Deze middag moesten we tijdig vertrekken richting Basècles voor de 6de wedstrijd van het Achro-criterium. Enerzijds omdat Basècles toch een kleine 60 km rijden is, anderzijds omdat de wedstrijd van start ging om 14u30 in plaats van 15u. Na het oppikken van Ignace Bekaert vertrokken we met veel gelach en gezever richting bestemming.
De heenreis verliep voorspoedig zodoende we rond 13u30 reeds aanwezig waren. Na het inschrijven en de wekelijkse begroetingen van menige loopcollega's doorstaan te hebben was ik klaar voor mijn opwarmingsronde samen met Steven Hocedez. Tijdens onze verkenning ervaardden we dat een matig windje lastig te verteren zou zijn. Niettegenstaande was de temperatuur best aangenaam te noemen want het zweet brak me letterlijk uit.
Enkele minuten voor 14u30 begaven we ons vlug naar de startlijn om toch maar een mooi plaatsje te bemachtigen in de voorste gelederen van het peleton. De man die ik vandaag graag wou kloppen was immer sympathieke Steven Hocedez maar aangezien hij ook goed op dreef is was dit geen sinecure. Alvorens van start te gaan was er nog een leuke anekdote enkele meters voor de startlijn. Een ouder koppel die vlakbij woonden hadden blijkbaar problemen met een overvolle beerput. Een heleboel menselijke resten, ook wel stront genoemd, kwam op de zijkant van de weg terecht. Het koppeltje behielp zich met schuurborstel als 2 bezetene om het goedje zo snel mogelijk bij het dichtstgelegen rioolputje te krijgen. De straat blonk achteraf wel maar de omliggende geur was niet te harden.
Ondertussen werd het startsignaal gegeven en pepte ik mezelf op om vandaag mijn vooringenomen ambities te bewerkstelligen. De eerste km klokte ik af op 3min.14sec. en zat ik in een kopgroepje met Steven, Demaret, Gruloos, Descamps en jonge snaak Lelong Raphael. Na anderhalve km versnelde Descamps waardoor er nu 3 koplopers waren. Ikzelf volgde op een 10-tal meter met Steven Hocedez. In die beginfase van de wedstrijd beukte Steven er stevig in. Na 2km passeerden we in 6min40sec. en de 3de km in 10min.10sec. waarbij we reeds een helling te verteren kregen.
Na die 3de km begon ik het echt moeilijk te krijgen om ontketende Steven nog te volgen. Even trachtte ik nog aan te klampen maar jammergenoeg moest ik lossen. Ik moest het nu alleen zien te klaren krijgen en daar had ik best wat moeite mee. Met een tegenwind en toch wel een mentale tik gekregen te hebben moest ik me zo vlug mogelijk herpakken of het wedstrijdje zou wel eens in mineur afgesloten worden. Rond km 4 kwamen het duo Bruno Mas en Cedric Cannoot me vergezellen.
Ondertussen was ik enigszins wat gerecupereerd en kon ik mijn wagentje aanpikken bij dit duo. Halfweg koers ondervond ik dat het terug een stuk beter ging want toen ik aan kop kwam ondervond ik dat mijn metgezellen het moeilijk kregen. Tijdens een zeer lange strook rechtdoor zag ik dat we stilaan naderden op Steven Hocedez. Ondertussen moest Bruno Mas een gaatje laten en was ik nu alleen met Cédric Cannoot. Wanneer hij op kop liep zag ik dat Steven terug afstand nam van ons. Ikzelf moest iets ondernemen wilde ik Steven alsnog kunnen kloppen.
Rond km 8 besloot ik dan maar alles op alles te zetten en demareerde weg van Cannoot. Nu kwam het erop aan om serieus door te vlammen tot ik bij meneer Hocedez kwam. Ik slaagde in mijn opzet en kon de aansluiting vinden met Steven rond km 9. Toen ik bij hem kwam moest ik wel effen op mijn plooien komen want mijn inhaalbeweging had serieus wat krachten gekost. Ondertussen zagen we dat nu ook Marc Descamps in ons vizier kwam maar de kloof was nog te groot om hem enigszins te verontrusten. Bij het ingaan van de laatste km versnelde ik wat om een kloofje te slaan met Steven. Dit lukte wel, al moet gezegd worden dat dit niet echt van een leien dakje verliep. Het kostte me heel wat moeite om een ijzersterke Steven achter mij te houden.
Uiteindelijk werd Nico Gruloos verdiend winnaar en Marc Descamps 2de. Als laatste mocht ikzelf de 3de podiumplaats invullen. Opdracht volbracht en uiteraard tevreden. Enig minpuntje misschien waren de tijden die niet spectaculair oogden. Was het toch de wind die vandaag enige spelbreker was of iets anders, ... daar heb ik het raden naar. Maar aangezien bij iedereen die tijden niet echt schitterend waren kan ik moeilijk de oorzaak bij mezelf zoeken uiteraard. Ondertussen blijven we gretig verder trainen en hopelijk zet mijn heropstanding zich door.
Deze middag richting Blicquy getrokken alwaar de 5de wedstrijd van het Achro-criterium doorging. Vandaag werd ik vergezeld door charmant gezelschap. Joost Dewaele, die deze voormiddag zo maar eens eventjes een duurloopje van 2u45min uit de benen geschud had, schonk mij het volledige vertrouwen zijn vrouw onder mijn hoede te nemen. Samen met Ulrike trok ik naar mijn thuisfront waar vaderlief en grootouders hun opwachting maakten. Groot was dus ook hun verwondering toen ik plotseling met een "andere vrouw" de veranda betrad.
