A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
27-10-2008
Reisverslag Welpje D -2
[Bellinda]
Iedereen spreekt
je aan, ... gaan ontbijten en eens rondkijken waar
we eigenlijk zitten (bij aankomst gisteren was het al
pikkedonker). Het hotel is eigenlijk veel te chic voor de
reden van de reis enfin, later blijkt dan weer dat je
eigenlijk
wat goed moet zitten om je nog altijd
goed te voelen na een dagje Gambia . Zo rond 11.00u is het kindje dat
Miriam (vriendin) en haar gezin nu al 2 jaar financieel
steunen bij ons op bezoek geweest, de hoogzwangere mama (Neema)
en nog een tweeling van 9 (Awa en Adama) waren er
ook bij; Kura heet ze. Een klein schaapje van 4,5
jaar oud en spreekt geen Engels , ze heeft een loopneus
en een grote hoest. De mama trekt zich weinig aan en wij
geven haar medicatie om haar wat beter te voelen.
Ze krijgen kadootjes en zijn er
verschrikkelijk blij ermee!! Even later allen het zwembad
in, ne keer drinken en iets eten en ondertussen
stond hun taxi al een ganse dag te wachten aan de
receptie
Echt ongelooflijk hoe het hier allemaal geregeld is. Neema had een afspraak met de taxidriver
voor 2 uur voor een bedrag van 300 dalassi (heen en terug),
maar wij wisten niet dat hij stond te wachten, wij
dachten dat diene mens al lang weg
was en dat hij ging
terugkomen to collect them. Niets was echter
minder waar, wij komen buiten en ja de prijs ging
natuurlijk de hoogte in, 1000 dalassi en nen hoop ambras,
een geruzie in de bakkende zon ... niet te doen ... maar
uiteindelijk eind goed al goed, voorlopig toch ....
12:27 Vanmorgen in kolonne naar Dakar vertrokken. In St Louis nog gauw een groepsboete gekregen voor gordeldracht (6 pers. niet??) 30? Alweer gepluimd Voor de rest is alles Ok! Groetjes E&I & DesertLions.
17:03 Alle voertuigen zijn aangekomen bij LacRose in Dakar. Prachtig weer: 40°. [nvw] Het LacRose (officieel Lac Retba ) is een zoutmeer dat op 25km van de hoofdstad Dakar van Senegal gelegen is. Het is door duinen gescheiden van de Atlantische Oceaan. Meer info: zie Wikipedia.
LacRose - Dakar
Op het einde kan u nog meerdere filmpjes bekijken
[nvw] Goed nieuws!!! Met de hulp van Gert (3 brothers to Afrika) is de WiFi verbinding opnieuw opgezet en kunnen onze Desertlions opnieuw online.
Ik kreeg de reisverslagen van dag 8 tot 12 doorgestuurd en deze van dag 16. De andere (13-14-15) komen eraan. Het eerste nieuwe verslag is dus dit van dag 8 (dat vorige keer afgebroken werd na de song van Miele). Scrol naar beneden of klik in de rechtermarge op het reisverslag dat u wilt lezen.
Vergeet ook niet de reflecties van onze Desertlions in de berichten hier juist onder te lezen!
Voor de langslapers onder ons is het feestdag, douchen en een lekker ontbijt achter de kiezen en we zijn terug als nieuw ... De butekes hun
carter pan is nog eens gecheckt en het oplaad probleem is ook van de baan: 't bleek aan de meter te liggen, gelukkig maar!!!!
Aangezien we aan het strand logeren hebben er al een paar van ons een frisse duik in zee genomen, verder zoals op iedere rustdag maintenance
van mens en machine ... De auto's zijn aan een wasbeurt toe maar we vinden het zonde van het kostbare water, de binnenkant lijkt eerder op een zandbak met wat rondslingerend gerief ... opgeruimd staat netjes!!!
De was laten doen is hier ook geen probleem; afrekenen gaat per stuk. Ondertussen neemt ondergetekende ruim de tijd om all reisverslagen klaar te stomen om te verzenden. Hopelijk werkt het Wifi systeem hier voortreffelijk!!!!!
En dan is het tijd om wat aan side seeing te doen ...
[Bellinda] Beste mensen, Ik
kan me indenken dat jullie al gedacht hebben waar ik met mijn
verhaaltjes zit. Welnu, ik heb mijn laptop niet mee omdat het in
de eerste plaats onzen Dennis de zijnen is en hij kijkt
hier graag mee naar 'big en betsy'. Bovendien was hij te
zwaar om overal mee te nemen en de kans dat ze hem hier stelen is
meer dan waarschijnlijk Vandaar
dus mijn zoektocht om een pc te vinden om op mijn gemak te kunnen
brouwsen zoals ze dat hier noemen.
Zondag 26/10 8.00: 's morgens vertrokken, 10 graden en vol
spanning, ... overal wachten, sms'jes krijgen van iedereen, ....
meelopen met de donkere mensen allen naar de
incheckbalie voor Banjul/Dakar, toen al een kleurrijk volkje te
bemerken ,... De vliegreis duurde 6 uur met een tussenstop in
Dakar, ... de zon schijnt en het is buiten bakken, -48 graden aub-,
ons Bellinda kreeg al de schrik!!!! Wat gaat dat in Gambia zijn
??? Aangekomen op de luchthaven, de warmte valt letterlijk op je
kop!!! Overal mensen en geroep, niets is gestructureerd,
iedereen de stinkende op en naar
de inkomhal, al bakken, echt!! Verschillende kruiers
proberen je te helpen met je valiezen, wij denkend hoe
vriendelijk, maar eigenlijk gaat het alleen om geld, dat weet je
pas later als je op een paar min 15 euro moet betalen om je
kar te duwen naar de taxi, ... maar allé, we waren content dat
we er waren en namen dit erbij, ne klik maken hadden ze ons
gezegd!!!We stappen allen de taxi in, and off we go, ... met een
oorverdovend slechte en luide radioinstallatie met
Gambiaanse muziek.
Onderweg al eens mogen proeven hoe het hier
eigenlijk aan toegaat, overal bedelende mensen op straat,
geen verkeersregels (bijna ons de kop ingereden tegen ne
mercedes van 1970), een lawaai, vuil, ... ondanks dit
alles te ondergaan zat ik met ne smile op mijn gezicht
tot achter mijn oren, ... dit is de reden waarom ik hier
ben, een paar van die mensen kunnen helpen, hun
kinderen naar school te krijgen .... en de sfeer, gewoon
iets dat je moet meemaken
In het hotel toegekomen ging alles
veel vlotter, terug iedereen supervriendelijk en iedereen noemt
je bij je voornaam, en drie jonge dames alleen op stap vraagt om
aandacht natuurlijk, ... keep on smiling !!!Na het inchecken in
onze hutten zijn we moe en content gaan slapen (eerst ik nog een dikke
beest doodgedaan dat ik nog nooit gezien had , ......we zijn er !!!
