Van mariachi in Miramichi en andere fun on the road
Deze morgen begonnen met een stevig ontbijtje in Bathurst (weliswaar zonder bratwurst, maar met bagels, muffins en sloten koffie). Daarna dit stadje achter ons gelaten met gemengde gevoelens: doods, vergane glorie of gewoon off-season? Moeilijk te zeggen, maar voor ons geen hoogvlieger. We gaan voor een rit met tussenstopjes vandaag en dat bevalt ons wel. Eerste tussenstop: Miramichi. En net als we dit dorp of kleine stadje binnenrijden, klinkt inderdaad een mariachi-liedje op de radio. De nodige hilariteit en tongue-twisters in de auto. Grappig stadje, niet groot maar wel al veel levendiger dan Bathurst. We vinden het al direct jammer dat we gisteren niet doorreden naar hier. Na Miramichi komen we dorpjes tegen met de gekste namen: Kouchibouguac verleidt ons om van de voorgestelde reisweg af te wijken en kijk, we komen in dorpjes terecht waar veel lokaal toerisme is: veel campings, kleine restaurantjes, mountainbiketrails en alles vlak aan de kust. We passeren ook nog Richibucto en volgende stop wordt het vraagteken in Bouctouche. Het vraagteken, dat is hier het algemeen gebruikte symbool voor het infokantoor van de dienst toerisme. Je vindt 'vraagtekens' in alle dorpjes en de mensen zijn er erg behulpzaam en prijzen hun dorp/stadje met nodig enthousiasme aan. De dame in Bouctouche raadt ons in sappig Frans (Acadien) aan om een kijkje te nemen in Olivier Soapery en in het ecoreservaat Irving (La dune de Bouctouche). We beslissen haar raad te volgen. Het zeepfabriekje midden in Caribouland is charmant en absoluut 'bio'. Ze verwerken natuurlijke producten in hun zeepjes, van peer tot zeewier. Het ecocenter is ook wel leuk: er is een walkway in hout die meer dan een kilometer langs het strand en door vogelbroedgebied loopt. We lezen over de geschiedenis. De houten walkway werd sinds het begin van het ecocenter in 1997 al verschillende malen weggespoeld door stormen in zomer of winter. We zagen verschillende superhuizen vlak, maar dan ook vlak aan de kust en vaak met prieeltje vlak aan de kust en een bootje aan de achterdeur. De huizen zijn zeer leuk, in hout en in allerlei vrolijke kleuren, met een porch om boekjes te lezen of quilts te maken (komt ongetwijfeld van pas in de koude winters). Maar die stormen doen ons toch nadenken - misschien is het hier in de winter minder leuk. Hoewel... we komen overal trails tegen voor sneeuwscooters. Ik moet absoluut niet hebben van sneeuw in België (rijd niet graag met de auto door de sneeuw), maar ik zou het misschien toch wel zien zitten om met een sneeuwscooter rond te vroemen. Een vakantiehuis in Bouctouche? Extra: kreeft en zeevruchten à volonté en we zitten hier middenin het hoogseizoen.Al direct ideetje voor deze avond. Wat zien we nog: een wijnboer in Bouctouche (niet geproefd) en inderdaad zoals Patrick en Brigitte ons al zeiden: veel en mooie, supergrote grasperken (grasvelden?) en mensen die waarschijnlijk voor hun plezier met hun grasmaaier (zitmodel natuurlijk) rondtoeren. Want het moet gezegd: de graspleintjes zijn onberispelijk. Laatste stop voor vandaag: Moncton. Een iets groter stadje met charmante Main street. Jammer genoeg begint het 's avonds te regenen. We vieren onze huwelijksverjaardag in Catch 22 (lobster restaurant): lekkere kreeftenschotel met Canadese pinot gris. Voor Jari een casserole met kreeft, st jakobsvruchten en shrimps: ook lekker, zegt hij. Er kan nog net een klein dessertje bij. Jari heeft een superlekkere pannenkoek met praliné/maplesausje en ijs. Luc en ik een ijs met creme de menthe. Koffietje en terug naar het hotel. We vonden het vandaag een leuke dag. We houden wel van de kleinere dorpjes en steden en rijden graag vlak langs de kust op de kleine baantjes. Straks op tijd naar bed, want ik heb voor morgen al het een en ander gepland. Je hoort er nog van.
Boompje boompje boompje, en nog boompjes... wat een woud
Hey allemaal...
Een reis-dagje vandaag. Aangezien in het hotel in Rivière Du Loup geen ontbijt inbegrepen was, zijn we eens 'lokaal' gaan ontbijten. Voor een keer geen roerei, worstjes, spek, en andere klassiekers. We hadden een artisanale bakker gevonden (via internet), en daar zijn we dan ook (lekker !) gaan ontbijten. Heel vriendelijke mensen, en het brood was er zo lekker dat we er nog kochten voor ons middagmaal. We wilden nog even de 'Falls' bezoeken, maar vonden ze niet direct. Gelukkig bestaat er zoiets als Tourist information, hier in Canada aangeduid met een groot blauw bord met een wit vraagteken. Kan het duidelijker dan dat?
Dus we stopten nog even aan de waterval (best wel groot), in een park dat we misschien nog eens zullen bezoeken als we nog een keer blijven slapen in hetzelfde hotel in Rivière Du Loup, op de terugweg. En dan begon de rit naar Bathurst, een kustplaatsje in New Brunswick, op een goeie 350 kilometer (maar wel vier en een half uur rijden). Een groot deel van de rit ging over een ruime snelweg, waar je (wow zo snel) 110 km/u mag. Als je dat rijdt, vlammen zelfs de (reuzegrote) trucks je voorbij. Dus, even de snelheid opdrijven (leve cruise control) naar een kleine 120 per uur, zo reed ik rustig mee met de 'flow'. In Edmundston gingen we van de snelweg. Sanitaire stop (was nodig), en we hadden nog wat beleg nodig voor op ons brood waar heel de wagen naar rook. Dus we kochten wat in de ICA (leuke keten, veel verse producten), en gingen op een picknickplek aan de rivier lekker ouderwets brood en slaatjes eten.
De weg werd (na wat zoeken) verdergezet, nog even op die goeie snelweg, en dan na een tijdje op een 'iets mindere' weg. Je kon er nog doorrijden, maar meestal was de maximum snelheid maar 90. Je ziet wel veel meer van het land op zo'n weg. De rare mix van Europese landschappen (soms dacht je 'Ardennen', dan weer 'Luxemburg', dan weer 'Frankrijk'), waarin huizen en farms staan die er heel erg Amerikaans uitzien, franstalige borden, en raar frans op de radio. Heel leuk, maar je beseft wel dat je in een heel andere wereld rondrijdt dan je gewoon bent;
Op een bepaald moment sloegen we een andere weg in, en het benzinestation aan de kant gaf aan dat het volgende station op 138 kilometer zou zijn, en ja, op de GPS zag ik ook dat ik gewoon 138 km lang de weg moest volgen. Een weg die gewoon door de bossen ging. Je kwam af en toe een andere wagen tegen, en een groot deel van die andere wagens waren vrachtwagens geladen met boomstammen. Hier leven de mensen duidelijk van houthakken. En van de Moose-jacht. we zagen overal waarschuwing voor overstekende 'Mooses' , Elanden dus, maar geen enkele moose gezien... waarschijnlijk afgeknald door de jachtgekke Canadezen...
Ik moet zeggen, na een tijdje heb je het wel al gezien hoor... en wordt het een beetje saai, al die bomen, af en toe een bocht en dan weer een heel eind rechtdoor. Gelukkig gaat het op en neer, zodat je daar wat afwisseling hebt. Maar ik moest op een bepaald moment wel eventjes aan de kant gaan staat, puur omdat ik voelde dat ik riskeerde in te dommelen. Lang duurde het niet, even wat rondstappen, wat stretchen, en we konden weer verder.
Het hotel was makkelijk te vinden (de afrit daarentegen, daar sjeesde ik lekker aan voorbij, even niet opgelet... dus een omwegje van 15 kilometer aan mijn been). Dit is een iets ouder hotel, duidelijk niet dezelfde klasse als dat van gisteren, maar kom, het onthaal was heel erg vriendelijk, en de kamer is comfortabel. En het is maar voor één nacht.
Bathurst (of Bratwurst zoals ik het in de wagen begon te noemen) is niet echt spectaculair. Ik heb het idee dat we einde seizoen zijn. Bijna geen restaurants te vinden die open zijn, weinig mensen op pad, geen 'gezellige drukte' zoals in Montréal. we gingen te voet op zoek naar een restaurant in de buurt van het stadscentrum, maar vonden gewoon niets. Dan maar met de wagen op pad, en ergens gestopt in een soort fastfood joint 'Dixie Lee Chicken (zie de link helemaal onderaan)'. We hadden poutines(zie ons verslag uit Montréal) , niet echt de gezondste optie, maar kom, je moet ook eens kunnen 'zondigen'.
En nu zitten we rustig op de kamer. Jari met een puzzle-boek, Sonja een boekje en ik met mijn blogje... Wat zijn wij saaie mensen hé
Morgen rijden we door naar Monkton. Een grotere stad, we hopen dat we daar iets meer 'leven' vinden....
