit bestellen. De prijs was wel behoorlijk hoog, maar dat was niet verwonderlijk gezien de kwaliteit van ons hotel, zonder twijfel het chicste waar we tot nu toe in verbleven.
Rond een uur of 10 laadden we dan alle valiezen en dergelijke in en vertrokken we voor een ritje richting de Saint-Laurentrivier richting Québec. De eerste 10 à 20 kilometer konden we vooral genieten van een prachtig uitzicht over de rivier en het landschap aan de overkant ervan. Daarna reden we een hele tijd door een streek waar ze wel zéér intensief aan landbouw deden (nodig met al die strenge winters, geloof ik). Je had zo'n mélange van oudere en moderne boerderijen ( vooral merkbaar aan de roestige staat van sommige gebouwen en de vorm van de silo's). Verder waren er ook her en der mensen die in hun garage een mini-rommelmarktje hadden opgesteld. En er waren ook een paar uitkijkposten of 'kijkjes', dixit mama. Omdat we niet veel te vroeg in Québec wilden toestuiken, besloten we onze auto even op een parking langs de weg te stallen, in het plaatsje Montmagny (qua sfeer en omvang wat gelijkend op pakweg Ertvelde). Daar was er een picknickplekje, alsook een mooi wandelpaadje langs het water, tot aan een infopunt. Daar kwamen we te weten dat er accordeonfeesten gaande waren in het dorpje. Dus besloten we maar eens daarheen te trekken. De sfeer was echt geweldig amusant, enorm folkloristisch ook. Op ieder straathoekje kon je een groep muzikanten zien en horen spelen - de muziek was zeker en vast sfeervol. Aan de andere straatkant was er dan weer een marktje opgericht. Dit alles gaf je zo echt een gevoel dat je op de plaatselijke jaarmarkt rondliep. Op de terugweg naar de auto passeerden we zelfs een heus accordeonmuseum, met alles erop en eraan. Na deze leuke tussenstop stapten we terug in de auto, om het laatste deel van de tocht naar Québec aan te vatten. Vlak voor het inslaan van de straat van ons hotel stopten we nog even in de IGA (plaatselijke winkelketen) om wat water mee te nemen, aangezien we dat maandag niet kunnen doen (Labour Day). Toen kwamen we in ons hotel aan. Meteen viel ons de nabijheid van het zwembad op, zowel qua kleding van sommigen die er vandaan kwamen, als de geur, die de lift helemaal vulde. Vanop het verdiep waarop wij slapen, heb je trouwens een mooi uitzicht over het zwembad. Maar bon, toen we op de kamer kwamen begon de miserie: alles was aanwezig, behalve een koelkast om het drinken koel te houden en... WiFi. Eigenlijk zou dat niet erg moeten zijn, maar voor mij is dat de HEL... Dan maar eens terug naar de receptie om te vragen hoe het daarmee zat, daar zeiden ze 'Probeer het eens uit in de lobby, het moet hier zeker werken!'. Ja hallo, dat werkte daar al evenmin... Dan trokken we maar de straat op, richting het oude stadscentrum, met de oude stadsmuren (best wel lang en vooral steil bergop) en de citadel, waar mama morgenvoormiddag 10 uur absolúút de wissel van de wacht wil meemaken. Dus gaan we dat doen om onze dag te beginnen, daarna zien we wel.
Van al dat rondwandelen kreeg ik wel enorm veel honger, en ook wel wat pijnlijke voetjes... Dus zakten we geleidelijkaan terug af richting de parking waar onze auto stond opgesteld, om er in de buurt iets te gaan eten. Onderweg nam mama zowaar even de tijd om zowaar een selfie te maken met mij op de achtergrond! We worden allemaal modern, precies! Na een tijdje gezocht te hebben, kwamen we uit bij een Provençaals restaurantje, waar we echt hartelijk en vooral snel bediend werden door het zaalpersoneel (de zaakvoerder en zijn zoon, beide uit de Provence afkomstig). We hebben er een lekker, licht menu gegeten, gaande van een voorgerecht (escargots voor mijn ouders, zalm voor mij) over een soepje of salade tot een hoofdgerecht (vis voor mijn ouders, eendenravioli's voor mezelf) en een dessertje (crême brûlée van pastis voor mijn ouders, chocomoussetaartje voor mij). Het was echt de moeite waard om er eens binnen te springen, en bovendien hadden we geluk, gezien de gezellige drukte die er heerste.