Groeten vanuit het bakkende Gambia, ... Bellinda, Miriam en Linde,
.....xxx
Hallo,
we zijn al in Senegal! Zelf had ik nooit verwacht dat het allemaal zo
vlot zou verlopen. Alles gaat echt heel goed, vandaag een dagje rust =
zwemmen in de oceaan, zonnen, pintje bier drinken en wandelen door de
achterbuurt van St. Louis.
Het was prachtig, de mensen wonen in kleine steegjes, zand wegeltjes
met overal geiten en kinderen, de kinderen zwaaien eerst heel beschaamt
maar als je terug zwaait lachen ze zonder ophouden en dan komen ze een
handje geven, zo komen dan wel 30 kleintjes om een handje te geven, ook
even handje-klap gedaan met de kinderen , het was lachen en een
uitbundige benden, hier weten ze niet wat bedelen is, gewoon een witte
mevrouw eens aanraken. Aan de grensen is het andere koek, daar komen ze
bedelen = done moi un stylo wel 100x herhalen ze het. Aan de grens
moeten we iedere keer heel lang wachten en veel geld af geven, 10 per
persoon voor grens, 20 euro per auto, 2 euro voor de gemeente, 8 euro
voor over een brug te rijden, 10 euro douane, ........ aan grens vragen
ze voor alles geld.
Maar we verliezen de moed niet, nog 1 grens moeten we voorbij Senegal-GAMBIE en dan zijn we er.
Vanaf nu is het allemaal heel rustig, vandaag rustdag, morgen nog tot
Dakar rijden en dan terug rustdag, weer wandelen = winkelen, ik heb
reeds een afspraak bij de kleedmaker ?????? en daarna rijden we door
tot Gambia en dan 7 dagen rust = zwemmen en zonnen, zalig.......
Voor al de gene die jaloers zijn, de volgende challenge gaat door in maart, echt een aanrader.
Vanhier uit voor iedereen een super dikke knuffel en een dikke zoen, xxxx....
De Sahara, het deel waar iedereen het meeste naar uitkeek, is nu spijtig genoeg voorbij ...
Het was een dolgekke rit in pure Parijs-Dakar stijl, over zandduinen, wasborden en zandvlaktes bezaaid met rotsen en stenen. En nachten
onder de prachtigste sterrenhemels ...
Het was heel zwaar voor mens en machine, de vier wielen zweefden
geregeld door de lucht en het bagagerek kwam er een paar keer af,
maar we zijn er nog altijd verbaasd over dat we, ondanks het vele sleep
en graafwerk, er toch met weinig kleerscheuren zijn doorgekomen. Onze
voertuigen hebben de vuurproef doorstaan en worden nu volledig
desertproof bevonden.
Alhoewel ik er zelf het volste vertrouwen in had werd de Subaru in het
begin eerder spottend bekeken door de medechallengers, maar dwingt hij
nu het grootste respect af! Hopelijk mag de rest van de trip even
vlekkeloos verlopen.
Hier in Senegal worden we pas echt door het Afrika gevoel overwelmd: als we over zandpistes scheuren en door primitieve dorpjes rijden
tussen ezelskarren, geiten en kamelen; nagewuifd door
lachende mensen en achterna gelopen door bedelende kinderen.
De langdurige en moeizame grensovergangen nemen we er graag bij en kunnen de sfeer in het team zeker niet drukken. Voor de rest, blijft het genieten, vliegt de tijd voorbij, en krijgen
we het gevoel dat ons avontuur véél te snel voorbij zal zijn ...
Wij zitten momenteel in Senegal. Deze namiddag hebben we een uitstapje gemaakt naar de sloppenwijken van St. Louis.
Ik heb daarjuist de berichtjes gelezen van jullie allemaal ik was even ontroerd.
Met ons gaat alles prima!!
Aan iedereen vele groetjes, dikke kussen en veel leesplezier op de blog!
Christa hoe gaat het met ons poessie? en heel veel dank daarvoor.
14:35 (bericht van 624) Alles onder controle ! Lekke band hersteld,
alternator terug ok, olielek hersteld. Morgenvroeg vertrekken
naar Dakar (Lac Rose); daarna 1 dag rust om vervolgens richting Banjul
te rijden. We zitten nu aan 6500 km. Nogmaals dank aan de desertlions
voor de herstellingen aan de wagen . We zien het weer zitten!
[nvw] Persoonlijk denk ik dat Broos zich in zijn laatste sms-je van gisterenavond vergiste van aankomstplaats want dat zou betekent hebben dat ze in één ruk zouden doorgereden zijn naar Dakar gisteren. Bovenstaande bericht versterkt mijn veronderstelling want hoe kunnen onze leeuwen 624 geholpen hebben als ze al in Dakar zouden zijn en 624 nog moet vertrekken. Ik zal aan Broos vragen volgende keer eerst te sms-en en dan pas aan de pinten te beginnen
Het is nogmaals bewezen: de laatsten zullen de eersten zijn! Vanmiddag is ons welpje Bellinda vanaf Zaventem vertrokken naar Banjul. Aankomst is voorzien rond 19:00. Woensdag zal zij onze leeuwen en leeuwinnen opwachten in Banjul.
[Broos] Bij het verlaten van de auberge stop ik nachtwaker of beter het slaafje van de baas een polo toe in zijn originele verpakking. Zijn dankbaarheid is veel te groot in verhouding met het cadeau en hij wenst ons een goede reis toe.
Ons vertrek is wat later dan gepland door de formaliteiten die nog moeten gebeuren ivm met de achterblijvers. Door het feit dat Dimi er niet meer is krijg ik de gids op de convajeur stoel, Evelyne neemt plaats bij de Seat en de colonne trekt zich langzaam op gang. Blijkt de gids nu ook toevallig Dimi te noemen, hij blijkt een aangenamer gezelschap dan onze vorige gids Achmed.
Vele km's en kadavers verder verlaten we de hoofdweg om min of meer off-road te gaan via een weg binnendoor die meer golft dan de oceaan
bij stormweer, nog later verlaten we ook deze weg om via een nationaal park naar de grens te rijden. Deze weg gaat over een aarden dijk die gevaarlijke sleuven heeft die we met alle voorzichtigheid moeten kruisen, plotseling moet ik voorrang van links geven aan een varanne wel 2 meter lang best indrukwekkend, vogels van alle pluimage en vratenzwijnen met jongen krijgen we ook nog te zien, kortom gewoon prachtig. Aan de "uitgang" van het park moeten we weer in de buidel tasten normaal 10,- euro per auto, maar na wat aandringen kunnen we dat reduceren tot 5,- euro.