Vandaag ben ik ('t zoontje) eens aan de beurt om verslag uit te brengen, niet langer vanuit het zwoele Montréal, maar vanuit het rustige kleine stadje Rivière-du-Loup. Ligt toch wel een eindje van elkaar verwijderd: vannamiddag hebben we toch zo'n 400 kilometer afgelegd. Maar dat was dus 's namiddags. Laat ons beginnen bij het begin van de dag, op hotel in Montréal. Iedereen stond op een behoorlijk deftig uur op, zeker niet later dan 8 uur. Dan rond 9 uur naar beneden getrokken om nog een all-inontbijtje te nuttigen. We hadden echt keuze uit zoveel dingen, gaande van chocoladekoeken tot toastbrood tot roereitjes met worstjes en kleine aardappelblokjes, alsook een lokale specialiteit, de 'bagel', een soort donut.
Hierna repten we ons terug naar de kamer, waar we onze valiezen terug klaarmaakten om vervolgens uit te checken en ons gepakt en gezakt richting de auto te begeven, die door papa al tot voor de ingang werd gebracht. Dan trokken we weg uit Montréal-centrum en begaven we ons naar de eerste stop, het Olympische park,gekenmerkt door een opvallende toren die verbonden is met het oude atletiekstadion waar Ivo Van Damme (wie herinnert zich dat nog, ik als niet-geborene alvast niet... ;) zo goed presteerde op de 800 meter ). Op hetzelfde terrein bevond zich binnenin het stadion ook het olympische zwembad (MET tribunes), de velodroom, een insectarium, een jardin botanique, maar wat mij het meeste aanstond was het voetbalstadion van Montréal Impact dat zich ook op de site bevond. En voor de kenners: Impact is de ploeg waar sinds kort Didier Drogba (ex-Chelsea) bij speelt, maar er zit ook een Rode Duivel in de selectie, namelijk Laurent Ciman (ex-FCB en -Standard). Hij kwam niet naar hier voor het geld, maar voor hulp te zoeken voor zijn autistische dochtertje, wat tonnen RESPECT verdient!
Na ons bezoek aan het Olympische park hebben we onze weg verdergezet en hebben we langs een aantal pittoreske randgemeenten en kleine voorsteden gereden, maar langs onze route van vandaag lagen vooral veel meren en rivieren, wat toch echt een prachtig uitzicht gaf! Onderweg stelden we al te vaak vast dat Canada echt wel een mengelmoes is van de Europese en Amerikaanse cultuur. De behuizing en het vrachtvervoer zijn echt American Style, terwijl de Franstalige publiciteit en aanwijzingsborden langs de kant van de weg je eerder het gevoel geven door Frankrijk te rijden. En sommige oogjes hebben soms een bizar, maar wel uiterst fraai kantje. Zo waren er bepaalde dorpje die qua behuizing zeer eenvoudig ogen, met vooral middelgrote huizen (geen krotten, maar ook geen kasten van villa's), maar om de hoek loert er dan ineens een mastodont van een kerk, die zelfs meer wegheeft van een kathedraal. Een zéér grappig uitzicht waar we dan ook eens smakelijk om moesten lachen.
Next stop: een paar winkeltjes in en rond Trois-Rivières, waar we wat voorraad gingen inslaan omdat we wisten dat het tweede deel van de tocht een ietwat saaie rit op de autosnelweg ging zijn. Dus hebben we van de gelegenheid geprofiteerd om nog even voor aanvang van die tocht een tussendoortje te eten langs de kant van de weg.
Na een lange, saaie rit over de autosnelweg met onderweg nog wat fileleed op de ring rond Québec en met nog een aantal wegenwerken, maar desalniettemin ook langs en over een aantal waterlopen (los van de snelweg blijft het echt een prachtige streek om door te rijden) kwamen we rond half 7 aan bij ons hotel in Rivière-du-Loup, een vrij chique Best Western-hotel, met toch een hoog aantal sterren. Eerst ingecheckt en onze bagage uitgeladen, om dan online te bekijken waar we ergens een goed restaurantje konden vinden. Uiteindelijk kozen we ervoor om bij de 'buren' te gaan eten, een lekker Italiaans restaurantje 'Saint-Patrice', al kreeg ik mijn hoofdgerecht, fettucine (pasta) met zeevruchten, niet helemaal op omdat ik me een beetje op de grootte van het voorgerecht had verkeken (calamari fritti voor mij en papa, blijft toch mijn favoriet), maar dat was echt geen probleem voor mij. Na een deugddoend koffietje zijn we dan terug naar ons hotel gegaan. En wat is het toch handig als uw kamer vlak aan een nooduitgang-deur ligt, je hoeft allesinds geen hele eind rond te gaan...
Dat was het voor vandaag, Veel leesplezier (ge gaat het nodig hebben, geloof ik!) en tot de volgende! Morgen geef ik de fakkel weer ff door aan mama of papa, zij zien wel wie aan de beurt komt.
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft. Dus eerst naar de oude stad - het was overal nog zeer kalm zo op een zondagmorgen. We waren inderdaad ook vlug aan de rivier, bezochten de oude haven. Daar is alles ingesteld op de zondagse wandelaar/jogger/fietser. Het deed ons een beetje denken aan Lissabon, Parc de Nacoes, met walkways naast de rivier en opgewaardeerde oude havengebouwen. En zeer veel fietsers - heel de dag en overal in de stad trouwens. Verder gewandeld en dan kwamen we terecht op een soort folkloristische markt, met allerlei oude ambachten, muziek, kraampjes met streekproducten, gespeelde historische tafereeltjes. Iedereen in klederdracht. Was wel leuk. Nadien verder door het oude stadscentrum, vol met kunstgaleries en restaurantjes en winkeltjes. Klein beetje geshopt (magneetjes, oorbellen). Toen Chateau Ramezay bezocht, één van de oudere en statiger huizen van Montréal. Nadien waren we nog niet moegewandeld maar wel toe aan een kleine verfrissing want het was al goed heet hier in Montréal. Iets gaan drinken dus en dan vol goede moed naar Plateau Mont-Royal, een volledig opgewaardeerde buurt voor de Canadeze hipsters. Leuke huizen met smeedijzeren balkons en trappen buiten, typisch voor de buurt. Wel mooi, ook overal zeer veel groen, mooi verzorgde tuinen en parken. In sommige parken zien we ipv bloemen trouwens tomaten, komkommers, tuinkruiden enz. Het nuttige aan het aangename gekoppeld, goed idee. Nog eventjes getwijfeld of we niet zouden doorgaan tot de top van de koninklijke berg (Mont royal vandaar Montréal) maar dat was nog enkele kilometers en vooral hoogtemeters verder en zo flink zijn we nu ook weer niet. Maar wel terug naar ons hotel gewandeld. We voelden ons beentjes wel na al dat stappen en het tijdsverschil speelt ons nog wat parten. 6 uur maar het voelt aan als middernacht, ja. Op tijd gaan eten dan maar, we willen op tijd naar bed om ook morgen op tijd wakker te zijn. We hebben geopteerd voor een snelle hap, de specialiteit hier in Montréal poutine. Het is een combi van frietjes met kip en kaas, overgoten met een speciale saus. Het deed ons vooral denken aan frietjes met stoverijsaus. Niet slecht maar geen hoogvlieger. Wel OK: we aten in een microbrasserie, een microbrouwerij dus. Je vindt er hier meerdere, lokale brouwerijtjes met elk eigen specialiteiten. Was best goed, de IPA die ik dronk. Luc proefde in kleine glaasjes alle (6) biertjes van brouwerij Les 3 brasseurs, vooral de Black IPA en een speciaal biertje met gember waren lekker blijkbaar. Terug naar het hotel. Onderweg voorbij de Grande bibliothèque van Montréal gekomen (twee maal vandaag) en wat valt ons op: zelfs op zondag open en veel volk aanwezig. Zelfs deze avond (na 20 u!) nog altijd open en veel mensen die lazen/internetten. Blijkbaar waardeert men in Canada nog wel de sociale functie van een bib. Dan terug door het bruisende Latin Quarter. Hier is het al twee dagen van middag tot nacht countryfestival ("het feest kan beginnen want wij zijn binnen", of beter gezegd: buiten, want alles is in openlucht te doen en het is ook echt terrasjesweer), veel volk en veel ambiance op het plein. De drank vloeit rijkelijk, er zijn hier hele bendes Benidorm Bastards met flashy karretjes. Volgens de receptionist van ons hotel is dat hier in de zomer normaal dat er gefeest wordt, de mensen moeten in de winter veel te lang binnenzitten dus moeten ze extra profiteren van de korte zomer. Ik heb een beetje de indruk dat ik nog niet echt samenhangende tekst typ, maar bon, beter dan niets. En nu ga ik rusten. Misschien plaatst Luc nog wel een paar foto's van vandaag. Morgen trekken we verder Canada in.
een heeeeeeeeeeeeeeeel kort berichtje we zijn hier op het geplande uur aangekomen, maar hebben heel lang moeten aanschuiven voor de douane. De auto oppikken ging vlot, we kregen een BMW en dan onderweg naar het hotel... ons geluk kennende kwam de wegomlegging (we verloren nog maar eens een uurtje) niet onverwacht.
