over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
14-06-2008
Niet de eerste keer...
Het was begin december. Ik was nu al bijna zes weken thuis en sliep nog steeds geen enkele nacht normaal door. Indien ik vier uur aan een stuk kon slapen, mocht ik me gelukkig prijzen. Dan werd ik wakker van de kou, van het geritsel van een duif op het dak, het geraas van een ochtendvlucht of het geruis van de autostrade verder weg die stilaan tot leven kwam met de eerste ochtendpendelaars. Ik lag uren wakker, met het besef dat het niets hielp om te trachten terug in te slapen: gewoon rusten en proberen weer warmte te vinden door me helemaal in te duffelen was nog de beste remedie. Soms probeerde ik wat te mediteren waarna ik doorgaans wel terug in slaap viel. Dikwijls echter had ik niet eens de moed om me recht te zetten in mijn bed, toch wel de eerste voorwaarde om een goeie meditatie te hebben. Toch viel ik tegen achten wel terug in slaap, nadat ik Johan had horen opstaan. Hem te horen gaf me een rustiger gevoel en zo sliep ik dan een gat in de dag. Omwille van mijn slechte slaap (en mijn gesnurk wanneer ik toch eindelijk sliep), hadden we een jaar geleden beslist om apart te slapen zodat we allebei het beste van de nacht konden maken. Dit bleek nu de meest comfortabele situatie voor beiden, al was het lang niet voldoende om mij een goeie nachtrust te verzekeren.
Die nacht werd mijn lichte slaap weer stilaan verweven met een zacht gedonder op de achtergrond dat stilaan dreigend luider werd en dichterbij kwam. Het aanzwellende gebrul van de motoren bracht opeens een golf van angst die me overspoelde: ik moet dekking zoeken, de bommenwerpers zijn daar! Met een schok werd ik wakker, mijn hart sprong bijna uit mijn borstkas die vreselijk pijn deed, mijn hoofd was ijl en ik baadde in het koudzweet! Het duurde een ganse tijd voor ik besefte dat het slechts een nachtmerrie was, gekoppeld aan de zoveelste nachtkoerier die moeite had om de lucht in te geraken... Ik bleef rillend liggen en in mijn hoofd raasde de gedachte dat dit een bekend gevoel was. Bij elk volgend vliegtuig overviel het me opnieuw en het duurde nog een paar uur na de laatste vlucht vooraleer ik mijn evenwicht terugvond.
s Ochtends belde ik mijn huisarts voor een afspraak. Ik vertelde hem het ganse beleven en hoe reëel de angst mij leek. Ik werd toch niet gek of zo? Ik had toch nooit de oorlog meegemaakt en herinnerde me enkel een aantal vage verhalen van mijn moeder of tantes die me ooit wel eens van de bombardementen van Leuven gesproken hadden? Vanwaar kwam deze reactie? Ik herinnerde me dat ik al van kindsaf niet tegen het geluid van geweren of eender welk oorlogsgeluid had gekund. Zelfs als volwassene moest ik het huis uit wanneer mijn man indertijd naar De kanonnen van Navarone keek terwijl ik in de keuken bezig was. Het achtergrondgeluid dat tot daar doordrong maakte me misselijk en vreselijk onrustig zodat ik snel met de auto vertrok voor een paar uur tot de film zou gedaan zijn. Ik kon absoluut niet tegen geweld en zelfs maar het idee eraan deed mijn maag keren. Ooit waren we eens met de collegas een dag naar Ieper gegaan voor de human relations activiteit en was het de bedoeling om daar het oorlogsmuseum te bezoeken. Ik voelde me de ganse ochtend onrustig maar hield me sterk tot we in het museum waren. De gids startte zijn rondleiding en was nog maar aan zijn tweede zin geraakt toen ik een replica zag van een soldaat uit de eerste oorlog met bajonet en al het oorlogsgerief van die tijd. Mijn maag keerde en ik voelde een zure oprisping terwijl mijn hoofd verschrikkelijk ijl werd en ik dezelfde vale kleur kreeg als de bleke pop achter het glas. Met een stil excuus vluchtte ik het gebouw uit en ging het volgende uur rondjes wandelen rond de vijver waarbij ik probeerde mijn aanval van hyperventilatie stilaan terug te dringen.
Mijn huisarts luisterde aandachtig naar gans mijn verhaal en zocht een aantal zaken op in zijn pc op basis van de kernwoorden van mijn gevoelens. Hij mompelde iets over existentiële angst die homeopathisch kan aangepakt worden met een aantal elementen uit de tabel van Mendeliev. Hij zocht een drietal produkten uit een valiesje dat hij blijkbaar zelden moest bovenhalen en bij het kinesiologisch checken wees mijn lichaam inderdaad aan dat het sterk reageerde op een van de produkten in een 1000k potentie. Ik vroeg hem naar de naam ervan en het antwoord klonk als een donderslag bij heldere hemel: Germanium Metallica!
Ik geloofde al veel langer in reincarnatie en dit gegeven was een volgend stukje in de puzzel van mijn bestaan dat me overtuigde dat ik al een aantal keer op deze planeet had rondgelopen.
Ik kreeg een drietal globulen en de raad binnen een maand zeker op controle te komen. Ik betaalde het consult maar vergat te vragen naar een ziektebriefje voor mijn werkgever om de verlenging van mijn arbeidsongeschiktheid door te geven. Ik vertrok naar huis met enerzijds een totaal verward gevoel en anderzijds een vrij helder inzicht in een volgend stukje van mezelf.
Tot mijn grote verbazing sliep ik de volgende paar nachten acht uur aan een stuk zonder wakker te worden...
