Eenzaam trotseert een schip de storm in de grote oceaan Niemand op de wereld denkt daaraan Jawel een moeder denkt aan haar beide zonen En bid tot god dat ze gezond en wel thuis mogen komen
Bulderend en beukend giert de wind van bakboord naar stuurboord Klopt op patrijs poorten en deuren maar niemand die het aanhoort Alle duivels zijn los gebroken en denken het schip te kraken Matrozen lachen spottend lucifer we zullen u niet binnen laten
Trotse zeelieden plooien maar kraken niet Toch geeft de storm hen een gevoel van verdriet Moeder waarom zijn we niet bij u gebleven Maar de drang naar zee was niet te genezen
Geschreven in een depresieve bui Want van dichten wordt men moe en lui Beste vrienden sta niet te wenen Want het verstand zit in de toppen van mijn tenen
Opgedragen aan allen die zoals ik hun verstand verloren hebben!!! Foto Een nieuw schilderij is geboren:< Het verval van mens en materiaal >
Wind wind wind de gure noorderwind Wat fluisterd ge, de teerderheid die men bij jou niet vind Je veranderd de zee in een orkaan Wat hebben wij zeemannen u misdaan
Wind wind wind de gure noorderwind Jij die op tijd uw doden terug vind Bulderd je hun naam of ben je zelf eenzaam Teerderheid ware beter,maar na zoveel jaren ben je niet voldaan
Wind wind wind de gure noorderwind Jij die elk zeemans graf terug vind Hun namen staan in de golven geschreven Nochthans hielden ook zij van het zeemans leven
Wind en nog eens wind,de lucht is weer dicht getrokken en het is nog maar drie uur in de namiddag en het begnt reeds duister te worden. Slechte zaak voor het moraal. Ik heb weer een slechte nacht achter de rug. Ik ben bezig met alle rommel die ik neem af te bouwen. Daar door slaap ik nog minder dan voorheen, maar het komt dat je helfzot gepakt bent van al die slaappillen en anti depresiva. De dokters geven maar en op den duur werkt er niets meer. Ik zie het ook niet goed zitten vandaag, gans de week miserie en heen en weer geloop allemaal voor niets. Het is nu bijna een maand dat mijn vriend overleden is. Vrijdag hebben we zijn vrouw uit genodigd om eens op restaurant te gaan. ZE kan wel een beetje morele steun gebruiken. Ze gaat volgens mij een beetje de depressive kant op. Er zijn ook verschillende foto's toegekomen van ons bezoek in Brussel. Mooie souvenirs die ik goed zal bewaren.Komt een famillie van Radio Parkies. Er zijn er nu die ik al een paar keer ontmoet heb,een symphatieke bende. Ik hoop maar dat de wind afzwakt volgende week. En dat we de zon mogen verwelkomen! Foto vna mezelf het koppel van het jaar ik en ons jeske!!!!!!
gisteren morgen om zes uur op.Ik had zoals gewoonkijk mijn bed niet gezien en nieveel geslapen.Om negen uur was ik in Diksmuide voor de trein van 9 11. Ik nam mijn kaartje van 410 heen en terug, want ik kan nu trein rijden en rijden met de lijn voor twee keer niets.Rond10u45 was ik reeds in Brussel zuid. Ik heb me op een teras gezet met een pot koffie en de eerste die ik zag was Agnes. Na kennis making en een babbel kwam de rest van de deelnemers opdagen. We zijn dan eerst gaan eten en Lut leide alles in goede banen. Een supervrouw onze Lut. Organisatie perfect. Dan hebben we de tram genomen maar dan kwam de kat op de koord het was nog een eind wandelen en ik had moeite het peleton te volgen. jullienne had toch willen weten wat er in mijn valiesje zat. IK heb gezegd aandelen een kasbons. Veel hebben ze er niet van geloofd. Op de tentoonstelling welkomst woord en filmen,voor wat een? Alles nog eens bezien en het was tijd om af te zakken,terug naar <<<<<<Brussel zuid en terug richting Diksmuide gespoort. Half zeven stond ik thuis, moe versleten maar gelukkig dat ik erbij geweest was; En zo eindigde weer een dag. Dank aan Lut voor de goede zorgen en deze mooie dag!!! Foto jullienne bij haar werken.
