Het dagboek van een jaar in Mitrovica (Kosovo) als "organized crime investigating officer" in opdracht van de fedpol en EULEX. (9 februari 2013 - 9 februari 2014) FACEBOOK: BART IN MITROVICA
11-01-2014
One month to go...
Wat vliegt de tijd toch. 11 maanden in missie, en de laatste maand is ingezet. Eerlijkheidshalve moet ik toch toegeven dat ik toch wel uitkijk naar de terugkeer naar mijn vertrouwde omgeving. Ik bracht recentelijk een mooi verlof door met familie tijdens de kerstdagen, alsook had ik wat tijd om wat vrienden en collega's op te zoeken. Dit was ook de ideale gelegenheid om het "werkfront" in te lichten dat ik binnenkort terugkom. Het lot van een "missieganger" is nu eenmaal onzeker na de missie. Het is wel zo dat je terugkeert naar je eenheid (in mijn geval de FGP), doch je oorspronkelijke dienst is geen zekerheid. Mocht ik nog bij de lokale gezeten hebben zou dit zeker voor problemen gezorgd hebben, bij de Federale gaat deze reïntegratie (gelukkig) vlotter, en heb ik al te horen gekregen dat ik terug kan keren naar mijn oorspronkelijke dienst, namelijk rondtrekkende dadergroeperingen. (Bedankt daarvoor !!) Dit stemt me uiteraard zeer tevreden, en kijk er al vollen bak naar uit om me weer eens uit te leven in "normale" onderzoeken, mét resultaten...
Net voor mijn verlof weer een mooi staaltje van frustratie meegemaakt. (of toch niet?) Na een week van voorbereidingen met de Intervention Group, luchtverkenningen, in kaart brengen van een verdachte, informantenwerking,... hadden we weer eens sinds lange tijd een doel; de arrestatie van een krapuul 1e class, in een regio waar we nooit eerder geweest waren. Het leger (KFOR) diende om die reden ook bij de actie betrokken te worden, om een veiligheids- en controleperimeter te voorzien. (Ik zal geen aantallen van mankracht vermelden, maar ik kan je zeggen; heeeeeeel veeeel!) De hele actie stond onder leiding van de Belgische Procureur (Pascal), die lak heeft aan alles wat gezag heeft, en enkel resultaten (lees arrestaties) wil halen. Na de aanwezige termijn in missie stel je je bij elke (mogelijke) interventie de vraag of deze wel effectief uitgevoerd zal worden. Zo zei ik tegen Pascal; "denk je nu echt dat we die interventie zullen uitvoeren?". Hij was ervan overtuigd en ik lachtte het weg... Daarop vroeg ik hem of hij een weddenschapje wilde aangaan. Gezien zijn zeer harde overtuiging dat alles ging uitgevoerd worden wedden we, en dit voor een uitgebreid diner in het meest fancy restaurant van Mitrovica. (stel je hier zeker niet te veel bij voor). Diner en (vooral) dranken incluis op kosten van de verliezer... D-day nadert, en we zijn van plan tussen te komen op woensdag (een paar dagen voor mijn kerstverlof). We zijn dinsdag, en waarempel, alles lijkt erop dat Pascal de weddenschap zal winnen. Op dinsdagavond komt hij de bureau binnen gevlogen met een big smile op zijn gezicht, en roept me toe: "Bartje, volgende week, past je dit voor den diner, ik heb nu al honger..., we hebben groen licht"! Natuurlijk! Eindelijk weer wat actie, ik betaal je met plezier het diner Pascal...
Zo gezegd, zo gedaan, we spreken af 's anderendaags met alle eenheden om 04.00 AM. Iedereen bewapent zich en maakt zich (met alles erop en eraan) klaar om te vertrekken om 05.00 uur, om de huiszoeking aan te kunnen vangen om 06.00 uur. 04.35 uur; stapt er daar ene onze bureau met slaande deuren binnen; Pascal. Iedereen mag naar huis, de interventie gaat niet door. Er staan ons blijkbaar al een 100-tal man op te wachten, en ze zijn niet tevreden dat we het huis van **** gaan doorzoeken... What the !!! Lekje hier, informatietje daar, en alles was al verbrand (Bepaalde personen van de KP dienden verplicht ingelicht te worden, waarbij ik uiteraard niet wil gezegd hebben dat het lek van daaruit komt...) Niemand kan ons de veiligheid garanderen, zodus "bye bye zwaai zwaai aktie" en terug naar huis. Pffffffff! Welkom in Mitrovica Pascal!! Geen reactie... Ik heb me 8 maanden druk gemaakt in dergelijke praktijken. Frustraties nemen de overhand en dit kan je echt missen in missie, want er zijn al zoveel andere factoren die het je hier heel dikwijls moeilijk maken. Dus nam ik deze aktie heel ludiek op en smste direct een datum naar Pascal om te gaan dineren. Zondag ll hebben we dan samen gaan eten, en we hebben ons geamuseerd...
Ik heb een heel goed contact met de Teamleader van de Intervention Group. Die mannen zijn al maanden niet meer buiten gekomen (voor reele interventies) en man, wat stonden die te popelen. Hij vertelde me dat ze klaar waren, na het rode licht van de missie, om de boel af te breken. Speciale eenheden, van overal uit Europa, (België levert geen manschappen Speciale Eenheden aan de EU), die wekelijks in hun thuisland de meest risicovolle operaties uitvoeren, en er daarbij af en toe eentje neerleggen, die hier in Mitrovica zitten, écht geen leven... Het enige dat hen hier houdt is het feit dat ze nooit zoveel getraind hebben in hun leven, en het financiële aspect.
Oudejaar heb ik in Pristina gevierd, en het moet gezegd, nooit eerder zo'n zwak feest gezien. Eten was niet te vreten, Chateau Migraine,... Gelukkig viel de companie mee, en hebben we er dan toch maar het beste van gemaakt. Al zal de samenloop van omstandigheden (namelijk juist 2 weken thuisgeweest, het idee hoe vrienden aan het vieren zijn, gemis thuis,...) daar ook wel een grote rol in gespeeld hebben.
De voorbije week heb ik mijn laatste "on call" week afgewerkt, mijn laaste week permanentie dus. Een drietal interventies gehad waarbij er in de hoofdstraat van Noord-Mitro een granaatje gegooid werd, omstreeks 20.00 uur. Dit was op Orthodox Kerstmis (07/01). Er was zodoende een massa volk in de straat, en andermaal slagen ze erin om NIEMAND te verwonden. Dit is toch een heel vaak wederkerend fenomeen, dat er zelden gekwetsten vallen, doch met immense materiële schade. Ik vind dit frapant, en onverstaanbaar. Maar goed, beter zo zou ik zo zeggen. Op de Crime Scene staat wat gekend volk, en hoogstwaarschijnlijk de verdachte(n), maar jah, helaas kan ik hier niet verder op ingaan... Frustrerend? Nee, helaas niet meer... Pers was ook onmiddellijk op de crime scene. Klik link hieronder.
http://www.tanjug.rs/videodet.aspx?galID=115426 Dan ook nog een "shootout" in een bar, naar aanleiding van een discussie. Enkele kogels in een paar benen... TFM werd eerst opgeroepen, dan weer niet. KP zou alles zelf afhandelen. KP heeft waarempel 8 daders opgepakt, maar o wee, tijdens het verhoor kan de persoon die geschoten heeft toch wel ontsnappen zekers. Dedju toch... Gefrustreerd? Ba neen, niet meer... En de derde interventie was een kogel die neergevallen was op een EULEX voertuig, waarbij een venster gesneuveld was. De kogel (AK47) werd in beslag genomen, en gezien de geringe schade konden onze vaststellingen bevestigd worden. Kogel werd afgevuurd naar aanleiding van "happy shooting". Man, met die feestdagen, ongelooflijk hoeveel er hier in de lucht geschoten werd. Ik kan me het geluid van een oorlogsgebied, met hevige gevechten, echt levendig voortellen nu... Een échte jungle is het hier, met échte...
Ik kan volgende week beginnen met "mijnen opkuis". Met andere woorden; alle dossiers afsluiten, openstaande PV'tjes afwerken en/of overhandigen aan mijn opvolger. Op deze manier voel je écht het einde naderen... En ik zal heus geen week tijd nodig hebben...
Gezien "het einde" hier nu toch al meermaals gevallen is, hoort bij ieder "einde" een farewell party. Een afscheidsfeest zeg maar. En zo zal dit geschieden, deze avond. We zijn met 5 personen binnen TFM die op 3 weken tijd de eenheid verlaten. We hebben beslist om een collectief afscheidsfeest te houden, waarbij we gemeenschappelijke vrienden/college's uitnodigen, en elk zijn persoonlijke vrienden. Uiteraard ben ik terug drijvende kracht achter het feestje. Locatie werd gevonden, Hongaren staan in voor de catering (met hun typische super lekkere Goulash, gemaakt op zeer traditionele wijze), Fransen staan in voor de aperitief en de Belgen zorgen voor de organisatie en aanvoer van de"diesel" en "anti-gel"... Helaas hebben we moeten afscheid nemen van onze Belgische collega/DJ, die einde missie had op 15 December. Maar vervanging werd gevonden.
Hoogstwaarschijnlijk zal dit zeker één van mijn laatste blogs zijn, doch zeker schrijf ik er nog minstens één juist voor mijn vertrek huiswaarts. Mochten er nog spectaculaire dingen gebeuren zal ik het uiteraard niet laten om erover te schrijven doch het zou me persoonlijk verbazen mochten er nu plotseling toch interventies plaats vinden in het Noorden van Kosovo.
Tijd om nog eens wat feedback te geven want er is alweer een maand voorbij, sinds mijn laatste blog.
Vorige maand ben ik dus samen met Dieter (PZ Oostende) en Michel (FGP Verviers) met mijn auto huiswaarts gereden, vanuit Mitrovica. Een roadtrip die 21 uur in beslag nam. We hebben aan één stuk gereden, en dit is in feite toch redelijk vlot verlopen.
Het was tevens een kort nieuwsitem in België, maar er waren hier lokale verkiezingen op 3 november. De eerste ronde is hier iets of wat uit de hand gelopen. Er zijn stembureau's aangevallen door gemaskerde mannen, en stembussen werden vernield. Verklaringen van de aanwezige mensen van OSCE (controle) waren dat ze al in tal van "moeilijke" landen verkiezingen hadden bijgewoond, en dat ze nog nooit iets dergelijks hadden meegemaakt. Zelf vind ik het erg om zeggen, maar dergelijke zaken wennen nu eenmaal na 10 maanden missie. Voor TFM was er dan ook niet direct veel speciaals. In de pers werd moord en brand geschreeuwd dat EULEX gefaald had. Ik laat mijn persoonlijke mening in het midden... Gezien de stembusgang van 3 november dus geboycot was, diende er opnieuw gestemd te worden, en dit op 17 november. Daarbij wilde de top van de EULEX leiding in Pristina, TFM inzetten in het noorden om "undercover" te werken tussen de menigte... Duh! Weer een zeer slimme beslissing van uiteraard zeer geleerde mensen op zeer mooie burelen. KP, KFOR en speciale eenheden, worden in secties en peletons op elke straathoek in het noorden voorzien, met volledige bescherming, machinegeweren en tanks. Dan zouden wij, met onze uiteraard totaal niet opvallende bleekgezichten moeten rondlopen met onze schietlap (AKA Glock 9mm) tussen de menigte waarvan er geen percentage geweten is hoeveel er gewapend rondlopen (en het zijn er toch heel wat). Onze TL liep van vergadering naar vergadering, en uiteindelijk hadden ze het toch begrepen dat het misschien niet zo veilig was. Maar het heeft toch voeten in de aarde gehad, om hen zo iets stoms uit het hoofd te praten...
Ondertussen ben ikzelf ook in het stadium gekomen dat elke Kosovaar een slechte Kosovaar is. Ik kan écht niets meer van die .... verdragen! Het is heel moeilijk onder woorden te brengen. Het totaalconcept!! Het is met niets vergelijkbaar! Ik laat de woorden die ik dagelijks zeg over hen uit mijn blog... Wij dienen heel frequent de weg naar Pristina te doen om tal van redenen, en de laatste 2 maanden heb ik zelf 2 X gereden. Ik ben hun rijstijl grondig beu, en laat steevast een collega rijden. Ik ben niet ver meer weg van het gevoel om er eens enen uit zijn auto te sleuren! Echter, ik zal me nu wel nog 2 maandjes kunnen inhouden (denk ik)...
Sinds enkele weken hebben we weer een nieuwe collega. Een Amerikaan, van 62 jaar. Ja, je leest het goed; 62. Ik zie het er toch weinig doen bij ons (ook ik niet), maar jah, het is dan ook een Amerikaan he. We hebben uiteraard ook al heel wat gelachen, want we stellen hem steevast vragen hoe het was in de Vietnam oorlog... Ik denk ook dat hij zich soms afvraagt in welke "bende" hij geland is, als je de gemiddelde leeftijd van TFM ziet.
Ondertussen is er ook een nieuwe call for contributions (vacante plaatsten) uit. TFM verliest in januari en februari 8 mensen, zodus dient er heel wat gerecruteerd (momenteel 7 plaatsen vacant) te worden. België stuurt voor deze "call" geen mensen. Een officiële reden is er niet, doch de financiële situatie waarin de FedPol zich momenteel bevindt zal wel de grootste rol spelen, denk ik persoonlijk...
Vorige week zijn wij (Michel, Jurgen en ik) samen met Pavel (Bulgaarse collega) naar zijn thuisstad Plovdiv geweest. We hebben ons goed geammuseerd, de plaatselijke wijnfeesten bezocht, en wat lokale bezienswaardigheden. Het is ongelooflijk hoe goedkoop alles in Bulgarije is. Je gaat er op restaurant, eet verschillende schotels, 2 uur aan een stuk, en drinken wat je kan. Het geheel kostte met moeite 11 euro per persoon. Daar ging mijn maandenlange training. Heb de voorbije week dan ook een licht regime ingezet... Pavel woont in een typisch communistisch appartement. Hoge, grote blokken en kleine appartementjes. (55m²). Andermaal confrontatie met het feit dat iemand met een gelijkaardige job, in een ander land, toch op een heel andere manier (moet) leven. Andermaal; België is écht zo slecht niet!! In januari keren we nog eens een weekend terug naar Bulgarije, we gaan er dan skiën in het "modernste" skigebied van Bulgarij, Bansko.
Ook heb ik vorige week een nieuwe ervaring gehad hier in missie. En wat mij betreft hoeft dit niet meer te gebeuren. De eerste aarbeving ooit die ik meemaak. We hadden er verschillende gedurende een 5-tal dagen. De zwaarste was 4.5 op de schaal van Richter. En man, dit joeg me toch schrik aan. Met plezier ga ik als eerste binnen bij een inval in een huis, een aardbeving daarentegen maakt je (mij) bang en onrustig. Tijdens desbetreffend "geschud" zaten we op onze burelen, liepen we naar buiten, en zagen we onze Nissan Patrols dansen op de tarmac. Heel bizar! Hervé (Franse Gendarm) was op missie in Haïti wanneer de aardbeving gebeurde in 2010. Ik kan bevestigen dat hij er écht een trauma aan overgehouden heeft... Hij liep heel onrustig heen en weer, dat is het minste wat je kan zeggen... Je zou voor minder...
De tijd doden na de uren wordt nu nog moeilijker deze tijd van het jaar. Het is hier een uur vroeger donker dan in België. Dus besliste ik een 3-tal weken terug een fuif voor EULEX personeel te Mitrovica te organiseren, in naam van TFM en IG (Intervention Group). Locatie werd gezocht en gevonden (tent in de Logbase), DJ geregeld (Jurgen, Belgische collega PZ Brussel), discolichten, regelingen voor de drank (en ik wilde absoluut bier van het vat, en geen Kosovaars bier (oftewel rioolwater). Uiteindelijk in geslaagd, Duits bier van het vat), regelingen voor personeel, verkoop tickets, snacks voor tijdens de fuif (plaatselijke Verkindere ;-)), regelingen met security (je organiseert niet zomaar een fuif in de basis) en dergelijke meer... Van de Security kreeg ik toestemming om de fuif te organiseren tot maximum 12 uur 's nachts. Uiteraard veel te vroeg om dan al naar huis te gaan. Dan maar een plan B organiseren, ttz een afterparty. Ik nam contact op met de eigenaar van een lokale pub in Mitro, en vroeg hem of hij het zag zitten om tot 12 uur open te blijven om daarna nog wat volk te ontvangen. Hij vroeg me uiteraard voor hoeveel mensen dit zou zijn. Ik heb geen glazen bol, en kon daar dus niet op antwoorden, maar probeerde hem wat te motiveren door te zeggen dat er minstens 30 personen zouden afkomen. Ik vroeg hem te zorgen voor muziek, lichten en drank. Hij stemde in... Een reden voor het sluiten van de tent om 12 uur is het feit dat er een voorgeschiedenis is, waar ik verder niet op in ga, maar het is nu eenmaal zo dat sommigen in missie niet overweg kunnen met alcohol. Ter informatie, de voorbije 3 weken zijn er 5 mensen uit Mitro huiswaarts gestuurd, zonder meer... Vrijdag ll was het dan zover. En, het was top!! Een ongelooflijke opkomst. 150 aanwezigen! (In Mitro werken 280 internationalen) Blijkbaar zou er nooit eerder zoveel volk in Mitro op een fuif (in de logbase) afgekomen zijn, zo hoorde ik toch van verschillende commentaren. Nu, de TFM reputatie zal ook wel een rol gespeeld hebben... ;-) Ook de "afterpary" werd enorm gesmaakt. Ik kwam als laatste toe in de pub waar de afterparty zich afspeelde (want moest de tent in de Logbase nog opkuisen), en onmiddellijk liep de eigenaar van de zaak naar me toe, en gaf me zowaar een knuffel. Man man, het kot vol, ik vermoed dat iedereen na de fuif naar de pub ging. Het was er drummen om aan een pilsje te geraken. Ik moest echter maar mijn hand in de lucht steken, en de eigenaar liet me bedienen... Niet anders dan complimenten gekregen zodus, op organisatie en muziek (bedankt Jurgen (DJ, en collega van PolBru), en op zaterdag nog nagenoten met de gekende "side effects"... Uiteraard heb ik dit niet helemaal alleen verwezenlijkt. Als feestcommissaris had ik enkel de leiding... . Op het werk van onderzoeken zal ik hier allicht nooit mijn stempel kunnen zetten (om tal van redenen die ik niet wil/kan aanhalen), echter heb toch mijn stempel kunnen afleveren op een ander gebied... ;-)
Ondertussen zijn de voorbije week ook de eerste sneeuwvlokken gevallen. Een 10-tal centimeter, en ook temperaturen onder het 0-punt, en dan nog een snijdig windje, man, wat is het koud als je dat niet meer gewoon bent. Dit vertaalt zich ook in mijn huis. Enkel een snelbouw steentje van 9cm als muur houdt niet echt koude buiten. Mijn landlord heeft een lading hout aangevoerd, en dit is geen overbodige luxe, een houtkacheltje... Wat gezellig toch...
Het moorddossier blijft draaien (lees ronddraaien), en op heden nog geen dader in de gevangenis, zonder meer.
