Morgen ga ik echter wel met een plan naar de procureur (procureur van Kortrijk trouwens), ben eens benieuwd. Het team vindt het een goed idee, doch wordt op wat hoongelach onthaald. Ze wensen me een (ironische) "good luck". Een mens moet toch IETS doen...

Wij, Michel en ik, zijn de nieuwkomers, en zo zeggen de anciens, ze waren ook allen zo. Ze hadden ook steeds plannetjes om bepaalde situaties aan te pakken, doch na 4 maanden in missie zullen we het wel begrijpen, zo zeggen ze ons. Echter, als er hulp geboden moet worden, zal het hele team bijspringen...

Voor onze TL primeert de persoonlijke veiligheid, en onnodige verplaatsingen naar het noorden worden dan ook af en toe afgeraden. De mensen die momenteel wachtdiensten draaien, hebben het echt niet te mooi, iedere nacht moeten zij wel ergens ter plaatse gaan, want, zoals onze TL het mooi verwoordde, ze gooien momenteel granaten zoals een klein kind met smarties gooit... 

Waar we ons wel wat mee kunnen bezig houden, is wat informantenwerking. (Praten met (niet officiële) informanten om nuttige informatie te verkrijgen) We proberen zoveel mogelijk buiten te zijn en hier en daar een koffie te drinken. De andere Amerikaanse onderzoeker (hierna Gene) is hier reeds zeven jaar (my god!) en heeft uiteraard heel wat contacten. Nu is het de bedoeling dat ik zoveel als mogelijk met Gene buiten ga om vertrouwen te winnen van die mensen. Ze zijn hier ECHT heel achterdochtig, je zou voor minder, als je weet wat het tarief voor verklikkers is hier...

Zoals dus al eerder vermeld breng ik dagelijks redelijk wat tijd al sportend door. Vrijdag was ik in de gym, en daar was tevens de baas van de speciale eenheden. Je moet weten dat wij, de investigators, nog maar recentelijk de gym mogen gebruiken, deze was volledig toegeëigend aan de speciale eenheden. Dan komt bibi daar dagelijks wat tijd verdoen met Michel, mijn collega, ik moet er geen tekening bij maken he... De eerste maal dat we er kwamen werden de regels ons ferm duidelijk gemaakt, en meldde de baas van de speciale eenheden ons dat hij het feitelijk liever had dat de zaal enkel voor hen was, kwestie van duidelijk te zijn...

Voorafgaandelijk aan de anekdote, moet je in feite ook deze informatie weten: het trainingsdomein van de speciale eenheden ligt net naast onze container. Donderdagmiddag deden de speciale eenheden oefeningen, en daarbij ook rappel uit een heli, een Puma helikopter. Ergens rond 16 uur begint onze container te schudden en te beven, er hangt duidelijk een heli laag boven ons. Wij spurten allen naar buiten, ik met de camera bij de hand. Eenmaal buiten staat er uiteraard nog heel wat volk buiten, je ziet dit niet elke dag in je geboorteland. Ik zie echter dat de speciale eenheden klaar staan om in de heli te springen, doch ben nog wat argwanend om te beginnen filmen, je kent hen he... Ik kijk rond mij, en zie dat er wel tientallen staan te filmen met hun GSM. Het startschot voor mij om ook alles vast te leggen. Man, wat heb ik een prachtige oefening vastgelegd! Het instijgen van de speciale eenheden, het opstijgen van de heli, een toer rond het kamp, het terug dalen, en de rappel van het SWAT. MEGA om te zien, met toch enige jaloezie ... Ik stond op 5 meter alles te fimen, wat in feite nog niet zo evident was, door de mega luchtverplaatsing en het helse lawaai van de heli...