Deze avond heb ik voor het eerst sederd een paar weken een half uur kunnen doorstappen. Ik ben niet te goed geweest, had verdomme moeite om te stappen. Zaterdag ook nog toen ik naar de begrafenis ben geweest van mijn vriend ging het nog moeizaam. Ik miste de kracht om te wandelen. Het moet toch zijn dat die mirapixin beter begint te werken. Ik heb nochthans twee schilderijen af gewerkt de laatste weken. Dat ging prima. Die rotziekte is zo onvoorspelbaar, je weet nooit waar je aan toe bent.. We zullen afwachten niet te veel zagen en niet te veel nadenken en hopen hopen en wat hopen ik weet het niet meer!!!!!!!!!!!!!!----------------------Ingevoegde fotos Storm 2 -----------Een portret van mijn vrouw
Gisteren morgen, telefoon, een bekende vrouwen stem:< Etienne ik heb slecht nieuws, M is overleden. (Ik geef hier geen namen) Ik kreeg het koud en was het eerste moment sprakeloos. Overleden waren mijn eerste woorden,ze zegd ja verleden nacht is M gestorven. Eén van mijn beste vrienden hadden ze weggevaagd. Ik was verwittigd dat er niet veel hoop meer bestond maar dat het zo rap ging gaan had ik nu ook niet verwacht. En dat op een leeftijd van 56 jaar, de wereld is hard en rot en het zijn altijd de beste die het eerst overlijden. Is dat nu een leeftijd, we moeten er ons bij neerleggen zoals we machteloos staan tegenover zovele dingen. Tientallen Mails hebben we elkaar gestuurd om onze problemen uit te leggen, uren hebben we gepraat tussen pot en pint en dikwijls hebben we van het leven genoten in een goed restaurant. De spreuk we zullen geen meedoen is tien tallen keren gevallen. Inderdaad het is zo we komen naakt op de wereld en gaan er op die manier weer af. Weer al iemand die uit mijn leven zal verdwijnen de zoveelste in de rij!!!!!!!!!!!!!!!!
Stormachtig regen en noem maar op, al van die plezante dingen van de winter. overal pijn in mijn gevrichten en mr Park geeft ook niet op.Het jaar is goed begonnen, dampkap naar de vaantjes, stofzuiger kapot en om te besluiten deze week de mazout kachel van de living laat het ook afweten.Heb reeds alles gekuist en de leidingen doorgeblazen en die ezel wil nog niet branden zoals het moet. Ik voel bijna mijn benen niet meer van gehurkt te zitten en mijn knieen ik voel ze bijna niet meer. Mens wat zit ik hier voor zever te verkopen en triestige dingen te vertellen, volgende keer een zeemans verhaal maar dan een plezant. We zullen het ons niet veel van aantrekken maar ik geraak met al die kul niet verder met mijn schilderwerk en dat werkt op mijn zenuwen. Nu niets die brand morgen een andere dag!!!!
Verleden week kon ik me ineens niet meer recht houden. Ten einde raad heb ik de dokter gebeld die op zijn beurt de specialist heeft geraadpleegd. Ze hebben de mirapixin verhoogd. Nu moet ik twee weken wachten voor ik de resultaten ten volle zal voelen. Het is altijd iets met die rotziekte. Heb ook naar de bijeenkomst niet kunnen gaan in Oostende. Het weer was te slecht. Spijtige zaak natuurlijk maar ik kan er niets aan doen.Gisteren namiddag is er een pak sneeuw gevallen. Moet morgen naar de chiropracter, zal ook niet gaan want ze spreken weer van sneeuw deze nacht. Nu iedereen kan gemist worden dat is niet zo erg. Val bijna in slaap achter mijn computer, ga wat rusten.