Hotel valt goed mee, in volle uitgangsbuurt, maar het is nog rustig hier in de kamer zelf. Lekker pizza gegeten en nu nog een blikje bier (Belgisch, raar maar waar... Martens Pils....) straks bedje in... onze klok zegt vijf uur 's nachts. Montréal klok zegt elf uur 's avonds hopelijk slapen we lang genoeg om al ontbijt te krijgen als we wakker worden
Tot morgen, hopelijk voor een langer verslag (en eens van iemand anders dan van mij)
Na een dagje van geregel, nog snel het internationaal rijbewijs halen (was ik helemaal vergeten), Sonja naar de kapper, kippen extra verwennen, netje over de druivelaar gehangen (de vogels lusten blijkbaar ook graag druiven), de laatste restjes uit de koelkast opeten (daarom ook de kippen extra verwennen wegens meer restjes dan honger), eindelijk de wagen in naar Hotel Schiphol. Best wel een mooi hotel hier. Vrij groot, met een enorme parking (logisch, heel veel mensen logeren hier een nachtje voor ze vertrekken waarna ze hun wagen tot een maand mogen laten staan hier... gratis)
Het was nog vroeg, nog maar rond vijf uur, dus we zijn even op pad gegaan. Eerst dachten we naar Amsterdam te gaan. Sail 2015, maar we waren bang dat het wat druk zou zijn, te moeilijk om de wagen kwijt te raken, te laat weer thuis.... Dus het werd een avondje naar Haarlem, en eerst even doorrijden naar de zee, naar Zandvoort. Zag er eigenlijk best wel een gezellig kustplaatsje uit. heel anders dan de Belgische kust, prachtige duinengordel...
Maar we hadden geen zin daar te eten. Dan maar naar Haarlem. Wat een gezellig plaatsje. En gezellig druk, want er is op dit moment een Jazz-festival bezig. We zijn dus even buiten het centrum gewandeld, en vonden een plekje op het terras (mini-terras) van een marokkaans restaurantje dat een tapa's-formule aanbood.
Echt wel lekker, en echt iets voor ons. Allemaal verschillende kleine hapjes, flesje wijn erbij, karafje water, een paar cola's voor jari, koffie en muntthee (wat een hoop thee... ze bleven maar gieten, die twee).
Nu zijn we rustig op de kamer, nog iets drinken in de bar straks, en dan lekker naar de kamer. Morgen hebben we veel tijd om uitgebreid te ontbijten. Om twaalf uur de shuttlebus op, om twintig na drie vertrekt het vliegtuig. We zijn al ingecheckt (na de nodige miserie met spamfilters die belangrijke mails tegenhielden.... dank je Margot om ons te helpen!).
We vertrekken weer een keer op grote reis... Canada dit jaar
Ja, het is weer zover... we vertrekken weer eens een keertje op reis.
Op 21 augustus vertrekken we... Een nachtje in een hotel in Nederland, en dan zaterdag het vliegtuig in...
Ik kijk er wel naar uit, eigenlijk. Canada is een land waar we al lang van zeggen 'daar gaan we toch ook eens naartoe', en nu is het eindelijk zover...
Nog een paar dagen werken, dingen afwerken, laatste voorbereidingen voor de reis treffen, en dan 'off we go' ....
ff een update vanwege Luc, aangezien ik opeens onze blog zie opduiken als ik google naar 'pcb.exe'. Wie weet heeft iemand dit ooit nodig... Hoe ik dit probeer op te lossen, (en waarschijnlijk opgelost heb) - pcb.exe hernoemd naar xpcp.exf (gewoon een extensie die niet herkend wordt als executable) - aangezien ik blijkbaar geen enkel ander programma meer kon opstarten, ben ik naar www.doughknox.com/xp/file_assoc.htm gesurft en heb ik daar de 'exe file association fix' gedownload. - Virusscanner laten lopen (Kaspersky in dit geval) - CCleaner.exe laten lopen, en als je dan de registry gaat nakijken, merk je dat dit programma op een paar plekken verwijst naar pcb.exe Dus ik ben via regedit naar HKEY_CURRENT_USERSOFTWAREMicrosoftWindowsCurrentVersionRun gaan kijken, en had daar een verwijzing staan naar die fameuze PCB.exe. Ik heb die dan maar verwijderd.
En nu loopt die scanner dus nog steeds. Het enige probleem dat ik nog heb is dat ik, als ik internetexplorer opstart, ik nog steeds door 'opstarten als' moet... eens zien of herstarten helpt (na het scannen natuurlijk, dat ga ik nu niet doen terwijl dat nog loopt)
Alsof de duivel ermee gespeeld heeft... net onze laatste dag hier en onze pc krijgt problemen. Eén of ander irritante 'Trojan Horse' heeft zich op onze pc geïnstalleerd, en ik zit nu al een paar uur te sukkelen om de boel toch min of meer aan de praat te krijgen. En het is een vervelende hoor. Ik heb één programma een andere naam gegeven (QCB.EXE voor degenen die het iets zegt), en kan nu weer op internet. Maar de Word en zo, dat werkt niet meer zoals het hoort. Dat betekent dat ik maandag (of dinsdag) ga proberen hier een mouw aan te passen van thuis uit Maar of dat gaat lukken? Tja, dat weet ik niet.
En behalve sakkeren op een virus, wat hebben we nog gedaan? Zwemmen natuurlijk, onze laatste zwemmekes in dit zwembad, en dan nog een heeeeeeeeeel klein beetje shoppen. Sonja heeft nu toch wel een winkel gevonden die ze WEL leuk vindt? De GAP-winkel in een outlet-malletje (of hoe noem je zo'n ding dat verscheidene winkels bevat, maar wel niet in één groot gebouw omvat is?), daar vond ze opeens WEL vanalles dat ze leuk vond. En Jari heeft zelfs al een boekentas (rugzak met wieletjes) gekregen, van hetzelfde merk als waar hij het eerste jaar mee naar het Middelbaar ging (Jansport heet dat merk, schijnt dus Amerikaans te zijn), handig als extra handbagage (tja, die gewichtsbeperkingen ook)...
Nog eventjes in de Outback gaan eten (pfff American portions.... daar gingen we weer), en nu zitten de valiezen bijna volledig klaar. hopelijk met niet teveel overgewicht... Morgen vroeg opstaan, en dan begint het vervelendste deel van de reis. De terugreis... Nu ja, aan alles komt een eind, dus ook aan deze vakantie. En dus ook aan deze blog, vrees ik
reacties zijn en blijven welkom, op lsj.de.witte@gmail.com, zowel van bekenden als van onbekenden (wie weet vond je deze blog zoals ik andere blogs vond door in google te gaan zoeken op 'blog orlando' of zo. En vond je dit een nuttige blog omdat we toch wel een paar tips over wat leuk en minder leuk is in deze blog staken).
Vandaag namen we weer een dagje rust. Ik stond op om half 10. Eerst luisterde ik naar de Tour. Toen at ik een redelijk licht ontbijt. We gaan ons niet zo vlug meer aan de veel te grote American Portions wagen.Ik at een paar toasten: één met kipsla en één met salami. Ook speelde ik enkele puff pastries, brownies en een vanillepapje naar binnen.Als het ontbijt verteerd was, luisterden ik en papa (mama zat dan al buiten, wat wil je, we moeten nu we nog tot overmorgen in het hete weer zitten er eens extra van profiteren, vooraleer we het Belgische rotweer gaan opzoeken) naar de finale van de Tour-etappe. Voor de gelovigen: hij kwam aan in Lourdes. Hushovd won de rit, Gilbert eindigt vandaag mooi in de top-10 en staat knap 9e in het klassement. Hierna zochten ik en papa dan ook maar de buitenlucht op ( allez, t is te zeggen, onze ouwen bleef nog even achter zijn computer zitten, dus ik kwam eerst alleen naar buiten). Ik sprong voor de voorlaatste keer in deze reis in het zwembad. Papa kwam later af, dus eerst zat ik met mama in het zwembad. Daarna gaf papa ons een superrap smeltende, grote bol chocolade-ijs. Ik moest mijn gezicht en handen gaan opfrissen in de badkamer, ze zaten onder het ijs. Voor de rest van de namiddag plaatste ik me wat achter de computer. Mama en papa gingen rond 5 uur naar de Walmart, ik had geen zin om mee te gaan . Bij de doorgang van de parking naar de ingang van de winkel werden mama en papa gedoucht. Niet verwonderlijk: er verplaatste zich een thunderstorm over de streek. De onweders waren gelukkig snel overgetrokken. Toen aten we de Maggianos-restjes op en daarna werd er een film opgezet: Men In Black 2.
Morgen zal de blog waarschijnlijk iets vroeger uitgevoerd worden, we moeten de valiezen s avonds allemaal klaarsteken voor de terugreis naar ons (letterlijk) kille landje, zonder regering, zonder zomerweer, ocharme de Belgen, hoe kun je een mens nog ongelukkiger maken
Greetz
Jari
(Dit was mijn allerlaatste blog vanuit Amerika, ik ben er nu bijna vanaf.)
We beginnen langzaam aan uit te bollen in Orlando. Het einde van de vakantie komt in zicht, en met gemengde gevoelens beginnen we ons klaar te maken voor de terugkeer.
We hebben, eerlijk gezegd, allemaal het gevoel van Deze keer hebben we echt wel gezien wat we wilden zien (Washington was een heel goed idee), en we voelen dat we nog even van het lekkere weer willen profiteren, nog een beetje shoppen, en voor de rest nog lekker lui zijn nu het nog kan.
