Vandaag namen we weer een dagje rust. Ik stond op om half 10. Eerst luisterde ik naar de Tour. Toen at ik een redelijk licht ontbijt. We gaan ons niet zo vlug meer aan de veel te grote American Portions wagen.Ik at een paar toasten: één met kipsla en één met salami. Ook speelde ik enkele puff pastries, brownies en een vanillepapje naar binnen.Als het ontbijt verteerd was, luisterden ik en papa (mama zat dan al buiten, wat wil je, we moeten nu we nog tot overmorgen in het hete weer zitten er eens extra van profiteren, vooraleer we het Belgische rotweer gaan opzoeken) naar de finale van de Tour-etappe. Voor de gelovigen: hij kwam aan in Lourdes. Hushovd won de rit, Gilbert eindigt vandaag mooi in de top-10 en staat knap 9^e in het klassement. Hierna zochten ik en papa dan ook maar de buitenlucht op ( allez, ’t is te zeggen, onze ‘ouwen’ bleef nog even achter zijn computer zitten, dus ik kwam eerst alleen naar buiten). Ik sprong voor de voorlaatste keer in deze reis in het zwembad. Papa kwam later af, dus eerst zat ik met mama in het zwembad. Daarna gaf papa ons een superrap smeltende, grote bol chocolade-ijs. Ik moest mijn gezicht en handen gaan opfrissen in de badkamer, ze zaten onder het ijs. Voor de rest van de namiddag plaatste ik me wat achter de computer. Mama en papa gingen rond 5 uur naar de Walmart, ik had geen zin om mee te gaan . Bij de doorgang van de parking naar de ingang van de winkel werden mama en papa ‘gedoucht’. Niet verwonderlijk: er verplaatste zich een thunderstorm over de streek. De onweders waren gelukkig snel overgetrokken. Toen aten we de Maggiano’s-restjes op en daarna werd er een film opgezet: Men In Black 2.

Morgen zal de blog waarschijnlijk iets vroeger uitgevoerd worden, we moeten de valiezen ’s avonds allemaal klaarsteken voor de terugreis naar ons (letterlijk) kille landje, zonder regering, zonder zomerweer, ocharme de Belgen, hoe kun je een mens nog ongelukkiger maken…

Greetz

Jari

(Dit was mijn allerlaatste blog vanuit Amerika, ik ben er nu bijna vanaf.)

We beginnen langzaam aan ‘uit te bollen’ in Orlando. Het einde van de vakantie komt in zicht, en met gemengde gevoelens beginnen we ons klaar te maken voor de terugkeer.

We hebben, eerlijk gezegd, allemaal het gevoel van ‘Deze keer hebben we echt wel gezien wat we wilden zien’ (Washington was een heel goed idee), en we voelen dat we nog even van het lekkere weer willen profiteren, nog een beetje shoppen, en voor de rest nog lekker lui zijn nu het nog kan.

De hele voormiddag hebben we lekker rustig doorgebracht, vooral in het huisje (toch tot na de aankomst van de Tour-etappe, jammer genoeg net geen Belgische winst), en dan wat naar buiten, het zwembad in, en daarna met een boekje op het terras. Ik vluchtte als eerste naar binnen wegens ‘te warm’, en al snel volgden de twee anderen.

Zo rond twee uur zijn we rustig de wagen ingestapt (pfff heet zeg, die lederen zetels), en aan een gezapig tempo richting Florida Mall vertrokken. Nee, niet naar de Mall, wel naar de Barnes & Noble- boekenwinkel er vlak naast. Stomgeweg voorbijgereden aan die winkel, dus een rondje rond de Mall gereden. En op zo’n moment besef je hoe GROOT zo’n ding is. Voor wie Wijnegem Shopping zo’n beetje kent, wel, doe die oppervlakte minstens maal vijf, en je hebt een idee.

