Dag allemaal,

Vandaag was, (tegen alle verwachtingen in, we hadden een uitstap gepland), nog eens een rustdag. Ik sliep uit tot half 10. Maar: ik was eigenlijk nog helemaal niet wakker, toen ik uit mijn bed kwam, plofte ik erg suf in de zetel in de woonkamer. Dat komt doordat ik gisteravond pas rond middernacht in bed kroop. Ik werd wat minder moe nadat ik wat vitamientjes gedronken had( fruitsap).

Hierna een smakelijk ontbijt gegeten ( eitje met spek, toastjes met vissla en confituur). Als dit verorberd was, luisterde ik met mijn ouders naar de finale van de touretappe naar Super-Besse. Gilbert was imponerend vandaag . Hij werd 2^de en herovert het groen. Toen spoedden we ons richting terras, waar we bezoek kregen van de Pool Boy. Hij sprak ons aan in het Engels, waarna we zeiden dat we Vlamingen waren, waarna hij zei dat hij een Nederlander was! Dat was boffen, we konden een praatje slaan met elkaar! Deze Nederlander woonde al zes jaar hier, hij keerde eens anderhalf jaar geleden terug naar Nederland maar vond het daar veel te saai. Hij studeerde hier ook één jaartje. Nadat onze Pool Boy vertrokken was, plonsden we met z’n allen het zwembad in. Nog leuker: geen enkele bui viel vandaag te bemerken bij ons! Na het zwemmen en het afdrogen van onze lichamen, trok ik naar binnen om te Pinballen ( echt gaaf, ik ontdekte het nog maar pas). Hierna reden we nog snel eens naar de Publix om een beetje voedsel. Vanavond aten we thuis risotto met zalm en Jakobsvruchten.

Daarna schaarde ik me achter de laptop. Morgen moeten we vroeg opstaan, we gaan dan wel op uitstap, naar Sarasota.

Greetz,

Jari

Halve rustdag vandaag. We hebben tot half tien in bed gelegen. Ok, ik tot kwart voor tien, ja, maar soms moet je als man eens je gezin tot leven horen komen eer je zelf uit je luie nestje komt. Ontbijtje gegeten, leve de broodrooster trouwens, want dat Amerikaans brood is niet echt super, vind ik.

We beseffen soms niet hoe we in België verwend zijn met ons brood. Je moet eens in andere landen komen om te beseffen hoe heerlijk een verse boterham, met krokante korst, kan zijn. Niet zo’n frans brood, één harde, gehemelte-openschurende korst, dat lekker is voor een keertje, maar toch niet voor elke dag, en ook geen ‘industriebrood’, met een zachte korst, en een spons als kruim, of zo’n italiaans brood zonder zout, nee, gewoon een ‘normale boterham’, net groot genoeg om er een lekkere ‘schelle’ kaas of ‘heps’ op te kunnen leggen, of ideaal van grootte en dikte om er een lekkere laag boter op te smeren, waarop dan een lekker laagje confituur komt (ok, dat eet ik alleen tijdens de vakantie, ik geef het toe)

Dus: leve de broodrooster.

Na het weer veel te overvloedige ontbijt, was ik weer dringend aan rusten toe (want we zijn tenslotte met vakantie), met een boekje (een stevige Harry Potter op dit moment), terwijl we ondertussen naar de radio luisteren (leve Radio Tour via internet), een beetje surfen, beetje facebook, beetje nieuwssites,… echt een heerlijke uitvinding, dat internet. De 25 Dollar die we extra betaald hebben voor de WIFI in dit huis is echt geen weggegooid geld geweest. Het enige wat hier nu eigenlijk nog ontbreekt is een printertje. Al was het maar voor het afdrukken van vouchers J (shoppen) of online gekochte tickets (zijn NOG goedkoper zo dan in één van die ticket-winkeltjes), of om op voorhand te kunnen inchecken (zou dat ons die problemen bespaard hebben van in Washington????)

