|
Noot aan mijn volgers ; het verslag heeft op zich laten wachten maar het moest af, af, af zijn!
Op 23/4 heb ik mezelf getrakteerd met een vroeg verjaardagsgeschenk ; een concert van The war on Drugs.
Mijn vervoer werd verzorgd door Taxi Hendriks. Sinds ik kan beschikken over mijn "persoonlijk assistentie budget (PAB)", toegekend door de Vlaamse overheid, is het voor mij veel eenvoudiger om op een onafhankelijke manier deel te nemen aan het maatschappelijk leven met behulp van mijn ondertussen onafscheidelijke vriend, mijn elektrische rolstoel! Het vlotte verkeer zorgde ervoor dat ik vroeg ter plaatse was.
Tijdens het wachten bereikte mij het trieste bericht dat "one of my all time heroes" Arno het tijdelijke voor het eeuwige had geruild. Het nieuws zat er al een tijdje aan te komen maar sloeg toch keihard in. De, wat mij betreft, beste performer van de Lage landen van de afgelopen veertig jaar is niet meer. RIP ARNO!!!
Ik werd vanavond begeleid door Ann, ergotherapeute in het NMSC Melsbroek en ondertussen een goede vriendin. De vele gesprekken tijdens onze therapieën leerden me dat we qua smaak van muziek op dezelfde golflengte zaten. Ik aarzelde dan ook niet om haar uit te nodigen, iets waar ze trouwens gretig en zonder twijfelen op inging!
Terwijl het sportpaleis stilaan volliep werd het voorprogramma verzorgd door LA Room, een band uit Californië, voor mij onbekend en dat zullen we ook zo houden!
Exact om 21u betraden Adam Granduciel (stichter, baas, zanger, gitarist), David Hartley (basgitaar), Robbie Bennet (keyboards), Charlie Hall (drums), Jon Nachez (saxofoon) en Anthony La Marca (gitaar) het podium. Een zevende lid maakte haar opwachting ; Eliza Hardy Jones speelde percussie en keyboards maar ze sprong vooral in het oog door haar backing vocals.
Voor wat hun laatste optreden was van hun tour door de VS en Europa hadden ze gekozen voor een mix van ouder materiaal en veel nieuwe songs uit hun laatste album "I don't live here anymore". "Red eyes" en "An ocean in between the waves" waren vroege en magistrale hoogtepunten. Dit alles werd ondersteund door een prachtige "light show". Een vierkant lichtbaken was aan het plafond bevestigd en zorgde voor prachtige effecten op het podium. De mist die "on stage" werd geblazen tijdens de tragere nummers, ondersteund door vier krachtige stroboscopen, zorgde voor een idyllische sfeer! En dan moest het beste nog komen ;l "Under the pressure", voor één keer met een korte intro en een lange "fade out" en nog steeds en voor altijd een anker in de "playlist". zorgde voor "goose bumps". Zeker toen de spots op de drummer werden gericht bij een zoveelste acceleratie! Confetti werd door vier grote kanonnen de zaal ingeblazen. Het Sportpaleis ontplofte!!! Voor hun laatste song, single "I don't live here anymore", werden de leden van LA Moon geïnviteerd als achtergrondkoor, wat een samenzang!
Mijn helden kwamen terug voor een toegift van nog eens een half uur. Met o.a. "Eyes to the wind" en "Thinking of a place" was dit bijna twee en half durende feest compleet!
Als u zich soms afvraagt waarom ik koppig en tegen beter weten in blijf revalideren, dan wel hiervoor.
En ook om mijn Clubje van Brugge voor de derde keer op rij kampioen te zien worden.
Met een hoofd vol vitamientjes terug huiswaarts!
|