Maar kom, Barnes & Noble. Niet echt een enorme boekenwinkel, vergelijk hem met de Fnac, en je hebt een idee, maar wel een plek waar wij meer dan een uur in doorbrachten (of waren het er twee?) Sonja vond drie boeken van haar lijstje (waarom kocht ze er dan vijf? ), en zowel Jari als ik kochten ook een boek. Jari vond een leuk boekje van de zelfmoord-konijntjes, en ik vond er een over digitale fotografie.

En daarna reden we rustig richting International Drive. Zonder Garmin. (Ik ‘wist de weg’), komt uit dat we na een tijdje toch maar dat ding opgezet hebben, want een blik op de kaart leerde ons dat we ons grandioos misreden hadden. Nu, erg is dat niet, hoor. We hebben een leuke wagen, ik rij graag rond in de States, en een U-boot (oeps U-turn) is snel gemaakt.

Al snel stonden we aan de Wonder Works. Een soort van Technopolis, maar dan commerciëler opgevat. Allerlei proefjes, ‘belevingen’, simulators,… die je naar hartelust kon uittesten. Van een aardbevingssimulator, een spelletje virtuele ijshockey, een balletje laten rollen op basis van je hersengolven tot een volledig gesimuleerde rollercoaster-rit (die je nog zelf mocht samenstellen ook). Jammer genoeg was deze laatste attractie niet op Fat Americans (en dus ook niet op Fat Europeans zoals ik) berekend, dus ik mocht langs de kant blijven om foto’s te maken van een over de kop gaande simulator. Gelukkig was er ook nog een 4D-ride (een 3D-film, met bewegende stoelen, en wind-effecten), die ook een rollercoaster simuleerde. Echt wel leuk en vrij spectaculair. Wie ooit in Orlando iets zoekt om een uurtje of drie-vier mee bezig te zijn, en er ook nog iets van op te steken: dit is een aanrader.

Na het bezoek aan Wonder Works zijn we, zoals elk jaar naar Maggiano’s gegaan. En ik moet toegeven dat het een beetje een tegenvaller was. De aperitieven waren wel heel lekker (een Peach Bellini voor Sonja, een Manhattan voor mij, en zoals altijd een cola voor Jari), de tafel was klaar voor ons aperitiefje op was. Dus dat ging zoals altijd, Maar de afknapper was wel dat opeens de ‘Family Dinner’ niet meer mogelijk was voor drie personen. En wij kwamen speciaal met het idee die Family dinner te nemen (Twee voorgerechten, twee slaatjes, vier hoofdgerechten, en twee desserts)… Jammer genoeg enkel vanaf vier personen. Tja, niets aan te doen. Dan maar ‘gewoon’ bestellen. Een tomaat ‘caprese’ (met mozzarella, basilicum en balsamico-azijn) voor Sonja, gevulde paddestoelen voor mij, en (EINDELIJK) Calamari Fritti voor Jari. Blijkt nu dat de ober gewoon de bestelling van Jari niet genoteerd had. Onze voorgerechten kwamen vrij snel, maar Jari kreeg niets. Ober geroepen, en ja hoor, vergeten doorgeven. Leuk begin van de maaltijd.

Tegen de tijd dat Jari’s Calamari op tafel stonden, kwamen ze al met de hoofdgerechten (Spaghetti met ‘Meat Balls’ voor Jari, Canelloni van krab voor Sonja, en Saltimbocca van kip voor mij). We zijn snelle service gewoon bij Maggiano’s, maar dit was wel erg snel.

Jari had een veel te grote kom spaghetti, maar leve de ‘doggy bag’ (die honden in Amerika eten wel ERG goed, vind ik). We moesten wel speciaal zeggen dat we ook de calamari ‘geboxed’ wilden, want anders lag dat in de vuilbak. En ik begon me toch wel erg verveeld te voelen met de service. Sonja heeft me een beetje gekalmeerd, anders kreeg de ober vijf dollar fooi (normaal gezien is dat tussen 15 en 20 % van de rekening). Maar ik was nog braaf en maakte er dan maar een kleine negen dollar van (waren we tevreden geweest, dan had er zeker het dubbele als fooi gelegen). Het deed wat raar om ‘te weinig’ te geven, maar ik was echt niet tevreden van de service.