Binnenkort zou er ook een redelijke actie (inval) door ons op het getouw staan, die momenteel voor heel wat onrust zorgt (bij het "hogere" echelon). Momenteel zonder meer, ik denk dat ik nog dit jaar een blog daaromtrent zal schrijven. Inzake deze actie moet ik komende week terug de lucht in voor een "recce" (verkenning). Alle vorige vluchten waren in T-shirt met open deuren. Zoals het weer nu is, zal dit al heel wat minder aangenaam zijn, want ik heb opnieuw de eer om op het landingsgestel van de heli te staan. Plezier is uiteraard een geseling waard... ;-). Echter, heel wat van de komende aktie zal afhangen van mijn resultaat... Ik doe de recce samen met enkele personen van IG (Intervention Group) en Hervé van TFM, die "case officer" is in desbetreffend dossier. Hervé is Frans Gendarm, en elk uur in de lucht voor dienstredenen telt mee voor zijn pensioen. Misschien moet ik ook maar eens een mailtje sturen naar Catherine (De Bolle)... Ik dacht dat de Belgische politie verzoop in tal van premiestelsels. Vergeet het maar, in vergelijking met de Franse Gendarmerie. Zo krijgen de Franse Gendarmes ook voor elk jaar missie 2 dienstjaren. Dit is Hervé's 4e missie, en hij denkt eraan om op pensioen te gaan op 51 jaar, met vol pensioen. Ze krijgen dan ook nog eens een hogere graad per missie... We kunnen nog leren van de Fransen zodus... ;-)
Sinds oktober is er nog een nieuwe collega bijgekomen, van de Police Nationale van Frankrijk. Hij heeft er toch een serieuze functie in Frankrijk, en samen met Hervé geeft dit uiteraard de nodige sfeer (Gendarmerie vs Police). Tiens tiens, waar heb ik dit nog gezien/gehoord. Echter allemaal heel ludiek en humoristisch...
Momenteel (zondag) "standby" voor de finale verkiezingsronde. De 2 winnaars van de verkiezingen van 17 november staan nu tegenover elkaar. Voorlopig is alles rustig, en het ziet ernaar uit dat alles zo zal blijven...
Ondertussen zijn we de kaap van de nog resterende 100 dagen overschreden. Het is nu niet zo dat ik dag per dag aftel, doch voor de kids is dit echter wel een leuke "tool", want zij kijken er uiteraard meer dan iedereen naar uit, totdat dit "avontuur" eindelijk voorbij zal zijn...
De voorbije week genoten van een leuke week vakantie, thuis bij de familie... Ik had me voorgenomen om geen enkele mail van het werk te openen en ook niet te vragen aan de collega's hoe het momenteel is. Eventjes het knopje volledig afzetten, want de voorbije weken waren heel hectisch (lees: leuk en veel werken), zodoende was wat ontspanning écht welgekomen. Als je dan ook eens thuis bent, kom je uiteraard heel wat tijd te kort om tal van familie, vrienden en collega's te bezoeken, maar zo is dit nu eenmaal.
Morgen neem ik de voorlaatste vlucht naar Pristina terug, richting missie. Nog één groot verlof bij Kerstmis, en dan zal het besef nog groter zijn denk ik, dat het einde écht nadert, waarbij er dan ook teruggekeerd zal moeten worden naar de "oude stal". En ik moet wel bekennen, een onderzoek voeren op zijn "Belgisch", daar kijk ik ook al heel erg naar uit. Kritiek (die uiteraard heel makkelijk gegeven wordt) op collega's, parket en tal van andere gerechtelijke instanties zullen bij mij zeker een hele tijd achterwege blijven, want niets valt (in mijn ogen) te vergelijken met Kosovo... Wat ik in feite wil zeggen, we hebben het hier (in België) nog bijlange zo slecht niet...
Zondag namiddag, wat vrije tijd, zodus vlug eens wat toelichting op de voorbije weken, na de moordaanslag...
Twee weken terug zijn Michel en ik naar Belgrado geweest, voor een kleine city trip. De eerste avond zijn we ontvangen geweest door de Belgische ambassadeur van Servië. Een zeer aimabel man, en uiteraard een ongelooflijk contact voor het verdere verloop van mijn werk binnen de FGP. Want binnen mijn werkdomein hebben we toch redelijk wat klanten uit de Balkan, zodus ook Servië. Professioneel is dit dus leuk meegenomen, om deze persoon hier te ontmoeten...
De ontmoeting is eerder toevallig ontstaan. Toen we praatten met de Belgische diplomaat in Pristina, verantwoordelijk voor Kosovo, spraken we ervan om naar Servië te gaan. Deze persoon zei ons dat zijn persoonlijke vriend in Belgrado woont, en er ambassadeur voor België is. Hij gaf ons zijn contactgegegevens, en raadde ons aan hem te contacteren. Hij zou ons met plezier ontvangen. Zo gezegd zo gedaan. Wij nemen contact op met de ambassadeur, de namiddag dat we aankwamen in Belgrado. Zonder meer geeft hij ons de opdracht om 's avonds een taxi te nemen naar een bepaald restaurant "down town". Hij zou ons daar ontvangen... En hoe zijn we daar ontvangen; het was dik in orde!!... ;-)
Uiteraard werd er heel wat over het werk gepraat, en gezien wij heel wat hulp nodig hebben vanuit deze hoek inzake het moorddossier werden de nodige onderwerpen aangehaald, zonder meer...
We zijn naar Belgrado geweest met mijn persoonlijk voertuig.
(Ik heb me hier namelijk een nieuwe auto gekocht. Heel wat internationalen doen dit omdat dit zeer interessant is. De dealers van zo goed als alle merken geven er diplomaten korting, alsook dienen wij als EU-ambtenaar geen BTW te betalen. Niets anders dan voordelen dus. Dan nog eens het feit dat onze gezinswagen ruim 240000 km heeft, en er allicht volgend jaar toch een ander voertuig aangekocht zou moeten worden, was de beslissing in feite vlug genomen. Er zijn uiteraard enkele voorwaarden verbonden aan deze voordelen. Het voertuig moet 6 maanden ingeschreven zijn in het buitenland (Kosovo dus), en men moet minstens 1 jaar werkzaam zijn bij de EU.)
Nu, bij het terugkomen van Belgrado, een city trip die écht de moeite waard is te doen, naderden we Mitrovica. Op een gegeven moment begint het verkeer te stroppen. Er is een file in de maak, op zich hier heel normaal... Ongeveer 50 meter verder zien we een grote limosine staan, ter hoogte van een restaurant. Aha, een trouw, nog steeds niets speciaal uiteraard... We schuiven gewoon verder aan in de kleine file. Het moment dat ik voorbij het restaurant passeer, komt er daar ene naar buiten gevlogen met een Kalashnikov en schiet in een hoek van 35° heel zijn magazijn leeg, op 5 meter van mijn auto, zodus boven onze kop... Het was uiteraard toeval dat wij op dat moment zo dicht zijn, en heb hier heel de zomer door "happy shooting" horen halmen, doch nooit eerder zo dicht het geluid van een AK47 gehoord. Wat een geschifte burgers zijn dat hier toch...
Eind deze week keer ik trouwens terug met mijn auto, dit samen met Michel en Dieter, die van de gelegenheid gebruik maken om zo ook huiswaarts te keren. Ik zal geruster zijn, eenmaal mijn auto thuis staat. Want hier staat hij gewoon op straat, met een speciale EU nummerplaat. Zodus, een gemakkelijk doelwit, om als het meevalt, eens een "streepje" in de carrosserie te trekken...
Een roadtripje van om en bij de 2300 km! My God! Kosovo, Servië, Kroatië, Slovenië, Oostenrijk, Duitsland, België. Dit is de roadtrip, gelukkig zijn we met 3, en kunnen we zo elk om zijn beurt wat rusten/slapen tijdens de rit.
Vorige week, op vrijdag, startte ik mijn "on call" week. "Van wacht" zeg maar. Ik heb de voorbije maanden zelden iets voor gehad tijdens mijn permanentie, dus ik zal dan wel niet echt "shit" aantrekken, zoals je dit met sommige collega's altijd voor hebt...
Het weekend verloopt jammer genoeg zonder iets. Zoals reeds eerder gemeld in andere blogs, de weekends zijn hier super saai, zodus als ik iets kan doen, neem ik het met plezier aan... Niets dus...
De nacht van zondag op maandag, 03.45 uur. Kaboooooooooooooom!!!! What the *****??!!!! Direct recht uit mijn bed, de lichten laat ik uit, ik kijk naar buiten. Dit was super dicht...
(Ik kreeg recentelijk enkele vragen waar ik écht verblijf; ik woon in het noorden van Kosovo, in Mitrovica. Mitrovica is verdeeld in noorden en zuiden, met als scheiding de Ibar rivier. In het noorden wonen hoofdzakelijk de Servische "Kosovaren", in het zuiden hoofdzakelijk de Albanese Kosovaren. Het noorden (noorden van de Ibar) wil zich (simpel gezegd) niet van Servië afscheuren, en daar wringt dus meestal het schoentje, laten we zeggen, de schoen!)
Mijn huis staat op de oever van de Ibar rivier, aan de zuidelijke kant. Ik heb dus "mooi" zicht op het noorden.
Ik keek naar buiten, doch zag niet direct beweging.
Ik ben ondertussen GEEN expert in explosieven, doch door wat zelfstudie en het bekijken van filmpjes van granaat aanslagen ken ik ondertussen toch min of meer het geluid van granaten. Granaten worden hier het meest gebruikt voor aanslagen...
Ik kon onmiddellijk zeggen dat deze explosie GEEN granaat was. Ik hield mijn hart vast, want ik ben "on call". Ik begon me alvast klaar te maken, en 20 minuten later belt de Teamleader om mij te "mobiliseren". Ik vraag onmiddellijk of er doden of gekwetsten zijn. Bij de eerste lijns informatie zou dit negatief zijn... Oef, toch al een meevaller...
Vroeger (voor de moord aanslag) waren we alleen "on call". Door de huidige situatie mogen we niet meer alleen naar het noorden, zodus zijn we nu met 2 "on call", met telkens een B6 chauffeur, want elke verplaatsing in het noorden moet met zwaar gepantserde voertuigen gebeuren.
Ik bel mijn collega Pavel (Bulgaarse collega) uit zijn bed, doe de nodige telefoontjes naar de dispatching teneinde twee ploegen SPD (zwaar bewapende politie-eenheden) ter onze beschikking te houden voor bescherming. Wordt geregeld en om 04.30 zijn we in onze eenheid, staat de SPD klaar voor ons, nemen we onze CSI-koffer, volledige bescherming en bewapening, en hup, we go...
Aangekomen stellen we vast dat er heel wat ravage is, loopt de KP dartelend door de crime-scene, en uiteraard allen zoveel mogelijk sigaretten aan het smoren en deze uiteraard te doven op de CS. Dit werd me toch eventjes van het goede teveel... Ik zal het hier beleefd houden in mijn blog, maar zonder de tolk verstonden ze mij dat ik er niet mee gediend was. Het is trouwens ook voorgeschreven dat wij niet eerder de Crime Scene mogen betreden vooraleer de "bomb squad" hun sweeping gedaan heeft... We zijn goed bezig! De bomb squad en de forensics waren ingelicht, doch zouden maar rond 07.00 uur vertrekken vanuit Pristina. Ok, voorlopig kunnen we niets doen, zodus om daar niet als "sitting ducks" (gemakkelijke doelwitten) rond te lopen, zetten we ons gepantserd voertuig met zicht op de CS. En dan, wachten geblazen.
Omstreeks 08.00 geeft de bomb squad ons groen licht, en kunnen wij en de Forensics aan onze taken beginnen...
Uiteindelijk blijkt er enorm veel materiële schade, en is er toch een slachtoffer (schrammen door rondvliegend glas) gevallen, een lid van een politieke partij. Gezien de ravage kan ik toch zeggen dat deze persoon een ongelooflijk goede engelbewaarder heeft. Binnen twee weken zijn er lokale verkiezingen, en de partijen die verandering willen in het noorden worden geviseerd met heel wat mondelinge bedreigingen. Nu dus niet enkel woorden... Voor de harde kern van zware criminelen zou een verandering van beleid NIET in hun voordeel spreken, zodus dan maar wat aanslagjes plegen... Verder zal ik niet uitwijden, wat de link politiek - criminelen betreft...
Uiteindelijk heeft de explosie zich voorgedaan op +/- 300 meter (vogelvlucht) van mijn deur...
De aanslag is "hot news" in Kosovo en Servië. De nationale televisie van Servië maakte een verslag...
De TL van de Intervention Group had me een 6-tal maanden geleden beloofd dat ik eens zou mee mogen op oefening met de heli. Ongelooflijk, hij is van zijn woord, en deze avond is dé avond. Ik kon samen met Claudius (nieuwe Franse TFM collega) mee.
IG moest trainen voor rappel uit de heli. (en nee, geen rappel voor ons!) Echter, wij waren ook onderdeel van de oefening. TFM zit (fictief) in een benarde situatie naar aanleiding van een huiszoeking. Wij moesten door hen ontzet worden, en geëvacueerd worden door de heli. De heli kan omwille van veiligheidsredenen enkel "touch en go" doen, om geen doelwit te zijn. Zodus, eenmaal wij door IG gevonden werden wordt de heli geroepen, die binnen de 20 seconden landt, lopen zo hard je kan, gecoverd door 2x3 IG personen, jump in de heli, en "off we go"... Dit alles op een zeer donkere lokatie dichtbij Zubin Potok... Mooi om te zien hoe IG werkt, ongelooflijk hoe vlot een rappel van ruim 10 meter uit de heli geschiedt, en hoe de piloten werken bij nacht. Een oefening om nooit meer te vergeten. Met dank aan Jean Marc van IG...
De volgende dagen horen we andermaal heel wat verbale dreigingen naar personen die "meegaan" in de verkiezingen... Het is nu al reeds donderdag. Morgen loopt mijn wachtdienst af... Het zal wel niets meer zijn zeker...
Ondertussen loopt ook nog het moordonderzoek op volle toeren. Een speciaal team is opgericht daarvoor. Onze TL heeft zo goed als niets meer te zeggen in het moordonderzoek. Een hooggeplaatste rechercheur van Pristina heeft nu de leiding, met TFM investigators onder hem, zoöok ik. Ik zal verder niet uitwijden over deze (in de ogen van Pristina) "applausvervanging", we weten wel beter...
De leider van het moordonderzoek ziet er mij iemand zeer bekwaam uit. Hij gaf ons een motiverende speech, met de woorden dat we moeten "genieten" van het onderzoek, en dat we deel uitmaken van het grootste (politie) moordonderzoek die Kosovo ooit gekend heeft. Neen, dit is geen Amerikaan, een collega van de UK. Okay, we weten wat gedaan...
Ik vermoed wel dat één van mijn volgende verslagen inzake de moord misschien wat meer duidelijkheid zouden kunnen brengen... ;-)
Het moordonderzoek heeft absolute prioriteit, doch de "dagdagelijkse" zaken van Mitro moeten ook afgehandeld worden, zodus ontloop ik geen wachtdiensten en of andere aanslagen...
De explosie (die later TNT blijkt te zijn, ben toch kenner aan het worden... ;-)) wordt dus eventjes tussen de soep en de patatten onderzocht...
Nacht van donderdag op vrijdag dus... 03.09 uur; kabooom, weer van dattum. Ik word andermaal gewekt door de explosie, doch deze is minder heftig dan de eerste. Andermaal zelfde modus operandi, andermaal ter intimidatie, andermaal zelfde partij die geviseerd wordt, andermaal de nodige verrichtingen...
Ik besluit gisteren (zaterdag) om enkele specialisten samen te roepen die me raad kunnen geven over een "plannetje" die ik in gedachten heb. Ze hebben er oren naar, en ook de procureur geeft zijn groen licht. Niets meer, doch ik weet weer wat gedaan... (en voor de collega's, neen, werken op zaterdag geeft hier GEEN recht op een extra vergoeding...;-))
Vrijdagavond einde wachtdienst... 00.09 uur; kaboem! Weer wakker. Dit leek andermaal niet heel erg ver van mijn deur, doch niet echt een harde explosie. Zou dit een granaat kunnen zijn? Echter, ben niet meer van wacht, het is Michel en Rok hun beurt... Hihi. Ik sta zelf niet meer op, trek mijn laken over mijn hoofd, en slaap rustig verder...
Ik bel 's anderendaags naar Michel; "wat was het?" Een granaat M75...
Meer dan een maand is voorbij gegaan na mijn vorige blog. De eerste 6 maand kon ik als reden inroepen dat ik niet steeds inspiratie had. De laatste maand echter, heb(ben) ik (we) meer gewerkt dan geslapen... Het is in feite wel heel leuk werken zo, want de maanden augustus en september zijn voorbij gevlogen, met name groot verlof in augustus, en onmiddellijk erna het één na het andere qua werk.
We hebben, zoals in een eerder verslag reeds gemeld, een nieuwe (Belgische) procureur. En man, van motivatie gesproken. Hij veegt zijn kl... aan alles wat politiek is, en is hier écht om criminaliteit te bestrijden. Echter, ik vermoed dat hij binnenkort heel wat problemen zal krijgen met de leiding, uit de opperste regionen... Maar nu, we profiteren van deze motivatie, want als de procureur wil doorgaan, heeft dit uiteraard zijn invloed op ons werken. Zo kregen we op 17 september op de middag informatie van de KP (één of andere informantenrunner) dat er op grote schaal heroïne gedeald zou worden in een woning in het "warme" Zvecan. Onze procureur wilde zo snel mogelijk tussenkomen (lees: 's anderendaags om 06.00 uur), teneinde de ons gekende "lekken" te vermijden. De procureur contacteerde mij, en was ook onmiddellijk door de TL aangeduid als Case-Officer voor deze zaak. Alles werd in de namiddag in gereedheid gebracht voor inval in de woning, 's morgens vroeg op 18 september. Operatie-order, samenstellen van teams, "vorderen" van Intervention Group (hierna IG, en wat waren die weer in hun nopjes), gepantserde voertuigen, etc... KP werd ingelicht dat ze bijstand moesten geven, zonder meer. Enkel de grote patron van de KP moest ingelicht worden van onze plannen. Gezien de moeilijke regio én het feit dat bij de laatste huiszoeking bij mijn verdachte een AK47 gevonden was, was IG op zijn plaats. De woning lag op een bijzonder moeilijke plaats voor IG, en heel wat verkenningen werden nog verricht door ons en IG. Na wat "overwerk" konden we naar huis, en RV in de eenheid om 05.00 uur 's anderendaags.
Uiteraard om 05.00 in de morgen, iedereen present. Iedereen maakt zich klaar met volledige bewapening en bescherming. Nog een laatste briefing om 05.30 met IG, en dan, go go go!!
IG valt binnen zoals het moet ;-). Onmiddellijk erna volgen wij, en wordt mijn verdachte mooi geboeid aan mij bezorgd. De vrouw des huizes was niet zo heel tevreden, doch ik verstond geen woord wat ze riep. Ik vermoed niet ze ze ons duidelijk wilde maken dat ze koffie ging zetten. De dochter des huizes (14) was in choque doch de aanwezige KP ontfermde zich over haar. Een lang verhaal kort gemaakt, een serieuze som geld gevonden (en zeker voor Kosovo) tijdens de huiszoeking en heel wat GSM's, doch geen drugs. Alles in beslag genomen en tegen de avond kon het verhoor beginnen. Alweer een verhaal (verhoor) van 3 uur kort gemaakt; verdachte plakte toe van de leugens, wist op het einde niet meer van welk hout pijlen gemaakt, en dan begon de advocaat zich nog eens te moeien. Een hevige discussie tussen de advocaat en mijzelf omdat hij niet mag tussenkomen tijdens het verhoor, doch deed het telkens (4x) opnieuw, dewelke resulteerde in wat verwijten, bedreigingen en het verlaten van de advocaat van het verhoor. Tijd voor een "breakske" dacht ik zo...
