Ik keek hijgend om me heen toen we het jongensgebouw uitkwamen, maar ontdekte geen spoor van Evan. Hoe kon dat nu ? Hij was hier net nog aan het wandelen.
‘Hij is weg’ zei Emma ‘en het is al avond en jij hebt je huiswerk nog niet gedaan’.
‘Huiswerk?’
‘Ja, 20 rondjes rond een voetbalveld’
‘O ja...  ik zal daar nu aan beginnen want het wordt al donker. Pfff’
‘Probeer alsjeblieft niet in de problemen te geraken Ellen’ antwoordde Emma.
‘Hoor ik daar een vorm van bezorgdheid?’ plaagde ik haar terug
‘Helemaal niet’ was haar antwoord en ze draaide zich om en liep weg naar het meisjesgebouw. Ik wist dat Emma vriendelijk kon zijn ook al liet ze dat niet vlug merken. Zuchtend wandelde ik langs de hoofdweg in het bos naar de voetbalvelden. Toen ik er bijna was passeerde ik Liam die in de tegengestelde richting liep. Aan zijn vermoeide uitdrukking kon ik zien dat zijn huiswerk er al op zat.
‘Ha die Ellen’ groette  hij vriendelijk.
‘Hey Liam, is er nog iemand op de velden ?’
‘Nee, niemand. Ik dacht dat ik de laatste was’
‘jammer’ zuchtte ik
‘Het is al 20:00 uur. Om 21:00 mag je niet meer buiten rondlopen, dat weet je toch?’
Eerlijk gezegd was dit de eerste keer dat ik die regel hoorde, maar dat ging ik nu niet aan zijn neus hangen.
‘Natuurlijk, nou dan zie ik je morgen zeker?’
‘Ja. Tot morgen’
‘Oké’ Ik ging verder naar de verlichte voetbalvelden. Het waren twee velden naast elkaar, maar volgens mijn tablet moest ik er maar rond eentje lopen. Gelukkig maar.
‘Ehh Ellen ?’ vroeg Liam nog aarzelend.
‘ja ?’
‘Als je liever niet alleen blijft in het donker, kan ik wel bij je blijven’.  ‘Als je dat wilt’ voegde hij er nog snel aan toe.
‘Dat is heel vriendelijk van je, maar dat hoeft niet hoor. Ik red me wel’
‘Oké, tot morgen dan maar’ hij zette een drafje in op weg naar het jongensgebouw.
‘Doei !’ , riep ik hem nog na en toen startte ik de 20 toeren.
Na 5 toeren kon ik niet meer, mijn hartslag ging razendsnel en ademhalen ging moeilijk. Ik plofte neer op het veld en keek naar de steeds donker wordende hemel.
Wat als ik nu eens zeg dat ik er 20 had gedaan ? Helaas hield de tablet op de een of andere manier mijn prestaties bij en stonden er nu 15 toeren als huiswerk. Ik kon dus niet valsspelen. Na 5 minuutjes gerust te hebben stond ik op en besloot ik door te gaan. Een half uur later had ik gedaan. Ik was echt kapot, mijn conditie trok op niks. Misschien was het toch verstandig geweest om te lopen met niemand in de buurt. Binnen een kwartier zou ik binnen moeten zijn. Ik zou het dus nog halen tot mijn kamer. De hoofdweg naar de kantine, de slaapgebouwen en de lesgebouwen lag er nu dodelijk verlaten bij. Het was al heel donker en ik was blij dat ik in de verte hier en daar verlichte kamers kon zien van mensen die hun gordijnen nog niet hadden toegedaan. Het was zo stil dat elk knerpend takje of eenders welk ander geluid me deed schrikken. Leek het nu of iemand mij achtervolgde of beeldde ik me dat in ?  Ik stapte snel door en bereikte opgelucht het meisjesgebouw. Als ik achterom keek zag ik het enorme, grote, donkere bos. Alleen een gek zou zich daar nu in begeven, brr veel te eng.
Dankzij mijn ouders had ik toch nog een kamer kunnen krijgen. De eerstejaars sliepen op de eerste verdieping. Mijn kamer bevond zich helemaal achteraan en was maar voor een persoon. Toch was ik blij dat ik er een had. Om te douchen was ik helaas te laat, ik zou morgenochtend dan maar extra vroeg moeten opstaan daarvoor. Toen ik de kamer van Katie en Emma passeerde hoorde ik hun zachtjes praten. Ik ging niet binnengaan want Emma zou toch alleen maar pissig worden omdat we binnen 5 minuten binnen moesten zijn. Ik liep dus door tot het einde van de gang naar mijn eenzame kamertje. Ik deed de deur open en draaide hem in het slot met mijn eigen kamersleutel. Mijn tablet en sleutel gooide ik op een tafeltje. Toen pas keek ik rond en had ik door dat er een reusachtige zwarte slang op mijn bed lag.
‘AAAAAAHHH !!’ gilde ik luid. Toen gebeurden er vele dingen tegelijk: de slang siste luid, ik liep zo snel naar achter dat ik hard tegen de muur opbotste en op de grond neerviel, de slang draaide haar hoofd dichter naar me toe en een gouden lichtflits verblindde mijn ogen.

‘Hou je mond !’ zei een melodieuze stem berispend. Ik kon gewoonweg instinctief voelen dat het de stem van mijn arend was. Haar stem was vrouwelijk, zacht en had een licht zangerig accent.  Ze stond in mijn kamer en was zo immens groot dat ze haar vleugels niet zou kunnen uitvouwen, haar veren hadden een prachtig gouden kleur.
‘Straks heeft iemand je gehoord idioot !’ brieste ze woedend.
‘Wow ! jij bent de arend !’ zei ik ongelovig. Toen besefte ik dat ze boos op me was zonder goede reden en ging ik in de verdediging: ‘Er zit daar dus wel een reusachtige slang op mijn bed!’
De arend zuchtte, ‘kijk eens goed, komt ze je niet bekend voor ?’
Ik wendde mijn blik naar de zwarte slang die rustig opgerold op mijn bed lag, alsof ze nooit de bedoeling had gehad om mij aan te vallen. Toen pas had ik door dat het  schooldirecteur Calfer’s slang  genaamd Saskia was.
‘Het leek echt alsof ze me ging aanvallen !’ zei ik nog steeds licht protesterend.
‘Doe niet zo idioot, je zou beter proberen te weten komen waarom ze hier is’ zei de arend alsof ze tegen een klein kind sprak.
‘Waarom ben je hier ?’ vroeg ik aan de slang terwijl ik me serieus begon af te vragen of ik gek aan het worden was, ik praatte tenslotte met een slang van wal 10 meter lang!   De slang schudde enkel haar hoofd.
‘Wat bedoel je ? weet je niet waarom je hier bent ?’ Nu schudde ze nog heftiger met haar hoofd en siste ze pissig.
‘Je kunt niet praten ?’
Ze knikte.
‘Alleen je eigen dier kan met je praten’ deelde mijn arend mee alsof dat de meest logische zaak ter wereld was.
‘Oh..  ehh, moet je me iets zeggen ?’ vroeg ik aan de slang die daarop heftig knikte.
Wat moest ik nu doen, ik kon toch moeilijk raden naar de boodschap..
‘Vraag haar of het negatief nieuws is’ zei mijn arend gebiedend.
De slang knikte na het stellen van die vraag en er rolde een zilveren traan over haar wang. ‘Ze huilt !’ riep ik verbaasd uit. Plots voelde ik vanbinnen in me een paniekerig gevoel dat niet van mezelf afkomstig was, dat moest dus van de arend zijn.
‘Wat betekent dat ?’
‘Dus toch…’ was het enige dat de arend ademloos uitbracht.
‘wat ?!’ riep ik, terwijl ik woedend was dat ik zo weinig wist.
De arend en de slang keken elkaar diep aan. Ze waren overduidelijk aan het communiceren en ik kon er niks horen.
‘Wat !!’ riep ik nu een beetje kwaad. Mijn arend, als ik het woordje ‘mijn’ nog kan gebruiken want ik had nu al stilaan door dat ik totaal geen controle had, keek bezorgd naar mij. De slang siste meteen luid en schudde heftig nee. Je hoefde geen genie te zijn om die boodschap te begrijpen, ik mocht het niet weten…

