Vandaag stond in het teken van 'verplaatsing', want we gingen van ons aller PEI (Prince Edward Island) naar Nova Scotia. Na het ontbijt dus eerst een autotrip naar de Wood Islands om de ferry te nemen naar Pictou op Nova Scotia. We hadden een plaatsje gereserveerd, dus konden vroeg op (en ook vlug af) de boot. Het was een goed uur varen en we konden de tijd opvullen met rondlopen op dek, Cows ijsjes-eten (Luc en Jari toch), beetje lezen en voetbal kijken. Dan kwamen we aan in onze volgende Canadese provincie, en die biedt ons direct een heel ander uitzicht: veel meer op en neer, zelfs op korte afstand van de zee heb je hier tamelijk hoge heuvels: de Highlands inderdaad. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Schotten dit eiland eeuwen geleden wel zagen zitten, met al die lochs en glens lijkt het wel heel erg op Schotland. De namen van dorpen en steden roepen hier dan ook veel herinneringen op aan Schotland: Glasgow, Inverness, Craigmore, Glencoe enzovoort. Naast de Schotse inwijkelingen vinden we ook nog veel sporen terug van de oorspronkelijke inwoners van dit schiereiland, de Mi'kmaq-indianen. Leuke namen van dorpjes: Pictou, Whycocomagh, Watmatcook. Nova Scotia is dus inderdaad gegroeid uit een mix van indianen en Schotten cfr titel. We veronderstellen dat hier na enkele decennia clans Mac Mi'kmaqs rondliepen. Ik had vroeger nog nooit van de Mi'kmaq gehoord - ik dacht eerst dat het een grapje was, weet je wel Mick Mac Jampudding en Jommeke haha. Maar is echt. Voor de rest vandaag: naast het doorkruisen van een deel van Noova Scootja (zoals de inboorlingen het uitspreken) hebben we een whiskydistilleerderij bezocht. How much more Scotia can you get. In Glenville maken ze de enige Canadese single malt whisky. We bezochten de distillery en proefden de whisky, die al heel wat prijzen won. We hebben een flesje gekocht, kwestie van voorbereiding voor onze wijnclub-whiskyproeverij van eind oktober. Best wel leuk uitstapje. Daarna doorgereden naar onze nieuwe verblijfplaats Baddeck, een toeristisch stadje aan het begin van de befaamde Cabot Trail. Die trail staat nog op het programma voor morgen - denk ik. Tenzij we te lang op de Ceilidh (kay-lee) blijven hangen vanavond. (Ceilidh: Keltische avonden in de pubs hier, met veel zang en drank, overal in de aanbieding :) ). We hebben ons eerst geïnstalleerd op onze kamer hier in het Inverary Resort en dan vroeg gaan eten. Profiteren van de nabije zee o yeah, daar gingen we weer: de lobsters, scallops, shrimps, crab en salmon gingen er weer vlot in. Het kreeftenbestand zal hier na onze doortocht al een stukje naar beneden gehaald zijn. Maar zeevruchten en vis is gezond, of dat houden we onszelf toch voor. En we hebben er nog niet genoeg van, helemaal niet. Nu zijn we terug op onze kamer. We lezen en kijken een paar foto's van 'den broaven goad uit' en maken ons de bedenking dat er nu - 5 uur later is het ondertussen in Oosteeklo dus bijna 3 uur 's nachts - waarschijnlijk de nodige zere hoofden en 'upset tummies' zijn. En dan moeten ze nog een dag 'uitgaan'. Olé - we drinken er hier ook een flesje Canadese wijn op in het zonnetje en straks gaan we nog een beetje Keltische liedjes meezingen in de pub. Ook de broave wittekes moeten toch een beetje uitgaan hé. Hopelijk zonder koppijn nadien. Want er wachten ons nog twee weken om Canada te verkennen. Tot binnenkort dus met meer nieuws vanuit Nova Scotia, Canada.
PEI... van een museumdorpje naar een oesterbar naar een uitverkochte afgaan
Goeienavond allemaal !
