Het dagboek van een jaar in Mitrovica (Kosovo) als "organized crime investigating officer" in opdracht van de fedpol en EULEX. (9 februari 2013 - 9 februari 2014) FACEBOOK: BART IN MITROVICA
24-02-2013
Al een (werk)week voorbij!
Op dit moment zondagavond, en wat moet een mens dan doen, in Mitro toch... Dan nog maar een blogske aanmaken.
Gisterenavond was het afscheidsdiner voor de Belgen die ons verlaten. Hun jaar zit er op. We waren allen uitgenodigd om te gaan eten in Pristina, en ik moet zeggen, de accomodatie waar we terecht kwamen was toch wel bovengemiddeld. Naar Kosovo-normen chique! We kregen er een mooie menu voorgeschoteld en ik waagde me aan een steak saignant. En het moet gezegd, hij was lekker... En dit voor de volle prijs van 11 euro.
Verder was het deze week op de eenheid vooral horen, zien en zwijgen. Dagelijks worden wij, nieuwkomers, van tal van zaken in kennis gesteld, alsook verschillende procedures die gevolgd moeten worden. Zodus is zwijgen hier de boodschap, en zoveel als mogelijk onthouden en/of opschrijven...
Zoals eerder gezegd is er dus dagelijks een briefing. De hele reeks aanslagen is een hot item. Op de briefing kan ieder zijn zegje daarover doen, en ik besloot een vraag te stellen over een onderzoeksdaad (ik zal jammer genoeg heel vaag uitleg geven, maar ik kan helaas niet anders. De niet politiemensen kunnen deze en de volgende paragraaf misschien beter overslaan, de wel politiemensen zullen misschien tussen de lijnen kunnen lezen...)
Betreffende de onderzoeksdaad die ik aanbracht bleek dat dit nog niet bekeken was. En bijna het hele team kon er zich in vinden, doch er zal toch ook wat geluk bij moeten komen (maar, wie niet waagt...). En gezien het moeilijke werken bij de onderzoeken, kunnen we ons misschien maar beter nuttig bezig houden, en zo zei mijn TL: go ahead man! Groen licht dus...
Na een week kan ik ook al vaststellen dat de hele administratieve molen die we in België kennen hier niet zo is. Zo kunnen we hier bijvoorbeeld zelf pseudoverkopen doen, weliswaar zonder fysisch contact. Dit valt onder de "covert measures" of te wel bij ons gekend als de Bijzondere Opsoringsmethoden (BOM).
...
Wij staan ook steeds in contact met 2 procureurs, die ons voorzien van de nodige machtingen en/of toestemmingen. Voor ons (Belgen) heilig (het contact met de procureur), voor de Amerikanen (lees: onze TL) bijzaak.
Groen licht kreeg ik andermaal van mijn TL om een zaak die loopt in België verder uit te werken. Vanuit Kosovo krijgen de Belgische collega's namelijk niet de feedback die verwacht wordt, zodoende ben ik met plezier vrijwilliger dit werk ter harte te nemen. Ik zal dit samen doen met mijn directe collega van de FGP Verviers. Desbetreffend onderzoek situeert zich in relatief veilige contreien, zodus kunnen we "redelijk" autonoom werken... Nog een dossierke om de tanden in te zetten
De 2 Amerikanen hebben de voorbije week uiteraard al heel wat sterke verhalen verteld, waar ik met open mond (en kwijl) naartoe luisterde. Die mannen hebben toch over alles een heel ander opvatting dan wij Europeanen, amai! Nu ja, zij leven steeds in oorlog, wij (gelukkig) niet. Zo gaan die mannen steeds gewapend buiten, BUITEN hun dienst. (We hebben daarvoor de toestemming, en de Amerikanen raden het zelf aan om veiligheidsredenen. Maar, dan heb je iets voor, trek je je pistool, en dan, 5 kalashnikovs als antwoord, nee dank je...)
Dan ga je 's avonds iets eten en drinken op café (nog maar 1 keer gebeurd ) of restaurant, en hebben die hun wapen half zichtbaar aan hun riem hangen. Als je dan nog eens bier drinkt wringt dat toch ergens, wij zijn dit écht niet gewoon (wat dat wapen betreft uiteraard).
Ook is het zo dat onze TL deze week wat op de toppen van zijn tenen loopt omdat er van alles gebeurd boven zijn hoofd, en hij (zou) er niets van weten. Er vroeg een collega of hij wat nerveus was. Daarop antwoordde hij dat hij in Irak aan de dood ontsnapt is nadat hij in een hinderlaag gereden was, en er naast hem 2 bomauto's ontploften. Daarna werd automatisch vuur op hen geopend. Hij zei dat dit voorval hem toen enigszinds nerveus maakte... (weer die mond open...). The American dream?