‘Hoe noem je eigenlijk ?’ vroeg ik daarom aan mijn arend.
 ‘Eve, maar je mag me Eva noemen’ zei ze kortaf.
‘Dus jij bent ehh niet nieuw dan ? Je bent ook nog van het vorige schoolhoofd William geweest !’ bracht ik verbaasd uit.
‘Inderdaad, maar over die periode heb ik een zwijgplicht’ zei ze verveeld.
‘Nou Eva’ begon ik op een autoritaire toon die gezag zou moeten uitstralen ‘Vertel mij wat Saskia jou heeft verteld’ Dit was mijn eerste echte bevel aan mijn verzorgdier.
Helaas schoot die uitspraak bij haar in het verkeerde keelgat want ze keek me woedend aan. Na een korte grom verdween ze waarop de slang ook verdween.
‘Wacht ! Zo bedoelde ik het niet!’ riep ik nog na, maar het was te laat. Ik voelde een merkwaardige leegte toen ze was verdwenen. Alsof ik niets waard ben zonder haar, een ongelukkig, eenzaam en zielig meisje. Met datzelfde onprettige gevoel trok ik mijn pyjama aan en kroop in bed. De slaap kon ik echter niet vatten omdat ik constant theorieën creëerde over de mogelijke boodschap die de slang te vertellen had. Het moest echt iets erg geweest zijn aangezien ze huilde..
Met zilveren tranen, de kleur van de slang.