De hele voormiddag hebben we lekker rustig doorgebracht, vooral in het huisje (toch tot na de aankomst van de Tour-etappe, jammer genoeg net geen Belgische winst), en dan wat naar buiten, het zwembad in, en daarna met een boekje op het terras. Ik vluchtte als eerste naar binnen wegens te warm, en al snel volgden de twee anderen.
Zo rond twee uur zijn we rustig de wagen ingestapt (pfff heet zeg, die lederen zetels), en aan een gezapig tempo richting Florida Mall vertrokken. Nee, niet naar de Mall, wel naar de Barnes & Noble- boekenwinkel er vlak naast. Stomgeweg voorbijgereden aan die winkel, dus een rondje rond de Mall gereden. En op zon moment besef je hoe GROOT zon ding is. Voor wie Wijnegem Shopping zon beetje kent, wel, doe die oppervlakte minstens maal vijf, en je hebt een idee.
Maar kom, Barnes & Noble. Niet echt een enorme boekenwinkel, vergelijk hem met de Fnac, en je hebt een idee, maar wel een plek waar wij meer dan een uur in doorbrachten (of waren het er twee?) Sonja vond drie boeken van haar lijstje (waarom kocht ze er dan vijf? ), en zowel Jari als ik kochten ook een boek. Jari vond een leuk boekje van de zelfmoord-konijntjes, en ik vond er een over digitale fotografie.
En daarna reden we rustig richting International Drive. Zonder Garmin. (Ik wist de weg), komt uit dat we na een tijdje toch maar dat ding opgezet hebben, want een blik op de kaart leerde ons dat we ons grandioos misreden hadden. Nu, erg is dat niet, hoor. We hebben een leuke wagen, ik rij graag rond in de States, en een U-boot (oeps U-turn) is snel gemaakt.
Al snel stonden we aan de Wonder Works. Een soort van Technopolis, maar dan commerciëler opgevat. Allerlei proefjes, belevingen, simulators, die je naar hartelust kon uittesten. Van een aardbevingssimulator, een spelletje virtuele ijshockey, een balletje laten rollen op basis van je hersengolven tot een volledig gesimuleerde rollercoaster-rit (die je nog zelf mocht samenstellen ook). Jammer genoeg was deze laatste attractie niet op Fat Americans (en dus ook niet op Fat Europeans zoals ik) berekend, dus ik mocht langs de kant blijven om fotos te maken van een over de kop gaande simulator. Gelukkig was er ook nog een 4D-ride (een 3D-film, met bewegende stoelen, en wind-effecten), die ook een rollercoaster simuleerde. Echt wel leuk en vrij spectaculair. Wie ooit in Orlando iets zoekt om een uurtje of drie-vier mee bezig te zijn, en er ook nog iets van op te steken: dit is een aanrader.
Na het bezoek aan Wonder Works zijn we, zoals elk jaar naar Maggianos gegaan. En ik moet toegeven dat het een beetje een tegenvaller was. De aperitieven waren wel heel lekker (een Peach Bellini voor Sonja, een Manhattan voor mij, en zoals altijd een cola voor Jari), de tafel was klaar voor ons aperitiefje op was. Dus dat ging zoals altijd, Maar de afknapper was wel dat opeens de Family Dinner niet meer mogelijk was voor drie personen. En wij kwamen speciaal met het idee die Family dinner te nemen (Twee voorgerechten, twee slaatjes, vier hoofdgerechten, en twee desserts) Jammer genoeg enkel vanaf vier personen. Tja, niets aan te doen. Dan maar gewoon bestellen. Een tomaat caprese (met mozzarella, basilicum en balsamico-azijn) voor Sonja, gevulde paddestoelen voor mij, en (EINDELIJK) Calamari Fritti voor Jari. Blijkt nu dat de ober gewoon de bestelling van Jari niet genoteerd had. Onze voorgerechten kwamen vrij snel, maar Jari kreeg niets. Ober geroepen, en ja hoor, vergeten doorgeven. Leuk begin van de maaltijd.
Tegen de tijd dat Jaris Calamari op tafel stonden, kwamen ze al met de hoofdgerechten (Spaghetti met Meat Balls voor Jari, Canelloni van krab voor Sonja, en Saltimbocca van kip voor mij). We zijn snelle service gewoon bij Maggianos, maar dit was wel erg snel.
Jari had een veel te grote kom spaghetti, maar leve de doggy bag (die honden in Amerika eten wel ERG goed, vind ik). We moesten wel speciaal zeggen dat we ook de calamari geboxed wilden, want anders lag dat in de vuilbak. En ik begon me toch wel erg verveeld te voelen met de service. Sonja heeft me een beetje gekalmeerd, anders kreeg de ober vijf dollar fooi (normaal gezien is dat tussen 15 en 20 % van de rekening). Maar ik was nog braaf en maakte er dan maar een kleine negen dollar van (waren we tevreden geweest, dan had er zeker het dubbele als fooi gelegen). Het deed wat raar om te weinig te geven, maar ik was echt niet tevreden van de service.
Het eten was lekker hoor, zoals altijd. Maggianos is echt een goed restaurant (ook weer een keten, je vindt er in heel Amerika), we gingen er niet voor niets voor de derde keer eten. Maar we waren echt wel een betere service gewoon.
Nu ja, misschien hadden we op de Franse nationale feestdag beter in een Frans restaurant geweest. En dan volop Vive La France, Vive le Quatorze Juillet geroepen. Wie weet hoe goed we dan zouden bediend zijn J
En nu zit ik te bekomen van de maaltijd (die American Portions ook), met een kopje koffie. Meer lukt even niet.
Beste lezers, we wensen jullie met uitstel een goeie Veertien Juli. En, aangezien ze Zaterdag beginnen: Een goeie Gensche Fieste !!!!
Na de toch wel lastige dag van gisteren (oe, verlof kan toch zo vermoeiend zijn, gelukkig dat we nog af en toe mogen gaan werken om uitgerust de weekends in te gaan) is het terug aan mij om te bloggen.
Universal Islands of Pleasure (zie gisteren) is toch wel een must-see voor alle Florida-gangers. Als je grotere kinderen hebt, is het veel spectaculairder dan Disney. De rides (ook degene in Universal zelf) zijn heel erg goed. Maar bv Harry Potter and the Forbidden Journey is echt wel voor grotere kinderen, met draken die je aanvallen en griezelige dementors en spugende spinnen. Al bij al dus een deel van het park dat alle aandacht naar zich toetrekt. Wij hadden op een blog gelezen dat je best al aanwezig bent als het park opent en dan recht doorsteekt naar the Wizarding World of Harry Potter. Goed advies, want later op de dag is het daar echt aanschuiven, aanschuiven. Ook het geval trouwens voor de waterattracties later op de dag op een bloedhete dag als gisteren. Drie jaar terug deden we Universal aan op een doorweekte regendag en toen konden we de twee parken gemakkelijk combineren in één dag. Maar reken niet op veel regendagen in Florida, meestal gaat het om een stortbui van een uurtje of zo en vaak is dit dan nog s avonds.
Het is hier nog steeds lekker saunawarm buiten. Nu is het elf uur s avonds en binnen veel frisser dan buiten (ik denk dat het buiten toch nog rond de 30° is). Alle winkels en restaurants zijn hier superhard geairconditioned, het voelt soms aan alsof je een vrieskamer binnen stapt, zo groot is het verschil met de 35° of zo van buiten. Mijn zonneallergie van gisteren is al wat gebeterd ik heb vandaag veel gezwommen en gezorgd dat ik niet al te veel over verhitte asfalt- en betonbaantjes moest gaan (en dus geen weerkaatste hitte). Gehoord dat het in België ongeveer 16° is wel, ik veronderstel dat we veel kou zullen hebben bij onze terugkeer. Maar ook gelezen dat het op 21 juli waarschijnlijk wel droog zal blijven en even boven de 20°, dat lijkt me wel een goed fietsweertje.
Vandaag hebben we dus veel gezwommen en geprofiteerd van het goede weertje. Deze namiddag zijn we nog naar de Premium Outlet Mall geweest. Was me dat daar een drukte van belang. We denken altijd dat wij in Europa verspillers en kopers eerste klas zijn, maar wat je daar ziet, tergt toch elke verbeelding. Wat ons vooral treft, zowel als we in de parken zijn als in de shoppingcentra (outlets zowel als de gewone niet-afgeprijsde malls), zijn de busladingen jonge Braziliaantjes die met geld gooien alsof het niets is. Blijkbaar zit daar momenteel het grote geld. Het was ons al twee jaar terug opgevallen dat een reis naar Florida daar blijkbaar zeer populair is voor jongeren. Volgens mij zijn het vaak ongeveer 18-jarigen die met een aantal oudere begeleiders voor een fun-and-shopping-trip afzakken naar Florida. Jari kent de Braziliaantjes ook al goed, want per groep dragen zij altijd hetzelfde kleur truitjes. Zo liepen vandaag in de mail azuurblauwe, witte en groene Braziliaantjes rond. En daar waar wij een paar truitjes en hemden kopen, slaan zij zakken kleren is bij voorkeur merken als Tommy Hilfiger, Polo Ralph Lauren en natuurlijk de sportwinkels Adidas, Nike en Puma.