Toen ik buiten ging stond de advocaat te roken. Hij verweet me andermaal dat ik geen respect had voor zijn job en vroeg me onder vier ogen te praten. Ik ging een 10-tal minuten praten met hem en we kwamen tot het besluit dat hij niet volgens de regels handelde en ik misschien wat te heftig uit de hoek kwam...
Iets wat je in een missie gewaar wordt, is het feit dat je heel prikkelbaar bent voor bepaalde zaken, en dat je je stoort aan heel veel zaken van de lokale bevolking. Dus een kl...... van een advocaat kon ik wel missen... Dergelijke gevoelens heb ik trouwens in enkele vorige bloggen al besproken.
Maar goed, het verhoor kan beëindigd worden, zonder bekentenissen, doch met een handhaving van de arrestatie door de procureur (in Kosovo 48 uur).
We zullen morgen wel een herverhoor doen. Een extra nachtje verblijf in het KP hotel zal misschien deugd doen... dacht ik...
Zoals verteld in mijn vorige blog, hebben we afscheid genomen van onze vorige Amerikaanse TL, en is de leiding van de nieuwe TL in handen van een Franse Gendarm, Jean-Marc, reeds 8 maanden lid van onze eenheid TFM als investigator. JM heeft officieel de leiding sinds 17 september...
19 september, 07.45 uur telefoon van de TL. "Ne pas trainer, va immediatement au logbase, il y a une attack sur EULEX..." Meer niet, ok, was klaar, en sprong onmiddellijk in mijn voertuig, en 5 minuten later ter plaatse in de Logbase. En dan; tientallen informaties die binnen komen; voertuig in hinderlaag gereden, niet gepantserd voertuig, 1 dode, 2 doden, 1 belg in betrokken, gewonden, op en aan rijden van zware gepantserde voertuigen... tientallen telefoontjes door iedereen heen en weer naar hun contingent commanders (hierna CC) alsook naar collega's om te checken of ze ok zijn. De vermoedelijke betrokkenen Belgische collega neemt zijn telefoon niet op. Stress!!... Van een crisis gesproken!
Na een 45-tal minuten kunnen we eindelijk spreken van geconfirmeerde informatie. "Een niet gepantserd konvooi, op weg naar de grenscontrole post (gate 1) is in Zvecan in een hinderlaag gereden met automatisch vuur. Een EULEX collega is hierbij vermoord, zijn passagier is zwaar in choque, verder geen gewonden..."
Alle speciale eenheden gaan ter plaatse op de crime-scene, samen met KFOR, om na te gaan of de CSI uitgevoerd kan worden door ons. Helikopters vliegen aan en af op de logbase, snipers worden gedropt op de heuvelruggen, die zicht geven op de Crime Scene.
TFM investigators gaan met gepantserde voertuigen en beveiliging door zwaar bewapende collega's van de Special Police Department ter plaatse voor CSI.
Onze CC geeft ons tussendoor telefonisch de opdracht om ASAP het thuisfront in te lichten, want omstreeks 10.00 uur zal dit nationaal nieuws zijn in België. Kwestie van het thuisfront gerust te stellen.
Ik kan het eerste uur na de feiten in feite kort omschrijven; ongelooflijke chaos op de Logbase, iedereen loopt heen en weer, huilende mensen, hoge pieten lopen op en af bij ons om zich te moeien met onze TL.
Van een vuurdoop voor onze TL gesproken...
Michel en ik krijgen de opdracht om kort na de feiten de heli in te kruipen voor CSI vanuit de lucht en observatie van de omgeving. Gezien wij het eerder gedaan hebben, vanuit de open deur van de heli observeren en foto's nemen, worden wij aangeduid. Great!
Wij zitten hierbij op de rand van de heli, met de voeten op het landingsgestel. Achter ons zijn de effectieve zitplaatsen voor de passagiers. Op deze plaats worden achter onze rug zwaar bewapende collega's gezet, met automatische machinepistolen. Onze bescherming... Man man, nooit gezien. Het geeft op een manier een veilig gevoel, die "ruggesteun", doch ook beseffende dat ook wij een makkelijk doelwit kunnen zijn.
Vanuit de lucht uiteraard een ongelooflijk zicht op de Crime Scene, alsook de snipers. Indrukwekkend!
Het onderzoek zelf; kan ik heel vaag iets van vertellen. Mochten de daders ooit gevat worden, zal ik er een apart hoofdstukje van typen, maar nu te moeilijk en te gevoelig.
De grootste storm is ondertussen wat gaan liggen, met betrekking tot dringende onderzoeksdaden, doch de "intel-molen" (informantenwerking) draait op volle toeren. Hoogstwaarschijnlijk zal de oplossing uit deze hoek moeten komen.
Ongelooflijk hoe frapant het onderzoek momenteel is. En zoals soms de titel was in de X-files series "trust no one", kan je dit hier heel letterlijk nemen. Ik heb hier al verschillende keren vol ongeloof gereageerd, en waan me dan ook soms écht in een film.
Door dit alles, de week na de feiten meer gewerkt dan geslapen, maar het was extreem boeiend.
Ik ben aangeduid voor alles wat telefonie en bijzondere opsporingsmethodes zijn. Wij zijn twee keer 's nachts op pad geweest voor BOM, en zal er (hoogstwaarschijnlijk) in slagen om iets te verwezenlijken wat nooit eerder gebeurd is in TFM, voor dit deel van de regio... Echter, ik zal nog niet te luid roepen, want momenteel heb ik nog steeds niets...
Voor de niet politiemensen, sorry, kan verder niets vertellen. De collega's zullen allicht tussen de lijnen kunnen lezen en begrijpen wat er gaande zal zijn... Het is niet groots, maar gewoon niet evident voor de regio... Nu, het moet ook gezegd zijn, de feiten zijn navenant, en plots gaan WEL alle deuren open...
Ook is er boven ons een kleine oorlog bezig bij de leiding. Er is namelijk in Pristina een eenheid "serious crimes". (wij zijn "organised crime, duh!!) Hun bazen willen uiteraard het onderzoek voeren. Dan heb je ook nog eens de EULEX Special Prosecution Kosovo (SPRK), zeg maar Parket Generaal van bij ons die zich de zaak wil aantrekken. Wij hebben dan ook nog onze TFM procureur die de leiding heeft, onze TL, etc... Een kleine oorlog voor een groots onderzoek... Tiens tiens, klinkt me niet zo onbekend...
Voorlopig blijft TFM de leiding van het onderzoek behouden, en wordt de KP door ons met tal van taken bestookt.
Na de feiten is er een verdacht voertuig waargenomen, waarvan de beschrijving geseind werd in heel Kosovo. Enkel kleur, merk en mogelijk type waren gekend. Een bepaald ogenblik krijgen we van de dispatching telefoon dat een collega met een niet gepantserd EULEX voertuig een auto aan het volgen is die voldoet aan de beschrijving. Het voertuig komt van Pristina en rijdt in onze richting noorden, Mitrovica.
We zijn met 7 in de eenheid, doch iedereen bezig. Hervé (Franse Gendarm), B6 (zwaar gepantserde jeep) bestuurder, laat alles vallen, één blik naar mij, en we begrepen elkaar... Ik wist al langer dat ik met hem altijd buiten kan komen, als je begrijpt wat ik bedoel. We doen ons in minder dan een halve minuut volledig klaar (wapens, kogelwerende vesten en helmen).
(Wij Belgjes hebben maar 2 laders voor ons wapen, elk ander land heeft er (minstens) 3.
(Het is echter zo dat iedereen wat paranoia begint rond te lopen, tot in het absurde toe, zo ook ikzelf. Mocht ik mijn tekst thuis lezen, ik zou zeggen, "zijn dat daar cowboys?", maar in de gegeven situatie doe je alles om jezelf te beveiligen. Dan ook nog eens het feit dat elk lid van de Special Police department uitgerust is met machinepistolen caliber 5,56, 4 laders van 30 patronen, en dan ook nog eens 4 laders voor hun pistool...)
Zodus, ging ik nog een extra lader vragen voor Glock bij één van mijn collega's. Je weet nooit wat je tegen komt, en we moeten indachtig zijn dat de strijd criminelen - politie heel oneerlijk is, want zij hebben heel vaak meer vuurkracht. Allicht iets wat ik overgenomen heb van mijn Amerikaanse ex-TL... Desalnietemin, met mijn 3 ladertjes kom ik echt niet als meest indrukwekkendste over...)
Voila, volledig klaar! Hervé en ik springen in de B6, en vlammen richting Pristina.
De weg Mitrovica - Pristina is niet meer dan een tweevaksbaan, waar de gemiddelde snelheid door tal van redenen niet hoger ligt dan 50km/u. Hervé besloot dan maar om het midden van de weg kiezen. Terwijl we deze manier van rijden aannamen vroeg hij me heel ludiek; "ils vont bouger, non?" Doelende op de tegenliggers die een tank van een jeep van bijna 6 ton aan ongeveer 100 km/u zien afkomen, met zwaailichten en sirene. En inderdaad, "bougeren" deden ze )))
De dispatching gaf prioriteit aan onze radiocommunicatie, alle anderen moesten zwijgen.
Een dergelijk voertuig heeft een inwendig alarm als je de "veilige" snelheid overschrijdt. Ik kan zeggen dat het een heel irritant geluid is, en herinner me niet dat het even uit gegaan is... ;-)
Op het moment dat wij horen dat onze collega een bepaald dorp binnen rijdt, rijden wij het dorp ook van de andere kant binnen. We besluiten halt te houden langs de kant van de weg, en juist wanneer we gedraaid zijn, passeert het verdachte voertuig ons. Weer 6 liter door dienen uitlaat ;-), en 15 seconden later kunnen we het voertuig klem rijden. Communiceren met de 2 passagiers heeft geen zin want ze verstaan geen Engels, en we hebben de tolk vergeten. Dedju, jammer voor hen... ;-)
Eenmaal de situatie rond het voertuig beveiligd moet je danig rond je beginnen kijken, want tal van toeschouwers hebben interesse van wat zich afspeelt. Zodus, beide identiteiten noteren, wat nota's nemen van hun GSM's, bedanken voor de "medwerking", en bye bye, zwaai zwaai. Dit is ook voor ons het veiligste, met een maximum aan informatie. Achteraf blijkt dat deze 2 heel brave mensen niets met de zaak te maken hebben.
De adrenaline beleeft hoogdagen...
Vorig weekend had ik vrijaf, en keerde heel kort eventjes terug naar vrouw en kids. Een verlof die al 2 maanden vast stond voor de verjaardag van Lars. Mijn TL had me "bevolen" om de knop eventjes helemaal "off" te zetten, en te "resetten". Want de voorbije week was heel intens, met heel veel tegenstrijdige gevoelens.
Bij toeval kreeg ik te horen van mijn teamchef in België dat het op vrijdagavond FGP BBQ was, en dat ik uiteraard welkom was. Dit vond ik een ideale gelegenheid om nog eens tal van mensen te zien, in één moment. En het was er heel gezellig...
De gevoelens die rond het "thuis zijn" hangen waren meer dan welkom. Want, in de voorbije twee weken stel je je toch ook tal van vragen die op zijn beurt tal van gevoelens opwekken.
Zo ook nam ik dus vorige woensdag mijn vlucht huiswaarts. Ik had mijn vlucht hetzelfde moment als de kist van Audriusz (vermoorde EULEX-collega). Een hele ceremonie was gaande, alsook stond er een C130, om hem te transporteren naar Litouwen. Daar word je heeeel stil van! Ik ga nu naar huis, en hij ook... Ik word thuis opgewacht door vrouw en kids, hij ook door zijn vrouw en tweeling van 10...
Dit laat je de zaken toch anders benaderen, en een geluk dat we in een flow van gigantisch veel werk met een doel zitten, om er in feite niet te veel bij stil te staan.
Alweer een week aan het werk, na het heel leuke verlof met de familie...
Hier steeds temperaturen die flirten met de 40 graden, het is me écht te warm. Maar goed, in missie omstandigheden heb je niet veel nodig om te klagen, daar heb ik me toch al verschillende keren zelf op betrapt. Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat ik me toch ook écht meer en meer aan Kosovaren begin te storen/ergeren; het totaalconcept... Hun gedrag, hun manier van leven, manier van denken... Noem het, en ik stoor me eraan.
Om toch een beetje in de positieve sfeer te blijven, we zijn tussengekomen in een dossier, en man, wat een fun...
...Op een bepaald ogenblik krijgen we intel dat het voertuig dat gebruikt was voor een moordpoging (drive by shooting in december 2012) opduikt in een tankstation, en dit op frequente basis. Het kan niet anders, of de eigenaar is een werknemer aldaar. We stellen vast dat het voertuig daar inderdaad staat, en holder de bolder wordt er onmiddellijk, op donderdag, een observatie op het voertuig uitgevoerd. We stellen ons op langs beiden kanten van de weg, zodat het voertuig zeker waargenomen kan worden bij vertrek. Van discreet observeren kan er echter nooit gesproken worden in desbetreffende warme stad (Zvecan), want iedereen kent iedereen en we zien er als internationaal ook niet echt Kosovaars uit... Maar goed, we roeien met de riemen we hebben, het is niet anders. We stonden langs de weg, en 20 meter verder is er een bar. Nog geen 2 minuten nadat we in plaats gesteld zijn komt er een persoon strompelend naar buiten, duidelijk zwaar bezopen. Ik schat hem ongeveer 1m80 en een 150kg, droog gewogen. Man, wat een kereltje. Twee vrienden vergezellen hem, en je ziet dat ze hem proberen tegen te houden, doch trekt er zich niets van aan, en, begeeft zich in onze richting. Niko (Sloveense collega) spreekt vlot Servisch. Pishti (Hongaarse collega) zit achterin, ik als passagier vooraan. Die kerel ziet er furieus uit en wil dat we onmiddellijk vertrekken. EULEX heeft daar niets te zoeken. Niko kan wat bemiddelen en zegt dat we op collegas wachten die de weg niet kennen in Mitro... Lang geleden dat ik nog eens zo alert moest zijn, want die kerel was zwaar onder invloed, haat ons, en je weet niet of hij gewapend is. Deze persoon fouilleren zou de boel laten ontploffen... Pishti en ik hadden "alles" discreet bij de hand, indien er gereageerd moest worden. De vraag is maar of dit snel genoeg geweest zou zijn. Die kerel verlaat ons voertuig en gaat binnen. Niet wetende wat er zich binnen allemaal afspeelt besluit Niko het voertuig te verplaatsen. Het zou de eerste niet zijn die met een AK terug buiten komt...
Motherf***ers, als je denkt dat dit geen pijn deed, zo afdruipen, toch écht frustrerend, hen ons de wet laten spellen... Het ligt dan wel niet in mijn aard doch de snelle veiligheidsanalyse die we maakten was allicht wel de beste...
Andere plaats om ons op te stellen dus, en enkele minuten later passeert het voertuig ons. Niko aan het stuur. Laat ik vriendelijk blijven voor mijn collega en gewoon meegeven dat we maar 2 straten (lees 45 seconden) gevolgd hebben... Frustratie?? Bwah...
Op vrijdag, nieuwe poging, zelfde team, doch verandering van plaatsen... Bibi driver. Lang verhaal kort gezegd, we kunnen hem thuis brengen, en kunnen fotos (weliswaar van zijn achterkant) nemen.
We besluiten op maandag tussen te komen.
Alles wordt gebrieft aan de IG (Speciale interventie groep), doch zij willen eerst een drone inzetten om de plaatsgesteldheid van het tankstation te zien. What?? Er is geen tijd meer om dat alles in elkaar te zetten, en onze TL zegt dat wij het zullen doen, als ze te lang talmen. IG heeft de voorbije 8 maand 2 interventies gedaan, zodus er wordt verder niet meer gediscussieerd over de plaatsgesteldheid. Tussenkomen gaan ze én willen ze!!
De hele fanfare, 2 keer een collonne van 4 zware interventiewagens, om langs beide zijden te benaderen, rijdt het tankstation op. Wij rijden achter de collonne. En dan... Chaos!!
Springt er ene uit het tankstation, onmiddellijk de bossen in. In zijn vlucht verliest hij zijn (geladen en gewapend) pistool. Verschillende IGers lopen erachter, met volledige uitrusting. Een voertuig van de IG rijdt onmiddellijk volle gas weg, richting centrum en rivier, omdat dit de achterkant van het tankstation betreft. Ik volg samen met Frida het IG voertuig
Aangekomen aan de achterkant, +/- anderhalve km rijden, zie ik een voertuig wegsputteren op een aardeweg, langs de rivier. Op dit ogenblik heb ik al ondersteuning van de IG, en nog enkele ogenblikken later zie ik het voertuig nu in onze richting komen. IG onderschept dit voertuig, en doet de nodige controles, doch... Een massa volk opeens rond ons. Verwijten in alle talen, en je moest de agressie in de ogen van die mensen zien. In geen tijd stonden er 50 locals rond ons, en van de eerste tot de laatste allemaal aan het bellen. Onze verdachte had niets bij die hem identificeerde (nummerplaat is hier ook een optie), en gezien de vijandigheid besloten we om de plaats ASAP te verlaten. We vernamen ook op de radio dat IG de vluchtende kerel had kunnen onderscheppen... Achteraf gezien, geluk en een goede beslissing, want een patrouille van EULEX die we kruisten tijdens onze aftocht werd op de plaats van de controle omsingeld en met stenen bekogeld. Deze collegas hebben in de lucht moeten schieten om weg te geraken... Zij waren niet op de hoogte van de actie en reden daar dus op het slechte moment op de foute plaats...
Het resultaat die we hadden was buiten alle proporties, want we gingen voor inbeslagname van het voertuig en arrestatie van de eigenaar, doch de persoon die onmiddellijk wegliep bij onze aankomst was zonder meer één van de 5 most wanted van TFM.
Deze persoon heeft echter heel wat aanzien in Zvecan, alsook zijn familie, en staat heel hoog op de criminele ladder. Een uur na onze arrestatie loeiden de sirenes (te vergelijken met het lawaai van luchtalarm) boven de stad, om iedereen buiten te halen en te gaan betogen tegen de arrestatie. Ook tal van roadblocks werden opgezet. Iedereen van EULEX werd onmiddellijk geëvacueerd omdat er informatie binnen kwam dat de opdracht gegeven was om op alles van EULEX te vuren...
KFOR werd gemobiliseerd, helicopters werden standby gezet, tanks werden tot bij ons gebracht, ... Man man man, en dit voor de arrestatie van een crimineel. Van de feiten verscheen er ook onmiddellijk een persartikel:
STONES THROWN AT EULEX
In an apparent response to the EULEX arrests this afternoon in northern Kosovo a EULEX vehicle on a regular patrol was stopped in Zvecan by a group of demonstrators. When the EUELX Police officers tried to talk to the protestors, stones were thrown. Two EULEX police officers were injured and the EULEX vehicle seriously damaged. In an act of self-defence one of the EUELX police officers fired a warning shot in the air.