Het was 7 uur 30 toen ik uit de douche stapte. Ik voelde me een beetje verfrist maar was nog steeds moe van de slapeloze nacht. Dat was duidelijk aan mijn spiegelbeeld te zien. Om 8 uur 30 begon mijn eerste les van die dag, dierenverzorging. Zodra ik aangekleed was pakte ik mijn boekentas en liep naar de kamer van Katie en Emma om samen te gaan ontbijten in de eetzaal. Toen ik klopte werd ik begroet door Katie, die er stralend uitzag.
‘Katie ! Wow je ziet er weer helemaal beter uit !’ riep ik enthousiast uit.
‘Ja nou, het was misschien toch een goed idee om mr. Lombard te laten komen, hij heeft een verpleegster gestuurd en die heeft me weer helemaal opgelapt. De medicijnen hier zijn echt onvoorstelbaar’ zei ze met een brede glimlach.
‘Ja dat mag ook wel als je les hebt van Lombard’ zei Emma zuchtend ‘We hebben hem het tweede uur.. en mijn jaarpartner is Evan, hoe erg kan mijn leven zijn..’ zuchte ze.
‘Evan is toch niet zo erg’ protesteerde ik terwijl we uit de kamer gingen en onze tocht naar de eetzaal voortzetten.
‘Nee, maar hij haat Lombard dus dat belooft, en ik had sowieso liever met een meisje samengewerkt. Komaan het is toch echt genant om met een jongen te vechten?’ riep Emma.
‘Nou ik heb daar geen problemen mee’ giechelde Katie. ‘Kevin is superhot !’
‘Later moeten we toch tegen jongens en meisjes kunnen vechten en volgend jaar heb je geen jaarpartner meer’ zei ik geruststellend tegen Emma.
‘Een jaar is echt lang hoor’ zei ze nog steeds niet tevreden.
De onbijtzaal was maar voor een kwart gevuld omdat iedereen zelf kiest wanneer hij ontbijt en de meeste ouderejaars vroeger ontbijten om daarna op zichzelf nog wat te trainen. Er zaten dus vooral eerste en tweedejaars. Het enige minpunt was dat iedereen me nog steeds zat aan te staren. Wanneer zou dat nu toch eens gedaan zijn. Zelfs de vrouw die me mijn plateau gaf zei ‘smakelijk ellen’  met een knipoog. Toen we ons hadden neergezet en vrolijk babbelden over het verloop van de dag en ons lessenrooster kwam Sophie binnen. Ze moest net als mij de starende blikken negeren en vond het ook vervelend maar voor mij was het een troost dat ik niet de enige was.
Liam kwam om 8 uur kwart binnen en slaagde erin om  in tien minuten zijn ontbijt naar binnen te werken zodat hij toch nog op tijd zou zijn bij dierenverzorging. Evan was nergens te bekennen. Om 5 voor vertrokken we samen met Liam naar het klaslokaal van mv. Filster. Ze stond ons buiten al op te wachten.  Toen de hele klas er was deed ze de deur van haar klas op slot.
‘Ik geloof dat Matthias Dokkert hier de enige is met een zeedier als ik mijn niet vergis?’ vroeg ze vriendelijk. De klas knikte. ‘Nou dan mag Matthias met mijn collega mr. Stones meegaan om zijn dier in de daarvoor geschikte biotoop op te roepen. De rest van de klas zal naar buiten gaan naar de grote open plek in het bos om daar zijn dier te leren op te roepen. Haast jullie want we hebben maar 1 uur en ik wil iedereen zijn dier minstens 1 keer gezien hebben!’
Matthias ging met mr. Stones mee terwijl de rest naar buiten liep. Ik was doodsbang dat ik er niet zou in slagen mijn dier op te roepen en tot mijn verbazing waren de anderen daar ook bang voor. Waar moesten zij zich nou zorgen om maken dacht ik. Zij hadden geen temperamentvolle arend als ik. 
Toen we op de plek waren aangekomen zei mv. Filster dat we ons moesten verspreiden, ons diep moesten concentreren op ons dier en het naar ons toe moesten trekken of het aanroepen.  Iedereen zocht een plekje op en keek aarzelend naar elkaar. ‘3, 2, 1, Start!’ riep mv Filster. Er volgde een geconcentreerde stilte die verbroken werd toen een prachtige oranje vos voor Katie verscheen’
‘Yes !’ riep ze blij.
‘Wel allemachtig Katie! Jij moet hiervoor talent hebben want er zijn niet veel mensen die hun dier zo van de eerste keer kunnen oproepen, proficiat !’
De vos drukte zijn hoofd liefdevol tegen Katies benen en Katie begon hem meteen te aaien. Het was mooi om te zien.
10 minuten  later verscheen de vlinder van Hannah. Het was komisch om zo’n klein dier te zien rondfladderen rond zijn baasje. Via een bericht had Mr. Stones laten weten dat ook Matthias zijn witte haai heeft kunnen oproepen. Dat waren er al 3 van de klas. Hoe hard ik me ook concentreerde, ik voelde Eva’s aanwezigheid maar kon haar niet  laten verschijnen. Ik had zelfs het gevoel dat ze me uitlachte wat me alleen maar gefrustreerder maakte.
Na 3 kwartier waren er nog 7 anderen in geslaagd hun dier op te roepen. Jelle, Bianca en Simon hadden alle drie hun honden kunnen oproepen. Tot iedereens schrik slaagde Boris erin een brullende beer te laten verschijnen waarop mv. Filster iedereen ervan moest overtuigen dat hij niet kwaadaardig was. Iedereen was diep onder de indruk. Emma had haar kat opgeroepen die nu spinnend op haar schoot lag, Mariah had haar wollige schaap laten verschijnen en Zoey haar papegaai. Dat waren er al 10 van de 20 klasleden en we hadden nog een kwartier gegaan.
Het ging me niet lukken, ik zou nooit mijn arend kunnen controleren. Blijkbaar zag mv.Filster dat ik het opgaf want ze kwam naar me toen en legde haar hand op mijn schouder. ‘Bij jou zal het meer tijd nodig hebben Ellen, vraag maar aan het schoolhoofd. Als je wilt vraag ik of hij je privéles wilt geven’
‘Ik denk niet dat hij daar tijd voor heeft’ zei ik mompelend.
‘Ik vraag het hem wel’ zei ze vriendelijk, waarna ze haar weg vervolgde naar Evan.
Aan het einde van de les had iedereen zijn dier opgeroepen behalve ik, Evan, Mick en Kevin. Als huiswerk moesten we na school oefenen in het oproepen.
Ik liet me boos neerzakken op de grond toen ik een natte snuit tegen mijn arm voelde drukken. Ik keek achterom en schrok me een hoedje. Het was Liam’s panter.
‘Sorry ‘ zei hij lachend, waarna hij naast mij kwam zitten. Tussen elke les waren er 15 minuten pauze en 5 minuten om naar de volgende les te gaan. Er waren 5 lesuren per dag.
‘Het is niks, je panter is echt eh.. reusachtig’ lachte ik.
‘Je mag hem aaien hoor’ zei Liam glimlachend.  Aarzelend tilde ik mijn hand voorzichtig op. Nog voordat ik hem aanraakte drukte hij zijn reusachtige kop al tegen mijn hand. Hij leek op een reusachtige kat. ‘Dit is echt supercool’ zei ik vol ontzag.
‘echt hé’ lachte Liam vrolijk. ‘Hoe ging het bij jou ?’
‘Pf, ik vraag me af of het me ooit zou lukken’ zuchtte ik terwijl ik keek hoe Emma lachte toen de vos van Katie bang wegrende van haar kat.
‘Ach kom op, er zijn er zelfs van onze klas die geen van de 4 machtigste hebben en toch hun dier niet kunnen oproepen. Als zij het nog niet kunnen moet je niet bezorgd zijn’ zei Liam troostend. Ik voelde me al wat beter.  De panter had zich nu neergelegd en zijn hoofd op mijn schoot gelegd terwijl hij genoot van het zwakke zonlicht. ‘Volgens mij heeft hij je graag’ lachte Liam waarop de panter zacht gromde.
‘Ja, daar lijkt het op’ lachte ik, ‘wil je niet wisselen van dier?’
‘Voor geen goud’ zei Liam vastberaden ‘Ik ben al helemaal gehecht aan mijn panter, Black.
‘Originele naam hoor’ plaagde ik hem.
‘I know, I know, maar eenvoud werkt het best vind ik. Klaar voor algemene training ?’ zei hij terwijl hij opstond. Zijn panter verdween opslag.
‘Nee, maar het zal wel moeten zeker’ zuchtte ik.

