Vanmorgen zijn we eens niet wakker gemaakt door een brand-alarm, dus we hebben tot zeven uur uitgeslapen (dat uurverschil is nog steeds niet helemaal verwerkt, dat belooft voor als we thuiskomen, en tegen dan wel helemaal aan de Amerikaanse tijd gewoon zijn)
Ons koffietje en Jaris fruitsap (gratis, want ik ben lid van hun frequent guest-programma vooral wegens de gratis WIFI verbinding), heeft ons gesmaakt. En rond een uur of half negen zijn we op pad gegaan. Eerst gingen we op zoek naar een plaats om te ontbijten, want dat is niet in de prijs inbegrepen hier (ja, we zijn soms een beetje zuinig, ik geef het toe), en we zijn geland in de diner hier schuin tegenover het hotel. Echt iets typisch Amerikaans, en een enorme keuze. Sonja had pancakes met een soort roomkaas of zoute slagroom of (we weten niet goed wat het is, we kregen het allemaal in een klein kommetje bij ons bord. Jari vond het in elk geval erg lekker), en blueberry-compote. Stevige beestjes, die pannenkoeken, met een kom koffie waarin je kan gaan zwemmen erbij, een vrij stevig ontbijt. Al kan het steviger. Jari had een omeletje met gerookte zalm, bieslook, tomaat met toast en hash browns (bruine patatjes voor de kenners, een soort gebakken aardappels voor wie niet vertrouwd is met oma-terminologie). En ik? Tja Toast , een omeletje, hash browns, chicken sausage (een soort hamburger van kippengehakt), kopje koffie extra large, en oh ja, ook drie pannenkoeken, whole wheat (dus volkoren). Voor het geval ik niet stevig genoeg gegeten had met wat ik hiervoor opgesomd had.
Na het ontbijt hobbelden (stappen kan je het niet noemen met zon volle maag) naar de ingang van de Metro (onvoorstelbaar hoe diep onder de grond dat ding ligt Zon lange roltrappen heb ik nog niet vaak gezien ). Voor vandaag hebben we dagtickets gekocht, niet echt goedkoop, maar kom, 9 dollar valt al bij al nog mee. Eén keertje overstappen op de oranje lijn, en we kwamen naar boven in de buurt van het kapitool. Op goed geluk maar gaan aanschuiven (eerst voor de tasjescontrole), om dan te horen dat we, ook al hadden we niet gereserveerd, toch meekonden op een rondleiding door het kapitool. Eerst een film (natuurlijk heel erg patriottistisch, typisch voor de US of A, en zeker in het hart van hun democratie, The Capitol), en dan aanschuiven om een koptelefoon te krijgen. Ja een koptelefoon. De gids sprak in een klein microotje, en wat ze zei hoorden wij dan in onze koptelefoons. Leuke uitvinding, scheelt een hoop lawaai, en je verstaat de gids echt goed.
De rondleiding zelf is wel interessant, je ziet niet ENORM veel, maar toch krijg je een fatsoenlijke uitleg, en het is wel eens interessant om die plaatsen in het echt te zien die je af en toe op TV ziet.
Na de rondleiding, nog naar the Library of Congress gegaan (heel mooie tentoonstelling over de Amerikaanse vroegste geschiedenis gezien), en daarna met de metro (natuurlijk, wie gaat er nu te voet als hij dagtickets heeft voor de metro?) naar de Smithsonian musea. Ter gelegenheid van vier Juli (Nationale feestdag, voor degenen die het niet wisten), staat op de mall een heel tentendorp opgesteld, waar je live muziek kunt beluisteren, en waar je kan proeven van allerlei soorten exotisch voedsel. Maar we gingen er rustig aan voorbij (veel te warm, en veel te veel keitjes in het zand van het pad voor Sonjas en mijn sandalen), naar het Smithsonian National Air and Space museum.
Wat een drukte was het daar, zeg Is het omdat alle Smithsonian Musea gratis zijn, dat ze zoveel bezoekers trekken? Of is het gewoon omdat ze zo interessant zijn, en er zoveel leuke dingen te zien zijn? In elk geval, je kon er over de koppen lopen. Na de traditionele controle van de rugzak, en de metaaldetector, zijn we direct naar de eerste verdieping (second floor) gegaan, om aan de drukte te ontsnappen. Alhoewel, dat was maar relatief, dat ontsnappen. Voor wie van vliegtuigen en raketten houdt, is dit een heel interessant en spectaculair museum. Van de gebroeders Wright, over de Spirit of Saint-Louis, naar gevechtsvliegtuigen uit de eerste en de tweede wereldoorlog, een schaalmodel van een vliegdekschip, exemplaren van allerlei straaljagers, dubbeldekkers, zelfs de Breitling Orbiter (wie kent die nog? ), het eerste vliegtuig dat door de geluidsmuur brak, tot exemplaren van de onbemande tuigen die ze momenteel in Afghanistan en zo inzetten.