EULEX strongly condemns this act of violence. While EULEX supports the right to peaceful demonstration, we call upon to stay calm and let the rule of law take its course.
Een leuke afsluiter van de eerste helft van mijn missie, want ondertussen ben ik al voorbij halfweg.
Begin september krijgen we ook een nieuwe TL. Een investigator van ons team (Jean-Marc van de Franse Gd) was één van de sollicitanten en slaagde in alle proeven. Brent (huidige TL) zal zeker hard gemist worden. Hij diende voor zijn vertrek ook iedereen te evalueren, en ik moet zeggen dat ik nooit eerder dergelijke evaluatie gehad heb ... Daarbij wordt ook de vraag gesteld om langer in de missie te blijven. En mocht het me al interesseren, de Fedpol staat geen contractverlengingen toe. Zodus, het antwoord is duidelijk...
Het afscheidsfeestje voor Brent "TFM style" is ondertussen ook achter de rug, en hij zal het zich toch nog enige tijd herinneren...
Alweer een tijdje geleden dat er nog een blog gepost werd, doch dit heeft dan ook zijn redens. De aanslagen met granaten en EOD's blijven gewoon zijn gang verder gaan, in het noorden. Al is het de laatste 3 weken wel heel kalm geworden, het is nu eenmaal verlof voor de criminelen ook.
Heel interessante lectuur is dit dan ook allicht niet voor jullie, telkenmale te moeten lezen; "granaatje gegooid, schade, CSI, report, contact met de procureur, en how!!! stop hier, de dialoog en de politiek niet in het gedrang brengen... Er zijn de laatste maanden verschillende verdachten geïdentificeerd, doch arrestaties mogen/kunnen we momenteel niet doen, om redenen die ik niet wil/kan zetten op mijn blog. Desalnietemin is de sfeer binnen de groep TFM heel goed, in feite super, wat onze frustraties wat onderdrukt.
Zo het thuis gaat, na ieder verlof het afscheid die telkens weer hard is, zo gaat het ook in het team. We hebben vorige maand afscheid genomen van onze Zweedse collega Anna. Ze kon het bleiten niet onderdrukken bij het afscheid van TFM, wat in feite een weerspiegeling is van de ongelooflijke groepssfeer. Dit is ook een deel van het "missieleven". Hoe zou het ook anders kunnen, 5 werkdagen per week à 10 uur per dag samen, en dan in het weekend samen uitstappen doen... Maar goed; that's life, en voor iedere vertrekker een vervanger, al zal Anna vervangen zeer moeilijk zijn, al dan niet onmogelijk... Een nieuwe Zweedse (Frida) heeft zich ondertussen bij de groep gevoegd. Mijn vorige stelling klopt (voorlopig)...
Ondertussen is TFM ook versterkt met nog een Hongaar (Istvan) en een Franse gendarm (Herve). Andermaal 2 toffe kerels, en vorige week was er andermaal een selectie voor investigators. De laatste stap in de selectie is het telefonisch interview. Er waren 8 kandidaten (geen Belgen), doch er werd maar 1 kandidaat geschikt bevonden, een Amerikaan. Hij zal ons team in de maand augustus vervoegen. Dit was zeer interessant om eens te zien hoe er kandidaten geselecteerd worden... Ondertussen stijg ik hier ook op de anciëniteitsladder, want ik ben reeds 5 maand in missie. Dit vertaalt zich in bepaalde opdrachten die je toegeschoven worden, eerste lijns permanentie, en dergelijke meer... De nieuwkomers vragen je dan ook tal van zaken, waarin je jezelf herkend enkele maanden terug....
Ook leeft de selectie van een nieuwe teamleader (TL) momenteel heel sterk. Onze huidige TL kan gewoon niet vervangen worden. Niet anders dan lof voor Brent, de Amerikaan!! Er waren 40 kandidaten voor de positie, die gefilterd werden tot 10 en daarna tot 4 voor telefonisch interview door hogerhand. Vandaag het finale intervieuw, om in september het roer van TFM over te nemen. Een collega van TFM (Jean-Marc, Franse gendarm), en momenteel investigator is tevens één van de resterende 4 kandidaten. De groep is wat verdeeld over zijn kunnen als mogelijke teamleader, doch dit zal in eerste instante het finale interview uitwijzen, en daarna zien we wel...
Het meest spectaculaire en grootste hoogtepunt van de missie tot op heden was de helicoptervlucht boven bepaalde delen van Kosovo, waar we op zoek gingen naar cannabisplantages, in de bergen. Een allicht unieke ervaring!! Michel en ik waren verantwoordelijk voor logistieke steun. Wij bezitten met TFM redelijke zoomlensen, en we werden door Dieter (PZ Oostend) gevraagd voor bijstand. Het dossier betrof een dossier van de KP, "gemonitord" door Dieter en Jurgen, beiden Belgische collega's. Er werd dan ook een duchtig woordje "gepraat" over de "Belgian flight". Na de korte briefing van Brent (TL); indien er op de heli geschoten wordt, niet terugschieten, dit heeft geen enkele zin!! De schoten horen ze beneden niet, en met uw pistool kun je op 20 meter bewegend toch niet raken... OKAY!! Amerikaans? Niettegenstaande heeft hij ook nog tal van andere interessante zaken meegegeven met betrekking tot de operatie, want dit was één van zijn taken in Amerika, het opsporen van plantages vanuit de lucht. Van ervaring gesproken, niet te doen... Wat het schieten betreft was iedereen er zich inderdaad van bewust, als je weet dat ze hier vetes om wat illegale houtkap in de bergen beslechten met Kalashnikovs. Wakker zijn dus. Gezien Michel en ik foto's dienden te nemen, mochten we plaatsnemen op de boord van de heli, met open deuren en de benen buiten. Wat een super ervaring en gevoel. De mensen van de KP waren er echter niet zo gerust in, één hield zich vast aan alles wat binnen handbereik was, de ander had een eerder witte gelaatsuitdrukking tijdens de vlucht. Persoonlijk vond ik het "kicken". De piloot gaf ons ook een veiligheidsbriefing. Het principe van middelpuntvliegende kracht. (ben weer wat slimmer geworden). Hoe schuin de heli ook draait, je kan NIET uit de heli vallen, als je uiteraard zelf niet springt. Dit werd gedemonstreerd met een open fles water. De piloot hield de fles schuin, en draaide rond zijn as met de fles in de hand. Er viel geen water uit. Daarna demonstreerde hij hetzelfde door de fles enkele loopings te laten maken... Ik vroeg de piloot om te vliegen zoals hij graag vliegt, en dat we het nog een tijdje zouden herinneren. Met een knipoog. De tolk hoefde dit voor mij niet te vertalen aan de KP...
En inderdaad, een paar keer gingen we helemaal schuin, en ondervond geen enkel moment het gevoel eruit te vallen, integendeel, je werd op je plaats geduwd... Uiteraard droeg ik een harnas rond mijn middel, maar dit zou op geen enkel moment nodig geweest zijn... Eerlijkheidshalve kan ik wel zeggen dat bij dergelijke draaien naar wat adem gehapt wordt, en de buik precies ook tegen de zitplaats geduwd wordt... De co-pilote keek dan even achter haar met een lachje om te zien of alles OK was, en gaf haar een lachje in combinatie met een duim terug. Ik checkte ondertussen ook even de broek ter hoogte van de broeksriem van de KP'er waarop ik zicht had. Dit zag er nog steeds normaal uit, doch heel uitbundig lachen deed hij niet. Mogelijks 2 locaties waargenomen met planten, die later door KP troepen gecontroleerd zouden worden... Mijn mening over het verdere verloop, waarbij ik hoogstwaarschijnlijk gelijk zal hebben, geef ik hier niet. (Enkele foto's van de operatie op mijn FB)
Ondertussen is de ramadam hier ook volop bezig. Man, dat is me toch ook iets speciaals hoor... 's Avonds overal muziek en feest, en dat al een hele week. Maar als je een pint durft te vragen, bekijken ze je scheef. Twee straten verder lopen er dan met een fles sterke drank in de hand rond te zuipen. Ik versta het allemaal niet zo goed, en troost me met de gedachte dat het wel aan mij zal liggen...
Sinds enkele weken speel ik ook wekelijks "zaalvoetbal" op kunstgras. Heel leuk spelen, met EULEX collega's tegen locals. Vorige week voor de eerste maal gewonnen, met 1 goaltje verschil. Dit is dan ook weer een avond die ingevuld is. De eerste match had ik echter een serieuze verreking. Aanvankelijk dacht ik een scheurtje. Ik kon 4 dagen met moeite gaan, doch dan verbeterde het zienderogen. Zodus, een verrekking zal de diagnose geweest zijn. Een dokter heb ik hier niet geraadpleegd, omwille van bepaalde redenen... Ik stel wel vast dat er serieus moet opgepast worden voor blessures, want die mannen gaan er toch redelijk hard in, niettegenstaande ze heel technisch zijn. We nemen het (voorlopig) niet persoonlijk.
Vorig weekend was ik samen met de andere Belg van TFM (Michel) uitgenodigd als VIP op de "quatorze juillet" viering in het Franse KFOR kamp. Wat "ge-netwerkt" met tal van persoonlijkheden, en bovenal een ongelooflijk leuke avond beleefd. Enorme bufetten met oa fruits de mer, kazen, wijnen, ... Je ziet het al voor je allicht... Daarna op tgemak nog wat gedronken in het "kamp café". Ik vermoed niet dat we voor de Belgen iets gelijkaardigs zullen hebben op 21 juli...
Eind volgende week trek ik voor 23 dagen naar vrouw en kind voor een nieuw verlof. Daarna een nieuwe blog bij een noemenswaardige gebeurtenis. Ik zal dan ook al voorbij halfweg zijn in mijn missie. Man man, wat vliegt de tijd, when you're "having fun"...
Ondertussen alweer bijna 2 weken aan het werk, na een ongelooflijk deugddoend verlof, met onder andere de eerste communie van Lars en een weekendje Ardennen. De geldende regel (hoe langer de missie hoe zwaarder het afscheid voor de kids) begint zich ook te bevestigen. We zijn hier met 6 andere (anciens) in TFM met kinderen, en ze hadden me ervoor gewaarschuwd, terwijl ik in feite het omgekeerde dacht. Niet dus...
We zijn ondertussen bijna op 1/3 van de "tour of duty" en het zal vlug grote (zomer) vakantie zijn... Steeds mooie voortuizichten dus.
Wat mij persoonlijk betreft kan ik enkel zeggen dat we een ongelooflijk team hebben. Het team verzacht de hiemwee. Er is telkenmale een ongelooflijk hartelijke ontvangst na je verlof hier in het team, en grote interesse naar familie en kids, hoe het was, het afscheid,... In feite, na ruim 3 maand missie, vertrek je thuis uit België van je familie terug naar... andere familie! Dit is een pleister op de wonde.
Waar er hier en daar wat frustratie was voor mijn verlof met betrekking tot werk(druk), niets anders dan lof voor de hoeveelheid werk erna. Vorige week dinsdag eerste werkdag na het verlof, en mijn TL gaf mij en Zuzy (Slovakije) de opdracht te luisteren naar een slachtoffer van verkrachting binnen een relatie en bedreigingen met een vuurwapen. Ze heeft al een officiële klacht neergelegd bij de KP, doch ze wil absoluut EULEX (TFM) spreken. Uiteraard met plezier aanvaard.
Het slachtoffer wil niet zomaar met ons spreken, want dit is voor haar een "grote" stap, om EULEX bij haar probleem te betrekken. Het kwam erop neer dat haar (ex) vriend heel nauwe contacten onderhoudt met bepaalden van de KP van het politiestation waar ze klacht heeft neergelegd, dit is dus de reden om er EULEX bij te betrekken. Na een uur of 3 geluisterd te hebben, hebben we haar vertrouwen volledig gewonnen en is ze zelf bereid veel meer te vertellen...(vaag uitgedrukt met redens...). Haar vriend is niet van minsten in de regio. KP doet het in hun broek, vooral uit eigenbelang. De (ex)vriend onderhoudt zeer nauwe contacten met bepaalde milieus die je ook liever niet tegen je hebt, want de stap "eerst wat mondelinge bedreigingen" slaan ze bij "deze groepering" over, als je begrijpt wat ik bedoel...
In het dossier wordt er heel wat heen en weer gelopen, door de door ons ontvangen informatie. Er worden er ook heel wat ongerust. Onze TL had lof voor ons werk, maar zag hem toch ook voor het eerst in 3 maanden wat "stressie", en dat uit hem dan vooral in redelijke korte antwoorden... (en je laat hem dan ook beter met rust.) De situatie was wat ze was en er wordt een huiszoekingsmandaat afgeleverd door de procureur van Kosovo om te gaan zoeken naar het wapen. Het dossier is "joint", doch alleen op het niveau van politie. (Je kan ook "joint" dossiers draaien op het niveau van de procureurs...) De manier van werken is telkens specifiek, en maakt het er zeker niet makkelijker op. Gezien het mandaat door de procureur van Kosovo afgeleverd is, heeft KP de leiding. Wij krijgen een afschrift van het mandaat op 22/05. Kosovo law verplicht ons dan om de huiszoeking binnen de 48 uur uit te voeren. Eindelijk weer eens wat actie en kreeg (eventjes) de indruk "zie je wel, zo ingewikkeld is alles toch niet"..., zo dacht ik...
Ik controleer (lees: bekijk gewoon eens) het mandaat, dewelke in het Servisch en het Albanees is opgesteld. Je moet geen letter begrijpen van de taal om te zien dat een datum verkeerd geschreven is... Inderdaad!!!! Op het Servisch mandaat staat de datum van aflevering "16/05", op het Albanees staat "22/05". What the f***. Je kan dit toch niet menen?? Je kan je eenmaal vergissen in typen, doch 16/05 stond TWEE maal op hetzelfde mandaat. Hier MOET meer achter zitten??!! Bij ons in Belgie sturen we het mandaat terug, en krijgen we 10 minuten later een verbeterde versie. Hier gaat dit niet.
We nemen contact op met de procureur en confronteren hem met de fout. Je gelooft niet wat nu gaat komen. Diene procureur vertelde ons doodleuk dat hij het zich niet herinnerde een mandaat uitgeleverd te hebben???!!!! What???? Dan maar enkele stapjes hoger gegaan, en plots was het acute geheugenverlies over... Echter, het mandaat kan niet meer aangepast worden, doch dit zou geen probleem mogen vormen, want de rechtsgang zal in het Albanees zijn... We hebben groen licht voor de huiszoeking
Ik word als "teamchef" van het huiszoekingsteam gebombardeerd (slik). Door de ongelooflijk slechte timing van de procureur om zijn mandaat uit te vaardigen kunnen de speciale eenheden (IG, Intervention Group) NIET tussenkomen (wapen, remember?). Het is een te korte deadline en er wordt besloten dat wij, TFM enkel bijstand geven aan de KP voor de inval. Onze TL maakt het operatie-order. Man man, toch wat anders dan de onze hoor... Medische teams worden ingelicht, uitleg hoe we zeer ernstige verwondingen moeten aanpakken, evacuatie routes en "safe points" (eerste plaatsen waar naartoe gevlucht moet worden), plaatsen in de voertuigen,...
Onze TL benadrukt nog eens het punt van wettige verdediging (tot 5 x toe); samengevat: niet twijfelen bij gevaar voor jezelf of je collega's...
Op donderdag besloten we binnen te vallen om 15.00 uur (om politieke redenen). We vertrekken met onze anonieme dienstvoertuigen, met volledige uitrusting, voor onze briefing bij de KP. Aangekomen ter plaatse meldt Dieter Laurent (PZ Oostende) ons, die MMA (Mentoring, Monitoring en Advising/sturen van interventieploegen) doet in desbetreffend politiestation, dat hoofdverdachte ons vermoedelijk zal opwachten met koffie en koekskes, als je begrijpt wat ik bedoel. Frustratie? Awel, minder, want alles went... Er is een groot vermoeden naar "het lek", zonder meer...
Het station is toch redelijk onder de indruk van ons team (we zijn met 8), en dit in volledige uitrusting.
Zij hebben de leiding, zodus, zij doen de inval... Gezien ze allen al op de hoogte zijn van het "hoog" risicogehalte van de huiszoeking (er is geen risico, want de huiszoeking is "gelekt") vertrekken alle KP'ers dan ook in volledige uitrusting... hemd uit de broek, kepie schuin, zonder enige bescherming... Ik weet nu ook dat de vraag voor een eventuele slotenmaker bij huiszoekingen ECHT overbodig is, want de nicht van één der KP'ers woont ook op dat adres. Waarom moet ik het toch altijd zo moeilijk maken, en problemen maken als er geen zijn...) (Tai Chi zou voor mij een oplossing kunnen zijn, denk ik...)
We vertrekken in konvooi naar de plaats. De TL tegen mij: "Bart, now you're in charge..." We zetten ons aan beide zijden van het huis, op een 100-tal met van elkaar, met tussen ons de woning. KP doet het nodige om binnen te gaan. Ik zie nu ook dat de slotenmaker inderdaad overbodig geweest zou zijn, één der KP'ers ziet zijn nicht lopen en zwaait en roept naar haar als een gelukkig kind. Wat een plezier toch...
We kunnen beginnen doch verdachte is toevallig boodschappen gaan doen.
De huiszoeking gebeurt uiteraard uiterst professioneel, wat had je gedacht... Kast open, fotootje nemen van de inhoud (what the...), kast dicht. Hetzelfde ritueel met lades. Ik had Michel als back-up gevraagd voor de huiszoeking, en wij kijken elkaar verbaasd aan. Eén KP'er doet de zoeking, terwijl de baas van het politiestation hem passief vergezeld. Michel en ik vermoedden dat het wel aan ons zal liggen, maar zo zoeken, nooit eerder gezien. Na 2 ruimtes krijg ik het toch wel degelijk op mijn heupen, en ik stel de vraag of hij zo de hele woning zal doorzoeken. De KP'er doet alsof hij mij niet verstaat, en doet rustig verder... Ik roep de baas van het station bij me, en zeg hem beleefd dat we op zoek zijn naar een wapen. Ik kon het echter niet laten om er toch "een scheven" tussen te steken (en eventjes de politiek en diplomatie te vergeten), en hem te zeggen dat het geen koe is dat we zoeken... Uiteraard weet ik wel dat we geen wapen meer zouden vinden, maar als de stand EULEX - KP op dit moment 0-1 was, kon ik er toch op zijn minst 1-1 van maken. En ongelooflijk, het was een geldig doelpunt. Opeens haalt de KP collega alles uit de kasten... man man man... Maar kom, we gaan niet klagen, we zijn toch nuttig bezig, niet?...
Mijn vraag om de zolder te doorzoeken, bleek echter van het goede teveel. Dit zag de KP'er niet zitten. Ik zal het hem dan maar eens zelf voortonen. Ik nam de ladder en kroop op de zolder. Terwijl ik op de ladder stond zei de baas van het station in het Servisch tegen zijn collega, om een flinke duw te geven tegen de ladder, zodat ik met mijn kl.... op de grond zou vallen. Weliswaar lakoniek gezegd, doch, gezegd. Zuzy stond ondertussen ook rond mij, en wat de KP'ers niet weten, is dat zij goed Servisch begrijpt. Zij meldde me dit voorval na de huiszoeking, alsook werd onze TL daarvan ingelicht. Man, wat was onze TL razend!! Dit krijgt nog een staartje...