Vanmiddag werd ik vanachter mijn PC gehaald door Jari, die vond dat ik dringend moest komen zwemmen, wat ik dan ook maar deed. Al was het niet echt van heel lange duur, want er trokken weer van die donkere wolken samen aan de horizon. We dachten eerst dat het overwaaide, maar het venijn zat ‘m weer in de staart. Een licht buitje werd een ‘iets zwaarder’ buitje, en dat werd dan weer een typische warme Floridiaanse (of is het Floridese?) plensbui. Ik vond het in het begin stom om, omwille van wat regen, uit het zwembad te gaan (want we waren toch al nat), maar kom, ik ging daar nu ook niet alleen buiten blijven, in het zwembad, alleen maar omwille van dat principe. En,… we hadden ons voorgenomen om naar de Florida Mall te rijden vandaag.

Het was vrij druk op de baan, en ja, we stonden zelfs in de file (moet je daarom op reis gaan?), maar kom, we mogen niet klagen, we hebben tijd, we zijn met vakantie. In de mall was het echt enorm druk, en ja hoor er liepen weer een paar ‘kuddes’ Braziliaantjes rond, allemaal met hetzelfde t-shirtje (zouden die elke dag een nieuw t-shirt krijgen? ), die scheef liepen van de pakjes en zakjes (nee, geen arme mensjes, volgens mij).

Jari was nog vrij meegaand, want we sleurden hem echt (nee, niet letterlijk) mee doorheen heel de mall. En zelfs het feit dat we bijna niets kochten, zorgde niet voor gezeur. Nu ja, ‘niets kopen’… we zijn de M&M’s world binnengegaan (doen we elke keer), en we kochten toch wel een t-shirt voor de mannen, en een slaapkleed voor de mama (een yummie shirt volgens haar). En voor mij vonden we zelfs een polo (een mooie, van Tommy Hilfinger zelfs) in de Macy’s. Sonja gaat eerst eens rondkijken in de Premium Outlet Mall om te zien of ze daar geen koopje kan doen, en maar pas ‘in nood’ terugkeren naar een andere Mall, als ze geen leuke koopjes vindt.

Achteraf zijn we nog gaan eten in de Outback Steakhouse. We lazen er in andere blogs zoveel goeie dingen over, dat we het toch eens wilden proberen, en ja, de goeie commentaren waren niet zonder reden. Ok, dit is geen top-culinaire belevenis, nee, maar je kan er wel echt lekker steak eten. We begonnen met de ‘signature appetizer’ (het pronkstuk van hun voorgerechten), een “Blooming Onion”: een reuze-ui, die zo gesneden is, dat hij als een bloem (een chrysant?) uitéénvalt, en die dan in het beslag gedoopt is om daarna in het frietvet te bakken. In het ‘hart’ van de bloem staat een sausje, licht pikant, lekker romig.

Een beetje vettig, en lichtelijk op de maag liggend, maar wel heerlijk. Iets te pikant voor Jari, maar ja, die moet nog leren dat spicy lekker kan zijn.

Hoofdgerecht was voor Jari een Tilapi filet met krab, met als ‘side’ frietjes en groentjes (broccoli, sluimer-erwtjes, schijfjes gele courgette, wortel), voor Sonja een Outback Steak met een saus van champignons en kreeft, met een aardappel uit de oven en dezelfde groentjes als Jari, en voor mij een Ribeye steak met groentjes en een slaatje. De porties waren, zoals zo vaak hier, vrij groot. Zo groot zelfs dat Jari’s Tilapi voor driekwart onaangeroerd bleef (maar je krijgt een piepschuim bakje waarin je de restjes kan doen om mee te nemen naar huis).

De rekening viel mee. Aperitief vooraf, voorgerecht en de hoofdgerechten (met de dranken erbij), kwamen op 83 dollar. Als je daar dan de ‘tip’ bijdoet (voor wie het niet weet: de mensen die opdienen halen hun inkomsten uit hun ‘drinkgeld’), kwamen we op honderd dollar uit. Wat ik vind meevallen.