Vandaag is het onze laatste dag op PEI (zoals ze hier Prince Edward Island noemen). We blijven hier twee nachten slapen, dus we mochten de koffers in de hotelkamer laten inplaats van na het ontbijt de wagen in te laden. Het ontbijt was wat rommelig. Onvoorstelbaar hoe mensen zich gedragen rond een ontbijtbuffetje, vooral met zo'n wafel-ijzer waar je zelf je wafels mag bakken. Morgen zitten we er niet zo dicht bij. We starten de dag liever iets rustiger...
Nu ja, we namen lekker de tijd hoor. Rond half elf-elf vertrokken we. Relax rijdend (die BMW 328 rijdt echt wel lekker, al denk ik dat het leuker zou zijn met een gewone versnellingsbak). Eerste halte : Orwell Corner Village (http://orwellcorner.ca/ ). Deed ons wat denken aan het Bardelaere-museum, maar dan wel een 'stapje hoger'. Eerst een hall met oude karren, sleeën, een paar tractors, wat werktuigen, en een hele hoop foto's, en getuigenissen van hoe het er aan toeging in de harde tijden begin deze eeuw. Daarna gewoon rondwandelen in een dorpje, met een klasje, een winkel (met een 'jongedame' die ons een hele hoop uitleg gaf), een mini-postkantoor, ... tot de stallen met echte dieren natuurlijk, en de smidse waar je ook kon ruiken (en zien) dat deze onlangs nog gebruikt werd. En tenslotte nog een bezoek aan het kerhof. Toch eens de moeite om te zien, zo'n kerkhofje, met die stenen in het gras, geen zerken of grafkamers zoals bij ons.
En dan lekker karren. We hebben het eiland helemaal doorkruist, even goed kijken waar we over een brug konden, en dan leuk rijden, en rondkijken. Over brede banen, over slechte banen, en ook af en toe over 'dirt tracks' , zandwegen dus, soms gaat een weg gewoon over in een zandweg, en dat is best wel spectaculair rijden. In de winter moet dat zeker heel erg leuk zijn. We hoorden van die dame in het winkeltje dat ze dit jaar de ergste winter in heel haar leven (en volgens ons heeft ze al een pak winters meegemaakt), met "Snow up to 18 feet high". Dus tot zes meter hoog (opgewaaid tegen haar huis denk ik). Ze kon gewoon niet naar buiten zei ze. Stel je voor, een winter die maanden aan een stuk duurt, met constant sneeuw (we zien overal verkeerstekens, speciaal voor sneeuwscooters), en kou. Heel erge kou.... Brrrrrr
Nu ja, nu is het nog zomer, en dat konden we merken toen we aan de kust aan de noordkant van het eiland aankwamen. Dit is duidelijk een vakantie-eiland. Met overal hotels-motels-lodges-cottages- .... Nu staat alles vrij leeg, het seizoen is duidelijk bijna gedaan, maar er zijn toch nog zonnekloppers. Vandaag zagen we ons eerste echte zandstrand, en ja, er lagen zelfs mensen te zonnen! Wij niet, want we hadden onze zwembroeken (badpak) en handdoeken niet mee. (Mooi excuus hé)
Om onszelf te troosten zijn we dan maar verder de kust afgereden, tot we aan een kustplaatsje Malpeque. We hadden gelezen dat dit DE plek is om oesters te eten, en aangezien we een 'hongerke' hadden, (noem het ons vieruurtje), zijn we in een klein restaurantje binnengestapt, de Malpeque Oyster Barn. En ja, ze waren lekker. Ons eerste dozijntje was op voor Jari's 'Rockefeller oysters' (gegratineerde oesters op Frans brood, met aardappelsla, koolsla, tomaat en komkommer erbij) op tafel kwamen, dus we bestelden nog een dozijntje... Heerlijk vers, lokaal gevangen... hmmm. Ok, een beeeeeeeeeeetje decadent om elk een dozijn oesters binnen te slurpen als vieruurtje, maar het is nu éénmaal vakantie hé.
