A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
24-10-2008
Reisverslag dag 14
[Broos] Op het strand van wachten we geduldig het eb af, ondertussen voeren we de bijna dagelijkse routine uit, controle van de voertuigen ed + deze keer de jerrycans in de tank overgieten om de resterende km te kunnen overbruggen. Sinds deze ochtend vroeg staan een 9-tal kinderen rond ons bivak in de hoop een cadeautje te kunnen versieren. Om de wanorde tegen te gaan nemen de gidsen de cadeautjes in ontvangst en verdelen ze in echte militaire rangorde, ze hebben allen een nummer gekregen en krijgen één voor één hun cadeautje toegestopt. Om ons te plezieren houden ze nog een kleine parade, in de pas gaan ze rond het bivak ... Dit stukje heb ik trouwens neergepend in het gezelschap van drie kleine kompanen nl :Mohammed 12, Sidi 11, Moulay 6.
De rit langs het strand is best spectaculair. Ives waagt zich meermaals over de vloedlijn en het water vliegt tot in de auto, we merken ook nog het kadaver op van een dolfijn; echt zonde van zo een mooi beest en we worden er eventjes stil van. Na heel wat km te hebben afgemaald moeten we helaas het strand verlaten aan een vissersdorp iets verder versperren rotsblokken in de branding ons de weg. Gemakkelijker gezegd dan gedaan want menig voertuig komt vast te zitten maar helpende handen genoeg. Eén van de Pinguïns presteert het om van op het dak van de auto snoep weg te gooien: de kinderen vertrappelen mekaar bijna en er wordt een stevig robbertje gevochten. Eén van de Zandhappers kan het niet meer aanzien en roep de Pinguïn tot de orde: dit zijn geen beesten die hun eten worden toegesmeten maar mensen en gelijk heeft ie; de Pinguïn stopt met begrip zijn goedbedoelde actie.
De rust keert terug in het dorp en wij zetten onze weg verder een paar honderd meter voor de grote weg naar Nouakchott op nota bene de laatste zandduin rijden de Buteekes hun carterpan kapot!!!!! Velen onder ons denken dat dit het einde is van de Buteekes hun reis, in het bijzonder zij zelf. De Alain's laten zich zo snel niet uit hun lood slaan en beginnen meteen aan de reparatie met de hulp van 2 componenten pasta aangeleverd door Ives en remreiniger van het team Maassluis, eventjes alles laten drogen, olie erop uit de reserve van de Desert Lions en klaar is kees. Ondertussen pompen de anderen hun banden bij en krijgen we gezelschap van een horde bedelende kinderen, één enkele persoon blijkt er eigenlijk al heel de reis weinig last van te hebben: eventjes de donkere ogen opensperren en met de gekende lichaamstaal druipen ze bang af. 't Is langs den ene kant niet om fier op te zijn maar best wel praktisch. t' Zal een gepeperde factuur worden als de reparaties zich zo blijven opstapelen voor de Buteekes en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
Op de hoofdweg naar Nouakchott passeren we vlot alle check points en aan Auberge Sahara aangekomen blijkt er niet genoeg slaapgelegenheid
te zijn voor alle teams, sommigen slapen in de auto op de parking en anderen logeren in Auberge Akwa waar we enkele pilsjes achterover slaan aan 3,30 de beest. Minder goed nieuws is dat één van de motards een paar gekneusde ribben heeft, de pijn blijkt niet te harden en na het ziekenhuis te hebben bezocht is de diagnose nog pijnlijker 5 dagen rust, hier stopt Paul van LBS zijn avontuur. Cor en co doen het nodige om hem te repatriëren.. Onzen Dimi heeft andere pijn, door geen enkele dokter te genezen en na lang treuzelen zal hij Paul bijstaan als begeleider om de vertalingen te doen en om voor de bagage te zorgen.Van barmhartigheid gesproken .!!!!!??????
We begeven ons s'avonds naar de betere buurt aan de (voormalige) Franse Ambassade en genieten er van een heerlijk avondmaal in een decor van decadentie naar Mauretaanse normen, ons gevoel is dus twee ledig. t' Is reeds middernacht en besluiten een taxi te nemen wat ons 400,- loeboeloes (we kunnen de naam van de plaatselijke valuta maar niet onthouden) kost. We laten de vriendelijke nachtwaker van de auberge ons nog een frisse pint brengen om de "emoties" door te spoelen en dan is het bedtijd.
In de Republiek Islamic Mauretanie RIM kortweg is alcohol uit den boze, dat hadden we aan de grens al gemerkt, openlijk is er dus nergens alcohol te verkrijgen dus weelt de zwarte markt tierig. Blijkt achteraf dat wij Rocky 1 en 2 de beste prijs in jaren hebben kunnen bedingen, ander teams betaalden bijna het dubbele!!!!
en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