Samen trokken we dus met z'n allen naar het nederige Blicquy, die een deelgemeente van Leuze bleek te zijn. Na vele landelijke wegen kwamen we omstreeks 14u op onze bestemming aan. Het viel terug op dat de Vlamingen allom present waren. Carlo Verleyen, Dieter Vandewalle en nog vele andere bekenden hadden ook hun pijlen gericht op deze leuke wedstrijd.
Na het afhalen van het borstnummer en nadat ik mijn loopplunje had aangetrokken, vertrok ik samen met Dieter Vandewalle en Claude Putman voor een opwarmingsronde van een kleine 5-tal kilometer. Aangezien het parcour vandaag redelijk vlak was, op een paar stroken na, wou ik vandaag mijn gemiddelde snelheid toch de hoogte injagen. Na een goeie trainingsweek van een goeie 100-tal km was het vertrouwen om te slagen in mijn opdracht vrij groot. Enig minpuntje was misschien toch wel de afstand die 12 km bedroeg.
Na enkele pittige versnellingen was ik er klaar voor en samen met 590 andere begenadigden zocht ik de startlijn op. Ik was vandaag van zinnens om onmiddellijk het spoor van Duvivier en Bruno Mas te volgen want ik wist dat zij op redelijke vlakke parcours vrij snel waren. Om 15u stipt werd er gestart en weg waren we...
Doordat de 1ste km lichtjes naar beneden ging werd er van bij de beginfase tamelijk vlug doorgevlamd. Bij passage van die 1ste km klokte ik af op 3min14sec. en liep toen omstreeks de 15de positie. Rond km 2 passeerde ik Carlo Verleyen die klaarblijkelijk een vliegende start had genomen. Er begon zich nu toch stillaan een kompacte groep te vormen van een 10-tal man. Voor ons liep een groepje met kleppers als Loquet, Demaret en Dieter Vandewalle. Zij zouden voor de overwinning strijdden. De achtervolgende groep waar ik dus bij zat was ook goed vertegenwoordig met de voornaamste mannen als Descamps, Vanlede, Cannoot en natuurlijk Duvivier en Bruno Mas.
Rond km 3 plaatste Descamps een versnelling waardoor onze groep compleet uiteen gereten werd. Descamps en Lelong Raphaël liepen nu enkele meters voorop gevolgd door mezelf en natuurlijk het duo Duvivier-Mas. Achter ons werd een kloof geslagen. Om die mannen niet meer te laten terugkomen hadden Duvivier, Bruno Mas en mezelf een fantastische verstandhouding om telkens afwissellend een hondertal meter kopwerk te verrichtten. Dit werkte voortreffelijk want hoe verder de wedstrijd vorderde hoe groter het kloofje werd. Rond km 10 wist ik dus ook dat ik vandaag zeker een top10 plaats te pakken zou hebben.
Ondertussen werd Loquet winnaar van de dag en Dieter Vandewalle, terug uit rustperiode, verdienstelijk tweede. Tussen ons drieën gingen we opmaken wie beslag kon leggen op de 6de stek. Bij het ingaan van de laatste km besloot ik mij achteraan schuil te houden om nog enigszins mee te dingen naar die 6de plaats. We bleven samen en alles bleef rustig tot de laatste 400 meter. Veel eerder vertrekken zou zelfmoord geweest zijn aangezien we toch wel aan elkaar gewaagd waren. Bovendien werd de weg steeds steiller richting aankomst dus enige terughoudendheid was wel nodig.
De eerste die de knuppel in het hoendehok gooide was Duvivier. Ikzelf kon zijn zog net volgen maar het was Bruno Mas die ijzersterk remonteerde en een kloof kon slaan. Hij werd dus verdiend 6de. Ondertussen bleef ik op enkele meter van Duvivier strandden maar had de benen niet meer om over hem heen te gaan. Sprint verloren van mijn metgezellen en dus als 8ste over de eindmeet.
Dat ik het vandaag niet kon afmaken in een sprint zal wel te maken hebben met het gebrek aan te weinig interval. Niettegenstaande was ik zeer tevreden met mijn prestatie want voor het eerst dit jaar kon ik de kaap van 17km/u overschrijdden. Met een gemiddelde snelheid van 3min.28sec./km wordt de wederopstanding stillaan een feit. Ik heb er goeie hoop op dat ik tegen 17 april reeds kan beschikken over een tamelijk goeie form. Want dan staat de halve marathon van Velaines op het programma. Een eerste waardemeter voor wie meedingt naar het hoogste schavotje van het Achro-criterium.
Zaterdag had ik enigszins familiale verplichtingen aangezien ik aanwezig moest zijn op een verjaardagsfeestje. Aangezien het feestje doorging bij de Waalse kant van de familie was ik amper een boogscheut verwijderd van Kain alwaar de 4de manche van het Achro-criterium doorging. Dit was een goed excuus om er effe van onder te muizen om deel te nemen aan deze wedstrijd. Blijkbaar een goed excuus want iedereen maalde er niet om, zelfs vrouwlief niet. En dit laatstgenoemde is wel het doorslaggevende argument, nietwaar?
Desondanks stond ik omstreeks 14u paraat in het vredige Kain om hopelijk terug te bevestigen dat we op goede weg zijn. Het parcour valt niet te onderschatten maar toch kon ik er de voorbije edities voortreffelijk voor de dag komen. Twee jaar terug werd ik er 3de in een verloren sprint met Dieter Vandewalle in een tijd van 34min19sec.
