Het dagboek van een jaar in Mitrovica (Kosovo) als "organized crime investigating officer" in opdracht van de fedpol en EULEX. (9 februari 2013 - 9 februari 2014) FACEBOOK: BART IN MITROVICA
24-02-2013
Al een (werk)week voorbij!
Op dit moment zondagavond, en wat moet een mens dan doen, in Mitro toch... Dan nog maar een blogske aanmaken.
Gisterenavond was het afscheidsdiner voor de Belgen die ons verlaten. Hun jaar zit er op. We waren allen uitgenodigd om te gaan eten in Pristina, en ik moet zeggen, de accomodatie waar we terecht kwamen was toch wel bovengemiddeld. Naar Kosovo-normen chique! We kregen er een mooie menu voorgeschoteld en ik waagde me aan een steak saignant. En het moet gezegd, hij was lekker... En dit voor de volle prijs van 11 euro.
Verder was het deze week op de eenheid vooral horen, zien en zwijgen. Dagelijks worden wij, nieuwkomers, van tal van zaken in kennis gesteld, alsook verschillende procedures die gevolgd moeten worden. Zodus is zwijgen hier de boodschap, en zoveel als mogelijk onthouden en/of opschrijven...
Zoals eerder gezegd is er dus dagelijks een briefing. De hele reeks aanslagen is een hot item. Op de briefing kan ieder zijn zegje daarover doen, en ik besloot een vraag te stellen over een onderzoeksdaad (ik zal jammer genoeg heel vaag uitleg geven, maar ik kan helaas niet anders. De niet politiemensen kunnen deze en de volgende paragraaf misschien beter overslaan, de wel politiemensen zullen misschien tussen de lijnen kunnen lezen...)
Betreffende de onderzoeksdaad die ik aanbracht bleek dat dit nog niet bekeken was. En bijna het hele team kon er zich in vinden, doch er zal toch ook wat geluk bij moeten komen (maar, wie niet waagt...). En gezien het moeilijke werken bij de onderzoeken, kunnen we ons misschien maar beter nuttig bezig houden, en zo zei mijn TL: go ahead man! Groen licht dus...
Na een week kan ik ook al vaststellen dat de hele administratieve molen die we in België kennen hier niet zo is. Zo kunnen we hier bijvoorbeeld zelf pseudoverkopen doen, weliswaar zonder fysisch contact. Dit valt onder de "covert measures" of te wel bij ons gekend als de Bijzondere Opsoringsmethoden (BOM).
...
Wij staan ook steeds in contact met 2 procureurs, die ons voorzien van de nodige machtingen en/of toestemmingen. Voor ons (Belgen) heilig (het contact met de procureur), voor de Amerikanen (lees: onze TL) bijzaak.
Groen licht kreeg ik andermaal van mijn TL om een zaak die loopt in België verder uit te werken. Vanuit Kosovo krijgen de Belgische collega's namelijk niet de feedback die verwacht wordt, zodoende ben ik met plezier vrijwilliger dit werk ter harte te nemen. Ik zal dit samen doen met mijn directe collega van de FGP Verviers. Desbetreffend onderzoek situeert zich in relatief veilige contreien, zodus kunnen we "redelijk" autonoom werken... Nog een dossierke om de tanden in te zetten
De 2 Amerikanen hebben de voorbije week uiteraard al heel wat sterke verhalen verteld, waar ik met open mond (en kwijl) naartoe luisterde. Die mannen hebben toch over alles een heel ander opvatting dan wij Europeanen, amai! Nu ja, zij leven steeds in oorlog, wij (gelukkig) niet. Zo gaan die mannen steeds gewapend buiten, BUITEN hun dienst. (We hebben daarvoor de toestemming, en de Amerikanen raden het zelf aan om veiligheidsredenen. Maar, dan heb je iets voor, trek je je pistool, en dan, 5 kalashnikovs als antwoord, nee dank je...)
Dan ga je 's avonds iets eten en drinken op café (nog maar 1 keer gebeurd ) of restaurant, en hebben die hun wapen half zichtbaar aan hun riem hangen. Als je dan nog eens bier drinkt wringt dat toch ergens, wij zijn dit écht niet gewoon (wat dat wapen betreft uiteraard).