Uiteraard moet alles dan op papier komen, en het PV huiszoeking werd dan ook naar Belgische normen afgewerkt. Dan krijgen zij van ons een copie van het PV, en het moet gezegd zijn, ik denk dat de stand momenteel 2-1 is. Inhoud van hun PV: namen, datum (zonder uren) en de vermelding dat er niets gevonden is (toch een half blad vol). Ons PV; 23 paginaatjes weliswaar 20 pagina's gedetailleerd fotodossier. Doch, het stak hen wat in de ogen. Zij hebben de eer om beide verslagen af te gaan geven op de rechtbank...
(Ondertussen, na de laatste weken in verschillende dossiers wat Processen-verbaal opgesteld te hebben, voel je je ook groeien in de Engelse vocabulair. De inhoud/vormgeving van een Proces-verbaal in België of ergens anders ter wereld, dit is hetzelfde (buiten de PV's van de KP gerekend...). Doch het gebruik van de juiste bewoordingen, dat is iets anders. Nadien geeft je dit dan ook voldoening, als anderen er niets meer tussen krijgen, of geen fouten meer vinden, want iedereen helpt daarbij elkaar, gezien er buiten de 2 Amerikanen niemand anders de Engelse taal als moedertaal heeft.)
s' Anderendaags worden we geroepen naar het Politiestation voor verhoor van verdachte. De verdachte heeft zich nu vrijwillig aangeboden, met zijn advocaat. Zijn advocaat roept een procedurefout in van de procureur, uiteraard, met betrekking tot de datum, wat had je gedacht... Zodus, geen verklaring. Bye bye, zwaai zwaai verdachte... (Dit betekent (gelukkig) niet dat betrokkene vrijuit zal gaan...)
Alle gekheid op een stokje, iets compleet anders nu. Ook binnen de EU breekt de economische crisis los. Er werd besloten om onze dagvergoeding te verminderen met 1,5 euro per dag, vanaf 15 juli. (inderdaad, anderhalve euro). We zullen er geen boterham minder door eten, maar als je rekent; 45 euro per maand, per werknemer, (we zijn met +/- 2000)... Op jaarbasis is er toch een mooie besparing gebeurd... (omdat ik toch zo graag reken: 1.080.000 euro)
Dan is er ook besloten om een kilometervergoeding van 20 cent per km aan te rekenen, wanneer we met ons voertuig "privé-kilometers" in het weekend uitvoeren. Mensen uit Mitrovica zijn hier de grote dupe van, want hier is niets te doen of te beleven. Mensen in Prishtina hebben alles voor handen, kunnen veel beleven, en zitten dicht bij alles. Er is hierrond nu een hele heisa ontstaan, en het laatste woord is daar nog niet over gezegd. Wij zullen creatief zijn, en dus nog meer in team erop uit trekken in het weekend. Zo kunnen de kosten gedeeld worden door 5, wat op zich dan weer zal meevallen...
Vorig weekend nam ik deel aan een EULEX-trip naar Berat. Dit is een door UNESCO beschermd stadje in Albanië. Zeer mooi dorpje, met de mogelijkheid om er te raften. Dit was ongelooflijk mooi en leuk (foto's op mijn FB). Echter, op zaterdag een trip van 10 uur heen en op zondag hetzelfde terug is toch heel wat "bus" voor 2,5 uur fun. Maar kom, heel leuke companie, en de tijd in de bus ging nog redelijk vlot voorbij. Wanneer je nog eens 10 minuten tijd hebt, klik op deze link (http://www.youtube.com/watch?v=OGUQRvO6jQM), dit betreft een promofilmpje voor Berat.
Met betrekking tot het weer zal ik hier zeker niet klagen (België indachtig zijnde), het is steeds rond de 25 graden, met zon en af en toe eens wolken.
Deze week zijn er 3 nieuwe collega's aangekomen. Goodbye rookie-status. Ik stijg op de ladder ;-)...
Ik vind zelf dat deze blog wat lang uitvalt, maar het is moeilijk korter uit te leggen (zeker als je een maand niets schrijft...). En als je deze zin leest, wil het toch zeggen dat het niet zo langdradig was... ;-))))))
Ik wil niet "treiterig" overkomen, voor de mensen in België, maar sinds 14 dagen gaan de temperaturen hier niet meer onder de 30 graden. Gisteren en vandaag stond de thermometer (weliswaar in de zon) op 38 graden, en dit is voor mij echt wel van het goede teveel... Pfff. Het is alsof de lente hier niet bestaat. Onmiddellijke overgang van winter naar zomer hier... Het zou Kosovo niet zijn... ;-)
Het mooie (hete) weer zorgt er dan weer voor dat we tijdens de werkuren niet veel onze container verlaten, want hier is het écht aangenaam (met de airco). Ook hier kan er uiteraard niet in "short" gewerkt worden, zodus is het direct veel te warm...
Sinds ruim een week heb ik dan ook last van ongelooflijke alergie en een zware hoest. Een hoest die ik nooit eerder gehad heb, en vraag me af of deze niet van de vervuiling afkomstig is. Als het zo warm is komt de vervuiling hier boven Mitro nog meer tot zijn recht. Wekelijks loop ik een 3-tal keer een uur naar de rand van Mitro, ik stel me dan ook de vraag of dit wel gezond is. (Volgens de EULEX dokter heeft de vervuiling er niets mee te maken, en schreef me dan ook zware antibiotica voor... Heel veel vertrouwen in medici heb ik hier echter niet...) Maar kom, we gaan niet te veel klagen, als we maar kunnen sporten... De gym is uitgerust met airco, daar is het dan weer wel aangenaam sporten...
Het mooie weer zorgt er dan ook weer voor dat we met de (sportieve) liefhebbers van het team wel elk weekend ergens heen trekken in Kosovo. We zijn zaterdag ll. de bergen ingetrokken, en hebben er een ongelooflijke mooie trekking gedaan. Geen route gevolgd (uitgestippelde routes bestaan hier niet), gewoon op GPS. Op zondag zijn we naar een plaats getrokken waar tal van watervallen te bezichtingen zijn (Merusha falls), doch daar moest ook eerst een serieus stukje off road voor gereden worden ;-)), en dan andermaal een trekking te voet. Halverwege blokkeerde ik omwille van en de schrik en hoogtevrees (door de ongelooflijk smalle paadjes en steile richels) en besloot ik om terug te keren. Er was één enorme steile klim die ik moest overwinnen, en dat was dan ook de "point of no return", doch het was me te steil. Michel was er al over, en hij diende dus zijn weg op zijn manier verder te zetten, ik (voor een deel) op mijn gat terug naar beneden. En dan, een lang verhaal kort gemaakt, we raakten beiden verloren in de bossen, elk alleen. En dan maar GSM'en met elkaar... Ik had gelukkig een GPS, doch had niet altijd goede ontvangst. Ik kon hiermee echter wel terug op de juiste weg geraken, Michel moest zich behelpen met oriëntatiepunten, door mij opgegeven... En waarempel, dit hielp écht. Op een bepaald ogenblik zag ik in de verte tussen de bomen iemand lopen. Na telefonisch contact werd mijn vermoeden bevestigd, het was Michel, en wat hebben we gelachen... We weten nu echter wel een "normale" weg naar de watervallen...
Vorige week heb ik als schietmonitor binnen de missie een opleiding moeten volgen, om "wapen-onderricht" te mogen geven binnen de missie (mogelijks ook aan andere contingenten). Een mooi certificaat hier binnen de missie, ik kan nu ingezet worden binnen de EU als vuurwapeninstructeur...
Op werkgebied zijn we nog steeds bezig met de schietpartij van Zubin Potok, en proberen we op één of andere manier de onderzoekers van de KP wat te sturen. Bij de één lukt dat al wat beter dan de andere. ondertussen kunnen we heel wat andere schietpartijen in de omgeving linken aan deze persoon, dit voor een deel door ballistisch onderzoek... De huiszoekingen die uitgevoerd moeten worden vormen geen probleem,... maar een heel groot probleem. Wij zullen deze zeker niet uitvoeren, te riskant. Indien deze beslissing genomen wordt, zal KFOR (leger) een hele perimeter moeten instellen... Momenteel zou de burgemeester zich ook wat moeien. Het zal (alweer) een moeilijke bevalling worden. De KP heeft hier een eigenaardig gebruik (dewelke ik (en ook de anderen) wel ondersteunen) namelijk het feit dat na elke vergadering "getoast" wordt op... de vergadering, en dit met "een dreupel" Rakija (zeg maar jenever)... Wie zegt dat ik alleen maar negatieve zaken kan vertellen over de KP??...
Ondertussen heb ik ook de PV'tjes voor de Bijzondere Opsporingsmethoden afgewerkt, voor mijn dossier, en nog vlug voor mijn verlof aan de procureur gegeven. Ik verwacht daarvan resultaat rond juni... (hopelijk)
Volgende maand krijgen we binnen TFM opnieuw versterking. Anna (van Zweden) heeft einde missie, en 4 nieuwe EU-leden komen erbij... Ondertussen wordt de missie heel sterk afgebouwd, en mogen heel wat internationalen/functies beginnen vrezen voor hun job. Er moet (zoals overal) enorm bespaard worden, en meer en meer moet Kosovo "autonoom" kunnen werken... Wat TFM betreft moeten wij ons (volgens onze TL) totaal geen zorgen maken. Wij zijn "executive" en werken in Mitro, 2 zaken die (voorlopig) nog steeds hoog aangeschreven staan. Onze Contingent Commander (baas van de Belgische politie binnen de missie) is al bij het hoofd van de missie gegaan om te toetsen of er naakte ontslagen zullen gebeuren. Voorlopig geen Belgen, doch dit is maar een "pennentrek" en kan uiteraard heel vlug keren...
Voor de Belgische collega's die interesse hebben in missies, het is hier ondertussen ook informeel bevestigd, er wordt dit jaar NIEMAND meer op missie gestuurd (budgettaire redenen).
Verlof, inderdaad, vanavond (03/05) heb ik mijn vlucht terug naar België, en dit tot en met 20 mei. Een tweede verlof in België, met ook de eerste communie van Lars voor de deur, mooie vooruitzichten dus. Ook zal ik proberen vrienden en collega's een bezoekje te brengen. Echter, neem het me niet kwalijk als ik niet tot bij jou geraak, het is niet persoonlijk...
Hoera hoera, Pristina en Belgrado hebben een akkoord. Jullie hebben dit misschien ook gehoord in de media in België...
Het is ondertussen alweer een tijdje geleden dat ik nog een blog gemaakt had, vond nu wat tijd, en bij deze... Mijn eerste verlof zit er ook op, en het was een ongelooflijk leuke skireis en verblijf met "the family". Bij iedere terugkomst hoort ook een nieuw vertrek, en dit was uiteraard terug hard en moeilijk voor de kids (en voor mij)... Echter, op 3 mei keer ik alweer terug huiswaarts voor 3 weekends. In deze periode zal ook de eerste communie van Lars gevierd worden, zodus alweer mooie vooruitzichten...
Om terug te komen op het akkoord. Alle media spreken ervan, waar er echter (bijna) niet van gesproken wordt is dat verschillende politieke partijen dit nog moeten goedkeuren. En wees gerust, alles is nog NIET in kannen en kruiken. Ik kan me vergissen, doch we zijn er nog lang niet!!
Vandaag (22/04) staan er in het noorden heel wat protesten gepland tegen het akkoord. Voor ons dan ook weer een "no go-zone"...
De onderhandelingen voor het akkoord duren ondertussen maanden en maanden, met steeds tal van uitstellen. Eenmaal in de missie volg je dit uiteraard van dichtbij, en kort gezegd, man wat een soap. Het is erger dan 2 kleine kinderen die ruzie maken. Maar dit is uiteraard dan ook zeer simpel gezegd voor mij, als je daar zo goed of niet bij betrokken bent, en het feit dat bepaalde problemen in de balkan al 600 (zeshonderd) jaar duren... (godsdienst, politiek,...)
We wachten af en zien wel wat het geeft. Dit is uiteraard ook weer een trigger tot geweld, maar tot nu (16.00 uur) is het rustig. Er staan wel tal van ordehandhavings troepen klaar in gevechtstuitrusting.
Op 8 april kwam ik dus terug uit verlof. Ik bracht een 10-tal kilo vlees mee (ribben en spek) met het oog op een BBQ. Ik vroos alles in, en we wachtten op een mooie dag/avond. Vorige week woensdag begon het mooie weer (het is ondertussen al bijna een week 20 en meer graden hier). Alles werd rustig ontdooid, en ik kreeg de namiddag vrij van mijn teamleader om alles in gereedheid te brengen. Ik prepareerde wat groenten en wat sauzen, en bracht alles naar de Logbase (onze thuisbasis). Ik regelde alles met de uitbater van onze Logbase-koffiebar, teneinde zijn accomodatie te mogen gebruiken. Dit was allemaal geen probleem, want hij hoefde dan ook niets te doen. We spraken van de "Belgian BBQ". Ik als sponsor van het vlees, organisator en BBQ-master, Michel als sponsor van de drank, en "sous-chef". En man, wat hebben ze gesmuld! Van al het vlees had ik anderhalf ribstuk over. Te weten dat we met 13 waren...
Twee dagen eerder was ik in het compound van de dokters, en hoorde er toevallig een gitaar en zingen. Dit klonk écht heel goed. Ik had daarbij het lumineuze idee om hen uit te nodigen om op onze BBQ te komen zingen. Dit klonk écht super, gekende covers en een gitaar. Ze konden niets beloven... Echter, de avond van de BBQ zelf, wie staat daar plots met zijn gitaar, één van de dokters. Ongelooflijk!! Niemand wist ervan, van een surprise act gesproken. De andere dokter was jammer genoeg op interventie... Maar wat hebben we fun gehad, iedereen zong mee (hoe later hoe meer), en het was of we waren weer kinderen van 12 jaar in de scouts... Heel leuke avond, tot de late uurtjes. Op donderdag werd dit cash betaald... Gelukkig geen interventies, want iedereen draaide op "reserve"... Niet anders dan lof voor de Belgen dus. (Foto's op mijn FB)
Ondertussen zijn er op werkgebied ook enkele kleine succesjes geboekt, met onder andere de identificatie van een dader van een schietpartij... Niet volledig naar de zin de de KP, zonder details, maar wel leuk voor ons. Het betrof een onderzoek in Zubin Potok, een regio die volledig "no go-zone" is, en waar TFM al 8 maanden niet meer geweest was (lees: mocht komen). Jammer genoeg kon ik daar niet heen, enkel de 6 mensen met een B6 rijbewijs konden vaststellingen doen (Grrrr). De TL denkt dan in termen van mogelijke evacuaties. 2 personen per voertuig, elk in de mogelijkheid om de B6 te besturen... Uiteraard kon iedereen zijn zeg doen op het bureel met betrekking tot het onderzoek... KP kan nu niet anders dan tussenkomen, doch elkeen van de KP doet het in zijn broek. Allen zijn ze bang voor "represailles"... Laten we nu maar eens kijken hoe meewerkend ze allen zijn... Er werden vorige week ook 4 KP'ers in de bak gestoken, vanwege corruptie en handel in tal van zaken... Van goed nieuws gesproken ;-). Gaat het hier dan toch de goede kant op??...
Tijdens de wekelijkse looppartijen heb ik ook hier en daar wat mooie voertuigen met Belgische nummerplaat waargenomen. Hmm, bizar? Na hier en daar wat (informele) inlichtingen ingewonnen te hebben, blijken dit effectief Kosovaarse Belgen te zijn. Echter, vorige week zag ik een heel deftige witte bestelwagen waarbij je kon zien dat de reclame stickers er af getrokken waren. Ik kon lezen: "Roelandts en zonen". Voertuig had geen nummerplaten (wat je in Kosovo heel frequent tegenkomt). Hmm, ben ik weer paranoia... Over deze laatste heb ik écht wel mijn twijfels...
Er zouden sinds 3 weken overeenkomsten zijn tussen het noorden en het zuiden inzake telefonie-onderzoeken. Alles wat gevraagd wordt door ons, zou uitgevoerd moeten worden. Dit komt heel goed uit, ik heb juist een dossier van georganiseerde criminaliteit, en telefoonresultaten zouden een godsgeschenk zijn. Al het nodige wordt momenteel op papier gezet, om de nodige vorderingen van de procureur te krijgen. Elke vorm van telefonie-onderzoek is hier een "Bijzondere opsporingsmethode", en vraagt dan ook de nodige rechtvaardigingen op papier. Ik weet wat gedaan, doch vermoed dat het resultaat van de providers toch "geen medewerking" zal zijn. Bij deze kan ik een "statement" stellen, en aantonen dat ze NIET meewerkend zijn... Maar, laten we niet op de zaken vooruit lopen, en positief denken...
Tijdens het weekend hebben we een prachtig deel van Kosovo verkend (echt waar)! Prachtige natuur, niet te veel afval langs de wegen, rotsachtige bergen, kolkende watervallen en rivieren, en off road wegen. We bezochten de Rugova vallei. We waren met 2 voertuigen en vijf collega's van TFM, en wat hebben we fun gehad. Slechts eenmaal onze "winch" moeten gebruiken, en het was om een ander voertuig uit een beek te halen. Deze was gekanteld toen hij over de rivier reed, en een klein afgrondje niet zag... Langs bepaalde off road wegen liggen ook verschillende hotels en restaurants. Het was zon, 22 graden, en we werden weer kinds met de 4X4. Ook moest er over soms (lamentabele) geïmproviseerde bruggen gereden worden. Ergens in de bergen ligt er ook een prachtig meer, doch niet bereikbaar door de nog steeds aanwezige hoeveelheid sneeuw. Normaal gaan we er volgend weekend een sportief weekend van maken, en gaan we "trekken" in deze bergen om naar het meer te gaan... Ook mountainbiken is er prachtig. Ik zal nazicht doen hoe ik mijn MTB hier kan krijgen, want gisteren opende écht perspectieven. De Rugova vallei ligt op 1 uur en kwart rijden van Mitro, en ligt rond Peje (grens met Montenegro). Peje is de streek van het meest gekende bier van Kosovo, namelijk Peja pils. (Foto's op mijn FB)
Gisterenavond werd het verdict geveld inzake de rellen van 2008, waarbij er 6 personen terecht stonden.
3 personen werden volledig vrijgesproken, 3 anderen krijgen celstraffen tussen 1 jaar en 1 jaar en negen maanden, voor hun aandeel in de rellen (niet de moord op de agent). Deze laatste drie gingen onmiddellijk in beroep, en dus (voorlopig) niet opgesloten, wat er dan weer voor zorgde dat alles (momenteel) rustig blijft. Ik ben eens benieuwd wanner het "beroep" zal voorkomen als je ziet dat het in eerste aanleg al 5 jaar duurt... Toch gelijkenissen met België??
En nu, valiezen inladen en naar... België, voor een skivakantie met de Family.
Een volgend verslag zal dus allicht te lezen zijn ergens binnen 10 à 14 dagen...
Om naar het noorden te gaan dienen wij steeds gepantserde voertuigen te gebruiken. Voor onze dienst hebben we daarvoor een B4 en een B6 voertuig (Voor foto's, zie FB).
Beiden voertuigen zijn Toyota Land Cruisers 4x4, de één (B6) 200 Series, de ander (B4) 105 Series. Met een B6 zal ik jammer genoeg nooit mogen rijden, een C-rijbewijs is verplicht. De B4 wel.