Achteraf rustig huiswaarts, om dan even te gaan bekomen in een horizontale positie. Kannetje koffie gemaakt, en dan wat TV gekeken met een boek op de schoot (je kan vrij goed opschieten in een boek, als je tijdens de reklame-breaks leest, zoveel zijn het er)

En morgen? Ik heb zin om met de wagen een toertje te doen. Maar waar we naartoe gaan, dat weten we niet, ik had gedacht aan Fort Myers, het huis van Thomas Edison te gaan bezoeken, maar of dat nu ook weer die twee-drie uur rijden waard is? We zien nog, misschien rijden we naar Naples of zo. Alles hangt af van hoe laat we opstaan en hoe veel zin we hebben om te rijden.

Zo, en ondertussen is het hier alweer één uur geworden, zeven uur bij jullie. Er zijn volgens mij mensen die op dit moment al rondlopen in België (is het niet, Maarten?). Ik ga lekker tandjes poetsen en mijn bedje induiken (Jari en Sonja liggen al te slapen, ik krijg ook vaak)

Tot later !

Luc

Orlando – 7 juli 2011

Verslaggever: Sonja

Ja, ik weet het: ik ben te laat met mijn blog wegens gisterenavond in slaap gevallen in de zetel…

Een lastig dagje gehad dus. Ja, die vakanties toch – hoe een mens zich kan afsloven en dingen doen die men normaal gezien niet zou doen.

De dag begon met veel enthousiasme na ons rustdagje van 6 juli. Na een extra energie-ontbijtje (gewoon ontbijt wel te verstaan, geen American breakfast) vertrokken wij voor een eerste dagje Universal. We hadden eens gekeken en beslist om te beginnen met het ‘rustiger’ park Universal Studios.

Het weer was licht bewolkt, dus dat was ideaal om aan een uitstapje te beginnen. Let wel: licht bewolkt betekent hier wel 30° of meer.

Eerst even langs de mall om kaartjes te kopen. Het is iets voordeliger om daar entreekaartjes te kopen dan aan de ingang – nog beter is online kopen, maar aangezien we geen printer hebben hier en we thuis nog niet beslist hadden wat te doen, hebben wij dat natuurlijk niet gedaan, dus gingen we voor de andere optie: kopen in de mall. Toch een tip voor toekomstige Amerika-reizigers die veel pretparken willen doen: bestel op voorhand online tickets. Als je bv alle Disneyparken (4) en Universal (2) en SeaWorld enzovoort wil bezoeken, moet je al vlug voor een dag of 8, 9 kaarten hebben en dat loopt op qua entreeprijs.

Terwijl we toch in de outlet mall waren, hebben we sandalen voor Jari gezocht en gevonden. Hij kon ze al meteen gebruiken. Eerste shopper: Jari.

Universal Studios dan. Veel volk, maar doenbaar. Wachttijden vallen overal goed mee. We beginnen goed (ontbijt is al wat verteerd, dus qua maag kan het best) met de nieuwe rollercoaster Rip Ride Rockit. Ieder kiest de muziek die men zelf wil horen tijdens de spectaculaire ride over-langs-onder een groot stuk van Universal Studios. De moeite in elk geval (steil omhoog, over de kop, draaien, keren, enzovoort). Je kan achteraf zelfs een dvd kopen van jezelf tijdens de rit, met de muziek die je gekozen hebt. Maar ik denk niet dat dat zo mooi is, een gillende mens die ongetwijfeld rare gezichten trekt.

Goed begonnen is half gewonnen. Volgende stop: Revenge of the Mummy. Ook een spectaculair gedoe met veel special effects (vuur, achteruit rijden, door het donker onvoorstelbare bochten in,…). Nadien per toeval gepasseerd aan de ingang van een show Beetlejuice Graveyard Revue en gaan kijken. Het was best aardig: allerlei bekende liedjes in een griezelversie.

