over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
17-07-2008
Bevestiging deelname huwelijksreceptie
Hoera, Hoera, driewerf Hoera! Voor Pascal en Silvia!
We moesten een datum vrijhouden, remember? Voor later in t jaar, de 6e september
Ze zijn van plan voor altijd samen te leven En willen mekaar dan het grote JA-woord geven
Nu ja, ze hebben al zo lang van mekaar gehouwen Dat die twee nu toch eindelijk mogen trouwen...
Van ons krijgen ze de zegen, we heffen een glas wijn: Wij zullen er die dag zeker graag bij zijn!
Het was de tweede helft van december 2007. Korte donkere dagen, slecht weer, kunstmatige feeststemming in de stad, het ging allemaal aan mij voorbij. Ik leefde in mijn eigen cocon omringd door de inmiddels vertrouwde mist en pijn die ervoor zorgden dat er niet veel van buiten naar binnen kon doordringen.
Het enige wat wél doordrong waren angst en zorgen. Het was alsof een angst zich stilletjes in mijn wezen had ingemetseld en daar op een zeer geraffineerde manier mijn denken, doen en laten vergiftigde. Ik bleef me zorgen maken over alles en nog wat en besefte niet dat ikzelf de meeste problemen creëerde. Het maakte me doodmoe en ik was zelden aan te spreken. Ik zat nog steeds op mijn vertrouwde plekje in de zetel rond te staren, liefst zonder gedachten indien mogelijk. Af en toe trachtte ik te mediteren om mijn gedachten stil te zetten maar ik vond die diepe meditatieve rust niet terug die mij vroeger zo lief was.
Voor Johan werd de situatie erg moeilijk en hij was blij dat hij naar de academie kon, weg van de vrouw die hij niet meer herkende. Wanneer hij thuis was verschool hij zich meestal achter zijn pc, de veiligste plek om geen ruzie te maken. Ik besefte dat ik geen aangenaam gezelschap was maar ik had niet de moed noch de kracht om mijn gedragingen te wijzigen. Het was alsof het mij teveel energie nam om te trachten de zaken wat rooskleuriger te zien, om mijn rug te rechten en het hoofd terug omhoog te steken. De enige reden waarom ik buiten kwam was om de paarden eten te geven op de boerderij. Dikwijls moest ik me forceren en eerst moed inpompen om mijn jas aan te doen, in de wagen te stappen en die kleine klus te klaren. Een paar keer had ik zelfs daar geen energie voor. Dan belde ik de boerin met de vraag of zij die avond kon eten geven. Op die momenten besefte Johan dat het menens was, dat ik niet gewoon lui was en me wentelde in een gemakkelijke situatie. Het aantal keer dat hij me in die vijf vorige jaren niet naar de paarden had zien gaan, kon hij dan ook op één hand tellen!
Ondertussen liep het ook naar Kerstmis toe... een periode die ik met lede ogen zag aankomen en die me nog meer teneersloeg. Het was al veel langer een periode waarin herinneringen mijn emoties zwaar beïnvloedden, spijtig genoeg met telkens meer negatieve ervaringen waardoor het nu een echte strijdperiode met mijn gevoelens geworden was.
Eerst waren er de herinneringen aan de goeie tijd toen mijn vader nog leefde. Kerstmis was één groot familiefeest waar we met zijn allen genoten van cadeautjes, lekker eten, mooie muziek en uren van grapjes en spelletjes aan de eettafel. Eenmaal volwassen logeerden alle kinderen met hun eventuele gezin gedurende drie dagen in het huis van mijn ouders. Mijn moeder wilde niet dat we met de auto zouden rijden gedurende een periode waar je toch altijd teveel dronk volgens de wet. Het huis zat bomvol, het straalde een gezellige warmte uit en ik voelde me vrolijk omdat iedereen vrolijk was.