Het B6 voertuig weegt namelijk 5500 kg!! De B4 3480 kg! Dit is beiden leeg gewogen. Vanaf er dus een kogelwerende vest in de B4 gelegd wordt komen we dus aan... 3500 kg, en dus... inderdaad een C-rijbewijs. Bij problemen zal dit dus een "verzekeringskwestie" zijn...
Bij dalen dient men verplicht de remmen te gebruiken, omdat remmen op de motor alleen niet kan/mag voor de motor, door het gewicht van het voertuig.
De B4 rijdt écht als een vrachtwagen. De motor is te licht voor het gewicht, en is traag in elke beweging. De B4 is een 4liter met 6 cylinders, en manuele transmissie. De B6 daarentegen is een V8, 4.5 liter en 300 PK, en automatisch. Dit rijdt zeeeer vlot... Verbruik: GEMIDDELD: 20 liter/100 km. (naargelang chauffeur... ;-))
Verschil van het gewicht tussen beide voertuigen zit hem vooral in de bepantsering. De B6 is onderaan ook volledig bepantserd, de B4 niet. De ramen zijn 4cm dik, overal. Deze zijn 7.62 mm proof (kalashnikov), doch zullen toch penetreren indien steeds op dezelfde plaats geschoten wordt. Ramen mogen/kunnen niet naar beneden gedaan worden, want door het gewicht kunnen ze niet meer omhoog. Dit zorgt dan ook soms voor hilarische toestanden als er de dag voordien eens iets verkeerds gegeten is, en bepaalde dingen op de darmen slaan... Deuren openen en uitstappen op bepaalde plaatsen mag niet, ik moet er dus geen tekening bij maken... ;-)))
Mensen kunnen aangesproken worden met een micro van binnen naar buiten uit, en omgekeerd. Beide voertuigen zijn uitgerust met 2 dieseltanks, voor noodgevallen. Er is een intern blussysteem en een extern blussysteem om door brand te rijden. Indien een band "ontploft" of defect is kan er verder gereden worden op een (soort metalen) wiel, binnenin de band, en dit nog voor een 20-tal km. Dit om te kunnen vluchten indien in een hinderlaag gereden wordt. Kostprijs 1 wiel: 6200 Euro. Kostprijs B6: +/- 100.000 Euro.
Het dashboard is dan ook voorzien met tal van knopjes en lichtjes...
Elk voertuig is uitgerust met vooraan een "bull bar", en het uiterlijk van het voertuig zorgt er dan ook voor dat de meesten je wel voorrang geven, ook al heb je geen voorrang...
Oh ja,een tiental dagen geleden mijn rijtest B4 moeten afleggen, en ben geslaagd... ))
Deze morgen, omstreeks 06.30 uur. Een onophoudelijke sirene weerhalmd boven Mitrovica. Deze heeft me dan ook wakker gemaakt. Het deed me onmiddellijk denken aan TVbeelden, waarbij nadien luchtaanvallen volgden. Dit is toch wel een "onwennig" geluid, stond op, keek naar buiten, in de richting van het noorden, alsook checkte ik mijn dienstGSM. Geen gemiste oproepen, geen rookpluimen, in feite niets te melden. Dit zal een test zijn van hun sirenes zeker? Dit, om 06.30 uur? Toch een raar volkje...
Aanvang van de dienst om 08.00 uur in de Logbase. Er staat een heel peleton carabineri in volledige gevechtsuitrusting klaar, traangasgeweren om de schouder, lange matrakken, schilden... Ook 4 gepantserde tanks om de secties te vervoeren. Hmmm, dit heb ik hier nooit eerder gezien...
In onze container roept onze TL ons samen. Briefing guys. Aha, toch iets gaande? We wisten het al eerder natuurlijk, en hadden begin deze week al de opdracht gekregen om ons vandaag (donderdag) klaar te houden, en nergens heen te gaan op het terrein. Vandaag is het uitspraak in de zaak van de rellen van 2008, waarvan ik eerder sprak, waarbij 1 agent om het leven kwam én waarvan er 6 personen terechtstaan, weliswaar niet aangehouden... De TL verwoordde het zo; jongens, zie het donderdag als een betaalde verlofdag, maar dan in het bureel... Niemand gaat nergens heen...
Briefing: De TL geeft ons opdracht om alle interventiemateriaal "binnen handbereik" te houden. De weg naar het gerechtsgebouw is gebarricadeerd door 2 vrachtwagens deze morgen. Geen enkel voertuig kan door. Geen OM, geen rechters kunnen binnen... De te overbruggen weg naar het gerechtsgebouw voor deze mensen te voet is 100 meter, doch wordt niet gedaan. Te riskant voor aanslagen. Elk transport van deze mensen gebeurt in B6 voertuigen en door Close Protection (bodyguards). De sirenes werden aangezet om iedereen buiten te krijgen en zo een demonstratie te creeëren. Daarbij zou een 100-tal demonstranten opgedaagd zijn. Dit valt momenteel nog mee. Resultaat van dit alles, momenteel, geen uitspraak mogelijk...
De TL heeft ons ook gezegd, indien mogelijke demonstraties ontaarden in ook maar kleine rellen, wij NIET ter plaatse zullen gaan. Ik zal jullie niet blootstellen aan onnodige risico's, we hebben daar toch niet de juiste uitrusting voor, en hou de beeden van 2008 in gedachten...
We zijn deze week in het bezit gesteld van de beelden van de rellen van 2008. Beelden door amateurcamera's gemaakt (weliswaar topkwaliteit) door bewijsploegen van de politie en KFOR. Niet-te-doen!! De politie die constant moet wegduiken voor granaten, stenen, en alles wat gegooid kon worden. Ook ontelbare keren hoor je salvo's automatisch vuur door de straat halmen. Tanks en bulldozers van KFOR die aanrukken, doch het was een ongelijke strijd. Een straatoorlog die niet gewonnen kon worden door een ongelooflijke chaos, de verrassing en zonder échte leiding! Iedereen loopt door elkaar, en elke minuut worden gekwetste agenten weggedragen. Er ontploft een bepaald ogenblik een granaat tussen een sectie (allemaal op beeld). Eén agent wordt door een scherf geraakt in de lies, direct veel bloedverlies, en je ziet die man sterven met zijn makkers rondom hem... Een ambulance pikt hem op, doch deze man is al helemaal bleek, en je ziet dan al dat het te laat is...
Zodus, gezien we dus allemaal op ons bureel moeten blijven, en niet buiten kunnen om hier en daar wat contacten te leggen (toch grootste deel van ons werk) én het feit dat er momenteel geen administratie is, een blogverslagske...
Op dit eigenste moment (11.00 uur) hebben de "blokkeerders" toegestaan dat de rechters en OM het gerechtsgebouw mogen betreden, na wat overleg... Ben eens benieuwd wat het verdict/gevolgen zullen zijn, misschien zal ik dit als allerlaatste verslag (voor mijn verlof) melden in mijn blog...
Verder nog wat toelichting over de feiten, uit mijn vorig blogverslag, de "dubbele" moord. In een dossier waarmee ik bezig ben komt een bepaald voertuig in beeld. Een gelijkaardig voertuig komt in beeld bij de dubbele moord. Zodus, ik moet die deur sluiten (of openen) of deze feiten aan elkaar gelinkt kunnen worden (of niet). Daarom gaan we op bezoek bij de RIU (Regional Investigation Unit van de KP), zeg maar de Lokale Recherche. Zij hebben deze moord(en) in handen. Je kon al direct op de TeamLeaders gezicht van de RIU aflezen of we ons niet kwamen "moeien". Onmiddellijk zei hij dat mijn zaak en hun zaak NIET gelinkt zijn. Betreft hetzelfde voertuig, doch een ander type. Ok, geloven op woord? Hij voegde eraan toe, ik zal je iets tonen. Goede medewerking dus! De moord(en) blijken (kort) een afrekening in het criminele milieu waarbij "dader" en "slachtoffer" allebei door wederzijdse kogels gedood werden. Dit alles gebeurd onder het oog van... (ongelooflijk) goede bewakingscamera's. Als je die beelden ziet, de Far West heeft er niets aan, zonder verder in detail te treden. Het was geen fictie, maar écht... Gisterenmorgen is de RIU al tussengekomen met een 100-tal KP'ers, met als resultaat enkele arrestaties in "het milieu". Zonder EULEX, en als het goed is mag het ook gezegd worden; goed gewerkt KP... Echter, op deze manier was de de TL van de KP ook van ons verlost... ;-)
En wat ons (Michel en ik) dossier betreft zie ik omwille van gekende redenen geen perspectieven. Echter, we doen verder tot...
Nog ter info, een simpele basis in het leven, water. Hier in Mitrovica de voorbije 4 dagen geen druppel water beschikbaar. Gelukkig zijn er douches mét warm water beschikbaar in onze eenheid door beschikbare watertanks... Dergelijke zaken zorgt bij ons Europeanen voor frustraties, en het is maar... water.
Ik herinner me juist dat ik in één van de vorige verslagen gemeld heb dat ik onze speciale voertuigen zou specifiëren, kort wat uitleg in een volgend verslag, want heb vandaag toch nog een momentje... ;-)
Het voorbije weekend was er tijd voor ontspanning. We gingen met 14 Belgen uit de missie naar Skopje, Macedonië. We vertrokken op vrijdagmiddag. De rit Pristina - Skopje bedraagt een kleine 2 uur. We hadden voordien al afgesproken met alle Belgen om er één nacht te verblijven, om er dan ook op zaterdag wat "sightseeing" te doen. En het moet gezegd zijn, Skopje is écht een aanrader voor een citytrip. We hadden 2 dagen prachtig weer, blauwe lucht, zon, en 16 graden...
Toen we aankwamen was het rendez-vous punt voor de Belgen de Irish Pub. Overal zag je Belgische kleuren. Overal waren er gezangen. Een machtige sfeer. Skopje is voor 1 avond van ons, en het was of de 3 punten al binnen waren...
Wij arriveerden in de Irish pub omstreeks 16.00 uur. Deze zat stampvol, en er werd onophoudelijk gezongen. Ik had de indruk dat het grootste deel daar al van 's morgens zat, als je begrijpt wat ik bedoel.
Om 19.00 uur werd er verzameld op het centrale plein, aan het standbeeld van Alexander de Grote. Dan met de hele meute te voet richting stadion, op ruim een kilometer van het centrum.
Het stadion van Macedonië oogt zeer mooi, doch was niet volledig uitverkocht, zoals bepaalde media meldden. De eerste minuten van de wedstrijd werd het toch stil in het Belgenvak, en konden we ook niet boven de koren van de Macedoniërs. Als er één Macedoniër zijn keel open zet, volgt de rest, en dan ook iedereen. Mochten we daar 1-0 achter gekomen zijn, én een vol stadion, dan loopt dit daar niet goed af, mijn gedacht. Maar kom, 0-2, toch wat gestolen...
Daarna onder politiebegeleiding naar het centrum, waar alle Belgen zich opsplitsten. Toch een heel groot deel die zich naar de Irish Pub begaf om het feestje verder te zetten. Om middernacht had de patron van de Irish pub geen enkele pint van het vat meer. Daarna gaf hij iedereen Heineken, Bwah! Deze waren ook op de kortste keren uitverkocht. We praatten wat met de zaakvoerder, en had dit nooit eerder meegemaakt! Helemaal uitverkocht, en rond 01.00 uur verliet iedereen dan ook de pub. Het was laat genoeg, en hele grote dorst was er niet meer...
Op zaterdag hele dag fotootjes nemen, marktje bezoeken, terrasje doen... Tegen de avond keerden we terug naar dit andere mooie deel in de wereld, Mitrovica...
Op zondag (gisteren) besloten wij, Michel en ik, de trend van "toerist uithangen" verder te zetten, gezien andermaal het mooie weer. We trokken met ons voertuig naar Skenderaj, ongeveer een half uur van Mitrovica. Daar bevindt zich het kerhof van de familie Jashari. Jashari Adem was de grote leider van de UçK. Deze werd in 1998 vermoord, zo ook nog om en bij de 80 familieleden, zodat de Jashari geen nakomelingen meer zouden hebben. Het ouderlijk huis, alsook het huis van Jashari Adem werd bestookt met mortieren, en doorzeefd met kogels van grote kaliber, en neem dit maar voor letterlijk (zie foto's FB). Dit is zeer indrukwekkend, en je wordt daar ook stil van. Het kerkhof is perfect onderhouden, zonder ook maar één vuiltje, dit in schril contrast met de rest van de omgeving... Telkenmale iemand het kerkhof bezoekt, komen er 2 militairen tevoorschijn, die plaats nemen op het kerkhof, en verder stokstijf blijven staan... Vanop het kerkhof tot boven in de heuvels loopt een perfect onderhouden marmeren trap, naar de voormalige schuilplaats van de leider. Deze schuilplaats geeft zicht op zijn huis.
Daarna besloten we verder te rijden naar Prizren. Dit is een stad waar ook hevig gevochten is in de oorlog. Restanten van verwoestingen zijn nog steeds zichtbaar. We bezochten KFOR van Prizren en aten er wat. Er bevindt zich tevens een oude ruïne, vermoedelijk uit de middeleeuwen. Er stond echter niets van uitleg vermeld, zodus kan ik er ook niet meer over zeggen. Daarna liepen we ook wat rond in het centrum, namen wat fotootjes, een terrasje... Dan terug naar Mitro, een rit van ongeveer 2 uur.
Deze morgen (maandag) ingelicht van een dubbele moord (vuurgevecht) op ons grondgebied, van afgelopen weekend. Terug een bizarre situatie die we misschien aan iets anders kunnen linken... Echter, we dienden niet ter plaatse te gaan... Moorden zijn hier wekelijkse kost, en dit is heel dikwijls gekoppeld aan georganiseerde criminaliteit. De feiten spreken iedere gemotiveerde rechercheur uitermate aan, alleen... Dit dossier spreekt hier echter echt tot de verbeelding, en TFM wordt vandaag toch in bijstand gevraagd. Sommigen hebben twijfels over de reeds gedane vaststellingen. We (en ik erbij) bekijken deze feiten met 4 collega's. Zonder meer...
Komende weken kunnen echter ook nog spannend worden; het verdict wordt geveld voor de moord op een EU politieagent tijdens de rellen van maart 2008, de dialoog in Brussel over Kosovo, die misschien gauw uitkomst zal bieden, en altijd voor één van de partijen nadelig zal zijn...
Dit zal allicht mijn laatste bericht zijn deze en volgende week, want vrijdag keer ik voor de eerste maal terug huiswaarts voor 9 dagen. Dan zal ik de blog ook laten voor wat het is... (tenzij er iets heel interessants gebeurd...)
Gisteren, zon, blauwe lucht en aangename temperaturen. 's Morgens bij aankomst op de Logbase (onze thuisbasis) stelde ik vast dat een B6 voertuig vertrekkensklaar stond ter hoogte van onze container. Bij het binnenkomen van onze burelen stonden Anna (collega van Zweden én van wacht deze week) en Albi (collega van Oostenrijk) klaar om te vertrekken, met volledige uitrusting... "Bart, zin om mee te gaan naar Leposavic?" vroegen ze. (Leposavic is de op één na "moeilijkste" regio, ook gekend voor tal van rellen... Deze ligt heel dicht bij Servië, en dit wordt dan ook als Servisch landgoed aanzien...) Uiteraard, ik nam ook heel mijn uitrusting, en laadde alles in. Dan briefing: er is een granaat gegooid naar het politiebureel in Leposavic. Geen gewonden, wel materiële schade. Een heel foute inschatting van deze dader, aan de politie van Leposavic wordt niet geraakt! Gezien de omstandigheden, kan er enkel ter plaatse gegaan worden met B6 voertuigen, écht gigantische voertuigen.
Ik zal proberen bij een volgend verslag wat technische gegevens mee te geven over die voertuigen, het is fenomenaal.
De afstand naar Leposavic is ongeveer 60 km, ongeveer een uur rijden.
Aangekomen op het bureel worden we ontvangen door een "forensic" van de KP, en nadien zal blijken, en flik/onderzoeker pur sang. Hij heeft vermoedens wie de dader(s) zijn van de aanslag, en gaf ons alle beschikbare informatie. Hij hoopt dat wij (TFM) het volledige onderzoek kunnen doen want als de KP het verder zal afhandelen, zal er toch niets van in huis komen, zo zegt hij zelf... Eventjes wat ongeloof, maar een welgekomen geschenk...
Desbetreffende eenheid heeft de laatste tijd heel wat resultaten geboekt (echt waar) inzake organized crime en heeft enkele drugsplantages opgerold. Ze zijn heel dicht bij de identificatie van de daders, en daarom is de granaataanslag hoogstwaarschijnlijk intimidatie. Geen politiek gemoeid in dit dossier, dus perspectieven voor het onderzoek...
Ik ben samen met Andrej en Michel ook belast met een onderzoek inzake een diefstal van 50.000 Euro (naar Kosovo normen een gigantisch bedrag), en ook hier komt mogelijk dezelfde dader (als die van de granaataanslag) in beeld. We werden terug van alle mogelijke informatie in kennis gesteld en hebben nu toch een basis om op verder te bouwen. Maar, na 6 weken ervaring in de missie, ben ik me al heel hard bewust dat elke vraag tot onderzoek minstens een week (ben dan nog optimistisch) in beslag neemt. Om kort een voorbeeld te geven, wij moeten de namen van de verdachten doorgeven aan een andere dienst, die toegang heeft tot de databanken, teneinde hun verleden, familie, ed. na te trekken. Na deze vraag "officieel" te hebben overgemaakt, moet er gewacht worden op antwoord, wat die week betreft, waarover ik sprak... Bij ons in België, bij manier van spreken, hebben we alle nodige informatie na 10 muisklikken... Het begint echter allemaal te wennen... Einde verhaal (kort samengevat) granaataanslag. In de granaataanslag ben ik tweede verbalisant, laat ons zeggen dat ik het dossier dus verder afhandel, samen met Anna.
Zo was het vlug avond, en dus de dagelijkse activiteit, om 19 uur in de gym.
Omstreeks 20.30 uur verliet ik samen met Michel de gym, kwam thuis, sprong in de douche (er zat waarempel druk op het water) en hoorde omstreeks 20.45 uur mijn dienstGSM bellen. Ik sprong uit de douche, en zag dat het Mojce was (onze Sloveense deputy (adjunct) TL). Op dit uur, Mojce?? Hello Bart, already in Pijama? "Nee, juist terug van de gym". Kom ASAP naar de logbase, we moeten op interventie, en bel jij Michel. Neem voorbereidingen op een mogelijke lange nacht. "Ok, no problemo" zei ik...
Omstreeks 21.00 uur was iedereen aanwezig, en gaf onze TL ons de opdracht om ons klaar te maken voor mogelijk een moeilijke interventie. Voertuigen vol tanken, laders radio meenemen, kogelwerende vesten, helmen, tactische wapengordels... Iedereen neemt 6 liter water mee in zijn voertuig en ook snelle suikers... My god, is het oorlog??? EINDELIJK wat actie??? Als iedereen 10 minuten later zijn hele voertuig uitgerust heeft, briefing. Mensen die Amerikanen kennen beeld je deze mensen in en dan de manier van hun uitleg, ik probeer het redelijk letterlijk te vertalen... Net over de grens in Pudojevo (zuiden van Kosovo), op Servisch grondgebied, is een Kosovaar door de Servische Gendarmerie "doorzeefd" met kogels. Hij was op heterdaad betrapt tijdens een diefstal van... hout (met h). Dit kan aanleiding zijn voor "heel zware" problemen, dit gezien de betrokken partijen... Slachtoffer is overgebracht naar het ziekenhuis en is zeer kritiek. Wij moeten ter plaatse gaan, mogelijke Crime Scene Investigation, en ons tussen mogelijke manifestaties mengen (in een vingerknip weet iedereen wat er gebeurd is, en komt een massa op straat), en de gemoederen proberen te koelen... KFOR gaat ook ter plaatse, samen met TFM. Be prepared, zegt onze TL, neem genoeg water mee, en suikers, want mogelijk zijn we vertrokken voor 24 uur. Mensen die meer dan 2 laders hebben voor hun wapens, meenemen! (Americans...)