Meneer Dewaele was ook present en toen ik hem dit meedeelde klonk dit als muziek in de oren om deze tijd te breken. Met een teveel aan zelvertrouwen van mijnentwege beloofde ik hem een fles champagne indien hij deze toch wel scherpe tijd kon breken. Met de goeie form die meneer Dewaele momenteel bezit zou ik wel eens de dupe kunnen worden van mijn groot bakkes.
Wat mij betreft was het vooral ervoor te zorgen dat ik terug iets beter presteerde als de week ervoor. Een stijgende conditiecurve kunnen voorleggen is altijd goed voor het vertrouwen als je begrijpt wat ik bedoel. Ook werkcollega Johan Descheemaecker was aanwezig om eens kennis te maken met de flanken van de Mont St.-Haubert. Over hem moest ik me vandaag ook geen zorgen maken want in zijn huidige conditie is hij nog veel te sterk voor mij.
Om 15u werd het peleton wederom op gang geschoten. Met meer dan 600 genadigden kon men weeral van een groot succes spreken. Onmiddellijk na de start besloot ik direct het zog te volgen van Duvivier en Mas Bruno. Vorige week moest ik na 7 km lossen van die mannen dus vandaag hopelijk mee tot het einde. De eerste kilometers kon ik me goed schuilhouden in een achtervolgend groepje samen met Colle, Timperman, Duvivier en Mas Bruno. Dit schuilhouden was wel nodig want de eerste 4 km van de wedstrijd stond een vennijnige noordooster pal op kop te blazen.
Tijdens een moeilijk stuk te belopen passage begon ons groepje uiteen te vallen. Bij doortocht rond km 5 waren we nog met z'n 3. Samen met Duvivier en Mas kon ik beginnen aan een lange afdaling. De wedstrijd vorderde en alles verliep vlot. Kon gemakkellijk mijn 2 kompanen volgen en wist dat ik met hen naar de meet zou gaan.
Door een versnelling van Duvivier rond km 9 moest onzen Bruno Mas een gaatje laten. Ook ik had het even moeilijk maar kon toch nog de aansluiting vinden bij Duvivier. Jammergenoeg kwam ik in een lange eindsprint iets tekort om schooldirecteur Duvivier te kloppen. Tevreden en voldaan kwam ik als 10de over de meet.
Achteraf was ik uiteraard happy dat ik vandaag vlotjes meekon met die mannen. Drie weken geleden was zoiets nog ondenkbaar. Langzaam maar zeker probeer ik de kloof te dichten op de mannen die vandaag streden voor de overwinning. Joost Dewaele werd knap 2de en Johan Descheemaecker zeer verdienstelijk 3de. Of Joost de champagne mocht laten klinken kunnen jullie wel opmaken aan de uitslag hieronder en mijn vermelde tijd, 2 jaar geleden.
Groetjes en tot de volgende. (Merci fam.Putman voor de foto)
Résultats de "JOGGING DE L INSTITUT LIBRE DES METIERS"
Deze middag begaf ik me voor de 3de achro-wedstrijd van het seizoen richting Bury. Normaalgezien zou ik er alleen naar toe gaan maar enkele dagen geleden kreeg ik te horen dat ook Carlo Verleyen richting Bury zou trekken. Dus zijn we deze middag samen vertrokken voor hopelijk een goeie wedstrijd. De heenreis verliep vlot alhoewel we toch eventjes gehinderd werden door een wielerwedstrijd voor vrouwen. Na de passage van het wonderlijke schoon en na alles goed gekeurd te hebben vanuit de wagen konden we onze weg verder zetten.
Ondanks het kleine oponthoud kwamen we mooi op tijd aan in het landelijke dorpje Bury. Vele deelnemers waren reeds aanwezig waaronder enkele Vlaamse bekenden zoals der zijnde: Bekaert, Serroen, Hocedez, Putman, Vanlede ... kortom een serieuze Vlaamse delegatie was weer present bij onze Waalse vrienden.
Na het afhalen van ons borstnummer werd het stilaan tijd om de beentjes wat los te gooien tijdens de opwarmingsronde. De zwaarste tegenstander van vandaag zou wel eens de wind kunen worden die hier in Bury aardig doorblies over de vele velden en akkers. Ikzelf voelde me tijdens de opwarming tamelijk desondanks ik me vandaag niet echt kon oppeppen om terug het vol gas open te gooien. Zoals vorige weken wilde ik terug behouden starten om nadien stelselmatig op te schuiven naar de voorste gelederen.
Omstreeks 15u schoten we met zen allen uit de startblokken. Ikzelf startte behouden en haalde na een 200m Ignace Bekaert in. Ondertussen zag ik dat Carlo Verleyen al een serieuze voorsprong had dus besloot ik om meteen het tempo te verhogen. Ook Nico Serroen was behouden gestart (eveneens na blessureleed) en zat in het groepje waar Carlo Verleyen bij zat. Anderen waren Duvivier, Mas, Cannoot, Huyghe en Phelizon. Ik wilde die mannen niet zomaar laten gaan en besloot de kloof op hen te dichten.
Rond km 2 slaagde ik in mijn opdracht en kwam aansluiten bij dit mooie groepje. Tijdens een pittig klimmetje in de 3de km moest Carlo Verleyen een kloofje laten. Ikzelf had het toen ook effen moeilijk maar ik kon standhouden. Gellukkig maar want vanaf die 3de km was het pal tegen wind en kon ik toch enige beschutting zoeken in het groepje. Nu kwam het erop aan om zo lang mogelijk stand te houden en mee te gaan met Duvivier, Mas, Cannoot, Huyghe en Phelizon.