FOTO: Liam & Black

‘Vandaag.. ’, schreeuwde mr. Lombard de nieuwsgierige maar ook eveneens bange klasgroep twee toe, ‘Gaan jullie leren boogschieten !’  Er volgde een zacht gemompel dat vrijwel onmiddellijk werd verstomd omwille van de rest van mr. Lombards uitleg. ‘Ga bij je partner staan en dan bij de pijlen en bogen. Per groepje een boog ! En aan de andere kant van het veld zien jullie bewegende kartonnen platen, de bedoeling is om er zo veel mogelijk te raken aan het eind van de les !   De herten zijn 10 punten de konijnen 15 de vossen 20 en de vogels 25. Vooruit, waarom staan jullie nog steeds niet in startpositie !’ blafte Lombard ons toe.
Ik liep samen met Liam naar een blauwe boog en een blauwe koker gevuld met blauwe pijlen. Zo te zien had elk groepje zijn eigen kleur.
‘Klaar ? Start ! Oh ja en het groepje met de minste punten aan het eind van deze les zal zich dat beklagen !’
Vlug stak Liam me de boog en een pijl toe. ‘Jij eerst’ zei hij terwijl hij de andere groepjes nauwlettend in het oog hield.
‘Oké’ mompelde ik terwijl ik de pijl op mijn boog legde en me concentreerde op een groot hert dat langzaam van links naar rechts bewoog. Leuk, de kartonnen platen bewogen ook nog eens, alsof het zo al niet moeilijk genoeg was.
‘Weet je, je ziet er best wel stoer uit als je zo geconcentreerd bent, meesteres van de arend’ fluisterde Liam met zijn plagerige stem.  Net toen ik mijn pijl afschoot die 5 meter van het hert ..
in een vogeltje landde dat snel op en neer bewoog !
‘Wow..’ bracht Liam onder de indruk uit
‘Eens zien hoe jij het ervan afbrengt machtige pantertemmer’ antwoordde ik uit de hoogte, het feit negerend dat het helemaal mijn bedoeling niet was om die vogel te raken.
‘Wauw Ellen wat een talent’ riep Lombard blij verrast.
Shit, nu dacht iedereen dat ik kon boogschieten.  Ondertussen had Liam al een pijl op de boog gelegd en keek hij nu geconcentreerd naar het hert dat ik daarnet probeerde te raken.  Hij zag er eigenlijk best wel goed uit zo, maar ik onderdrukte de opkomende gevoelens snel. Ik mocht niet weer dezelfde fout maken van 6 jaar geleden. Bij liam gaat populariteit immers boven alles, zelfs boven liefde. Zijn pijl raakte het hert recht in het hoofd en in tegenstelling tot mij had hij ook daadwerkelijk daarop gemikt.
‘ww – wat ?’ bracht ik uit.
‘En dat is hoe je je geplande doel raakt’ zei Liam met de nadruk op het geplande terwijl hij me met zijn blauwgroene ogen aankeek en lachte. ‘Er zijn veel dingen die je nog niet over me weet Ellen’ zei hij. ‘Zoals het feit dat ik al 4 jaar aan boogschieten deed’
‘Nou wat leuk voor je’ zei ik een beetje gekwetst omdat hij wist dat ik die vogel helemaal niet wou raken.
‘Kom op, laten we dit wedstrijdje winnen. Ik heb gehoord dat Lombard’s straffen niet te onderschatten zijn’ terwijl hij de boog teruggaf.
‘Geloof me, dat wil je niet weten’ antwoordde ik.
‘ja, jij hebt al twee straffen achter de rug, is het niet? ‘ vroeg liam terwijl mijn tweede pijl 2 meter van het hert op de grond viel.
Hoe kon hij dat nu weten, vroeg ik me geschokt af. ‘Hoe weet jij van mijn tweede straf met Evan ?’ vroeg ik onthutsd.
‘Ach, ik heb zo mijn bronnen’ grinnikte hij terwijl zijn tweede pijl zich in een vos boorde. De pestkop.
De rest van de les concentreerde we ons volledig op het boogschieten en ik moest blij toegeven dat we heel goed bezig waren. Meer dan heel goed zelfs. Katie en Kevin hadden hun aandacht ver van de les, wat Lombard volgens mijn niet echt aanstond aan zijn gezicht te zien. Emma en Evan probeerden boos om ons in te halen (ze waren op de tweede plaats), maar dat dreigde te mislukken aangezien ze elkaar constant beschuldigden van slecht schieten. Aan het eind van de les stonden ik en Liam dus nog steeds op de eerste plaats en waren we veilig tegen Lombard’s straf.
‘Tot mijn grote terleurstelling zijn er 6 van de 10 groepjes die nog helemaal NIKS geraakt hebben!’ gromde mr. Lombard de klas boos toe.  ‘En mijn straf was jammer genoeg gemaakt voor 2 personen, niet voor  12 !!’ vervolgde hij boos. ‘Daarom zullen deze 6 groepjes vanavond van 20 tot 22 uur op dit veld dat dan lekker voor jullie verlicht zal zijn, verder mogen oefenen’  Er volgde licht protesterend gekreun. ‘En aangezien de 5 minuten die ik had overgehouden voor de straf van de 2 slechtsten nu nog over blijven zal ik ze spenderen aan een uitdaging voor de 2 besten’ vervolgde Lombard, glimlachend naar mij en Liam.
‘Ellen is hier de enige die een vogel ter grootte van een appel heeft kunnen raken. Met haar precisie is zij de aangewezen persoon om Wilhelm Tell eer aan te doen’.
De klas schrok aanzienlijk.
‘Wat bedoelt u ?’ vroeg ik hopend dat mijn vermoeden niet klopte.
‘Jij zult een appel van Liam’s hoofd schieten’
‘Maar dat kunt u niet maken’ riep Liam boos.
‘Geen gemaar Liam of je krijgt straf. Kom met mij mee naar die boom daar’ zei Mr. Lombard terwijl hij een gifgroene appel uit zijn zak haalde. Liam keek me angstig en diep aan voor hij zich omdraaide en met Lombard meestapte.
‘Doe het niet Ellen !’ riep Katie
‘Dat gaat niet’, zei Evan, ‘Je kan niks tegen Lombards regels inbrengen, zo is hij nu eenmaal’
‘Oh dus dan moet Ellen gewoon zomaar een pijl in Liam schieten ?’ zei Zoey boos tegen Evan.
‘Ja, de pot op met Lombards regels’ zei Boris met zijn zware stem.
‘Hé er is nog altijd 9 op 10 kans dat ze mist’ lachte Kevin
‘Dat is niet grappig Kevin’ zei Katie speels boos. Volgens mij vond ze Kevin leuk
‘Snap je  het dan niet, je moet expres missen’ zei Kevin met een samenzweerderige blik.
‘Dat heb ik gehoord Kevin !’ zei Lombard, die terugkwam , boos.
‘En ellen zal schieten tot ze de appel raakt !’
Iedereen keek geschokt, maar dat was niets vergeleken met de blik van Liam die 7 meter verder tegen een boom stond… met een appel op zijn hoofd.