Volgende stop: Disaster. Klinkt erger dan het is: hier wordt een volledige show opgebouwd rond het maken van rampenfilms, met het nodige humoristische sausje. Een aardbeving in de metro wordt geënsceneerd en de opgenomen beelden worden naderhand gebruikt voor een filmpje. Bij het buitenkomen beslissen we nog wat binnen te schuilen, want inderdaad: het is echt Universal-weer. Voor de kenners onder ons (o.a. Daniel en Josiane): poncho-time. Maar de slimme Wittekes hebben hun ponchos in de villa laten liggen en schuilen tijdens het eerste halfuur douchen (regenen kan je het niet noemen: warm water gutst uit de hemel, na tien meter lopen ben je doorweekt). Nadien beslissen we toch verder te lopen nat of niet en gaan naar The Simpsons Ride.

Zo nat of iets wachten op de ride. Wachttijden vallen wel mee, omdat nogal wat mensen schuilen. The Simpsons Ride is een gesimuleerde ride, maar ik vind het zeer goed gemaakt. Je neemt plaats op een beweegbaar soort platform en er wordt een zeer mooi uitgewerkt filmpje afgespeeld, waardoor het lijkt dat je effectief naar beneden suist, een bruuske bocht maakt of door een reuzen-Maggy uitgespuwd wordt. Heel leuk.

Dan MIB Men in Black: zelf aliens afknallen en punten sprokkelen. Zeer populaire attractie, wel OK, maar natuurlijk kan ik het hier nooit halen op onze meer doorwinterde gamer Luc. ‘k Zal mij eens moeten voorbereiden volgende keer. Ondertussen is de regen iets verminderd en we doen nog een aantal attracties: ET (met fietsjes door de lucht), Jimmy Neutron’s Nicktoon Blast (ook een simulatie-ride, maar zoals de Simpsons zeer goed gemaakt en ook grappig voor volwassenen ondanks de tekenfilmfiguurtjes Rugrats, Spongebob en zo.) en Shrek 4D (hele grappige show met 3 D brilletjes en terug bewegende stoelen en allerlei luchtstromen, water die bv een niezende Donkey moet voorstellen).

Ondertussen is het 7 uur en tijd om naar huis terug te keren. Even langs de Publix-supermarkt om fruitsap en brood voor morgen en dan afhaalchinees meenemen. Thuis rond 9 uur en zeer hongerig allemaal: we vallen aan op het Chinese eten in de typische Amerikaanse bakjes (zoals je in de films ziet). Er blijft niet veel over. Omdat het nog altijd regent, kunnen we niet buiten zitten en denken aan een filmpje kijken (er zijn hier veel DVDs aanwezig – ook een karaokemachine trouwens: nog niet uitgetest, moet nog komen) maar vallen in slaap na het bekijken van wat hilarische worstelwedstrijden op TV. Die Amerikanen toch. We beslissen morgen uit te slapen (en dat hebben we ook gedaan).

Daarnet is de laatste SpaceShuttle hier vertrokken. We hebben ook gehoord dat Tom Boonen en Bradley Wiggins ondertussen de Tour verlaten hebben. We luisteren hier naar Radio 1 jaja en horen van de files en de vakantie-uittocht en de regen (koude regen, geen water op douchetemperatuur zoals hier). Het kan ons even niet zo veel schelen.

Veel groetjes aan de Belgen en andere volgers!

Sonja

Vandaag was een erg rustig dagje: alles mocht, niets moest. Ik heb geslapen tot half 10 ’s ochtends. We logeren in een echt ‘Disney-huis’. Alles hier in huis heeft immers iets te maken met Disney. In mijn kamer vind je een plastieken Mickey-pop terug en een Mickey-kussen.

In de living hangen 4 schilderijen waarop Mickey afgebeeld staat. Elk schilderij beeldt een deel van het grote Disney-World-park uit.Ook staan er kleine miniatuurbeeldjes van Mickey in het huis.Je hebt ook een Winnie the Pooh-Cartoon en in de tegeltjes van het pad dat naar de voordeur loopt, staan Tinkerbelletjes getekend.