We worden verdeeld in ploegen, ik ben samen met Michel. Gezien de problemen zich situeren in het zuiden, kunnen we met onze persoonlijke voertuigen ter plaatse gaan. We zijn met 6 voertuigen, onze TL vooraan, en iedereen MOET volgen. De wegen zijn pekdonker 's nachts, met voetgangers en honden die "out of the blue" over steken, man, een helse rit in het vooruitzicht... ;-)) Pudojovo ligt op ongeveer 80 km, +/- 1 uur 15 rijden, in normale omstandigheden. We arriveerden na... 45 minuten. Ik denk dat de handen van Michel enkel los van de handvaten gekomen zijn om de radio te bedienen... De motor van mijn patrol heeft hier toch enkele maanden van zijn levensduurte ingekort. En dan elkaar nog wat opjutten (via de boordradio) tijdens de rit, als er één niet kan volgen... De TL reed in front, en telkens een voertuig ingehaald werd gaf hij het bericht of het voor de volgers ook mogelijk was om in te halen, met bijhorend commentaar GO GO GO... Het was fun!
Bij aankomst te Pudojevo diende onze TL eerst op "hoog" overleg te gaan, met verschillende partijen. Het is voor iedereen duidelijk dat dit een zeer moeilijke situatie is. Ik zal hier niet te veel over uitwijden, doch op zeer hoog niveau wordt er heen en weer gebeld, en man, wat zijn ze onder de indruk van onze aanwezigheid. IEDEREEN van TFM aanwezig, full gear uitgerust, en dit zorgt bij bepaalde partijen toch voor wat ongerustheid...
Ondertussen is het persartikel verschenen, en kan ik dus zeggen dat wij NIET ter plaatse kunnen gaan zijn op de Crime Scene, het slachtoffer ondertussen "stabiel" is (wat zeer belangrijk is voor de (on)rust), en dat de Servische autoriteiten de zaak grondig zullen onderzoeken... (zonder daarover mijn persoonlijke mening te geven). We konden terug huiswaarts omstreeks 02.00 uur.
Tijdens het overleg van onze TL met de andere partijen dienden wij te wachten. We besloten een koffiehuisje "te overvallen" en hadden dit voor ons alleen. We konden er niet alcoholische dranken nuttigen. We hebben daar toch ruim 3 uur doorgebracht, en hadden we geen werk, wat hebben we ons toch rijkelijk geamuseerd. Met de hele groep in dat cafeetje, de één al wat langer op missie dan de ander, maar de conversaties die gevoerd zijn waren bij momenten hilarisch. We hebben tranen gelachen, en gelukkig waren we daar alleen... (delen van de conversaties vertel ik liever NIET... ;-))).
Deze morgen kregen we vrijaf, we mochten onze dienst beginnen op de middag. Wanneer iedereen aanwezig was op het bureel, riep de TL ons samen. Hij uitte zijn ongelooflijke fierheid op het team. Iedereen van TFM was op 15 minuten aanwezig, en 30 minuten na de oproep aan zijn adres, waren we vertrekkensklaar. Dit heeft eveneens indruk gemaakt op heel wat leidinggevenden in de missie. Onze TL heeft in Irak en Afghanistan gediend, en heeft een dergelijk "teamwork" nooit eerder gezien. TFM wordt hier aanzien als een elite-eenheid (al moet ik voorlopig zelf wel nog ontdekken hoe we aan die naam komen ;-). We hebben operationeel niets moeten doen, maar we waren volledig klaar en voorbereid. Enkel en alleen maar superlatieven van onze TL voor ons. (waarbij ik ook wil vermelden voor de niet Amerika-kenners, een typische manier van spreken). Al ontken ik uiteraard niet dat een gelijkaardige speech én schouderklop voor iedereen deugd deed.
Laten we hopen dat gisteren het échte startschot was van mooie dossiers (of?...)
Opnieuw enkele voorbeelden, om wat te schetsen in welke omstandigheden er gewerkt moet worden. Mijn blog wordt stilaan een klaagmuur, doch voor ons westerse flikken, toch steeds weer slikken...
Zoals reeds eerder verteld in vorige blogverslagen is Mitrovica dus verdeeld in twee delen, namelijk het zuid (van de rivier Ibar/waar wij zitten en we overal (vrij) kunnen bewegen) en noord (laat ons zeggen, het "warmere" deel van de stad). Het overgrote deel van het noorden wil deel zijn van Servië, de rest, en het zuiden wil een onafhankelijk Kosovo...
Dit heeft een ongelooflijke repercutie op onze taken en/of onderzoeksdaden, en zorgt voor "pestgedrag" (zo zal ik het noemen) tot in de details. Zo hebben wij dus een diensttelefoon. We hebben een dualSim GSM, dwz 2 simkaarten in 1 GSM. Dit omwille van het feit dat we met onze Sim van het zuiden niet kunnen bellen vanuit het noorden (en omgekeerd). De providers staan elkaar geen "dekking" toe. Tot daar de bereikbaarheid. Gezien wij over een persoonlijke dienstGSM beschikken krijgen we elke maand een mail met onze gesprekken, en de daaraan gekoppelde kosten. Alle dienstgerelateerde gesprekken zijn kosteloos. Zo stelde ik de voorbije week vast, bij nazicht van mijn gesprekken, dat ik een (dienstgerelateerde) SMS gestuurd had naar een collega. De kost van de SMS (in normale omstandigheden) bedraagt hier 0.04 Euro. Desbetreffende SMS van de provider uit het zuiden naar de provider in het noorden bedroeg... 10 (tien, inderdaad) Euro. On-ge-loof-lijk.
Politiemensen weten dit uiteraard, de anderen niet, maar heel veel onderzoeken gebeuren op basis van telefonie. Je ziet me al komen... Telefonieonderzoek voeren in het noorden (grootste deel van ons werkterrein) is zodoende quasi onmogelijk. De telefoonproviders uit het noorden bieden geen medewerking naar aanleiding van vragen inzake telefonie-onderzoeken. Dit kan niet anders, of er zit politiek achter...
Terwijl ik toch bezig ben, nog wat over de KP. Vorige week werd een persoon (voetganger) doodgereden langs de weg. Er was een collega van EULEX getuige van de feiten, hij reed achter de "aanrijder" met zijn persoonlijk dienstvoertuig. Als de KP ter plaatse kwam vroegen de KP hem wat uitleg. Het was overduidelijk dat het slachtoffer de aanrijding niet overleefd had. Na 5 zinnen uitleg gegeven te hebben aan de KP door de collega van EULEX vroeg hij hen of ze geen "papieren" verklaring moesten hebben van hem. Oei oei, papierwerk??!! Dit was niet nodig, ze hadden genoeg met de uitleg, de aangeredene is toch dood...
Deze week is een discussie op straat wat uit de hand gelopen, en werden er messen getrokken. Jammer, 2 gewonden en 1 dode! Voorschriften bepalen dat bij dergelijke zaken wij (TFM) dit onderzoek "joint" (samen) moeten voeren met de KP. Zij dienen ons dus in kennis te stellen van deze feiten omdat interventie eenheden van de KP de eerste vaststellingen doen. We zijn op heden, zondag, nog steeds niet officieel ingelicht... (Oh ja, de 2 gewonden konden verhoord worden maar de KP zal nog wat wachten...)
Frustratie, hoe bedoel je????
Er is nu ook een filmpje wereldkundig gemaakt, in 3 talen (Albanees, Servisch en Engels) over onze dienst voor de inwoners van Kosovo. Kwestie van de budgetten toch op te souperen... Alsof dit ook maar enige indruk zal nalaten. (klik link hierna) http://www.youtube.com/watch?v=wRiL_dnmJQY
Dan nog maar wat over het "leuke" hier in Mitro praten. Gisteren, zaterdag, heb ik samen met 2 andere collega's (Andrej van Slovakije en Ana van Zweden) van TFM, de "Dancon March" (check google) gedaan. Ook de Belgische procureur wandelde mee. De Dancon March is een "wandel"evenement. Je moet 27,3 km (om precies te zijn) wandelen met een minimum van 10 kg bagage, en dit door herbergzaam gebied. Ik had 13 kg mee, want vond geen gewicht van exact 10 kg... Op vrijdag heeft het hier ook 5 cm gesneeuwd. We startten om 07.00 uur en eindigden 11.40 uur. Van een vlotte pas gesproken. Er waren 860 deelnemers, de meesten militairen, volledig uitgerust met hun materiaal... Het was koud, doch een blauwe lucht en zon. Iedere keer we boven op een heuvel kwamen was er een prachtig zicht. Ik kan waarempel spreken over zeer mooie landschappen, weliswaar door het feit dat alle troep ondergesneeuwd was... In het begin loopt iedereen te zingen, en was er zelf één met een doedelzak. Echt een leuke sfeer. Er waren er met een grote muziekinstallatie op hun rug, en een groep Polen greep na 2 kilometer al naar de fles "Slimovic" (plaatslijke Raki/jenever). Deze groep hebben we dan ook niet meer terug gezien. Zo luidruchtig de eerste 10 à 15 km waren, zo stil werden ze na 20 km... De laatste kilometers voel je elke pas in je voeten, benen en schouders (door de rugzak). Elk van deze meters tel je dan ook af. Ik was echter gerustgesteld dat ik niet alleen afzag de laatste kilometers. Ook tal van (de voor ons wereldberoemde) US Marines vochten met zichtzelf om de eindbestemming te halen. We werden in het bezit gesteld van een diploma, de medaile "Dancon March" en een (gekleurde) pin die we voortaan op ons uniform ter hoogte van onze borst mogen dragen. Bij de aankomst hadden we allen hetzelfde gevoel, het verlangen naar een fris pintje, doch nergens op het kamp een tent met die mogelijkheid... (Enkele foto's van de Dancon zullen verschijnen op mijn FB) Dan maar huiswaarts, met een klein hartje of er water zal zijn...
De laatste 2 weken hebben we maar 1 op 2 dagen water. Het gerucht gaat hier de ronde dat dit andermaal een (pest)spelletje is vanuit Servië, men zou het beginnen geloven. Sommige van mijn collega's hebben al 4 dagen geen druppel water, en dat begint zich bij sommigen toch te ruiken... ;-) Ik had geluk, water, en dan nog warm water ook... (Voor de mensen die me in de toekomst zullen aanspreken, over hoe het was "op reis", zal ik hen toch van antwoord zijn...;-))
Vrijdag werd 33 dus niet gevierd, gezien we te vroeg (05.30 uur) op moesten staan voor de Dancon March, desalnietemin had ik mijn team uitgenodigd voor "een zwaai" in "ons" cafeetje op zaterdagavond. Ik kreeg een Magnum fles (2 liter) Finse wodka als cadeau. Mooie geste... Vandaag, zondag, geen topdag, en kom ik enkel mijn zetel uit om mijn spieren wat los te maken in de Gym, verder volledige rustdag.
Wel is het zo dat er, weliswaar heel ver in de tunnel, wat licht te zien is. We hadden namelijk heel hoog bezoek in onze eenheid vorige week. Niet minder dan het hoofd van de missie (hierna HoM) bezocht onze eenheid. Je kan dit vergelijken met een bezoek van de Commissaris Generaal van de Federale Politie in België... Hij kwam er polsen naar de "stand van zaken" hier in Mitrovica. Onze teamleader hield niet echt een blad voor de mond en vertelde hem dat werken in "deze" omstandigheden zeer moeilijk is. De HoM begreep de situatie maar al te goed... Frapant om te zien hoe onze TL op "the American way" spreekt ten aanzien van zijn oversten: Sir, yes Sir - Sir, no Sir, zoals in de films als het ware...
De HoM was vergezeld door het hoofd van de Executive Department, onze eerste "grote" baas met name. Deze bevestigde de problemen en zei dat het inderdaad zo niet verder kan! Hij had dan maar het ongelooflijke idee om enkele van "onze" verdachten op te pakken, binnen 10 dagen, dit out of the blue. We waren desbetreffende dag 07/03. Dit + 10 dagen betekent 17 maart. De exacte verjaardag (5) van de rellen van 17/03/2008, waarbij 1 politieagent om kwam. Verjaardagen liggen hier heel gevoelig, doch daar had die meneer niet direct aan gedacht. Er viel dan ook een korte stilte na deze opmerking. Uitstel van de actie naar een andere datum dan maar, misschien deze week. Qua organisatie kan het tellen, voor de huiszoekingen hebben we om en bij de 100 man Special Units nodig! Al onze "targets" zouden er dan ook niet voor terugdeinzen om te vuren op ongewenst bezoek. Geen spek voor de bek van de investigators dus. Ik zou zo zeggen, gelukkig voor ons... (inderdaad, na 1 maand missie ben ik al een beetje veranderd... ;-)). Wij mogen nadien de vaststellingen doen en de huiszoekingen op papier zetten... Alleen, de hele leiding van de actie zou in handen moeten zijn van de KP! Met de lekken binnen de KP zal het resultaat dan ook navenant zijn. We vermoeden dat de targets zelf koffie zullen zetten voor ons de dag dat we binnen vallen. Super, toch??? Dan rijst het idee om hen de actie te laten voorbereiden, zonder meer. De namen van de verdachten zullen hen niet bekend gemaakt worden, enkel op de briefing juist voor de actie. Duh!? Tot zover het (briljante) idee van onze patron. We zullen zien, maar (we) heb(ben) het idee dat er van "actie" niet veel in huis zal komen. Wij zijn in ieder geval klaar om tussen te komen...
Momenteel is er bij ons (TFM) ook een praktisch probleem. Om ons werk in het noorden te kunnen doen (infogaring, vaststellingen, check crime scenes...) hebben we speciaal gepantserde voertuigen nodig (B4 en B6 voertuigen), doch op heden hebben we er maar... 1) Dit zorgt ervoor dat we momenteel niet veel kunnen doen, want dit voertuig moet ter beschikking blijven voor dringende interventies. Met onze eigen dienstvoertuigen mogen we het noorden niet in. De HoM beloofde ons 3 extra gepantserde voertuigen, alsook 2 anonieme voertuigen. Met één vingerknip 5 voertuigen bij. Deze zouden op vrijdag ll geleverd zijn. We zijn vandaag maandag, doch nog steeds geen voertuigen, maar we leven op hoop.
Onze TL is/was uiteraard tevreden dat we extra gepantserde voertuigen krijgen, om zo meer patrouilles in het noorden te verrichten, en niet verder te moeten werken als bureaurechercheurs... Hij is ook al aan het kijken om de voertuigen binnenin uit te rusten met collectieve wapens (voor elk één) (voor niet kenners; machinegeweren) en extra munitie, zo kan je al eens ergens naartoe, zo zijn zijn woorden... (Americans...)
Binnen het Belgisch Contingent (we zijn met 13, remember), zitten er ook nog andere functies, buiten deze van investigators (2), zoals ik. Je hebt onder andere enkele collega's die de KP (interventiepolitie/patrouilles) sturen en adviseren en je hebt ook de "borderpolice". Daarvan hebben we er 4 in ons contingent. Voor de functie van borderpolice, toch het nodige respect. Als je hun werk ziet, dan zijn wij, de investigators, echt "luxeflikken"! De borderpolice zit in oude containers zonder internet, zonder meer. Het enige wat ze moeten doen is ieder paspoort checken. Deze mensen werken in shiften van 12 uur. Het is anderhalf uur rijden door, en anderhalf terug. dus per shift werken ze minstens 15 uur, als de verplaatsing geen vertraging oploopt door roadblocks en dergelijke. Ook is het steeds een riskante verplaatsing omdat ze het hele noorden moeten doorkruisen. Dit gebeurt uiteraard in colonne met bescherming en de juiste voertuigen, maar toch...
In deze verplaatsingen gebeurde vorige week iets "moois" voor de Belgen. 2 Belgische collega's van de borderpolice (voor de geïnteresseerden Dimitri Muelkens (Luchthavenpolitie) en Serge Vanthillo (Spoorwegpolitie) waren op weg naar hun gate (werkplaats). Er stond op een bepaald ogenblik iemand te zwaaien langs de weg, om te stoppen. Dit mag van de procedure eigenlijk niet, omwille van mogelijke hinderlagen, doch wat verder stelden ze vast dat een vangrail doorreden was. 15 meter lager lag een voertuig in de rivier. Lang verhaal kort gemaakt, de 2 Belgische collega's stopten TOCH, en redden 4 mensen uit de auto. Eén was in kritieke toestand (2 gebroken benen en helemaal onderkoeld) doch zou het overleven. Alle andere convooien reden gewoon voorbij... Dit heeft hier redelijk wat indruk gemaakt, en de collega's worden vandaag gehuldigd... Proficiat Dimi en Serge! Weer naam en faam voor de Belgen...
Verder had ik vorige week, samen met Michel, contact met de procureur, om iets te ondernemen van onderzoeksdaden in het noorden. Ongelooflijk maar waar, maar de procureur vond het een idee met perspectieven, en gaf ons groen licht. Hierbij is echter nog niets bereikt want nu moeten we de nodige eenheden contacteren, alsook de bevoegde instanties... We zijn toch weer met iets (nuttigs) bezig...
Ook is het zo dat ik het dossier voor de Belgische collega's aan de collega's van Pristina heb moeten overhandigen, omwille van het feit dat de onderzoeken zich daar afspelen. De TL vond dit beter, omdat Pristina niet in ons "werkgebied" ligt, en kon hem daar uiteraard in volgen... (voor de Belgische collega's; dossier wordt verder opgevolgd door collega van de FGP Veurne).
Hopelijk eind deze week een verslag over enkele arrestaties, maar na 1 maand missie allich utopisch gedacht. Hoop doet leven!
Het voorbije weekend was ik in Kapaonik, Servië. Dit betrof een weekendtrip van de UN. We konden er skiën. Het was echter maar een half succes. Op zaterdag mist en regen. De sneeuw was, hoe raar het ook moge klinken, van deftige kwaliteit, gezien de omstandigheden. Tegen de middag waren we dan ook doornat. Na een uurtje te hebben "gedroogd" in de apres-ski, stopte het met regenen, en konden we alsnog in het droge skiën, weliswaar nu in de mist... Op zondag zon met af en toe een wolk, gelukkig! Qua gebied moet ik zeggen dat het met betrekking tot accomodatie gelijk is met andere Europese skigebieden. Het is er modern met her en der voorzieningen voor après-ski, doch er was niet veel volk... Het domein heeft om en bij de 50 km pistes, dewelke allen geopend waren. Jammer van zaterdag dus...