Toen we nadien terug in het hotel en op onze kamer waren, gebeurde er plots (misschien wat overdreven) een klein mirakel: door even met de iPhone/iPad op de gang te gaan staan om een netwerk te activeren, wist dat netwerk nu eindelijk WEL stand te houden. Dus nu kan ik op mijn gemak bloggen, facebooken, surfen... De kwaliteit is weer perfect!
Groetjes en tot de volgende (zal wellicht in Ottawa zijn), Jari
Letterlijk vooral. Ik zet de dag al direct goed in met een ferme 'down' door bij de aanzet van de valiezenkoers in Jari's valies te duiken. Lap, hele stukken vel van mijn been en een half blauw hand (allez, het is al bij al nog zo erg niet hoor) en Jari die bezorgd was dat ik iets gebroken had en ook dat zijn valies kapot ging zijn. Nee dus, alle twee niet. Toch een beetje up. Nu wel een mooi versierd been met twee pleisters. We hadden vannacht heel goed geslapen in de Amsterdam Inn: heel goede bedden, groot en stevige matrassen. Ontbijt inbegrepen, dus we aten in het hotel. Deze keer niet met pannenkoekenmachine, maar met wafelmachine. Leverde reuzegrote wafels af. Na het ontbijt de echte valiezenkoers naar de auto (zonder vallen dit keer) en een uitstapje naar de mall in de buurt. Shoppen! Maar wat blijkt na ons bezoek daar? Wie heeft geshopt: primo: Jari De Witte (vest ter vervanging van zijn Charlottetown-vest) en Luc De Witte (T-shirt). Mama? helemaal niets. Vlug nog wat water en drank gehaald en op pad voor een ritje naar Rivière-du-Loup via Edmunston. Een goede 300-350 km, maar wel goede baan, lost highway, ook met veel op-en neer: vaak ontdubbelde snelweg (2x2 baanvakken) met een aantal auto's en vrachtwagens in beide richtingen - nooit veel verkeer. Aan de zijkanten van de weg: vooral veel bossen, habitat van de moose (eland) met geregeld waarschuwingsbordjes dat je 's avonds moet uitkijken voor die beesten - die blijkbaar graag midden op de weg gaan staan. Ik probeer vanuit de rijdende auto die bordjes op foto te vatten, maar dat lukt niet echt goed. Eén poging lukt een beetje (zie foto's: gele waarschuwingsborden met zwarte moose erop). We passeren ook streken met veel landbouwgronden (nooit plat, altijd up and down) en een REUZE-zagerij. Waar ze vacatures hebben (voor mensen die goed kunnen zagen, veronderstellen we). Het is mijn dagje vandaag: bij het opendoen van een fles water in de auto krijg ik nog een douche van water met citroengeur over mij, olé. Gelukkig maar water en het droogt vlug. We kopen een picknick in Edmundston en gaan eten op ons plekje dat we ontdekten tijdens de heenreis. Dan nog een laatste aantal (100) kilometers New Brunswick en we duiken een andere tijdzone en andere provincie in. Vanaf nu is het terug 6 uur tijdsverschil met België ipv 5. We passeren onderweg - al heel de reis - de meest bizarre plaatsnamen. Vandaag gaan we worldwide: New Denmark, Perth, Norwich, Notre-Dame-de-Lourdes. Of het wordt komisch: St Louis-du-Ha!Ha! (uitroepingstekens inclusief). Maar het aller-, allermooiste bordje naast de weg zag ik toch enkele dagen geleden in Nova Scotia, op weg van Halifax naar Digby: Exit: Paradise Right here (met pijltje) Mooie plaatsnaam. En ik natuurlijk te laat om een foto te nemen van dat bordje (had ik een foto gemaakt, er had ongetwijfeld een stuk dashboard bij gestaan) - maar het groene bord met witte letters en witte pijl staat wel geregistreerd in mijn geheugen. Mocht ik ooit nog eens emigreren de keuze zou kunnen gaan tussen Paradise en St Louis-du-Ha!Ha! Maar alleen als ik een sneeuwscooter krijg voor in de winter. Vanavond terug in ons hotel van vorige keer in Rivière-du-Loup (Best Western Plus) - helemaal niet erg, want een mooi hotel. We gaan eten in een klein bistrootje met bioprodukten. Lekker, eerst delen we een schoteltje nacho's met kaas en pulled pork, dan eet ik een lauwe salade met pulled lamb (zeer zacht lamsvlees dat in draadjes uiteenvalt) en veel groentjes en salade, mijn mannen eten een crêpe (ja we zijn weer in Franstalig