De weergoden waren ons iets minder gezind en we konden voor het eerst onze regenjasjes aantrekken. Spoedig begon het hevig te donderen en te regenen, door het klimwerk warm gekregen besloten we tussen de vlagen telkens de jasjes uit te doen doordat de regen eigenlijk nog meeviel; zo hebben we heel de tijd van kledij verwisseld. Toen we onszelf eens bekeken stelden we tot onze verbazing vast dat we volledig in de Belgische kleuren waren. Toen we daarvan een selfie wilden maken besloot een bevallige voorbijgangster die ons zag sukkelen ons een handje te helpen en ons te "trekken".

Weinig te vertellen over de wandeling zelf die door de mooie vallei van de Lot liep. Plots kwamen we voorbij een hoopje rotsjes dat duidelijk als zitplaats gediend had; een vrouw van ik schat vooraan in de zeventig kwam nader en vertelde ons dat vele pelgrims bloemen die ze langs de weg hadden geplukt plantten in de groene emmer die daar stond en elke dag bracht zij een fles water naar de plaats zodat de voorbijkomende pelgrims de bloemen konden water geven. Het was een heilige plaats voor haar want haar in 2008 overleden vader had daar jarenlang elke dag gezeten om de pelgrims op te wachten om naar hun verhalen te luisteren. De foto die er hing bleek de laatste van hem te zijn en was genomen door een vrouw die de foto dan opstuurde. Op de vraag of wij ge!ovig waren antwoordden we negatief en toch maande ze ons aan even mee te komen naar haar auto. We kregen elk een klein wit zakdoekje dat in Italie was gewijd en dat ons en onze familie moest beschermen tegen allerlei onheil. Ze vroeg om een kus en iedereen werd emotioneel, de een al wat meer dan de andere...

We namen de tissues dankbaar in ontvangst en beloofden er goed voor te zorgen.

Nog anderhalf uur stappen en we kwamen in het piepkleine Golinhac. In het enig restaurant aten we een heel lekkere pastasalade voor 7,5 euro en dan zochten we onze slaapplaats op : la Landelle, helemaal bovenaan het dorp en uitgebaat door een  Vlaamse dierenarts en zijn Nederlandse vrouw. 

Morgen vatten wij met veel moed maar ook enigzins  opgelucht de laatste etappe aan, we beginnen ook onze kindjes te missen voor wie we de zakdoekjes gekregen hebben...

Het hotel was het beste wat we tot hiertoe gehad hebben, 'les jardins d'Eliane' was een topper: super vriendelijke mensen, heel mooie en propere kamers, een heel lekker diner en ontbijt en  dit voor 105 euro voor twee personen , het wasje van onze kleren en een compostelabroche als toemaatje inbegrepen, bovendien konden we bij het ontbijt vanop het boventerras het vertrek van de tranhumanes aanschouwen en zelfs filmen.

De wandeling was er weer eenje dat erkend is als werelderfgoed en dus van begin tot einde boeiend en prachtig. Er was wel een klimmetje even voorbij Espalion dat kon tellen qua lastigheidsgraad, ik heb wel twee keer moeten rusten door het grote stijgingspercentage.

Rond 14 u kwam in aan in Estaing , een dorp gelegen in een grote meander van de Lot, een 'village' dat ook als één der mooiste van Frankrijk beschouwd wordt.

Het feit dat er iemand van ver op een terras aan de overkant van het water enthousiast zat te zwaaien maakte de finish alleen maar mooier en intenser.

Morgen vliegt de zwaaister er terug in, we denken dat de blaren voldoende genezen zijn en we hebben van een Frans koppel dat we onderweg leerden kennen goede raad en een paar lichte wandelschoenen in bruikleen gekregen.

Doordat ze geen woord Frans spreekt was ze wel lichtjes in paniek en ik noteerde enkele woorden in het Frans voor de buschaufeur en de mensen van het hotel waar we zouden slapen. Het zou voor haar een vervelende dag worden omdat ze reeds om 10.30 u ter bestemming was.