Na de dood van mijn vader veranderde dit drastisch. Na enkele overgangsjaren waarin we de Kerst vierden in het huis van mijn zus of in een chalet in de Ardennen (beiden een koude en verschrikkelijk kunstmatige ervaring), werd de traditie terug opgepakt om toch maar thuis te vieren. Inmiddels was ikzelf echter gescheiden en voelde alles nog enkel aan als eenzame drukte in plaats van gezelligheid. Ik miste mijn vader heel erg en voelde dat het voor mijn moeder even moeilijk was. Ook mijn oudste broer die intussen veel te jong weduwnaar geworden was, liep stil rond en trachtte zich te verbergen door wat met de schoonbroer of het nichtje te grappen. Mijn zus pretendeerde dat alles bij haar perfect liep (al wist ik wel beter). Zij was immers de gelukkig getrouwde, succesvolle zakenvrouw met een dochtertje. Zij voelde zich de mater familia, het anker, de rots in de branding. Zij had duidelijk de plaats van mijn vader ingenomen en orkestreerde het geheel. Zijn autoriteit nam zij over: ze deelde de lakens uit en niemand durfde haar te trotseren... behalve ik dan, maar ook dat nam nog enkele jaren.
Ik werd het stilaan beu dat zij altijd gelijk had, dat haar verhalen of interesses altijd het gespreksonderwerp waren, dat ik altijd zo dom kon reageren. Op zich zou dat laatste me niet eens veel gestoord hebben, ware het niet dat mijn interesses zo haaks op de hare stonden en door haar altijd al op voorhand minacht werden. Ze gedroeg zich alsof we nog steeds kleine kinderen waren, waar de vijf jaar die ons scheidden toen een verschil in kennis en verstand betekenden. Zij was altijd de slimme oudere zus en ik toch altijd maar een dom wicht. Ook dat zou ik nog lange tijd slikken zonder veel tegenstand tot ze mij begon te raken in het diepste van mijn ziel: met de kinderen.
Na een lange periode van gezondheidsproblemen bleek uiteindelijk dat ik nooit zelf kinderen zou kunnen baren. Een wens die ik sinds mijn 15e reeds had, werd volledig aan diggelen geslagen op mijn 30e. Ik was kapot van dit bericht maar kon op weinig of geen begrip rekenen van mijn zus. Toen zij een tweede maal zwanger werd hoopte ik gedurende de ganse zwangerschap dat ik meter zou mogen worden, maar ze vroeg me niet. Zelfs na de geboorte, toen ik informeerde naar de gelukkige, antwoordde ze mij dat ze het nog niet wist. Voor mij was het toen wel duidelijk dat ze mij niet wilde als meter! Al die maanden had ik gewacht en gehoopt en opeens begreep ik het: IK WAS TE MIN! Boos antwoordde ik haar dat ze het mij niet meer hoefde te vragen omdat ik graag de zwangerschap mee had beleefd als meter. Geen antwoord. De dag erop wist ze trots te melden dat een nichtje aan mijn schoonbroer's kant de titel gekregen had.
Ik had maar één zus, zij was de enige in de familie die kinderen had en ze wilde geen derde kind meer. Mijn oudste broer was weduwnaar, de jongste was nog een belhamel die lang nog niet klaar was voor een vaste relatie, laat staan voor kinderen. Ik voelde me door haar definitief verstoten omdat ik bij geen van haar kinderen betrokken mocht zijn, net ik die zo snakte naar klein grut om in de armen te nemen, te knuffelen, op weekeinde te krijgen. Nooit heb ik een van haar kinderen bij me gekregen, er was altijd wel een excuus. Ik heb altijd voor de kinderen van anderen gezorgd, nooit voor die van mijn eigen familie. Voor hen was ik niet goed genoeg... niet als meter, niet als tante. Zelfs veel later zou mijn jongste broer net op dezelfde manier reageren. Ik was niet te vertrouwen met hun kinderen omdat ik sommige dingen zo anders aanvoelde en zag dan zij.
Voor 'vrienden' was ik wél goed genoeg en daar kreeg ik wel meterschap aangeboden. Toen de mama van mijn eerste petekind (haar derde zoon in rij) kort na haar vierde door haar man in de steek gelaten werd, wist zij van geen hout pijlen meer te maken. Ze woonde in de rand rond Brussel, kreeg een huisje van het OCMW in een verschrikkelijke buurt en moest avond- en weekeindshifts werken. Een ideale situatie om in de marginaliteit terecht te komen, maar niet voor MIJN petekind! Ik stelde voor de twee jongste elk weekeinde en elke vakantie als mijn pleegkindjes te komen halen. Ze waren toen drie en vier jaar oud en konden een rustige omgeving en mijn volle aandacht goed gebruiken terwijl ik op die manier mijn moederkloek gevoelens toch een beetje kon invullen. Mijn jongens gingen uiteraard met me mee naar de kerstfeestjes. Meteen kregen zij een leuke ervaring van geschenkjes en lekker eten en ik had hen om mijn eenzaamheid weg te knuffelen.
