Boompje boompje boompje, en nog boompjes... wat een woud
Hey allemaal...
Een reis-dagje vandaag. Aangezien in het hotel in Rivière Du Loup geen ontbijt inbegrepen was, zijn we eens 'lokaal' gaan ontbijten. Voor een keer geen roerei, worstjes, spek, en andere klassiekers. We hadden een artisanale bakker gevonden (via internet), en daar zijn we dan ook (lekker !) gaan ontbijten. Heel vriendelijke mensen, en het brood was er zo lekker dat we er nog kochten voor ons middagmaal. We wilden nog even de 'Falls' bezoeken, maar vonden ze niet direct. Gelukkig bestaat er zoiets als Tourist information, hier in Canada aangeduid met een groot blauw bord met een wit vraagteken. Kan het duidelijker dan dat?
Dus we stopten nog even aan de waterval (best wel groot), in een park dat we misschien nog eens zullen bezoeken als we nog een keer blijven slapen in hetzelfde hotel in Rivière Du Loup, op de terugweg. En dan begon de rit naar Bathurst, een kustplaatsje in New Brunswick, op een goeie 350 kilometer (maar wel vier en een half uur rijden). Een groot deel van de rit ging over een ruime snelweg, waar je (wow zo snel) 110 km/u mag. Als je dat rijdt, vlammen zelfs de (reuzegrote) trucks je voorbij. Dus, even de snelheid opdrijven (leve cruise control) naar een kleine 120 per uur, zo reed ik rustig mee met de 'flow'. In Edmundston gingen we van de snelweg. Sanitaire stop (was nodig), en we hadden nog wat beleg nodig voor op ons brood waar heel de wagen naar rook. Dus we kochten wat in de ICA (leuke keten, veel verse producten), en gingen op een picknickplek aan de rivier lekker ouderwets brood en slaatjes eten.
De weg werd (na wat zoeken) verdergezet, nog even op die goeie snelweg, en dan na een tijdje op een 'iets mindere' weg. Je kon er nog doorrijden, maar meestal was de maximum snelheid maar 90. Je ziet wel veel meer van het land op zo'n weg. De rare mix van Europese landschappen (soms dacht je 'Ardennen', dan weer 'Luxemburg', dan weer 'Frankrijk'), waarin huizen en farms staan die er heel erg Amerikaans uitzien, franstalige borden, en raar frans op de radio. Heel leuk, maar je beseft wel dat je in een heel andere wereld rondrijdt dan je gewoon bent;
Op een bepaald moment sloegen we een andere weg in, en het benzinestation aan de kant gaf aan dat het volgende station op 138 kilometer zou zijn, en ja, op de GPS zag ik ook dat ik gewoon 138 km lang de weg moest volgen. Een weg die gewoon door de bossen ging. Je kwam af en toe een andere wagen tegen, en een groot deel van die andere wagens waren vrachtwagens geladen met boomstammen. Hier leven de mensen duidelijk van houthakken. En van de Moose-jacht. we zagen overal waarschuwing voor overstekende 'Mooses' , Elanden dus, maar geen enkele moose gezien... waarschijnlijk afgeknald door de jachtgekke Canadezen...
Ik moet zeggen, na een tijdje heb je het wel al gezien hoor... en wordt het een beetje saai, al die bomen, af en toe een bocht en dan weer een heel eind rechtdoor. Gelukkig gaat het op en neer, zodat je daar wat afwisseling hebt. Maar ik moest op een bepaald moment wel eventjes aan de kant gaan staat, puur omdat ik voelde dat ik riskeerde in te dommelen. Lang duurde het niet, even wat rondstappen, wat stretchen, en we konden weer verder.
Het hotel was makkelijk te vinden (de afrit daarentegen, daar sjeesde ik lekker aan voorbij, even niet opgelet... dus een omwegje van 15 kilometer aan mijn been). Dit is een iets ouder hotel, duidelijk niet dezelfde klasse als dat van gisteren, maar kom, het onthaal was heel erg vriendelijk, en de kamer is comfortabel. En het is maar voor één nacht.
Bathurst (of Bratwurst zoals ik het in de wagen begon te noemen) is niet echt spectaculair. Ik heb het idee dat we einde seizoen zijn. Bijna geen restaurants te vinden die open zijn, weinig mensen op pad, geen 'gezellige drukte' zoals in Montréal. we gingen te voet op zoek naar een restaurant in de buurt van het stadscentrum, maar vonden gewoon niets. Dan maar met de wagen op pad, en ergens gestopt in een soort fastfood joint 'Dixie Lee Chicken (zie de link helemaal onderaan)'. We hadden poutines(zie ons verslag uit Montréal) , niet echt de gezondste optie, maar kom, je moet ook eens kunnen 'zondigen'.
En nu zitten we rustig op de kamer. Jari met een puzzle-boek, Sonja een boekje en ik met mijn blogje... Wat zijn wij saaie mensen hé :-)
Morgen rijden we door naar Monkton. Een grotere stad, we hopen dat we daar iets meer 'leven' vinden....