Hier in Charlottetown aangekomen, nog even in de kamer wat rusten, terwijl we een restaurantje uitzochten. Tripadvisor raadde een Afgaans restaurant aan, Sadat's Cuisine, dus dat is waar we naartoe trokken. Dat het restaurant op een kleine honderd meter van het hotel ligt, is een bonus Nu, we mogen blij zijn dat we nog eten kregen. Blijkbaar hadden ze voor ACHTHONDERD mensen meeneem-afgaan moeten klaarmaken (al vraag ik me af of ik dat echt wel goed gehoord had). Bijgevolg hadden ze enkel nog wat vegetarische schotels, en nog een heeeeeeel klein beetje kip. Jari was niet echt gelukkig, want hij wist helemaal niet wat we gingen krijgen, maar al bij al was het nog heel erg lekker. Heerlijke noedels met groentjes, super aubergines met tomaat en yoghurt, en zoetzure kip met rijst. Heerlijke rijst met rozijntjes en friemeltjes wortel, de saus heel zachtzuur maar lekker karamelzoet (met maple syrup, duidelijk te proeven). En de prijs? Een pak minder dan we voor de oesters betaald hadden . Dus we hebben onszelf getrakteerd op een ijsje bij Cows. IJssalon met bijhorend een gadget- en Tshirt - shop. Leuke t-shirts !!! Jari en ik hebben er ons eentje gekocht. Vanaf nu zoeken we niet meer op Google maar op Moogle
Van die t-shirts heb ik nog geen foto, maar die zullen zeker nog wel ergens op een fotootje opduiken vermoed ik
zo, en nu nog ff lekker rustig, morgen weer rijden. En met de ferry naar Nova Scotia. Weer een andere provincie van Canada...
Wisselvallige en rotsachtige trip naar Charlotte haar stad
Dag beste blogvolgers,
Vandaag ben ik, Jari, nog eens aan zet. Deze keer ga ik het hebben over onze trip van vandaag, die ons van Moncton naar Charlottetown (dus de stad van Charlotte) bracht. Om te beginnen stonden we deze morgen op in ons hotel in Moncton, rond half 7. Dan een ontbijtje nuttigen, en het moet gezegd, ze hadden daar wel een aantal leuke, technische snufjes om ons eten zo genietbaar mogelijk te maken. Zo was er bijvoorbeeld een pancakemachine. Héél handig. Knopje indrukken zoals bij een koffieapparaat en dan wachten tot je verse pancake naar buiten komt. Ook was er een handig toestelletje voorhanden om je bagels doormidden te snijden, als het ware een soort 'bagel-guillotine'. Echt leuk gevonden en... nog lekker ook! Na ons ontbijt gingen we terug naar onze kamer, om nog snel onze valiezen en andere zakken gereed te maken voor weer een nieuwe tocht. Eentje die vandaag werd georganiseerd door de mama. Wel was het zo dat bij die hele trip vooral rekening werd gehouden met mooi, zonnig weer. Viel het water toch wel met bakken uit de lucht zeker... Zelfs toen we even af de grote baan gingen, en de regen eventjes leek te minderen, kregen we bij het uitstappen aan de Shepody Bay alweer een buitje te verwerken. En GIETEN dat het deed... Dan maar rap terug in de auto, en wat verder de kustlijn gevolgd, tot we eindelijk uit de buien waren geraakt. Dan hielden we eerst halt bij een vijvertje waar er eendjes zouden ronddobberen (geen enkele gezien), die verzot zijn op van die kleine mugjes. Helaas bleken die dan weer verzot op een trio sympathieke Belgen, dus om hen niet te veel aan te trekken vervolgden we maar snel onze weg, tot een kaap ergens vlak bij de Fundy Bay, waar je bij mooi weer een perfect uitzicht hebt over Nova Scottia, waar we later nog naartoe trekken. Het was ondanks het iets mindere weer wel een mooi stukje natuur, een soort pittoreske kustlijn met allerlei vormen van keien, stenen en rotsblokken bezaaid. Een goeie evenwichtsoefening trouwens.
