De wandeling ging eerst door het hoger gelegen Auvillar met zijn prachtige stadhalle. Eenmaal buiten de stad moest ik , na eerst enkele op- en afrittencomplexen te zijn voorbij gelopen zeer steil in een bos dalen en de grond lag er zeer slijkerig bij : overal kon je de sporen zien van weggebleven voeten en het was een hels karwei om recht te blijven, de wandelstokken kwamen goed van pas. Het zou een constante worden gedurende de ganse dag: smalle paadjes die verraderlijk glad waren, het was een soort kleverig slijk dat zeer vervelend aan de zool bleef hangen. Na achttal kilometer stopte een auto aan de kant van de weg en de bestuurster keek achteruit naar mij, ik zag B naast haar zitten en sloeg een praatje. Even verder stond een jongedame in het dorpje St.- Antoine drankjes te verkopen en ik kocht er een koffie.

We waren ondertussen in het departement Gers aangekomen en dat was te merken: gedaan met muurtjes langs de weg, de heuvels waren uitgestrekter en niet meer zo hoog, het was anders maar ook zeer mooi. In Flamarens stond een oudere Brusselaar dranken te verkopen in een kraampje en in Miradoux dronk ik een Kronenbourg biertje bij gebrek aan cola light . 

Om 15.30 kwam in onze gite Chez Nat, bij een ietwat oudere dame die op eerste gezicht een licht beschonken indruk gaf maar ik kan mis zijn.

De laatste 3 etappes zijn minder lang en mijn maatje heeft gezegd ze hoe dan ook te willen wandelen.

Morgen slechts 10 km, een soort rustdag dus in het mooie Lectourne...

De wandeling was 21 km lang en B had beslist opnieuw te proberen. We kozen voor een variante langs het canal des 2 mers en dat was dus 15 km zo plat als bij ons. 

We hadden beslist dat B zou proberen met haar bottines maar dat viel geweldig tegen: zij voelde hier en daar wat ongemak aan haar linkervoet en in het dorpje Pommevic besloten we eens te kijken, je gelooft het of niet maar ze had vier nieuwe blaren op dezelfde linkervoet. Ik behandelde ze zoals steeds en ze deed haar lichtere schoenen aan, de pijn bleef echter en we wachten morgenochtend af. Ik vrees echter dat het terug taxi zal worden want morgen zijn er 24,5 km af te leggen.

Het grootste nieuws vandaag is echter dat we in een echt kasteel (chateau Lastours), slapen dat uitgebaat wordt door een Nederlander. De folder oogt prachtig maar de werkelijkheid is helemaal anders: het mooie zwembad is totaal niet onderhouden, geen water en allemaal vuiligheid in en rond; lege plastieken flessen en kapotte tuinmeubelen liggen her en der verspreid, kortom, het trekt helemaal op niks . We kregen de bruidsuite, ook al vergane glorie. Maar soit, we zien wel wat er komt...

Het was van begin tot het einde tamelijk zwaar, mede door de temperatuur die steeg tot 27°. 

We hebben het departement Lot verlaten en wandelen nu door de Tarn et Garonne. Overal stonden nagelnieuwe paaltjes met gele wegwijzers en regelmatig stond er een rustbank voor de pèlerins; alleen hadden ze vergeten plaatsen te voorzien met drinkbaar water terwijl je er in de Lot om de haverklap had.

De lastigste stukken waren de kleine ' gorges', oude rivierbeddingen die zeer steil naar boven of beneden gaan en waar je moet moet opletten niet te struikelen over een uitzittende wortel of gewoon weg glijden door het slijk.

Het landschap was prachtig en de purperen zweetdoek die ik steeds bij heb deed zijn werk, mijn pet -die ik verafschuw maar die noodzakelijk is in de zon- kon ik regelmatig afdoen omdat er veel schaduw was aan de rande van de bossen.

Ik bereikte om 14 u Moissac maar moest dan nog meer dan 2 km wandelen voor ik ter bestemming was. Ik had gebeld naar B en we spraken af aan de grote kerk... Wat wij niet wisten is dat er meerdere kerken zijn in deze toch wel grote stad.

Uiteindelijk vonden we elkaar en vertrokken na een halve liter gerstenat naar gites  'les Etoiles'.