gebied), Luc met lamsvlees, Jari met zalm en feta. We maken een détour langs het mooie stadspark van Rivière-du-Loup, waar er leuke turntoestellen staan, een uitleenbib, schommels voor kinderen en volwassenen, leuke lichtjes die veranderen van kleur. Er wordt ook petanque gespeeld door een hele bende enthousiaste R-d-L-inwoners. Franse invloed hé. Dat Canadees-Frans is soms echt moeilijk te verstaan (djis ipv dix bv). Daarna zien we vanuit de auto de ondergaande zon in de grote St Lawrence-river (St Laurent dus) en ik stap uit om een foto te nemen. We vinden dat zo mooi dat we nog een ommetje maken naar een punt waar je de ferry kan nemen naar de overkant van de St Laurent en er een pier ligt die tot ver in de rivier loopt. Een mastodont van een rivier, de St Laurent, magnifiek en overweldigend. Ook hier kan je trouwens gaan 'whalen'. De rivier is groot genoeg om onze vrienden de walvissen te ontvangen. Straks ga ik me proberen zonder ongelukken in bed te begeven. Morgen wacht terug een lange rit naar Québec, waar we dan 2 nachten blijven. Benieuwd: deze laatste week citytrippen we. Dus weg van de bossen, moose, zeevruchten (o hoe jammer!!!), stressloze autoritten over semi-verlaten baantjes. Je hoort er nog van. Deze reis lijkt ons al zo lang te duren, wij hebben tot nu toe al zoveel gezien en meegemaakt en houden absoluut van Canada.
Tot volgende keer - mijn volgende blog zal vanuit Ottawa zijn, tenzij ik weer ergens in-, op- of afduik. Liefst niet in de St Laurent, want die is nogal groot om over te zwemmen.
Hey, goeienavond, allemaal (of is het nacht? hier is het bijna elf dus in België en Nederland is het nu vier uur). We zitten op dit moment in een 'stukje' Nederland.... Het hotel is er eentje van de keten 'Amsterdam Inn', dus bij het binnenrijden stond er een zelfs een molentje, en op de desk van de receptie een paar klompen. Ja, van de clichés hebben ze hier wel al gehoord ! Dit is trouwens een heel mooi hotel, niet supergroot, en duidelijk een hotel van een keten (volgens mij lijken alle hotels op elkaar van deze keten), maar je hebt hier een heel grote tv aan de muur, een ruime koelkast, een koffiezet, een heel propere badkamer, en vrij veel ruimte in de kamer zelf. Je vindt hier in elk hotel trouwens een koffiezet op de kamer en een koelkast. Echt wel handig, zoiets.
Onze kamer in Saint John was ook ruime kamer, met een slaapkamer en een zitkamer. Dat hadden we nog niet eerder, zoiets. Lekker veel ruimte. Het hotel zelf (Travelodge), was maar gewoontjes, het ontbijt was vrij basic (ok, het was gratis, dus wie klaagt?), op papieren borden, plastic bestek, kartonnen bekertjes voor de koffie, plastic bekertjes voor het sinaasappelsap... maar er WAS een pannenkoekmachine. Je drukt op de knop en een paar minuten daarna valt er een versgebakken (redelijk) lekkere pannenkoek op je bord. Jari vindt dit super (wij ook, maar het is makkelijker om te zeggen dat hij het leuk vindt )
Na het ontbijt was het weer tijd voor de klassieke valiezenkoers. Alles dubbel nakijken (hebben we niets achtergelaten?), en dan stapelen in de wagen. Daar zijn we nu meester in geworden, in het inladen van de valiezen in de koffer. Een hondertal kilometer verder, en we kwamen in Saint Andrews aan. Een kustplaatsje, aan de Fundy Baai, vanwaar allerlei 'whaling trips' vertrekken. We kozen er ééntje uit, en gingen dan nog even rondwandelen in het dorpje. Wat een warmte vandaag, een 27 graden, dus na een bezoek aan de lokale boerenmarkt, zijn we een fris ijsje gaan kopen. Alhoewel, 'ijsje' ? De porties zijn hier echt op zijn Amerikaans. Ik kan me niet voorstellen hoe groot een 'big portion' is. Mijn klein ijsje viel al bijna van het hoorntje.... We hebben nog even gebabbeld met de mevrouw achter de toonbank, over hoe erg de winters hier wel zijn. Naar verluidt lag er in Saint Andrews deze winter twaalf voet sneeuw. Dat is dus vier meter. Stel je voor zeg, sneeuw tot aan de vensterbank van de eerste verdieping.....
