A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
21-10-2008
Reisverslag dag 11
[Broos] Gisterenavond op de briefing zijn de teams samengesteld om de Sahara te doorkruisen. Ons team wordt versterkt met drie Nederlandse heren
die met een Ford ambulance rijden nl de Zandhappers. Broos heeft de taak als groepsverantwoordelijke toegedeeld gekregen ... als dat maar
goed gaat .
Het vertrek is om 07u30 voorzien en de Zandhappers staan reeds op post maar dat is buiten de Desert Lions gerekend: de Seat slaapt nog , anderen zijn nog aan het ontbijten. Twee dames van de laatst vertrekkende groep vragen of zij niet al kunnen vertrekken en gretig gaan we op hun voorstel in. Als we dan uiteindelijk willen wegrijden krijgen de Buteekes hun bolide niet meer in achteruit . De Seat, nog niet goed wakker, trekt meteen zijn overall aan en begint te sleutelen, een half uurtje later is de kus geklaard. Bij de grens aangekomen sluiten we gewoon aan bij de andere teams .
De eerste formaliteiten gebeuren bij de gendarmerie, dan bij de douane (die meestal lastig doen en wat cadeautjes moeten worden toegestopt, de Fortis polo'tjes komen goed van pas). [nvw - Ze moesten eens weten wat die nu nog waard zijn .] Geloof het of niet, we rijden iets verder waar een Sergeant Garcia type ons een volgnummer in de hand duwt en ons doorverwijst naar een collega van hem, gezeten aan een versleten tuinset onder een olijfboom, en ons het land uit schrijft!!!!
Een ritje in niemandsland onder begeleiding van onze gids Ahmed op een weg die deze naam niet waardig is, slingerend door een mijnenveld, hier en daar autowrakken als stille getuigen van roekeloze chauffeurs of ... gaat het hier om intimidatie of nog iets anders?!?!
Aan de Mauriétaanse grens gekomen gaan de poppen aan het dansen: een militair met een Bedoienen masker en getooid met een zonnebril en
handschoenen voert het woord. Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen en ondergetekende kent die taal op zijn duimpje . Ik wordt naar het bureau gebracht ... Een echte puinhoop: het logboek waar al onze gegevens worden in genoteerd doet mij denken aan mijn legertijd, toch al ruim 20 jaar geleden. Drie militairen houden mij gezelschap. Buiten wordt er geroepen en getierd, geen idee wat er buiten gebeurt maar dit ruikt naar intimidatie zegt mijn intuïtie. De hoogste in graad komt meteen ter zake (ondertussen loopt de gemaskerde aan en af): 100,- euro en alles wordt meteen geregeld. Ik laat mij niet doen en verlaat het kantoor ... Eerst neem ik poolshoogte en er blijkt niets aan de hand te zijn: één enkele volle jerrycan is afgegeven voor een vlotte controle en we besluiten per voertuig 5 smeergeld te verzamelen. Bij afgifte ervan lacht de militair zijn oerlelijk gebit bloot ... Op naar de volgende post .
Daar is het ontvangst hartelijker, Benji de verantwoordelijke van groep 2, geeft mij wat tips en er wordt mij meermaals thee aangeboden. Tot twee maal toe worden onze gegevens overgeschreven in een logboek. Het visum wordt in het pasport gestempeld en manueel aangevuld, hier is de tijd echt blijven stilstaan. Bij het overhandigen van het visum geld van 20 p/p gaat de Adjudant in geef acht staan en "slaat aan"; in beetje verwonderd doe ik hetzelfde en met een goed gevoel begeef ik mij naar het laatste kantoor ... heu!!!! ik bedoel geitenstal: dit lijkt wel de Middeleeuwen .
Het is ondertussen donker geworden en met donker bedoel ik dan ook pik-donker: nergens geen verlichting! We moeten ons behelpen met zaklantaarns. Bij de douaniers blijkt enkel de chef er ééntje te hebben en er wordt flink gelobbyd om er ééntje te hebben. Als ik met de chef-post de formaliteiten vervul blijkt later dat de hele groep werd afgezet door de ander douaniers. Sommigen hebben tot 15 afgedokt; Sabine blijkt een keikop in onderhandelen en betaald niks . Het inklaren van de voertuigen kost 10 per auto en als ik de teamleden vraag hun bijdrage te leveren voelen sommigen zich "genomen": wij hebben al betaald!!!!!! Ik trek mijn stoute schoenen aan en trek zonder geld terug naar de chef-post ... Vol ongeloof aanhoort hij mijn verhaal. Dit blijkt niet in goede aarde te vallen en meteen barst een hevige discussie los. De "beschuldigingen" worden mij/ons niet in dank afgenomen, de chef wordt nerveuzer en nerveuzer blijkt hij ook nog te stotteren en hoe langer hoe meer geraakt hij niet meer uit zijn woorden. Hij wil perse dat wij de "afpersers" aanduiden en belooft hen meteen een kopje kleiner te maken en zet zijn woorden kracht bij door meermaals een snij beweging te maken aan de keel . Een onbegonnen zaak lijkt ons, in de klaren lijken ze allemaal al op elkaar laat staan in den donker!! maar de chef houdt voet bij stuk. De gemoederen blijken niet meer te bedaren, de ongerustheid slaat toe als de chef al zijn manschappen optrommelt. Wat blijkt: hij wil een line-up van al zijn manschappen in een donker hok en Ives van 627 heeft de bedenkelijke eer om de daders aan te wijzen met mij als stille getuige. We houden het hoofd koel en beseffen we het anders moeten aanpakken. We proberen de chef te overtuigen dat we geen slechte bedoelingen hebben en dat de fout bij ons ligt en dat we bereidt zijn die 70 te betalen. Maar hij wil daar niks van horen, zolang we de daders niet hebben aangeduid laten ze ons niet gaan! Dieven maken we hier een kopje kleiner geeft hij ons nog eens cynisch mee . Na nog een ellenlange discussie nemen ze het geld aan en na ons uitvoerig te hebben verontschuldigt kunnen we beschikken. Hiermee eindigt dus de zetriller!!!!!
Van aan de grens tot Noucott komen we nog een paar primitieve check-points tegen maar zonder problemen bereiken we veilig onze eindbestemming.
.
, anderen zijn nog aan het ontbijten. Twee dames van de laatst vertrekkende groep vragen of zij niet al kunnen vertrekken en gretig gaan we op hun voorstel in. Als we dan uiteindelijk willen wegrijden krijgen de Buteekes hun bolide niet meer in achteruit 
. De Seat, nog niet goed wakker, trekt meteen zijn overall aan en begint te sleutelen, een half uurtje later is de kus geklaard. Bij de grens aangekomen sluiten we gewoon aan bij de andere teams 
.
.
.
