A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
05-11-2008
De laatste dagen ...
Vandaag is het de voorlaatste dag dat onze leeuwen in The Gambia vertoeven. Alhoewel de challenge reeds enige dagen achter de rug is werd het een bewogen week. De bezoeken aan de projecten blijven immers aan de kleren plakken maar onze Desertlions zouden onze Desertlions niet zijn als ze niet vollop hun handen uit de mouwen zouden steken. En voor zij die hen niet persoonlijk kennen, weet dat onder hun ruwe bolsters kleine harten schuilgaan.
U kan een uitgebreid verslag van deze week (eerste drie dagen) lezen op de blog van ons Welpje 'Gambia, land van de glimlach' (zie linkermarge voor link). Tevens heb ik vandaag aan het album van ons Welpje zeven nieuwe foto's toegevoegd.
[Bellinda] Vandaag een relatief rustige dag gehad ondanks dat we toch verschillende projecten gedaan hebben en de regeling voor de container hebben getroffen bij de Jammeh Foundation. In bijlage nog 70 foto's!
vele groeten Bellinda en de lions !! xxx
Ik heb een selectie van 50 foto's aan het album toegevoegd (ingevoegd op datum). Via deze link (enkel de foto's van de reis) of door in de linkermarge op 'Album
Vertrek & Reis' (ganse album) te klikken kan u de reeks bekijken. De volledige reeks van de 70 nieuwe foto's is te bekijken via de blog 'Gambia, land van de glimlach' (zie linkermarge).
De medechalangers de Zandhappers hebben hun doel bereikt. Vandaag is hun ambulance
officieel overgedragen aan de bevolking van Bantu Kunku. De feestelijk
heden zijn uitgebreid op de Gambiaanse Tv geweest.
Vandaag heb ik een 100-tal nieuwe foto's
mogen ontvangen. Ze zijn inmiddels toegevoegd aan het
album!
Haal een frisse pint, neem een luie stoel en
geniet mee via deze link (enkel de foto's van de reis) of door in de linkermarge op 'Album
Vertrek & Reis' (ganse album) te klikken..
Broos heeft zijn reisverslagen van dag 13, 14 en 15 ingestuurd . Even
terugscrollen naar beneden of de betreffende reisdagen in
linkermarge hiernaast aanklikken.
Veel leesplezier.
[Nota van Broos] De vestandhouding binnen de Desert Lions teams
en de adoptie teams (en nu ook Welpje) is voortreffelijk, al onze
auto's hebben de rit wonderbaarlijk doorstaan. Nu is het tijd om
onze projecten te bezoeken. Later meer nieuws.
Deze
ochtend lieten de meesten de bedorven eieren aan de kant
liggen en namen genoegen met een broodje konfituur en een
kopje koffie.
Toen we
het hek van de lodge die morgen doorreden werden we
bestormd door honderden kinderen die onze auto's
beklommen om ons zo te vergezellen naar hun typische
Afrikaanse dorpje.
Aangekomen onder de eeuwenoude boabab op het
dorpsplein werden we verder welkom geheten door een bonte
mengeling van zingende en dansende vrouwen en iedereen
werd uitgenodigd om samen met hen te dansen op het
Afrikaanse ritme. Zelfs de dorpsoudsten hadden hun hutjes
verlaten om een verwelkomingswoord te richten aan hun
blanke vrienden.
De lokale voetbalbeloftes van het dorp
daagden de mannen uit voor een matchje voetbal, wat we
gretig aanvaarden. Alhoewel onze tegestanders grotendeels
uit blootvoetse meisjes bestond hadden onze europese
spelers het behoorlijk zwaar om in het het zand de
bal naar de goal van de tegenstanders te loodsen. Bij
elke voltreffer van ons elftal werden ze door een
hondertal kinderen bestormd en gefeliciteerd, terwijl de
rest van de kinderen ergens op onze arm zaten of zich
stevig aan onze handen vastklampten.
Na een dag
van feest en spel keerden we naar onze lodge terug waar
lokale dansers en muzikanten de avond verder omtoverden
tot een groot feest! En hoe later op de avond, hoe
zwarter het er aan toeging doordat de lokale
bevolking gewoon uit de duisternis opdoken om samen met
ons mee te feesten. Dit is pas Afrika op zijn
best!!!
[Strooien] De laatste etappe van onze trip
bleek nog één van de zwaarste te worden.
Om 05:00 's morgens zette de karavaan zich
in beweging met het kompas richting Banjul. Langs oerslechte
wegen -waar meer naast als op de weg wordt gereden-
kwamen we maar met een slakkengangetje vooruit. Zo
berreikten we de Gambiaanse grens ergens tegen de
namiddag.
Na een beetje verwarring bij de
grensformaliteiten konden we toch eindelijk de eerste
meters op Gambiaans zand afleggen en kwamen we om 17:00h
-slechts één uurtje te laat- aan bij de ferry die ons
"THE GAMBIA" zou overloodsen.
Toen we de zuidelijke oever bereikten was de
avond reeds gevallen en zou de rest van de rit richting
Kartoeng zich in de duisternis én onder escorte van de
lokale zwaantjes met veel vertoon verderzetten. Eenmaal in Kartong
(1645) aangekomen werden we reeds verwelkomd door
zingende en wuivende mensen langs de weg.