Zodus, terug in de gym, op vrijdag. De baas van de speciale eenheden, lid van de Franse RAID (daar kun je door de insignes die hij draagt écht niet naastkijken) begint op een bepaald ogenblik zowaar tegen mij te praten, omdat ik een bepaalde oefening niet juist uitvoerde. Hij moet uiteraard zijn kennis etaleren, en laat hem dit uiteraard doen. En er begint een gesprek over fitnessen, blablabla, koetjes en kalfjes, blablabla... Op een bepaald ogenblik vraagt die lieve collega mij vanwaar ik kom. Ik antwoord hem: "van België". Dan begint deze persoon wat te praten over enkele samenwerkingen met de Belgen, doch in het bijzonder de Vlamingen. Hij zegt me dat daar in feite niet mee te werken valt, het zijn keikoppen en ze willen niets gezegd worden. Dit moet zowaar het moeilijkste volk ter wereld zijn om mee samen te werken, ik zwijg... Na een goede minuut afgegeven te hebben op de Vlamingen vraagt hij me of ik van "Liege" ben. Ik kijk hem wat verbaasd aan, zwijg 2 seconden en zeg dan; "non non, de Bruges". "Haha, neen serieus" zegt hij. Maar ik ben serieus, zeg ik hem! Man, je had zijn gezicht moeten zien... Ach zo, zegt hij, maar ze zullen wel niet allemaal zo zijn zeker, probeert hij zich nog wat te redden...

Onmiddellijk daarna verandert hij van onderwerp; gisteren, zegt hij, was er een grote persoon onze rappel aan het filmen met een amateurcamera, was dat jij, vraagt hij me. Shit, denk ik bij mezelf, nu gaat het komen, nen preek van hier tot... Enigszinds terughoudend bevestig ik. "Ah, super", zegt hij, "is er een mogelijkheid om aan die beelden te geraken?" Ik repliceer hem, dat Vlamingen nogal moeilijk zijn als het op delen aankomt... Hij begreep de boodschap, doch zei hem onmiddellijk erna dat ik het nodige zal doen om hem die beelden te bezorgen. (lol)

Dan vertelde hij me dat ze dikwijls in de bergen gaan oefenen, met heli, en rappel. Hij zei me dat het wel eens interessant zou zijn om een hele oefening te filmen, en tot nu toe kent hij maar één iemand met een deftige amateurcamera, ikke dus. Ik zou dus een hele oefening moeten filmen, meegaan met de heli in de bergen, en dan hun "fictieve" interventie filmen... pfff, ik heb met tegenzin gezegd dat ik dit wel zou zien zitten...

Ik kan die persoon uiteraard niet inschatten, maar had toch enigszinds de indruk dat hij zich in eerste instantie nog wat wilde herpakken na wat hij enkele minuten eerder verteld had, en weet dus niet of hij de vraag meende... De tijd zal het uitwijzen. Hoe het allemaal kan gaan he, niet?

Momenteel is het hier al 2 dagen blauwe lucht, stralende zon en een graad of 12. Hier is de lente in zicht, en wat groen in de omgeving zal niet mankeren.

Gisteren zijn we een hele dag naar Prizren geweest, dit is het uiterlijke zuiden van Kosovo. We hebben er zowaar een deel splinternieuwe autosnelweg genomen. Dit "grenst" dicht bij Albanië, en hoe meer naar Albanië, hoe mooier de landschappen en natuur. We konden een 50-tal kilometer op snelwegen rijden, de rest gewone wegen. Je mag hier rekenen dat je dan gemiddeld 40 km per uur doet, omwille van de slechte wegeninfrastructuur en de weggebruikers zelf (oa. paarden met kar,...). We reden door verschillende kleine dorpjes, doch die waren niet van die uitzonderlijke aard dat we uitstapten om foto's te nemen, ik bespaar je de details. De afstand Mitro - Prizren is om en bij de 120 km.

Prizren daarentegen bruist en heeft een zeer mooie ruïne, die het bezoeken waard is. Dit houden we echter voor een andere keer. We bezochten de Duitse KFOR basis van Prizren, en shopten er wat. Ik ging er ook naar een kapper, en moet zeggen dat ik liever 15 euro betaal in plaats van de 2 euro op de legerbasis, als je begrijpt wat ik bedoel...

Volgend weekend ga ik met de UN skiën in Servië, Kapaonik. Dit zou het mooiste en bekendste skigebied zijn van de Balkan. Toch weer iets om de tijd te doden, en ben eens benieuwd...