Het is berekoud, de gure noordoosten wind is aangetrokken en het vriest dat het kraakt. Een beetje vroeg eind november begin December.Terwijl ik bezig ben met mijn computer dwalen mijn gedachten af naar de tijd van mijn kinderjaren. De tijd dat in iedere gracht vis en kikkers zaten en de natuur nog ongerept was. Vogels van alle rassen huisden in hagen en weiden. Nu is het merendeel uitgestorven en liggen de weiden daar dor en zonder leven. Ik ben een natuur mens en opgegroeid op de boere buiten en kende als kind alle soorten dieren en wist reeds op jonge leeftijd hoe een konijn of een haas te stropen. De winters waren strenger dan heden en veel hadden we niet. Toen het bar koud was liepen we op klompen naar school. Dat was warm en klompen gleden beter op het ijs.we leefden ons uit in sneeuw en op het ijs. De stoof in de klas werd aangestoken een half uur voor de lessen begonnen en tegen dat de klas warm was waren de lessen gedaan. De boeren zonen van de hofsteden langs de ijzer kwamen van kilometers ver te voet door de sneeuw en wie te laat kwam werd gestraft en de meester zei dat ze maar vroeger moesten opstaan. (Nu mag dat allemaal maar in die tijd was er orde en dicipline in de klas. Er waren ook twee rakkers aangesteld ( ik ben er ook nog bij geweest) die de stoof s'morgens moesten ontsteken en einde van de winter kreeg je dan een bic als beloning. Wij waren dan zo fier als een gieter met onze nieuwe bic die een luxe was in de tijd. We hadden niet veel en met een kleinigheid waren we gelukkig. Thuis waren er ook bepaalde reglementen. De school gedaan schoolkledij uit en speelkledij aan.Huiswerk bestond niet en met een paar boterhammen in de hand de straat op en gaan ravotten.S'avonds werden de natte kleren gedroogd aan de leuvense stoof terwijl iedereen rond de stoof zat met zijn voeten op de bank gemonteerd aan de stoof. Er was altijd wel een gebuur of iemand anders op bezoek en er werden nog al dikwijls straffe verhalen verteld. Moeder legde dan het deksel van de stoof om de sigaretten rook te laten weg trekken. Die mannen rookten zelf gekweekte tabak goed om uw longen aan flarden te doen springen zo straf. Wanneer de vlammen opflakkerden gaf dat een spookachatig licht op de muren en de groten maakten de kleinen met hun verhalen verschrikt om naar bed te gaan.Het licht van de stoof was goed om een boek te lezen want electriciteit moest gespaard worden. Het slapen was een belevenis op zich, we sliepen onder de dakpannen ijzig koud. Ik sliep tesamen met mijn broer voor de warmte met een hoop dekens op ons. Moeder kwam dan nog eens naar boven en gooide nog een paar soldaten mantels op ons dat voor de warmte. Toen het jacht sneeuwde lag er sneeuw op ons bed maar we wisten van niets anders en het ging ook..... Voor het opstaan waren er ook regels van het huis. Er was altijd wel een fles rum of cognac in huis en die de eerste op was moest de leuvense stoof ontsteken en mocht van ons moeder een borrel drinken in zijn koffie!! Vader was gewoonlijk thuis in de winter en was over het algemeen de eerste op. Zette koffie, en ons moeder zei dan:<onze fons die drinkt alle dagen de top van de koffie. Dat waren de eerste twee tassen en achteraf werd er wat chicorei bij gekletst om de koffie wat kleur te geven en die achter kwam moest hem maar drinken zoals hij was. Ik heb altijd naar mijn vader opgekeken. S'Morgens kon hij daar zitten te genieten van zijn sigaret en zijn koffie, bijna met ontbloot bovenlijf want die mannen voelden noch warmte noch koude geloof ik. Waste zich dan in ijskoud water blazend en proestend. Mijn vader was een sterk manneke, de spieren lagen als koorden over gans zijn lichaam van het zware werk dat ze deden in Frankrijk. God wat heb ik van die man gehouden. Aan tafel smeerde moeder zelf de boterhammen, want boter koste geld. Na een paar boterhammen in zeven haasten naar binnen gewerkt te hebben, boekentas onder de arm en de straat op naar school. Een nieuwe dag was begonnen. We waren zo gelukkig en we wisten het niet. Nu hebben we alles wat nodig is maar bij dat gelukkig zijn-----staat een groot vraagteken?????????? Foto links leon couke gestorven aan 56 jaar (kanker) Midden Gerry Vandebusche verongelukt op 21 jaar Rechts me overlevende!!!!
Vandaag de gezondheid op een laag pitje. Deze morgen na een slapeloze nacht, bitter koud ijzel en sneeuw en bij het een beetje opruimen wilden mijn benen maar moeilijk mee. De ganse voormiddag heb ik gelopen zo suf als een achterdeur en was ik aan de depressieve kant. Het is een tijdje geleden dat ik nog zo een rotdag heb gehad. Nu morgen is een andere dag. nu het zijn sombere dagen, de aanloop naar kerstmis en Nieuwjaar de kortste dagen maken het niet gemakkelijker. Het is altijd al een moeilijke periode geweest voor mij. Ik ben niet de enige, want ik herriner me nog toen ik nog op zee rond zwalpte veel bemannigs leden hadden rond deze tijd last van heimwee en sombere gedachten. Zelfs mochten we aan de andere kant van de wereld zitten, dat is die periode van het jaar. Nu morgen zien we mischien de zon en zal het beter gaan om te lachen alhoewel ik het vandaag niet heb verleert.