Alle deelnemers waren echter
zodanig uitgeput dat we vlug onze intrek namen in de
primitieve hutjes van de equator lodge. De
muggen en kakkerlakken konden ons die nacht niet
weerhouden te slapen.
[Bellinda] Vandaag niet zoveel
meegemaakt, iedereen blijft lachen en wil een praatje maken,
sommige zijn zelfs te vriendelijk !!! Ook van alle beesten op de
kamers: van kikkers tot kakkerlakken, ja zelfs in ons hotel !!!! Kura is wel terug een ganse
dag bij ons mogen vertoeven in het zwembad, het is tenslotte ook
haar vakantie! In de namiddag zijn we naar een apenbos
in Kololi geweest, de beesten komen uit je hand eten en kruipen
in je nek al stinken ... het is ne keer iets anders.
Onzen taxichauffeur Dizzy met de groene taxi,
by the way met een echte oerdegelijke Mercedes, had
vandaag weer het voorrecht om met ons de dag te spenderen
... maar toch terug moeten onderhandelen voor de prijs.
Verder waren we content want je moet toch iemand kunnen
vertrouwen om door de sloppenwijken te rijden .... he's
the guy .
Eenmaal de weg op en eenmaal buiten je hotel is het echt armoede troef, een ware kakafonie van alles en nog wat, en overal geiten op de weg -lelijke beesten, niet te doen- alla "Keizer Kusco", en koeien die gewoon doodleuk de weg overlopen, iedereen aan de kant, no problem in The Gambia!!!! Alles in een zeer traag tempo, zonder verkeersregels, een chaos maar in slow motion.
Het leukste nieuws van de dag: daarjuist
is gans het konvooi onder politiebegeleiding ons hotel gepasseerd. Echt
een raar gevoel, ik heb ze zien passeren met grote sirenes,
indrukwekkend, echt tof , had er graag in
de auto gezeten, er bijgeweest !!!!! Had ook graag aan
iedereen ne knuffel gegeven, maar ze konden niet stoppen doordat
de politie hen begeleide,...spijtig , maar allé, ze hebben het
gehaald, ze zijn in 'The gambia'. Ongelooflijk wat ze
verwezenlijkt hebben, hoedje af en veel respect !!!
Morgen komen ze mij halen om naar
het feest te gaan van de challenge, georganiseerd door the Jammeh
Foundation denk ik. Het zal een kleurrijke en feestelijke dag
worden, en zeer zeker een blij weerzien! Er zullen traantjes
vloeien!!!
Morgen een uitgebreid verslag , allé, het is te zien wanneer het
feest gedaan is, .......we gaan er enen op drinken he jongens,
santeeeeeeeeeeeeeeee!!!! groetjes van welpje en de Desert
Lions
[nvw] Ons welpje Bellinda heeft tevens een eigen blog "Gambia, land van de glimlach", waar zij haar persoonlijke ervaring van in The Gambia neerpent. De link is tevens opgenomen bovenaan in de linkermarge.
12:06 Vanmorgen om 6h vertrokken aan Lac Rose bij
Dakar (= aankomst Paris-Dakar) richting Gambia. Deze trip gaat over barslechte
"wegen" Groetjes DL & E&I 19:46 We zitten op de ferry naar Banjul, het eindpunt is in zicht!
Het was meer dan de moeite waard, eventueel voor herhaling
vatbaar of wordt het dan toch van Peken tot Peking!?!
Intussen weten we uit het reisverslag van ons Welpje (dag -0) dat ze veilig en wel in Banjul aangekomen zijn!!
Ik heb zonet de eerste reisverslagen van ons Welpje ontvangen en geplaatst. Net zoals de andere reisverslagen zet ik ze op de juiste datum. Ditmaal met een aftellende reisdag tot ze onze challengers treft in Banjul.
Zie 26/10/2008 voor het eerste verslag (dag -3). Veel leesplezier!
Een minder leuk bericht: Op 23 oktober is in de Sahara Paul Jans-Beeke
(team 618) met zijn motor over de kop geslagen. Dit is zo hard
aangekomen dat hij er een paar gekneusde ribben aan heeft overgehouden.
Verder rijden was niet meer mogelijk en hij is liggend door team 609
naar de bewoonde wereld (Auberge Sahara in Nouakchott) vervoerd. Johan
Loijens (team 628) heeft zijn motor overgenomen.
In Nouakchott is de alarmcentrale ingeschakeld en op 25
oktober is Paul, met Dimitri De Valck (onze leeuw van het Rocky II team) als begeleider, naar huis teruggevlogen.
Op dit moment zijn beide rijders thuis aangekomen.
Vandaag
was de afspraak dat wij hen gingen bezoeken waar ze
woonden en dat we naar haar schooltje gingen om
regelingen te treffen ivm haar betalingen en dergelijke.
