We hadden een picknick besteld en die viel beter mee: linzen ( reeds 5 maal gegeten alhier) maar ook heel lekkere kaas van de streek en fruit, een soort vettige worst en brood.

Om 7.20 waren we als eersten de baan op. Een koud zonnetje, bergaf voor kilometers aan een stuk en Br die het weer zag zitten. Ze was vol enthousiasme en sprak honderduit, ze zei dat ze de ring die ik beloofd had als ze de tocht uitdeed niet moest hebben omdat ze teveel had afgezien. Om 10.40 reeds kwamen we in het stadje Saint Alban sur Limagnole, daar waar ik dacht pas rond de middag te arriveren. We dronken er een koffie terwijl de klokken van de kerk hevig luidden ter ere van Pinksteren.

Daarna vertrokken we voor wat een echte kalvarietocht zou worden: veel bergop en Br die geweldig veel pijn had.

Ik besloot dat het genoeg geweest was en we autostop zouden doen naar Aumont maar koppig als ze is besloot ze toch door te zetten. Indien ik 1 blaar had zou ik er voorzeker constant over zagen...

De laatste 6 km waren de hel: voortdurend bergop en één lang stuk rechtdoor, telkens als we dachten dat we er waren lag een nieuw stuk pad voor ons. Uiteindelijk bereikten we relatief vroeg ons hotel. Een vriendelijke dame bezorgde ons een wonderzalf die we onmiddellijk op Br haar blaren smeerden. Als dit niet helpt zoeken wij een dokter op en zien wat we moeten doen, als het echt niet meer gaat zullen wij verplicht  zijn op te geven, hoe spijtig we het ook zouden vinden. Ik wil haar niet meer zien afzien zoals ze tot hiertoe gedaan heeft, niets is dit waard, we zien wel morgen...

Ik zal een korte versie brengen van deze etappe: het zou normaal een lichte wandeling worden maar dat bestaat hier blijkbaar niet: terwijl het in de voormiddag goed ging was het na de middag voortdurend klimmen geblazen en Br haar blaren speelden geweldig op, de compeets kwamen los en bij het verwijderen kwam haar vel mee.

Ons logement was een auberge speciaal voor wandelaars, we hadden een kamer voor 2 personen maar geen douche. Daar we geen handdoeken bijhadden moesten we ons afdrogen met een propere dweil die Br ergens gevonden had.

We voelden ons als op kamp met de jeugdbeweging . Het was heel basic maar allew was er en je moet dat ook eens meemaken.

De wandeling begon met een stevige afdaling op meestal smalle paadjes, al dan niet ondergelopen door de gesmolten sneeuw van enkele dagen geleden; het was zeer glad en ik merkte dat ik de enige was van al de personen die we tegenkwamen die geen wandelstokken bij zich had. Er was ook een grote storm geweest in de streek en we moesten soms onder of tussen omgewaaide grote bomen onze weg vinden. Op een bepaald moment gleed Br uit en belande op haar achterste, het was een  heel karwei om haar recht te krijgen, mede doordat zij van miserie de slappe lach gekregen had.

Rond 11 uur kwamen we aan de rivier de Allier met een brug van Eiffel. Het dorp heet Monistrol d' Allier en daar konden we in een plaatselijk café onze broodjes opeten. Hier begon het serieuse gedeelte en ik was zeer bang dat Br het niet zou kunnen mede door haar kleine  teen die steeds meer pijn deed. Ik stelde  nog wanhopig voor dat ze de bus zou nemen naar Sauges maar daar wilde ze niks van weten.

Het werd een ongelooflijk zware tocht en het beste was van haar gerust te laten. Op haar eigen tempo en met haar verbeten karakter bereikte ze uiteindelijk de top en ik was echt trots. Restte ons enkel nog 8 km op tamelijk plat parcours en dat bleek nog een zware dobber. Uiteindelijk bereikten we afgepeigerd ons hotel waar we een heerlijke douche namen en konden terugblikken op een prachtige maar zeer lastige dag.

In een middelgrote winkel sloegen we ons proviand in voor de dag: enkele cola's, een stokbrood, wat camembert en een tweetal appels en dus konden we vertrekken. 

Reeds van bij het begin was het flink klimmen om uit Le Puy te geraken en al vroeg werden de eerste kledingstukken uitgetrokken. Het was eigenlijk ideaal weer om te wandelen: de voorspellingen waren beneden de 20° en dat is echt wel genoeg als je de hele dag moet klimmen. Brigitte zei me nog eens dat ik haar gewoon moest gerustlaten als ze het moeilijk kreeg; ik wil dan steeds opmerkingen maken om haar te steunen, maar die hebben meestal het omgekeerde effect.