Een paar km verder aan de grenspost Diama aangekomen is het weer wachten geblazen, deze keer laat ik het onderhandelen aan de Cor over ..wachten en nog eens wachten het gezegde, ik heb tijd en mijnen baas geld is hier helaas niet van toepassing. We krijgen het gezelschap van een andere gids John, en hij geeft ons de raad om meteen ook het tweede kantoor aan te doen om tijd te winnen. Daar zijn ze waarachtig hun tijd vooruit want ze hebben er een pasportscanner en airco, ik hou mij zolang mogelijk op daar om de teams bij te staan om te vertalen, maar eigenlijk meer om van de luxe van de airco te profiteren, 32,- euro lichter en veel gezaag aan onze kop verlaten we Mauretanie; niet echt de place to be als je het mij vraagt!!!!!!!!
Voor de grens met Senegal moeten we nog een brug annex sluis over die door vijf verschillende overheden gerund worden: Mauretanie, Mali,
Senegal, Guineé Conakrie en Guineé Bissau, het kost ons 8,- euro om er gebruik van te maken, één van ons vlotste hindernissen zal later blijken.
De Senegalese grenspost bestaat uit drie "hindernissen" of beter vier; de meer dan opdringere kinderen meegerekend. Ik doe het voor de verandering eens helemaal alleen of bijna toch en alles gaat vlot ... De verzekering wordt afgehandeld door een iets oudere doch bevallige kleurrijke dame ze houdt zich op in de "taverne" waar we dan ook allen gretig naar de gekoelde frisdrank grijpen 28, euro kost het om de Rocky's te verzekeren. Op naar het volgende kantoor om de voertuigen in te klaren maar omdat die allen ouder zijn dan 5 jaar moet daar een tax op betaald worden van maar liefst 70,- euro blijkt later. Nog eens 10,- euro gemeente tax, en een kantoor verder nog eens 10,- per persoonStraks vragen ze nog geld voor de zon en de sterrenhemel. Een paar mensen blijken daar hun registratie doc's niet te hebben afgegeven en ondergetekende en Ives doen naamscontrole 't zijn toevallig allen Hollanders die het vergeten zijn!!!!!!!
Uiteindelijk vertrekken we richting St-Louis na heel lang oponthoud, één troost de wegen zijn beduidend beter onderhouden en in no time rijden we door de stad brug op brug af, ons eindpunt blijkt op een landtong te liggen. We moeten langs de openlucht "vismijn" waar een drukte jewelste heerst, de prauwen worden gelost op de primitieve kade en overgeladen in schamele vrachtwagens een paar ijsfabrieken zorgen voor de koeling . Bijna alles wordt met de hand gedaan jong en oud, man en vrouw, iedereen steekt de handen uit de mouwen.
Een groot contrast als we de poort in draaien van Camping/Hotel L'oceaan Dior een oase in deze oude koloniale stad. Een heuse strandbar met koud bier en lekker eten en naar Afrikaanse normen een heel degelijke overnachtingaccommodatie. Morgen rustdag, we hebben het verdiend dacht ik!!!!!!!
19:45: We staan aan de grens met Senegal! Die Mauretanieërs kunnen er wat van:
't gaat ons weer geld kosten. We zijn er bijna over; nu nog de Senegalezen overtuigen van onze goede bedoelingen ...
01:04: We zitten aan Lac Rose. Den drank vloeit rijkelijk en de diensterkes zijn knap; de sfeer is voortreffelijk
[nvw] Vandaag via Rosso naar de grensplaats Diama. De overnachting is op verzamelplaats
camping L' Ocean - Hotel Dior in Senegal. Surfend op het net vond ik onderstaande info over de tweedaagse verblijfplaats van onze challengers:
"Het was een chaotische, Afrikaanse, bedrijvigheid bij de tocht over de rivier van Rosso - Mauritanië naar Senegal. Tientallen mensen bieden hun diensten aan om je tegen een vergoeding te helpen. Militairen, politie en douane in onbestemde uniformen en kantoren maken deel uit van het 'overgangsritueel' in de hoop dat ook zij er een 'petit cadeau' aan overhouden. Er word op fluitjes geblazen, commando's uitgedeeld, aanwijzingen gegeven, handen geschut, over voetbal gepraat en wij proberen samen met onze vrienden een weg te vinden in deze kakofonie van geluiden en kleurrijke beelden.
Een jonge man krijgt van enkele omstanders een flink pak slaag omdat hij een oudere niet respectvol heeft
behandeld. Aan beide kanten van de rivier de Senegal staat men er op om de auto te wassen hetgeen wij vriendelijk doch resoluut weigeren. Ida en Danielle verdwijnen in smoezelige, huisjes die dienst doen als
kantoren voor de autoriteiten. Vrouwen worden nu eenmaal anders behandeld dan mannen. Georges en ik wachten, verplaatsen en beschermen de auto's tegen al te opdringerige belangstellenden.
Aangekomen op de camping L' Ocean op de Langue de Barbarie in St Louis is dan ook de eerst vraag van de reizigers na de begroeting: 'wat hebben jullie betaald en hoe lang duurde de grensovergang'. Sommige komen huilend aan en hun verdriet wordt vergroot als zij vernemen dat de beide grenzen en de overtocht ons slechts 23,50 Euro heeft gekost. Het record wordt gevestigd door een Japaner op de fiets die 2 Euro betaalde. Hij spreekt geen woord Engels of Frans of hij doet alsof. De meeste zijn tussen de 80 en 100 euro kwijt vooral aan de vele tussenpersonen die zich aanbieden.
Camping L' Ocean
De reputatie van camping L' Ocean - Hotel Dior was al vooraf bekend en onze verwachting werd geheel waargemaakt. Tien jaar geleden is Dior, de eigenaresse, begonnen om op smalle landtong 'Langue de Barbarie', als één van de eerste gestart met een camping-hotel. Inmiddels is het uitgegroeid tot een ontmoetingsplaats voor 'overlanders' van alle nationaliteiten. Mooi aangelegde tuinen, een gezellige bar, een sfeervol restaurant en charmant personeel zijn kenmerkend voor het terrein dat begrensd wordt door de Atlantische oceaan en de rivier de Senegal. De kapitein op dit schip is een kleine, slimme, Senegaleese met de voornaam Dior. Onze reisgenoten George en Danielle kennen haar al vanaf de start van het bedrijf.