Eerst -zoals verwacht- ons moeten sterk houden om met de
taxi te onderhandelen, heel belangrijk hier om eerst de
prijs te bespreken vooraleer je vertrekt :
we hebben echt staan ruzie maken met wel 6 chauffeurs om
een agreement te halen van wie mag ons voeren en
voor hoeveel dat mag kosten maar dan is ons Bellinda wel
klein maar niet op haar mondje gevallen hé .
We bekomen een prijs van 800
dalassi om voor ons een paar uur te rijden waar we willen met
"Dizzy ", een oud uitziende man maar is eigenlijk maar
47 jaar. Wel eerst gezegd waar allemaal naartoe ... echt een heel
gedoe, allé vooruit alles ok. We komen in de taxi, on the
road, en hij begint eraan: eigenlijk moet ik 1200 dalassi
vragen maar voor jullie mag het 1000 dalassi zijn ; lap het
was al van dat ,... ik terug moeten onderhandelen voor
de eerste prijs,....het kwam wel goed, ...we trust you
!!!!
Na wat geld te wisselen in een 'exchangeburo' back on
the road, van stof, veel volk, ezels, oude karren,
winkeltjes in oude metalen koten en ruines, armoede troef, echt,
... schockerend eigenlijk. Je moet dit gezien hebben om te
geloven maar iedereen lacht, ongelooflijk !!!!
Toegekomen aan het schooltje van Awa en
Adama en Kura, Glory Baptist school and nursery,
wandelend door een oude versleten metalen deur worden we
begeleid door Neema en de schooldirectrice Veronique !!
Kindjes aan alle kanten en een hels lawaai, iedereen is
aan het zingen of teksten aan het opzeggen, je moet weten
dat er hier nergens ramen in de muren zitten, alleen
beroeste metalen roosters.
We laten hen inschrijven voor een nieuw
schooljaar, boeken, uniform en het busvervoer (niets
vergelijkend hoe het er bij ons aan toe gaat !!!!!) en
jawel altijd onderhandelen en tellen .
We zijn ook de klasjes gaan bezoeken waar ze moeten zijn
,...kindjes overal met allen een blauw uniformpje aan ,
velen hebben een loopneus en zijn aan het wenen, anderen
zijn content ons te zien en komen op ons af, geven ons
een hand en een knuffel ,...ik heb natuurlijk van de
gelegenheid gebruik gemaakt om mijn knuffels dat ik mee
heb uit te delen, met tranen in de ogen ,.....
Toch heb ik ook moeten vaststellen
dat ze hier wel degelijk studeren; in het engels en ook hun
toetsen moeten maken,...1 persoon aan een tafeltje, een oude man
, is degene dat alles verbeterd in de schriftjes en erop toeziet
dat alles vlotjes verloopt.Terug in de taxi volgens onze afspraak
met de chauffeur, rijden we naar hun huis in Bakau, een 20
minuutjes van ons hotel. Maar tijdens de rit wordt de weg alsmaar
slechter en slechter, putten van jewelste en we rijden echt in de
sloppenwijken van Bakau. Dit is pas echte armoede, mensen aan de
kant die iets minder lachen, de sfeer wordt wel iets anders, onze
chauffeur begon terug over de prijs, de weg was te slecht om nog
voor die prijs door te rijden en er kwamen dalassi bij.
Ongelooflijk toch!! We hebben dan toch wijselijk besloten om niet
verder te gaan. Ondertussen waren we al ergens geparkeerd en we
voelden ons al niet meer op ons gemak, we moesten hier weg.
Spijtig voor Kura en haar mama maar het kon niet anders. We
hebben hen afgezet niet ver van hun woning en wij zijn moeten
terugkomen
Voor morgen hebben we terug een afspraak gemaakt met Dizzy om
Kura te gaan halen in Bakau en bij ons te brengen naar ons hotel,
een dagje terug aan het zwembad, terug onderhandelen over de
prijs om weer voor geen verassingen komen te staan. We hebben er
vertrouwen in. We zien wel en we we hebben ook een uitstap
gepland naar de Serekunda Market maar misschein is dit
ook beter als de Desert Lions ons hierbij kunnen vervoegen,
kwestie van een beetje extra veiligheid in te bouwen
Een lang verhaal, hoop morgen nog een stukje te schrijven .....
Wordt vervolgd, Groeten van
Bellinda, Miriam en Linde
xxx
Iedereen spreekt
je aan, ... gaan ontbijten en eens rondkijken waar
we eigenlijk zitten (bij aankomst gisteren was het al
pikkedonker). Het hotel is eigenlijk veel te chic voor de
reden van de reis enfin, later blijkt dan weer dat je
eigenlijk
wat goed moet zitten om je nog altijd
goed te voelen na een dagje Gambia . Zo rond 11.00u is het kindje dat
Miriam (vriendin) en haar gezin nu al 2 jaar financieel
steunen bij ons op bezoek geweest, de hoogzwangere mama (Neema)
en nog een tweeling van 9 (Awa en Adama) waren er
ook bij; Kura heet ze. Een klein schaapje van 4,5
jaar oud en spreekt geen Engels , ze heeft een loopneus
en een grote hoest. De mama trekt zich weinig aan en wij
geven haar medicatie om haar wat beter te voelen.