De laatste tijd (zijn het nu gedachten of niet) voel ik mij lichtjes verbetert. Door niet toe te geven aan het spook van park ben ik fysiek en mentaal een beetje verbetert. Het is een voordurend gevecht en de laatste weken funtioneer ik beter dan voorheen. Dat zijn de resultaten van maanden op karakter te leven. Praten over het spook kunt je alleen met iemand die deze demoon zelf in huis heeft. Een normaal mens kan niet begrijpen als ze u oppervlakkig zien wat je in feite meemaakt. Daarom ben ik de mensen die me gesteund hebben en die zelf park hebben dankbaar! Maanden heb ik geleefd van de ene dag in andere, en nu begin ik weer een beetje in de toekomst te geloven. Met alle handicaps inbegrepen ligt er nog een beetje torkomst open. Zou er dan toch een mogelijkheid zijn om dat spook een dag of twee opzij te zetten of wacht mij een nieuwe opdoffer!!!
Ik heb de laatste nacht niet veel geslapen. Storm regen langs alle kanten gekletter.Tot overmaat van ramp is eergisteren om 16uur 30 mijn schoonbroer overleden. Meer dan veertig dagen in intensive zorgen, was de laatste dagen sterk verbetert, maar een nieuwe infectie op de longen werd hem fataal. Wij zullen hem missen!! Ik ben al zo dikwijls geconfronteert geweest met de dood maar hij was een super goedhartige man. Altijd bereid om iemand te helpen. Velen zullen hem nog herinneren want hij heeft een pak mensen geholpen. Die rot parkinson zal me nog beletten naar de begrafenis te gaan. Ik moet naar Vilvoorde en heb weer iemand nodig om met mijn auto te rijden. Ik zal toch gaan al moet ik te voet.
Drie uur in de morgen. Na de zoveelste slaaploze nacht begint een andere dag. Ik moet uit mijn bed, mijn knoken zijn stijf van die rot parkinson. Ik zet me te lezen of ga naar mijn schilders ezel, waar wel altijd een schilderij opstaat waar ik aan bezig ben. Rond vijf uur begin ik rond te dolen gelijk een zombie en val dan gewoonlijk in slaap in de zetel tot zeven uur. Na een moeizaam begin en geklungel start ik met de koffie. De poezen zitten reeds klaar aan de deur en om zeven uur dertig mogen ze binnen. Telkens de rosse kater op kop. Eerst komen ze goedendag zeggen want ze weten verdorie goed vanwaar dat de wind komt en van wie ze eten krijgen. Acht uur ik ga de hond halen naar boven en ga gewoonlijk mee tot het grasplein. De kippen en de eenden zijn blij dat ze me zien en klappen met hun vleugels ten teken van goedendag. Zelfs de wilde tortel duiven roepen willen ze zeggen waar blijft ons eten. Wie zegt dat een kieken geen verstand heeft is er glad naast. Ze zijn slimmer dan veel mensen. Ik heb hier mensen in de straat die in elf jaar tijd nooit geen goedendag hebben gezegd. Er is zelfs een vrouw die ik bijna alle dagen zie wanneer ik met de hond ga wandelen. Kijkt in mijn ogen en is te dom om te zeggen dag. Haar foto zou in feite beter passen op het deksel van de smeerkaas de lachende koe!!! Nu ik bestudeer een beetje de wolken en de opkomende zon. Ik hou van de natuur!!!De dagelijkse gazet ligt al van vijf uur in de bus en eerst koffie drinken en de gazet lezen. Alle dagen hetzelfde pedofielen moorden branden ongevallen en bladzijden politiek en rampen die gebeuren. Het mooist zijn nog de verhalen van jommeke en suske en wiske. Rond negen uur komt een verpleegster binnen voor mijn vrouw. Een gezellige babbel kan beginnen en soms een hoop domme praat die ik vertel. Gewoonlijk drinken ze koffie mee want ze zijn hier thuis. Gewoonlijk schilder ik nog in de voor middag en kijk ik wat er binnen gekomen is op de computer. Na de middag rusten, dagelijkse sleur kini bood schappen doen en tegen de avond een wandeling met de hond. Om zeven uur het nieuws computer open weer hetzelfde pedofielen moorde branden enz enz!!! Ik kijk bijna nooit tv buiten het nieuws en de sport. Beetje computerwerk en om negen uur dertig nog eens goeden avond zeggen tegen de vrienden van radio parkies en naar bed rond elf uur dertig. De dag is en einde, eentonig en soms denk ik dat we behoren tot de levende doden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Foto ongemanierde rosse!