Ok, whaling... we gingen dus whalen. Drie uur rondvaren op een bootje, met een kleine dertig passagiers, echt wel interessant, je ziet heel erg veel, je krijgt veel uitleg (ja, echt, als je ze verstaat boven het geronk van de motor, leggen de gidsen op de boot echt wel veel uit). Alleen, er was een tv-crew op de boot. Die vonden zichzelf zo belangrijk (en blijkbaar vonden de gidsen dat ook), dat ze gewoon heel de tijd de beste plekjes op de boot innamen. Het bovendek bood maar plaats voor veertien personen, dus er moest geroteerd worden. Alle passagiers deden dat heel braaf, behalve de filmcrew (ok die twee mensen met een camera, tot daar, maar die juffrouwen die erbij waren, MOESTEN die echt heel de tijd op de eerste rij 'mooi staan zijn' ?)
Maar kom, we kwamen walvissen bekijken, en die hebben we echt wel gezien. Dwergvinvissen zelfs (Minke whales zoals ze ze hier noemen), die worden een meter of zeven lang. En ook wat dolfijnen, zeehonden en zelfs een 'bald eagle' (Sam The Eagle, het symbool van de Verenigde Staten). Dit was echt wel een heel leuke uitstap, zijn geld zeker waard.
Eénmaal we terug aan wal waren, hebben we snel wat frisse drank gekocht (onze wagen stond een paar uur in de zon, dus onze drankjes in de wagen waren iets te warm geworden....), en dan onderweg naar Fredericton. Het grootste deel over een 'kleine highway' (dus een normale tweevaksbaan zoals bij ons), aan 80 of 90 km/u. Over een heuvelachtig parcours, met bossen rondom, af en toe dorpjes (houthakkersdorpjes? ), bijna twee uur gedaan over 150 kilometer, maar wel heel leuk rijden.
Vanavond zijn we op aanraden van de receptioniste gaan eten in het centrum van Fredericton, in Issac's Way, een heel leuk restaurantje. Zoals al vaker kent de persoon die ons bedient heel veel van bier. Ik proefde een paar lokale biertjes van de tap die echt lekker waren, en Sonja had weer een bosbessenbiertje. Helemaal niet zoet, echt lekker, met wat verse besjes in het glas. Verrassend lekker ! De maaltijd was gewoon super. Jari had een eendenbout in de wijnsaus, Sonja Sint-Jacobsvruchten met cocosrijst, en ik had lamsvlees. Echt heerlijk. Jari was eerst wat teleurgesteld in onze keuze van restaurant, maar hij was zo blij met wat hij voor zijn neus kreeg....
Achteraf (na wat problemen met onze creditcards, gelukkig hadden we cash op zak), rustig naar de wagen gestapt, en nog een 'flesje bier' gekocht. Wat een uitvinding hier. Je koopt een fles die gevuld wordt van de tap. Lekker bier, in een grote fles (bijna twee liter deze keer). Ik proef ervan terwijl ik dit schrijf
Morgen wordt het een reisdag. Via Edmondston (waar we al gestopt zijn voor een picknick) naar Rivière Du Loup (waar we al eens een nacht geslapen hebben). Ik kijk al uit naar het hotel, het mooiste dat we tot nu toe gehad hebben.