Ze krijgen kadootjes en zijn er
verschrikkelijk blij ermee!! Even later allen het zwembad
in, ne keer drinken en iets eten en ondertussen
stond hun taxi al een ganse dag te wachten aan de
receptie
Echt ongelooflijk hoe het hier allemaal geregeld is. Neema had een afspraak met de taxidriver
voor 2 uur voor een bedrag van 300 dalassi (heen en terug),
maar wij wisten niet dat hij stond te wachten, wij
dachten dat diene mens al lang weg
was en dat hij ging
terugkomen to collect them. Niets was echter
minder waar, wij komen buiten en ja de prijs ging
natuurlijk de hoogte in, 1000 dalassi en nen hoop ambras,
een geruzie in de bakkende zon ... niet te doen ... maar
uiteindelijk eind goed al goed, voorlopig toch ....
12:27 Vanmorgen in kolonne naar Dakar vertrokken. In St Louis nog gauw een groepsboete gekregen voor gordeldracht (6 pers. niet??) 30? Alweer gepluimd Voor de rest is alles Ok! Groetjes E&I & DesertLions.
17:03 Alle voertuigen zijn aangekomen bij LacRose in Dakar. Prachtig weer: 40°. [nvw] Het LacRose (officieel Lac Retba ) is een zoutmeer dat op 25km van de hoofdstad Dakar van Senegal gelegen is. Het is door duinen gescheiden van de Atlantische Oceaan. Meer info: zie Wikipedia.
LacRose - Dakar
Op het einde kan u nog meerdere filmpjes bekijken
[nvw] Goed nieuws!!! Met de hulp van Gert (3 brothers to Afrika) is de WiFi verbinding opnieuw opgezet en kunnen onze Desertlions opnieuw online.
Ik kreeg de reisverslagen van dag 8 tot 12 doorgestuurd en deze van dag 16. De andere (13-14-15) komen eraan. Het eerste nieuwe verslag is dus dit van dag 8 (dat vorige keer afgebroken werd na de song van Miele). Scrol naar beneden of klik in de rechtermarge op het reisverslag dat u wilt lezen.
Vergeet ook niet de reflecties van onze Desertlions in de berichten hier juist onder te lezen!
Voor de langslapers onder ons is het feestdag, douchen en een lekker ontbijt achter de kiezen en we zijn terug als nieuw ... De butekes hun
carter pan is nog eens gecheckt en het oplaad probleem is ook van de baan: 't bleek aan de meter te liggen, gelukkig maar!!!!
Aangezien we aan het strand logeren hebben er al een paar van ons een frisse duik in zee genomen, verder zoals op iedere rustdag maintenance
van mens en machine ... De auto's zijn aan een wasbeurt toe maar we vinden het zonde van het kostbare water, de binnenkant lijkt eerder op een zandbak met wat rondslingerend gerief ... opgeruimd staat netjes!!!
De was laten doen is hier ook geen probleem; afrekenen gaat per stuk. Ondertussen neemt ondergetekende ruim de tijd om all reisverslagen klaar te stomen om te verzenden. Hopelijk werkt het Wifi systeem hier voortreffelijk!!!!!
En dan is het tijd om wat aan side seeing te doen ...
[Bellinda] Beste mensen, Ik
kan me indenken dat jullie al gedacht hebben waar ik met mijn
verhaaltjes zit. Welnu, ik heb mijn laptop niet mee omdat het in
de eerste plaats onzen Dennis de zijnen is en hij kijkt
hier graag mee naar 'big en betsy'. Bovendien was hij te
zwaar om overal mee te nemen en de kans dat ze hem hier stelen is
meer dan waarschijnlijk Vandaar
dus mijn zoektocht om een pc te vinden om op mijn gemak te kunnen
brouwsen zoals ze dat hier noemen.
Zondag 26/10 8.00: 's morgens vertrokken, 10 graden en vol
spanning, ... overal wachten, sms'jes krijgen van iedereen, ....
meelopen met de donkere mensen allen naar de
incheckbalie voor Banjul/Dakar, toen al een kleurrijk volkje te
bemerken ,... De vliegreis duurde 6 uur met een tussenstop in
Dakar, ... de zon schijnt en het is buiten bakken, -48 graden aub-,
ons Bellinda kreeg al de schrik!!!! Wat gaat dat in Gambia zijn
??? Aangekomen op de luchthaven, de warmte valt letterlijk op je
kop!!! Overal mensen en geroep, niets is gestructureerd,
iedereen de stinkende op en naar
de inkomhal, al bakken, echt!! Verschillende kruiers
proberen je te helpen met je valiezen, wij denkend hoe
vriendelijk, maar eigenlijk gaat het alleen om geld, dat weet je
pas later als je op een paar min 15 euro moet betalen om je
kar te duwen naar de taxi, ... maar allé, we waren content dat
we er waren en namen dit erbij, ne klik maken hadden ze ons
gezegd!!!We stappen allen de taxi in, and off we go, ... met een
oorverdovend slechte en luide radioinstallatie met
Gambiaanse muziek.