Enfin, we hebben dan ook maar een beetje geshopt, kwestie van niet als complete drop-outs beschouwd te worden (grapje). Jari kocht een zonnebril en twee sweatshirts van Tommy Hilfiger (mama en papa betaalden, of liever: zullen eind van de maand betalen), den papa kocht 2 lederen broeksriemen en 2 hemden van Timberland (waarvan er maar 1 werd aangerekend, ja, we hadden weeral geluk en deden natuurlijk alsof we het niet opmerkten de winst van de Braziliaantjes maakt het verlies wel goed) plus nog een trui van Tommy Hilfiger (wintertruitje). De mama, zo gebrand op haar dagje winkelen, heeft zichzelf beperkt tot 1 kort jurkje bij Calvin Klein. Het moet gezegd: de mama is een waar shopbeest (haha). Ik vind eigenlijk maar zelden mijn goesting. Behalve in de hele dure winkels, bv de winterjassen bij Burberry waren supermooi en zooooo voordelig (voor de helft van de prijs of minder: 650 dollar ipv 1500, een koopje ahum). Dat woog ook zoveel Luc suggereerde nog dat ik de duffelcoat kon aandoen op het vliegtuig, waardoor ze niet in de bagage zouden moeten (kwestie van gewicht sparen). Ik zie mij al lopen met die fuchsia houtje-touwtje-jas in the sweltering Florida temperature: als een verloren gelopen Eskimo in de tropen.
Misschien dat we nog eens op een voormiddag terugkeren, als er minder volk is. Kijken of ik dan geen goedkope T-shirtjes kan kopen bij Columbia of zo.
Vanavond na ons lekker Barefoot-champagneke (zeer lekker bubbelwijntje en ja, blijkbaar mogen ze dat hier in Amerika wel champagne noemen, het staat toch zo op de fles het is echter een op-en-top Amerikaans wijntje) gewoon thuis gegeten: ik had zon zin in een licht slaatje. Luc maakte wat gewone gebraden kip en Jari wou graag crinkle-frietjes uit de oven, dus dat hebben we maar gedaan. Het was een lichter dan gewoonlijk dinertje.
O ja, eigenlijk heb ik al wat geshopt in de plaatselijke supermarkt ook: geen Tigi-produkten (oneerlijke concurrentie voor Nancy: de shampoo kost hier in de Publix 16 dollar, dus ongeveer een 12 euro, maar: we hebben geen plaats over in onze valiezen voor grote hoeveelheden shampoo en haarprodukten, dus nee Nancy, we brengen geen valies Tigi-spullen mee, maar misschien een ideetje voor je volgende verlof) maar wel mascara (meer dan de helft goedkoper dan bij ons) en een nagellakje van Opi (hier 7 dollar, bij ons enkel verkrijgbaar in Planet Parfum e.d. tegen 10 euro). Waw zie ook hierboven: mama is een waar shopmonster.
En nu gaat ons shopmonster slapen, dat ik morgen fris ben voor een volgende shoppingdagje nee, Jari, grapje. Misschien gaan we morgen naar WonderWorks op International Drive (vlakbij het Convention Center waar ditmaal geen StarTrek-, maar wel een Zumbaconferentie plaatsvond en nee, Luc is er niet naartoe geweest).
Lets call it a day. Ik ga maar een beetje slapen nu. Jullie zullen stilletjesaan wakker gaan worden om te beginnen aan een werkdagje, want daar in België is het al 6 uur. Hou je taai, we zullen proberen om een beetje zon mee te brengen volgende zondag. Hopelijk lekt dat niet uit de valiezen.
Groetjes vanuit sauna-Florida,
Sonja
Alias het shoppingmonster (althans toch volgens Jari)
Vandaag moesten we allemaal vroeg opstaan, want we trokken naar de Universal Islands of Adventure met als topattractie Harry Potter-land. We vertrokken een halfuur voor openingstijd, want als we lang zouden wachten, zouden we 2 uur lang moeten wachten om de attractie te doen.
We startten met een leuke ride, waarin we Harry door het immense terrein van Zweinstein moesten volgen. Leuk uitgedacht, onderweg maakten we kennis met dementors, draken die ons wilden grijpen, reuzespinnen en we scheerden ook over het Zwerkbalveld. Daarna zochten we de shop op (welke spullen je daar kon krijgen, het was verbluffend: truien, gewaden, pluchen uilen en zelfs TOVERSTOKKEN!).
De Amerikanen zijn echt wel crazy, als je hoort wat ze hier verkopen. Wat kan je immers doen met zon valse toverstok?
Na deze ride zochten we een koel plekje om onze broodjes, die papa gisteren klaarmaakte om op te eten (jaja, een koel plekje, want vandaag was het niet te doen, snikheet was het!). Hierna bezochten we een volgende attractie, de vlucht van de Hippogrief. Dit was een korte, snelle rollercoaster. De rit duurde amper 2 minuten.
Als dit achter de rug was, bezochten we de Dragon Challenge. Dat is een keitoffe, redelijk lange rollercoaster die diverse malen over de kop ging. Wat er ook speciaal aan was, was dat er eigenlijk twee verschillende parcours waren, en dus ook twee verschillende wagens. De ene ride was spectaculairder dan de ander.
Conclusie: We moesten in dit deel van het park minder lang dan verwacht wachten.
Hierna gingen we op deze hete dag kijken of de Jurassic Park open was, wat vreemd genoeg niet het geval was (het was blijkbaar te koud?????). Dan zochten we maar de Rip-Saw Falls op, maar deze was ook al gesloten (hetzelfde probleem).
Dan maar naar de natste attractie, waar je echt zo nat als ik weet niet wat kon worden: Popeye. De eerste golf die we tegenkwamen trof me al meteen vol op het lichaam. Het beterde er niet op. Na afloop was ik zowat doorweekt, ik kon mijn trui zo uitwringen.
Hierna deden we het even wat rustiger aan . Dat deden we vooral voor mama. Met die hitte had ze de hele tijd last van haar benen. Die waren bedekt met een soort uitslag. We gingen naar een stuntshow kijken. De artiesten die eraan meededen waren BMXers, motorrijders en skaters. De show was erg spectaculair. Zo moesten de motorrijders zo rap mogelijk rondrijden in een ijzeren bal, eerst alleen, daarna met twee, en later zelfs met drie. A-MA-ZING!!! Ze moesten, samen met de skaters, ook toeren uithalen op de halfpipe.
Hierna gingen we naar Spiderman, wat ook erg leuk was. Je werd er in een wagentje gedropt, en moest een 3D-brilletje opzetten. Je werd door de straten van Manhattan gesleurd, waar je je voorbij monsters die de streek terroriseerden, moest reppen. Erg leuk om te doen.
Toen trokken we naar een spectaculaire rollercoaster: de Incredible Hulk Coaster.
Speciaal hieraan was dat je niet helemaal naar boven klom en daarna pijlsnel naar beneden raasde. In plaats daarvan werd je halverwege de klim, op het sein van een acteur, op gang geschoten, waarna je een keer of 3,4 over de kop ging. Hierna gingen we kijken op het uurrooster of het lang wachten was aan Jurassic Park en de Rip-Saw Falls. Het was niet te doen: voor JP moest je 1, 5 uur wachten, voor de ander bijna 2,5 uur! We zochten dan maar afkoeling in een shop, en dronken een frisse cola. Mijn papa had honger, hij at dan maar een sandwich van de zaak.
Hierna gingen we kijken of er bij JP al enige verandering zichtbaar was, maar neen hoor. Dan maar naar Cat in the Hat, maar daar hadden we weer problemen. We konden bijna instappen, als plots de hele boel stilviel. Na 30 minuten wachten, besloten we dan maar om richting auto te trekken. Niks te vroeg: toen we een Mexicaan rechtover de straat waar onze residentie ligt, opzochten, begon het plotseling hevig te onweren. We hebben net traag genoeg, maar lekker gegeten en waren net na het einde van het onweer klaar met eten. Daarna schaarde ik me thuis achter de computer en typ ik dit verslag.
Greetz
Jari
PS(aan de Belgen): Hebben jullie last gehad van hevige onweders?
Ook al hadden we het niet echt zo voorzien gisteren was het vandaag een rustdag (we gaan morgen naar Universal Islands of Adventure, met Harry Potter natuurlijk, dus we gaan heel vroeg opstaan. Das een goeie reden voor een rustig dagje thuis vandaag. En ja, het is ook nog de Vlaamse feestdag vandaag, hiep hiep hoera voor de Leeuw, en voor ons Vlaamsche land. (sorry voor de ironische toon, ik geef toe dat die niet echt op zijn plaats is)
Raar hoe zon dingen hier aan je voorbijgaan. OK, we hebben de pc, en op de site van de VRT zagen we het journaal van 19 uur, met de speaches, en nu weet ik het helemaal niet meer hoe het in België zit. Eerst is er een nee van De Wever, dan een Nee van de CD&V, alhoewel, mits wat bijschaven zou het toch weer een Ja kunnen zijn (waar hoorden we dat eerder?), en dan is het nu weer een Nee, maar misschien toch wel, vanwege de NV-A. Pffff
En via facebook, daar zit ik de laatste tijd weer in veel te veel discussies verwikkeld met VBers. Waarom laat ik me ook altijd opfokken door die mensen? Je kan nu éénmaal moeilijk praten met extremisten die het woord links al als een vloek zien, laat staan Belgisch.