Ik denk toch dat ik mijn enigszinds beperkt aantal sterke verhalen voor mezelf zal houden...
Deze week landde er ook een helicopter, type Seaking, van KFOR op onze basis. Deze kwam op 10 meter boven onze container gevlogen om het "SWAT" op te pikken. Dit doet toch het haar in je nek rechtkomen hoor...
Voor ons Belgen weer een ervaring, de Amerikanen komen daar uiteraard niet voor van hun stoel. Ik was echter gerustgesteld, alle andere aanwezige Europeanen sprongen ook van hun stoel...
De TL vertelde me dat indien we onderzoeken moeten doen in het noorden, en er niet kunnen geraken omwille van roadblocks (wegblokkades) en/of veiligheidsredenen we met een Black Hawk helicopter ter plaatse gaan. Dit is nog een heel andere beleving, zo vertelde de TL me... Laten we hopen dat ik van wacht ben bij één van deze aanslagen in het noorden .
Vandaag zag ik enkele Black Hawks geparkeerd staan. We brachten een bezoek aan het GROOTSTE Amerikaanse militaire domein van Europa, Camp Bondsteel! GI-GAN-TISCH. Ik hou het kort, want iedereen zou zeggen dat ik toch overdrijf, maar, in principe kan ik het niet beschrijven. Alleen als je het gezien hebt, kun je het geloven. Eén item wil ik wel aanhalen: de veiligheidsprincipes: bij de ingang staan zwaar bewapende mannen (met machinegeweer M4 (check google) in aanslag). Voertuig per voertuig mag naar "het checkpoint". Wij dienen uit te stappen, alle deuren te openen, en dan gebeurt er een fouille van het volledige voertuig, mét inspectie van de onderkant van het voertuig door middel van spiegels. Je wapen dragen is dan weer geen probleem???? Crazy Americans!! Ik geef mezelf nog wat tijd om ze te begrijpen, maar ik vermoed dat een jaar tekort zal zijn...
Op Camp Bondsteel is er een grote winkel met tal van materiaal en kleding. We hadden dan ook besloten om vandaag te gaan shoppen. Ik kocht er wat kledij en tegen de middag gingen we eten op het Camp. Er is daar namelijk een Burger King! Man, eindelijk eens hamburgers die te vertrouwen zijn én deftige frieten!! Dan had ik ook nog eens het geluk dat een bepaalde burger in reclame stond (-50%), namelijk de "horse-burgers". Ik smulde er 3, doch de Burger-King-assistent bekeek me enigszinds raar. Ik snapte niet waarom...
Er was ook échte mayonaise en échte Heinz Ketchup, zoveel als je wil. Man man man, wat een feestmaaltijd! Deze middag toch wat last gehad van een zware maag, en twijfel eraan of er toch niets scheelde met de hamburers. We zien morgen wel...
Na Camp Bondsteel bezocht ik die andere bekendheid in Pristina, namelijk "Mini Max". Dit is (andermaal) een gigantisch complex. Vier verdiepen boven elkaar met alle mogelijke merken van kledij, brillen, parfums uurwerken, etc, maar, ALLES fake! Zonder scrupules wordt dit aan de man gebracht, en is dit hier blijkbaar wettelijk geregeld??? Er wordt echter wel gezegd én bevestigd dat het van zeer goede "fake" kwaliteit is. Gezien dit in België tegen de wet is kocht ik uiteraard niets...
Ik kan nog meegeven dat het hier in Kosovo "wemelt" van de wilde honden. Her en der liggen kadavers langs de weg, en overal lopen er honden de vuilnis af te speuren. Er zijn al verschillende aanvallen van wilde honden gekend hier in de streek, en dat is ook één van de redenen waarom sommige collega's hun dienstwapen meenemen tijdens hun wekelijkse looptocht. Het probleem situeert zich echter vooral meer buiten het stadsgedeelte, en zo sneuvelt er al eens een hond...
Voorlopig hou ik me bij de loopband in de fitness. Ik zal het "hondengevaar" eerst eens evalueren vooraleer met mijn glock te gaan lopen... Leve Kosovo!