Wij hebben besloten om hier net zo lang te blijven tot we weer op orde zijn met de auto, de website en met onszelf. Onze Franse vrienden zijn ondertussen vertrokken naar hun huis in de Cassamance en wij zullen hun
begin december gaan opzoeken. Nu wij hier al een paar dagen verblijven gaan wij ons steeds meer thuis voelen. Omringd door medereizigers, weerzien van eerder ontmoette overlanders, het personeel, het geluid van de oceaan, dat alles maakt camping L' Ocean een onvergetelijke plaats. Waypoint Camping L' Ocean: 15° 59. 84.4' N - 16° 58.
85.4' W"
[Broos] Op het strand van wachten we geduldig het eb af, ondertussen voeren we de bijna dagelijkse routine uit, controle van de voertuigen ed + deze keer de jerrycans in de tank overgieten om de resterende km te kunnen overbruggen. Sinds deze ochtend vroeg staan een 9-tal kinderen rond ons bivak in de hoop een cadeautje te kunnen versieren. Om de wanorde tegen te gaan nemen de gidsen de cadeautjes in ontvangst en verdelen ze in echte militaire rangorde, ze hebben allen een nummer gekregen en krijgen één voor één hun cadeautje toegestopt. Om ons te plezieren houden ze nog een kleine parade, in de pas gaan ze rond het bivak ... Dit stukje heb ik trouwens neergepend in het gezelschap van drie kleine kompanen nl :Mohammed 12, Sidi 11, Moulay 6.
De rit langs het strand is best spectaculair. Ives waagt zich meermaals over de vloedlijn en het water vliegt tot in de auto, we merken ook nog het kadaver op van een dolfijn; echt zonde van zo een mooi beest en we worden er eventjes stil van. Na heel wat km te hebben afgemaald moeten we helaas het strand verlaten aan een vissersdorp iets verder versperren rotsblokken in de branding ons de weg. Gemakkelijker gezegd dan gedaan want menig voertuig komt vast te zitten maar helpende handen genoeg. Eén van de Pinguïns presteert het om van op het dak van de auto snoep weg te gooien: de kinderen vertrappelen mekaar bijna en er wordt een stevig robbertje gevochten. Eén van de Zandhappers kan het niet meer aanzien en roep de Pinguïn tot de orde: dit zijn geen beesten die hun eten worden toegesmeten maar mensen en gelijk heeft ie; de Pinguïn stopt met begrip zijn goedbedoelde actie.
De rust keert terug in het dorp en wij zetten onze weg verder een paar honderd meter voor de grote weg naar Nouakchott op nota bene de laatste zandduin rijden de Buteekes hun carterpan kapot!!!!! Velen onder ons denken dat dit het einde is van de Buteekes hun reis, in het bijzonder zij zelf. De Alain's laten zich zo snel niet uit hun lood slaan en beginnen meteen aan de reparatie met de hulp van 2 componenten pasta aangeleverd door Ives en remreiniger van het team Maassluis, eventjes alles laten drogen, olie erop uit de reserve van de Desert Lions en klaar is kees. Ondertussen pompen de anderen hun banden bij en krijgen we gezelschap van een horde bedelende kinderen, één enkele persoon blijkt er eigenlijk al heel de reis weinig last van te hebben: eventjes de donkere ogen opensperren en met de gekende lichaamstaal druipen ze bang af. 't Is langs den ene kant niet om fier op te zijn maar best wel praktisch. t' Zal een gepeperde factuur worden als de reparaties zich zo blijven opstapelen voor de Buteekes en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
Op de hoofdweg naar Nouakchott passeren we vlot alle check points en aan Auberge Sahara aangekomen blijkt er niet genoeg slaapgelegenheid
te zijn voor alle teams, sommigen slapen in de auto op de parking en anderen logeren in Auberge Akwa waar we enkele pilsjes achterover slaan aan 3,30 de beest. Minder goed nieuws is dat één van de motards een paar gekneusde ribben heeft, de pijn blijkt niet te harden en na het ziekenhuis te hebben bezocht is de diagnose nog pijnlijker 5 dagen rust, hier stopt Paul van LBS zijn avontuur. Cor en co doen het nodige om hem te repatriëren.. Onzen Dimi heeft andere pijn, door geen enkele dokter te genezen en na lang treuzelen zal hij Paul bijstaan als begeleider om de vertalingen te doen en om voor de bagage te zorgen.Van barmhartigheid gesproken .!!!!!??????
We begeven ons s'avonds naar de betere buurt aan de (voormalige) Franse Ambassade en genieten er van een heerlijk avondmaal in een decor van decadentie naar Mauretaanse normen, ons gevoel is dus twee ledig. t' Is reeds middernacht en besluiten een taxi te nemen wat ons 400,- loeboeloes (we kunnen de naam van de plaatselijke valuta maar niet onthouden) kost. We laten de vriendelijke nachtwaker van de auberge ons nog een frisse pint brengen om de "emoties" door te spoelen en dan is het bedtijd.
In de Republiek Islamic Mauretanie RIM kortweg is alcohol uit den boze, dat hadden we aan de grens al gemerkt, openlijk is er dus nergens alcohol te verkrijgen dus weelt de zwarte markt tierig. Blijkt achteraf dat wij Rocky 1 en 2 de beste prijs in jaren hebben kunnen bedingen, ander teams betaalden bijna het dubbele!!!!
Niet terug in België
natuurlijk maar wel terug in contact met ons. Hun eerste
berichtjes:
16:48: Na een paar dagen zonder contact met de
buitenwereld het volgende nieuws: met alle desert lions gaat het
opperbest alhoewel er sommigen heimwee hebben naar hun lief en
anderen afkick verschijnselen hebben naar het gerstennat van bij
Peken .Onze adoptie teams doen het ook voortreffelijk helaas
hebben de butékes hun carterpan kapot gereden, notabene op de
laatste zand heuvel voor de grote weg. Op dit moment is de
reparatie bijna een feit. Straks meer nieuws!
21:05 (bericht van 627; de butékes): Vandaag de laatste dag
in de Sahara doorgebracht . Een enige belevenis. Op het einde nog
een barst in het karter gereden. Nogmaals gered door de "desertlions", prachtige kerels! Morgen rijden we naar de grens met
Senegal - tot St. Louis (500 km).
Alles picobello in orde.
22:32: Juist een douche genomen: meer zand in de douche
dan in de Sahara. Al een paar pilsjes verder nu en een reuze honger! Wij slapen in de
suite samen met Rocky 1. De anderen slapen in de auto buiten op de parking.
De carterpan van de butékes houd goed stand en logeren samen met 627 in kamer.
[nvw] Alle
teams hebben inmiddels de Sahara getrotseerd en zijn aangekomen bij Auberge Sahara in Nouakchott, de laatste grote plaats in Mauritanië.
Morgen gaan ze via Rosso naar de grensplaats Diama om
Senegal binnen te rijden.