Het gedeelte over de ruimtevaart, daar gingen we vrij snel doorheen, want dat hebben we op Cape Canavaral al veel beter en vooral, veel rustiger kunnen bekijken.
Onderweg naar huis, in een overvolle metro (problemen met de dienstregeling, wat resulteerde in lange wachttijden, en vrij zwaar beladen metrostellen), stopten we op de Dupont Circle, waar Sonja vrijdag een boekenwinkel gezien had, en dan opnieuw de metro in, naar het hotel. Even opfrissen, pc opstarten (om naar het resultaat van de eerste Tour-rit te kijken, leuk nieuws: Gilbert gewonnen en in het geel), en dan hier gewoon in het restaurant van het hotel gegeten. Barbecue-avond. Alhoewel, de clams met linguini alfredo (tagliatelli in roomsaus dus), de rockfish (geen idee hoe dat in het nederlands heet), en de mossels kwamen niet van de BBQ. En de heerlijke chowder van mais en krab, die had ook wel niet op de hete kolen gestaan. BBQ ribbetjes en kipfilets hadden dat natuurlijk wel.
Zoals zo vaak hebben we geprobeerd Amerikaanse porties op te krijgen, maar helemaal lukte het niet (alhoewel Jari deed flink zijn best). Ik kreeg zelfs mijn mango-sorbet (twee REUZE-bollen) niet op (Sonja probeerde, maar moest zich ook gewonnen geven met haar pompelmoes-campari-sorbet)
En nu, nu liggen Sonja en Jari al in bed, terwijl ik de laatste hand leg aan deze tekst. Lang trek ik het toch niet meer, want we staan morgen weer om zeven op. Nog snel een paar fotos verkleinen om hierbij te posten, en dan kruip ik ook lekker in bed. Lastige dagen hoor, hier in Washington.
Maar wel heel erg interessant. En dat vindt Jari ook. Gelukkig maar.
En nu is het eens aan mij om de computer van mijn mannen af te pakken!
Gisteren was onze eerste volle dag in Washington (ja, gisteren, want we waren s avonds te moe om nog te bloggen en lagen al op een onnatuurlijk vroeg uur voor de Wittekes in ons bed) en het is zeker meegevallen.
Washington is een zeer ruime en groene stad, zeker niet hectisch. Veel mensen op de fiets en te voet (joggers en wandelaars), brede en propere voetpaden, een goed metronetwerk, veel leuke kleine restaurantjes (alle soorten keukens van Ethiopisch tot Afghaans of Colombiaans je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het hier).
We vertrokken te voet naar het centrum. De afstanden vallen mee,maar we doen heel veel te voet, dus af en toe de metro nemen is toch wel nodig. Onderweg een koffietje en ontbijtkoekje bij Starbucks en dan naar ons eerste doel: het Witte Huis. Fotootjes genomen natuurlijk, als bewijs dat we hier echt geweest zijn. De voorbereidingen voor de festiviteiten van maandag (nationale feestdag 4th of July) zijn al in volle gang. Er is vanalles te doen op die dag, vuurwerk, folkfestival, optredens, enzovoort. We zien wel waar wij naartoe gaan.
Na ons wandelingetje naar het Witte Huis (Obama had jammer genoeg geen tijd om ons te ontvangen) gingen we naar één van de befaamde Smithsonianmusea: Museum of American History. Immense musea, gratis toegang, ook veel hands-on dingetjes (leuk voor Jari en ook voor ons, proefjes doen enzo) en Jari oefent zijn Engels. We zagen er heel veel zaken zoals de eerste Amerikaanse vlag, stoomtreinen, oude autos, baljurken van de First Ladies van vroeger tot nu, jeeps uit de WO, de hoed die Lincoln droeg toen hij vermoord werd en eigenlijk te veel om op te noemen. Toch een zestal uurtjes rondgelopen en onze voeten waren moe van het slenteren.
Buitengekomen uit de airconditioning gaf weer een temperatuurschok. Het is hier ongeveer 30°, maar het is doenbaar door de vele schaduw. Binnen koelt men altijd flink tot ongeveer 20° denk ik. Moet een centje kosten.
s Avonds hier in de buurt op een terrasje gaan eten en een cocktailke drinken. Frozen margherita voor mij, Martini voor Luc en een straffe cola voor Jari. Daarna pastagerechtje voor Jari en mij (Seafood linguini) en gebraden kip voor Luc. Meer dan een hoofdgerecht kan er niet in we zijn nog niet gewend aan de Amerikaanse porties.
Goed geslapen en straks gaan we weer op pad naar het centrum. Jari is al aan het zoeken waar hij vanavond iets van de Tour kan zien. We kunnen Radio 1 horen, maar geen Livestream van Sporza.
