over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
19-04-2008
De laatste rally
Versuft en moe kwam ik terug op mijn bureau waar de collegas onmiddellijk vroegen wat het verdict was geweest. OK, de bedrijfsarts had me gezegd dat ik naar de huisarts moest voor een rustperiode maar ik had toch eerst nog die professionele beurs waar ik al maanden naartoe gewerkt had! Als ik dit weekeinde nog kon doorgeraken, dan ging ik maandag wel naar de dokter... Ik had nu eigenlijk niet veel tijd om erover te praten, ik moest nog alles klaarzetten in de auto om mee naar huis te nemen. Morgen was het vrijdag en zou ik vanuit het kantoor in Leuven nog de laatste zaken regelen, dus ik mocht niets vergeten. Ik zou eerst een lijstje maken voor de beurs en daarna eentje van alles wat ik nog moest doen voor ik in ziekteverlof ging! Het voelde wat raar aan: Kroniek van een aangekondigde dood schoot me door het hoofd... Ergens had ik een vreemd gevoel dat er iets ernstigs aan het gebeuren was maar ik had geen tijd om na te denken over wat er zat aan te komen. Ik moest twee keer naar de parkeergarage om al het gerief in mijn autootje te kunnen laden en uiteindelijk was ik klaar om naar huis te gaan. Mijn collega Louis was nog niet terug van zijn klantenbezoeken en daar was ik niet rouwig om: ik zou hem morgen wel bellen om de zaken te bespreken, tegen dan had hij wellicht al het nieuws gehoord van de collegas. Ik voelde me laf dat ik het hem niet als eerste durfde te zeggen, maar ik vreesde een moeilijk gesprek en had hier nu echt geen energie voor over. Mijn baas, die moest ik vandaag wel nog bellen, dat zou ik zodadelijk doen wanneer ik toch in de file stond. Voor ik vertrok passeerde ik de dames van de afdeling die zoals steeds trouw op post waren. We zullen je dus een tijdje moeten missen, word maar gauw terug beter! Veel sterkte, we zullen voor je duimen. Hopelijk heb je toch nog een goeie beurs, je hebt er zo hard aan gewerkt! Maar laat Louis daar maar het meeste werk doen en probeer jij er gewoon te genieten van het resultaat van al je labeur. Hou ons op de hoogte van je herstel en geniet dan maar eens van de extra vrijetijd: je hebt hem zeker verdiend! Het leek me allemaal zo raar, het voelde als een soort afscheid dat veel te vroeg kwam.
Met verwarde gevoelens stapte ik in de auto en gooide me in de beginnende avondspits. Eenmaal ik in het normale slakkegangetje terecht kwam, belde ik mijn baas op zijn gsm maar ik kwam uit op zijn voicemail. Ik liet een kort berichtje waarin ik meedeelde dat mijn bezoek aan de bedrijfsarts geen goed gevolg had maar dat ik hem er morgen zou over spreken, tenzij hij me zelf vanavond nog wou terugbellen. Ik voelde me een lafaard omdat ik de moeilijkste gesprekken probeerde uit de weg te gaan en drukte uiteindelijk toch maar het nummer van Louis. Maar ik had geluk want ook zijn voicemail sprong aan... In zijn berichtje gaf ik mee dat ik na de beurs naar mijn huisarts moest en dat hij er dus rekening moest mee houden dat ik wellicht enkele weken buiten strijd zou zijn. Ik hoopte dat hij het berichtje pas later op de avond zou horen en er mij morgen pas zou over terugbellen.
De volgende ochtend stond ik wat later op dan normaal omdat het kantoor in Leuven veel dichter bij huis lag en ik vrijwel volledig tegen de files in kon rijden. Ik had een tijdje geleden toelating gekregen om elke maandag en dinsdag daar te gaan werken om zo de stress wat te verminderen, maar dit was erg tegen de zin van Louis geweest. Maar voor mij maakte het een wereld van verschil omdat ik ongeveer twee uur langer kon blijven liggen en die rust kon ik zeker gebruiken! Ik bekeek de prioriteitenlijstjes die ik gisteren had opgesteld en begon eerst alles voor de beurs af te werken. Na een uurtje flink doorwerken kreeg ik Louis aan de lijn. Zoals verwacht hadden de collegas hem hun versie van de vorige dag doorgegeven. Ik heb al eens met de baas gesproken Joanna, we zijn er beiden van overtuigd dat je de beurs beter niet meer zou doen. Je bent nu al uitgeput en je weet dat zon beurs heel veel van je vraagt. Ik probeer na te gaan of we iemand kunnen vinden die voor jou kan invallen, zoniet moet ik het alleen zien te klaren. Het was alsof de hemel op mijn kop viel: hoezo, nu de beurs niet doen? Na alle moeite die ik ervoor gedaan had voelde dit alsof ik naar de kermis had uitgekeken en nu niet op de molen mocht gaan! Dat kun je niet menen Louis, het zal me wel lukken als ik het wat kalmaan doe. Ik heb trouwens al het materiaal hier in Leuven en je weet niet eens wat er allemaal moet gebeuren omdat je gewoon geen tijd had om je ermee bezig te houden! Ik kan daar nu toch niet zomaar wegblijven! Wat met al die klanten die ik persoonlijk uitgenodigd heb om hun geschenkje te komen halen, wat zullen die wel denken als ik er dan uiteindelijk niet ben? Laat ons dit nu niet zomaar beslissen, ik doe vandaag nog zoveel mogelijk verder aan de voorbereiding van de volgende weken en probeer dan eens vroeg naar huis te gaan zodat ik dit weekeinde nog wel aankan. De tranen sprongen mij in de ogen en ik probeerde mijn stem recht te houden: ik bel je straks nog wel eens terug.
Ik deed de gsm uit en strompelde naar het toilet waar ik met langgerekte snikken mijn tranen de vrije loop liet: had ik hiervoor nu zo mijn best gedaan, om dan de beurs niet eens te kunnen doen? Verdomme toch, waarom moest ik net gisteren naar dat medisch onderzoek gaan, als dat volgende week geweest was, was alles toch heel anders gelopen! Ik voelde me doodmoe maar wilde toch nog graag de finish halen. Maar ergens zei een stemmetje diep in mij dat het misschien een zegen was dat het bijna afgelopen was, dat ik die zware beurs misschien niet zou moeten... Met de moed der wanhoop ging ik terug aan het werk. Wat als ik de beurs toch zelf niet kon doen, hoe moesten de plannen dan allemaal aangepast worden? Ik zou me eerst concentreren op het afzeggen van afspraken in de volgende weken en ik moest nog een infomail sturen naar de kantoren om hen te laten weten dat ik een tijdje afwezig zou zijn.
Ik was hier druk mee bezig toen mijn baas me zelf belde en bevestigde dat Louis de beurs alleen zou moeten doen. Er was geen sprake van dat ik mijn gezondheid nog meer op het spel zou zetten. Hij wou me enkel toestaan om op de beurs alles nog op te starten zodat Louis wist wat hem te doen stond maar ten laatste tegen de middag moest ik terug naar huis en vanaf dan was het: platte rust! Hij duldde geen tegenspraak en eerlijk gezegd, ik had geen moed meer om hem tegen te spreken. Stil snikkend hoorde ik alles aan en zegde dat het ok was waarna ik voor de tweede maal wegvluchtte naar het toilet!
