Uiteraard werd er heel wat over het werk gepraat, en gezien wij heel wat hulp nodig hebben vanuit deze hoek inzake het moorddossier werden de nodige onderwerpen aangehaald, zonder meer...

 

We zijn naar Belgrado geweest met mijn persoonlijk voertuig. 

(Ik heb me hier namelijk een nieuwe auto gekocht. Heel wat internationalen doen dit omdat dit zeer interessant is. De dealers van zo goed als alle merken geven er diplomaten korting, alsook dienen wij als EU-ambtenaar geen BTW te betalen. Niets anders dan voordelen dus. Dan nog eens het feit dat onze gezinswagen ruim 240000 km heeft, en er allicht volgend jaar toch een ander voertuig aangekocht zou moeten worden, was de beslissing in feite vlug genomen. Er zijn uiteraard enkele voorwaarden verbonden aan deze voordelen. Het voertuig moet 6 maanden ingeschreven zijn in het buitenland (Kosovo dus), en men moet minstens 1 jaar werkzaam zijn bij de EU.)

Nu, bij het terugkomen van Belgrado, een city trip die écht de moeite waard is te doen, naderden we Mitrovica. Op een gegeven moment begint het verkeer te stroppen. Er is een file in de maak, op zich hier heel normaal... Ongeveer 50 meter verder zien we een grote limosine staan, ter hoogte van een restaurant. Aha, een trouw, nog steeds niets speciaal uiteraard... We schuiven gewoon verder aan in de kleine file. Het moment dat ik voorbij het restaurant passeer, komt er daar ene naar buiten gevlogen met een Kalashnikov en schiet in een hoek van 35° heel zijn magazijn leeg, op 5 meter van mijn auto, zodus boven onze kop... Het was uiteraard toeval dat wij op dat moment zo dicht zijn, en heb hier heel de zomer door "happy shooting" horen halmen, doch nooit eerder zo dicht het geluid van een AK47 gehoord. Wat een geschifte burgers zijn dat hier toch...

 

Eind deze week keer ik trouwens terug met mijn auto, dit samen met Michel en Dieter, die van de gelegenheid gebruik maken om zo ook huiswaarts te keren. Ik zal geruster zijn, eenmaal mijn auto thuis staat. Want hier staat hij gewoon op straat, met een speciale EU nummerplaat. Zodus, een gemakkelijk doelwit, om als het meevalt, eens een "streepje" in de carrosserie te trekken...

Een roadtripje van om en bij de 2300 km! My God! Kosovo, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, België. Dit is de roadtrip, gelukkig zijn we met 3, en kunnen we zo elk om zijn beurt wat rusten/slapen tijdens de rit.

 

Vorige week, op vrijdag, startte ik mijn "on call" week. "Van wacht" zeg maar. Ik heb de voorbije maanden zelden iets voor gehad tijdens mijn permanentie, dus ik zal dan wel niet echt "shit" aantrekken, zoals je dit met sommige collega's altijd voor hebt...

 

Het weekend verloopt jammer genoeg zonder iets. Zoals reeds eerder gemeld in andere blogs, de weekends zijn hier super saai, zodus als ik iets kan doen, neem ik het met plezier aan... Niets dus...

 

De nacht van zondag op maandag, 03.45 uur. Kaboooooooooooooom!!!! What the *****??!!!! Direct recht uit mijn bed, de lichten laat ik uit, ik kijk naar buiten. Dit was super dicht...

(Ik kreeg recentelijk enkele vragen waar ik écht verblijf; ik woon in het noorden van Kosovo, in Mitrovica. Mitrovica is verdeeld in noorden en zuiden, met als scheiding de Ibar rivier. In het noorden wonen hoofdzakelijk de Servische "Kosovaren", in het zuiden hoofdzakelijk de Albanese Kosovaren. Het noorden (noorden van de Ibar) wil zich (simpel gezegd) niet van Servië afscheuren, en daar wringt dus meestal het schoentje, laten we zeggen, de schoen!)

