We merkten het aan de wegwijzers van de Camino dat we zeer goed opschoten grotendeels door de mindere pijn die B had aan de tenen. Toen we plots Cahors zagen stond er ons een zeer lange en lastige afdaling  te wachten.

Net over de brug passeerden we het gebouwtje van de Compostellagenootschap waar ik enkele jaren geleden, bij het zien van de vele pelgrims, de wens geopperd had om eens ook hier te mogen passeren met de rugzak en dat moment was er dus nu.

We hadden gisteren het besluit genomen dat B de afstanden boven de 20 km niet meer zou meestappen want het is altijd die laatste kilometers dat haar blessures door de vermoeidheid nog meer opspeelden. Nu hebben we bij aankomst op onze slaapplaats via de gastvrouw een taxi georganiseerd voor morgen want er staat een 22,5 km lange en zware tocht te wachten, de dagen nadien 24 en 27 km en dat kan ik haar in deze omstandigheden zeker niet aandoen. Het is dus zoals verleden jaar en ze kan nu haar blaren een paar dagen laten rusten om dan de 3 laatste, minder lange etappes terug mee te stappen.