Ook is het zo dat onze TL deze week wat op de toppen van zijn tenen loopt omdat er van alles gebeurd boven zijn hoofd, en hij (zou) er niets van weten. Er vroeg een collega of hij wat nerveus was. Daarop antwoordde hij dat hij in Irak aan de dood ontsnapt is nadat hij in een hinderlaag gereden was, en er naast hem 2 bomauto's ontploften. Daarna werd automatisch vuur op hen geopend. Hij zei dat dit voorval hem toen enigszinds nerveus maakte... (weer die mond open...). The American dream?
Ik denk toch dat ik mijn enigszinds beperkt aantal sterke verhalen voor mezelf zal houden...
Deze week landde er ook een helicopter, type Seaking, van KFOR op onze basis. Deze kwam op 10 meter boven onze container gevlogen om het "SWAT" op te pikken. Dit doet toch het haar in je nek rechtkomen hoor...
Voor ons Belgen weer een ervaring, de Amerikanen komen daar uiteraard niet voor van hun stoel. Ik was echter gerustgesteld, alle andere aanwezige Europeanen sprongen ook van hun stoel...
De TL vertelde me dat indien we onderzoeken moeten doen in het noorden, en er niet kunnen geraken omwille van roadblocks (wegblokkades) en/of veiligheidsredenen we met een Black Hawk helicopter ter plaatse gaan. Dit is nog een heel andere beleving, zo vertelde de TL me... Laten we hopen dat ik van wacht ben bij één van deze aanslagen in het noorden .
Vandaag zag ik enkele Black Hawks geparkeerd staan. We brachten een bezoek aan het GROOTSTE Amerikaanse militaire domein van Europa, Camp Bondsteel! GI-GAN-TISCH. Ik hou het kort, want iedereen zou zeggen dat ik toch overdrijf, maar, in principe kan ik het niet beschrijven. Alleen als je het gezien hebt, kun je het geloven. Eén item wil ik wel aanhalen: de veiligheidsprincipes: bij de ingang staan zwaar bewapende mannen (met machinegeweer M4 (check google) in aanslag). Voertuig per voertuig mag naar "het checkpoint". Wij dienen uit te stappen, alle deuren te openen, en dan gebeurt er een fouille van het volledige voertuig, mét inspectie van de onderkant van het voertuig door middel van spiegels. Je wapen dragen is dan weer geen probleem???? Crazy Americans!! Ik geef mezelf nog wat tijd om ze te begrijpen, maar ik vermoed dat een jaar tekort zal zijn...
Op Camp Bondsteel is er een grote winkel met tal van materiaal en kleding. We hadden dan ook besloten om vandaag te gaan shoppen. Ik kocht er wat kledij en tegen de middag gingen we eten op het Camp. Er is daar namelijk een Burger King! Man, eindelijk eens hamburgers die te vertrouwen zijn én deftige frieten!! Dan had ik ook nog eens het geluk dat een bepaalde burger in reclame stond (-50%), namelijk de "horse-burgers". Ik smulde er 3, doch de Burger-King-assistent bekeek me enigszinds raar. Ik snapte niet waarom...
Er was ook échte mayonaise en échte Heinz Ketchup, zoveel als je wil. Man man man, wat een feestmaaltijd! Deze middag toch wat last gehad van een zware maag, en twijfel eraan of er toch niets scheelde met de hamburers. We zien morgen wel...
Na Camp Bondsteel bezocht ik die andere bekendheid in Pristina, namelijk "Mini Max". Dit is (andermaal) een gigantisch complex. Vier verdiepen boven elkaar met alle mogelijke merken van kledij, brillen, parfums uurwerken, etc, maar, ALLES fake! Zonder scrupules wordt dit aan de man gebracht, en is dit hier blijkbaar wettelijk geregeld??? Er wordt echter wel gezegd én bevestigd dat het van zeer goede "fake" kwaliteit is. Gezien dit in België tegen de wet is kocht ik uiteraard niets...
Ik kan nog meegeven dat het hier in Kosovo "wemelt" van de wilde honden. Her en der liggen kadavers langs de weg, en overal lopen er honden de vuilnis af te speuren. Er zijn al verschillende aanvallen van wilde honden gekend hier in de streek, en dat is ook één van de redenen waarom sommige collega's hun dienstwapen meenemen tijdens hun wekelijkse looptocht. Het probleem situeert zich echter vooral meer buiten het stadsgedeelte, en zo sneuvelt er al eens een hond...