Het eten was lekker hoor, zoals altijd. Maggiano’s is echt een goed restaurant (ook weer een keten, je vindt er in heel Amerika), we gingen er niet voor niets voor de derde keer eten. Maar we waren echt wel een betere service gewoon.

Nu ja, misschien hadden we op de Franse nationale feestdag beter in een Frans restaurant geweest. En dan volop ‘Vive La France, Vive le Quatorze Juillet’ geroepen. Wie weet hoe goed we dan zouden bediend zijn J

En nu zit ik te bekomen van de maaltijd (die American Portions ook), met een kopje koffie. Meer lukt even niet.

Beste lezers, we wensen jullie met uitstel een goeie Veertien Juli. En, aangezien ze Zaterdag beginnen: Een goeie Gensche Fieste !!!!

Na de toch wel lastige dag van gisteren (oe, verlof kan toch zo vermoeiend zijn, gelukkig dat we nog af en toe mogen gaan werken om uitgerust de weekends in te gaan) is het terug aan mij om te bloggen.

Universal Islands of Pleasure (zie gisteren) is toch wel een must-see voor alle Florida-gangers. Als je grotere kinderen hebt, is het veel spectaculairder dan Disney. De rides (ook degene in Universal zelf) zijn heel erg goed. Maar bv Harry Potter and the Forbidden Journey is echt wel voor grotere kinderen, met draken die je aanvallen en griezelige dementors en spugende spinnen. Al bij al dus een deel van het park dat alle aandacht naar zich toetrekt. Wij hadden op een blog gelezen dat je best al aanwezig bent als het park opent en dan recht doorsteekt naar the Wizarding World of Harry Potter. Goed advies, want later op de dag is het daar echt aanschuiven, aanschuiven. Ook het geval trouwens voor de waterattracties later op de dag op een bloedhete dag als gisteren. Drie jaar terug deden we Universal aan op een doorweekte regendag en toen konden we de twee parken gemakkelijk combineren in één dag. Maar reken niet op veel regendagen in Florida, meestal gaat het om een stortbui van een uurtje of zo en vaak is dit dan nog ’s avonds.

Het is hier nog steeds lekker saunawarm buiten. Nu is het elf uur ’s avonds en binnen veel frisser dan buiten (ik denk dat het buiten toch nog rond de 30° is). Alle winkels en restaurants zijn hier superhard geairconditioned, het voelt soms aan alsof je een vrieskamer binnen stapt, zo groot is het verschil met de 35° of zo van buiten. Mijn zonneallergie van gisteren is al wat gebeterd – ik heb vandaag veel gezwommen en gezorgd dat ik niet al te veel over verhitte asfalt- en betonbaantjes moest gaan (en dus geen weerkaatste hitte). Gehoord dat het in België ongeveer 16° is – wel, ik veronderstel dat we veel kou zullen hebben bij onze terugkeer. Maar ook gelezen dat het op 21 juli waarschijnlijk wel droog zal blijven en even boven de 20°, dat lijkt me wel een goed fietsweertje.

Vandaag hebben we dus veel gezwommen en geprofiteerd van het goede weertje. Deze namiddag zijn we nog naar de Premium Outlet Mall geweest. Was me dat daar een drukte van belang. We denken altijd dat wij in Europa verspillers en kopers eerste klas zijn, maar wat je daar ziet, tergt toch elke verbeelding. Wat ons vooral treft, zowel als we in de parken zijn als in de shoppingcentra (outlets zowel als de gewone niet-afgeprijsde malls), zijn de busladingen jonge Braziliaantjes die met geld gooien alsof het niets is. Blijkbaar zit daar momenteel het grote geld. Het was ons al twee jaar terug opgevallen dat een reis naar Florida daar blijkbaar zeer populair is voor jongeren. Volgens mij zijn het vaak ongeveer 18-jarigen die met een aantal oudere begeleiders voor een fun-and-shopping-trip afzakken naar Florida. Jari kent de Braziliaantjes ook al goed, want per groep dragen zij altijd hetzelfde kleur truitjes. Zo liepen vandaag in de mail azuurblauwe, witte en groene Braziliaantjes rond. En daar waar wij een paar truitjes en hemden kopen, slaan zij zakken kleren is – bij voorkeur merken als Tommy Hilfiger, Polo Ralph Lauren en natuurlijk de sportwinkels Adidas, Nike en Puma.