Alles liep vrij aardig tot km 7. Net zoals vorige week begon ik het terug moeilijk te krijgen en moest ik lossen. Maar ik kon beter standhouden en met Phelizon die eveneens gelost was uit het groepje had ik een goeie kompaan om de wedstrijd uit te maken. Toen Phelizon rond de 9de km versnelde kon ik hem van geen antwoord dienen en moest hem laten gaan. Niettegenstaande liep ik als 12de over de streep en was daarmee tevreden. Ook al omdat ik vandaag 6sec. per km sneller liep als vorige week wat betekent dat het huidige formpeil in stijgende lijn is.
De komende weken proberen we verder te doen zoals we bezig zijn en hopelijk rendeert dit naarmate het seizoen vordert. Aan allen een fijn weekend gewenst en tot de volgende in Kain.
Deze morgen stond er terug een Achro-wedstrijd op het programma. De wedstrijd bracht ons naar het landelijke Herseaux alwaar er 10 km moest gelopen worden. Vorige week heb ik toch tamelijk deftig getraind dus wou ik eigenlijk wel eens zien of het vandaag reeds zijn vruchten zou afwerpen. Aangekomen in Herseaux mocht ik al meteen Dieter Vandewalle verwelkomen, meteen een groot favoriet voor de eindzege. Even later zag ik plots verschillende grote namen waaronder meneer Dewaele, Descheemaecker, Serroen en ene Mathijs Casteele.
Niet dat ik me erg zorgen maakte want tenslotte kost het me reeds moeite om mee te kunnen met die mannen als ik in topform ben. Vandaag waren mijn concurrenten eerder atleten die vorige week in Velaines enkele plaatsen voor mij waren. Met Felix Timperman en Bruno Mas wou ik vandaag toch wel wedijveren en misschien achter mij laten.
Na het aantrekken van onze looptenue waren we klaar om te beginnen aan een flinke opwarmingsronde van een 5-tal kilometer. Dit was wel nodig want met een matige wind was het toch weer frisjes te noemen. Bij de opwarming voelde ik me tamelijk goed en zag het voor vandaag best wel zitten. Ik wou vandaag eveneens niet te snel van start gaan om zo geleidelijk aan terug op te schuiven. Even voor 10 stonden we terug met een kleine 600 genadigden aan de start, wachtende op het startsignaal.
Van bij de start werd er door de favorieten serieus doorgevlamd. Ik trachtte niet te hard van stapel te lopen maar passeerde die 1ste km toch in 3min20sec. Ik zat in een confortabel groepje en bleef er ook bij aanvang van de wedstrijd zitten. Bij een beklimming rond km 2 zag ik Dany Duvivier voor me uitlopen en zag dat we met ons groepje op hem naderden. Ik voelde me op dit moment vrij goed en besloot de kloof op eerstgenoemde te dichten. Dit lukte tijdens een afdaling vrij aardig zodat ik rond km 3 bij hem kon aansluiten.
Door de tegenwind besloot ik wat in zijn zog te gaan lopen want ik wou toch zo lang mogelijk bij hem blijven. Met hem samen naar de meet gaan zou voor mij meer dan een succes geweest zijn vandaag. Rond km 5 zat ik nog steeds bij Duvivier en zag tientallen meter voor ons Bjorn Desmet lopen. Een motivatie te meer natuurlijk om zolang bij onzen Duvivier te blijven want zo wist ik dat we Smetse gingen oprapen. Mijn gedachte bleek zich ook daadwerkelijk te voltrekken rond km 7.
Rond km 7 dichtte ik de kloof met Bjorn Desmet. Innerlijk geluk kwam naar boven maar jammergenoeg begonnen de benen langzaam tegen te sputteren. Mijn aansluiting op Bjorn Desmet werd eveneens mijn ondergang in deze wedstrijd. Na een kleine tempoversnelling werd ik onmiddellijk uit het groepje gejakkerd. Ik trachtte nog enigszins de meubelen te redden maar kon niet verhinderen dat ik in de laatste 3 kilometer nog gegrepen werd door jawel, Felix Timperman en Bruno Mas. Moegestreden en met toch wel serieus verzuurde benen kwam ik als 18de over de meet.
Achteraf bekeken een wedstrijd met 2 gezichten. Alles verliep relatief vlot tot km 7 om nadien kompleet de mist in te gaan. Dit zal waarschijnlijk te wijten zijn door gebrek aan snelheidstrainingen momenteel. We weten wat gedaan de komende weken. Ook nog een proficiat aan Joost Dewaele en Johan Descheemaecker die toch mooi 3de en 4de werden. Voorlopig kan ik daar alleen van dromen. Ondertussen trainen we gewoon verder en hopelijk komt er binnenkort enige progressie.
Delombaerde heeft gesproken. Aan allen een fijne werkweek gewenst. Hieronder den uitslag.
Eindelijk zijn we weer vertrokken voor een wekelijks onderhoud van dit blogske. Het Achro-criterium werd deze namiddag op gang geschoten in het nederige Velaines. Deze namiddag samen met vaderlief vertrokken om omstreeks 14u te arriveren. Het was reeds zoeken om mijn wagentje geparkeerd te krijgen. De opkomst zou weer overdonderend zijn.
Nochthans waren de weersomstandigheden niet om over naar huis te schrijven. Koning winter is nu reeds ruime tijd aanwezig in ons kikkerlandje dat het me toch stilaan begint te irriteren. Vandaag was het niet anders. Grijze lucht met af en toe wat licht gevlok maakten het winterse plaatje compleet. Niettegenstaande was het terug een blij weerzien met alle andere atleten en kennissen. En daarvoor doen we het tenslotte ook hé?