[Broos] De ochtendstond heeft zand in de mond . Wie zei nu ook weeral dat het 's nachts vriest in de woestijn? Of zou het de opwarming van de aarde zijn [nvw: ge neemt me de woorden uit de mond ] want deze nacht was het snikheet!!!
Het echte avontuur kan beginnen, we genieten van het formidabele uitzicht, we rijden over wasbord, zand- en rotspistes, de zon staat hoog en het
is bloedheet wel 50° graden !!! De 4 x 4's rijden achteraan en op een bepaald moment roept Ives in de cb (geleend v/d Buteekes) dat zijn motortemperatuur in het rood staat. De schrik slaat ons om het hart als dat maar goed gaat De techneuten buigen zich over het probleem een waterdarm heeft het begeven en Alain Seat vermaakt het met een stuk recuperatie darm. We zijn verbaast hoe snel de andere Desert Lions, de Buteekes en de Zandhappers uit het zicht zijn. Voorzichtigheid is dus geboden.
Later ondervinden we ook nog problemen met alle dakdragers, die van den Jumbo moeten we zelfs niet demonteren hij is losgekomen en op de motorkap beland zonder erg. De Rocky's hun dakdragers hebben hun beste tijd gehad en worden met spanbanden vastgemaakt ... probleem op gelost.
De cliché is menig keer de revue gepasseerd, het landschap is niet te beschrijven, foto's zijn enkel stille getuigen: je moet het zelf meemaken. Veel levende wezens hebben we nog niet gezien, een paar vogels en enkele hagedissen. Plotseling merken we een kadaver van een kameel op, het skelet is gedeeltelijk gezandstraald, de nek is nog intact vel en al. De schedel is zogoed als proper en na de verdroogde tong te hebben verwijderd wordt hij opgeladen, helaas is de stank niet te harden want er blijken nog wat organen te zitten rotten . Iets later geven we de schedel dan ook zijn laatste rustplaats. Nog wat verder doen we nog een lugubere ontdekking, een pas overleden kameel, maar niets is minder waar, bij het naderen richt de kameel eventjes zijn kop op en blaast zijn laatste adem uit Amen !!!
Veel zandscheppen hebben we nog niet moeten doen. De wagens van de Zandhappers en de Buteekes doen het heel goed. Den Jumbo is warempel met de vier wielen van de grond gegaan. Den Boxer daarentegen wordt meermaals door de Rocky's samen uit het zand getrokken, soms komen de zandplaten van Ives en Eric goed van pas. Er blijkt ook een communicatieprobleempje te zijn aan boord van den Boxer tussen onze gids Ahmed en Rudy. Het begrip droite et gauche begint een eigen leven te leiden. Alhoewel Rudy zijn rally kwaliteiten hem meermaals goed van pas zijn gekomen.
Onze twee losgeslagen bureauklerken (de Buteekes) snorren wel met 100,- km/hr door het zand. Bij het omzeilen van een enorme zandduin komen we nog eens vast te zitten. Daarna gaat het vlotjes , we krijgen de zee in zicht en menig teamlid krijgt de goesting om een duik in het zilte nat te maken. De uitlopers van het natuurpark blijken een echt paradijs te zijn voor watervogels, we zien menig Pelikaan en Flamingo, reiger en ander niet identificeerbaar vliegende wezens. Bij het uitrijden van het park aan het vissersdorp ligt het skelet van een walvis. We worden bestormd door een horde kinderen, done moi un cadeau svp. Als laatste voertuig (Rocky 2) van de colonne krijgen we de volle lading, we geven een paar kleurboeken weg, blije gezichten alom maar als we verder rijden een gekrijs van jewelste, er is er ééntje op de bumper gekropen en bij het afspringen heel eventjes blijven hangen, gelukkig loopt het kind geen verwondingen op. Bekomend van de eerste emoties zetten we onze weg verder. De aanblik van het dorp is niet te beschrijven één woord is hier op zijn plaats: armoede x 1000, foto's zullen de ontbrekende uitleg vervangen. Onze standplaats aan het strand wordt ontsierd door het kadaver van een ezel, de stank is niet te harden, onze gids blijkt niks te hebben
gemerkt!!!
Bij onze volgende standplaats aangekomen nemen Dimi, Ives en ondergetekende een frisse duik in zee onder het toezicht van redder
Eric. Ondertussen is de Strooien met onze gids naar het dorp om onze aanwezigheid te melden aan de parkwachters en de gendarmerie, horden
kinderen komen op de Jumbo af gestormd maar worden hardhandig door de gendarme weggejaagd. Later op de avond blijken er nog hevige discussies aan de gang te zijn met het dorpshoofd omtrent het standgeld, de aankoop van vis die wel beloofd was maar nooit is aangekomen, het doorgaans geld van het natuurpark enz. Its the Aficane way of living.
Na een lekker avond maal (wat had u anders verwacht, bedankt Rudy en Christel voor de goede zorgen) verdelen we nog zuinig een flesje wijn
dat we de Zandhappers afhandig hebben gemaakt want sommigen onder ons beginnen serieus afkick verschijnselen te vertonen. Santeeeeeeeeeeeeeee
Dat onze 4 teams van de Desertlions inmiddels ruim bekend zijn staat vast; minder gekend zijn de personen die achter de schermen meewerken aan en rond het ganse project. Vandaag wil ik u graag voorstellen, het negende teamlid van de Desertlions: ons Welpje. Zij die een benefiet, promo of andere activiteit van de Desertlions meemaakten zullen haar vast wel opgemerkt hebben, de bezige bij die weliswaar liever uit de spotlights blijft.
Vandaag ontloopt ze haar lot echter niet en wil ik haar en haar activiteiten bij de Desertlions aan u voorstellen. En dat is niets te vroeg want zondag aanstaande vertrekt ook zij naar Gambia om haar rol bij het Desertlions-project te voltooien.
Nu ruim een jaar geleden schreven onze vier teams zich in bij de vzw Helping Hands (ABC organisatie). De inkt was amper opgedroogd of Bellinda, want zo noemt ons Welpje, voegde al een nieuwe dimensie toe: het inzamelen van hulpgoederen. Een niet geringe opgave, zo zou blijken: hoe te organiseren, hoe begin je eraan, ontelbare telefoontjes naar verschillende instanties in de haven in Antwerpen Mede door de hulp van Tine (bezielster van de vzw Picca, één van de gekozen projecten zie eerdere berichten) kwam alles in een stroomversnelling.