Enfin, we hebben dan ook maar een beetje geshopt, kwestie van niet als complete drop-outs beschouwd te worden (grapje). Jari kocht een zonnebril en twee sweatshirts van Tommy Hilfiger (mama en papa betaalden, of liever: zullen eind van de maand betalen), den papa kocht 2 lederen broeksriemen en 2 hemden van Timberland (waarvan er maar 1 werd aangerekend, ja, we hadden weeral geluk en deden natuurlijk alsof we het niet opmerkten – de winst van de Braziliaantjes maakt het verlies wel goed) plus nog een trui van Tommy Hilfiger (wintertruitje). De mama, zo gebrand op haar dagje winkelen, heeft zichzelf beperkt tot 1 kort jurkje bij Calvin Klein. Het moet gezegd: de mama is een waar shopbeest (haha). Ik vind eigenlijk maar zelden mijn goesting. Behalve in de hele dure winkels, bv de winterjassen bij Burberry waren supermooi en zooooo voordelig (voor de helft van de prijs of minder: 650 dollar ipv 1500, een koopje ahum). Dat woog ook zoveel – Luc suggereerde nog dat ik de duffelcoat kon aandoen op het vliegtuig, waardoor ze niet in de bagage zouden moeten (kwestie van gewicht sparen). Ik zie mij al lopen met die fuchsia houtje-touwtje-jas in the sweltering Florida temperature: als een verloren gelopen Eskimo in de tropen.

Misschien dat we nog eens op een voormiddag terugkeren, als er minder volk is. Kijken of ik dan geen goedkope T-shirtjes kan kopen bij Columbia of zo.

Vanavond na ons lekker Barefoot-champagneke (zeer lekker bubbelwijntje en ja, blijkbaar mogen ze dat hier in Amerika wel champagne noemen, het staat toch zo op de fles – het is echter een op-en-top Amerikaans wijntje) gewoon thuis gegeten: ik had zo’n zin in een licht slaatje. Luc maakte wat gewone gebraden kip en Jari wou graag crinkle-frietjes uit de oven, dus dat hebben we maar gedaan. Het was een lichter dan gewoonlijk dinertje.

O ja, eigenlijk heb ik al wat geshopt in de plaatselijke supermarkt ook: geen Tigi-produkten (oneerlijke concurrentie voor Nancy: de shampoo kost hier in de Publix 16 dollar, dus ongeveer een 12 euro, maar: we hebben geen plaats over in onze valiezen voor grote hoeveelheden shampoo en haarprodukten, dus nee Nancy, we brengen geen valies Tigi-spullen mee, maar misschien een ideetje voor je volgende verlof) maar wel mascara (meer dan de helft goedkoper dan bij ons) en een nagellakje van Opi (hier 7 dollar, bij ons enkel verkrijgbaar in Planet Parfum e.d. tegen 10 euro). Waw – zie ook hierboven: mama is een waar shopmonster.

En nu gaat ons shopmonster slapen, dat ik morgen fris ben voor een volgende shoppingdagje – nee, Jari, grapje. Misschien gaan we morgen naar WonderWorks op International Drive (vlakbij het Convention Center waar ditmaal geen StarTrek-, maar wel een Zumbaconferentie plaatsvond en nee, Luc is er niet naartoe geweest).

Let’s call it a day. Ik ga maar een beetje slapen nu. Jullie zullen stilletjesaan wakker gaan worden om te beginnen aan een werkdagje, want daar in België is het al 6 uur. Hou je taai, we zullen proberen om een beetje zon mee te brengen volgende zondag. Hopelijk lekt dat niet uit de valiezen.