Mijn handen zaten zweterig te trillen, waardoor ook de boog en de pijl bewogen en ik dus onmogelijk kon mikken. Liam stond me strak aan te kijken vanaf de boom en stond stokstijf. Godsamme waarom deed hij zijn ogen nu niet toe ? Ik kon niet tegen die blik. Een diepe zucht ontglipte mijn lippen. Ik richtte me op, spande de boog, richtte mijn pijl en ..     liet de boog zakken. ‘Het spijt me meneer Lombard, maar ik kan dit echt niet’
‘Nou je hebt twee keuzes: of je probeert en schiet of ik schiet hem in zijn schouder en geloof me, dat zal pijn doen’
‘U snapt het niet, wat als ik hem dodelijk raak ?’ bracht ik luid en wanhopig uit.
‘Je hebt nog 5 seconden voor ik hem schiet’ was Lombards koele respons.
Iedereen staarde me aan en ik voelde mijn hart hameren in mijn borstkas. Waarom ik ? Bibberend deed ik nog een poging om te schieten ook al wist ik diep in mijn binnenste dat ik het nooit zou doen. En toen opeens stond Katie naast mij en richtte haar boog op mr. Lombard. Ze gaf me een vluchtige blik en gaf me een knipoog.
‘Als u op Liam schiet, dan zal ik op u schieten’ zei Katie koel.
‘En ik ook’ zei Evan terwijl hij een stap naar voren deed en hetzelfde deed. Ik had me nog nooit zo opgelucht gevoeld terwijl ik mijn boog ook op Lombard richtte.
‘Ach waarom niet’ zei Kevin vrolijk alsof er niks aan de hand was. ‘Wat is het ergste dat er kan gebeuren, een straf van Lombard ?’ vervolgde hij terwijl ook hij naar voren stapte en zijn boog richtte op Lombard.
‘Voor jou is het Meneer Lombard en een straf van mij is ook wel dégelijk het ergste wat er kan gebeuren’ zei mr. Lombard kwaad.
‘Nou dan kan u ons maar beter allemaal straffen’ zei Boris terwijl ook hij, Zoey, Bianca, Jelle, mathias, Mariah, Thomas,  Mick, Eliza en Hannah volgden. Emma en de overige paar mensen volgden ook.
Ik wou lachen van vreugde, maar mr. Lombard was me voor.
‘Nou jullie hebben de tweede les succesvol volbracht. Vandaag hebben jullie geleerd dat jullie samen sterk staan en dat je nooit zomaar iets moet doen zonder na te denken !’  lachte hij vrolijk.
Aarzelend liet iedereen zijn boog zakken. Ik had net te laat door dat dat een vergissing was, want mr. Lombard schoot bliksemsnel een pijl af op Liam die recht op hem afvloog.
We schrokken allemaal als een man en zagen hoe de pijl, vlak voor hij Liam of de appel zou kunnen raken opeens tegen iets op leek te botsen en op de grond viel.
‘Een doorzichtige wand’ verklaarde mr. Lombard nog voordat iemand een vraag kon stellen. ‘Dacht je nu echt dat ik zo gestoord was Ellen ?’ vervolgde hij lachend.
‘Nou, het scheelt er toch niet veel van’ antwoorde ik nu ook vrolijk.
‘Hoe komt die wand daar zo opeens ?’ vroeg Emma fronsend op het momend dat Liam de klas bereikte en naar me knipoogde. Ik keek weg om het plotse warme gevoel in mijn buik te onderdrukken, dit mocht niet gebeuren.
‘Aha ! Een oplettende vraag van jufrouw Beckling’ glimlachte mr. Lombard ‘Ashley ! Kom eens tevoorschijn !’ Vanuit de bomen aan de rand van het veld kwam een blondharig meisje dat Ashley heette. Het meisje dat ‘iets’ in Masons drankje gedaan zou hebben. Ze zag er echt een dramaqueen uit, maar ze was wel bloedmooi. Mijn gedachten werden bekrachtigd door de vele jongens van de klas die haar bewonderend aanstaarden.
‘Nou klas, Dit is Ashley Downey vanuit het derde middelbaar en haar specialisatie is het oproepen van een onzichtbaar schild’
‘Wauw’ zei Mathias onder de indruk en vele leerlingen knikte instemmend.
‘Maar het gebruik van specialisaties is verboden’ zei Emma nog steeds fronsend.
‘Enkel privégebruik en ze gebruiken om aan te vallen is verboden’ legde Lombard uit.
‘Dus je mag ze enkel gebruiken als de school erom vraagt’ zei Bianca met een boze ondertoon.
‘Daar komt het wel op neer ja’ zei Lombard en zijn gezicht stond spijtig. ‘Ik vind dit zelf ook heel vervelend, maar het is nu eenmaal sinds kort opgenomen in de wet en daar kan ik niks aan veranderen’.
Op dat moment ging het belsignaal dat het einde van de les aankondigde. Dat wilde zeggen dat we binnen 20 minuten bij onze eerste les geschiedenis moesten zijn.
‘Dus dat was de beruchte Ashley’ zei Katie terwijl ze naast me kwam lopen.
‘Ja’
‘Hé, Ashley! Kom eens !’ riep Katie luid  naar Ashley die zich verbaasd omdraaide, maar toen glimlachend naar ons kwam.
‘Wat doe je nu !’ siste ik kwaad tegen Katie.
‘Geen paniek, ik heb alles onder controle’ fluisterde Katie nog voordat Ashley naast ons kwam lopen.
‘Hey, hoe heb je eigenlijk ontdekt dat je een specialisatie hebt ? Of weet je zoiets gewoon?’ vroeg Katie als een typische nieuwsgierige eerstejaars.
‘Ik heb het 2 jaar geleden ontdekt in het midden van een vechtles van mr. Lombard’ antwoordde Ashley lachen alsof zij en Katie elkaar al heel lang kenden.
‘Heb je zo’n schild tegen je partner gebruikt ?’ lachtte Katie ook.
‘Ja, Mason heeft zich er nogal hard tegenaan gesmeten, maar het was wel helemaal niet mijn bedoeling, ik deed het onbewust om me te beschermen’ zei ze zichzelf verdedigend.
‘Was Mason je partner ?’ vroeg ik onbewust. Katie gaf me een stiekeme stomp.
‘Ja, jij bent zeker Ellen ? De houder van een arend en zijn vriendin ?’ vroeg Ashley op een aardige toen. Hoe kon ze zo aardig doen ?
‘Ik ben zijn vriendin niet en ben dat nooit geweest’ antwoordde ik kort en naar waarheid.
‘Goed. Houden zo want Mason is een player. Je was waarschijnlijk een van zijn vele flirts’
‘Hoe durf je !’ zei ik boos ‘Zo is hij niet !’
‘Hé niet slecht bedoeld hoor ! Mason is echt een hele toffe sociale gast. Die vriendelijk is tegen iedereen, nou ja bijna iedereen. Maar hij heeft nu eenmaal al veel vriendinnetjes gehad’ zei ze terwijl ze haar handen verdedigend omhoog hield en me lichtelijk geïrriteerd aankeek.
Ik wist niet goed wat te zeggen omdat ze best wel eens gelijk zou kunnen hebben.
‘Ben jij al eens met hem geweest ?’ vroeg katie alsof het een doodnormale vraag was.
‘Lang geleden ja, maar nu ben ik met Erik’ zei ze terug met een poeslieve stem tegen Katie. Dit meisje was zo schijnheilig als wat.
‘En heb je toevallig iets in Mason’s drankje gedaan omdat hij Erik heeft geslagen ?’ vroeg ik bot tegen haar. We hadden het schoolgebouw terug bereikt en er begonnen meer mensen om ons heen te lopen. Ashleys ogen sperden zich wijd open ‘Hoe durf je mij van zoiets te beschuldigen !’ zei ze kwaad. ‘Alsof ik mijn niveau zo zou verlagen ! Mason heeft gewoon teveel gedronken’ zei ze kwaad, maar wel zacht genoeg dat enkel ik en Katie het konden horen. Ze loog, ik wist het gewoon honderd procent zeker. Volgens mij was mijn specialisatie het detecteren van leugens. Oké, dat is misschien wel wat overdreven, maar ik wist gewoon dat ze loog.
‘Hé, Ellen bedoelde het niet zo. Ze had gewoon ergens gehoord dat..’ begon Katie, maar Ashley onderbrak haar nog voor ze uitgesproken was.
‘Dat betwijfel ik, maar nog een prettige dag verder’ zei ze boos waarna ze ons de rust toekeerde.
‘Fantastisch..’ mompelde ik.
‘Hé jij had niet over Mason moeten beginnen’ zei Katie ‘Ik zei toch dat ik alles onder controle had’
‘Sorry, maar je weet toch dat ze loog?’ vroeg ik opeens ongerust.
‘Tuurlijk, het is tenslotte mijn eigen vos die me dat vertelde’ zei ze kalm ‘Kom op, laten we al naar geschiedenis gaan’.
‘Oké, ik hoop dat we rap dat hele gedoe rond die gebeurtenis kunnen vergeten’ zuchtte ik terwijl we aan de trappen begonnen. Volgens mijn tablet was het lokaal van geschiedenis helemaal boven op de 25^ste verdieping en er waren hier geen trappen. Wat aangenaam.
‘Hé kop op’ zei Katie troostend ‘Trouwens, vind je het erg als ik naast Kevin zit ?’
‘Ehh nee doe maar’ zei ik verrast omdat Katie zo snel van onderwerp kon veranderen.
‘Dank je, bij aardrijkskunde zitten we dan naast elkaar’ zei ze blij.
10 minuten later arriveerden we net op tijd bij het lokaal van professor Stones. De deur stond open en iedereen was al in de klas inclusief de leerkracht.
‘Ah welkom Ellen en Katie de laatste twee leerlingen’
‘Hallo’ zei Katie vrolijk. Zoals verwacht had Kevin een plaatsje voor haar vrij gehouden. Liam zat zoals gewoonlijk naast zijn vrienden en Emma zat helemaal vooraan naast Hannah. Gelukkiglijk was er nog een plaatse vanachter vrij naast Evan. Misschien kon ik hem nu eens vragen waarom hij zo opeens een poos weg was geweest.
‘Hey’ zei ik terwijl ik me naast hem plofte.
‘Stalk je me nu ?’ zei Evan een beetje verontwaardigd met een glimlach.
‘Wie weet’ antwoordde ik plagend ‘Over stalken gesproken waar was je na de tweede test toen ik de arend had ?’
Er gleed een donkere schaduw over het gezicht waar zonet nog een glimlach op stond.