Daarna keerden we weer terug naar de Shepody Bay, deze keer zowaar in een stralend zonnetje. Hier bezochten we een soort van natuurpark, waar we een heel aantal door het hoogtij uitgeholde rotsen konden bewonderen. Deze hadden de gekste namen en bedoelingen, gaande van de Appelrots tot de Big Cove, de E.T.-rots, de Schoonmoedersrots en als toemaatje zelfs een rotsencomplex waarbij twee rotsen elkaar raken, elkaar lijken te 'kussen' als het ware. Hier worden dan ook vaak huwelijksvieringen gehouden. Na eventjes naar de uitleg van een gids te hebben geluisterd, keerden we terug naar de auto over het strand en door de bossen. Ik heb alvast één iets opgestoken aan deze tussenstop: er zijn nog mensen die mij 'un fils gentil' vinden. Merci dames die mij zo genoemd hebben, maar toch... Mij binnendoen gaat niet lukken :p
Daarna trokken we verder richting Charlottetown, gelegen op het Prince Edward's Island, verbonden met het Canadese vasteland door middel van een ellenlange brug, waarop niet veel meer te zien was dan water, en aan de uiteinden een mooi, groen landschap. Naar het schijnt is er hier een bekende Britse wielrenner die hier een stadje heeft; we gaan het morgen eens bezoeken ( for those who don't know, het gaat om Cavendish). Eens aangekomen in het hotel, dat uit twee blokken bestaat met ondergrondse verbinding, vonden we snel onze kamer weer, hebben we onze spullen uitgeladen en op TripAdvisor naar een goed restaurantje gezocht. Uiteindelijk kwamen we uit bij een soort van gezellig rumoerige pub in het centrum van de stad, waar we ons nog maar eens tegoed hebben gedaan aan een goed kreeftje en oesters en allerlei andere zeevruchten, en nog een steakje voor papa. Het was echt wel lekker, en de portie leek telkens weer groter dan ze uiteindelijk was. Dus voldaan keerden we terug naar ons kamertje hier, waar we nu, op dit tijdstip, ons klaar maken om in bed te duiken en van een welverdiende rust te genieten. We blijven trouwens ook morgen nog hier slapen;
Allez, slaapwel iedereen, tot de volgende, en als er Oosteeklonaars onze blog lezen, amuseert u nog mee den Broaven!
Jari
PS: Eigenlijk stond deze dag voor mij als Buffalo nog meer in het teken van de loting van de Champions League. En ik bekijk het resultaat met gemengde gevoelens. Enerzijds vermijd je met Zenit, Valencia en Lyon wel de grote kleppers, maar anderzijds zijn deze matchen soms moeilijker dan ze lijken. Maar ik blijf optimistisch, fingers crossed en blijven hopen dat we Europees mogen overwinteren! We gaan er 200 procent voor!!!
Van mariachi in Miramichi en andere fun on the road
Deze morgen begonnen met een stevig ontbijtje in Bathurst (weliswaar zonder bratwurst, maar met bagels, muffins en sloten koffie). Daarna dit stadje achter ons gelaten met gemengde gevoelens: doods, vergane glorie of gewoon off-season? Moeilijk te zeggen, maar voor ons geen hoogvlieger. We gaan voor een rit met tussenstopjes vandaag en dat bevalt ons wel. Eerste tussenstop: Miramichi. En net als we dit dorp of kleine stadje binnenrijden, klinkt inderdaad een mariachi-liedje op de radio. De nodige hilariteit en tongue-twisters in de auto. Grappig stadje, niet groot maar wel al veel levendiger dan Bathurst. We vinden het al direct jammer dat we gisteren niet doorreden naar hier. Na Miramichi komen we dorpjes tegen met de gekste namen: Kouchibouguac verleidt ons om van de voorgestelde reisweg af te wijken en kijk, we komen in dorpjes terecht waar veel lokaal toerisme is: veel campings, kleine restaurantjes, mountainbiketrails en alles vlak aan de kust. We passeren ook nog Richibucto en volgende stop wordt het vraagteken in Bouctouche. Het vraagteken, dat is hier het algemeen gebruikte symbool voor het infokantoor van de dienst toerisme. Je vindt 'vraagtekens' in alle dorpjes en de mensen zijn er erg behulpzaam en prijzen hun dorp/stadje met nodig enthousiasme aan. De dame in Bouctouche raadt ons in sappig Frans (Acadien) aan om een kijkje te nemen in Olivier Soapery en in het ecoreservaat Irving (La dune de Bouctouche). We beslissen haar raad te volgen. Het zeepfabriekje midden in Caribouland is charmant en absoluut 'bio'. Ze verwerken natuurlijke producten in hun zeepjes, van peer tot zeewier. Het ecocenter is ook wel leuk: er is een walkway in hout die meer dan een kilometer langs het strand en door vogelbroedgebied loopt. We lezen over de geschiedenis. De houten walkway werd sinds het begin van het ecocenter in 1997 al verschillende malen weggespoeld door stormen in zomer of winter. We zagen verschillende superhuizen vlak, maar dan ook vlak aan de kust en vaak met prieeltje vlak aan de kust en een bootje aan de achterdeur. De huizen zijn zeer leuk, in hout en in allerlei vrolijke kleuren, met een porch om boekjes te lezen of quilts te maken (komt ongetwijfeld van pas in de koude winters). Maar die stormen doen ons toch nadenken - misschien is het hier in de winter minder leuk. Hoewel... we komen overal trails tegen voor sneeuwscooters. Ik moet absoluut niet hebben van sneeuw in België (rijd niet graag met de auto door de sneeuw), maar ik zou het misschien toch wel zien zitten om met een sneeuwscooter rond te vroemen. Een vakantiehuis in Bouctouche? Extra: kreeft en zeevruchten à volonté en we zitten hier middenin het hoogseizoen.Al direct ideetje voor deze avond. Wat zien we nog: een wijnboer in Bouctouche (niet geproefd) en inderdaad zoals Patrick en Brigitte ons al zeiden: veel en mooie, supergrote grasperken (grasvelden?) en mensen die waarschijnlijk voor hun plezier met hun grasmaaier (zitmodel natuurlijk) rondtoeren. Want het moet gezegd: de graspleintjes zijn onberispelijk. Laatste stop voor vandaag: Moncton. Een iets groter stadje met charmante Main street. Jammer genoeg begint het 's avonds te regenen. We vieren onze huwelijksverjaardag in Catch 22 (lobster restaurant): lekkere kreeftenschotel met Canadese pinot gris. Voor Jari een casserole met kreeft, st jakobsvruchten en shrimps: ook lekker, zegt hij. Er kan nog net een klein dessertje bij. Jari heeft een superlekkere pannenkoek met praliné/maplesausje en ijs. Luc en ik een ijs met creme de menthe. Koffietje en terug naar het hotel. We vonden het vandaag een leuke dag. We houden wel van de kleinere dorpjes en steden en rijden graag vlak langs de kust op de kleine baantjes. Straks op tijd naar bed, want ik heb voor morgen al het een en ander gepland. Je hoort er nog van.
Boompje boompje boompje, en nog boompjes... wat een woud
Hey allemaal...
Een reis-dagje vandaag. Aangezien in het hotel in Rivière Du Loup geen ontbijt inbegrepen was, zijn we eens 'lokaal' gaan ontbijten. Voor een keer geen roerei, worstjes, spek, en andere klassiekers. We hadden een artisanale bakker gevonden (via internet), en daar zijn we dan ook (lekker !) gaan ontbijten. Heel vriendelijke mensen, en het brood was er zo lekker dat we er nog kochten voor ons middagmaal. We wilden nog even de 'Falls' bezoeken, maar vonden ze niet direct. Gelukkig bestaat er zoiets als Tourist information, hier in Canada aangeduid met een groot blauw bord met een wit vraagteken. Kan het duidelijker dan dat?
Dus we stopten nog even aan de waterval (best wel groot), in een park dat we misschien nog eens zullen bezoeken als we nog een keer blijven slapen in hetzelfde hotel in Rivière Du Loup, op de terugweg. En dan begon de rit naar Bathurst, een kustplaatsje in New Brunswick, op een goeie 350 kilometer (maar wel vier en een half uur rijden). Een groot deel van de rit ging over een ruime snelweg, waar je (wow zo snel) 110 km/u mag. Als je dat rijdt, vlammen zelfs de (reuzegrote) trucks je voorbij. Dus, even de snelheid opdrijven (leve cruise control) naar een kleine 120 per uur, zo reed ik rustig mee met de 'flow'. In Edmundston gingen we van de snelweg. Sanitaire stop (was nodig), en we hadden nog wat beleg nodig voor op ons brood waar heel de wagen naar rook. Dus we kochten wat in de ICA (leuke keten, veel verse producten), en gingen op een picknickplek aan de rivier lekker ouderwets brood en slaatjes eten.