Voorlopig hou ik me bij de loopband in de fitness. Ik zal het "hondengevaar" eerst eens evalueren vooraleer met mijn glock te gaan lopen... Leve Kosovo!
Dan wil ik nog afsluiten met een uiterst knettergek fenomeen hier (en blijkbaar typisch voor Moslims, doch heb 4 jaar in Brussel gewerkt en heb dit nooit eerder gezien). Als je hier 2 mannen ziet lopen in het straatbeeld, lopen die in 60 % van de gevallen ARM IN ARM!!!??? Ongelooflijk hilarisch, doch blijkbaar gewoon een teken van hele goede kameraadschap... Toch liever samen een pint gaan drinken, niet? Leve België!
PS: ik hoop deze week een systeem uit de dokteren om foto's met iedereen te delen. Bloggen.be laat enkel heel kleine foto's toe, en zijn zodoende heel moeilijk zichtbaar. Ik vermoed dat ik daarvoor eind deze week een oplossing zal hebben. (Doch ben het niet zeker )
Dinsdag besloot ik om samen met Michel te gaan fitnessen. Dit is nu een dagelijkse activiteit geworden, na het werk. De fitnesszaal is nagelnieuw, en je hebt er echt ALLES!! EULEX zorgt hier echt wel voor zijn mensen (toch op het gebied van sport en vrije tijd...).
We startten omstreekse 19.00 uur, en er waren nog 2 collega's van het team. Een ervan was Csaba, hij is deze week "on call" (van permanentie). En, je voelt me al komen... 20.15 uur. Csaba krijgt telefoon van de TL. Alweer een aanslag (zonder gewonden), over de rivier, in het warme noorden; "je moet erheen om vaststellingen te doen"... Csaba vraagt: "you wanna come with me?" Dit moet je mij uiteraard geen 2 keer vragen... We nemen vlug een douche want om 20.30 uur pikt het SWAT-team ons op aan onze unit om ter plekke te gaan :))))
We dienen volledig uitgerust (en dan bedoel ik qua materiaal) ter plekke te gaan. Kogelwerende vest en helm (15 kg, remember) en volledige wapengordel...
Dan stap je in in het voertuig van het SWAT. We gaan ter plaatse met 2 voertuigen (Toyota Land Cruisers V8, ruim 3500 kg, granaat en Rocket Propelled Grenade/RPG (check google) proof). Ik moest bijna twee handen gebruiken om de deur toe te trekken. Dan stap je daar als onderzoeker in in een voertuig met mannen tot de tanden gewapend, en neem dit gerust voor letterlijk; kalashnikov, pistool, dolk, taser,... En dat had elkeen... Daar stond ik met mijn pepperspray, telescopische matrak en Glock 9mm aan mijn been...
De V8 motor is fenomenaal!! ;)) Wij hebben binnen de onderzoeksunit ook een dergelijke wagen (hierna B6 voertuig) ter beschikking, doch zal daar jammer genoeg nooit mee kunnen rijden, want men moet een C rijbewijs hebben daarvoor.... :(((
Bij aankomst op de Crime Scene staan er al tal van diensten, waaronder het merendeel Kosovo Police (hierna KP). De crime scene is door middel van lint afgezet en KFOR rijdt heen en weer in de straat met 2 tankvoertuigen... What the F***!!
Ik zal het kort houden wat betreft de "afstapping". Er werd een granaat gegooid naar een woning. Een 10-tal KP'ers had al heen en weer gelopen op de Crime Scene, enkele omwonenden staan daar te kijken, doch heeft geen enkele zin hen iets te vragen, bewoners/slachtoffers in shock (wat dacht je), doch is bijzaak, verhoren blijft bij wat notities, nazicht van GSM's en/of telefonie hoeft niet, want we geloven de slachtoffers op hun woord; er zijn nooit eerder bedreigingen geweest. De KP recherche kijkt ons bijna buiten, en nadat er ongeveer 15 mensen binnen en buiten gelopen hebben komen de "forensics" (labo). Succes guys! Zij hebben het na een kwartier ook al gezien, en dan komt de Bomb Squad om de restanten van de granaat te zoeken... De KP heeft de leiding over het onderzoek en 1 van de aanwezige KP rechercheurs is een goede kennis van het slachtoffer... Als ik dan nog eens (een 2e maal) aan het slachtoffer, via de Language Assistent (vertaler, hierna LA) vraag of er geen dreigementen geuit zijn ten aanzien van haar familie, antwoordt de KP rechercheur, de goede kennis, in haar plaats, dat dit al gevraagd is... Ik begreep de boodschap...