Ik ga verder met het dagverslag. Als ik wakker was, genoot ik van een fruitsapje in de woonkamer, terwijl ik naar AFV( gekke filmpjes) keek. Tijdens de aflevering aten ik, mama en papa een normaal ontbijt, geen Amerikaanse porties. Mama had een paar eitjes met spek klaargemaakt, waar een paar toastbroden uitstekend mee samengingen. Daarna luisterden we naar een tumultueuze Tourrit ( Boonen gevallen, 13 minuten verloren, en Gilbert 2^de na Cavendish, hij mag het groen weer aantrekken).Hierna was het tijd voor een zwemmetje. We hebben als ‘speeltjes’ 2 moezen buizen en 1 bal. Ik luisterde tussen de zwemmetjes door naar mijn iPod en volgde de voetbal (geen leuk nieuws, Gent verloor van Twente met 1-3, de sukkels!). Toen liep ik nog wat buiten. Na een redelijk warme namiddag nam ik een douche, waarna ik een lekker avondmaal ( Elbowpasta met tomatensaus) verorberde. Daarna schaarde ik me nog een beetje achter de laptop.

Greetz

Jari

PS: Morgen trekken we naar de Universal Studios.We moeten ervoor al vroeg uit de veren.

De overgang van Washington naar Orlando – Door Luc

Vandaag was het een reisdag.  Om zeven uur de wekker gezet, nog een laatste keer genieten van onze voordelen als lid van de OmniShoreham – club (of hoe noem je het),  en dan was het valiezen pakken.  Nog een laatste douche, nog een beetje radio luisteren (handig toch hoe je ook in de States naar de VRT kan luisteren),  en dan begon het gezeul met koffers.  Drie koffers, twee rugzakken, een handtas (Sonja), een fototas (ik), de familie ‘ezeltje’ ging op pad.  Een taxirit van meer dan een half uur (kostte ons 65 Dollar + 10 dollar fooi), en al voor tien uur stonden we in de luchthaven.

En dan begon het gedoe…  Inchecken gebeurde via een self-check-in.  Euh, het zou moeten gebeurd zijn via die self-check-in…  Want van zodra ik het paspoort van Sonja scande, kreeg ik al bericht dat we op een vlucht van na drie uur zaten (we hadden oorspronkelijk een vlucht van kwart na twaalf), en  dat ik de de hoorn moest opnemen om kontakt te maken met iemand op een helpdesk.

Na een hoop gedoe, waarvan een heel stuk heel moeilijk verstaanbaar, kreeg ik de bevestiging dat we toch op de vlucht van kwart na twaalf zaten.  Dus opnieuw inscannen, opnieuw een heel menu doorlopen, en dan vastlopen in die hele procedure, geholpen worden door een mevrouw van United, en dan tickets krijgen (geen boarding passen, want onze plaatsen werden maar pas toegewezen aan de boarding-balie), en weg waren we… zonder de klevers die je normaal gezien aan je koffer kleeft, met de barcodes en zo, nodig om die valiezen op de goeie vlucht te krijgen. 

Resultaat: Weer terug naar de balie, opnieuw aanschuiven, opnieuw de hele uitleg, maar nu kregen we toch de klevers, en konden de valiezen eindelijk de band op, en wij één van die rare ‘bussen’ op hoge wielen op, die de verbinding tussen de terminals verzorgen.

Tijd voor ontbijt (Jari had al drie van de vier sushi uit onze doggy-bag van gisteren opgeten in het hotel, Sonja de andere): Subway.  Jari een normaal formaat, en voor Sonja en mij een ‘Footlong’… dus een ‘stevig broodje’, wat wel nodig was om de boarding-stress het hoofd te bieden.  IEDEREEN was in het vliegtuig toen wij eindelijk besloten om te gaan klagen aan de balie.  Natuurlijk hadden we plaatsen, maar ze waren niet naast elkaar. 