De weg werd (na wat zoeken) verdergezet, nog even op die goeie snelweg, en dan na een tijdje op een 'iets mindere' weg. Je kon er nog doorrijden, maar meestal was de maximum snelheid maar 90. Je ziet wel veel meer van het land op zo'n weg. De rare mix van Europese landschappen (soms dacht je 'Ardennen', dan weer 'Luxemburg', dan weer 'Frankrijk'), waarin huizen en farms staan die er heel erg Amerikaans uitzien, franstalige borden, en raar frans op de radio. Heel leuk, maar je beseft wel dat je in een heel andere wereld rondrijdt dan je gewoon bent;
Op een bepaald moment sloegen we een andere weg in, en het benzinestation aan de kant gaf aan dat het volgende station op 138 kilometer zou zijn, en ja, op de GPS zag ik ook dat ik gewoon 138 km lang de weg moest volgen. Een weg die gewoon door de bossen ging. Je kwam af en toe een andere wagen tegen, en een groot deel van die andere wagens waren vrachtwagens geladen met boomstammen. Hier leven de mensen duidelijk van houthakken. En van de Moose-jacht. we zagen overal waarschuwing voor overstekende 'Mooses' , Elanden dus, maar geen enkele moose gezien... waarschijnlijk afgeknald door de jachtgekke Canadezen...
Ik moet zeggen, na een tijdje heb je het wel al gezien hoor... en wordt het een beetje saai, al die bomen, af en toe een bocht en dan weer een heel eind rechtdoor. Gelukkig gaat het op en neer, zodat je daar wat afwisseling hebt. Maar ik moest op een bepaald moment wel eventjes aan de kant gaan staat, puur omdat ik voelde dat ik riskeerde in te dommelen. Lang duurde het niet, even wat rondstappen, wat stretchen, en we konden weer verder.
Het hotel was makkelijk te vinden (de afrit daarentegen, daar sjeesde ik lekker aan voorbij, even niet opgelet... dus een omwegje van 15 kilometer aan mijn been). Dit is een iets ouder hotel, duidelijk niet dezelfde klasse als dat van gisteren, maar kom, het onthaal was heel erg vriendelijk, en de kamer is comfortabel. En het is maar voor één nacht.
Bathurst (of Bratwurst zoals ik het in de wagen begon te noemen) is niet echt spectaculair. Ik heb het idee dat we einde seizoen zijn. Bijna geen restaurants te vinden die open zijn, weinig mensen op pad, geen 'gezellige drukte' zoals in Montréal. we gingen te voet op zoek naar een restaurant in de buurt van het stadscentrum, maar vonden gewoon niets. Dan maar met de wagen op pad, en ergens gestopt in een soort fastfood joint 'Dixie Lee Chicken (zie de link helemaal onderaan)'. We hadden poutines(zie ons verslag uit Montréal) , niet echt de gezondste optie, maar kom, je moet ook eens kunnen 'zondigen'.
En nu zitten we rustig op de kamer. Jari met een puzzle-boek, Sonja een boekje en ik met mijn blogje... Wat zijn wij saaie mensen hé
Morgen rijden we door naar Monkton. Een grotere stad, we hopen dat we daar iets meer 'leven' vinden....
Vandaag ben ik ('t zoontje) eens aan de beurt om verslag uit te brengen, niet langer vanuit het zwoele Montréal, maar vanuit het rustige kleine stadje Rivière-du-Loup. Ligt toch wel een eindje van elkaar verwijderd: vannamiddag hebben we toch zo'n 400 kilometer afgelegd. Maar dat was dus 's namiddags. Laat ons beginnen bij het begin van de dag, op hotel in Montréal. Iedereen stond op een behoorlijk deftig uur op, zeker niet later dan 8 uur. Dan rond 9 uur naar beneden getrokken om nog een all-inontbijtje te nuttigen. We hadden echt keuze uit zoveel dingen, gaande van chocoladekoeken tot toastbrood tot roereitjes met worstjes en kleine aardappelblokjes, alsook een lokale specialiteit, de 'bagel', een soort donut.