We naderen 1 November. Mr Park wil me beletten te schrijven,maar al zijn het een serie hanepoten die ik hier neerschrijf schrijven zal ik. De tijd rond 1 november is altijd een slechte periode. Sombere dagen zoals gisteren, regen en wind een al die ik tegen kwam liep met een lang gezicht. De kinesist was woedend op de bouwvakkers die bij hem aan het werk waren. Waar ik mijn koffie ging drinken was het al niet veel beter. De boeren verzuipen in de modder op de velden en de wegen liggen spekglad. Niets van zeggen of ze zitten achter u.--Bloemen moeten naar de kerkhoven. Intussen het graf van de vrienden bezoeken die het niet gehaald hebben. Verongelukt, gestorven van ziekte er liggen er verschillende die ik gekend heb. Dan speeld de film van het leven zich weer af. De avonden die we tesamen gezeten hebben, ze weten vertrekken met de auto en nooit meer terug gezien. De kilte van de dood is afgrijselijk. Jonge mensen die er in feite nog moesten geweest zijn. Op veel foto' ben ik het overschot, de enige nog in leven. Het leven is maar een rook en met een druppel water zijn we allemaal nat. Ik blader in een oud dagboek en schrijf hier not'as neer van 47 jaar geleden. Een week van mijn zeemans leven November 1963, een Oost Afrika reis op het m/sMoëro. Suez Vrijdag 1 November We zijn voor anker gegaan in Suez om te lossen. Om 12 uur vertrokken richting Dar es Salaam. Op zee zaterdag 2/11/1963 We zijn in de rode zee. Het is 44 graden in de machiene kamer. Het is beter dan de vorige reis. Op zee zondag 3/11/1963 We hebben vandaag mizerie gehad met de stoomketel. Die vierde machinist kent er geen kloten van. Op zee maandag 4/11/1963 We zijn begonnen met hulpmotor 2 open te gooien. Op zee Dinsdag 5/11/1963 Ik geloof dat ze denken dat mijn cabine een café is. De zorro heeft waarschijnlijk weer een boek gepikt. Dat zijn enkele aantekeninge van begin November 1963 Foto mezelf links Midden Jacky Vandevelde en rechts René Verherbruggen!!
Ik heb rotdag achter de rug. slecht geslapen en de ganse dag zo suf als een achterdeur. ik ben er maar door gekomen rond vier uur. Tot overmaat van ramp nog een slecht gesprek. Het beste is zwijgen en verder doen zoals ik vroeger deed niets aantrekken. De wereld is raar, maar we eindigen toch allemaal onder de kerk toren!!!!!!!!
Na de zoveelste slaapeloze nacht zijn ik en Willy Rys gestart van oostduinkerke naar Brussel. Willy reed met mijn auto daar ik geen risico's meer neem om zover te rijden. Het was er druk op de snelweg maar de gps maakte dat we om twee uur reeds ter plaatse waren. We waren er klaar voor om Brussel in te palmen Maar ik met mr Park op mijn rug kwam al uit de wagen zo stijf als een plank en moe van niet te slapen. We werden er verwelkomt door twee mooie dames en aan het onthaal waren ook de mensen die de schilderijen hebben opgehaald bij mij thuis. Ik ben nu wel wat gewoon en het is ook niet de eerste maal dat ik aan een tentoonstelling mee doe maar ze hadden voor Art Emotion zeker geen kosten gespaart. We kregen een mooi boek met de uitleg over de kunstenaars en alles was er perfect tentoon gesteld en georganiseerd. Eten en drinken meer dan voldoende. Na een eerste rond gang tot op het eerste of tweede verdiep viel ik al zonder adem, en toen ik de trappen af kwam werd ik duizelig. Een geschenk van mr Park natuurlijk. Toch heb ik alles gezien en was het wel de moeite. Ik had mijn vriend gevraagd foto's te nemen maar tegenslag is ook een slag de helft is mislukt. Geen van ons beiden die erop gelet had de flitser stond af. We moeten daarom zo oud gegroeid zijn om dat niet te zien. Na een beetje rust heb ik verschillende vrienden gezien die ik via de computer heb leren kennen. Het was er een beetje te druk om iedereen te zoeken maar die ik ontmoet heb waren één op één prachtige vriendelijke mensen. Van de soort dat je niet veel meer ontmoet. Ik ben zeer blij jullie ontmoet te hebben. Zelfs zonder tentoonstelling was het voor mij de moeite naar Brussel te komen. Na de redevoeringen van de prominenten zijn er rond een beetje voor vijf uur van onder gemuist met pijn in het hart. We hadden nog 160 km te rijden en ik moest nog van oostduinkerke naar huis met de auto. Nu alles bijeen is alles goed verlopen en zijn we veilig thuis gekomen. Art Emotion duurt nog drie maanden maar voor mij is het voorbij, jammer genoeg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Morgen moeten we naar Brussel. Ik ben nieuwsgierig en verlang de mensen te zien die ik heb leren kennen via de computer. Voor iemand die nog geinterseert is in verhalen op www.scheepvaartnet.be staat een verhaal door mij geschreven hoe ik op jonge leeftijd aan mijn zeemansleven begon. Op www.scheepvaartnet.be tikt u op verhalen en links ziet u Het verhaal hoe het allemaal begon van Etienne Bogaert. veel leesgenot. Foto ingevoegd zeventien jaar!!