Het eerst gedeelte was tamelijk vlak maar de descente naar Montcuq was zeer steil en glad maar in een schitterend  landschap. In het mooie stadje aangekomen zag ik direct dat we hier ook al geweest waren op reis. De cafés waren al open , het was na tienen, en ik nam plaats op een terras, een hoogtepunt na een zware 10 km. In de plaatselijke bazaar sloeg ik proviand in en ik vertrok voor het tweede deel. Lastige klimmetjes en dalingen wisselden elkaar af. In een onooglijk dorpje waarvan de naam me niet te binnen schiet stond een bank vlak vóór de ingang van de kerk. Ik zette me neer en plots hoorde ik een vrouwenstem in de kerk hemelse gezangen aanvangen die mijn maaltijd begeleidden. Na enige tijd hield het gekweel op en een vrouwspersoon - niets meer dan botten en wat vel - verliet het gebouw met het hoofd omhoog totaal onthecht en mij geen blik waardig gunnende.

Een half uur later betrapte ik mezelf erop dat ik ave Maria aan het neuriën was.Het bleef dus wel hangen, men zou beginnen twijfelen aan zijn overtuiging,

Om 14 was ik reeds in gite 'les Figuiers' toch iets chiquer dan die van gisteren.

Nu zitten we om het prachtige marktpleintje van Lauzerte een triple Karmeliet van 4,5 euro te nuttigen en B verveelt zich, ik zal dus maar stoppen voor vandaag en probeer de foto's nog eens te plaatsen.

De etappe van vandaag vertrok aan de schitterende Pont Velentre met een geweldig steile klim waarbij er nu en dan zeer grote trappen waren, een Engelstalige kleine dame zag ik letterlijk met de knieën voor op zo een trap kruipen. Er hing een dikke mist en dat was wel jammer want boven moest het zicht op Cahors fantastisch geweest zijn. De weg bleef stijgen en dat zou zo duren tot in Labastide- Marnhac waar een winkeltje annex café was. De koffie was voortreffelijk en ik kon mijn weg verderzetten. Het traject liep door een prachtig landschap, veel mooier dan het gedeelte vóór  Cahors. Om 13.45 reeds kwam ik aan in gite ' le nid des anges', een oud kloostergebouw dat tegen de kerk aanleunde. Brigitte zat me op een bank o te wachten, het was immers zonnig weer. De voorzieningen waren echt heel basic, wat een verschil met de luxueuze kamer bij merouw Codet in Cahors.

Het was een bont gezelschap in de gite: de opvallendste was een priester die een grijs hemd droeg met witte boord en daaronder een gewone korte broek en wandelschoenen. Hij bleek in het gezelschap van een vijftal mannelijke volgers ,de een al nichtiger dan de andere. Toen bij het avondmaal de gerante , zelf een halve non,een gebed aankondigde sprong de man prompt recht en vatte er een gezang aan van heb je me daar. Onmiddellijk sprong de rest van het gezelschap, uitgezonderd een jong tweetal en wijzelf, in de houding om onverstoorbaar mee te doen met het gezang dat mij het eerste moment aan een zekere jugend uit een ver verleden deed denken. Wijzelf zaten er- excusez  le mot - als door de hand Gods geslagen bij. Na de hymne ging de geestelijke na zich neergezet te hebben onmiddellijk tot de orde van de dag over en vroeg me het brood aan te geven. De maaltijd zelf was heel sober en reeds om iets na achten konden wij ons bed in.

We merkten het aan de wegwijzers van de Camino dat we zeer goed opschoten grotendeels door de mindere pijn die B had aan de tenen. Toen we plots Cahors zagen stond er ons een zeer lange en lastige afdaling  te wachten.

Net over de brug passeerden we het gebouwtje van de Compostellagenootschap waar ik enkele jaren geleden, bij het zien van de vele pelgrims, de wens geopperd had om eens ook hier te mogen passeren met de rugzak en dat moment was er dus nu.

We hadden gisteren het besluit genomen dat B de afstanden boven de 20 km niet meer zou meestappen want het is altijd die laatste kilometers dat haar blessures door de vermoeidheid nog meer opspeelden. Nu hebben we bij aankomst op onze slaapplaats via de gastvrouw een taxi georganiseerd voor morgen want er staat een 22,5 km lange en zware tocht te wachten, de dagen nadien 24 en 27 km en dat kan ik haar in deze omstandigheden zeker niet aandoen. Het is dus zoals verleden jaar en ze kan nu haar blaren een paar dagen laten rusten om dan de 3 laatste, minder lange etappes terug mee te stappen.