Mijn huis staat op de oever van de Ibar rivier, aan de zuidelijke kant. Ik heb dus "mooi" zicht op het noorden. 

Ik keek naar buiten, doch zag niet direct beweging. 

Ik ben ondertussen GEEN expert in explosieven, doch door wat zelfstudie en het bekijken van filmpjes van granaat aanslagen ken ik ondertussen toch min of meer het geluid van granaten. Granaten worden hier het meest gebruikt voor aanslagen...

Ik kon onmiddellijk zeggen dat deze explosie GEEN granaat was. Ik hield mijn hart vast, want ik ben "on call". Ik begon me alvast klaar te maken, en 20 minuten later belt de Teamleader om mij te "mobiliseren". Ik vraag onmiddellijk of er doden of gekwetsten zijn. Bij de eerste lijns informatie zou dit negatief zijn... Oef, toch al een meevaller...

Vroeger (voor de moord aanslag) waren we alleen "on call". Door de huidige situatie mogen we niet meer alleen naar het noorden, zodus zijn we nu met 2 "on call", met telkens een B6 chauffeur, want elke verplaatsing in het noorden moet met zwaar gepantserde voertuigen gebeuren. 

Ik bel mijn collega Pavel (Bulgaarse collega) uit zijn bed, doe de nodige telefoontjes naar de dispatching teneinde twee ploegen SPD (zwaar bewapende politie-eenheden) ter onze beschikking te houden voor bescherming. Wordt geregeld en om 04.30 zijn we in onze eenheid, staat de SPD klaar voor ons, nemen we onze CSI-koffer, volledige bescherming en bewapening, en hup, we go...

Aangekomen stellen we vast dat er heel wat ravage is, loopt de KP dartelend door de crime-scene, en uiteraard allen zoveel mogelijk sigaretten aan het smoren en deze uiteraard te doven op de CS. Dit werd me toch eventjes van het goede teveel... Ik zal het hier beleefd houden in mijn blog, maar zonder de tolk verstonden ze mij dat ik er niet mee gediend was. Het is trouwens ook voorgeschreven dat wij niet eerder de Crime Scene mogen betreden vooraleer de "bomb squad" hun sweeping gedaan heeft... We zijn goed bezig! De bomb squad en de forensics waren ingelicht, doch zouden maar rond 07.00 uur vertrekken vanuit Pristina. Ok, voorlopig kunnen we niets doen, zodus om daar niet als "sitting ducks" (gemakkelijke doelwitten) rond te lopen, zetten we ons gepantserd voertuig met zicht op de CS. En dan, wachten geblazen. 

Omstreeks 08.00 geeft de bomb squad ons groen licht, en kunnen wij en de Forensics aan onze taken beginnen...

Uiteindelijk blijkt er enorm veel materiële schade, en is er toch een slachtoffer (schrammen door rondvliegend glas) gevallen, een lid van een politieke partij. Gezien de ravage kan ik toch zeggen dat deze persoon een ongelooflijk goede engelbewaarder heeft. 
Binnen twee weken zijn er lokale verkiezingen, en de partijen die verandering willen in het noorden worden geviseerd met heel wat mondelinge bedreigingen. Nu dus niet enkel woorden... Voor de harde kern van zware criminelen zou een verandering van beleid NIET in hun voordeel spreken, zodus dan maar wat aanslagjes plegen... Verder zal ik niet uitwijden, wat de link politiek - criminelen betreft...

Uiteindelijk heeft de explosie zich voorgedaan op +/- 300 meter (vogelvlucht) van mijn deur...

De aanslag is "hot news" in Kosovo en Servië. De nationale televisie van Servië maakte een verslag...

Klik op de link:

Omstreeks 18.00 uur einde dienst. Of toch niet?

De TL van de Intervention Group had me een 6-tal maanden geleden beloofd dat ik eens zou mee mogen op oefening met de heli. Ongelooflijk, hij is van zijn woord, en deze avond is dé avond. Ik kon samen met Claudius (nieuwe Franse TFM collega) mee.