Groetjes vanuit sauna-Florida,

Sonja

Alias het shoppingmonster (althans toch volgens Jari)

Vandaag moesten we allemaal vroeg opstaan, want we trokken naar de Universal Islands of Adventure met als topattractie Harry Potter-land. We vertrokken een halfuur voor openingstijd, want als we lang zouden wachten, zouden we 2 uur lang moeten wachten om de attractie te doen.

We startten met een leuke ride, waarin we Harry door het immense terrein van Zweinstein moesten volgen. Leuk uitgedacht, onderweg maakten we kennis met dementors, draken die ons wilden grijpen, reuzespinnen en we scheerden ook over het Zwerkbalveld. Daarna zochten we de shop op (welke spullen je daar kon krijgen, het was verbluffend: truien, gewaden, pluchen uilen en zelfs TOVERSTOKKEN!).

De Amerikanen zijn echt wel crazy, als je hoort wat ze hier verkopen. Wat kan je immers doen met zo’n valse toverstok?

Na deze ride zochten we een koel plekje om onze broodjes, die papa gisteren klaarmaakte om op te eten (jaja, een koel plekje, want vandaag was het niet te doen, snikheet was het!). Hierna bezochten we een volgende attractie, de vlucht van de Hippogrief. Dit was een korte, snelle rollercoaster. De rit duurde amper 2 minuten.

Als dit achter de rug was, bezochten we de Dragon Challenge. Dat is een keitoffe, redelijk lange rollercoaster die diverse malen over de kop ging. Wat er ook speciaal aan was, was dat er eigenlijk twee verschillende parcours waren, en dus ook twee verschillende wagens. De ene ride was spectaculairder dan de ander.

Conclusie: We moesten in dit deel van het park minder lang dan verwacht wachten.

Hierna gingen we op deze hete dag kijken of de Jurassic Park open was, wat vreemd genoeg niet het geval was (het was blijkbaar te koud?????). Dan zochten we maar de Rip-Saw Falls op, maar deze was ook al gesloten (hetzelfde probleem).

Dan maar naar de natste attractie, waar je echt zo nat als ik weet niet wat kon worden: Popeye. De eerste golf die we tegenkwamen trof me al meteen vol op het lichaam. Het beterde er niet op. Na afloop was ik zowat doorweekt, ik kon mijn trui zo uitwringen.

Hierna deden we het even wat rustiger aan . Dat deden we vooral voor mama. Met die hitte had ze de hele tijd last van haar benen. Die waren bedekt met een soort uitslag. We gingen naar een stuntshow kijken. De artiesten die eraan meededen waren BMX’ers, motorrijders en skaters. De show was erg spectaculair. Zo moesten de motorrijders zo rap mogelijk rondrijden in een ijzeren bal, eerst alleen, daarna met twee, en later zelfs met drie. A-MA-ZING!!! Ze moesten, samen met de skaters, ook toeren uithalen op de halfpipe.

Hierna gingen we naar Spiderman, wat ook erg leuk was. Je werd er in een wagentje gedropt, en moest een 3D-brilletje opzetten. Je werd door de straten van Manhattan gesleurd, waar je je voorbij monsters die de streek terroriseerden, moest reppen. Erg leuk om te doen.

Toen trokken we naar een spectaculaire rollercoaster: de Incredible Hulk Coaster.

Speciaal hieraan was dat je niet helemaal naar boven klom en daarna pijlsnel naar beneden raasde. In plaats daarvan werd je halverwege de klim, op het sein van een acteur, op gang ‘geschoten’, waarna je een keer of 3,4 over de kop ging. Hierna gingen we kijken op het uurrooster of het lang wachten was aan Jurassic Park en de Rip-Saw Falls. Het was niet te doen: voor JP moest je 1, 5 uur wachten, voor de ander bijna 2,5 uur! We zochten dan maar afkoeling in een shop, en dronken een frisse cola. Mijn papa had honger, hij at dan maar een sandwich van de zaak.