Maar ja, we zitten in de States. En we hadden een rustig dagje. Ik heb eindelijk mijn Harry Potter uit, (net op tijd dus), en ga een ander boek beginnen, al ben ik nog niet helemaal zeker welk boek. Sonja heeft er me eentje aangeraden, en na enkele bladzijden vind ik het zeker meevallen (Special Topics in Calamity Physics, door Marisha Pessl, in het Engels oeps mag dat wel, een engelstalig boek beginnen op de Vlaamse Feestdag? Sommigen zouden snel van multicul (wat een rot-woord) gaan spreken, vrees ik, mochten ze het weten), maar het is net dat klein beetje te zwaar voor vakantielectuur vrees ik. Ik ga nog even doorbijten en zien of ik het toch niet volhou, want ik ken mezelf, tijdens het jaar kom ik bijna niet meer aan boeken lezen toe. Het is wel een verschil met Harry Potter, dat geef ik grif toe
Oh ja, ik zei het al, morgen naar Harry Potter. Omdat het park om acht uur opengaat, en ik op allerlei blogs lees dat je best een half uur voor openingstijd staat te wachten, om de enorme wachtrijen te vermijden, gaan we morgen heeeeeeeeeeeeeel vroeg vertrekken. Zo rond half zeven opstaan om dan om zeven uur te vertrekken. Wat een opoffering van Jari en mij, vinden jullie niet? Ik heb daarnet ons eitje gebakken om op de broodjes te doen (jaaaaaaaa schoolreis-voedsel ), en de flesjes water liggen in de diepvries, zodat we morgen overdag nog fris water hebben (of zijn we overdreven zuinig? )
Nu ja, het wordt een lastig dagje, morgen. Dat weet ik nu al. Maar ik heb er zin in (en de rest van de familie ook, natuurlijk J ) Niet alleen Harry Potter ook De Hulk, Spiderman, Popeye (vorige keer Sonja overtuigd dat we echt niet te nat gingen worden, en allemaal TJOKKENAT van dat spul afgekomen, we moesten ons eerst gaan omkleden in het huisje alvorens we weer helemaal naar Orlando reden om bij Maggianos te gaan eten)
Nu hebben we handdoeken in de wagen liggen, en de ponchos liggen ook klaar (ja, we weten hoe het gaat in Universal. Als wij in dat park rondlopen, dan regent het gegarandeerd)
Morgen mag Jari bloggen ik kijk ernaar uit om te lezen wat hij allemaal te vertellen zal hebben J
Oh, ja, geen fotos vandaag, we waren zelfs zo lui dat we er helemaal niet aan toegekomen zijn. Daarom een poging tot vieren van de Vlaamse Feestdag. Met de ECHTE Leeuw natuurlijk. De officiële, met rode tong en klauwen.
(of is dat alweer een provocatie naar de Vlaamsche Jongens en Meiskens die deze blog zouden lezen? )
Vlaamsche groeten uit Orlando, waar ze ons land kennen van de Belgian Chocolates en de Belgian Waffles. Jammer genoeg niet van de Vlaamse Leeuw.
Vijfde volledige dag in Orlando verslaggever ter plaatse Sonja
Zondag vandaag, maar op vakantie maakt dit niet veel verschil uit natuurlijk. Gisteren waren we relatief op tijd gaan slapen, zodat we deze morgen op een deftig uur uit ons bed rolden. Deftig uur of voor mijn mannen: ontieglijk vroeg uur (m.a.w. 8 uur). Maar allé, het lukte redelijk en Jari was zelfs al behoorlijk wakker (en niet alleen op). Ontbijt met gezonde (fruit, brood, kaas, fruitsap) en minder gezonde elementen (superzoete koeken, brownies, koffie, confituur). En dan op pad met onze Chrysler (ja lap, we rijden daar al vijf en een halve dag mee rond en ik dacht nog dat het een Chevrolet was vrouwen en autos zeker. Als het maar rijdt, zou ik zo zeggen. In elk geval is het een ruime auto met leren zetels, grote koffer, )
Van Kissimmee naar Sarasota is een kleine 2 uur rijden. We wilden eens een uitstapje maken dat we de voorbije 2 vakanties in Florida niet gedaan hadden en dat doenbaar was qua afstand. Luc had eerst gedacht aan Fort Myers, waar je het zomerverblijf van Thomas Edison kan bezoeken, maar dat was toch meer dan 3 uur rijden. Miami zelfs meer dan 4 uur, dus ook te ver om op 1 dag heen en terug te doen. Toen dacht ik ineens aan Sarasota, waar we in 1992 ook passeerden en het Ringling Brothers Museum bezochten. De Ringling Brothers hadden eind 19de eeuw tot midden van de 20ste eeuw een zeer bekend circus. We herinnerden ons dat er een kunstgedeelte was in het museum en ook een gedeelte met circusstukken. Het leek ons wel een goede combinatie, ook voor Jari.
Leuke en rustige rit langs echte Amerikaanse highways met 4 rijstroken en nauwelijks autos (behalve in de buurt van steden als Orlando en Tampa waar het altijd drukker is). Sarasota ligt aan de Golf van Mexico en het Ringling Museum ligt op een uitgestrekt domein vlak aan de zee. Die circusmensen van vroeger waren nog zo gek niet. Wij hoorden trouwens later van een gids dat de heer Ringling begin jaren 1900 niet enkel met het circus bezig was, maar ook met allerlei andere zaken (olie o.a.) zodat zijn toenmalig maandinkomen 1 miljoen dollar was (huidige waarde 20 miljoen dollar, zowat 15 milj euro iets meer dan wat ik verdien dus). Wel, het moet gezegd: het museum was er in de voorbije 19 jaar serieus op vooruitgegaan.
Eerst bezochten we twee circusmusea. Het eerste had als topattractie een miniatuurversie van een circus zoals dat er toendertijd uitzag: een immense organisatie met vervoer op speciale treinwagons, met reuzegrote tenten, 1500 medewerkers, een enorme hoeveelheid dieren. Een evenement waarvoor de scholen en fabrieken een dag sloten, zodat de mensen allemaal naar het circus konden. Wel wat anders dan de circussen zoals wij die af en toe zien passeren met wat getrainde honden, een manke ezel en wat ponys (of zo iets). Enfin: de maquette was supermooi gemaakt en we brachten er heel wat tijd door. Er hingen ook kostuums, oude affiches, In het tweede circusmuseum zag je dan effectief enkele circuswagons (gerestaureerd), bv de zeer luxe-privéwagon van de heer Ringling zelve (een mini-hotel op wielen), dierenkooien, ticketwagens, tot zelfs een auto met een kanon voor de act levende kanonskogel.
We wandelden door de prachtige tuinen tot aan het eigenlijke huis van de Ringlings aan de kustlijn (een aardig optrekje in Venetiaanse stijl) en lieten ons daarna als echte luie Americanos in een golfkarretje tot aan het kunstmuseum rijden. Het viel ons op dat hier heel veel vrijwilligers van gevorderde leeftijd werkten: als gids, chauffeur van de golfkarretjes, aan de ingang, Typisch Amerikaans is dit en een minder mooie kant van dit land, waar veel gepensioneerden moeten blijven bijwerken om voldoende inkomen te hebben.
In het kunstmuseum een toer meegevolgd met een gids (terug een gepensioneerde, maar wel zeer enthousiaste mens die duidelijk nog met veel plezier kwam werken). Heel mooi en rustig museum met schitterende werken (Rubens, Rembrandt, Velasquez, veel Italiaanse en Franse schilders ook), ruim en prachtig uitgestald je kon er met je neus vlak bij komen zonder dat iemand een opmerking maakte, ja, vaak had je een zaal voor jou alleen. Er waren daarnaast ook tijdelijke tentoonstellingen: een over Aziatische kunst (vooral jade-kunstwerken) en dan nog een zeer leuke over Bling-bling: over nieuwe kunst geïnspireerd door graffiti-hiphop-rapcultuur. Je kreeg een iPod met rap en hiphopmuziek en kon dan alle werken gaan bekijken, verrassend creatief en goedgemaakt. Zou ik nog in mijn huis hangen. Veel beter dan veel werken van zogezegd gevestigde moderne kunstenaars.
Wel, we waren net op tijd rond op 5 uur en zelfs Jari vond het een leuke dag (en zijn voeten deden geen pijn in de Smithsonian musea was dit meestal wel het geval omdat deze musea werkelijk immens groot zijn). Daarna terug naar huis, pizzaatje of twee gehaald en daarna: key lime pie (yes, yes!!!) Voor de niet-kenners: een serieuze taart met limoen en slagroom, lekker maar heavy. Ik ben niet direct een taartenliefhebber, maar dit is toch wel een lekker dessertje (allé, ik geef toe: dessert).
We hebben ook het slechte nieuws uit de Ronde van Frankrijk vernomen: onze Belgische hoop in bange dagen Jurgen VD Broecke uit de Tour, net zoals onze lokale Frederik Willems. Zonde om een heel jaar op te bouwen naar de Tour en dan na een stomme val buiten strijd gezet te worden. En wij waren al van plan om van hier uit heel hard te duimen voor de Jurgen in de eerste bergritten. Tsja, het zal voor volgend jaar zijn zeker?
Als jullie dit lezen is het vermoedelijk al 11 juli voor jullie: Vlaamse feestdag. Maar of er nu zo veel te feesten valt in een land zonder regering en met politici die meer kibbelen dan de gemiddelde peutertuin Enfin, wij zitten hier nog even in the US of A en hopen dat er tegen onze terugkeer geen nieuwe verkiezingen aankomen. Misschien moeten we hier wel blijven, hier in Amerika worden zo veel verschillende staten geleid door één regering met minder leden dan in België en alle Amerikanen, van welke staat ook, zijn allemaal supertrots op hun land (cfr 4 juli). Klein België letterlijk en figuurlijk.