IG moest trainen voor rappel uit de heli. (en nee, geen rappel voor ons!)
Echter, wij waren ook onderdeel van de oefening. TFM zit (fictief) in een benarde situatie naar aanleiding van een huiszoeking. Wij moesten door hen ontzet worden, en geëvacueerd worden door de heli. De heli kan omwille van veiligheidsredenen enkel "touch en go" doen, om geen doelwit te zijn. Zodus, eenmaal wij door IG gevonden werden wordt de heli geroepen, die binnen de 20 seconden landt, lopen zo hard je kan, gecoverd door 2x3 IG personen, jump in de heli, en "off we go"... Dit alles op een zeer donkere lokatie dichtbij Zubin Potok... Mooi om te zien hoe IG werkt, ongelooflijk hoe vlot een rappel van ruim 10 meter uit de heli geschiedt, en hoe de piloten werken bij nacht. Een oefening om nooit meer te vergeten. Met dank aan Jean Marc van IG...

 

De volgende dagen horen we andermaal heel wat verbale dreigingen naar personen die "meegaan" in de verkiezingen... Het is nu al reeds donderdag. Morgen loopt mijn wachtdienst af... Het zal wel niets meer zijn zeker...

 

Ondertussen loopt ook nog het moordonderzoek op volle toeren. Een speciaal team is opgericht daarvoor. Onze TL heeft zo goed als niets meer te zeggen in het moordonderzoek. Een hooggeplaatste rechercheur van Pristina heeft nu de leiding, met TFM investigators onder hem, zoöok ik. Ik zal verder niet uitwijden over deze (in de ogen van Pristina) "applausvervanging", we weten wel beter...

De leider van het moordonderzoek ziet er mij iemand zeer bekwaam uit. Hij gaf ons een motiverende speech, met de woorden dat we moeten "genieten" van het onderzoek, en dat we deel uitmaken van het grootste (politie) moordonderzoek die Kosovo ooit gekend heeft. Neen, dit is geen Amerikaan, een collega van de UK. Okay, we weten wat gedaan...

Ik vermoed wel dat één van mijn volgende verslagen inzake de moord misschien wat meer duidelijkheid zouden kunnen brengen... ;-)

Het moordonderzoek heeft absolute prioriteit, doch de "dagdagelijkse" zaken van Mitro moeten ook afgehandeld worden, zodus ontloop ik geen wachtdiensten en of andere aanslagen...

De explosie (die later TNT blijkt te zijn, ben toch kenner aan het worden... ;-)) wordt dus eventjes tussen de soep en de patatten onderzocht...

 

Nacht van donderdag op vrijdag dus... 03.09 uur; kabooom, weer van dattum. Ik word andermaal gewekt door de explosie, doch deze is minder heftig dan de eerste. Andermaal zelfde modus operandi, andermaal ter intimidatie, andermaal zelfde partij die geviseerd wordt, andermaal de nodige verrichtingen...

Ik besluit gisteren (zaterdag) om enkele specialisten samen te roepen die me raad kunnen geven over een "plannetje" die ik in gedachten heb. Ze hebben er oren naar, en ook de procureur geeft zijn groen licht. Niets meer, doch ik weet weer wat gedaan... (en voor de collega's, neen, werken op zaterdag geeft hier GEEN recht op een extra vergoeding...;-))

 

Vrijdagavond einde wachtdienst... 00.09 uur; kaboem! Weer wakker. Dit leek andermaal niet heel erg ver van mijn deur, doch niet echt een harde explosie. Zou dit een granaat kunnen zijn? Echter, ben niet meer van wacht, het is Michel en Rok hun beurt... Hihi. Ik sta zelf niet meer op, trek mijn laken over mijn hoofd, en slaap rustig verder...

Ik bel 's anderendaags naar Michel; "wat was het?" Een granaat M75...

 

En de boer, hij ploegde voort...