Er moest natuurlijk ook gelopen worden vandaag. De eerste test laat ons maar zeggen om te zien hoe het met de huidige conditie gesteld was. Ik maakte mij reeds niet te veel illussie's en hoopte vandaag boven de 15 km/u te kunnen lopen op deze omloop. Het plan was om zeker bij de start mee te gaan met Ignace Bekaert en te zien waar het schip zou strandden. Het had geen zin om mee te gaan met de normaal geziene concurrenten. Daar is het tot op heden nog veel te vroeg voor.
Omstreeks 15u werd de start gegeven en met zomaar liefst 565 deelnemers schoot het peleton in gang. Zoals reeds vermeld startte ik samen met Ignace Bekaert om toch zeker in het begin niet te forceren. Die eerste kilometers voelden goed aan zodat ik reeds rond km 2 Bekaert ter plaatse liet. Door het gelijkmatige tempo die ik ontwikkelde kon ik steeds meerdere plaatsen opschuiven in het peleton. Rond km 4 zat er een aardig klimmetje in die ik tot mijn verbazing eigenlijk goed doorkwam.
Ik bleef mijn tempo aanhouden samen met nog een andere kompaan. Rond km 5 haalde ik Vanlede in die het vandaag rustig aan deed. Zonder enige verzwakking kon ik nog steeds mijn tempo aanhouden. Omstreeks km 7 had ik Mayko Viaene in het vizier en besloot iets sneller te gaan lopen tot ik de kloof op hem gedicht had. Moest wel even temporiseren maar na even uitgerust te hebben kon ik terug mijn zelfde onderhoudend tempo bepalen.
Bij het ingaan van de laatste kilometer kwam Vanlede terug bij mij, om mij nadien ter plaatse te laten. De laatste honderden meter begon ik het toch stillaan te voelen dat het beste er vanaf was. Een aanstormende Viaene kon ik nog juist achter mij houden. Met een voldaan gevoel bolde ik als 17de over de streep in een tijd van 38min.28sec. (16,1 km/u). Uiteraard was ik toch tevreden vandaag met mijn "bescheiden" succesje. Had op voorhand niet gedacht dat ik het reeds in de benen had.
De komende weken verwacht ik van mezelf dat het beter en beter zou gaan. Laat ons hopen. Wat me ook tevreden stemde was dat ik nergens meer last van heb waardoor ik nu toch definitief mijn blessure als verleden tijd mag gaan beschouwen. Volgende week zondag staat Herseaux op het programma en zo zijn we er weer definitief aan begonnen.
Zoals in de titel reeds vermeld: "we zijn er terug aan begonnen". De voorbije 2 weken reeds 5x per week rustig kunnen trainen. De blessure is achter de rug dus we kunnen er weer vol tegenaan. Daarom reeds besloten dat ik zaterdag aanstaande reeds aan de start zal staan in Velaines. Het resultaat zal wel tegenvallen maar ik moet ergens beginnen hé.
Halverwege februari zal ik terug iedere woensdag te vinden zijn op de piste in Zwevegem alwaar we ons kunnen richten op het opdrijven van de huidige snelheid. Die valt inderdaad serieus tegen voor de moment. Niettegenstaande ben ik dit weekeinde samen met goeie vriend Wouter Deconinck richting Bokor in Deerlijk getrokken alwaar we 1u15min de aanwezige loopbanden serieus hebben belast.
Daarbij hebben we 3 sessies gedaan om telkens 5 min aan 16km/u te lopen, wat tot mijn verbazing aardig lukte. De komende weken zal ik nog eens moeten uitkijken achter een paar nieuwe wedstrijdschoenen. Mijn vorige paar bleken een maatje te licht voor mij waardoor ik mijn scheenbeenvliesontsteking heb opgelopen. Ondertussen maal ik mijn wedstrijdjes wel af met mijn huidige trainingsschoenen.
Hopelijk veel bekend volk komende zaterdag. Voor diegenen die me echt nog eens op mijn muil willen geven tijdens de wedstrijd is't de moment. Hopelijk kan ik de komende weken dan revancheren.
Vorige woensdag na mijn consultatie bij dokter Termote was ik eindelijk opgelucht. Volgens de echografie was er van een beenvliesontsteking niets meer te bespeuren waardoor ik nu definitief groen licht kreeg om te terug te gaan trainen. Na 3 maanden is er eindelijk licht aan het einde van de tunnel. Bij dit schrijven zijn we nu reeds een week verder en heb ik sindsdien alle dagen de loopschoenen aangetrokken.
Voorlopig hou ik het nog op een uurtje lopen en momenteel lukt dit vrij aardig. Daarmee wil ik zeggen dat ik volledig pijvrij ben want wat de conditie betreft is het uit een ander vaatje tappen. De komende periode staat dus ook in teken om die conditie dusdanig op te krikken. Momenteel heb ik het parcours uitgekozen die zich rond de voetbalpleinen van Anzegem aftekend. De ondergrond is bestaande uit boomschors, wat voor mij nu de ideale ondergrond is om mijn beginnende trainingen op te voeren.
Als er geen kink meer in de kabel loopt start ik in Velaines halfweg februari voor een eerste loopwedstrijdje, op mijn huidig niveau uiteraard. Hopelijk kan ik na enkele maanden terug wat grote jongens een beetje het vuur aan hun schenen leggen.