Halifax - Saint John: van de ene naar de andere kuststad
Dag beste blogvolgers,
Vandaag is het opnieuw aan mij, Jari, om verslag uit te brengen van onze reisdag. Ik schat dat we nu zo goed als halverwege onze reis gekomen zijn, een reis die ons tot nu toe, ondanks de vele, soms vrij lange etappes die we al afgelegd hebben, zeker heeft kunnen bekoren. Op die ene avond in het doodse Bathurst (of was het Bratwurst?) na, hebben we telkens weer kunnen genieten van prachtige landschappen, pittoreske steden, mooi ingerichte hotels en vooral de gastvrijheid van de Canadezen. Omdat we deze voormiddag al vrij vroeg onze overzetboot richting Saint John moesten halen, waren we met z'n allen iets vroeger opgestaan, rond 7 uur ongeveer (bij mij moet het zowat kwart na 7 zijn geweest). Dan hebben we onze valiezen weer ingepakt, voor zover het nodig was, en zijn we op een vrij deftig uur (lees: iets na 8 uur) naar de auto vertrokken en hebben we uitgecheckt. Om half 9 hebben we dan aangezet voor onze trip richting ferry in Digby, ook wel 'the home of the scallops (Sint-Jakobsschelpen)' genoemd. Niets te vroeg, zo blijkt, want onderweg werden we onder andere even omgeleid omwille van een ongeval, en er waren ook een aantal 'constructions' aan de gang, met de ons ondertussen al vrij bekende 'stopbordmannetjes', die dus gewoon de godganse dag langs de weg moeten staan met een stopbord in de hand, en chauffeurs moeten sommeren om te stoppen en door te rijden. Don't know if they like it, maar volgens mij is dat toch echt één van de saaiste beroepen ter wereld. Betaald worden om de hele dag een bord vast te houden. Pfff... Saai.
We kwamen net op tijd aan bij de ferry, iets voor 11 uur. Toen hebben we onze auto op één van de parkings op de boot geparkeerd en zijn we naar boven getrokken, richting de grote en mooi ingerichte ontspanningsruimte, waar we zo'n 2 uur in alle rust konden vertoeven. Dat houdt dan in: boekje lezen, tussendoortje eten, op de iPad tokkelen, Facebooken (toch handig dat je tegenwoordig zo goed als overal WiFi hebt, dé uitvinding van de eeuw)... Rond 1 uur meerden we dan aan in de baai van Saint John, vanwaar het nog slechts een goeie 4 kilometer rijden was tot aan het hotel, waar we om half 2 aankwamen, véél te vroeg om in te checken, en dus zijn we dan maar de stad gaan verkennen, die echt heel wat weg had van Halifax. Het ging in ieder geval al even steil bergaf (en dus ook bergop...), er was een mooie dijk tsjokvol restaurantjes, en jawel, ook shoppingcentra waren er bij de vleet. Handig als je net iets van kledij bent kwijtgeraakt (ik had al eens subtiel aangekaart hetwelke dat was), en ook handig voor onze papa, die een beetje last ondervond van een tegenpruttelend teentje... Maar bon, het viel al bij al nog mee, en dus zijn we flink doorgestapt tot een Moose-standbeeld, waar mama EINDELIJK een Moose in een meer realistisch formaat zag. Daar rechtover was er een café/restaurant met een gezellig terras, met uiterst vriendelijke obers. Toen we voor de zoveelste keer deze reis zeiden dat we uit België kwamen, dook er op het terras plots de ene na de andere link op, gaande van een Nederlandstalige Canadees tot een ober met een Nederlandse vriendin en een andere man wiens ouders in Vorst (nabij Brussel) woonden. Best wel grappig, toch. Dan vertrokken we terug naar ons hotel om er in te checken en onze bagage uit te laden. We kregen een kamer toegewezen die zowat de grootste moet zijn van onze hele reis, ééntje die bestaat uit 3 ruimtes: badkamer, salon en slaapkamer. Nadat we een halfuurtje tot rust konden komen, trokken we andermaal richting centrum om een goed restaurantje te vinden voor ons avondeten. Na een hoop wikken en wegen, met het nodige getwijfel, kozen ik en papa er uiteindelijk voor om terug te keren naar de plaats waar we even voordien nog iets gaan drinken waren. Oorspronkelijk zaten we opnieuw buiten op het terras, maar ik kreeg het al vrij snel een beetje koud, zo zonder vestje. We vroegen en kregen dan ook een plaatsje binnen in het restaurant, waar we dan ons avondeten verorberd hadden. Als starter een bord taco-chips voor mama en papa, en een 'pannetje' Sint-Jakobsvruchten (wellicht uit Digby) met spek in een zoetzuur sausje voor mij. Nadien kwamen onze hoofdgerechten véél sneller eraan dan gisteren, ik denk dat we nauwelijks een tiental minuten moesten wachten vandaag. Voor mama een soort tacobroodje met Jalapeñopepers en wat frietjes, voor papa een lekker grote steak met frietjes en een slaatje, en voor mij een variant van fish 'n chips, een vrij reusachtig stuk vis (pas op: HELEMAAL opgekregen!) met een koolslaatje en... frietjes. Het avondeten was vandaag voor ons drietjes een enorme meevaller.