PS Ik heb ook al enkele toffe boekenwinkels gezien daar ga ik vandaag zeker eens langs!!! Ik heb mijn lijstje klaar. En mijn mannen gaan mee om de buit te dragen (allé dat hoop ik toch).
Als we aangekomen waren in Washington DC geraakten we snel door de douane heen. Hierna konden we snel de bagage bemachtigen, waarna we door een vriendelijke, alsmaar telefonerende, taxichauffeur opgepikt werden. De voerde ons naar het hotel waarin we tot 5 juli zullen overnachten (want dan vertrekken we naar Florida). Dit hotel heet Omnishoreham en maakt deel uit van de Omni-groep.
Jammer genoeg schreef de receptioniste niet duidelijk genoeg want eerst dachten we dat we kamer 571 hadden, maar toen we de deur probeerden op te maken, deed een vrouw de deur open. (Oops, sorry, wrong room !!!). Daarna wisten we dat het om kamer 511 ging (waarvan de deur WEL goed openging, en waar geen verraste mevrouw de deur opendeed).
Eénmaal we onze bagage hadden, en ook hadden uitgeladen, vertrokken we om het hotel te verkennen. Waar is het zwembad? Waar zijn de restaurantjes? Waar is het café? (belangrijk voor papa en mama) . Eénmaal het café gevonden, hebben mama & papa een biertje gedronken, en ik een grote cola. We kregen een iets te grote kom nootjes bij onze drank, al hadden we wel zoveel honger dat we hem half leeggegeten hebben J
Maar we moesten ook niet teveel eten, want we zochten later nog naar een restaurant in de buurt van het hotel (niet in het hotel dus).
Uiteindelijk kwamen we uit bij een libanees restaurant. We aten er een menu van mezze.
Starten deden we uiteraard met een koude mezze: houmous, auberginesalade, gevulde druivenbladeren,
Hierna kregen we als hoofdgerecht een portie warme mezze, met rijst, kip, lamsvlees, gehaktballetjes,
Om af te sluiten dronken mama en ik een theetje (ja ik dronk thee !! ), en papa een dubbele espresso. Een foto van ons restaurantbezoek staat hierbij.
Na een moeilijke nacht slapen (papa lag af en toe te snurken, maar ik blijkbaar ook), overkwam ons opnieuw een verrassing. Toen ik op het toilet zat, ging opeens om zes uur s ochtends het brandalarm af. Iedereen naar buiten, en de brandweerwagens waren in aantocht ! Mijn vader had een hele reeks fotos hiervan getrokken. (die komen later wel op het blog)
De laatste loodjes voor het vertrek boven liggen drie valiezen open op de grond, paniekerige reactie van Sonja : "Help ik krijg mijn valiezen niet gevuld". Eens zien wat ze zegt als we weer pakken in Orlando, binnen enkele weken.
Daarnet wat gesukkeld met online inchecken. Blijkt dat onze tickets (Continental) voor een United Airlines-vlucht zijn (codeshare heet zoiets), en dat het dus niet mogelijk is om online in te checken. Wat een heerlijk nieuws. In plaats van lekker snel ingecheckt te zijn, 'mogen' we morgen lekker gaan aanschuiven in de rij. Tja, jammer maar helaas.
In elk geval, de vlucht vertrekt om 12 uur , en 8 uur later, om twee uur 's middags dus, landen we in Washington. Vandaar nemen we de taxi naar het hotel.
Oh ja, ons adres in Washington: Hotel Omni Shoreham 2500 Calvert Street, NW Washington DC 20008
Ziet er wel een leuk hotel uit. Eens zien of de beloofde gratis WIFI ook echt gratis zal zijn
Maandag 27 Juni (Dinsdag 28 Juni, eigenlijk, aangezien het alweer na middernacht is)
Zo, we zijn in volle voorbereiding nu Binnen twee dagen zullen de valiezen klaarstaan, en rond half acht worden we opgehaald door de taxi.
We hebben al wat rondgekeken op het net wat we gaan doen, vooral voor Washington hebben we een aantal plannetjes. Orlando, daar hebben we enkel al beslist dat we naar Universal gaan, en er een ticket van drie dagen gaan kopen, en dat we heel waarschijnlijk Bush Gardens zullen 'doen'. En voor de rest? Oh, luieren, lezen, zwemmen, food channel kijken (ja ik vind dat leuk), zoeken naar een zender die de ritten van de Tour uitzendt, shoppen (Jari is superblij als hij ons over shoppen hoort praten, maar eigenlijk eindigt hij altijd als degene die de meeste spulletjes krijgt)
We zien nog wel Nu nog heel ff de laatste loodjes, Sonja werkt morgen haar laatste dag, ik woensdag.
In elk geval, we hebben er zin in.
En deze blog, we gaan die toch bijwerken. Voor het thuisfront. En voor onszelf, misschien ook een beetje zie het als een dagboek van een reis.