Hallo luitjes. 't Is weeral eventjes geleden dat ik nog wat nieuws neergepoot heb op dees blogske dus bij deze. De maand januari is gekend bij menige atleten als een relatief rustige periode dus is het wel te begrijpen dat het relatief rustig is in bloggerland. Wat me zelf betreft moet ik eerlijk bekennen dat ik de laatste tijd maar wat aanmodder. Enerzijds de koude en gladde wegen die me binnenhouden en anderzijds die vervelende blessure die me nog steeds niet toelaat vollop te trainen.
Nochthans moet ik bekennen dat ik tijdens mijn weinige looptochtjes nog weinig hinder ondervindt van mijn blessure. Toch heb ik na de training nog steeds het gevoel dat nog niet alles geheeld is. Het gaat hem hier nog om een pijnlijk drukpunt ter hoogte van het scheenbeen. En juist op dat punt is alle misérie begonnen, daar ben ik nu wel zeker van.
Woensdagavond ga ik nogmaals op consultatie bij dr. Termote. Daar zal ik wel te horen krijgen of ik wel of niet mag beginnen om de kilometers op te drijven. Dit begint stilaan nodig te worden want met de conditie is het slecht gesteld. Mezelf kennende zal dit toch serieus wat tijd vragen om terug enig niveau te krijgen. Moet ik echter nog langer rusten dan zal ik mij daar zonder slag of stoot bij neerleggen.
Als ik nu 3 of 4 maanden stil lig maakt nu toch geen kloten meer uit. We zien wel. Als ik niet kan lopen dan doe ik gewoonweg niks want alternatieve sporten zijn echt aan mij niet besteed. Ondertussen kan ik me wel bezighouden aan het inrichten van een nieuwe slaapkamer voor Delombaerde junior die in de maand mei haar opwachting maakt. En af en toe wordt er ook wel nog een veldritcrosske meegepikt natuurlijk (zie foto). Blijkbaar zijn er nog andere bekende lopers die mijn zelfde intresse delen. Groetjes en tot over enkele dagen met het verdict voor de komende periode.
't Is triestig den laatsten tijd op mijn blogske waarvoor mijn welgemeende excuses. Anderzijds is dit wel te wijten aan mijn kutblessuurke die me nu reeds een 2-tal maanden parten speelt. Ondanks ik dit jaar in mineur moeten eindigen heb, was ik toch wel tevreden over mijn seizoen. Met 7 behaalde overwinningen kan ik niet anders dan blij zijn natuurlijk. Om nog maar te zwijgen over het aantal ereplaatsen.
Mijn mooiste overwinning dit jaar was toch wel de zware wedstrijd in Wodecq waar ik menig concurrentie halfweg koers achterwege liet. Toen was het echt kicken om een "challenge-wedstrijd" van het achro-criterium naar mijn hand te kunnen zetten. Ook in de "Run for fun" beleefde ik gloriemomenten alwaar ik meneer Dewaele Joost in de laatste kilometer achterwege liet. Kan er eigenlijk nog steeds van genieten als ik eraan terugdenk.
Op een derde plaats denk ik ook aan mijn overwinning die ik behaalde in Vichte (schaliënhofloop). Te duchten tegenstander was toen Pedro Dujardin die ik toen uiteindelijk verschalkte in de laatste honderden meters. Een bevochten overwinning die achteraf zeer zoet smaakte. Jammergenoeg ligt Pedro net als ik reeds geruime tijd in de lappenmand (kwetsure buikspieren). Bij deze wens ik hem een zeer spoedig herstel toe.
Aangezien Delombaerde een man van uitersten is , waren er ook wedstrijden die een desastreus gevolg kenden. Op die eerste plaats is er ongetwijfeld de 20 km van Velaines alwaar ik na 1 km stikkapot was. In plaats van op te geven vond ik het toen nodig om de wedstrijd als een ware calvarietocht uit te lopen. Plus jamais!!!! Ook in "Dwars door Geluwe" kende ik een echte off-day alwaar ik iedere ronde wegdeemsterde naar de buik van het peleton.
Dit waren voor mij de momenten die als het jaar 2009 in mijn geheugen gegrifd staan. Waarschijnlijk ben ik er nog wel enkele vergeten. Ondertussen naderen we met rasse schreden het nieuwe jaar 2010. Hopelijk kan ik in januari stillaan terug wat beginnen trainen. 'k Ben wel van plan om zeer rustig op te bouwen want ik wil in geen geval terug hervallen. Als ik nu 2 of 3 maand stil lig maakt me eigenlijk geen fluit meer uit. Er zal toch vanaf nul weer moeten heropgebouwd worden.
Hopelijk kan ik in 2010 nog iets presteren in de zomermaanden en het najaar. We zullen zien, want met de geboorte van een 2de dochter (yes, it's a girl again) die gepland is in mei, staat mij een druk jaar te wachten. Aan allen wens ik een fantastisch eindejaar toe en een hele goeie gezondheid in 2010. Ten slotte is dit toch wel het belangrijkste. See you next year.
De voorbije 14 dagen ben ik stillaan terug wat beginnen lopen. Mijn blessure was reeds veel verbeterd en kreeg dus ook het groen licht van de sportarts om terug de loopschoenen aan te trekken. Tijdens die enkele trainingen die ik reeds achter de rug heb kon ik tamelijk pijnvrij lopen maar toch had ik het gevoel dat de blessure nog niet helemaal geheeld was.
Deze week had ik reeds 2x gelopen (zeer rustig) en toen contateerde ik dat er echt nog iets sluimerde in mijn linkeronderbeen. Heb dan maar het zekere voor het onzekere genomen en meteen gestopt met lopen. Vervolgens terug een afspraak met dr. Termote waarbij ik gisterenavond (vrijdag) op consultatie mocht gaan. Er werd vastgesteld dat er nog steeds op een bepaald punt een klein beetje ontstekingsvocht aanwezig was vlak tegen mijn scheenbeen.