Hierna repten we ons terug naar de kamer, waar we onze valiezen terug klaarmaakten om vervolgens uit te checken en ons gepakt en gezakt richting de auto te begeven, die door papa al tot voor de ingang werd gebracht. Dan trokken we weg uit Montréal-centrum en begaven we ons naar de eerste stop, het Olympische park,gekenmerkt door een opvallende toren die verbonden is met het oude atletiekstadion waar Ivo Van Damme (wie herinnert zich dat nog, ik als niet-geborene alvast niet... ;) zo goed presteerde op de 800 meter ). Op hetzelfde terrein bevond zich binnenin het stadion ook het olympische zwembad (MET tribunes), de velodroom, een insectarium, een jardin botanique, maar wat mij het meeste aanstond was het voetbalstadion van Montréal Impact dat zich ook op de site bevond. En voor de kenners: Impact is de ploeg waar sinds kort Didier Drogba (ex-Chelsea) bij speelt, maar er zit ook een Rode Duivel in de selectie, namelijk Laurent Ciman (ex-FCB en -Standard). Hij kwam niet naar hier voor het geld, maar voor hulp te zoeken voor zijn autistische dochtertje, wat tonnen RESPECT verdient!
Na ons bezoek aan het Olympische park hebben we onze weg verdergezet en hebben we langs een aantal pittoreske randgemeenten en kleine voorsteden gereden, maar langs onze route van vandaag lagen vooral veel meren en rivieren, wat toch echt een prachtig uitzicht gaf! Onderweg stelden we al te vaak vast dat Canada echt wel een mengelmoes is van de Europese en Amerikaanse cultuur. De behuizing en het vrachtvervoer zijn echt American Style, terwijl de Franstalige publiciteit en aanwijzingsborden langs de kant van de weg je eerder het gevoel geven door Frankrijk te rijden. En sommige oogjes hebben soms een bizar, maar wel uiterst fraai kantje. Zo waren er bepaalde dorpje die qua behuizing zeer eenvoudig ogen, met vooral middelgrote huizen (geen krotten, maar ook geen kasten van villa's), maar om de hoek loert er dan ineens een mastodont van een kerk, die zelfs meer wegheeft van een kathedraal. Een zéér grappig uitzicht waar we dan ook eens smakelijk om moesten lachen.
Next stop: een paar winkeltjes in en rond Trois-Rivières, waar we wat voorraad gingen inslaan omdat we wisten dat het tweede deel van de tocht een ietwat saaie rit op de autosnelweg ging zijn. Dus hebben we van de gelegenheid geprofiteerd om nog even voor aanvang van die tocht een tussendoortje te eten langs de kant van de weg.
Na een lange, saaie rit over de autosnelweg met onderweg nog wat fileleed op de ring rond Québec en met nog een aantal wegenwerken, maar desalniettemin ook langs en over een aantal waterlopen (los van de snelweg blijft het echt een prachtige streek om door te rijden) kwamen we rond half 7 aan bij ons hotel in Rivière-du-Loup, een vrij chique Best Western-hotel, met toch een hoog aantal sterren. Eerst ingecheckt en onze bagage uitgeladen, om dan online te bekijken waar we ergens een goed restaurantje konden vinden. Uiteindelijk kozen we ervoor om bij de 'buren' te gaan eten, een lekker Italiaans restaurantje 'Saint-Patrice', al kreeg ik mijn hoofdgerecht, fettucine (pasta) met zeevruchten, niet helemaal op omdat ik me een beetje op de grootte van het voorgerecht had verkeken (calamari fritti voor mij en papa, blijft toch mijn favoriet), maar dat was echt geen probleem voor mij. Na een deugddoend koffietje zijn we dan terug naar ons hotel gegaan. En wat is het toch handig als uw kamer vlak aan een nooduitgang-deur ligt, je hoeft allesinds geen hele eind rond te gaan...
Dat was het voor vandaag, Veel leesplezier (ge gaat het nodig hebben, geloof ik!) en tot de volgende! Morgen geef ik de fakkel weer ff door aan mama of papa, zij zien wel wie aan de beurt komt.