We vertrokken rond 8.45 u en kwamen weldra in Limogne waar de plaatselijke markt aan de gang was. Op aanraden van onze lieve gastvrouw kochten we in een plaatselijke delicatessenzaak verse foie gras voor bij ons brood die middag. De wandeling was opnieuw behoorlijk saai, steeds van die veldwegen met eeuwenoude muurtjes aan de kant en een hoop stenen op de weg zelf, niet goed voor de reeds zo getergde tenen van B. We kwamen ook nergens iets tegen waar we een koffie konden drinken en zetten ons rond de middag dan maar op een muurtje om te genieten van ons culinair broodje. De foie gras was ongelooflijk lekker en eventjes probeerden we niet aan het dierenleed te denken...

Om 16 u kwamen we ter bestemming, een gite om nooit te vergeten: uitgebaat door een koppel enthousiaste dertigers en fantastisch georganiseerd, alles verliep er vlekkeloos en we kregen een prachtige tweepersoonskamer. Ik had de dag voordien een beet gehad van ik denk een daas en mijn kuit zat helemaal gezwollen. Tijdens de dag had ik al een pilletje anti-histamine genomen en ik werd plots ongelooflijk moe. Na het lekkere avondeten, lasagne met kip- waar halen ze het- vertrokken we naar onze persoonlijke kamer, al de anderen sliepen in kamers voor meerdere personen. Op aanraden van B nam ik nog zo een pilletje. Het gevolg was dat ik mij in mijn bed legde, en zonder de gewone routine van eerst nog een hele tijd te lezen, pardoes in slaap viel en dít onophoudelijk tot 's morgens 7 uur, een record denk ik" want normaal hou ik het een 5 à 6tal uren uit.

Vandaag moesten we normaal 24 km afleggen maar ons verblijf, 'la hulotte ' bleek 2,5 km vóór  het centrum te liggen. We moesten 5 km wandelen tot Cajarc, dat we bereikten via een zeer steile afdaling op een pad vol met stenen. We hadden enkele zaken nodig bij een apotheek en we belandden in een groot café, dat ondanks het vroege uur reeds druk bezocht werd. We dronken er een koffie en konden vertrekken.

De wandeling liep eerst langs de Lot maar eens we de oevers verlaten hadden was het steeds in stijgende lijn; de hellingen waren niet zeer scherp maar kilometerslang op zeer oneffen paden. Op heel het traject geen enkel cafe  of restaurant tegengekomen, dat viel geweldig tegen, het was dus wandelen 'pur  sang ' en dat werkte wel op ons gemoed, mede doordat het af en toe begon te regenen.

We kwamen om 4 uur in ons verblijf voor de komende nacht.

De weergoden hadden niks goeds met ons voor want het regende onophoudelijk bij het opstaan. We had en een lange tocht van 26 voor de boeg en niemand had er echt zin in. Toch moesten we erdoor en met een klein hartje en veel regenkleren vatten we de tocht aan. De wandelstokken werden ingeruild voor de paraplu en dat bleek een goede keuze. Onze 'battons' gaven we mee met onze bagage, die door de Male Postale telkens netjes op onze volgende bestemming werd afgezet. Brigitte had 3 blaren en die had ik zo goed mogelijk verzorgd met 'compeed'  en nog eens een beschermende tape er rond. Ik vreesde dat ze het moeilijk zou hebben maar het viel mee. Na een negental km belandden we in het dorpje Faycelles waar een acceuil was voor pelgrims, we deden er ons te goed aan koffie en lekkere notentaart en de plaats zat vol met wandelaars die er even konden drogen. Brigitte bleek nu op de andere voet ook een blaar te hebben, die ik vakkundig doorprikte, droogde en voorzag van een nieuwe compeed.

Op het einde van de wandeling zou dít de enige pleisterplaats blijken van het hele traject, onze boterhammen hebben we moeten opeten op een eeuwenoud stenen muurtje waar het hier in de streek vol van staat. Er staat een foto van Brigitte bij waar ze dít bewijst. Het regenen verminderde even rond de middag om daarna zijn tempo van 's morgens weer aan te nemen. De rest van de tocht verliep op eerder saaie wegen met veel losliggende stenen die B haar voeten geen deugd deden. Het was voor haar dan ook een grote opluchting toen we om 17 u, een uurtje later dan verwacht bij onze slaapplaats, le Moulin in Pêche Granat arriveerden.

De wandeling deze morgen verliep perfect, het landschap in de Lot is eerder zwaar glooiend en de klimpartijen waren niet zo lastig als de vorige dagen.

Om 13.30 reeds kwamen we aan in Figeac, een prachtig middeleeuws stadje met mooie terrassen waar we dan ook dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

Minder interessant is het feit dat Brigitte al 3 blaren heeft, die we zo goed mogelijk aan het verzorgen zijn .Hopelijk valt het mee want morgen wacht ons een tocht van 26 km.