Gelukkig kon dat in het vliegtuig nog geregeld worden,  en zaten Sonja en Jari samen, met mij één rij ervoor.  Met toch nog één voordeeltje: we zaten in Economy plus (extra beenruimte), iets dat toch wel interessant was voor iemand zoals ik.  Ik snap dat dus niet, je reserveert je reis maanden op voorhand en nog slagen ze erin om te gaan sukkelen met je plaatsen.

En online inloggen dat lukt natuurlijk (‘natuurlijk?’) niet, omdat we tickets via Continental hadden, op een vlucht van United.  Echt vlot is die overname blijkbaar niet verteerd.

In Orlando ging alles gelukkig wel vrij vlot.  Valiezen deden al rondjes op de bagageband (we waren iets later, want ik had op het net gezien dat ze in de Sunglasshut Serengetti-zonnebrillen verkochten (iets waar ik al sinds vorige keer in Orlando naar zocht), en ja, ik vond er eentje naar mijn zin J

De wagen, dat ging ook vlot, natuurlijk liet ik me weer een upgrade aansmeren: van een IDAR (type Toyota Corolla) naar ee Premium (Chrysler 300).  Voor 180 dollar (wat ik een aanvaardbaar verschil vind). 

De tocht naar het verhuurkantoor ging makkelijk, dankzij de Garmin (die we bijgehuurd hadden vanuit België), en al snel waren we op weg naar ‘ons huisje’.  We zitten in een heel andere buurt dan de twee vorige keren.  Toen zaten we in de buurt van de Champions’ Gate, en nu zitten we in de buurt van Midieval Times.  We kennen niet veel hier, maar we zullen het snel weten te vinden, net zoals de Walmart, op nog geen twee km.  (Dag en nacht open natuurlijk).  Een Publix zagen we onderweg naar hier (vind ik een gezelliger winkel dan de Walmart). Restaurants en zo zijn er hier ook wel genoeg, ik verwacht dat we binnenkort wel een meeneemchineesje halen , of indisch, of …. We zien wel.  In elk geval, vandaag was het steak.  Met ‘wedges’ (aardappels in de lengte in stukken gesneden), in de oven, en een simpel slaatje.  En ja het was lekker.

En nu pruttelt de koffie, en straks schep ik me een ijsje uit.  We zijn ‘thuis’.

Morgen een dagje luieren.  Lezen, zwemmen, eten maken (spaghetti, iets simpels dus), en verder niets doen.  We plannen daarna wel wat we nog allemaal gaan uitvoeren hier.  Eerst even gewoon rustig vakantie hebben, en niets doen J

En nu wacht de koffie

En het ijsje

Euh ijsje?

IJS !!! We zijn tenslotte in Amerika.  Hier kennen ze dat niet, ‘kleine ijsjes’

Groetjes nog, daar in België.  Ik sluit af en ga lekker op het terras buiten zitten nu

Washington DC – vierde dag en… 4th of July

Vanaf deze morgen viel het ons al op: de Americanos hadden allemaal hun rood-wit-blauwe feestoutfits uitgehaald: T-shirtjes met de Amerikaanse vlag of een of andere wervende slogan van “The land of the free”, meisjes met vlaggetjes of blauw-rode bloemetjes in de haren, guirlandes met driekleurige sterretjes (was ik wel een beetje jaloers op), petten met ‘President of the USA’, tot zelfs kleedjes en broeken in de nationale kleuren. De vlagjes en vlaggen zijn goed geslaagd vandaag – ik denk dat elke Amerikaan er minstens een paar in huis heeft.