Maandag morgen kon ik bijna niet stappen van de pijn in mijn rug. Ik heb de dokter moet bellen, die heeft twee inspuitingen gegeven. In de namiddag was de pijn dragelijk, maar dinsdag morgen heb ik naar de chiropractor geweest. Mijn rug zat blok vast. Ik heb nu minder pijn, die spanning is eruit. Deze namiddag naar de kinesist geweest. Die vertelde dat het ook deels komt door Mr parkinson dat mijn rug komt vast te zitten. Zo iets dat de spieren onder spanning staan. Ik heb er niet veel van begrepen. Mr park is een ezel zou beter op iemand anders zijn rug gaan zitten. Maar ik ben niet alleen en we hebben geen keuze.
Schilderij de dood van octaaf Doom Octaaf Doom was de broer van mijn moeder, soldaat tijdens de eerste wereld oorlog. Octaaf Doom overleefde de oorlog niet en sneuvelde te Merkem op 9 Juni 1916. Op zijn grafsteen staat vermeld Doom Octaaf 1° linie regiment geboren te Bovekerke de16 Juni 1892. Stierf voor België den 9 Juni 1916. Van in mijn kinderjaren herinner ik mij nog die ovale foto tussen twee koperen hulzen die dienst deden als vazen. Wanneer ik uitleg vroeg aan ons moeder zei ze dat is nonkel octaaf, de duitsers hebben hem tijdens de oorlog van zijn paard geschoten!!! Niemand wist in feite nog juist wat er gebeurd was en waar hij juist begraven was. Wij waren een famillie van seizoen arbeiders bietemannen die een groot deel van hun leven in Frankrijk beeste werk verrichten. Ik was de jongste en was een groot deel van het jaar alleen met ons moeder. Mijn moeder was een zeer gelovige vrouw, en s'avonds voor het naar bed gaan moest er gebeden worden. Langs beide kanten zaten we dan van de leuvense stoof en moeder las voor en ik moest de rest maar achter brabbelen. Moeder had een ganse serie levenden en doden waarvoor er moest gebeden worden. Nonkel octaaf kwam er ook in voor, en dat was dan drie onze vaders en drie weesgegroeten voor octaaf en dat hij rust in vrede. Nu toen ik een jaar of twee en twintig was tijdens een verlof tussen twee reizen in vroeg ik aan ons moeder als ze niet wist waar nonkel octaaf begraven lag. Ze antwoorde waar schijnlijk in west vleteren. Niemand van de famillie die zich daar nog aan intereseerde. Ik begon mijn zoektocht en heb in feite niet lang moeten zoeken. Bij een bezoek aan de militair kerkhof te west vleteren vond ik een lijst en plan van de graven. Ik heb daar het graf van nonkel octaaf terug gevonden.Het was er zo eenzaam en beloofde op zijn graf hem nu en dan te bezoeken. Dat heb ik al die jaren gedaan en regelmatig een bloemeke gezet. De jaren gingen voorbij en toen ik begon te schilderen en ik wat ervaring had heb ik een schilderij gemaakt de dood van octaaf doom. Toen mijn broer enkele jaren geleden overleed heb ik tussen zijn foto's die vergeelde ovale foto terug gevonden van nonkel octaaf. Ik maakte nu een nieuw schilderij een oorlogs tafereel met het portret in gewerkt van Otaaf Doom.