Hun eerste opzet was een zeecontainer, een 20 (6m x 2.5m x 2.5m = 38 m³) te versturen, denkende dat dit toch wel al een hele opgave zijn om deze te vullen. Daarnaast rees de vraag wat geven we mee, wat gaan we inzamelen? Ze opteerde in eerste instantie voor essentiële dingen zoals educatief materiaal, medische goederen en speelgoed. Volgens Tine, zeer goed bezig! Nadermate de bekendheid uitdeinde bij vrienden en familie, bij de pers en media allerhande en via de sponsors gedurende het afgelopen jaar, kwam er een onstuitbare stroom van goederen binnen!
Ook verschillende vrienden van Tine en Omar hadden graag spullen meegegeven. Een 20 container bleek al snel veel te klein te worden zodat ze dringend op zoek moest naar een 40 (12m x 2.5mx2.5m = 76 m³ !!!!!!) en jawel ook deze kreeg ze eivol! (zie foto albums) De organisatorische aspecten waren niet min. Ze moest op zoek naar een tijdelijke opslagplaats voor de ingezamelde goederen, een stapelmethode uitdokteren (hoe stapelen, hoe hoog, hoe breed, hoe zwaar, hoe naar Antwerpen te vervoeren, hoe en waar de container laden, ), een puzzel van jewelste!
Wat nu, ik wil helemaal niet op de foto!
Wat hebben ze uiteindelijk verscheepten: 20 m³ kleine tafeltjes en stoeltjes voor in het schooltje van Kerr-Sering, papier en educatief materiaal, kasten vol met puzzels en boeken, schrijfgerief, leitjes, schoolborden, hout om het dak van het schooltje af te werken, 5 m³ vloer, 100m² linoleum, textiel (lakens en kleding), huishoudelijk materiaal, fietsen, medisch materiaal (spuiten, verbanden, compressen, medicatie, ontsmettingsmiddel, pampers, zalven en steriele doeken en een aantal rolstoelen), 4 m³ computers en toebehoren voor een bijkomend project The Jammeh Foundation en tot slot werden de weinige gaten opgevuld met kleding en klein speelgoed. Onnodig te vermelden dat enkel het ordelijk opslaan van al deze goederen in de container een organisatie op zich was. Samen met een team van 12 bereidwillige mensen hebben ze de container eigenhandig geladen in de haven van Antwerpen. Al dat heen en weer geloop aan de laadkaai trok natuurlijk de aandacht van menig voorbijgangers waaronder ook de havenpolitie: wat zijn jullie aan het doen? Gewapend met haar paklijsten vrachtbrief en met een beetje uitleg dat het om een humanitaire missie ging wist ze ook die hindernis snel te overwinnen.
Als koffiedame bij het vertrek aan Nino-Trac
Intussen is de boot vertrokken richting Banjul/Gambia. Ter plaatse heeft ze al mensen gecontacteerd en ingeschakeld om te helpen de goederen te verdelen en te brengen waar ze horen te zijn! Nu zondag vertrekt zij met het vliegtuig naar Gambia om ook dit alles nog in goede banen te leiden en onze vier teams te vervoegen. Waar een kleine dame heel groots kan zijn!!!
Hoewel 76m³ een hele zending is, vreest ze dat het effect op langere termijn snel zal weggeëbd zijn en hoopt ze dat dit nu niet de eerste en laatste zeecontainer zal zijn. Ze geeft openlijk toe gebeten te zijn en nu de knowhow er is zou ze dit alles best wel nog een keer een willen organiseren. Ze is er stellig van overtuigd dat er nog ergens 76m³ staat te wachten om te verschepen!
En zeg zelf, Bellindake tevreden en de kindjes in Gambia ook tevreden! Dat willen we haar toch gunnen?
Aanvulling: Als reactie op dit bericht heeft Bellinda mij erop gewezen dat het gerealiseerde enkel tot stand kon komen door de samenwerking met een hele reeks bereidwillige vrijwilliggers en zij houdt mij eraan hen uitdrukkelijk te willen bedanken: het ganse Desertlion team en in het bijzonder het Jumbo-team (Sabine & Alain) voor de stockageplaats; Nico De Groot voor het transport naar Antwerpen, de NBB, H-DC Flanders, Tine & Omar, Math & Frans, Wies & Jo, Wendy, Elien & Elke, Pia & Jan, Pierre, al onze sponsors, sympathisanten en alle vrienden. Hartelijk bedankt voor jullie steun!!!
[Broos] De tweede dag op deze reis dat we ons eens kunnen uitslapen maar onze biologische klok laat langslapen niet toe. Een bedrijvigheid van jewelste heerst er op camping ABBA: maintenance van de auto's, herschikken bagage, vullen van de waterkannen ... de motorrijders steken noppenbanden, desertproof enz ... Dan aftanken van de voertuigen en de jerrycans: de pompbediende denkt er ons eens lekker door te trekken maar dat is naast strenge Evelyne (onze financiële verantwoordelijke) gerekend ...
Ondertussen passeren een paar "viswijven" de revue met elk een kom vis op het hoofd; ik schat toch een 10 kilo zwaar. Ives neemt een foto aan de benzine pomp en plots stopt er bruusk een auto met twee gendarmen aan boord onmiddellijk: fototoestel afgeven blaffen ze. Ives, ook van geen kleintje vervaart houdt het been stijf en toont het logo van Totall op zijn t shirt en maakt hen wijs dat hij hier voor zijn werk is. De gendarmen druipen af !!!
Na wat voeding en water te hebben in geslagen, zijn we klaar voor het grote avontuur; nl de Sahara! Bij vertrek heeft de stad bij daglicht een schrikbarende aanblik, een wegwijzer naar Bagdad brengt mij op het idee dat het deze vergelijking best waard is, maar dan zonder gewapende militairen in het straatbeeld. We schaffen ons nog de locale klederdracht aan en even buiten de stad zien we een ertstrein getrokken met wel drie locomotieven wel drie kilometer lang. De roep van de Sahara kunnen we niet meer weerstaan: de bandenspanning wordt verlaagt en de 4 x 4 wordt ingeschakeld.
Het landschap bestaat uit eindeloze zandvlakten met enorme zandduinen, soms rotspartijen als ondergrond, af en toe eens een eenzame boom en struiken als enige vegetatie. De Buteekes rijden er meteen hun carterbescherming af maar verder gaat alles goed. We slaan ons kamp op achter een enorme zandduin die we dan ook meteen beklimmen om van het vergezicht te genieten. De Strooien, nooit om een stunt verlegen, rijdt waarachtig de zandduin op. De Jumbo staat als een baken voor alle andere teams, sommigen onder hen proberen het huzaren stukje na te apen maar zonder
resultaat, (de motoren slagen wel in hun opzet) ... slechter nog, velen rijden zich hopeloos vast en de Pinguïns brengen de nacht door ergens op de helling van de zandduin
Team 627 maakt ondertussen gebruik van onze oude veerpoot om de silent bloc bij hen te vervangen, de Alain's zorgen voor assistentie. Christel heeft weer een heerlijk potje eten gekookt en we laten het ons smaken. Als ik even later langs ga bij de gidsen Ahmed, Ahmed en Mohammed nodigen ze mij uit om samen met hen kameel te eten. Na de voorbereidingen te hebben aanschouwd heb ik hen vriendelijk bedankt !! De rest van de avond brengen we door met de Buteekes, 627 en de Zandhappers: een echte groepsgeest is in de maak!!!!