Veel volk op de been dus vandaag. Deze morgen al, toen gingen we eerst uitgebreid ontbijten in onze reeds uitgeteste ‘diner’ hier op het hoekje. We vonden dat we toch een beetje in de Amerikaanse sfeer moesten blijven vandaag en dus een Amerikaans ontbijt bestellen. Luc ging natuurlijk voor een complete Amerikaanse schotel met eitjes, ham, iets wat heel erg leek op semoule-pap (grits), pancakes enzovoort. Ik een deftig omeletje met zalm en tomaat en gebakken patatjes – stevig maar doenbaar. Jari bestelde een croque madame. Hij kreeg daar nu toch een bord waar hij bijna niet over kon kijken. Amerikanen vinden een gewone Europese croque waarschijnlijk veel te licht en gratineren de croque nog eens extra met bechamelsaus en kaas. Oefff – en daarbij terug een zwembad koffie/sap. Ja, we konden er weer tegen.

We hadden besloten om vandaag naar de nabij gelegen National Zoo te gaan. Op weg daarheen viel het mij op dat veel Amerikanen hobbelen ipv gaan en ik moet zeggen: als je veel ontbijt zoals wij deze morgen, is dat niet verwonderlijk.

We hebben toch weer de nodige kilometertjes afgelegd vandaag. Jammer genoeg hebben we de pandaberen niet gezien (die beesten zijn ook niet zot, met zo’n weer buiten lopen, pfff), maar wel veel andere van onze dierenvrienden (gorilla’s, bijtende ezels, allerlei rare kikkertjes, reuzenoctopussen, leeuwen, enzovoort). Al vlug was het 4 uur en tijd voor een zwempartijtje volgens Jari en wij sloten ons daar graag bij aan.

Vanavond wou Jari graag sushi gaan eten. Ik vond dat wel een goed idee en dacht: OK, dat is eens wat minder zwaar. Maar de Japanners hebben zich hier al zeer goed geïntegreerd en de porties sushi en tempura die we kregen waren van die aard dat ik er een aantal moest laten in een doggy-bag steken om mee te nemen (zal straks nog een late-night-snackje worden). Wel een lekker saké-tje gedronken.

Nu zijn we terug op onze kamer. Morgen gaat de reis immers verder richting Florida. We hebben ons al voorgenomen om de eerste dagen daar rustig aan te doen, want de dagen Washington waren wel druk en lastig. Veel kilometers afgelegd (en op die manier toch een deel van de verorberde calorieën kwijtgespeeld), veel bezichtigd (zelfs gisteren – en shoppen hebben we niet echt gedaan, nee, dat is voor Florida, tot groot jolijt van Jari).

O ja, ik heb wel gisteren servietten met Amerikaanse vlag gevonden voor Georgette, dus dat heb ik inderdaad ‘geshopt’.

Al bij al vond ik ons verblijf in Washington zeker de moeite waard. Er zijn hier nog veel musea die ik nog eens op een ander moment wil doen. Al die musea, ook de zoo, zijn trouwens gratis. Altijd voorzien van voldoende en proper sanitair, ook gratis (niet zoals in België, bv op de Gentse Feesten). Washington is een leuke stad met zeer verschillende buurten: de historische (nou ja, de Amerikanen noemen dat zo – het is maar een 200-tal jaar oud) wijk rond het Witte Huis met zeer veel officiële gebouwen en musea en weinig echt hoge flatgebouwen, de kunstzinnige sfeer rond Dupont Circle, de multiculturele restaurantjes van Adams-Morgan, de chique huizen rond Embassy Row (ook de Ambassade van België is hier) met grote tuinen, de alternatieve en gerenoveerde vroegere havenbuurt rond Georgetown (veel mooie winkeltjes, maar ja, mijn mannen vinden dat maar niets dus ik heb mij maar ingehouden), …

Beneden in de gang van het hotel hangt een foto van koning Boudewijn en Fabiola: zij hebben hier ooit verbleven, net zoals de Beatles (hun eerste nacht op Amerikaanse bodem was hier, ze werden hier belegerd door gillende meisjes), het Inauguration ball van Bill Clinton vond ook hier plaats (feest ter ere van zijn aanstelling als president),… Een chique geval dus, zeer ruime kamers en heel goede bedden, alleen jammer van de fire alarms zeker. (NB Vannacht geen alarm gehad!!!)