Daarna hebben we terug koers gezet naar ons hotel, waar we nu nog wat zitten te bekomen van ons andermaal leuke dagje. De ene (papa) zit naar TV te kijken en controleert af en toe zijn 'soldaatjes' op Travian (wordt stilaan een krak op dat vlak, die papa van mij, iedere dag is hij wel ermee bezig...). Mama zit dan weer wat te Facebooken en dergelijke op haar iPad, net als mij trouwens. En straks gaan we genieten van een goeie nachtrust in onze ruime hotelkamer. Morgen vervolgen we onze reis, dan gaat het richting Fredericton, en gaan we misschien onderweg wel eens aan 'whale watching' doen (blijkbaar zijn dat van die beesten die niet zo klein zijn, walvissen welteverstaan), nu we daar nog de kans toe hebben.
Dit was het voor nu, Nog veel plezier daar in België, en zij die naar school gaan, nog veel succes gewenst dit schooljaar!!!
Een volledig dagje Halifax en we besloten vandaag een beetje langzaamaan te doen. Jari kon wat uitslapen en daarna: te voet op stap door Halifax. Halifax: een mix tussen stad en dorp: veel inwoners en nogal wat administratie/kantoorgebouwen, maar aan de andere kant ook relaxed: minder auto's in spitsuur, heel veel groen doorheen heel de stad (dicht bij het hotel zien we volkstuintjes, we passeerden vandaag ook door mooie Public gardens), de mensen zijn ook rustiger dan bij ons (voetgangers krijgen zonder problemen voorrang, als we op een plannetje kijken, vragen ze ons of we naar iets op zoek zijn en zeggen ons hoe we daar kunnen geraken, er zijn ook grote publieke sportterreinen die zeer goed onderhouden zijn en intens gebruikt worden: tennis, baseball, basketbal, enz...). Veel fietsers en wandelaars ook. Letterlijk naar downtown Halifax: vanuit ons hotel een ferm stukje dalen tot aan de haven en boardwalk. Mooie en lange boardwalk trouwens, veel leuke kleine tentjes (eet- of drinktentjes dan, veel Mi'kmaqtentjes zie je hier niet), straatmuzikanten en wat ons opvalt: zeer veel jonge mensen. Duidelijk een studentenstad. Vooral in de buurt van ons hotel zijn er heel veel studenten. Al bij al een behoorlijk levendige stad - dat hadden we ook gisteravond al opgemerkt. Waarschijnlijk ook omdat de mensen extra profiteren van de korte zomermaanden en dan meer buitenkomen. Vandaag nog wat aan onze cultuur gewerkt en het Marinemuseum van Halifax bezocht. Aja, in deze havenstad met sterke militaire aanwezigheid (Canadese marine) kan dat niet ontbreken. Een heel groot museum trouwens, met zeer veel informatie, schaalmodellen, gebruiksvoorwerpen uit de scheepsvaart enz. We leren bij: dat de helft van Halifax in 1917 werd weggeblazen toen een vrachtschip (onderweg om hulpgoederen voor België op te halen) een ander schip geladen met TNT en diverse brandbare en explosieve materialen (oorlogsbevoorrading...) ramde vlak bij de haven hier. Dat Halifax de dichtstbijzijnde haven was toen de Titanic verging en verschillende schepen van hieruit vertrokken om de lijken op te vissen. Velen liggen hier op diverse kerkhoven begraven. Halifax is ook de thuishaven van de Cunard-familie, beroemd van hun imperium van cruiseschepen (QE 2, Queen Mary). Na een bezoekje aan een boot, die vlak voor het museum voor anker ligt, konden we nog wat verder flaneren door de stad. De dag ging eigenlijk zeer vlug voorbij. Vanavond namen we ons voor om dicht bij het hotel te gaan eten. We kozen een Grieks restaurantje uit. Tja wat kan ik er verder van zeggen: het eten was best in orde, maar we hebben daar toch wel heel lang (zeker naar Canadese normen) moeten wachten. Het leek ons dat de keuken niet goed georganiseerd was. Het was niet alleen bij ons dat de wachttijden opliepen, ook een aantal van onze buren zaten daar een hele tijd. Kleine tip gegeven dus. Dat is het voordeel van dat systeem met tips: je kiest zelf hoeveel je wilt geven. Normaal 15%, maar als de dienst supergoed is geef je iets meer en is de dienst slechter, dan geef je minder. Toch goed gelachen ook. Bon, morgen moeten we vroeg op want om 11:15 ferry van Digby naar St John, een oversteek van 2,5 uur. En van Halifax naar Digby is nog een tweetal uurtjes rijden dwars door Nova Scotia. Morgen terug naar New Brunswick dus. Vanavond stond er een strak windje hier hoog op de heuvel. Overal hier trouwens. Overdag best nog zonnig en als je beschut zit nog warm, maar altijd veel wind. We vragen ons geregeld af hoe dat hier in de winter moet zijn. Zo veel bergop-bergaf, als dat hier glad ligt pfff. Maar misschien is dat met sneeuwscooters minder moeilijk, we zouden het niet weten. Nu nog ff beetje lezen en dan op tijd naar bed.