Dierenverzorging, algemene training en geschiedenis zaten erop. In de namiddag hadden we nederlands en wiskunde. Redelijk gewone vakken waar niet veel aan te beleven valt. Een groot minpunt is wel dat ze hier op een hoog niveau werken en veel huiswerk geven. Je huiswerk niet maken gaat niet, want je tablet volgt al je bewegingen op en vanaf dat je 3 dingen niet maakt krijg je blijkbaar een extra taak per vak waarvoor je iets niet gedaan hebt. Wel een goede reden om altijd het huiswerk van mr. Lombard te maken.
Ik plofte neer op mijn bed en bekeek het huiswerk voor vandaag.
huiswerk 14/09/14:
- Algemene training: Al de spieroefeningen die je in onderstaande bijlage vind. (25 oefeningen)
- Dierenverzorging: Deze week zoveel mogelijk proberen je dier op te roepen, indien je dier aan het einde van de week nog niet verschenen is zul je bijlessen moeten volgen in de avond.
- Geschiedenis: Verder opzoekingswerk verrichten omtrent het ontstaan van de school en hier een samenvatting van maken. Zal te kennen zijn voor het examen.
- Wiskunde: Oefeningenblad vergelijkingen en ongelijkheden maken.

Dan was er ook nog een smsje van Evan: Ik geef je de wiskunde oplossingen als jij me vertelt over de arend.

Zucht… Dat belooft een leuke avond te worden. Om 18u30 had ik met Emma en Katie in de bib afsgesproken voor het geschiedenishuiswerk en het opzoeken van informatie omtrent de situatie van gisteren. Laat ik dan maar aan de spieroefeningen en wiskunde beginnen.

‘Niet te geloven, ik vind echt niets !’ zuchtte Emma terwijl ze weer een afgekeurd boek op de steeds groter wordende stapel met afgekeurde boeken smeet. Ik reikte mijn arm uit om het boek zelf eens te bekijken, de titel was tenslotte ‘Alle soorten verzorgdieren en hun eigenschappen’, maar trok mijn arm krampachtig terug door de spierpijn. ‘Wat heb jij voor?’ vroeg Katie bezorgd.
‘Spierpijn van Lombard’s huiswerk, jullie niet ?’
‘Maar dat is pas tegen vrijdag’ zei Katie verbaasd
‘Serieus? Mijn tablet zei: huiswerk voor vandaag’
‘Ja alles komt op één lijst te staan, je moet zelf zien wanneer de volgende les is. Het beste is natuurlijk om die spieroefeningen te verspreiden over de verschillende dagen’ legde Emma uit.
‘Kieke toch’ lachtte Katie.
‘Kom kom, niet van onderwerp veranderen, we hebben alle boeken over verzorgdieren geraadpleegd en niks gevonden, dat kan toch niet’ zei Emma gefrustreerd.
‘Misschien heeft het schoolhoofd al de boeken over machtige dieren, omdat hij de enige was die er toen een had en moet je het aan hem vragen ?’ vroeg Katie.
‘Nee, want er liggen hier boeken over machtige dieren, maar er wordt gewoon niet alles verteld. Er klopt iets niet. Volgens mij ontbreken er boeken, een vermoeden dat ik al had bij het lezen van enkele geschiedenisboeken vorige week’ zei Emma diep nadenkend.
‘En waarom denk je dat… ?’ vroeg ik.
‘Het is ingewikkeld. Kijk naar de datum waarin de boeken geschreven zijn die expliciet over machtige dieren gaan’ zei Emma
‘1998, 2001, 2001, 2001, 2002 …’ las ik luidop af.
‘ Zie je, dat is allemaal heel recent, terwijl deze encyclopedie van verzorgdieren bijvoorbeeld in 1787 geschreven is. Het kan niet dat er vroeger geen boeken werden geschreven over de vier machtigsten’
‘Gohh, ja maar misschien zijn die in een andere bibliotheek ofzo omdat ze oud en zeldzaam zijn ?’ bedacht Katie.
‘Onmogelijk. Onze school heeft, of zou toch een heel uitgebreide bibliotheek moeten hebben aangezien het de eerst opgerichte school is. Kijk bijvoorbeeld eens naar onze taak geschiedenis die we daarnet gemaakt hebben. Alles wat over de vijand gaat werd superkort beschreven, terwijl zijn invloed op de oprichting van onze school juist zo groot is’ legde Emma nog steeds met een diepe frons uit.
‘Ik durf te wedden..’ mompelde ze terwijl ze rechtstond uit haar rode zetel en tussen de boekenrekken verdween. Ik en Katie keken elkaar verward aan.
Een drietal minuten later kwam ze terug.
‘Inderdaad! Ik vind geen enkel boek over de vijand! En in alle andere boeken die ik al gelezen heb wordt hij altijd oppervlakkig beschreven. Er klopt hier iets niet. Volgens mij zijn alle boeken die dingen schreven over de vijand weggehaald en hebben ze boeken over de belangrijke onderwerpen, zoals bijvoorbeeld deze’ ze wees naar een boek uit de stapel afgekeurde boeken met recente datum, ‘herschreven op een manier zodat alle stukken die in verband met de vijand komen er zijn uitgelaten’ zei ze nu vastbesloten.
‘Is dat niet een beetje absurd ?’ vroeg Katie.
‘Ik ga het eens aan de balie vragen’ zei ik, geneigd Emma te geloven
‘wij gaan mee’ zei Emma.
We liepen met zijn drieën naar de houten, cirkelvormige balie in het midden van de ruimte. Er zat een blond gekrulde, twintigjarige vrouw met een bril achter een computer. Toen we de balie hadden bereikt vroeg ze glimlachend: ‘Kan ik jullie helpen?’
‘Ja’, antwoordde ik, minder zeker van wat ik ging vragen, ‘Ehh.. zou het kunnen dat er boeken zijn weggehaald uit de bibliotheek?’
‘Ja, maar dat zijn boeken die je in principe niet nodig hebt’antwoordde de vrouw op een koele toon, haar glimlach was verdwenen.
‘Waarom ?’ vroeg Emma er tussenin komend. ‘Mogen we dan niets meer opzoeken over de vijand ?’ vroeg ze redelijk uitdagend, wat het humeur van de bibliothecaresse niet echt ten goede deed.
‘Kijk meisjes, William heeft de vijand verslagen, de hele mensheid wilt er niets meer over horen en hem zo rap mogelijk vergeten. Voor jullie eigen toekomst is het aangenamer om er niet over te lezen. Het zijn toch gruwelijke dingen’
‘Maar Ellen wil graag lezen over de verbanden tussen de arend en de vijand’ zei Emma.
‘Er is geen vijand meer, dat is dus nergens voor nodig. Kunnen jullie jullie niet beter  bezighouden met belangrijke dingen zoals huiswerk?’
‘Ze moet een opstel schrijven over de geschiedenis van haar arend, daarmee dat ze dat wil opzoeken’ zei Katie liegend.
‘Denken jullie nu echt dat ik dom ben ?’ vroeg de bibliothecaresse boos. ‘Hou jullie ergens anders mee bezig en verdwijn uit mijn zicht !’