Hierna gingen we kijken of er bij JP al enige verandering zichtbaar was, maar neen hoor. Dan maar naar Cat in the Hat, maar daar hadden we weer problemen. We konden bijna instappen, als plots de hele boel stilviel. Na 30 minuten wachten, besloten we dan maar om richting auto te trekken. Niks te vroeg: toen we een Mexicaan rechtover de straat waar onze residentie ligt, opzochten, begon het plotseling hevig te onweren. We hebben net traag genoeg, maar lekker gegeten en waren net na het einde van het onweer klaar met eten. Daarna schaarde ik me thuis achter de computer en typ ik dit verslag.

Greetz

Jari

PS(aan de Belgen): Hebben jullie last gehad van hevige onweders?

Ook al hadden we het niet echt zo voorzien gisteren was het vandaag een rustdag (we gaan morgen naar Universal Islands of Adventure, met Harry Potter natuurlijk, dus we gaan heel vroeg opstaan. Da’s een goeie reden voor een rustig dagje thuis vandaag. En ja, het is ook nog de Vlaamse feestdag vandaag, hiep hiep hoera voor de Leeuw, en voor ons Vlaamsche land. (sorry voor de ironische toon, ik geef toe dat die niet echt op zijn plaats is)

Raar hoe zo’n dingen hier aan je voorbijgaan. OK, we hebben de pc, en op de site van de VRT zagen we het journaal van 19 uur, met ‘de speaches’, en nu weet ik het helemaal niet meer hoe het in België zit. Eerst is er een nee van De Wever, dan een Nee van de CD&V, alhoewel, mits wat bijschaven zou het toch weer een Ja kunnen zijn (waar hoorden we dat eerder?), en dan is het nu weer een ‘Nee, maar misschien toch wel’, vanwege de NV-A. Pffff…

En via facebook, daar zit ik de laatste tijd weer in veel te veel discussies verwikkeld met VB’ers. Waarom laat ik me ook altijd opfokken door die mensen? Je kan nu éénmaal moeilijk praten met extremisten die het woord ‘links’ al als een vloek zien, laat staan ‘Belgisch’.

Maar ja, we zitten in de States. En we hadden een rustig dagje. Ik heb eindelijk mijn Harry Potter uit, (net op tijd dus), en ga een ander boek beginnen, al ben ik nog niet helemaal zeker welk boek. Sonja heeft er me eentje aangeraden, en na enkele bladzijden vind ik het zeker meevallen (“Special Topics in Calamity Physics”, door Marisha Pessl, in het Engels… oeps mag dat wel, een engelstalig boek beginnen op de Vlaamse Feestdag? Sommigen zouden snel van ‘multicul’ (wat een rot-woord) gaan spreken, vrees ik, mochten ze het weten), maar het is net dat klein beetje te ‘zwaar’ voor vakantielectuur vrees ik. Ik ga nog even doorbijten en zien of ik het toch niet volhou, want ik ken mezelf, tijdens het jaar kom ik bijna niet meer aan boeken lezen toe. Het is wel een verschil met Harry Potter, dat geef ik grif toe

Oh ja, ik zei het al, morgen naar Harry Potter. Omdat het park om acht uur opengaat, en ik op allerlei blogs lees dat je best een half uur voor openingstijd staat te wachten, om de enorme wachtrijen te vermijden, gaan we morgen heeeeeeeeeeeeeel vroeg vertrekken. Zo rond half zeven opstaan om dan om zeven uur te vertrekken. Wat een opoffering van Jari en mij, vinden jullie niet? Ik heb daarnet ons eitje gebakken om op de broodjes te doen (jaaaaaaaa schoolreis-voedsel… ), en de flesjes water liggen in de diepvries, zodat we morgen overdag nog fris water hebben (of zijn we overdreven zuinig? )

Nu ja, het wordt een lastig dagje, morgen. Dat weet ik nu al. Maar ik heb er zin in (en de rest van de familie ook, natuurlijk J ) Niet alleen Harry Potter… ook ‘De Hulk’, ‘Spiderman’, ‘Popeye’ (vorige keer Sonja overtuigd dat we echt niet te nat gingen worden, en allemaal TJOKKENAT van dat spul afgekomen, we moesten ons eerst gaan omkleden in het huisje alvorens we weer helemaal naar Orlando reden om bij Maggiano’s te gaan eten)

