|
Gisterenavond kwam ik goedgemutst aan in het NMSC. Mijn Clubje had zonet de pottenstampers van de Bosuil in de pan gehakt en dat zelfs zonder hun beste speler. Vanmorgen, daarentegen, verliep heel wat minder. Ik werd wakker met pijnlijke onderbenen en was nauwelijks uitgerust.
Het was de voorbode van een heel moeilijke voormiddag.
Er klopte niks van de planning. Ik werd om 9.15u in het zwembad verwacht maar een klein kind kon voorspellen dat dit mis zou lopen. Op maandag heb ik nl. veel extra verzorging nodig. Ik was pas klaar om 9.50u. Bye bye zwembeurt!
Dan maar de zoveelste Covid-test. Terug op mijn kamer stonden daar plots drie dokters en een verpleegster, elk met hun laptop op wielen. Doktersronde? Niet vermeld op de planning! Uiteraard klaagde ik eerst over de pijn in de benen, wordt vervolgd. Vervolgens kwam de gebrekkige planning aan bod want de dokterstour zorgde voor een overlapping met de volgende therapie. Bye bye armfietsen! Ik mocht, na mijn weliswaar terechte opmerkingen, 's middags gaan zwemmen ipv. "staan". Voor het ijsbad was geen tijd want al snel werd ik verwacht bij psychiater Van Hoof die zich verwonderde over mijn gewichtstoename en de diepe groeven in mijn gezicht. Een afbouw van de medicatie vond hij, na een geanimeerd gesprek, geen optie.
Amandine, de kiné, had het dan weer over mijn dikke, opgezwollen voeten. Na de gebruikelijke mobilisatie en stretching volgde een deugddoende manuele drainage met instant resultaat. Ik zal mijn urinaal vanavond goed kunnen gebruiken.
Straks, tijdens het avondeten, mag ik niet vergeten een pijnstiller te vragen voor mijn zeurende benen.
Daarna, platte rust!
|