Teleurgesteld liepen we terug naar de rode zetels waar we zaten. Het was intussen al acht uur dertig. ‘Nou ik moet mijn wiskunde nog maken dus ik ga voort’ zuchtte ik.
‘Waarom heb je dat niet eerst gemaakt ?’ vroeg Katie.
‘De spieroefeningen, remember’ zij ik terwijl ik mijn boekentas op mijn rug zwierde. Zelfs dat deed pijn.
‘Echt vreselijk, hoe moeten we het zo ooit te weten komen’ klaagde Emma.
‘Het was toch jouw plan om nu een leraar op de hoogte te brengen?’ vroeg ik terwijl ik me ook wel teleurgesteld voelde dat we niets hadden kunnen vinden.
‘Het moet ten eerste al een oude leerkracht zijn, want anders kan die het ook niet weten. En ik heb geen idee aan wie we zoiets zouden kunnen vragen.’ Mopperde Emma.
‘Laten we het vergeten voor vandaag. Ik ga door hé, tot morgen!’
‘Tot morgen’ zeiden Emma en Katie terwijl ze hun geschiedenistaak gingen nabespreken. Het begon al donker te worden toen ik langs de hoofdweg tussen het bos naar de schoolgebouwen liep. Dit was nu al de tweede keer dat ik zo alleen door het donker liep. Ik leek wel op Evan  bedacht ik glimlachend. Alhoewel hij veel erger was dan ik als het ging om alleen in het donker rond te sluipen.
Leerlingen liepen nog rond in de gangen en ik groette Hannah, Samantha en Mariah op weg naar mijn kamer.
Eenmaal in mijn kamertje gearriveerd startte ik met mijn wiskundehuiswerk. Vijf vergelijkingen en vijf ongelijkheden, hoe moeilijk kon het zijn!

Heel moeilijk dus. 22:30 ’s avonds en ik had er maar vier kunnen oplossen. Dat was niet genoeg om erdoor te zijn en ik had geen zin in nog slechte punten. Die twee op dertig voor mv. Filster bij dierenzorg was al erg genoeg. Een mogelijke oplossing, die al een vijftal keren door mijn gedachten is gepasseerd in het aflgelopen uur, nam weer vorm aan. Evan.
Vroeg of laat zou ik het hem toch vertellen van mijn arend. En ik stond tenslotte een soort van in het krijt bij hem. Hij is wel een leugenaar. Maar hij heeft me gered van Mason, gelogen tegen zijn eigen oom en bovendien lijkt hij mij oprecht te willen helpen met mijn arend zei een protesterend stemmetje in mijn hoofd. Het was gewoonweg zielig hoe ik mezelf probeerde te overtuigen om hem te sturen. Dus stuurde ik een sms voor ik het goed en wel besefte. Het had me wel  tenminste verlost van mijn eeuwige getwijfel.

Ellen (22:36): Wil je me nog steeds helpen met wiskunde ?

Zijn antwoord volgde direct.

Evan (22:37): Als je over je arend vertelt, ja.
Ellen (22:37): Nu op facebook dan ?
Evan (22:38): Nee Kamer 107. Zoiets bespreek je niet op facebook..
Ellen (22:39): We mogen niet meer buiten
Evan (22:39): Voor Mason’s feestje vond je het niet erg om tegen de regels in naar buiten te glippen
Ellen (22:39): ’t is al goed. Ik kom af. Tot zo.