Ik dus alleen de baan op voor een etappe van 16 km. De start lag op 1350 m hoogte en de eindbestemming  op 350, dat was dus meer dan 1000 meter dalen van de Aubrac naar de vallei van de Lot.

Tussendoor heb ik nog geinformeerd naar die feesten en ze heten " les transhumanes" , feestelijkheden die gepaard gaan met het van de stallen naar de hoog gelegen weides brengen van de aubracrunderen voor de hele zomer.

De wandeling liep dus door de Aveyronstreek, een gebied met hoofdzakelijk naaldbossen die dan lager overging op loofbossen. Ik vergat nog te melden dat de wandeling van gisteren door de Unesco erkend werd als werelderfgoed, je kunt geloven in wat voor prachtige streken ik hier mag wandelen, zeer diverse landschappen die naadloos in elkaar overlopen, Jacques en Coen, jullie weten niet wat jullie missen en ik moet toegeven: nu ik hier zo alleen liep miste ik jullie ook wel.

Het was voortdurend dalen op smalle paadjes met de ondertussen bekende rotsblokken bezaaid en nu en dan bijna een beekje vormend door het naar beneden stromende water uit de bergen; nu en dan kwam ik voorbij prachtige bronnen en bescheiden watervalletjes.

Terwijl we de vorige dagen regelmatig voorbijgestoken werden door groepjes pelgrims van allerlei pluimage was het nu mijn beurt om iedereen in te halen zodat het zweet spoedig van mijn machokop druipte, spijts de vele slogans onderweg over stilstaan, genieten en nadenken over de grote levensvragen.

Om iets na enen reeds bereikte ik het prachtige middeleeuwse Saint Come d'Olt met zijn typische gedraaide kerktoren in de vorm van een vlam.

Na een terrasje gedaan te hebben met mijn teruggevonden liefde en na een schitterende maaltijd konden we gaan rusten, niet voordat we besloten hadden dat zij nog eens met de bus meeging om haar verwondingen beter te laten genezen. Onze hoop was dat ze misschien maandag de laatste etappe zou kunnen meewandelen.

IK HEB GEZIEN DAT IK DRIEMAAL DEZELFDE FOTO HEB GEUPLOAD, IK HEB STEEDS PROBLEMEN MET HET UPLOADEN OP MIJ TABLET EN ZAL MOETEN WACHTEN TOT WE THUIS ZIJN OM DIT TE WIJZIGEN OP DE LAPTOP

De eerste 9 km tot het dorpje Aubrac verliep hoofdzakelijk bergop op weides , gedeeltelijk ook privegronden. We moesten ongeveer 400 hoogtemeters overwinnen en dat bleek lastiger dan eerst gedacht. Uiteindelijk bereikten we rond 11 u Aubrac waar naast de eeuwenoude gebouwen een modern bouwsel stond met een uitnodigend terras. Binnenin bleek er een permanente tentoonstelling te zijn over alles wat met pelgrimage naar Compostelata te maken had. De geroosterde boterham met tomaten en kaas smaakte voortreffelijk.

In het dorp werden voorbereidingen getroffen voor grootse feesten die te maken hebben met het naar de weides brengen van de runderen, die dan  met allerlei versieringen en de Franse vlag behangen, in stoet door de dorpen trekken. Al de hotels zijn volgeboekt voor het weekend van 26 mei en honderden mobilhomes stonden om de campings rond het kleine dorpje.

We trokken verder en nu moesten we de hele weg dalen. Brigitte kreeg terug veel pijn mede door de forse dalingen op smalle paadjes die met grote stenen bezaaid waren. Een koppel vrouwen raadde ons aan eens een halfuurtje haar sokken uit te doen en haar voeten te verluchten, iets wat we  prompt deden. Dit bracht echter weinig soelaas en toen  we rond 14.30 arriveerden bleek haar kleine teen helemaal ontstoken zodat hij bijna purper kleurde. De plaatselijke apotheker gaf me een soort ether mee waarmee we de pijnlijke teen moesten behandelen en de morgen afwachten. Als het niet betert zal ze verplicht zijn de volgende etappe met een taxi te doen . Daar ziet ze vreselijk tegen op zeker ook doordat ze de taal niet beheerst en dan de hele dan moet doorbrengen in een weliswaar prachtig dorp maar waar eigenlijk niets te beleven valt. Als het nu niet betert tegen de ochtend zal er echter niets anders opzitten.