Erg was het niet maar toch voldoende om mij nog steeds uit roulatie te houden. Hij adviseerde mij nog een dagje of 10 te rusten wat ik dus ook zeker en vast van plan ben. Ik denk er zelfs over na om dit jaar de loopschoenen niet eens meer aan te trekken. Zo kunnen we het nieuwe jaar dan misschiens inzetten met een propere lei.
'k Ben er mij nu toch wel van bewust dat scheenbeenvliesontsteking toch wel een smerige blessure is. 'k Moet zeggen toen ik over 3 jaar in het gips moest van mijn stressfractuur was ik er nadien wel meteen vanaf. Het voordeel is nu wel dat ik me berust heb in het feit dat ik dit jaar toch wel een degelijk seizoen achter de rug heb en dat ik niet meer hoef te presteren. Desondanks doet het me wel pijn dat ik de kerstcorrida in Deerlijk zal moeten missen.
Aan allen die deze wedstrijd lopen wens ik eveneens een prachtprestatie toe. In ieder geval zal ik zeker aanwezig zijn om te supporteren. Linksboven nog een fotootje van hoe ik den laatsten tijd de loopwedstrijden beleef. Klik om te vergroten.
Ik had mezelf voorgenomen tijdens mijn rustperiode (blessure) mijn blogske niet te verwaarlozen maar dat is niet zo vanzelfsprekend. Vorige week terug de loopschoenen aangetrokken maar daar is jammergenoeg ook alles over gezegd. Deze week heb ik slechts 3x een klein uurtje gelopen. Mijn condititeverval heeft nu toch echt een forse duik gemaakt en ik moet zeggen dat het me vorige week ontbrak aan de nodige motivatie om te trainen.
Veel zal wel met het slechte weer te maken hebben van de voorbije dagen. Ben nu wel van plan om vanaf morgen (maandag dus) weer te gaan trainen als vanouds want dit begint nu toch stilletjesaan tijd aan het worden. Tijdens deze looploze periode ben ik er wel achter gekomen dat hoe langer het duurt hoe meer ik het me ontzie om er terug aan te beginnen. Ik spreek nu wel over mezelf natuurlijk.
Niettegenstaande beginnen we er volgende week vol goeie moed tegenaan en hopelijk zijn we nu eindelijk verlost van alle pijntjes en kwaaltjes. Ik heb namelijk nog serieus wat ambitie voor volgend jaar.
Na een goeie 3 weken gedwongen rust, werd het tijd om eens te testen hoe het met de blessure gesteld was. Ik voelde geen pijn meer en besloot vorige donderdag een 40tal minuten te gaan lopen in het Beukenhof. Alles verliep vrij goed en voelde quasi geen pijn. Daags nadien eveneens een 40-tal minuten. Zaterdag eigenlijk geen tijd gehad maar zondagvoormiddag was goed voor een uurke vrij confortabel lopen.
Deze avond werd er een klein uurtje gelopen in Waregem om vervolgens direct erna op consultatie te gaan bij dr. Termote. Die stelde vast dat mijn blessure zo goed als over is, buiten nog een beetje ontstekingsvocht ter hoogte van mijn scheenbeen. Aangezien dit blijkbaar te verwaarlozen is en nu uit zichzelf moet genezen mag ik dus blijven doortrainen.
Ben wel blij natuurlijk maar toch nog steeds wat achterdochtig uit schrik voor herval. Hopelijk betert dit gaandeweg zodat ik komende weken stillaan weer onder stoom kan komen. Groetjes Delombaerde
Hallo luitjes. We zijn nu ondertussen 2 weken loopvrij en begin het precies al gewoon te worden. Die eerste week was het hard om het lopen te moeten staken, maar nu ben ik het "niet trainen" stilaan gewoon. Natuurlijk ben ik nog gebrand om zo gauw mogelijk de schoenen aan te trekken maar ik doe er met alle plezier nog een weekje bij.
Nochthans gaat het met mijn vervelende scheenbeenvliesontsteking de goeie kant uit. Sinds enkele dagen is de pijn volledig verdwenen. Ik denk zelfs dat ik stilaan terug zou kunnen herbeginnen maar daar wacht ik dus nog een weekje mee. Ik wil het risico niet lopen dat ik zou hervallen. Toch zit de vrees erin dat ik weer pijn krijg als ik mijn trainingen terug herneem. We zien wel.
Ondertussen ook wel eens nagedacht om mij een paar kompressiekousen aan te schaffen. Reeds veel positieve verhalen gehoord over het nut ervan en de voordelen die men ervan ondervindt. Het zal wel geen zicht zijn om mij te zien rondhossen met kousjes tot kniehoogte opgetrokken, maar als het van vervelende blessures komaf maakt wil ik gerust in de geldbeugel tasten om mij zo'n paar kousjes aan te schaffen.
Bij deze wens ik jullie reeds allen een fijn weekeinde toe en tot gauw. Groetjes Delombaerde
Dus deze middag met toch wel een bang hartje richting dokter Termote getrokken om eindelijk de juiste diagnose te krijgen i.v.m mijn scheenbeen. Groot was onze verwondering dat er geen stressfractuur werd vastgesteld. (Joepie). Blijkbaar was ik er op tijd bij zodat ik niet in het gips hoef. Daarentegen heb ik wel een beenvliesontsteking opgelopen die met de nodige rust geleidelijk moet helen.