[nvw] Het lijkt erop dat het GSM netwerk er de brui aan geeft. Ik kan geen berichten meer versturen (en zal er dus voorlopig ook geen meer ontvangen) zoals enigszins verwacht. Bovendien lijken ook de GPS volgsystemen hun positie niet meer door te geven (techniek waarschijnlijk eveneens gebaseerd op het GSM netwerk om de site te bereiken).
Het ziet er dus naar uit dat we onszelf een tijdje zullen moeten vermaken tot er weer contact mogelijk is. Niet getreurd, hierbij een eerste smaakmaker van wat onze leeuwen en leeuwinnen nu zowat aan het beleven zijn. Klik op de pijl in het midden van de afbeelding om het filmpje te starten. Op het einde van het filmpje kan u nog opteren om andere filmpjes van Sahara tochten te bekijken. Kijken en genieten dus!
[Broos] Gisterenavond op de briefing zijn de teams samengesteld om de Sahara te doorkruisen. Ons team wordt versterkt met drie Nederlandse heren
die met een Ford ambulance rijden nl de Zandhappers. Broos heeft de taak als groepsverantwoordelijke toegedeeld gekregen ... als dat maar
goed gaat .
Het vertrek is om 07u30 voorzien en de Zandhappers staan reeds op post maar dat is buiten de Desert Lions gerekend: de Seat slaapt nog , anderen zijn nog aan het ontbijten. Twee dames van de laatst vertrekkende groep vragen of zij niet al kunnen vertrekken en gretig gaan we op hun voorstel in. Als we dan uiteindelijk willen wegrijden krijgen de Buteekes hun bolide niet meer in achteruit . De Seat, nog niet goed wakker, trekt meteen zijn overall aan en begint te sleutelen, een half uurtje later is de kus geklaard. Bij de grens aangekomen sluiten we gewoon aan bij de andere teams .
De eerste formaliteiten gebeuren bij de gendarmerie, dan bij de douane (die meestal lastig doen en wat cadeautjes moeten worden toegestopt, de Fortis polo'tjes komen goed van pas). [nvw - Ze moesten eens weten wat die nu nog waard zijn .] Geloof het of niet, we rijden iets verder waar een Sergeant Garcia type ons een volgnummer in de hand duwt en ons doorverwijst naar een collega van hem, gezeten aan een versleten tuinset onder een olijfboom, en ons het land uit schrijft!!!!
Een ritje in niemandsland onder begeleiding van onze gids Ahmed op een weg die deze naam niet waardig is, slingerend door een mijnenveld, hier en daar autowrakken als stille getuigen van roekeloze chauffeurs of ... gaat het hier om intimidatie of nog iets anders?!?!
Aan de Mauriétaanse grens gekomen gaan de poppen aan het dansen: een militair met een Bedoienen masker en getooid met een zonnebril en
handschoenen voert het woord. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen en ondergetekende kent die taal op zijn duimpje . Ik wordt naar het bureau gebracht ... Een echte puinhoop: het logboek waar al onze gegevens worden in genoteerd doet mij denken aan mijn legertijd, toch al ruim 20 jaar geleden. Drie militairen houden mij gezelschap. Buiten wordt er geroepen en getierd, geen idee wat er buiten gebeurt maar dit ruikt naar intimidatie zegt mijn intuïtie. De hoogste in graad komt meteen ter zake (ondertussen loopt de gemaskerde aan en af): 100,- euro en alles wordt meteen geregeld. Ik laat mij niet doen en verlaat het kantoor ... Eerst neem ik poolshoogte en er blijkt niets aan de hand te zijn: één enkele volle jerrycan is afgegeven voor een vlotte controle en we besluiten per voertuig 5 smeergeld te verzamelen. Bij afgifte ervan lacht de militair zijn oerlelijk gebit bloot ... Op naar de volgende post .
Daar is het ontvangst hartelijker, Benji de verantwoordelijke van groep 2, geeft mij wat tips en er wordt mij meermaals thee aangeboden. Tot twee maal toe worden onze gegevens overgeschreven in een logboek. Het visum wordt in het pasport gestempeld en manueel aangevuld, hier is de tijd echt blijven stilstaan. Bij het overhandigen van het visum geld van 20 p/p gaat de Adjudant in geef acht staan en "slaat aan"; in beetje verwonderd doe ik hetzelfde en met een goed gevoel begeef ik mij naar het laatste kantoor ... heu!!!! ik bedoel geitenstal: dit lijkt wel de Middeleeuwen .
Het is ondertussen donker geworden en met donker bedoel ik dan ook pik-donker: nergens geen verlichting! We moeten ons behelpen met zaklantaarns. Bij de douaniers blijkt enkel de chef er ééntje te hebben en er wordt flink gelobbyd om er ééntje te hebben. Als ik met de chef-post de formaliteiten vervul blijkt later dat de hele groep werd afgezet door de ander douaniers. Sommigen hebben tot 15 afgedokt; Sabine blijkt een keikop in onderhandelen en betaald niks . Het inklaren van de voertuigen kost 10 per auto en als ik de teamleden vraag hun bijdrage te leveren voelen sommigen zich "genomen": wij hebben al betaald!!!!!! Ik trek mijn stoute schoenen aan en trek zonder geld terug naar de chef-post ... Vol ongeloof aanhoort hij mijn verhaal. Dit blijkt niet in goede aarde te vallen en meteen barst een hevige discussie los. De "beschuldigingen" worden mij/ons niet in dank afgenomen, de chef wordt nerveuzer en nerveuzer blijkt hij ook nog te stotteren en hoe langer hoe meer geraakt hij niet meer uit zijn woorden. Hij wil perse dat wij de "afpersers" aanduiden en belooft hen meteen een kopje kleiner te maken en zet zijn woorden kracht bij door meermaals een snij beweging te maken aan de keel . Een onbegonnen zaak lijkt ons, in de klaren lijken ze allemaal al op elkaar laat staan in den donker!! maar de chef houdt voet bij stuk. De gemoederen blijken niet meer te bedaren, de ongerustheid slaat toe als de chef al zijn manschappen optrommelt. Wat blijkt: hij wil een line-up van al zijn manschappen in een donker hok en Ives van 627 heeft de bedenkelijke eer om de daders aan te wijzen met mij als stille getuige. We houden het hoofd koel en beseffen we het anders moeten aanpakken. We proberen de chef te overtuigen dat we geen slechte bedoelingen hebben en dat de fout bij ons ligt en dat we bereidt zijn die 70 te betalen. Maar hij wil daar niks van horen, zolang we de daders niet hebben aangeduid laten ze ons niet gaan! Dieven maken we hier een kopje kleiner geeft hij ons nog eens cynisch mee . Na nog een ellenlange discussie nemen ze het geld aan en na ons uitvoerig te hebben verontschuldigt kunnen we beschikken. Hiermee eindigt dus de zetriller!!!!!
