Met mijn familie had ik zo goed als geen contact meer nadat de situatie tussen de zussen in dergelijke mate verzuurd was dat ik liever wegbleef van de familiefeestjes dan me de weken tevoren erin op te jutten om me de weken erna depri te voelen.
De relatie met Johan’s familie was al niet beter sinds vijf jaar geleden zijn internetbedrijfje de doodsteek kreeg omdat zijn broer, dé IT-specialist bij uitstek, zich er doodleuk had uit teruggetrokken aangezien ‘hij het beu was en liever ging stempelen’. We hadden niemand gevonden die ons uit deze crisis kon helpen en er was onvoldoende budget om het ganse IT-gebeuren uit te besteden. Na een aantal verwoede reddingspogingen gooiden we de handdoek in de ring en vereffenden met onze laatste spaarcentjes het bedrijf.  Voor Johan betekende het niet enkel het verlies van zijn bedrijf en zijn droominvestering maar tevens het einde van een periode als zelfstandige en daarenboven miserie in de familie. Vreemd dat opeens ook al zijn vrienden bij het volgende verjaardagsfeestje niet kwamen opdagen voor een of andere nepreden...
 
Als ‘vrijwillige’ werkloze kreeg Johan nergens financiële of andere steun en na een honderdtal sollicitaties begrepen we dat zijn eeuwige zogezegde over- of onderkwalificatie voor een baan in dienstverband een gedoodverfd excuus was om niet te moeten zeggen dat hij ‘te oud en/of te duur’ was, of erger nog: teveel ondernemersbloed in zijn aders had. Behalve dan voor de dame bij Wurth die hem aan de telefoon droogweg meldde dat hij ‘afgeschreven’ was, begreep hij dat dan niet?
Johan was toen net 43 geworden en neen, we begrepen het zeker niet.

Ik kon evenmin begrijpen dat de paar interimjobs van zogezegde ‘lange duur’ niet veel langer dan een of twee weken duurden, waarbij hij soms aan 8EUR bruto per uur in een of ander call center tot tien uur ‘s avonds tickets voor dure evenementen mocht verkopen... dat was dan vakantiegeld en 13e maand inbegrepen!  Het herinnerde me aan de prijs van een tuinman die ons het jaar tevoren wou komen helpen aan 10EUR per uur, in het zwart! Er klopte iets niet in de rekening...

Uiteindelijk waren we al gewoon geworden om de tering naar de nering te zetten en besloten we niet verder te zoeken naar een tweede inkomen. Ik verdiende een mooi loon bij de bank en moest hiervoor lange dagen beschikbaar zijn. Het was wel comfortabel om dan te weten dat Johan voor het huis en de beestjes kon zorgen wanneer ik daar niet (meer) toe in staat was. Daarenboven was zijn zelfvertrouwen al meer dan gekraakt door die ellendige sollicitaties en we beslisten dat hij voortaan huis-, tuin-, keuken- en paardenman zou zijn.

Stilaan vielen echter, op één na, ook al mijn ‘vrienden’ weg, waarbij de ene ons meer kwetsend behandelde en de andere ons gewoon totaal in de steek liet, terwijl een derde gewoon geen interesse meer toonde.
Zelfs mijn beste vriendin had ik al maanden niet meer ontmoet omdat ze zelf door een persoonlijkheidscrisis ging waarbij ze zich totaal van de wereld afzonderde.
De enige vrienden die verder overbleven waren een koppel van onze buren.