Jacques had een wandeling uitgestippeld op de knooppuntenwandelnetwerken Vlaamse Ardennen en Pajottenland. 

Er was sneeuw voorspeld maar toen we omstreeks 8.20 u vertrokken was daar nog helemaal  geen  sprake  van; de zon kwam zelfs nu en dan tevoorschijn en de temperatuur lag rond het vriespunt, door de fijne wind lag de gevoelstemperatuur veel lager waardoor we goed ingeduffeld onze tocht konden aanvangen. Jacques had voor de eerste keer zelfs de binnenvoering van zijn nieuwe Quechua-wandeljas aangetrokken en trots toonde hij die ons met vaste regelmaat. Meer hierover op het einde van dit verslag.

De tocht verliep in een landschap met ver uitgestrekte glooiingen en lange niet zo diepe dalen, voortdurend balancerend tussen de twee netwerken langs en over de grens van Oost Vlaanderen en Vlaams Brabant. De laatste tijd had het veel geregend en daardoor lagen de paden zeer drassig, gelukkig voor ons had het gevroren  en daardoor waren de paden, met hier en daar enkele uitzonderingen, perfect bewandelbaar.

In de gemeente Moerbeke moesten we door zeer drassige weiden plots over een recent brugje en op het einde was dit met prikkeldraad afgesloten. Via allerlei klim- en kruipwerk geraakten we er eindelijk over en stonden we voor een heel grote weide die in het midden precies door een grote beek van wel twee meter breed in tweeën gesneden werd. Het was ook een rustplaats van trekvogels waaronder veel Canadese ganzen. We moesten een plekje zoeken waar het water niet zo breed was en nadat ik er over gesprongen was raakten mijn twee kornuiten er met behulp van Jacques' compostellawandelstok uiteindelijk ook over. De vogels waren ondertussen al lang weggevlogen maar 50 meter net vóór ons zat een wel heel rare witte vogel met een naar beneden buigende zeer lange bek en achteraan een zwarte plek in het anders volledig witte verenpak. Toen we naderden vloog hij plots weg om even verder terug te landen, het was duidelijk dat dit dier volledig uitgeput was.

Ondanks mijn zeer beperkte kennis van uitheemse vogels had ik het gevoel dat ik ergens wist wat voor vogel dit was en steeds kwam de naam "kiwi" me voor de geest maar dit kon natuurlijk niet daar dit een Australisch klein loopvogeltje betreft. Toen we een half uur later waren wist ik plots de naam: dit was een ibis .  Jacques zei dat dit inderdaad wel eens kon zijn en dat deze vogel ook bekend stond als nijlreiger. Later op de trein zocht hij het op op zijn smartphone en het was inderdaad een ibis. Wat deed die alhier vroeg en wij ons af.

Aan de Sint Pauluskapel besloten we een koffie te drinken met een Calvados, door Jacques aangeboden.

Rond 11 uur begon het heel lichtjes te sneeuwen en passeerden we een heel oude kapel in Viane , de kapel Onze Lieve Vrouw Ter Stee. Er was een groot portaal en we namen ietwat oneerbiedig een stoel, zetten die in het portaal en we konden onze boterhammen verorberen. Een voorbijganger stopte om een praatje te slaan.

Voldaan, ietwat stijf en koud vertrokken we voor de tweede helft van onze wandeling. Toen we plots op de grote weg richting Bever kwamen hebben we een bord niet gezien ofwel was het er niet en zo komt het dat we een lusje gemist hebben en zo de hele tijd op een drukke weg moesten lopen tot we in het centrum van Bever aankwamen. Op het knooppunt 5 was er een klein cafeetje  en we besloten er een te gaan drinken; tot onze verbazing werd er meer Frans dan Vlaams gesproken : waren we niet in Vlaams Brabant? De rest van ons pad liep in hetzelfde soort landschap en om 14.30 reeds, het gevolg van de stevige pas van onze koptrekker Coen arriveerden we terug bij ons startpunt.

We hadden ontzettend geluk want we konden de trein van 14.34 u nemen terwijl we anders nog  een uur moesten wachten .

De reis verliep voorspoedig en langs een heel ander traject: via Brussel Zuid en Brugge naar Lichtervelde.

Bij een verdiende Leffe ten huize Vanhullebusch kwamen we tot algemene hilariteit nog te weten dat de binnenjas waarvan voordien sprake eigenlijk de jas van zijn vrouw Annie was, terwijl zijn nieuwe en veel dikkere binnenjas heel de tijd thuis gewoon aan de kapstok hing...