Van aan de grens tot Noucott komen we nog een paar primitieve check-points tegen maar zonder problemen bereiken we veilig onze eindbestemming.
11:21 Na het spelen in het zand gisteren en deze morgen al wat sleutelwerk, zijn we terug op weg richting Mauritanie. Het wordt steeds warmer. Groetjes van alle Desertlions.
00:00 Zijn laat maar veilig aangekomen op camping Abbawat. De passage aan de douane leek wel een scène uit triller b filmmet met Broos in een ondankbare hoofdrol maar eind goed al goed! Morgenvroeg maken we ons klaar voor onze trip door de Sahara dus levensmiddelen en brandstof inslaan. Helaas de komende dagen geen GSM bereik meer.
[nvw] Nu gaan ze de echte zandbak in! De teams werden inmiddels opgedeeld in 3 groepen met 4x4 's. Voor onze leeuwen verandert dit in principe weinig gezien ze al een groep vormden. Morgen, om 13 u vertrekken ze dan in 3 groepen naar de zandpistes richting
Nouakchott, elk begeleid door een gids voor deze 3 dagen durende tocht
door de Sahara. Het zal nu evenwel niet lang meer duren voor ze volledig buiten het
bereik van het gsm netwerk vallen. Dat wordt dus ff tandenknarsen ...
Het overnachten in de bungalow viel best mee en om 9 uur vertrekken we richting Dakla, een uurtje later weliswaar waarvoor onze excuses aan 627 en de Buteekes. Wat ook eens mag gezegd worden is dat de agenten op de vele controleposten best vriendelijk en behulpzaam zijn.
Laverend op kaarsrechte wegen met rechts zand en links nog meer zand houden we halt in Boujboub. Daar houden we een kleine pick-nick en
ondertussen slaan we het dagelijkse leven gade. We kopen nog snel wat water en sigaretten in en weg zijn we.
Aan de rand van de klippen houden we even halt voor de obligate foto en maken een babbel met de lijnvissers. De waterspiegel ligt wel 25 meter onder ons en sommige vissers dalen als apen aan een koord tot aan de voet van de klippen waar het water meters hoog tegen aanknalt. Echte waaghalzerij .
Langsheen de weg spoten we de eerste kamelen, of zijn het dromedarisen, en we houden halt voor wat foto's te nemen, de eigenaar van de kudde een Toeareg komt ons vriendelijk de hand schudden zonder ook maar iets van ons te willen hebben!!!!! Vanaf de klippen komen er meteen wat jonge gasten aan gelopen, zij willen graag wat water, wat we dan ook met plezier aan hen overhandigen. Ook de sigaretten van Evelyne worden
gretig aangenomen. Uit het gesprek blijkt dat het om Sahariens gaat, de oorspronkelijke bewoners van de Westelijke Sahara en ze uiten hun ongenoegen over de uitbuiting van de Marokkanen. Ze leven van de visvangst maar kunnen officieel hun vangsten niet verzilveren. Vele lotgenoten blijken ook geen identiteitskaart te hebben wat hen eigenlijk onbestaande maakt .
Vele kilometers verder ziet ondergetekende de horens van een steenbok liggen en die krijgt een mooi plaatsje op den Jumbo .
Dakla blijkt op een landtong te liggen en de Rocky 1 kan de roep om off-road te gaan niet weerstaan en we verlaten de weg om via het strand tot aan de baai te rijden waar kite surfers hun beste kunnen laten zien. Het Boxer team blijft wijselijk aan de rand van de weg staan want enkele ogenblikken later staan alle auto's muur vast in een soort drijfzand. Voor de eerste keer op onze reis wordt het 4 x 4 systeem ingeschakeld (Alain Seat monteert nog snel zijn cardan en daarvoor wordt een heuse put gegraven onder zijn voertuig. Maar dat alleen blijkt niet voldoende te zijn: er komt nog heel wat graaf- en trekwerk en duwkracht aan te pas. Met de hulp van een paar andere challengers hebben we weer vaste voet onder de grond. Ondertussen is de Boxer tot aan zijn as in het zand verzeild geraakt en met een trekkoord en wat paardenkracht van 627 en vele duwende handen kunnen we onze weg verder zetten . Overnachten doen we op camping/auberge Moussafir.
Enkel het Rocky 1 en 2 team begeven zich naar de stad met een taxi. Het snelste internetcafé van de stad blijkt het traagste te zijn en één van de laatste kansen om on-line te gaan voor de Shahara gaat hier aan onze neus voorbij . De lekkere vissoep en de vistagine maken echter alles goed en terug in de auberge nemen we nog een wijntje als slaapmuts .
Dat onze noeste woestijnleeuwen inmiddels in 't oog gesprongen zijn staat vast: de blog verwerkt dagelijks maar liefts zo'n 250 à 300 pageviews!!! En dat is beduidend meer dan tijdens de voorbeidingen. Bovendien staat de totaalteller inmiddels op +12.500 wat voor een blog met een tijdelijk karakter hoogst ongewoon is.
Dat menigeen zijn gebruikelijke collega of vriend of famielid mist of gewoon de beste groeten wilt overmaken moge blijken uit de reacties na de oproep van Evelyne (Rocky II-team).
De collega's van Christel (Boxer-team) van De Post in Ninove gaan nog een stap verder: immers, elke morgen print collega Ronny het laatste reisverhaal, fotoreeks of reeks SMS berichten keurig af en hangt deze uit in de werkruimte ten behoefte van de PC-loze (oeps, een nieuw woord) collega's. Christel was al bijzonder fier over de zeer geslaagde inzamelactie onder haar collega's (zie eerdere berichten) maar deze actie zal haar evenmin onberoerd laten: in het oog & in het hart!
. 
Voor de rest is alles Ok! 
, ......we zijn er !!!
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
!!! 
Groetjes van alle Desertlions. 
.
. De lekkere vissoep en de vistagine maken echter alles goed en terug in de auberge nemen we nog een wijntje als slaapmuts 
.
){kind=link}