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft. Dus eerst naar de oude stad - het was overal nog zeer kalm zo op een zondagmorgen. We waren inderdaad ook vlug aan de rivier, bezochten de oude haven. Daar is alles ingesteld op de zondagse wandelaar/jogger/fietser. Het deed ons een beetje denken aan Lissabon, Parc de Nacoes, met walkways naast de rivier en opgewaardeerde oude havengebouwen. En zeer veel fietsers - heel de dag en overal in de stad trouwens. Verder gewandeld en dan kwamen we terecht op een soort folkloristische markt, met allerlei oude ambachten, muziek, kraampjes met streekproducten, gespeelde historische tafereeltjes. Iedereen in klederdracht. Was wel leuk. Nadien verder door het oude stadscentrum, vol met kunstgaleries en restaurantjes en winkeltjes. Klein beetje geshopt (magneetjes, oorbellen). Toen Chateau Ramezay bezocht, één van de oudere en statiger huizen van Montréal. Nadien waren we nog niet moegewandeld maar wel toe aan een kleine verfrissing want het was al goed heet hier in Montréal. Iets gaan drinken dus en dan vol goede moed naar Plateau Mont-Royal, een volledig opgewaardeerde buurt voor de Canadeze hipsters. Leuke huizen met smeedijzeren balkons en trappen buiten, typisch voor de buurt. Wel mooi, ook overal zeer veel groen, mooi verzorgde tuinen en parken. In sommige parken zien we ipv bloemen trouwens tomaten, komkommers, tuinkruiden enz. Het nuttige aan het aangename gekoppeld, goed idee. Nog eventjes getwijfeld of we niet zouden doorgaan tot de top van de koninklijke berg (Mont royal vandaar Montréal) maar dat was nog enkele kilometers en vooral hoogtemeters verder en zo flink zijn we nu ook weer niet. Maar wel terug naar ons hotel gewandeld. We voelden ons beentjes wel na al dat stappen en het tijdsverschil speelt ons nog wat parten. 6 uur maar het voelt aan als middernacht, ja. Op tijd gaan eten dan maar, we willen op tijd naar bed om ook morgen op tijd wakker te zijn. We hebben geopteerd voor een snelle hap, de specialiteit hier in Montréal poutine. Het is een combi van frietjes met kip en kaas, overgoten met een speciale saus. Het deed ons vooral denken aan frietjes met stoverijsaus. Niet slecht maar geen hoogvlieger. Wel OK: we aten in een microbrasserie, een microbrouwerij dus. Je vindt er hier meerdere, lokale brouwerijtjes met elk eigen specialiteiten. Was best goed, de IPA die ik dronk. Luc proefde in kleine glaasjes alle (6) biertjes van brouwerij Les 3 brasseurs, vooral de Black IPA en een speciaal biertje met gember waren lekker blijkbaar. Terug naar het hotel. Onderweg voorbij de Grande bibliothèque van Montréal gekomen (twee maal vandaag) en wat valt ons op: zelfs op zondag open en veel volk aanwezig. Zelfs deze avond (na 20 u!) nog altijd open en veel mensen die lazen/internetten. Blijkbaar waardeert men in Canada nog wel de sociale functie van een bib. Dan terug door het bruisende Latin Quarter. Hier is het al twee dagen van middag tot nacht countryfestival ("het feest kan beginnen want wij zijn binnen", of beter gezegd: buiten, want alles is in openlucht te doen en het is ook echt terrasjesweer), veel volk en veel ambiance op het plein. De drank vloeit rijkelijk, er zijn hier hele bendes Benidorm Bastards met flashy karretjes. Volgens de receptionist van ons hotel is dat hier in de zomer normaal dat er gefeest wordt, de mensen moeten in de winter veel te lang binnenzitten dus moeten ze extra profiteren van de korte zomer. Ik heb een beetje de indruk dat ik nog niet echt samenhangende tekst typ, maar bon, beter dan niets. En nu ga ik rusten. Misschien plaatst Luc nog wel een paar foto's van vandaag. Morgen trekken we verder Canada in.
Dag beste lezers van onze blog,
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft.