Twee uur later zitten we terug in het voertuig bij het SWAT, richting onze basis. In Belgie zou de straat minstens 24 uur afgezet worden, voor gelijkaardige feiten (zal er niet ver naast zitten), hier 2 uur. Van efficient werken gesproken. Onze taak; het maken van een verslag van onze verrichtingen, verder niets, want KP heeft de leiding...
Eerste dossier, en zo wordt me gezegd, zullen veel dossiers gelijkaardig verlopen, met hier en daar een uitzondering...
Maandagmorgen ll. werd ik samen met mijn directe (Belgische) collega Michel Valette (FGP Verviers) verwacht op de unit (Organized Crime Investigating Unit/hierna OCIU). Michel verblijft momenteel ook nog een week bij mij op mijn appartement omdat het appartement dat hij zal nemen maar volgende week vrij is. Voor de geinteresseerde (i is met trema op de i, weet ik, maar we moeten hier typen met f***ing qwerty-klavier, en een trema bestaat niet!!), het appartement van Luc Braem, die volgende week vertrekt...
Eerst en vooral moeten we nog een hele administratieve molen doorlopen (pff, alweer!) en heel wat nodige materialen ophalen. Vooraleer we hieraan begonnen konden we de briefing van de dag bijwonen. Onze teamleader (hierna Steven of TL) is een Amerikaan (pur sang). Hij deed al "duty" in Irak en Afghanistan, dus respect moet hij al niet meer afdwingen (vind ik). Per zin hoor je dan ook meerdere keren f***, of f***ing of motherf***ers... Ongelooflijk hoe snel je dit zelf dan ook opneemt. Shit zeg!
Een eerste indruk van het team is dat deze groep allicht heel erg aan elkaar hangt (dit zie je aan de begroeting 's morgens) en geen gelegenheid uit de weg gaat om aan "teambuilding" te doen.
In ons team zijn we met 11 collega's, waaronder 2 Amerikanen, 1 Zweedse, 1 Slovaakse, 1 Oostenrijker (Salzburg ;))), 2 Slovenen, 1 Fransman, 1 Hongaar en dus nog 2 Belgen...
Ik heb de indruk dat het de eerste weken serieus "inlopen" zal worden qua manier van werken. Laat het ons zo verwoorden dat we niet in elk onderzoek zullen kunnen doen wat er "normaal" gezien gedaan (zou) moeten worden. Onze TL heeft ons al benadrukt dat leven met (zware) frustraties dagelijkse kost zal worden, en "you'll better get used to it"...
Verder kan ik onthouden (en meegeven) van de briefing dat het team momenteel aan het "verzuipen" is in het werk inzake onderzoeken en vaststellingen. Ik zal niet in detail treden, doch kan gewoon meegeven dat iedereen bezig is met onderzoeken inzake aanslagen met granaten en EOD's (zelfgemaakte bommen) , weliswaar steeds met stoffelijke schade... (ik zal er dan verder maar geen tekening bij maken he...)
De materie lijkt uiterst interessant, doch steeds indachtig zijn dat er veel frustratie bij deze onderzoeken naar voor komt (om, kort gezegd, weer zonder details, politieke redenen... ).
Met betrekking tot de accomodatie kan ik zeggen dat we gezien de omstandigheden zeker niet kunnen klagen. We zijn gehuisvest op de grens tussen zuid en noord Mitrovica in grote containers. We zitten hier samen met de Special Units (SWAT en Close Protection), en dat is heel wat testosteron (en vooral spieren) samen! Het hele domein is omheind door 4 meter hoge betonnen muren, met bovenaan prikkeldraad en her en der hoge uitkijkposten. En ik kan je verzekeren, je komt hier niet zomaar binnen. Maar, zo zeggen ze, het is hier echt wel veilig... Ik kan dit echter tot heden zeker bevestigen, wij hebben op nog geen enkel moment ook maar enige vijandigheid waargenomen.
Hopelijk komt er gauw een einde aan de ongelooflijke administratieve molen en kunnen we aan het echte werk beginnen...