Vandaag was, (tegen alle verwachtingen in, we hadden een uitstap gepland), nog eens een rustdag. Ik sliep uit tot half 10. Maar: ik was eigenlijk nog helemaal niet wakker, toen ik uit mijn bed kwam, plofte ik erg suf in de zetel in de woonkamer. Dat komt doordat ik gisteravond pas rond middernacht in bed kroop. Ik werd wat minder moe nadat ik wat vitamientjes gedronken had( fruitsap).
Hierna een smakelijk ontbijt gegeten ( eitje met spek, toastjes met vissla en confituur). Als dit verorberd was, luisterde ik met mijn ouders naar de finale van de touretappe naar Super-Besse. Gilbert was imponerend vandaag . Hij werd 2de en herovert het groen. Toen spoedden we ons richting terras, waar we bezoek kregen van de Pool Boy. Hij sprak ons aan in het Engels, waarna we zeiden dat we Vlamingen waren, waarna hij zei dat hij een Nederlander was! Dat was boffen, we konden een praatje slaan met elkaar! Deze Nederlander woonde al zes jaar hier, hij keerde eens anderhalf jaar geleden terug naar Nederland maar vond het daar veel te saai. Hij studeerde hier ook één jaartje. Nadat onze Pool Boy vertrokken was, plonsden we met zn allen het zwembad in. Nog leuker: geen enkele bui viel vandaag te bemerken bij ons! Na het zwemmen en het afdrogen van onze lichamen, trok ik naar binnen om te Pinballen ( echt gaaf, ik ontdekte het nog maar pas). Hierna reden we nog snel eens naar de Publix om een beetje voedsel. Vanavond aten we thuis risotto met zalm en Jakobsvruchten.
Daarna schaarde ik me achter de laptop. Morgen moeten we vroeg opstaan, we gaan dan wel op uitstap, naar Sarasota.
Halve rustdag vandaag. We hebben tot half tien in bed gelegen. Ok, ik tot kwart voor tien, ja, maar soms moet je als man eens je gezin tot leven horen komen eer je zelf uit je luie nestje komt. Ontbijtje gegeten, leve de broodrooster trouwens, want dat Amerikaans brood is niet echt super, vind ik.
We beseffen soms niet hoe we in België verwend zijn met ons brood. Je moet eens in andere landen komen om te beseffen hoe heerlijk een verse boterham, met krokante korst, kan zijn. Niet zon frans brood, één harde, gehemelte-openschurende korst, dat lekker is voor een keertje, maar toch niet voor elke dag, en ook geen industriebrood, met een zachte korst, en een spons als kruim, of zon italiaans brood zonder zout, nee, gewoon een normale boterham, net groot genoeg om er een lekkere schelle kaas of heps op te kunnen leggen, of ideaal van grootte en dikte om er een lekkere laag boter op te smeren, waarop dan een lekker laagje confituur komt (ok, dat eet ik alleen tijdens de vakantie, ik geef het toe)
Dus: leve de broodrooster.
Na het weer veel te overvloedige ontbijt, was ik weer dringend aan rusten toe (want we zijn tenslotte met vakantie), met een boekje (een stevige Harry Potter op dit moment), terwijl we ondertussen naar de radio luisteren (leve Radio Tour via internet), een beetje surfen, beetje facebook, beetje nieuwssites, echt een heerlijke uitvinding, dat internet. De 25 Dollar die we extra betaald hebben voor de WIFI in dit huis is echt geen weggegooid geld geweest. Het enige wat hier nu eigenlijk nog ontbreekt is een printertje. Al was het maar voor het afdrukken van vouchers J (shoppen) of online gekochte tickets (zijn NOG goedkoper zo dan in één van die ticket-winkeltjes), of om op voorhand te kunnen inchecken (zou dat ons die problemen bespaard hebben van in Washington????)
Vanmiddag werd ik vanachter mijn PC gehaald door Jari, die vond dat ik dringend moest komen zwemmen, wat ik dan ook maar deed. Al was het niet echt van heel lange duur, want er trokken weer van die donkere wolken samen aan de horizon. We dachten eerst dat het overwaaide, maar het venijn zat m weer in de staart. Een licht buitje werd een iets zwaarder buitje, en dat werd dan weer een typische warme Floridiaanse (of is het Floridese?) plensbui. Ik vond het in het begin stom om, omwille van wat regen, uit het zwembad te gaan (want we waren toch al nat), maar kom, ik ging daar nu ook niet alleen buiten blijven, in het zwembad, alleen maar omwille van dat principe. En, we hadden ons voorgenomen om naar de Florida Mall te rijden vandaag.
Het was vrij druk op de baan, en ja, we stonden zelfs in de file (moet je daarom op reis gaan?), maar kom, we mogen niet klagen, we hebben tijd, we zijn met vakantie. In de mall was het echt enorm druk, en ja hoor er liepen weer een paar kuddes Braziliaantjes rond, allemaal met hetzelfde t-shirtje (zouden die elke dag een nieuw t-shirt krijgen? ), die scheef liepen van de pakjes en zakjes (nee, geen arme mensjes, volgens mij).
Jari was nog vrij meegaand, want we sleurden hem echt (nee, niet letterlijk) mee doorheen heel de mall. En zelfs het feit dat we bijna niets kochten, zorgde niet voor gezeur. Nu ja, niets kopen we zijn de M&Ms world binnengegaan (doen we elke keer), en we kochten toch wel een t-shirt voor de mannen, en een slaapkleed voor de mama (een yummie shirt volgens haar). En voor mij vonden we zelfs een polo (een mooie, van Tommy Hilfinger zelfs) in de Macys. Sonja gaat eerst eens rondkijken in de Premium Outlet Mall om te zien of ze daar geen koopje kan doen, en maar pas in nood terugkeren naar een andere Mall, als ze geen leuke koopjes vindt.
Achteraf zijn we nog gaan eten in de Outback Steakhouse. We lazen er in andere blogs zoveel goeie dingen over, dat we het toch eens wilden proberen, en ja, de goeie commentaren waren niet zonder reden. Ok, dit is geen top-culinaire belevenis, nee, maar je kan er wel echt lekker steak eten. We begonnen met de signature appetizer (het pronkstuk van hun voorgerechten), een Blooming Onion: een reuze-ui, die zo gesneden is, dat hij als een bloem (een chrysant?) uitéénvalt, en die dan in het beslag gedoopt is om daarna in het frietvet te bakken. In het hart van de bloem staat een sausje, licht pikant, lekker romig.
Een beetje vettig, en lichtelijk op de maag liggend, maar wel heerlijk. Iets te pikant voor Jari, maar ja, die moet nog leren dat spicy lekker kan zijn.
Hoofdgerecht was voor Jari een Tilapi filet met krab, met als side frietjes en groentjes (broccoli, sluimer-erwtjes, schijfjes gele courgette, wortel), voor Sonja een Outback Steak met een saus van champignons en kreeft, met een aardappel uit de oven en dezelfde groentjes als Jari, en voor mij een Ribeye steak met groentjes en een slaatje. De porties waren, zoals zo vaak hier, vrij groot. Zo groot zelfs dat Jaris Tilapi voor driekwart onaangeroerd bleef (maar je krijgt een piepschuim bakje waarin je de restjes kan doen om mee te nemen naar huis).
De rekening viel mee. Aperitief vooraf, voorgerecht en de hoofdgerechten (met de dranken erbij), kwamen op 83 dollar. Als je daar dan de tip bijdoet (voor wie het niet weet: de mensen die opdienen halen hun inkomsten uit hun drinkgeld), kwamen we op honderd dollar uit. Wat ik vind meevallen.
Achteraf rustig huiswaarts, om dan even te gaan bekomen in een horizontale positie. Kannetje koffie gemaakt, en dan wat TV gekeken met een boek op de schoot (je kan vrij goed opschieten in een boek, als je tijdens de reklame-breaks leest, zoveel zijn het er)
En morgen? Ik heb zin om met de wagen een toertje te doen. Maar waar we naartoe gaan, dat weten we niet, ik had gedacht aan Fort Myers, het huis van Thomas Edison te gaan bezoeken, maar of dat nu ook weer die twee-drie uur rijden waard is? We zien nog, misschien rijden we naar Naples of zo. Alles hangt af van hoe laat we opstaan en hoe veel zin we hebben om te rijden.
Zo, en ondertussen is het hier alweer één uur geworden, zeven uur bij jullie. Er zijn volgens mij mensen die op dit moment al rondlopen in België (is het niet, Maarten?). Ik ga lekker tandjes poetsen en mijn bedje induiken (Jari en Sonja liggen al te slapen, ik krijg ook vaak)
Ja, ik weet het: ik ben te laat met mijn blog wegens gisterenavond in slaap gevallen in de zetel
Een lastig dagje gehad dus. Ja, die vakanties toch hoe een mens zich kan afsloven en dingen doen die men normaal gezien niet zou doen.
De dag begon met veel enthousiasme na ons rustdagje van 6 juli. Na een extra energie-ontbijtje (gewoon ontbijt wel te verstaan, geen American breakfast) vertrokken wij voor een eerste dagje Universal. We hadden eens gekeken en beslist om te beginnen met het rustiger park Universal Studios.