Rond elf uur kwamen we bij een boerderij die een stopplaats bleek voor de camino en waar je van alles kon kopen om te eten en te drinken.

Ondanks onze voorraad kochten we toch een sandwich met hesp en boter; die sandwich  bleek een half stokbrood te zijn. 

We kwamen veel mensen tegen op de weg met wie we telkens een praatje sloegen en die we in de loop van de dag verschillende keren terug zouden ontmoeten op de talrijke stopplaatsen. Eigenlijk moet je op voorhand weinig kopen maar dat weet je niet van voordien.

Het apparaatje dat we bij een podoloog lieten maken om Br haar kleine teen van onder zijn buurteen te halen bleek een maat voor niks en al gauw kreeg ze pijn. Een tweetal pijnstillers brachten toch enige verbetering.

De streek was prachtig en we wandelden van de ene verrassing in de andere om rond 16.30 te arriveren in de schitterende gite La Cabourne,  een uur eerder dan ik eigenlijk voorzien had.

Morgen een etappe van 16,5 km met de steilste klim van 2 km, we zien wel...

We hadden besloten om nog een dag in Le Puy te verblijven alvorens te vertrekken en ik begon het me lichtjes te beklagen: wat moesten we de ganse dag doen ? We besloten een wandeling van een zevental km te doen in de historische binnenstad en was me dat een meevaller: de wandeling bevatte al de interessante bezienswaardigheden die Le Puy te bieden heeft inclusief de bestijging van de Saint-Michel-d'Aiguilhe, een kapel uit de tiende eeuw op een immense lavarots en een 300tal trappen om te bestijgen. Brigitte kreeg de bibber toen ze halverwege niet kon laten om even scherp naar beneden te kijken . We passeerden ook de kapel van Sainte Claire die destijds deel uitmaakte van een hospitaal waar de pelgrims in de negende eeuw zich konden laten verzorgen.

In een klein winkeltje halfweg de erg steile weg naar de kathedraal konden we onze " Credencial del Peregrino" voor 5 euro aankopen en laten invullen; de bedoeling is dat je per afgelegde etappe een stempel krijgt. De eerste stempel wordt verkregen na de mis van 7 uur in de kathedraal. Straks gaan wd even langs en proberen de stempel nu al te krijgen want Brigitte ziet het niet zitten om morgen onmiddellijk naar die "kerke" te gaan voor een "onnozele stempel", tevens is 7 uur wel erg vroeg voor een niet praktiserend niet- katholiek...

De meneer in het winkeltje vertelde ons dat het beter is de eerste dagen de 2 etappes te veranderen naar 3 maar voor ons is dit natuurlijk onmogelijk vanwege de boekingen van onze kamers van op voorhand.

Met een ietwat klein hartje vertrekken we morgen om ongeveer 8.30u voor een 23,5. km lange klim van 630 naar 1300 hoogtemeters naar Saint- Privat d' Allier.

Na een dik halfuur besloot mijn wederhelft dat het mooi geweest was en klom dan maar tussen mijn en haar autozetel naar de achterbank om nog eventjes naar de vellen van haar ogen te kijken. Dat "eventjes" bleek bij aankomst ongeveer 80% van de reistijd geduurd te hebben.

Het was een vlugge rit en  enkel in Lyon was er eventjes oponthoud, op aanraden van mijn vaste wandelmaat Jacques waren 

we langs Reims gereden om fileleed in de buurt van Lille te vermijden.

Door berichten over hevige sneeuwval in de Haute Loire waren we er niet erg gerust op en inderdaad bleek er op een klein halfuurtje van onze eindbestemming een heel pak sneeuw te liggen, maar dat was op een duizendtal meter hoogte; Le Puy en Velay ligt op ongeveer 700 meter en daar lag geen sneeuw.

We bereikten gemakkelijk ons hotel l'Epicurium, in een heel smal en steil straatje. De eigenaar stond ons buiten op te wachten en ontving ons vriendelijk. Na onze bagage afgezet te hebben parkeerde ik mijn wagen ondergronds in de parking du Breuil waar een speciaal tarief geldt voor "randonneurs": 44 euro voor 15 dagen.

De hotelkamer was heel basic maar proper op zijn Frans...

Na een kleine verkenning in het stadje besloten we vroeg naar onze kamer te gaan om de wifi te installeren en te beginnen met mijn blog; ik hoop dat de lezers ervan genieten, wij zullen het in de komende dagen ook proberen hoewel het met een rugzak van 10 kg en veel hoogtemeters niet echt een geschenk zal zijn. Brigitte ziet het echter helemaal zitten en we berichten jullie wel over ons lief en leed...