De komende 2 weken wordt dus nog niet gelopen. Als nadien de pijn volledig verdwenen is zou ik rustig aan het lopen weer mogen hernemen. Hopelijk is het ergste kwaad nu geleden zodat ik in december de loopschoenen weer mag aantrekken. En wees gerust, ik ben gebrand om mijn huidige plaats weer in te nemen. Groetjes.
Maandagvoormiddag heb ik een botscan in het ziekenhuis van Oudenaarde ondergaan. Heb nadien de foto's meegekregen. 'k Dacht natuurlijk dat ik mijn eigen diagnose zou kunnen stellen maar ik snapte er jammergenoeg geen sikkepit van. Donderdagmiddag omstreeks 11u30 ga ik dan op consultatie bij dr. Termote voor de beslissende diagnose. Wat het geworden is, wil ik u graag morgenavond mededelen op mijnen blog. Ondertussen ben ik reeds 8 dagen gestopt met lopen en heb niet de indruk dat mijn scheenbeen veel verbetert is. Live sucks bij momenten maar we slaan er ons wel door. Onkruid vergaat niet. Groetjes.
Hallo luitjes. Sommigen hebben het misschien reeds vernomen via facebook dat ikzelf in slechte papieren zit. Sinds een paar dagen voor de cross der jongeren in Waregem kreeg ik stillaan het gevoel dat er iets niet pluis was aan mijn linkerscheenbeen. Ik kon eigenlijk tamelijk pijnvrij lopen maar vooral na de training begon ik stillaan toch last te krijgen.
Deze week echter ging het van kwaad naar erger. Maandag reeds begon ik stillaan lichte pijnscheuten te voelen telkens als ik mijn aangedane linkerbeen op de grond afzette. Algauw besloot ik een afspraak te arrangeren met dr. Termote en vorige woensdagavond was ik reeds bij hem voor consultatie. Het merkte vooral een zeer pijnlijk drukpunt zo'n 10 cm onder de knie en vermoedde reeds een stressfraktuur.
Ter bevestiging wordt morgenvoormiddag een botscan genomen. Indien deze positief is (waar ik vrij zeker van ben) wordt mijnen poot voor 3 weken in het gips gestoken. Life sucks maar het is nu éénmaal zo. Bij mijn vorige stressfraktuur merkte ik ook dat gips de genezing veel vlugger bewerkstelligt. 'k Moet zeggen dat ik er toch effkes niet goed van geweest bent. De rest van dit jaar zullen er dan ook geen wedstrijden meer gelopen worden. Als alles goed gaat zoals vorige keer zou ik medio december de trainingen kunnen hervatten. Dit wordt een lange terugweg om mijn huidig niveau terug te halen, daar ben ik nu al zeker van.
Om deze periode te overbruggen zal ik wel af en toe iets neerschrijven op mijnen blog hoe het er aan toe gaat ten huize Delombaerde. Tot schrijfs en i'll be back.
Aangezien ik dit Allerheiligenweekend niet echt een wegwedstrijd gepland had besloot ik deze week in een zotte bui om voor de 1ste maal deel te nemen aan de jongerencross in Waregem. Voor mij een discipline waar ik eigenlijk niet echt ervaring mee had. De afstand bedroeg 4,5 km en bestond uit 3 plaatselijke rondes. Dus ben ik me serieus gaan opwarmen want over zo'n korte afstand is dit voor mij een must.
Samen met Joost Dewaele en even later gedoodverfde favoriet Bart Verkaemer die kwam aansluiten verkenden we de staat van het parcours. Alles lag er tamelijk vlot beloopbaar uit dus besloot ik maar om zonder de bewuste spikes te lopen. Na de opwarming en enige versnellingskes later begaf ik me naar de startlijn voor mijn eerste vuurdoop in de jongerencross van Waregem.
Toen ik aan de start zag wat een jong geweld allemaal aanwezig was was ik ervan overtuigd dat ik hier vandaag serieus ging afzien. Om 12u30min om precies te zijn werd de start gegeven en wat toen gebeurde kan ik zelfs op dit eigenste ogenblik niet vatten. De eerste honderden meter vlamden menige atleten van me weg alsof het niets was. Na een 200 m begaf ik me misschien tussen positie 20 en 25. Van op afstand zag ik dat Bart de wedstrijd meteen hard maakte door meteen fors door te gaan.
Ikzelf begon na die moordende start stillaan wat plaatsen op te schuiven zodat ik na de eerste ronde samen met Joost in positie 3 en 4 liep. Echter waren er ook nog 2 jonge snaken mee die ons groepje vergezelden. Na een versnelling van Joost besloot ik wijselijk bij mijn 2 kompanen te zitten want op dat eigenste moment zat ik op mijn limiet. Volgen kon nog maar dat was het zowat.
De laatste ronde kon ik vrij makkelijk stand houden zodat ik Michael Vanniewenhuyze en mannen als Harry Vandewalle op veilige afstand achter mij kon houden. Uiteindelijk werd ik 6de in het algemeen en 4de in mijn categorie. Opdracht volbracht en persoonlijk was ik tevreden met de beoogde prestatie. Bart Verkaemer werd oververdiend winnaar en meneer Dewaele uiteraard weereens knap 3de.
Hieronder nog de uitslag alsook enkele fotootjes waarvoor ik de familie Verkaemer zeer dankbaar ben natuurlijk.
Format PDF
Enerzijds de koude en gladde wegen die me binnenhouden en anderzijds die vervelende blessure die me nog steeds niet toelaat vollop te trainen.