Onderweg al eens mogen proeven hoe het hier
eigenlijk aan toegaat, overal bedelende mensen op straat,
geen verkeersregels (bijna ons de kop ingereden tegen ne
mercedes van 1970), een lawaai, vuil, ... ondanks dit
alles te ondergaan zat ik met ne smile op mijn gezicht
tot achter mijn oren, ... dit is de reden waarom ik hier
ben, een paar van die mensen kunnen helpen, hun
kinderen naar school te krijgen .... en de sfeer, gewoon
iets dat je moet meemaken
In het hotel toegekomen ging alles
veel vlotter, terug iedereen supervriendelijk en iedereen noemt
je bij je voornaam, en drie jonge dames alleen op stap vraagt om
aandacht natuurlijk, ... keep on smiling !!!Na het inchecken in
onze hutten zijn we moe en content gaan slapen (eerst ik nog een dikke
beest doodgedaan dat ik nog nooit gezien had , ......we zijn er !!!
Groeten vanuit het bakkende Gambia, ... Bellinda, Miriam en Linde,
.....xxx
Hallo,
we zijn al in Senegal! Zelf had ik nooit verwacht dat het allemaal zo
vlot zou verlopen. Alles gaat echt heel goed, vandaag een dagje rust =
zwemmen in de oceaan, zonnen, pintje bier drinken en wandelen door de
achterbuurt van St. Louis.
Het was prachtig, de mensen wonen in kleine steegjes, zand wegeltjes
met overal geiten en kinderen, de kinderen zwaaien eerst heel beschaamt
maar als je terug zwaait lachen ze zonder ophouden en dan komen ze een
handje geven, zo komen dan wel 30 kleintjes om een handje te geven, ook
even handje-klap gedaan met de kinderen , het was lachen en een
uitbundige benden, hier weten ze niet wat bedelen is, gewoon een witte
mevrouw eens aanraken. Aan de grensen is het andere koek, daar komen ze
bedelen = done moi un stylo wel 100x herhalen ze het. Aan de grens
moeten we iedere keer heel lang wachten en veel geld af geven, 10 per
persoon voor grens, 20 euro per auto, 2 euro voor de gemeente, 8 euro
voor over een brug te rijden, 10 euro douane, ........ aan grens vragen
ze voor alles geld.
Maar we verliezen de moed niet, nog 1 grens moeten we voorbij Senegal-GAMBIE en dan zijn we er.
Vanaf nu is het allemaal heel rustig, vandaag rustdag, morgen nog tot
Dakar rijden en dan terug rustdag, weer wandelen = winkelen, ik heb
reeds een afspraak bij de kleedmaker ?????? en daarna rijden we door
tot Gambia en dan 7 dagen rust = zwemmen en zonnen, zalig.......
Voor al de gene die jaloers zijn, de volgende challenge gaat door in maart, echt een aanrader.
Vanhier uit voor iedereen een super dikke knuffel en een dikke zoen, xxxx....
De Sahara, het deel waar iedereen het meeste naar uitkeek, is nu spijtig genoeg voorbij ...
Het was een dolgekke rit in pure Parijs-Dakar stijl, over zandduinen, wasborden en zandvlaktes bezaaid met rotsen en stenen. En nachten
onder de prachtigste sterrenhemels ...
Het was heel zwaar voor mens en machine, de vier wielen zweefden
geregeld door de lucht en het bagagerek kwam er een paar keer af,
maar we zijn er nog altijd verbaasd over dat we, ondanks het vele sleep
en graafwerk, er toch met weinig kleerscheuren zijn doorgekomen. Onze
voertuigen hebben de vuurproef doorstaan en worden nu volledig
desertproof bevonden.
Alhoewel ik er zelf het volste vertrouwen in had werd de Subaru in het
begin eerder spottend bekeken door de medechallengers, maar dwingt hij
nu het grootste respect af! Hopelijk mag de rest van de trip even
vlekkeloos verlopen.
Hier in Senegal worden we pas echt door het Afrika gevoel overwelmd: als we over zandpistes scheuren en door primitieve dorpjes rijden
tussen ezelskarren, geiten en kamelen; nagewuifd door
lachende mensen en achterna gelopen door bedelende kinderen.
De langdurige en moeizame grensovergangen nemen we er graag bij en kunnen de sfeer in het team zeker niet drukken. Voor de rest, blijft het genieten, vliegt de tijd voorbij, en krijgen
we het gevoel dat ons avontuur véél te snel voorbij zal zijn ...
Wij zitten momenteel in Senegal. Deze namiddag hebben we een uitstapje gemaakt naar de sloppenwijken van St. Louis.
Ik heb daarjuist de berichtjes gelezen van jullie allemaal ik was even ontroerd.
Met ons gaat alles prima!!
Aan iedereen vele groetjes, dikke kussen en veel leesplezier op de blog!
Christa hoe gaat het met ons poessie? en heel veel dank daarvoor.
14:35 (bericht van 624) Alles onder controle ! Lekke band hersteld,
alternator terug ok, olielek hersteld. Morgenvroeg vertrekken
naar Dakar (Lac Rose); daarna 1 dag rust om vervolgens richting Banjul
te rijden. We zitten nu aan 6500 km. Nogmaals dank aan de desertlions
voor de herstellingen aan de wagen . We zien het weer zitten!