Het weer was licht bewolkt, dus dat was ideaal om aan een uitstapje te beginnen. Let wel: licht bewolkt betekent hier wel 30° of meer.
Eerst even langs de mall om kaartjes te kopen. Het is iets voordeliger om daar entreekaartjes te kopen dan aan de ingang nog beter is online kopen, maar aangezien we geen printer hebben hier en we thuis nog niet beslist hadden wat te doen, hebben wij dat natuurlijk niet gedaan, dus gingen we voor de andere optie: kopen in de mall. Toch een tip voor toekomstige Amerika-reizigers die veel pretparken willen doen: bestel op voorhand online tickets. Als je bv alle Disneyparken (4) en Universal (2) en SeaWorld enzovoort wil bezoeken, moet je al vlug voor een dag of 8, 9 kaarten hebben en dat loopt op qua entreeprijs.
Terwijl we toch in de outlet mall waren, hebben we sandalen voor Jari gezocht en gevonden. Hij kon ze al meteen gebruiken. Eerste shopper: Jari.
Universal Studios dan. Veel volk, maar doenbaar. Wachttijden vallen overal goed mee. We beginnen goed (ontbijt is al wat verteerd, dus qua maag kan het best) met de nieuwe rollercoaster Rip Ride Rockit. Ieder kiest de muziek die men zelf wil horen tijdens de spectaculaire ride over-langs-onder een groot stuk van Universal Studios. De moeite in elk geval (steil omhoog, over de kop, draaien, keren, enzovoort). Je kan achteraf zelfs een dvd kopen van jezelf tijdens de rit, met de muziek die je gekozen hebt. Maar ik denk niet dat dat zo mooi is, een gillende mens die ongetwijfeld rare gezichten trekt.
Goed begonnen is half gewonnen. Volgende stop: Revenge of the Mummy. Ook een spectaculair gedoe met veel special effects (vuur, achteruit rijden, door het donker onvoorstelbare bochten in, ). Nadien per toeval gepasseerd aan de ingang van een show Beetlejuice Graveyard Revue en gaan kijken. Het was best aardig: allerlei bekende liedjes in een griezelversie.
Volgende stop: Disaster. Klinkt erger dan het is: hier wordt een volledige show opgebouwd rond het maken van rampenfilms, met het nodige humoristische sausje. Een aardbeving in de metro wordt geënsceneerd en de opgenomen beelden worden naderhand gebruikt voor een filmpje. Bij het buitenkomen beslissen we nog wat binnen te schuilen, want inderdaad: het is echt Universal-weer. Voor de kenners onder ons (o.a. Daniel en Josiane): poncho-time. Maar de slimme Wittekes hebben hun ponchos in de villa laten liggen en schuilen tijdens het eerste halfuur douchen (regenen kan je het niet noemen: warm water gutst uit de hemel, na tien meter lopen ben je doorweekt). Nadien beslissen we toch verder te lopen nat of niet en gaan naar The Simpsons Ride.
Zo nat of iets wachten op de ride. Wachttijden vallen wel mee, omdat nogal wat mensen schuilen. The Simpsons Ride is een gesimuleerde ride, maar ik vind het zeer goed gemaakt. Je neemt plaats op een beweegbaar soort platform en er wordt een zeer mooi uitgewerkt filmpje afgespeeld, waardoor het lijkt dat je effectief naar beneden suist, een bruuske bocht maakt of door een reuzen-Maggy uitgespuwd wordt. Heel leuk.
Dan MIB Men in Black: zelf aliens afknallen en punten sprokkelen. Zeer populaire attractie, wel OK, maar natuurlijk kan ik het hier nooit halen op onze meer doorwinterde gamer Luc. k Zal mij eens moeten voorbereiden volgende keer. Ondertussen is de regen iets verminderd en we doen nog een aantal attracties: ET (met fietsjes door de lucht), Jimmy Neutrons Nicktoon Blast (ook een simulatie-ride, maar zoals de Simpsons zeer goed gemaakt en ook grappig voor volwassenen ondanks de tekenfilmfiguurtjes Rugrats, Spongebob en zo.) en Shrek 4D (hele grappige show met 3 D brilletjes en terug bewegende stoelen en allerlei luchtstromen, water die bv een niezende Donkey moet voorstellen).
Ondertussen is het 7 uur en tijd om naar huis terug te keren. Even langs de Publix-supermarkt om fruitsap en brood voor morgen en dan afhaalchinees meenemen. Thuis rond 9 uur en zeer hongerig allemaal: we vallen aan op het Chinese eten in de typische Amerikaanse bakjes (zoals je in de films ziet). Er blijft niet veel over. Omdat het nog altijd regent, kunnen we niet buiten zitten en denken aan een filmpje kijken (er zijn hier veel DVDs aanwezig ook een karaokemachine trouwens: nog niet uitgetest, moet nog komen) maar vallen in slaap na het bekijken van wat hilarische worstelwedstrijden op TV. Die Amerikanen toch. We beslissen morgen uit te slapen (en dat hebben we ook gedaan).
Daarnet is de laatste SpaceShuttle hier vertrokken. We hebben ook gehoord dat Tom Boonen en Bradley Wiggins ondertussen de Tour verlaten hebben. We luisteren hier naar Radio 1 jaja en horen van de files en de vakantie-uittocht en de regen (koude regen, geen water op douchetemperatuur zoals hier). Het kan ons even niet zo veel schelen.
Vandaag was een erg rustig dagje: alles mocht, niets moest. Ik heb geslapen tot half 10 s ochtends. We logeren in een echt Disney-huis. Alles hier in huis heeft immers iets te maken met Disney. In mijn kamer vind je een plastieken Mickey-pop terug en een Mickey-kussen.
In de living hangen 4 schilderijen waarop Mickey afgebeeld staat. Elk schilderij beeldt een deel van het grote Disney-World-park uit.Ook staan er kleine miniatuurbeeldjes van Mickey in het huis.Je hebt ook een Winnie the Pooh-Cartoon en in de tegeltjes van het pad dat naar de voordeur loopt, staan Tinkerbelletjes getekend.
Ik ga verder met het dagverslag. Als ik wakker was, genoot ik van een fruitsapje in de woonkamer, terwijl ik naar AFV( gekke filmpjes) keek. Tijdens de aflevering aten ik, mama en papa een normaal ontbijt, geen Amerikaanse porties. Mama had een paar eitjes met spek klaargemaakt, waar een paar toastbroden uitstekend mee samengingen. Daarna luisterden we naar een tumultueuze Tourrit ( Boonen gevallen, 13 minuten verloren, en Gilbert 2de na Cavendish, hij mag het groen weer aantrekken).Hierna was het tijd voor een zwemmetje. We hebben als speeltjes 2 moezen buizen en 1 bal. Ik luisterde tussen de zwemmetjes door naar mijn iPod en volgde de voetbal (geen leuk nieuws, Gent verloor van Twente met 1-3, de sukkels!). Toen liep ik nog wat buiten. Na een redelijk warme namiddag nam ik een douche, waarna ik een lekker avondmaal ( Elbowpasta met tomatensaus) verorberde. Daarna schaarde ik me nog een beetje achter de laptop.
Greetz
Jari
PS: Morgen trekken we naar de Universal Studios.We moeten ervoor al vroeg uit de veren.
Nog iets tussendoor over de fameuze fireworks in Washington op de Amerikaanse nationale feestdag. Sinds nu is onze definitie van een groot vuurwerk wel lichtekes bijgesteld. In plaats van een kwartiertje zoals meestal bij ons het geval is, is het vuurwerk in Amerika zoals alles 'bigger and longer'. Over een lengte van de volledige Mall (ik veronderstel ongeveer 1 km lang) schiet men gedurende meer dan 2 uur spectaculair vuurwerk af, met in het eerste deel dan ook nog een lichtshow. We zagen dat er op de website van deredactie.be (vrt) een mooi verslagje stond van het vuurwerk. Het is inderdaad zo dat heel wat Amerikanen speciaal naar Washington komen op de nationale feestdag voor dit vuurwerk, ook mensen van New York en Texas en weet ik veel.
Dit even terzijde, omdat mijn mannen er nog niets over verteld hadden.
Ik veronderstel dat onze Jari straks nog de blog van de (luie) dag van vandaag zal schrijven. Het was echt een rustdag vandaag. Mooi weer, zwemmetje, veel gelezen en: ons eerste kleurlaagje.
Voor Katty nog een gelukkige verjaardag (al is het in België alweer 7 juli) en doe er nog heel wat jaarkes bij.
Voor de rest: tot morgen voor mijn blog van de dag.
Groetjes allemaal! Voor de zwemmers-fietsers: hopelijk hebben jullie gisteren een mooi tochtje kunnen maken ter voorbereiding van onze nationale feestdag-fietstocht. Misschien ook vuurwerk voorzien voor 's avonds? Euhhh - gewoon een barbecuetje zal wel volstaan zeker.
Dag beste lezers van onze blog,
Deze morgen supervroeg uit ons bed want nog ingesteld op Belgische tijd. Al rond 4 u eerste maal wakker en daarna maar met vlagen geslapen. We waren dus voor ons doen zeer vroeg aan het ontbijt en klaar om de stad te verkennen. Te voet, we hebben nog veel energie en hadden gelezen dat Montréal een compact stadscentrum heeft.
een heeeeeeeeeeeeeeeel kort berichtje