Dit ging goed tot wanneer de vijandelijkheid van mijn zus te zware proporties aannam. Aangezien ik geen meter was in de familie, was het gemakkelijk om mij te weren van verjaardagsfeestjes, waar gewone tantes niet op uitgenodigd werden. Eén keer werd het té gortig voorgesteld, toen de birthday party van haar kinderen gecombineerd werd met het afscheidsfeestje voor mijn oudste broer die naar Ierland emigreerde. Zowel hij als mijn moeder hadden mij er al over gesproken: het zou bij mijn zus doorgaan. Zij was de enige die me er niet over sprak. De avond ervoor belde ik haar om te vragen of ik eigenlijk welkom was op het feestje? Kijk Joanna, je moet begrijpen, de opa en de omas komen al en ook alle meters en peters met hun kinderen. Als jij nu ook nog naar het feest zou komen, dan zou er écht teveel volk zijn... Slik! Nu ja, ze moest er geen tekening bij maken, ze kon evengoed gewoon zeggen dat ik niet gewenst was! Ik, als alleenstaande, zou het teveel uitmaken op een feestje met meer dan een dozijn aanwezigen? Sorry, ik had het wel begrepen. Vanaf die dag weigerde ik nog naar eender welk familiefeest te komen, zelfs niet meer naar de traditionele Kerstdriedaagse.
Mijn beslissing was wel assertief, maar ik moest nu zelf een manier vinden om mijn leegte te vullen. Aangezien mijn jongens alle vakanties bij mij doorbrachten, besliste ik om vanaf dan in mijn huis een Kerstfeest te geven waarbij ik ook hun ganse familie vroeg. Ik begon zo mijn eigen familietraditie op te bouwen, die nog uitgebreid werd toen ik een tweede keer meter werd bij andere vrienden. Ik probeerde dezelfde kerstwarmte te creëren voor mijn petekinderen die ikzelf als kind had ervaren. Ik besefte niet dat het voor die vrienden stilaan vanzelfsprekend werd dat ik ook altijd voor alle kosten opdraaide en zij er nog allemaal een kerstcadeau bovenop verwachtten. Ik was een suikermeter en alle feestjes waren goed zolang ik het organiseerde & financierde in ruil voor de liefde van hun kinderen.
Stilaan werd het mij duidelijk dat ikzelf enkel gevraagd werd op de verplichte evenementen en dat zelfs een aantal verjaardagsfeestjes door mij georganiseerd werden omdat er anders geen zou zijn... Ik kreeg het gevoel dat ik moest bedelen om vriendschap en dat mijn meterschap gewoon een praktische babysit/sint niklaas was. Toen mijn oudste petekind begon te studeren beperkte ik me dan ook tot hemzelf alleen en vroeg zijn familie nog enkel voor een kerstdiner. De communicatie van zijn moeder is sindsdien teruggebracht tot een kerstkaartje en een telefoontje op mijn verjaardag.
De ouders van mijn tweede petekind gaven me twee jaar terug de doodsteek. Op de dag van zijn eerste communie kreeg ik een paar uur na de kerkdienst een sms 'dat ik niet meer gewenst was op het avondfeestje, ik hoefde niet langs te komen'. De reden hiervoor is nooit uitgepraat geweest maar ik vermoed dat het was omdat ik hen een paar dagen tevoren gevraagd had dat ze Johan een kleine financiële vergoeding zouden geven voor de door hen gevraagde fotoshoot van hun beide kinderen voor de communieprentjes. Hij had daar zoveel tijd en energie in gestoken en had zelfs toestemming gekregen om met de kleine foto's te nemen in een Lamborghini. Johan had nog steeds geen inkomen en deed dit graag gratis voor mijn petekind. Maar het had hem behoorlijk wat tijd en geld gekost om alles in orde te krijgen. Meter Jo mocht blijkbaar alleen melkkoe spelen en zeker niet voor zichzelf (of haar partner) opkomen.
Mijn kersttraditie stopte daarom volledig in 2006 door een tekort aan genodigden.