[nvw] Persoonlijk denk ik dat Broos zich in zijn laatste sms-je van gisterenavond vergiste van aankomstplaats want dat zou betekent hebben dat ze in één ruk zouden doorgereden zijn naar Dakar gisteren. Bovenstaande bericht versterkt mijn veronderstelling want hoe kunnen onze leeuwen 624 geholpen hebben als ze al in Dakar zouden zijn en 624 nog moet vertrekken. Ik zal aan Broos vragen volgende keer eerst te sms-en en dan pas aan de pinten te beginnen
Het is nogmaals bewezen: de laatsten zullen de eersten zijn! Vanmiddag is ons welpje Bellinda vanaf Zaventem vertrokken naar Banjul. Aankomst is voorzien rond 19:00. Woensdag zal zij onze leeuwen en leeuwinnen opwachten in Banjul.
[Broos] Bij het verlaten van de auberge stop ik nachtwaker of beter het slaafje van de baas een polo toe in zijn originele verpakking. Zijn dankbaarheid is veel te groot in verhouding met het cadeau en hij wenst ons een goede reis toe.
Ons vertrek is wat later dan gepland door de formaliteiten die nog moeten gebeuren ivm met de achterblijvers. Door het feit dat Dimi er niet meer is krijg ik de gids op de convajeur stoel, Evelyne neemt plaats bij de Seat en de colonne trekt zich langzaam op gang. Blijkt de gids nu ook toevallig Dimi te noemen, hij blijkt een aangenamer gezelschap dan onze vorige gids Achmed.
Vele km's en kadavers verder verlaten we de hoofdweg om min of meer off-road te gaan via een weg binnendoor die meer golft dan de oceaan
bij stormweer, nog later verlaten we ook deze weg om via een nationaal park naar de grens te rijden. Deze weg gaat over een aarden dijk die gevaarlijke sleuven heeft die we met alle voorzichtigheid moeten kruisen, plotseling moet ik voorrang van links geven aan een varanne wel 2 meter lang best indrukwekkend, vogels van alle pluimage en vratenzwijnen met jongen krijgen we ook nog te zien, kortom gewoon prachtig. Aan de "uitgang" van het park moeten we weer in de buidel tasten normaal 10,- euro per auto, maar na wat aandringen kunnen we dat reduceren tot 5,- euro.
Een paar km verder aan de grenspost Diama aangekomen is het weer wachten geblazen, deze keer laat ik het onderhandelen aan de Cor over ..wachten en nog eens wachten het gezegde, ik heb tijd en mijnen baas geld is hier helaas niet van toepassing. We krijgen het gezelschap van een andere gids John, en hij geeft ons de raad om meteen ook het tweede kantoor aan te doen om tijd te winnen. Daar zijn ze waarachtig hun tijd vooruit want ze hebben er een pasportscanner en airco, ik hou mij zolang mogelijk op daar om de teams bij te staan om te vertalen, maar eigenlijk meer om van de luxe van de airco te profiteren, 32,- euro lichter en veel gezaag aan onze kop verlaten we Mauretanie; niet echt de place to be als je het mij vraagt!!!!!!!!
Voor de grens met Senegal moeten we nog een brug annex sluis over die door vijf verschillende overheden gerund worden: Mauretanie, Mali,
Senegal, Guineé Conakrie en Guineé Bissau, het kost ons 8,- euro om er gebruik van te maken, één van ons vlotste hindernissen zal later blijken.
De Senegalese grenspost bestaat uit drie "hindernissen" of beter vier; de meer dan opdringere kinderen meegerekend. Ik doe het voor de verandering eens helemaal alleen of bijna toch en alles gaat vlot ... De verzekering wordt afgehandeld door een iets oudere doch bevallige kleurrijke dame ze houdt zich op in de "taverne" waar we dan ook allen gretig naar de gekoelde frisdrank grijpen 28, euro kost het om de Rocky's te verzekeren. Op naar het volgende kantoor om de voertuigen in te klaren maar omdat die allen ouder zijn dan 5 jaar moet daar een tax op betaald worden van maar liefst 70,- euro blijkt later. Nog eens 10,- euro gemeente tax, en een kantoor verder nog eens 10,- per persoonStraks vragen ze nog geld voor de zon en de sterrenhemel. Een paar mensen blijken daar hun registratie doc's niet te hebben afgegeven en ondergetekende en Ives doen naamscontrole 't zijn toevallig allen Hollanders die het vergeten zijn!!!!!!!
Uiteindelijk vertrekken we richting St-Louis na heel lang oponthoud, één troost de wegen zijn beduidend beter onderhouden en in no time rijden we door de stad brug op brug af, ons eindpunt blijkt op een landtong te liggen. We moeten langs de openlucht "vismijn" waar een drukte jewelste heerst, de prauwen worden gelost op de primitieve kade en overgeladen in schamele vrachtwagens een paar ijsfabrieken zorgen voor de koeling . Bijna alles wordt met de hand gedaan jong en oud, man en vrouw, iedereen steekt de handen uit de mouwen.