Met betrekking tot het vorige verslag ("gesetteld) sprak ik van het fenomeen "happy shooting". Zondag ll. was het, zoals gezegd, Indepence Day. Ik denk dat IEDEREEN op straat liep te vieren. En ik die dacht dat moslims niet (mochten) drinken... (weer een illusie rijker). We liepen in de menigte met de rest van de Mitrobelgen, doch hebben visueel geen happy shooting vastgesteld. Wel hoorden we een 4-tal schoten (niet automatisch) verder van ons, doch tussen de gebouwen "weerhalmde" dit wel ferm! Dan komt je hoofd toch wat dichter bij je schouders, maar de feestvierders zelf reageerden niet eens...
EINDELIJK, in Mitrovica! Gisteren in de vooravond aangekomen in mijn appartement, alles een plaats gegeven en de eerste boodschappen gedaan. En ik moet zeggen, het voelde goed aan. Naar "Mitrovicaanse, of Mitroviceese (weet in feite het juiste woord niet)", what ever, normen zit ik in feite heel goed. "Heel rustig", en zicht op de Ibarrivier. Dé natuurlijke grens bij uitstek tussen Kosovo en Servië, en geloof me, ze wordt niet onnodig overgestoken (want momenteel hebben we ook een absoluut verbod)...
Mijn appartement ligt in een doodlopende straat, en heb daarom ook weinig last van storend lawaai. Ook zitten er nog 5 andere Belgen in deze straat. De "landlord" (zo noemen ze hier de eigenaars van de appartementen) spreekt hier al van "Belgium street"
Gisteren bood de pater familias mij aan om aan te schuiven voor het avondeten. Gezien mijn prille verblijf hier én het feit dat de maag hier nogal wat te verduren krijgt wat het eten betreft, heb ik mij beleefd geëxcuseerd, met als reden dat we nog een belangrijke briefing hadden met de Belgen. Niet dat dit helemaal gelogen was, want we zijn allen samen gekomen om te gaan eten...
Onder deze Belgen heb ik ook reeds een "partner in crime" gevonden. Mijn buur, Jurgen Willems (PZ Brussel Hoofdstad) is een fanatiek veldrijder en rijdt goed mee bij de amateurs! Toch nog een ander niveau dan ik, de kermiskoerser... Maar goed, hij sport dagelijks, wat uiteraard een super drijfveer is om ook telkens mee te gaan.
Van geluk gesproken!
Deze morgen een eerste keer gaan lopen met Jurgen, en het was pittig. Het gaat hier fel op en neer maar heb de indruk dat de luchtkwaliteit beter is. Maar ook hier terug (ik kan er echt niet over), in feite een mooie natuur, maar volgestort met vuilnis...
(Wat de buur betreft staat dit uiteraard in schril contrast met thuis in België, dit is een ongekende luxe...)
Verder kan ik dus ook meegeven dat de eerste week er zodus al op zit. Het was een hele week opleiding over politiek, culturen, Human Rights en gedragscode. Ook was er een halve dag rijtest met een Nissan Patrol en Pathfinder 4x4. Laat het ons beleefd houden en zeggen dat er interessante en minder interessante momenten waren.
Waar we in de cursus ook van op de hoogte gesteld werden is dat wij hier diplomatieke onschendbaarheid genieten. We dienen altijd in het bezit te zijn van onze EULEX dienstkaart en deze te presenteren bij "controles". Het geeft echter NIET carte blanche om het varken uit te hangen...
De groep was OK, we waren met 25. Heel wat andere nationaliteiten vermoedden dat ik een Zweed ben, ik zou niet weten hoe dat komt.
Deze week ben ik ook 2 maal gaan lopen in Pristina. Iemand die 2 pakken sigaretten rookt per dag, en hoest, ik weet nu hoe die mens zich voelt. Ik denk dat ik daags nadien ongeveer hetzelfde voelde. Heb dan ook maar beslist om er in Pristina mee te stoppen.
(Voor de collega's van het AIK Brugge, die half mei de halve marathon van Pristina komen lopen, heb ik in feite geen raad, maar geloof me, van een gezonde prestatie zal hier NIETS over blijven, en indien mogelijk zou ik een andere halve marathon uitkiezen...)
