We beginnen langzaam aan ‘uit te bollen’ in Orlando. Het einde van de vakantie komt in zicht, en met gemengde gevoelens beginnen we ons klaar te maken voor de terugkeer.

We hebben, eerlijk gezegd, allemaal het gevoel van ‘Deze keer hebben we echt wel gezien wat we wilden zien’ (Washington was een heel goed idee), en we voelen dat we nog even van het lekkere weer willen profiteren, nog een beetje shoppen, en voor de rest nog lekker lui zijn nu het nog kan.

De hele voormiddag hebben we lekker rustig doorgebracht, vooral in het huisje (toch tot na de aankomst van de Tour-etappe, jammer genoeg net geen Belgische winst), en dan wat naar buiten, het zwembad in, en daarna met een boekje op het terras. Ik vluchtte als eerste naar binnen wegens ‘te warm’, en al snel volgden de twee anderen.

Zo rond twee uur zijn we rustig de wagen ingestapt (pfff heet zeg, die lederen zetels), en aan een gezapig tempo richting Florida Mall vertrokken. Nee, niet naar de Mall, wel naar de Barnes & Noble- boekenwinkel er vlak naast. Stomgeweg voorbijgereden aan die winkel, dus een rondje rond de Mall gereden. En op zo’n moment besef je hoe GROOT zo’n ding is. Voor wie Wijnegem Shopping zo’n beetje kent, wel, doe die oppervlakte minstens maal vijf, en je hebt een idee.

Maar kom, Barnes & Noble. Niet echt een enorme boekenwinkel, vergelijk hem met de Fnac, en je hebt een idee, maar wel een plek waar wij meer dan een uur in doorbrachten (of waren het er twee?) Sonja vond drie boeken van haar lijstje (waarom kocht ze er dan vijf? ), en zowel Jari als ik kochten ook een boek. Jari vond een leuk boekje van de zelfmoord-konijntjes, en ik vond er een over digitale fotografie.

En daarna reden we rustig richting International Drive. Zonder Garmin. (Ik ‘wist de weg’), komt uit dat we na een tijdje toch maar dat ding opgezet hebben, want een blik op de kaart leerde ons dat we ons grandioos misreden hadden. Nu, erg is dat niet, hoor. We hebben een leuke wagen, ik rij graag rond in de States, en een U-boot (oeps U-turn) is snel gemaakt.

Al snel stonden we aan de Wonder Works. Een soort van Technopolis, maar dan commerciëler opgevat. Allerlei proefjes, ‘belevingen’, simulators,… die je naar hartelust kon uittesten. Van een aardbevingssimulator, een spelletje virtuele ijshockey, een balletje laten rollen op basis van je hersengolven tot een volledig gesimuleerde rollercoaster-rit (die je nog zelf mocht samenstellen ook). Jammer genoeg was deze laatste attractie niet op Fat Americans (en dus ook niet op Fat Europeans zoals ik) berekend, dus ik mocht langs de kant blijven om foto’s te maken van een over de kop gaande simulator. Gelukkig was er ook nog een 4D-ride (een 3D-film, met bewegende stoelen, en wind-effecten), die ook een rollercoaster simuleerde. Echt wel leuk en vrij spectaculair. Wie ooit in Orlando iets zoekt om een uurtje of drie-vier mee bezig te zijn, en er ook nog iets van op te steken: dit is een aanrader.

Na het bezoek aan Wonder Works zijn we, zoals elk jaar naar Maggiano’s gegaan. En ik moet toegeven dat het een beetje een tegenvaller was. De aperitieven waren wel heel lekker (een Peach Bellini voor Sonja, een Manhattan voor mij, en zoals altijd een cola voor Jari), de tafel was klaar voor ons aperitiefje op was. Dus dat ging zoals altijd, Maar de afknapper was wel dat opeens de ‘Family Dinner’ niet meer mogelijk was voor drie personen. En wij kwamen speciaal met het idee die Family dinner te nemen (Twee voorgerechten, twee slaatjes, vier hoofdgerechten, en twee desserts)… Jammer genoeg enkel vanaf vier personen. Tja, niets aan te doen. Dan maar ‘gewoon’ bestellen. Een tomaat ‘caprese’ (met mozzarella, basilicum en balsamico-azijn) voor Sonja, gevulde paddestoelen voor mij, en (EINDELIJK) Calamari Fritti voor Jari. Blijkt nu dat de ober gewoon de bestelling van Jari niet genoteerd had. Onze voorgerechten kwamen vrij snel, maar Jari kreeg niets. Ober geroepen, en ja hoor, vergeten doorgeven. Leuk begin van de maaltijd.

Tegen de tijd dat Jari’s Calamari op tafel stonden, kwamen ze al met de hoofdgerechten (Spaghetti met ‘Meat Balls’ voor Jari, Canelloni van krab voor Sonja, en Saltimbocca van kip voor mij). We zijn snelle service gewoon bij Maggiano’s, maar dit was wel erg snel.

Jari had een veel te grote kom spaghetti, maar leve de ‘doggy bag’ (die honden in Amerika eten wel ERG goed, vind ik). We moesten wel speciaal zeggen dat we ook de calamari ‘geboxed’ wilden, want anders lag dat in de vuilbak. En ik begon me toch wel erg verveeld te voelen met de service. Sonja heeft me een beetje gekalmeerd, anders kreeg de ober vijf dollar fooi (normaal gezien is dat tussen 15 en 20 % van de rekening). Maar ik was nog braaf en maakte er dan maar een kleine negen dollar van (waren we tevreden geweest, dan had er zeker het dubbele als fooi gelegen). Het deed wat raar om ‘te weinig’ te geven, maar ik was echt niet tevreden van de service.

Het eten was lekker hoor, zoals altijd. Maggiano’s is echt een goed restaurant (ook weer een keten, je vindt er in heel Amerika), we gingen er niet voor niets voor de derde keer eten. Maar we waren echt wel een betere service gewoon.

Nu ja, misschien hadden we op de Franse nationale feestdag beter in een Frans restaurant geweest. En dan volop ‘Vive La France, Vive le Quatorze Juillet’ geroepen. Wie weet hoe goed we dan zouden bediend zijn J

En nu zit ik te bekomen van de maaltijd (die American Portions ook), met een kopje koffie. Meer lukt even niet.

Beste lezers, we wensen jullie met uitstel een goeie Veertien Juli. En, aangezien ze Zaterdag beginnen: Een goeie Gensche Fieste !!!!