Het dagboek van een jaar in Mitrovica (Kosovo) als "organized crime investigating officer" in opdracht van de fedpol en EULEX. (9 februari 2013 - 9 februari 2014) FACEBOOK: BART IN MITROVICA
04-02-2014
THE END
This is it! 'T is gebeurd! Bijna niet te geloven, maar 1 jaar missie is zo goed als voorbij. Vandaag is mijn laatste "werkdag", en morgen begint officieel de "check-out". Tal van formaliteiten zowel logistiek als administratief. Het moet gezegd zijn, het voelt op een manier toch ook raar aan. De collega's waarmee je hier een hele tijd samengewerkt hebt zijn vrienden geworden, en doordat je er dagelijks mee samenwerkt/- sport/- uitgaat... worden enkele van deze collega's bijna familie. Binnen enkele dagen zeg je "goodbye" of "au revoir" en je weet dat je elkaar allicht nooit meer zal zien... De andere kant van de medaille is dat je uiteraard definitief terug keert naar je natuurlijke habitat, vrouw en kids. Dit is uiteraard het belangrijkste, maar het iets dat moeilijk neer te schrijven is... Gelukkig is er de dag van vandaag Facebook (nooit gedacht dat ik dit ging zeggen), en kan er toch op één of andere manier contact gehouden worden.
Als ik het voorbije jaar moet samen vatten moet ik eerlijkheidshalve toch bekennen dat ik er op professioneel vlak veel meer van verwacht had. Ik had veel meer aanhoudingen verwacht, of veel meer doorgedreven onderzoeken. Echter, na een jaar missie is dit utopisch te denken, want, het is en blijft een missie... Dit gegeven (politiek) was persoonlijk het moeilijkste om mij aan aan te passen, doch de voorbije maanden ging dit alles veel beter... De missie heeft me wel een ruimer beeld van denken geschonken, die me in mijn verdere carrière allicht wel van nut zal zijn. België is zo slecht nog niet, en iedereen die iets anders beweert op professioneel vlak, raad ik aan om eens naar een "missiegebied" te gaan... Daarom ook; een jaar is genoeg geweest!
Ik kreeg heel dikwijls positieve commentaren op mijn blog, wat mij ertoe aanzette toch te blijven "posten". Want, ik gaf het aan in mijn allereerste blog, zelf ben ik niet de grote schrijver, en twijfelde eraan of ik dit schrijven wel ging volhouden. Jullie waren dus mijn drijfveer. Ik besef maar al te goed dat tal van blogverslagen redelijk vaag waren, maar dit had uiteraard iedere keer zijn redenen. Bloggen is een open bron, zodoende voor iedereen raadpleegbaar. Ook hier bestaat "beroepsgeheim", en dienen we ons daar aan te houden. Als de pers uiteraard met iets uitpakte, sprong ik daarom graag mee op de kar. Zo kon ik jullie toch van het één en het ander informeren.
Van mijn laatse blog wil ik ook nog gebruik maken om tal van mensen te bedanken. Bedankt aan de mensen (familie, vrienden en collega's) om te skypen, te berichten via facebook of sms, te bellen... Dit was iedere keer een leuk tijdverdrijf, want buiten de heel veel leuke momenten, zij er hier ook heel wat momenten van verveling geweest, die het op die manier aangenamer maakten... Bedankt aan "Dietn", die er tijdens elk verlof in België voor zorgde dat ik een een SDcard vol films en de laatste series mee had om tijdens "die momenten van verveling" op de computer te bekijken. Bedankt aan mijn ouders, die me telkenmale oppikten op de luchthaven bij ieder verlof, en die gedurende een heel jaar bijgesprongen zijn voor tal van taken die het dagelijkse leven met zich meebrengt. En dan vooral bedankt aan mijn vrouw Joke, die me gedurende het hele jaar gesteund heeft in dit "avontuur", de opvoeding van Lars en Nore voor zich heeft genomen samen met tal van andere taken, en dit gecombineerd met een fulltime job! R.E.S.P.E.C.T. en Thx.