Gisteren zijn we ook eens gestopt in "Film City". Dit is de KFOR basis van het Amerikaanse leger. Heel wat andere nationaliteiten zijn daar aanwezig met kledij, schoenen, eten, parfums,... On-ge-loof-lijk! Kledij en materiaal voor politie, leger, vrije tijd, en jawel, om te jagen! Als er een hemel bestaat, dan zal deze plaats het allicht dichtst benaderen!! Nu weet ik eindelijk hoe mijn vrouw zich voelt als ze weer een schoenwinkel of een handtassenwinkel binnen stapt! Ik heb dit nooit verstaan, tot gisteren...
In film city heb je tal van gekende merken zoals "the north face", columbia, levi's, nike, 511,...
Om enkele voorbeelden te geven; schoenen van columbia die in AS Adventure 140 kosten, daar 35. Jagersvesten die bij ons 250 kosten, daar 80. Levi's 501 die bij ons 110 kosten, daar 32. PSVita kost bij ons 200, daar 105... Het is fenomenaal! Alles minstens aan de helft van de prijs! Van solden gesproken...
Net naast KFOR heb je dan ook nog eens een gebouw zo groot als een Carrefour, met ook allemaal kledij. Dit is van de Kosovaren, met alleen maar namaak. Echter, er wordt gezegd, zeer goede namaak. Bij mijn volgende dag vrijaf zal ik deze eens bezoeken...
Gisteren heb ik reeds contact gehad met mijn "teamleader". Zij vroeg me om morgen al stand-by te zijn.
Morgen, zondag, is het namelijk "independence day" in Kosovo. Kosovo viert morgen zijn "5e verjaardag". De Serven zullen dit uiteraard niet vieren. Normaal gezien zou alles rustig moeten verlopen, maar zo zei mijn teamleader, "you'll never know"...
De collega's van de "gates" (grenscontrole) zitten in feite toch "iets warmer". De laatste 6 weken zijn daar 8 granaten gegooid. Er zijn er maar 2 tot ontploffing gekomen, en is in feite nooit gericht om slachtoffers te maken. Dit is pure intimidatie, en daarom gooien ze ook soms gewoon granaten met de pin er nog in... Dan komen wij (de investigators) in aktie om dat te onderzoeken...
Morgen dus independence day hier, en heel wat festiviteiten. Als er hier gefeest wordt komt een typisch fenomeen terug (zo hebben "de anciens" mij hier gezegd), namelijk het fenomeen van "happy shooting". Her en der bevinden er zich personen met automatische machinegeweren (AK47 - Kalashnikov). Zij vuren hun lader leeg in de lucht, kwestie van hun geluk te uiten... Voor ons ondenkbaar, hier blijkbaar heel gewoon. Jaarlijks sterven er door het fenomeen gemiddeled 3 tot 6 kinderen (want ook kinderen zouden hieraan meedoen) in Kosovo. Als je die statistieken zou doortrekken naar België zouden er bij ons zodoende jaarlijks 21 tot 42 kinderen verongelukken bij een schietincident. Je ziet, bij ons écht ondenkbaar!
* de jongste bevolking van de EU heeft (gemiddelde leeftijd 27 jaar),
* 30% van de bevolking onder de armoedegrens leeft,
* er een zeer hoge werkloosheidsgraad is (45%),
* het gemiddeld maandinkomen (zoals dat van een politie-inspecteur) tussen 200 en 250 bedraagt,
* ik hier voor mijn appartement 400 betaal (en daarbij een gezin met 5 kinderen onderhoud) - (daar komt nog eens bij dat de sympathieke (oude) vrouw des huizes aangeboden heeft om te kuisen, mijn was en strijk te doen, wat ik uiteraard met veel dank aanvaard heb),
* een brood hier 20 of 40 CENT kost,
* je op restaurant 1 tot max 1,5 voor een halve liter betaalt :))), een cola 90 cent, een grote pizza 3 , een rijkelijk slaatje 2,5, en diesel 1,2/l (benzine is hier zodoende zeer duur voor de bevolking, maar daar hebben de Kosovaren uiteraard iets op gevonden. Vanuit tal van richtingen wordt benzine gesmokkold aan zeer goedkope prijzen. Wat had je gedacht...)