Verder kan ik ook beginnen aftellen naar een eerste "break" in de missie om huiswaarts te keren. Eind deze maand keer ik 9 dagen terug naar vrouw en kids... (Het doet trouwens deugd te zien dat het thuis, gezien de omstandigheden, goed gaat met hen... ;-) x)
Deze week zijn er buiten de dagelijkse afstappingen door de mensen "van wacht" (en ik mee als 2e man) op de crime scenes geen noemenswaardige zaken gebeurd. De frequentie van het aantal aanvallen met granaten en zelfgemaakte explosive devices zou nooit eerder zo hoog geweest zijn. Meer dan eerstelijns vaststellingen zit er niet in... (politics).
Om het kort en zeer simplistisch te schetsen gaat het zo in zijn werk: een Kosovo Albanees gooit een granaat naar een familie van Kosovo Serviërs, voorlopig (nog steeds) om te intimideren. Daags nadien heb je een wraakactie van een Kosovo Serviër ten aanzien van een Kosovo Albanees. Dit om een zeer simpel beeld te geven van die aanslagen...
Morgen ga ik echter wel met een plan naar de procureur (procureur van Kortrijk trouwens), ben eens benieuwd. Het team vindt het een goed idee, doch wordt op wat hoongelach onthaald. Ze wensen me een (ironische) "good luck". Een mens moet toch IETS doen...
Wij, Michel en ik, zijn de nieuwkomers, en zo zeggen de anciens, ze waren ook allen zo. Ze hadden ook steeds plannetjes om bepaalde situaties aan te pakken, doch na 4 maanden in missie zullen we het wel begrijpen, zo zeggen ze ons. Echter, als er hulp geboden moet worden, zal het hele team bijspringen...
Voor onze TL primeert de persoonlijke veiligheid, en onnodige verplaatsingen naar het noorden worden dan ook af en toe afgeraden. De mensen die momenteel wachtdiensten draaien, hebben het echt niet te mooi, iedere nacht moeten zij wel ergens ter plaatse gaan, want, zoals onze TL het mooi verwoordde, ze gooien momenteel granaten zoals een klein kind met smarties gooit...
Waar we ons wel wat mee kunnen bezig houden, is wat informantenwerking. (Praten met (niet officiële) informanten om nuttige informatie te verkrijgen) We proberen zoveel mogelijk buiten te zijn en hier en daar een koffie te drinken. De andere Amerikaanse onderzoeker (hierna Gene) is hier reeds zeven jaar (my god!) en heeft uiteraard heel wat contacten. Nu is het de bedoeling dat ik zoveel als mogelijk met Gene buiten ga om vertrouwen te winnen van die mensen. Ze zijn hier ECHT heel achterdochtig, je zou voor minder, als je weet wat het tarief voor verklikkers is hier...
Zoals dus al eerder vermeld breng ik dagelijks redelijk wat tijd al sportend door. Vrijdag was ik in de gym, en daar was tevens de baas van de speciale eenheden. Je moet weten dat wij, de investigators, nog maar recentelijk de gym mogen gebruiken, deze was volledig toegeëigend aan de speciale eenheden. Dan komt bibi daar dagelijks wat tijd verdoen met Michel, mijn collega, ik moet er geen tekening bij maken he... De eerste maal dat we er kwamen werden de regels ons ferm duidelijk gemaakt, en meldde de baas van de speciale eenheden ons dat hij het feitelijk liever had dat de zaal enkel voor hen was, kwestie van duidelijk te zijn...
Voorafgaandelijk aan de anekdote, moet je in feite ook deze informatie weten: het trainingsdomein van de speciale eenheden ligt net naast onze container. Donderdagmiddag deden de speciale eenheden oefeningen, en daarbij ook rappel uit een heli, een Puma helikopter. Ergens rond 16 uur begint onze container te schudden en te beven, er hangt duidelijk een heli laag boven ons. Wij spurten allen naar buiten, ik met de camera bij de hand. Eenmaal buiten staat er uiteraard nog heel wat volk buiten, je ziet dit niet elke dag in je geboorteland. Ik zie echter dat de speciale eenheden klaar staan om in de heli te springen, doch ben nog wat argwanend om te beginnen filmen, je kent hen he... Ik kijk rond mij, en zie dat er wel tientallen staan te filmen met hun GSM. Het startschot voor mij om ook alles vast te leggen. Man, wat heb ik een prachtige oefening vastgelegd! Het instijgen van de speciale eenheden, het opstijgen van de heli, een toer rond het kamp, het terug dalen, en de rappel van het SWAT. MEGA om te zien, met toch enige jaloezie ... Ik stond op 5 meter alles te fimen, wat in feite nog niet zo evident was, door de mega luchtverplaatsing en het helse lawaai van de heli...
Zodus, terug in de gym, op vrijdag. De baas van de speciale eenheden, lid van de Franse RAID (daar kun je door de insignes die hij draagt écht niet naastkijken) begint op een bepaald ogenblik zowaar tegen mij te praten, omdat ik een bepaalde oefening niet juist uitvoerde. Hij moet uiteraard zijn kennis etaleren, en laat hem dit uiteraard doen. En er begint een gesprek over fitnessen, blablabla, koetjes en kalfjes, blablabla... Op een bepaald ogenblik vraagt die lieve collega mij vanwaar ik kom. Ik antwoord hem: "van België". Dan begint deze persoon wat te praten over enkele samenwerkingen met de Belgen, doch in het bijzonder de Vlamingen. Hij zegt me dat daar in feite niet mee te werken valt, het zijn keikoppen en ze willen niets gezegd worden. Dit moet zowaar het moeilijkste volk ter wereld zijn om mee samen te werken, ik zwijg... Na een goede minuut afgegeven te hebben op de Vlamingen vraagt hij me of ik van "Liege" ben. Ik kijk hem wat verbaasd aan, zwijg 2 seconden en zeg dan; "non non, de Bruges". "Haha, neen serieus" zegt hij. Maar ik ben serieus, zeg ik hem! Man, je had zijn gezicht moeten zien... Ach zo, zegt hij, maar ze zullen wel niet allemaal zo zijn zeker, probeert hij zich nog wat te redden...
Onmiddellijk daarna verandert hij van onderwerp; gisteren, zegt hij, was er een grote persoon onze rappel aan het filmen met een amateurcamera, was dat jij, vraagt hij me. Shit, denk ik bij mezelf, nu gaat het komen, nen preek van hier tot... Enigszinds terughoudend bevestig ik. "Ah, super", zegt hij, "is er een mogelijkheid om aan die beelden te geraken?" Ik repliceer hem, dat Vlamingen nogal moeilijk zijn als het op delen aankomt... Hij begreep de boodschap, doch zei hem onmiddellijk erna dat ik het nodige zal doen om hem die beelden te bezorgen. (lol)
Dan vertelde hij me dat ze dikwijls in de bergen gaan oefenen, met heli, en rappel. Hij zei me dat het wel eens interessant zou zijn om een hele oefening te filmen, en tot nu toe kent hij maar één iemand met een deftige amateurcamera, ikke dus. Ik zou dus een hele oefening moeten filmen, meegaan met de heli in de bergen, en dan hun "fictieve" interventie filmen... pfff, ik heb met tegenzin gezegd dat ik dit wel zou zien zitten...
Ik kan die persoon uiteraard niet inschatten, maar had toch enigszinds de indruk dat hij zich in eerste instantie nog wat wilde herpakken na wat hij enkele minuten eerder verteld had, en weet dus niet of hij de vraag meende... De tijd zal het uitwijzen. Hoe het allemaal kan gaan he, niet?
Momenteel is het hier al 2 dagen blauwe lucht, stralende zon en een graad of 12. Hier is de lente in zicht, en wat groen in de omgeving zal niet mankeren.
Gisteren zijn we een hele dag naar Prizren geweest, dit is het uiterlijke zuiden van Kosovo. We hebben er zowaar een deel splinternieuwe autosnelweg genomen. Dit "grenst" dicht bij Albanië, en hoe meer naar Albanië, hoe mooier de landschappen en natuur. We konden een 50-tal kilometer op snelwegen rijden, de rest gewone wegen. Je mag hier rekenen dat je dan gemiddeld 40 km per uur doet, omwille van de slechte wegeninfrastructuur en de weggebruikers zelf (oa. paarden met kar,...). We reden door verschillende kleine dorpjes, doch die waren niet van die uitzonderlijke aard dat we uitstapten om foto's te nemen, ik bespaar je de details. De afstand Mitro - Prizren is om en bij de 120 km.
Prizren daarentegen bruist en heeft een zeer mooie ruïne, die het bezoeken waard is. Dit houden we echter voor een andere keer. We bezochten de Duitse KFOR basis van Prizren, en shopten er wat. Ik ging er ook naar een kapper, en moet zeggen dat ik liever 15 euro betaal in plaats van de 2 euro op de legerbasis, als je begrijpt wat ik bedoel...
Volgend weekend ga ik met de UN skiën in Servië, Kapaonik. Dit zou het mooiste en bekendste skigebied zijn van de Balkan. Toch weer iets om de tijd te doden, en ben eens benieuwd...
Als alternatief om foto's te bekijken van mijn "avonturen" hier heb ik besloten om deze op Facebook te plaatsen. Ik ben geen voorstander van dit medium, doch het komende jaar misschien toch interessant...
Zo heb ik dus een account aangemaakt; bart in Mitrovica.
De mensen die interesse hebben in de foto's mogen mij dan uiteraard ook een vriendschapsverzoek sturen. Ik zal enkel aanvaarden als de naam me bekend is, zodus, indien je een pseudoniem gebruikt, gelieve deze eerst via mail (vanparysb@gmail.com) aan mij kenbaar te maken.
"Vind ik leuks" en commentaren hoeven liever NIET.
Dan heb ik ook nog twee filmpjes (NIET VOOR GEVOELIGE FAMILIE!!); * 1 van rellen aan de "main bridge", op 300 meter van mijn deur, een tweetal jaar geleden... http://www.youtube.com/watch?v=n03_rImSLho
* en van rellen van maart 2008, waarbij helaas 1 politie-agent om het leven kwam. Momenteel worden er daarvan 8 verdachten vervolgd, en zijn de feiten exact 5 jaar geleden. Ze hechten hier trouwens ook nogal wat belang aan "verjaardagen". Alle beelden zijn met amateurcamera genomen, en wie moet meestal filmen om bewijsmateriaal te verzamelen??... http://www.youtube.com/watch?v=t1iIdolcCGQ
Zoals je dan ook allicht merkt, kunnen we als "investigator" momenteel niet veel doen...
Op dit moment zondagavond, en wat moet een mens dan doen, in Mitro toch... Dan nog maar een blogske aanmaken.
Gisterenavond was het afscheidsdiner voor de Belgen die ons verlaten. Hun jaar zit er op. We waren allen uitgenodigd om te gaan eten in Pristina, en ik moet zeggen, de accomodatie waar we terecht kwamen was toch wel bovengemiddeld. Naar Kosovo-normen chique! We kregen er een mooie menu voorgeschoteld en ik waagde me aan een steak saignant. En het moet gezegd, hij was lekker... En dit voor de volle prijs van 11 euro.
Verder was het deze week op de eenheid vooral horen, zien en zwijgen. Dagelijks worden wij, nieuwkomers, van tal van zaken in kennis gesteld, alsook verschillende procedures die gevolgd moeten worden. Zodus is zwijgen hier de boodschap, en zoveel als mogelijk onthouden en/of opschrijven...
Zoals eerder gezegd is er dus dagelijks een briefing. De hele reeks aanslagen is een hot item. Op de briefing kan ieder zijn zegje daarover doen, en ik besloot een vraag te stellen over een onderzoeksdaad (ik zal jammer genoeg heel vaag uitleg geven, maar ik kan helaas niet anders. De niet politiemensen kunnen deze en de volgende paragraaf misschien beter overslaan, de wel politiemensen zullen misschien tussen de lijnen kunnen lezen...)
Betreffende de onderzoeksdaad die ik aanbracht bleek dat dit nog niet bekeken was. En bijna het hele team kon er zich in vinden, doch er zal toch ook wat geluk bij moeten komen (maar, wie niet waagt...). En gezien het moeilijke werken bij de onderzoeken, kunnen we ons misschien maar beter nuttig bezig houden, en zo zei mijn TL: go ahead man! Groen licht dus...
Na een week kan ik ook al vaststellen dat de hele administratieve molen die we in België kennen hier niet zo is. Zo kunnen we hier bijvoorbeeld zelf pseudoverkopen doen, weliswaar zonder fysisch contact. Dit valt onder de "covert measures" of te wel bij ons gekend als de Bijzondere Opsoringsmethoden (BOM).
...
Wij staan ook steeds in contact met 2 procureurs, die ons voorzien van de nodige machtingen en/of toestemmingen. Voor ons (Belgen) heilig (het contact met de procureur), voor de Amerikanen (lees: onze TL) bijzaak.
Groen licht kreeg ik andermaal van mijn TL om een zaak die loopt in België verder uit te werken. Vanuit Kosovo krijgen de Belgische collega's namelijk niet de feedback die verwacht wordt, zodoende ben ik met plezier vrijwilliger dit werk ter harte te nemen. Ik zal dit samen doen met mijn directe collega van de FGP Verviers. Desbetreffend onderzoek situeert zich in relatief veilige contreien, zodus kunnen we "redelijk" autonoom werken... Nog een dossierke om de tanden in te zetten
De 2 Amerikanen hebben de voorbije week uiteraard al heel wat sterke verhalen verteld, waar ik met open mond (en kwijl) naartoe luisterde. Die mannen hebben toch over alles een heel ander opvatting dan wij Europeanen, amai! Nu ja, zij leven steeds in oorlog, wij (gelukkig) niet. Zo gaan die mannen steeds gewapend buiten, BUITEN hun dienst. (We hebben daarvoor de toestemming, en de Amerikanen raden het zelf aan om veiligheidsredenen. Maar, dan heb je iets voor, trek je je pistool, en dan, 5 kalashnikovs als antwoord, nee dank je...)
Dan ga je 's avonds iets eten en drinken op café (nog maar 1 keer gebeurd ) of restaurant, en hebben die hun wapen half zichtbaar aan hun riem hangen. Als je dan nog eens bier drinkt wringt dat toch ergens, wij zijn dit écht niet gewoon (wat dat wapen betreft uiteraard).
Ook is het zo dat onze TL deze week wat op de toppen van zijn tenen loopt omdat er van alles gebeurd boven zijn hoofd, en hij (zou) er niets van weten. Er vroeg een collega of hij wat nerveus was. Daarop antwoordde hij dat hij in Irak aan de dood ontsnapt is nadat hij in een hinderlaag gereden was, en er naast hem 2 bomauto's ontploften. Daarna werd automatisch vuur op hen geopend. Hij zei dat dit voorval hem toen enigszinds nerveus maakte... (weer die mond open...). The American dream?
Ik denk toch dat ik mijn enigszinds beperkt aantal sterke verhalen voor mezelf zal houden...
Deze week landde er ook een helicopter, type Seaking, van KFOR op onze basis. Deze kwam op 10 meter boven onze container gevlogen om het "SWAT" op te pikken. Dit doet toch het haar in je nek rechtkomen hoor...
Voor ons Belgen weer een ervaring, de Amerikanen komen daar uiteraard niet voor van hun stoel. Ik was echter gerustgesteld, alle andere aanwezige Europeanen sprongen ook van hun stoel...
De TL vertelde me dat indien we onderzoeken moeten doen in het noorden, en er niet kunnen geraken omwille van roadblocks (wegblokkades) en/of veiligheidsredenen we met een Black Hawk helicopter ter plaatse gaan. Dit is nog een heel andere beleving, zo vertelde de TL me... Laten we hopen dat ik van wacht ben bij één van deze aanslagen in het noorden .
Vandaag zag ik enkele Black Hawks geparkeerd staan. We brachten een bezoek aan het GROOTSTE Amerikaanse militaire domein van Europa, Camp Bondsteel! GI-GAN-TISCH. Ik hou het kort, want iedereen zou zeggen dat ik toch overdrijf, maar, in principe kan ik het niet beschrijven. Alleen als je het gezien hebt, kun je het geloven. Eén item wil ik wel aanhalen: de veiligheidsprincipes: bij de ingang staan zwaar bewapende mannen (met machinegeweer M4 (check google) in aanslag). Voertuig per voertuig mag naar "het checkpoint". Wij dienen uit te stappen, alle deuren te openen, en dan gebeurt er een fouille van het volledige voertuig, mét inspectie van de onderkant van het voertuig door middel van spiegels. Je wapen dragen is dan weer geen probleem???? Crazy Americans!! Ik geef mezelf nog wat tijd om ze te begrijpen, maar ik vermoed dat een jaar tekort zal zijn...
Op Camp Bondsteel is er een grote winkel met tal van materiaal en kleding. We hadden dan ook besloten om vandaag te gaan shoppen. Ik kocht er wat kledij en tegen de middag gingen we eten op het Camp. Er is daar namelijk een Burger King! Man, eindelijk eens hamburgers die te vertrouwen zijn én deftige frieten!! Dan had ik ook nog eens het geluk dat een bepaalde burger in reclame stond (-50%), namelijk de "horse-burgers". Ik smulde er 3, doch de Burger-King-assistent bekeek me enigszinds raar. Ik snapte niet waarom...
Er was ook échte mayonaise en échte Heinz Ketchup, zoveel als je wil. Man man man, wat een feestmaaltijd! Deze middag toch wat last gehad van een zware maag, en twijfel eraan of er toch niets scheelde met de hamburers. We zien morgen wel...
Na Camp Bondsteel bezocht ik die andere bekendheid in Pristina, namelijk "Mini Max". Dit is (andermaal) een gigantisch complex. Vier verdiepen boven elkaar met alle mogelijke merken van kledij, brillen, parfums uurwerken, etc, maar, ALLES fake! Zonder scrupules wordt dit aan de man gebracht, en is dit hier blijkbaar wettelijk geregeld??? Er wordt echter wel gezegd én bevestigd dat het van zeer goede "fake" kwaliteit is. Gezien dit in België tegen de wet is kocht ik uiteraard niets...
Ik kan nog meegeven dat het hier in Kosovo "wemelt" van de wilde honden. Her en der liggen kadavers langs de weg, en overal lopen er honden de vuilnis af te speuren. Er zijn al verschillende aanvallen van wilde honden gekend hier in de streek, en dat is ook één van de redenen waarom sommige collega's hun dienstwapen meenemen tijdens hun wekelijkse looptocht. Het probleem situeert zich echter vooral meer buiten het stadsgedeelte, en zo sneuvelt er al eens een hond...
Voorlopig hou ik me bij de loopband in de fitness. Ik zal het "hondengevaar" eerst eens evalueren vooraleer met mijn glock te gaan lopen... Leve Kosovo!
Dan wil ik nog afsluiten met een uiterst knettergek fenomeen hier (en blijkbaar typisch voor Moslims, doch heb 4 jaar in Brussel gewerkt en heb dit nooit eerder gezien). Als je hier 2 mannen ziet lopen in het straatbeeld, lopen die in 60 % van de gevallen ARM IN ARM!!!??? Ongelooflijk hilarisch, doch blijkbaar gewoon een teken van hele goede kameraadschap... Toch liever samen een pint gaan drinken, niet? Leve België!
PS: ik hoop deze week een systeem uit de dokteren om foto's met iedereen te delen. Bloggen.be laat enkel heel kleine foto's toe, en zijn zodoende heel moeilijk zichtbaar. Ik vermoed dat ik daarvoor eind deze week een oplossing zal hebben. (Doch ben het niet zeker )
.