Aangezien vandaag vooral in het teken stond van de verplaatsing van Baddeck naar Halifax, is er niet bijster veel gebeurd. Vanmorgen, de klassieke 'valiezenkoers', dus alles inpakken wat we uitgehaald hebben, nog even controleren dat we niets achterlaten (zoals in Charlottetown, onze jassen), en dan de wagen in.
Een ontbijtje in een coffeshop (wel lekker, die bagels als ontbijt), en dan naar het museum van Graham Bell, in Baddeck. Iedereen kent die man als uitvinder van de telefoon, maar in het museum zie je dat hij zoveel meer deed. Hij vond zelfs de 'photofoon' uit (transmissie van telefoongesprekken via licht), hield zich bezig met vlieg-experimenten (zowel met vliegers als met echte vliegtuigen), jetfoils (ja, vleugelboten), zelfs met genetica. Ik vond het een verrassend interessant museum.
Daarna zijn we rustig vertrokken naar Halifax, een 'ritje' van 350 kilometer, waar we toch 4 uur over deden (hier rijdt men vrij braaf. Meestal mag je op de snelweg 90 of 110, en veel sneller dan dat wordt er hier niet gereden. Dat zal aanpassen worden als we weer thuis zijn...
Hier in Halifax zitten we in een vrij mooi hotel, iets gedateerd, maar je merkt wel dat het een viersterren-hotel is. De kamer is ruim, er is een mooie koelkast, en zelfs een microgolf-oven (met 'complimentary microwave popcorn pakketje'), en natuurlijk een airco die veel te hard draait.
We zijn te voet naar het centrum gegaan, een kwartiertje stappen bergaf (terugkeren was minder... want het is hier ECHT wel steil). Een italiaans restaurant aan de waterkant, best wel lekker, met een iets te grote portie voor Sonja, en dan nog even 'een flesje bier' gevuld bij een wijn-en bierhandelaar. Heel origineel: je kan een fles van 32 OZ (iets minder dan een liter) vullen 'van de tap' met lokaal gebrouwen bier. Het bier hier is best wel lekker, een stuk minder sterk dan we thuis gewoon zijn, maar ik hou er wel van. Ja, als bierliefhebber word je hier wel verwend.
Voor morgen moeten we nog even plannen, dat lezen jullie dan wel. Hmmm... ik denk er net aan... morgen is het de eerste september.... terug naar school. Ook hier in Canada. Maar wij gaan niet terug naar shool, nee, we gaan nog een dagje Halifaxen.
Vandaag is het, volgens onze beurtrol voor deze blog, terug aan mij, Jari. Deze keer om verslag uit te brengen van onze tweede dag in het pittoreske, kleine stadje Baddeck.
Ik moet zeggen dat het resort waarin wij nu verblijven mij echt wel een gevoel van rust geeft. Zo erg zelfs, dat ik er vanmorgen vanuitging dat we eens een rustdagje gingen inlassen. Het begin van de dag deed mij al zoiets vermoeden, gezien we eens konden 'uitslapen' tot negen uur (ik ben op dat vlak toch gewoon. om nóg langer te slapen...). Groot was dan ook mijn verbazing toen er ineens beslist werd om een trip door de streek te maken met de auto, ipv rustig te voet door Baddeck te kuieren. Al moet ik zeggen dat mijn dag nog wel OK was... Always have a try before you judge, zeker? De autotrip verliep ook zeker en vast op het gemakje.