Een groot contrast als we de poort in draaien van Camping/Hotel L'oceaan Dior een oase in deze oude koloniale stad. Een heuse strandbar met koud bier en lekker eten en naar Afrikaanse normen een heel degelijke overnachtingaccommodatie. Morgen rustdag, we hebben het verdiend dacht ik!!!!!!!
19:45: We staan aan de grens met Senegal! Die Mauretanieërs kunnen er wat van:
't gaat ons weer geld kosten. We zijn er bijna over; nu nog de Senegalezen overtuigen van onze goede bedoelingen ...
01:04: We zitten aan Lac Rose. Den drank vloeit rijkelijk en de diensterkes zijn knap; de sfeer is voortreffelijk
[nvw] Vandaag via Rosso naar de grensplaats Diama. De overnachting is op verzamelplaats
camping L' Ocean - Hotel Dior in Senegal. Surfend op het net vond ik onderstaande info over de tweedaagse verblijfplaats van onze challengers:
"Het was een chaotische, Afrikaanse, bedrijvigheid bij de tocht over de rivier van Rosso - Mauritanië naar Senegal. Tientallen mensen bieden hun diensten aan om je tegen een vergoeding te helpen. Militairen, politie en douane in onbestemde uniformen en kantoren maken deel uit van het 'overgangsritueel' in de hoop dat ook zij er een 'petit cadeau' aan overhouden. Er word op fluitjes geblazen, commando's uitgedeeld, aanwijzingen gegeven, handen geschut, over voetbal gepraat en wij proberen samen met onze vrienden een weg te vinden in deze kakofonie van geluiden en kleurrijke beelden.
Een jonge man krijgt van enkele omstanders een flink pak slaag omdat hij een oudere niet respectvol heeft
behandeld. Aan beide kanten van de rivier de Senegal staat men er op om de auto te wassen hetgeen wij vriendelijk doch resoluut weigeren. Ida en Danielle verdwijnen in smoezelige, huisjes die dienst doen als
kantoren voor de autoriteiten. Vrouwen worden nu eenmaal anders behandeld dan mannen. Georges en ik wachten, verplaatsen en beschermen de auto's tegen al te opdringerige belangstellenden.
Aangekomen op de camping L' Ocean op de Langue de Barbarie in St Louis is dan ook de eerst vraag van de reizigers na de begroeting: 'wat hebben jullie betaald en hoe lang duurde de grensovergang'. Sommige komen huilend aan en hun verdriet wordt vergroot als zij vernemen dat de beide grenzen en de overtocht ons slechts 23,50 Euro heeft gekost. Het record wordt gevestigd door een Japaner op de fiets die 2 Euro betaalde. Hij spreekt geen woord Engels of Frans of hij doet alsof. De meeste zijn tussen de 80 en 100 euro kwijt vooral aan de vele tussenpersonen die zich aanbieden.
Camping L' Ocean
De reputatie van camping L' Ocean - Hotel Dior was al vooraf bekend en onze verwachting werd geheel waargemaakt. Tien jaar geleden is Dior, de eigenaresse, begonnen om op smalle landtong 'Langue de Barbarie', als één van de eerste gestart met een camping-hotel. Inmiddels is het uitgegroeid tot een ontmoetingsplaats voor 'overlanders' van alle nationaliteiten. Mooi aangelegde tuinen, een gezellige bar, een sfeervol restaurant en charmant personeel zijn kenmerkend voor het terrein dat begrensd wordt door de Atlantische oceaan en de rivier de Senegal. De kapitein op dit schip is een kleine, slimme, Senegaleese met de voornaam Dior. Onze reisgenoten George en Danielle kennen haar al vanaf de start van het bedrijf.
Wij hebben besloten om hier net zo lang te blijven tot we weer op orde zijn met de auto, de website en met onszelf. Onze Franse vrienden zijn ondertussen vertrokken naar hun huis in de Cassamance en wij zullen hun
begin december gaan opzoeken. Nu wij hier al een paar dagen verblijven gaan wij ons steeds meer thuis voelen. Omringd door medereizigers, weerzien van eerder ontmoette overlanders, het personeel, het geluid van de oceaan, dat alles maakt camping L' Ocean een onvergetelijke plaats. Waypoint Camping L' Ocean: 15° 59. 84.4' N - 16° 58.
85.4' W"
[Broos] Op het strand van wachten we geduldig het eb af, ondertussen voeren we de bijna dagelijkse routine uit, controle van de voertuigen ed + deze keer de jerrycans in de tank overgieten om de resterende km te kunnen overbruggen. Sinds deze ochtend vroeg staan een 9-tal kinderen rond ons bivak in de hoop een cadeautje te kunnen versieren. Om de wanorde tegen te gaan nemen de gidsen de cadeautjes in ontvangst en verdelen ze in echte militaire rangorde, ze hebben allen een nummer gekregen en krijgen één voor één hun cadeautje toegestopt. Om ons te plezieren houden ze nog een kleine parade, in de pas gaan ze rond het bivak ... Dit stukje heb ik trouwens neergepend in het gezelschap van drie kleine kompanen nl :Mohammed 12, Sidi 11, Moulay 6.