Dat is het alweer voor vandaag. Groetjes aan onze lezers! Happy 4th of July from The land of the Free!!!

Let the fireworks start!

En voor Kurtje daar in België met zijn achillespees: veel beterschap – wie gaat er nu de tuin in Lovendegem onderhouden (ik wil Jan niet ontmoedigen, maar ja, dat wordt extra werk denk ik).

Deze morgen liepen we voorbij een straat gewijd aan de nieuwe kat van Katty en Maarten: Garfield Street (eigenlijk was het ook wel een Amerikaanse president).

Weer: nog steeds zeer warm, ongeveer 30 graden maar vandaag iets meer bewolkt. Het is wel droge warmte, anders dan de vochtige hitte van Florida. Maar dat is voor morgen…

Sonja

Goeie avond iedereen!

Wat een vreemde dag was het vandaag!

Rond 1 uur ’s nachts werden we gewekt door ( jawel, alweer) een (vals) brand-alarm.

Dit bleef aanhouden tot 2 uur. Toen konden we eindelijk slapen. Men stoorde ons nog één keer met verontschuldigingen, maar daarna viel ik in slaap. Tijdens mijn slaap bleek het rond half 6 nog eens te hebben geonweerd. Vannacht was dus een erg tumultueuze nacht.

Om 7 uur zijn we opgestaan. We startten de dag met een drankje in de kamer. Mama en papa hadden een koffietje en ik mijn fruitsapje. Daarna opende mijn papa de computer en zag hij op de computer het volgende: JAN HUYSENTRUYT- na een domme val zit ik 4 weken in het hips. We hebben ons een breuk gelachen met deze spelfout. Vlak voor ik dit typ, kwam ik te weten dat Kurt( niet Jan, neen) ook zijn achillespees had afgescheurd. Papa ’s reactie:Joepie, een nieuwe keukenhulp voor 21 juli (fietstocht zwemmers)!!! Op de computer hebben we ook nog naar de koers geluisterd.

Toen dit achter de rug was, namen we de metro naar Union Station, een station dat iets verder gelegen was, om onder andere te ontbijten en een ticket voor de bustour te kopen. Deze bustour bracht ons langs allerlei monumenten. Wij stapten uit bij Lincoln Memorial, een gebouw en een tuin met allerlei monumenten ( Lincoln als standbeeld, een herdenkingsmuur van de gesneuvelden tijdens de Vietnamese oorlog en een hele bende soldatenstandbeelden). Langs het laatst genoemde monument stonden landen gegraveerd die ook meestreden in de Koreaanse oorlog. Ook België zat erbij. Na dit bezoek namen we een bus naar het populairste kerkhof in Amerika:Arlington. Hier was het drukkend warm! Mama en ik hadden veel last toen we de beklimming deden naar het graf van John F. Kennedy. Dit was gelukkig snel achter de rug, waarna we de oranje lijn richting het Welcome Centre vervolgden. In dat Welcome Centre konden we overstappen op een voertuig van de groene lijn,die langs ons ‘fire-alarmhotel’(Zo noemen we het nu, als het alarm deze nacht afgaat, gaat mijn papa klacht indienen bij het management) reed.We reden er eerst straal voorbij, want we hadden goesting om te stoppen in Georgetown, ik wat minder;zie blog van 28/6. Na lang wachten op het busje reden we verder naar het hotel. Daar kwam de verlossing voor mij: mijn eerste zwempartijtje in deze reis. Alhoewel, het liep allesbehalve goed af. Plotseling brak er een hevig onweer uit,en ik haat onweer.

Allez,hopelijk geen alarm vannacht.

Greetz

Jari

PS: Morgen(vandaag,aangezien jullie nu in jullie bed liggen) is het the 4th of July, de Amerikaanse feestdag. We hebben onszelf voorgenomen om niet richting centrum te trekken.