Dan wil ik nog afsluiten met een uiterst knettergek fenomeen hier (en blijkbaar typisch voor Moslims, doch heb 4 jaar in Brussel gewerkt en heb dit nooit eerder gezien). Als je hier 2 mannen ziet lopen in het straatbeeld, lopen die in 60 % van de gevallen ARM IN ARM!!!??? Ongelooflijk hilarisch, doch blijkbaar gewoon een teken van hele goede kameraadschap... Toch liever samen een pint gaan drinken, niet? Leve België!
PS: ik hoop deze week een systeem uit de dokteren om foto's met iedereen te delen. Bloggen.be laat enkel heel kleine foto's toe, en zijn zodoende heel moeilijk zichtbaar. Ik vermoed dat ik daarvoor eind deze week een oplossing zal hebben. (Doch ben het niet zeker )
Dinsdag besloot ik om samen met Michel te gaan fitnessen. Dit is nu een dagelijkse activiteit geworden, na het werk. De fitnesszaal is nagelnieuw, en je hebt er echt ALLES!! EULEX zorgt hier echt wel voor zijn mensen (toch op het gebied van sport en vrije tijd...).
We startten omstreekse 19.00 uur, en er waren nog 2 collega's van het team. Een ervan was Csaba, hij is deze week "on call" (van permanentie). En, je voelt me al komen... 20.15 uur. Csaba krijgt telefoon van de TL. Alweer een aanslag (zonder gewonden), over de rivier, in het warme noorden; "je moet erheen om vaststellingen te doen"... Csaba vraagt: "you wanna come with me?" Dit moet je mij uiteraard geen 2 keer vragen... We nemen vlug een douche want om 20.30 uur pikt het SWAT-team ons op aan onze unit om ter plekke te gaan :))))
We dienen volledig uitgerust (en dan bedoel ik qua materiaal) ter plekke te gaan. Kogelwerende vest en helm (15 kg, remember) en volledige wapengordel...
Dan stap je in in het voertuig van het SWAT. We gaan ter plaatse met 2 voertuigen (Toyota Land Cruisers V8, ruim 3500 kg, granaat en Rocket Propelled Grenade/RPG (check google) proof). Ik moest bijna twee handen gebruiken om de deur toe te trekken. Dan stap je daar als onderzoeker in in een voertuig met mannen tot de tanden gewapend, en neem dit gerust voor letterlijk; kalashnikov, pistool, dolk, taser,... En dat had elkeen... Daar stond ik met mijn pepperspray, telescopische matrak en Glock 9mm aan mijn been...
De V8 motor is fenomenaal!! ;)) Wij hebben binnen de onderzoeksunit ook een dergelijke wagen (hierna B6 voertuig) ter beschikking, doch zal daar jammer genoeg nooit mee kunnen rijden, want men moet een C rijbewijs hebben daarvoor.... :(((
Bij aankomst op de Crime Scene staan er al tal van diensten, waaronder het merendeel Kosovo Police (hierna KP). De crime scene is door middel van lint afgezet en KFOR rijdt heen en weer in de straat met 2 tankvoertuigen... What the F***!!
Ik zal het kort houden wat betreft de "afstapping". Er werd een granaat gegooid naar een woning. Een 10-tal KP'ers had al heen en weer gelopen op de Crime Scene, enkele omwonenden staan daar te kijken, doch heeft geen enkele zin hen iets te vragen, bewoners/slachtoffers in shock (wat dacht je), doch is bijzaak, verhoren blijft bij wat notities, nazicht van GSM's en/of telefonie hoeft niet, want we geloven de slachtoffers op hun woord; er zijn nooit eerder bedreigingen geweest. De KP recherche kijkt ons bijna buiten, en nadat er ongeveer 15 mensen binnen en buiten gelopen hebben komen de "forensics" (labo). Succes guys! Zij hebben het na een kwartier ook al gezien, en dan komt de Bomb Squad om de restanten van de granaat te zoeken... De KP heeft de leiding over het onderzoek en 1 van de aanwezige KP rechercheurs is een goede kennis van het slachtoffer... Als ik dan nog eens (een 2e maal) aan het slachtoffer, via de Language Assistent (vertaler, hierna LA) vraag of er geen dreigementen geuit zijn ten aanzien van haar familie, antwoordt de KP rechercheur, de goede kennis, in haar plaats, dat dit al gevraagd is... Ik begreep de boodschap...
Twee uur later zitten we terug in het voertuig bij het SWAT, richting onze basis. In Belgie zou de straat minstens 24 uur afgezet worden, voor gelijkaardige feiten (zal er niet ver naast zitten), hier 2 uur. Van efficient werken gesproken. Onze taak; het maken van een verslag van onze verrichtingen, verder niets, want KP heeft de leiding...
