over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
15-04-2008
De bedrijfsarts stuurt me naar huis
Die namiddag om 14.00 u precies klopte ik aan bij de bedrijfsarts. Het medische team van de bank bestond uit een 4-tal artsen, verspreid over een paar locaties. Op het hoofdkantoor in Brussel had je de hoofdarts, een man begin in de veertig, die assistentie kreeg van een vrouwelijke arts. Het was deze laatste die me binnenliet. Dat is lang geleden, Joanna! Het is 6 jaar geleden dat ik je hier laatst zag. Laat ons eerst de standaardprocedure afwerken, daarna heb ik wat tijd uitgetrokken voor een goed gesprek. Tijdens de routine onderzoeken werden o.a. mijn ogen getest en werd de longfunctie gemeten. Ik had zo weinig kracht dat we de longmeting opnieuw moesten doen omdat het resultaat zo laag was dat het niet normaal was. Je moet zo hard mogelijk blazen totdat alle lucht eruit is, zegde ze. Ik deed mijn best en het was ietsje beter, net goed genoeg om het daarbij te laten. Ze keek zorgelijk toen ze zich achter haar bureau neerzette. Je ogen zijn terug achteruit gegaan Joanna, dat is spijtig omdat ik weet dat je zo getracht hebt om ze op natuurlijke manier te verbeteren en dat het je gedurende meer dan 10 jaar gelukt is. Maar de verpleegster heeft me daarstraks al wat verteld, dat het je niet zo goed gaat op dit ogenblik en het zal daar wel mee te maken hebben. In elk geval raad ik je aan om een bril te laten voorschrijven door de oogarts, niet zozeer voor het verre zicht want dat is nog redelijk goed, maar wel voor dichtbij.
Zij wist dat ik niet graag een bril droeg. Op mijn 28e, een paar jaar na mijn echtscheiding, kreeg ik constante hoofdpijn die blijkbaar werd veroorzaakt door een oog dat verziend was en het andere bijziend. Ik keek dus eigenlijk altijd op 1 oog, wat op zich goed mogelijk is, maar wel heel vermoeiend. Ik kreeg daarom een bril die ik dan wel de ganse dag moest dragen. Dat stoorde me erg omdat ik het gevoel had dat ik het leven vanuit een beperkt kastje moest bekijken. Omwille van mijn allergische aanleg waren lenzen niet aan de orde, daarom moest ik noodgedwongen achter mijn bril blijven leven. Tot ik na bijna 10 jaar een boek aangereikt kreeg waarin stond dat je op natuurlijke manier je ogen kan verbeteren mits een speciaal dieet, lichaamsoefeningen en oogoefeningen. In die periode was ik ook beginnen mediteren en door dit alles slaagde ik erin om mijn ogen in dergelijke mate te verbeteren dat ik mijn bril terug kon uitdoen. Dat was inmiddels ook al weer zo lang geleden en die ganse tijd kon ik het uithouden zonder mijn oogkastje. Ik voelde aan mijn ogen wanneer ik vermoeid werd, dan was het weer moeilijker zien en kreeg ik ook gemakkelijk hoofdpijn. Maar die verdween telkens dankzij mijn meditaties en wat extra rust. Aangezien ik uiteindelijk die rustpauzes inruilde voor extra werktijd, had ik er eigenlijk om gevraagd om terug achteruit te gaan... Ook nu nog wilde ik eigenlijk liever geen bril dragen.
Joanna, je kan nu nog wel proberen om goed te lezen door je papier wat verder weg te houden maar er komt een dag dat je armen tekort zullen zijn, grapte de dokter, in de hoop zo de pil wat te verzachten. Ik raad je echt aan om een leesbril te nemen, het kan maar bijdragen om minder hoofdpijn te hebben. Meteen kon ze overstappen op de rest van de problemen: vertel eens, wat scheelt er verder aan dat het zover gekomen is, de laatste keer dat ik je zag bleek alles toch goed onder controle te zijn? Ik vertelde haar van de slapeloze nachten tengevolge van het spreidingsplan van Bert Anciaux waardoor onze gemeente opeens een massa lawaai boven het hoofd kreeg, dag en nacht. Ik ben altijd al een moeilijke slaper geweest en heb daarom mijn huisje gekocht waar het rustig was zodat ik geen problemen moest vrezen van die kant... tot 'de bleiter' er zich mee moeide, daar had ik nooit aan gedacht natuurlijk. Dan kwam de overstap naar de verzekeringen toen ik van job moest veranderen omdat het fusiewerk gedaan was en er weinig anders opzat dan een job te aanvaarden waardoor ik elke dag in de Brusselse regio moest werken. Niet zover in afstand, ik geef het toe. Maar ik wist uit ervaring dat de files voor mij zo zenuwslopend zijn dat het moeilijk zou worden. Voor die job moest ik de baan doen en had ik verder een thuiskantoor: dat moet goed te doen zijn, dacht ik... In realiteit betekende dit dat ik verschrikkelijk lange dagen