Nu hebben we handdoeken in de wagen liggen, en de poncho’s liggen ook klaar (ja, we weten hoe het gaat in Universal. Als wij in dat park rondlopen, dan regent het gegarandeerd)

Morgen mag Jari bloggen… ik kijk ernaar uit om te lezen wat hij allemaal te vertellen zal hebben J

Oh, ja, geen foto’s vandaag, we waren zelfs zo lui dat we er helemaal niet aan toegekomen zijn. Daarom een poging tot vieren van de Vlaamse Feestdag. Met de ECHTE Leeuw natuurlijk. De officiële, met rode tong en klauwen.

(of is dat alweer een provocatie naar de Vlaamsche Jongens en Meiskens die deze blog zouden lezen? )

Vlaamsche groeten uit Orlando, waar ze ons land kennen van de Belgian Chocolates en de Belgian Waffles. Jammer genoeg niet van de Vlaamse Leeuw.

Luc

Vijfde volledige dag in Orlando – verslaggever ter plaatse Sonja

Zondag vandaag, maar op vakantie maakt dit niet veel verschil uit natuurlijk. Gisteren waren we relatief op tijd gaan slapen, zodat we deze morgen op een deftig uur uit ons bed rolden. Deftig uur of voor mijn mannen: ontieglijk vroeg uur (m.a.w. 8 uur). Maar allé, het lukte redelijk en Jari was zelfs al behoorlijk wakker (en niet alleen op). Ontbijt met gezonde (fruit, brood, kaas, fruitsap) en minder gezonde elementen (superzoete koeken, brownies, koffie, confituur). En dan op pad met onze Chrysler (ja lap, we rijden daar al vijf en een halve dag mee rond en ik dacht nog dat het een Chevrolet was – vrouwen en auto’s zeker. Als het maar rijdt, zou ik zo zeggen. In elk geval is het een ruime auto met leren zetels, grote koffer,…)

Van Kissimmee naar Sarasota is een kleine 2 uur rijden. We wilden eens een uitstapje maken dat we de voorbije 2 vakanties in Florida niet gedaan hadden en dat doenbaar was qua afstand. Luc had eerst gedacht aan Fort Myers, waar je het zomerverblijf van Thomas Edison kan bezoeken, maar dat was toch meer dan 3 uur rijden. Miami zelfs meer dan 4 uur, dus ook te ver om op 1 dag heen en terug te doen. Toen dacht ik ineens aan Sarasota, waar we in 1992 ook passeerden en het Ringling Brothers Museum bezochten. De Ringling Brothers hadden eind 19^de eeuw tot midden van de 20^ste eeuw een zeer bekend circus. We herinnerden ons dat er een kunstgedeelte was in het museum en ook een gedeelte met circusstukken. Het leek ons wel een goede combinatie, ook voor Jari.

Leuke en rustige rit langs echte Amerikaanse highways met 4 rijstroken en nauwelijks auto’s (behalve in de buurt van steden als Orlando en Tampa waar het altijd drukker is). Sarasota ligt aan de Golf van Mexico en het Ringling Museum ligt op een uitgestrekt domein vlak aan de zee. Die circusmensen van vroeger waren nog zo gek niet. Wij hoorden trouwens later van een gids dat de heer Ringling begin jaren 1900 niet enkel met het circus bezig was, maar ook met allerlei andere zaken (olie o.a.) zodat zijn toenmalig maandinkomen 1 miljoen dollar was (huidige waarde 20 miljoen dollar, zowat 15 milj euro – iets meer dan wat ik verdien dus). Wel, het moet gezegd: het museum was er in de voorbije 19 jaar serieus op vooruitgegaan.