* de EULEX missie uit 1200 leden bestaat uit alle landen van de EU (+USA, Zwitserland, Turkije en Kroatië),
* daarvan 88% mannen en 12% vrouwen zijn,
* onze werkuren van 08.30 uur tot 17.30 uur zijn (1 uur middagpauze)
* we ten allen tijde standby zijn, en daarom in het bezit gesteld zijn van de dienstGSM, die we kosteloos binnen Kosovo kunnen gebruiken,
* we daarom verplicht zijn ten allen tijde onze GSM bij te hebben, alsook onze persoonlijke dienstradio (in geval GSMnetwerk uitvalt),
* we 4 dagen verlof per maand hebben, op te nemen naar eigen keuze,
* de luchthaven van Pristina vergeleken kan worden met het treinstation van Beernem,
* we aangeraden worden om ons appartement te kiezen tussen het 2e verdiep (zodat inbrekers niet kunnen inbreken dmv een ladder, want dit is hier een nogal frequent fenomeen, uiteraard, we zitten in het hol van de leeuw... ;)) en het 6e verdiep (omdat ladders van de brandweer niet hoger reiken dan 6 verdiepen) - (ik verblijf op het 1e verdiep om het wat spannend te maken (een heterdaad is toch altijd fijn, niet?) én omdat mijn appartement maar over één verdiep beschikt ;),
* er aan de Kanun nog steeds (heel veel) waarde gehecht wordt. Wat is de Kanun? Check wikipedia, doch zal in een later blogverslag daar misschien iets meer tijd aan besteden, omdat ik me voorgenomen heb deze in mijn vrijetijd eens helemaal te lezen. Dit kan hier én in mijn verdere loopbaan bij de FGP misschien nog van pas komen. Kort: de Kanun is in feite een erecode die zijn bestaan/oorsprong heeft in de Balkanregio. Vrouwen en kinderen zijn vrijgesteld. Anderen niet. Een voorbeeld: zo is er hier een collega die bij wettige verdediging een Albanese crimineel doodschoot tijdens dienst. De familie van de crimineel vond de wettige verdediging niet zo "wettig". De familie van de crimineel kan de Kanun toepassen en zodoende wraak nemen op deze politieagent (lees vermoorden). Er is echter een regel (en ze respecteren die, zo fair zijn ze) dat er niet geraakt mag worden aan een persoon die op zijn eigendom verblijft. Zo komt deze politieagent al jaren niet meer buiten zijn domein, want dat is de enige plaats waar hij "veilig" is.
Later misschien meer...
* EULEX een zeer goede verzekering heeft voor zijn leden. Indien mij iets overkomt in de missie, zal EULEX (verzekering) mijn vrouw en kinderen "onderhouden", alsook de studies (tot max 25 jaar oud) betalen,
* ik op heden al in het bezit ben van tickets voor de voetbalmatch Macedonië - België van 23 maart as in Skopje :)))
* voor de collega's onder de lezers, ik vandaag vernomen heb dat ik vanaf heden EINDELIJK voor 100% rechercheur ben bij de FGP, want ik ben geslaagd voor FGO luik 2...
Gisteren vertrokken in Zaventem, en het moet gezegd zijn, het afscheid was toch (veel) zwaarder dan gedacht!
Dan het inchecken. Man man man, wat was me dat allemaal! Vooreerst hadden we een hele hoop problemen met onze wapens. De maatschappij was niet op de hoogte dat er wapens mee moesten op de vlucht, een lang verhaal (2 uur) kort gemaakt, en vele lange discussies met de bevoegde diensten later kon onze vlucht vertrekken, met een vertraging (met dank aan de FedPol...)
We dienden een tussenlanding te maken in Slovenië. Daar werd ons het gelukkige nieuws gemeld dat er 11 valiezen niet mee waren, 11 valiezen van ons (we zijn met 11 vertrokken)
De pret kon uiteraard niet op!
Aangekomen te Pristina Airport konden we uiteraard niet wachten om te zien wie er allemaal in de prijzen zou vallen. Er waren collega's die 2 valiezen (we mochten er 3 meenemen) mankeerden, er waren er die al hun valiezen hadden en ik, ik was 1 valies kwijt. Gelukkig de valies met zomerkledij en mijn kogelwerende vest. Op zich niet direct een probleem gezien de tijd van het jaar, doch noodzakelijk om te werken...
Er werd ons beloofd dat deze ASAP bezorgd zou worden, maar konden niet garanderen wanneer...
Dan passage aan de grenscontrole. Alle wapens in orde behalve één, de mijne! Het serienummer, doorgegeven door Brussel aan Kosovo bleek niet te kloppen. Ik zat daar dus met een "onbekend/illegaal" wapen, weliswaar mijn persoonlijk dienstwapen. Na de nodige Kosovaarse mayonaise (lees officieren) erbij gehaald te hebben kon alles met 1 krabbel recht gezet worden... We zijn goe bezig...