Eerste dossier, en zo wordt me gezegd, zullen veel dossiers gelijkaardig verlopen, met hier en daar een uitzondering...
Maandagmorgen ll. werd ik samen met mijn directe (Belgische) collega Michel Valette (FGP Verviers) verwacht op de unit (Organized Crime Investigating Unit/hierna OCIU). Michel verblijft momenteel ook nog een week bij mij op mijn appartement omdat het appartement dat hij zal nemen maar volgende week vrij is. Voor de geinteresseerde (i is met trema op de i, weet ik, maar we moeten hier typen met f***ing qwerty-klavier, en een trema bestaat niet!!), het appartement van Luc Braem, die volgende week vertrekt...
Eerst en vooral moeten we nog een hele administratieve molen doorlopen (pff, alweer!) en heel wat nodige materialen ophalen. Vooraleer we hieraan begonnen konden we de briefing van de dag bijwonen. Onze teamleader (hierna Steven of TL) is een Amerikaan (pur sang). Hij deed al "duty" in Irak en Afghanistan, dus respect moet hij al niet meer afdwingen (vind ik). Per zin hoor je dan ook meerdere keren f***, of f***ing of motherf***ers... Ongelooflijk hoe snel je dit zelf dan ook opneemt. Shit zeg!
Een eerste indruk van het team is dat deze groep allicht heel erg aan elkaar hangt (dit zie je aan de begroeting 's morgens) en geen gelegenheid uit de weg gaat om aan "teambuilding" te doen.
In ons team zijn we met 11 collega's, waaronder 2 Amerikanen, 1 Zweedse, 1 Slovaakse, 1 Oostenrijker (Salzburg ;))), 2 Slovenen, 1 Fransman, 1 Hongaar en dus nog 2 Belgen...
Ik heb de indruk dat het de eerste weken serieus "inlopen" zal worden qua manier van werken. Laat het ons zo verwoorden dat we niet in elk onderzoek zullen kunnen doen wat er "normaal" gezien gedaan (zou) moeten worden. Onze TL heeft ons al benadrukt dat leven met (zware) frustraties dagelijkse kost zal worden, en "you'll better get used to it"...
Verder kan ik onthouden (en meegeven) van de briefing dat het team momenteel aan het "verzuipen" is in het werk inzake onderzoeken en vaststellingen. Ik zal niet in detail treden, doch kan gewoon meegeven dat iedereen bezig is met onderzoeken inzake aanslagen met granaten en EOD's (zelfgemaakte bommen) , weliswaar steeds met stoffelijke schade... (ik zal er dan verder maar geen tekening bij maken he...)
De materie lijkt uiterst interessant, doch steeds indachtig zijn dat er veel frustratie bij deze onderzoeken naar voor komt (om, kort gezegd, weer zonder details, politieke redenen... ).
Met betrekking tot de accomodatie kan ik zeggen dat we gezien de omstandigheden zeker niet kunnen klagen. We zijn gehuisvest op de grens tussen zuid en noord Mitrovica in grote containers. We zitten hier samen met de Special Units (SWAT en Close Protection), en dat is heel wat testosteron (en vooral spieren) samen! Het hele domein is omheind door 4 meter hoge betonnen muren, met bovenaan prikkeldraad en her en der hoge uitkijkposten. En ik kan je verzekeren, je komt hier niet zomaar binnen. Maar, zo zeggen ze, het is hier echt wel veilig... Ik kan dit echter tot heden zeker bevestigen, wij hebben op nog geen enkel moment ook maar enige vijandigheid waargenomen.
Hopelijk komt er gauw een einde aan de ongelooflijke administratieve molen en kunnen we aan het echte werk beginnen...
Met betrekking tot het vorige verslag ("gesetteld) sprak ik van het fenomeen "happy shooting". Zondag ll. was het, zoals gezegd, Indepence Day. Ik denk dat IEDEREEN op straat liep te vieren. En ik die dacht dat moslims niet (mochten) drinken... (weer een illusie rijker). We liepen in de menigte met de rest van de Mitrobelgen, doch hebben visueel geen happy shooting vastgesteld. Wel hoorden we een 4-tal schoten (niet automatisch) verder van ons, doch tussen de gebouwen "weerhalmde" dit wel ferm! Dan komt je hoofd toch wat dichter bij je schouders, maar de feestvierders zelf reageerden niet eens...