Eerst bezochten we twee circusmusea. Het eerste had als topattractie een miniatuurversie van een circus zoals dat er toendertijd uitzag: een immense organisatie met vervoer op speciale treinwagons, met reuzegrote tenten, 1500 medewerkers, een enorme hoeveelheid dieren. Een evenement waarvoor de scholen en fabrieken een dag sloten, zodat de mensen allemaal naar het circus konden. Wel wat anders dan de circussen zoals wij die af en toe zien passeren met wat getrainde honden, een manke ezel en wat pony’s (of zo iets). Enfin: de maquette was supermooi gemaakt en we brachten er heel wat tijd door. Er hingen ook kostuums, oude affiches,… In het tweede circusmuseum zag je dan effectief enkele circuswagons (gerestaureerd), bv de zeer luxe-privéwagon van de heer Ringling zelve (een mini-hotel op wielen), dierenkooien, ticketwagens, tot zelfs een auto met een kanon voor de act ‘levende kanonskogel’.

We wandelden door de prachtige tuinen tot aan het eigenlijke huis van de Ringlings aan de kustlijn (een aardig optrekje in Venetiaanse stijl) en lieten ons daarna als echte luie Americanos in een golfkarretje tot aan het kunstmuseum rijden. Het viel ons op dat hier heel veel vrijwilligers van gevorderde leeftijd werkten: als gids, chauffeur van de golfkarretjes, aan de ingang,… Typisch Amerikaans is dit en een minder mooie kant van dit land, waar veel gepensioneerden moeten blijven bijwerken om voldoende inkomen te hebben.

In het kunstmuseum een toer meegevolgd met een gids (terug een gepensioneerde, maar wel zeer enthousiaste mens die duidelijk nog met veel plezier kwam werken). Heel mooi en rustig museum met schitterende werken (Rubens, Rembrandt, Velasquez, veel Italiaanse en Franse schilders ook), ruim en prachtig uitgestald – je kon er met je neus vlak bij komen zonder dat iemand een opmerking maakte, ja, vaak had je een zaal voor jou alleen. Er waren daarnaast ook tijdelijke tentoonstellingen: een over Aziatische kunst (vooral jade-kunstwerken) en dan nog een zeer leuke over ‘Bling-bling’: over nieuwe kunst geïnspireerd door graffiti-hiphop-rapcultuur. Je kreeg een iPod met rap en hiphopmuziek en kon dan alle werken gaan bekijken, verrassend creatief en goedgemaakt. Zou ik nog in mijn huis hangen. Veel beter dan veel werken van zogezegd gevestigde moderne kunstenaars.

Wel, we waren net op tijd rond op 5 uur en zelfs Jari vond het een leuke dag (en zijn voeten deden geen pijn – in de Smithsonian musea was dit meestal wel het geval omdat deze musea werkelijk immens groot zijn). Daarna terug naar huis, pizzaatje of twee gehaald en daarna: key lime pie (yes, yes!!!) Voor de niet-kenners: een serieuze taart met limoen en slagroom, lekker maar heavy. Ik ben niet direct een taartenliefhebber, maar dit is toch wel een lekker dessertje (allé, ik geef toe: dessert).

We hebben ook het slechte nieuws uit de Ronde van Frankrijk vernomen: onze Belgische hoop in bange dagen Jurgen VD Broecke uit de Tour, net zoals onze lokale Frederik Willems. Zonde om een heel jaar op te bouwen naar de Tour en dan na een stomme val buiten strijd gezet te worden. En wij waren al van plan om van hier uit heel hard te duimen voor de Jurgen in de eerste bergritten. Tsja, het zal voor volgend jaar zijn zeker?

Als jullie dit lezen is het vermoedelijk al 11 juli voor jullie: Vlaamse feestdag. Maar of er nu zo veel te feesten valt in een land zonder regering en met politici die meer kibbelen dan de gemiddelde peutertuin… Enfin, wij zitten hier nog even in the US of A en hopen dat er tegen onze terugkeer geen nieuwe verkiezingen aankomen. Misschien moeten we hier wel blijven, hier in Amerika worden zo veel verschillende staten geleid door één regering met minder leden dan in België en alle Amerikanen, van welke staat ook, zijn allemaal supertrots op hun land (cfr 4 juli). Klein België – letterlijk en figuurlijk.

Nu ga ik slapen. Tot nog eens.

Sonja