klopte, 4 tot 5 uur per dag in de file zat en 's avonds tot bijna 10.00 u nog achter mijn computer zat voor het werk. Terwijl niemand besefte waar ik mee bezig was, laat staan dat ze het zouden geapprecieerd hebben, vooral omdat ik in mijn product weinig succes boekte. Ik had geen extra rust meer in mijn meditaties die ik opgaf omdat het werk teveel tijd nam en voor de paarden had ik stilaan geen moed en energie meer over. De overstap naar de verzekeraar was de slechtste stap die ik ooit in mijn carrière had gedaan. Ik probeerde terug te keren naar de bank maar het duurde me 3 jaar vooraleer ik er eindelijk in slaagde mijn baanjob in te ruilen voor een kantoorjob... nog steeds in Brussel. Maar dit was een echte uitdaging en de nieuwe taak deed ik met hart en ziel: ik gooide me er voor 120% in! Regelmatige avondrepresentaties werden gedaan met de glimlach. Ik begon s ochtends als eerste en was regelmatig diegene die als laatste het licht uitdeed om dan nog eens naar een of andere netwerkingavond te gaan waardoor ik tegen middernacht pas terug thuis was. Met vakantie bleef de gsm aan want mijn klanten en de kantoren moesten mij kunnen bereiken. Ik voelde me terug belangrijk in mijn job en boekte successen... echter ten koste van mezelf. Het werk werd te zwaar, er kwam geen extra hulp, integendeel. Maar ik draaide door tot ik gewoon begon dol te draaien. Ik moest gewoon volhouden tot na de beurs, dit volgende weekeinde... Ik ben er niet zo zeker van dat het zo goed is dat je die beurs nog doet, zei de dokter. Van mij mag je nog proberen Joanna, maar je bent al veel te ver gegaan! Wat mij betreft moet je naar de huisarts voor een periode van rust en herstel en ik vrees dat het voor lange tijd zal zijn. Wanneer je terugkomt moet je wel leren beseffen dat de bank niet alleen op jouw schouders draait. Je neemt teveel het werk van anderen op jou en niemand zal je daarin tegenhouden zolang de boel draait. In jouw geval is het al meer dan goed wanneer jij 'voldoende' werkt, je legt de lat veel te hoog voor jezelf vergeleken met de anderen, dat kan niemand volhouden.
Ik zat er stilletjes bij en kon geen weerwoord bieden: ze had gelijk, zo simpel was het. Maar die beurs zou ik toch nog proberen te doen...
Versuft en moe kwam ik terug op mijn bureau waar de collegas onmiddellijk vroegen wat het verdict was geweest. OK, de bedrijfsarts had me gezegd dat ik naar de huisarts moest voor een rustperiode maar ik had toch eerst nog die professionele beurs waar ik al maanden naartoe gewerkt had! Als ik dit weekeinde nog kon doorgeraken, dan ging ik maandag wel naar de dokter... Ik had nu eigenlijk niet veel tijd om erover te praten, ik moest nog alles klaarzetten in de auto om mee naar huis te nemen. Morgen was het vrijdag en zou ik vanuit het kantoor in Leuven nog de laatste zaken regelen, dus ik mocht niets vergeten. Ik zou eerst een lijstje maken voor de beurs en daarna eentje van alles wat ik nog moest doen voor ik in ziekteverlof ging! Het voelde wat raar aan: Kroniek van een aangekondigde dood schoot me door het hoofd... Ergens had ik een vreemd gevoel dat er iets ernstigs aan het gebeuren was maar ik had geen tijd om na te denken over wat er zat aan te komen. Ik moest twee keer naar de parkeergarage om al het gerief in mijn autootje te kunnen laden en uiteindelijk was ik klaar om naar huis te gaan. Mijn collega Louis was nog niet terug van zijn klantenbezoeken en daar was ik niet rouwig om: ik zou hem morgen wel bellen om de zaken te bespreken, tegen dan had hij wellicht al het nieuws gehoord van de collegas. Ik voelde me laf dat ik het hem niet als eerste durfde te zeggen, maar ik vreesde een moeilijk gesprek en had hier nu echt geen energie voor over. Mijn baas, die moest ik vandaag wel nog bellen, dat zou ik zodadelijk doen wanneer ik toch in de file stond. Voor ik vertrok passeerde ik de dames van de afdeling die zoals steeds trouw op post waren. We zullen je dus een tijdje moeten missen, word maar gauw terug beter! Veel sterkte, we zullen voor je duimen. Hopelijk heb je toch nog een goeie beurs, je hebt er zo hard aan gewerkt! Maar laat Louis daar maar het meeste werk doen en probeer jij er gewoon te genieten van het resultaat van al je labeur. Hou ons op de hoogte van je herstel en geniet dan maar eens van de extra vrijetijd: je hebt hem zeker verdiend! Het leek me allemaal zo raar, het voelde als een soort afscheid dat veel te vroeg kwam.