Na wat lichte frustratie, niet anders dan lof voor de collega's die ons opvingen in Pristina. We werden er opgehaald en afgezet aan ons hotel. s'Avonds hadden ze een diner voorzien met alle Belgische collega's. Binnen 14 dagen verlaten er ons 18 collega's. Zij hebben hun "tour of duty" zo goed als achter de rug. Dan nemen wij hun taken over.
Het mandaat van de missie loopt af in 2014. Er gaat nu al "het gerucht" de ronde dat wij allicht de laatste lichting "uitverkoren" Belgen zullen zijn, toch zeker wat betreft de executives (hebben mandaat om op te treden zoals in België). Het deel monitoring en advising zou mogelijks wel nog blijven bestaan (maar de fedpol staat op de rand van het faillissement...), maar, tijd zal raad geven, en ik heb alvast geluk...
Vandaag, zondag, ben ik samen met nog een collega (Dieter Laurent, PZ Oostende) naar Mitro gebracht. We zijn op jacht gegaan naar een appartement. We zijn daarbij super geholpen door de collega's Willems Jurgen en Declerq Ine, waarvoor dank. Ik bezocht maar één appartement en het was OK voor mij. Ruim appartement met 2 slaapkamers, in een doodlopend straatje, met nog tal van collega's van andere landen die er logeren. Ook heb ik een oprit aan mijn appartement, wat belangrijk is voor het parkeren van het dienstvoertuig. Ik word namelijk volgende week in het bezit gesteld van een persoonlijk dienstvoertuig, een Nissan Patrol. De leiding vindt het dan ook belangrijk dat het voertuig "veilig" geparkeerd staat...
Wat het werken in Mitro betreft, hangt hier nogal wat mysterie rond... Het is niet echt duidelijk, maar overal krijgen we nu al het nodige respect. Veel vragen hoeven we nog niet te stellen, alles wordt wel duidelijk (zo zeggen ze...)
Ook wordt er ons aangeraden nu al met de nodige discretie te werken, zodoende wordt ons opgedragen geen gegevens met betrekking tot onze onderzoeken bloot te stellen, zodoende kan/mag ik niet in detail treden over het werk...
Dit maakt me alvast heel nieuwsgierig. ;))
Dan is er ook nog het verkeer. Vandaag leerden we alvast één gouden regel: er zijn geen regels!! Dit is wat we moeten onthouden.
Ook is het zo dat de eerste altijd voorrang heeft, nu, met een Nissan Patrol kan je andere bestuurders toch al eens aan het denken zetten :).
Wij hoeven echt niet te klagen in België over het wegennet. Hier heb je overal putten en bulten. Ongelooflijk!
En als je me dan zou vragen, geef eens een indruk van Pristina/Mitrovica, dan kan ik maar een paar woorden aanhalen: dikke smog en een ongelooflijke stank!! Nooit eerder geroken. Het is zoals je in een tunnel staat waar veel verkeer doorrijdt, maar dan veel erger! Je kan er de smog hier effectief zien!
Overal wordt de vuilnis op straat of in de rivier gegooid, en als ze dan al de weg naar een container vinden (dewelke her en der in het straatbeeld terug te vinden zijn) steken ze deze in brand eenmaal vol. Van gemak gesproken... Dan wordt hier ook nog eens gestookt op bruine kool. Fabrieken en huizen stoten een bruine rook uit die ook overal hangt, en uiteraard heerlijk ruikt. Ik had me voorgenomen om weer te beginnen lopen, doch denk niet dat dit zo gezond is in deze omstandigheden. Er werd me wel gemeld dat het beter is in de zomer... Ik denk dat ik toch maar de gesloten fitness zal raadplegen de eerste maanden.
Vandaag een beetje hoofdpijn, ik steek het dan ook op de smog ;))
Voor de rest zijn er geen klachten, en zijn we klaar voor een week "induction training". Normaal gezien zou vrijdag mijn eerste werkdag moeten zijn, en het kan daar in feite niet rap genoeg zijn. Normaal gezien dus eind deze week een nieuw verslag(je)...
(Zojuist de "goednieuwsmelding" gekregen dat mijn verloren valies in Pristina aangekomen is)