Ze zal niet de enige zijn want als je de verhalen hoort zijn er veel mensen die na bijna 150 km zodanig onder de blaren zitten dat ze mee met de bagage naar de volgende stopplaats gebracht worden.

We zien wel...

Het werd dus een korte wandeling zonder veel belevenissen, we konden koffie drinken bij "Regine", een schraal dametje van in de tachtig waar de kippen en de haan gewoon tussen de klanten liepen te schooien om brokjes. Het was tamelijk druk op de weg en even voor 14 u kwamen we aan in auberge Les Gentianes, een soort privéjeugdherberg waar een oudere heer de skepter zwaaide, waarschijnlijk geholpen door een dochter en een tweetal kleindochters.

's Avonds kregen wd een worstje van een tiental centimeter met een soort pureeaardappelen met room en kaas die in lange slierten uit een grote pot geschept wordt, een goedje dat zwaar op de maag ligt maar duidelijk geapprecieerd wordt door de "pelerins"

Brigitte heeft relatief weinig pijn gehad en morgen gaan we richting Nasbinal, een stadje waar we onze extra rustdag nemen en tijd zullen hebben de blaren van Br te verzorgen.

We hadden tijd zat 's morgens door de korte etappe maar toch waren we reeds om 7.15 u aan de ontbijttafel. Nadien mochten we betalen en het was slechts 49 euro, een laagterecord.

Om 8.30 vertrokken we en na enkele meters moest Br reeds stoppen wegens pijn aan haar kleine teen . Ze zette zich op een steen en trok haar kous uit en terug aan en deed haar schoen opnieuw aan; nu ging het iets beter, het ligt er waarschijnlijk aan hoe je teen zich in je schoen bevindt.

De wandeling begon met een flinke klim op een smal pad bezaaid met stenen, een typisch fenomeen in de aubracstreek ,die gekenmerkt is als een woest landschap met overal rotsblokken. Sommige weides waren bezaaid met een prachtig wit bloementapijt en een vrouw vertelde ons dat het wilde narcissen waren die in de streek geoogst werden en waarvan parfum gemaakt wordt.

Reeds voor de middag kwamen we aan in Nasbinal en het eerste wat we zagen was een "pharmacie". We stapten binnen en ik vroeg of de apothekeres ons kon helpen in de namiddag. Ze was om 15 u open en zo hadden we de tijd om ons op te frissen en iets te eten, dat laatste zou een hamburger worden met frietjes, vettig maar lekker en we vonden dat we het verdienden na al die pelgrimkost.

Ons hotel bleek zich een 300tal meter buiten de dorpskern te bevinden en dat was toch wel een tegenvaller voor Br en haar teen. Om 15 uur terug naar de apotheker dus: het enige wat we volgens haar moesten doen was de open wonden van de blaren zo droog mogelijk krijgen en dat door een middel dat je het best kan vergelijken met ouderwets "roodsel" van bij ons, genaamd EOSINE, in  Belgie niet te verkrijgen.

Het spul moet tweemaal per dag op de wonden worden aangebracht en de wonden moeten vóór het wandelen met gaas bedekt worden en overplakt met een vaste tape, dezelfde die ik in Ruddervoorde had gekocht maar die we niet mee bleken te hebben.

Hopelijk komt het dus goed met de blaren en de extra rustdag van morgen zal er zeker ook goed aan doen, duimen maar dus!

AAN AL DE MENSEN DIE REEDS GEREAGEERD HEBBEN: VAN HARTE BEDANKT, HET IS VOOR MIJ EN ZEKER VOOR BRIGITTE EEN ENORME STEUN . HET IS PAS NU DAT IK GEZIEN HEB DAT ER REACTIES WAREN, RECHTSTREEKS REAGEREN KAN NIET OP DE BLOG, VANDAAR DEZE TEKST