‘Wat wou je doen ?’ vroeg professor calfer terwijl hij keek naar de deur waar ik net tegenop gebotsd was.
‘Ik..    wou naar mijn kamer gaan’ bedacht ik snel.
‘Het meisjesgebouw is daar’ wees hij.
‘O ja! Je hebt gelijk, wat dom van me. Nou dan ga ik maar’ zei ik rap terwijl ik al richting het meisjesgebouw begon te stappen.
‘Niet zo snel’ reageerde hij. Shit.
‘Ten eerste wil ik dat je de waarheid tegen me zegt als je naar Evan gaat en ten tweede wil ik weten waarom je nog steeds niets aan me hebt gevraagd over het oproepen van je arend’
Ik moest hem waarschijnlijk even met open mond aangestaard hebben, want hij vervolgde ‘nou ?’
Dus besloot ik maar te antwoorden op datgene waar ik een antwoord op had.
‘Mv Filster heeft me verteld dat ze u ging contacteren’
‘Waarom vraag jij zoiets niet ?’
‘Ik dacht dat u niet zoveel tijd zou hebben’
‘Nonsens, het is juist normaal dat ik jullie zou moeten opleiden. Sophie heeft intussen al twee lessen gehad en ze vordert goed. Dus wat zeg je ?’
‘Eh.. ja goed. Extra lessen zouden inderdaag geen kwaad kunnen’ antwoordde ik naar waarheid. Wat mijn arend betrof had ik nog niets van vooruitgang geboekt.
‘Oké zullen we dan beginnen ?’ vroeg hij terwijl hij ging zitten op de vensterband van een van de ramen van het jongensgebouw.
‘Nu ?’
‘Ja, natuurlijk. Probaar haar op te roepen en dan zie ik wel hoe het gaat.’
Oké dan. Ik sloot mijn ogen, concentreerde me op de tweede ziel die ik in me kon voelen en probeerde haar te laten verschijnen in levende vorm. Ik trok uit alle macht, maar er leek niets te veranderen. Zuchtend opende ik mijn ogen en zag dat professer Calfer me aandachtig bestudeerde.
‘Je probeert haar te veel op te roepen. Je bent haar baas nog niet, waarom vraag je het niet eens ?’ zei hij.
Ik probeerde het nog eens. Deze keer probeerde ik het haar mentaal te vragen. Voorzichtig en vriendelijk vroeg ik of ze in levende vorm wou verschijnen.
“Nee.” Klonk de vertrouwde melodieuze stem in mijn hoofd. Ik sperde mijn ogen open. ‘ze zei nee!’ riep ik verbaasd uit.
‘Nou, dat is toch al een begin’ zei professor Calfer met een glimlachje.
‘Ja dankuwel, zijn er zo nog manieren-’
‘Ho ho, niet te snel. Dat werkt alleen maar averechts bij hun. Ik stel voor dat we vrijdagavond nog eens proberen.’
‘Oké goed.’
‘20u30 op mijn kantoor. Tot dan’ zei hij nog waarna hij rechtstond en rustig wegstapte in de richting van het donkere bos waarin hij na een tijdje verdween. Die Calfer is echt wel vreemd. Hier stond ik dan, alleen voor het jongensgebouw.
Blijkbaar zou professor Calfer het niet erg vinden als ik bij Evan passeer, anders zou hij mij wel weggestuurd hebben met een waarschuwing. Hoe wist hij trouwens dat ik van plan was om bij Evan te gaan ? Vreemd..
Ik glipte in het jongensgebouw en was onderweg naar de trap die tot de eerste verdieping leidde toen ik zware voetstappen langs diezelfde trap naar beneden hoorde komen. Ik keek snel om me heen en verstopte me op de enige plaats die ik kon bedenken. Onder een bruine houten tafel die tegen de muur geschoven stond en waarop allemaal infoboekjes lagen. Het was een slechte verstopplaats.
‘Dat zal jullie leren om stiekem ’s nachts rond te willen wandelen’ hoorde ik Lombard’s zware stem schallen. Ik trok me zo ver mogelijk terug tegen de muur en voelde mijn eigen hart bonzen. Lombard’s voeten passeerden langs de tafel bleven even staan toen hij ‘Hup een beetje sneller!’ riep en gingen toen verder naar de deur.
Er volgde twee paar benen die langzaam achter Lombard aanschuifelden. Uit pure nieuwsgierigheid bracht ik mijn hoofd meer naar omlaag en zag dat het Thomas en Kevin van mijn klas waren en Kevin keek me even recht aan. Hij keek even verbaasd maar veranderde snel van gezichtsuitdrukking en liep achter Lombard aan naar buiten waarna Lombard de deur toesloeg. Phfioew, lucky me!
Ik sloop de trap op naar de eerste verdieping liep door de stille gang. Waarschijnlijk was het er nu zo stil omdat iedereen Lombard heeft horen passeren. Zachtjes klopte ik op de deur van kamer 107. Hij werd even later geopend door Evan die opzij stapte en fluisterde ‘waarom duurde het zo lang ?’  Toen hij de deur achter zich sloot antwoordde ik: ‘Ik ben Calfer even tegengekomen en Lombard heb ik kunnen ontwijken’
‘Heeft Calfer je niet gestrafd ?’ vroeg hij bedenkelijk.
‘Nee, het vreemde was dat hij wist dat ik naar jou zou gaan en hij vroeg naar mijn arend waarna hij gewoon wegging.’
‘Wat een rare’
‘Wil je niet weten hoe het zou komen dat hij wist da

t ik naar jou ging?’
‘Daar kunnen zoveel verklaringen voor zijn: hij laat zijn slang jou schaduwen, hij heeft met mijn oom gepraat die ervan uitgaat dat wij vaak ’s nachts ‘wandelen’ of hij heeft toezicht op je sms berichtjes.’
‘Waarom zou hij mijn sms berichtjes kunnen lezen ?’ vroeg ik niet begrijpend.
‘Toon je gsm eens.’ Ik haalde mijn nieuwe gsm naarboven.
‘Dacht ik al. Alle gsm’s die je hier koopt worden in de gaten gehouden. Maar zelfs dan nog denk ik niet dat het dat is. Het is niet Tom Calfer die de berichten en gesprekken controleert, tenzij ze hem hebben ingelicht.’
‘Dat is belachelijk, nu moet ik een nieuwe gsm hebben..’
‘Heb je dan zoveel geheimen ?’ zei Evan glimlachend.
‘Nee, maar ik heb recht op privacy’ zei ik boos.
‘Wel naast een knap gezicht heeft matthias van onze klas ook heel veel computerskills. Vraag hem eens of hij kan helpen.’ zei Evan terwijl  hij me zijn wiskundeblaadjes aanreikte. Terwijl ik zijn wiskunde overschreef vertelde ik hem in geuren en kleuren wat ik had meegemaakt met de slang en de arend.
Op het einde van mijn verhaal zag ik hem diep fronsen met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. ‘Wat is er ?’
‘Dat ik zou moeten weten wat die traan betekend’ gromde hij boos.
‘Echt ? Wat betekent het dan ?’ vroeg ik gretig.
‘Dat is het nou juist, ik kan er maar niet op komen. Ik ben het vergeten !’
‘En hoe kun je weten dat je het zou moeten weten?’
‘Vroeger, heel lang geleden, las mijn moeder me verhalen voor. En ik kan me heel goed herinneren dat een van die verhalen over de traan van de slang ging.’