De rit langs het strand is best spectaculair. Ives waagt zich meermaals over de vloedlijn en het water vliegt tot in de auto, we merken ook nog het kadaver op van een dolfijn; echt zonde van zo een mooi beest en we worden er eventjes stil van. Na heel wat km te hebben afgemaald moeten we helaas het strand verlaten aan een vissersdorp iets verder versperren rotsblokken in de branding ons de weg. Gemakkelijker gezegd dan gedaan want menig voertuig komt vast te zitten maar helpende handen genoeg. Eén van de Pinguïns presteert het om van op het dak van de auto snoep weg te gooien: de kinderen vertrappelen mekaar bijna en er wordt een stevig robbertje gevochten. Eén van de Zandhappers kan het niet meer aanzien en roep de Pinguïn tot de orde: dit zijn geen beesten die hun eten worden toegesmeten maar mensen en gelijk heeft ie; de Pinguïn stopt met begrip zijn goedbedoelde actie.
De rust keert terug in het dorp en wij zetten onze weg verder een paar honderd meter voor de grote weg naar Nouakchott op nota bene de laatste zandduin rijden de Buteekes hun carterpan kapot!!!!! Velen onder ons denken dat dit het einde is van de Buteekes hun reis, in het bijzonder zij zelf. De Alain's laten zich zo snel niet uit hun lood slaan en beginnen meteen aan de reparatie met de hulp van 2 componenten pasta aangeleverd door Ives en remreiniger van het team Maassluis, eventjes alles laten drogen, olie erop uit de reserve van de Desert Lions en klaar is kees. Ondertussen pompen de anderen hun banden bij en krijgen we gezelschap van een horde bedelende kinderen, één enkele persoon blijkt er eigenlijk al heel de reis weinig last van te hebben: eventjes de donkere ogen opensperren en met de gekende lichaamstaal druipen ze bang af. 't Is langs den ene kant niet om fier op te zijn maar best wel praktisch. t' Zal een gepeperde factuur worden als de reparaties zich zo blijven opstapelen voor de Buteekes en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
Op de hoofdweg naar Nouakchott passeren we vlot alle check points en aan Auberge Sahara aangekomen blijkt er niet genoeg slaapgelegenheid
te zijn voor alle teams, sommigen slapen in de auto op de parking en anderen logeren in Auberge Akwa waar we enkele pilsjes achterover slaan aan 3,30 de beest. Minder goed nieuws is dat één van de motards een paar gekneusde ribben heeft, de pijn blijkt niet te harden en na het ziekenhuis te hebben bezocht is de diagnose nog pijnlijker 5 dagen rust, hier stopt Paul van LBS zijn avontuur. Cor en co doen het nodige om hem te repatriëren.. Onzen Dimi heeft andere pijn, door geen enkele dokter te genezen en na lang treuzelen zal hij Paul bijstaan als begeleider om de vertalingen te doen en om voor de bagage te zorgen.Van barmhartigheid gesproken .!!!!!??????
We begeven ons s'avonds naar de betere buurt aan de (voormalige) Franse Ambassade en genieten er van een heerlijk avondmaal in een decor van decadentie naar Mauretaanse normen, ons gevoel is dus twee ledig. t' Is reeds middernacht en besluiten een taxi te nemen wat ons 400,- loeboeloes (we kunnen de naam van de plaatselijke valuta maar niet onthouden) kost. We laten de vriendelijke nachtwaker van de auberge ons nog een frisse pint brengen om de "emoties" door te spoelen en dan is het bedtijd.
In de Republiek Islamic Mauretanie RIM kortweg is alcohol uit den boze, dat hadden we aan de grens al gemerkt, openlijk is er dus nergens alcohol te verkrijgen dus weelt de zwarte markt tierig. Blijkt achteraf dat wij Rocky 1 en 2 de beste prijs in jaren hebben kunnen bedingen, ander teams betaalden bijna het dubbele!!!!
. Even
terugscrollen naar beneden of de betreffende reisdagen in
linkermarge hiernaast aanklikken.
!!!! Kura is wel terug een ganse
dag bij ons mogen vertoeven in het zwembad, het is tenslotte ook
haar vakantie! In de namiddag zijn we naar een apenbos
in Kololi geweest, de beesten komen uit je hand eten en kruipen
in je nek al stinken ... het is ne keer iets anders. 
.
, had er graag in
de auto gezeten, er bijgeweest !!!!! Had ook graag aan
iedereen ne knuffel gegeven, maar ze konden niet stoppen doordat
de politie hen begeleide,...spijtig , maar allé, ze hebben het
gehaald, ze zijn in 'The gambia'. Ongelooflijk wat ze
verwezenlijkt hebben, hoedje af en veel respect !!! 
:
we hebben echt staan ruzie maken met wel 6 chauffeurs om
een agreement te halen van wie mag ons voeren en
voor hoeveel dat mag kosten maar dan is ons Bellinda wel
klein maar niet op haar mondje gevallen hé 
. 
Voor de rest is alles Ok! 
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
en zeggen dat er aan onze auto's nog geen enkele sleutel is geweest!!!!