Maar we konden natuurlijk niet zonder gevulde maag vertrekken. Daarom gingen we eerst wat koeken en een belegd broodje kopen in een bakkerijtje in één van Baddecks zijstraatjes. Voor mij en papa een Cinnamon Roll (een in plakken gesneden rol deeg gevuld met bruine suiker en kaneel); voor mama een Blueberry Muffin en papa nam er nog een klein belegd broodje bij.
Dan trokken we op pad, richting de befaamde 'Cabot Trail', zowat het noordelijkste deel van Nova Scotia. Een prachtige, lange rit door een enorm natuurpark, waarbij de nadruk echt ligt op de natuur: rotskliffen, enkele vrij grote valleien en vooral de kustlijn en de zee. Ook is het in deze streek zeer heuvelachtig. Hoewel je het niet zou beseffen dat je daalt of klimt, ligt de zee immers ofwel steeds dieper, ofwel steeds dichterbij. Om de bezoekers nog extra van die pracht te laten genieten, zijn er hier en daar kleine uitkijkpunten aangelegd, waar je gewoon even je auto op een strookje kiezelstenen langs de kant van de weg kan plaatsen en je even kan uitstappen.
Als toemaatje is er hier, voor zij die wel zin hebben in een beetje avontuur, één echte topactiviteit: je kan bijna overal langs de kustlijn een poging wagen om walvissen en dolfijnen te spotten. Om die aangelegenheid nog wat extra in de verf te zetten, is er in Pleasant Bay ('de Plezierige Baai') een heus walvissen- en dolfijnenmuseum opgericht. Echt een aanrader: je komt er alles te weten over het ontstaan en de lichaamsbouw van alle walvissen en dolfijnen die hier vlakbij in de zee kunnen voorkomen. Ook wordt er uitleg gegeven over de walvisvangst, hoe de primitieve volkeren het vroeger deden, en hoe de vangst verboden werd toen die kanjers van zoogdieren dreigden uit te sterven. En kanjers, dat kan je echt letterlijk nemen. Zeker als je weet dat de zwaarste van allemaal ongeveer 150 ton(!) weegt. Na ons bezoek aan het museum vervolgden we onze trip en trachtte ik onderweg, bij iedere stop aan de zee een walvis te spotten, maar ze waren niet erg gewillig. Van ver kon je enkel een paar dolfijnen zien bewegen.
Hierna zetten we terug koers richting Baddeck, en stopten we onderweg even om nog een klein voorraadje in te slaan. Toen we rond 6 uur in ons resort aankwamen, gingen we (alweer) naar een seafood-restaurant. Nu ja, ik begin het wel al wat gewoon te worden... Bovendien hadden we een lekker vismenu gegeten. Gestart met een zeevruchtenchowder (soep met stukjes kreeft, st.-jakobs, ...), daarna een paar porties mosselen (niet echt vergelijkbaar met de onze, iets lichter en vooral: kleiner), en dan onze hoofdgerechten. De zoveelste kreeft in enkele dagen tijd voor papa, een 'snow crab' (ik denk niet dat die soort bekend is in België) voor mama, en voor mij een lekker zoete, op maplehout gerookte zalm met een gestoomde aardappel (al even zoet als die zalm, denk dat ik er per ongeluk wat veel maple syrup over gekapt had) en wat groentjes. Niet alleen ik vond het goed, ook mama beleefde duidelijk veel 'leute' aan het aan de krabbepootjes peuteren en prutsen.Afsluiten deden we allemaal met een lekker licht taartje (ECHT licht, geen ironie). Kortom, een geslaagd avondeten.
Nu zitten we alledrie nog wat na te genieten en wat uit te rusten van ons leuke dagje hier in en rond Baddeck. Morgen zetten we (zonder vest, toch wel laten liggen in Charlottetown zeker?) koers naar Halifax. Hopelijk regent dat daar niet te veel.
Doe ze daar de groeten in Uesteklue en omstreken, en aan die sukkeltjes die WEL op 1 september opnieuw naar school moeten, een goeie start van het nieuwe schooljaar gewenst!
(wij ook, maar het is makkelijker om te zeggen dat hij het leuk vindt 