Met verwarde gevoelens stapte ik in de auto en gooide me in de beginnende avondspits. Eenmaal ik in het normale slakkegangetje terecht kwam, belde ik mijn baas op zijn gsm maar ik kwam uit op zijn voicemail. Ik liet een kort berichtje waarin ik meedeelde dat mijn bezoek aan de bedrijfsarts geen goed gevolg had maar dat ik hem er morgen zou over spreken, tenzij hij me zelf vanavond nog wou terugbellen. Ik voelde me een lafaard omdat ik de moeilijkste gesprekken probeerde uit de weg te gaan en drukte uiteindelijk toch maar het nummer van Louis. Maar ik had geluk want ook zijn voicemail sprong aan... In zijn berichtje gaf ik mee dat ik na de beurs naar mijn huisarts moest en dat hij er dus rekening moest mee houden dat ik wellicht enkele weken buiten strijd zou zijn. Ik hoopte dat hij het berichtje pas later op de avond zou horen en er mij morgen pas zou over terugbellen.
De volgende ochtend stond ik wat later op dan normaal omdat het kantoor in Leuven veel dichter bij huis lag en ik vrijwel volledig tegen de files in kon rijden. Ik had een tijdje geleden toelating gekregen om elke maandag en dinsdag daar te gaan werken om zo de stress wat te verminderen, maar dit was erg tegen de zin van Louis geweest. Maar voor mij maakte het een wereld van verschil omdat ik ongeveer twee uur langer kon blijven liggen en die rust kon ik zeker gebruiken! Ik bekeek de prioriteitenlijstjes die ik gisteren had opgesteld en begon eerst alles voor de beurs af te werken. Na een uurtje flink doorwerken kreeg ik Louis aan de lijn. Zoals verwacht hadden de collegas hem hun versie van de vorige dag doorgegeven. Ik heb al eens met de baas gesproken Joanna, we zijn er beiden van overtuigd dat je de beurs beter niet meer zou doen. Je bent nu al uitgeput en je weet dat zon beurs heel veel van je vraagt. Ik probeer na te gaan of we iemand kunnen vinden die voor jou kan invallen, zoniet moet ik het alleen zien te klaren. Het was alsof de hemel op mijn kop viel: hoezo, nu de beurs niet doen? Na alle moeite die ik ervoor gedaan had voelde dit alsof ik naar de kermis had uitgekeken en nu niet op de molen mocht gaan! Dat kun je niet menen Louis, het zal me wel lukken als ik het wat kalmaan doe. Ik heb trouwens al het materiaal hier in Leuven en je weet niet eens wat er allemaal moet gebeuren omdat je gewoon geen tijd had om je ermee bezig te houden! Ik kan daar nu toch niet zomaar wegblijven! Wat met al die klanten die ik persoonlijk uitgenodigd heb om hun geschenkje te komen halen, wat zullen die wel denken als ik er dan uiteindelijk niet ben? Laat ons dit nu niet zomaar beslissen, ik doe vandaag nog zoveel mogelijk verder aan de voorbereiding van de volgende weken en probeer dan eens vroeg naar huis te gaan zodat ik dit weekeinde nog wel aankan. De tranen sprongen mij in de ogen en ik probeerde mijn stem recht te houden: ik bel je straks nog wel eens terug.
Ik deed de gsm uit en strompelde naar het toilet waar ik met langgerekte snikken mijn tranen de vrije loop liet: had ik hiervoor nu zo mijn best gedaan, om dan de beurs niet eens te kunnen doen? Verdomme toch, waarom moest ik net gisteren naar dat medisch onderzoek gaan, als dat volgende week geweest was, was alles toch heel anders gelopen! Ik voelde me doodmoe maar wilde toch nog graag de finish halen. Maar ergens zei een stemmetje diep in mij dat het misschien een zegen was dat het bijna afgelopen was, dat ik die zware beurs misschien niet zou moeten... Met de moed der wanhoop ging ik terug aan het werk. Wat als ik de beurs toch zelf niet kon doen, hoe moesten de plannen dan allemaal aangepast worden? Ik zou me eerst concentreren op het afzeggen van afspraken in de volgende weken en ik moest nog een infomail sturen naar de kantoren om hen te laten weten dat ik een tijdje afwezig zou zijn.
Ik was hier druk mee bezig toen mijn baas me zelf belde en bevestigde dat Louis de beurs alleen zou moeten doen. Er was geen sprake van dat ik mijn gezondheid nog meer op het spel zou zetten. Hij wou me enkel toestaan om op de beurs alles nog op te starten zodat Louis wist wat hem te doen stond maar ten laatste tegen de middag moest ik terug naar huis en vanaf dan was het: platte rust! Hij duldde geen tegenspraak en eerlijk gezegd, ik had geen moed meer om hem tegen te spreken. Stil snikkend hoorde ik alles aan en zegde dat het ok was waarna ik voor de tweede maal wegvluchtte naar het toilet!
