over-leven als je lichaam een nieuwe periode aankondigt Een dagboek gebaseerd op feiten uit mijn leven, verweven met een aantal fictieve elementen.
Wat volledig echt is, zijn alle passages rond de burnout en mijn weg om deze te boven te komen.
17-05-2008
Allemaal beestjes
Al van kindsbeen af stond ik zot van beestjes. Alhoewel ik erg allergisch van aard was, kon men mij er toch niet van weerhouden om elk diertje dat op mijn weg kwam indien mogelijk in mijn armen te nemen en er mijn eigen conversatie mee te houden. Poezen waren thuis niet erg geliefd omdat ze in de tuin tussen de planten kwamen krabben, voor hen kreeg ik nooit pardon om zelfs maar een verdwaald kitten te mogen meebrengen. Toch heb ik het gedaan gekregen om een ganse reeks andere viervoeters te mogen houden: een paar cavias (tot wanneer ik er daarna ongeveer 40 had en toen was het welletjes), een serie individuele hamsters en we hadden zelfs een aantal keer een hond, alhoewel die eigenlijk niet van mij was. Zelfs toen ik op mijn 20e ging alleen wonen had ik nog steeds een hamster. Zijn naam ben ik inmiddels vergeten maar hij heeft ooit een tijdje onder de matras van mijn bed gewoond omdat ik hem, na zijn dagelijkse vrije tijd in de kamer, niet meer terug kon vangen. Het was een drama wanneer dat beestje uiteindelijk stierf en de vriend waarmee ik die nacht op stap geweest was begreep niks van mijn groot verdriet toen ik het kleine lijfje levenloos terugvond. Hij was gelukkig tactvol genoeg om mij proberen te troosten en er verder geen commentaar op te geven.
Kort daarna leerde ik mijn eerste man kennen. We gingen samenwonen in een arbeidershuisje met een kleine koer achteraan die uitgaf op de parking van een plaatselijke brouwerij. Onmiddellijk namen we een poes (eindelijk!) maar aangezien mijn man als hond enkel een boxer wilde, wachtte ik toch nog maar een tijdje om daar aan te beginnen. Het idee van een kwijlend dik ding te zien rondwaggelen in mijn kleine living, vond ik maar niks. Toen we trouwden en op huwelijksreis gingen, met de nachttrein naar het zuiden van Italië, weende ik de eerste nacht tranen met tuiten omdat ik poes zo miste! Nu ja, men heeft me dan ook nooit kunnen verwijten om geen emoties te kennen...
Na goed 5 jaar was ons huwelijk aan een einde toe en gingen we als goeie vrienden uit mekaar. De poes kwam eerst mee naar mijn appartement maar kon het daar toch niet vinden en ging uiteindelijk toch maar terug naar het baasje die in het huis was blijven wonen. Meer dan 1,5 jaar lang zat ik compleet alleen tot ik het niet meer aankon en in een opwelling met een wit Keeshond puppietje naar huis kwam nadat ik haar in het vensterraam van een winkel zag zitten.
Spunky was een heel mooi, lief dingetje maar de veearts waarschuwde me: het was een kasplantje dat veel te snel van de moeder was weggehaald! Niettegenstaande mijn goede zorgen kreeg ze na een dikke week diarrhee waardoor haar kleine lijfje op een paar uur tijd volledig uitgedroogd was. Een reddingsactie bij de veearts inclusief infuus en constant waken kon niet meer baten en weer bleef ik alleen over. Toen ik achteraf bij de winkel mijn beklag deed zegden ze mij dat ik een andere pup kon krijgen aan halve prijs van zodra ze er eentje konden geven. Twee weken later kreeg ik Floepje, ze was waarschijnlijk bij een andere kweker niet verkocht geraakt want ze was duidelijk al een paar weken ouder dan Spunky. Ze was wel veel solider en had een sterk karakter. Ik twijfelde of ik ook zo gemakkelijk van dit creatuurtje zou kunnen houden, een gedachte die wellicht heeft bijgedragen aan de moeilijke relatie die ik 10 jaar lang met dit teefje gehad heb. Ze was verschrikkelijk dominant, een situatie die ik niet verbeterd kreeg niettegenstaande diverse speciale trainingen. Het leven met Floepje was tekenend voor de periode die ikzelf toen doormaakte: vreselijk moeilijk en een constante strijd om terug geluk en harmonie te vinden. Maar Floepje heeft me wel een heel mooi geschenk gegeven in haar zesde levensjaar, een nestje van 2 lieve pups: Snoetje en Koosje, een teefje en een reutje. De laatste was een echte kozer, al de eerste nacht in zijn bestaan lag hij te zagen wanneer hij een beetje te ver van zijn mama af lag! Hij moest constant zijn mama, zijn zus of minstens onze nieuwe poes dichtbij hem hebben, anders was hij verloren. Toen ik zijn mama uiteindelijk op 10-jarige leeftijd moest laten inslapen omdat ze echt te gevaarlijk werd voor mezelf en eventuele gasten, duurde het geen 6 maanden vooraleer hij een domme wanhoopsdaad deed. Een ochtend kreeg hij het gedaan om in mijn handtas op zoek te gaan naar kauwgum maar deze liet hij liggen om inplaats daarvan een doosje met gevaarlijke pilletjes open te knagen en daar de helft van op te eten! Snoetie stond er van verbazing naar te kijken en begreep er niets van dat hij zon viesruikende bolletjes wou eten, zij dacht er niet aan om er zelfs maar aan te likken! Ik vond hem een fractie later. Hij probeerde nog naar me toe te komen maar onderweg begaf zijn hartje het aan de grote dosis medicatie die ik had moeten nemen om mijn bloeddruk op te jagen. Sindsdien heb ik nooit meer iets genomen tegen de lage bloeddruk.
De dood van Koosje gaf mij het verdriet van de verloren kansen. Ik had nog zoveel met hem willen doen en nu had ik de mogelijkheid niet meer. Ik besloot vanaf dan geen andere hobby meer aan te houden en enkel nog te genieten van mijn beestjes. Snoetje en Miekepoes kregen vanaf dan de eerste prioriteit na het werk en er waren nog maar weinig zaken die ik deed zonder hen. Snoetie was een prachthondje dat overal mee naartoe kon waarbij ze zelfs bijna niet opgemerkt werd omdat ze zo rustig was. Mieke was uiteraard onafhankelijker maar kreeg toch een heel hechte band met ons beiden. Zij is inmiddels 20 geworden en ze is nog steeds in goede conditie. Snoetje stierf op 14 jaar oud in mijn armen aan de invloed van de hitte op haar verzwakte hartje dat al jaren een hartklep had die niet goed sloot. Zij was een beestje dat ik nooit zal kunnen vergeten en ook nu 6 jaar later, is zij nog heel regelmatig in mijn gedachten.
Het leven in huis werd snel daarna terug geactiveerd toen we toevallig een paar weken na het verlies van Snoetie een Pyrenees herderreutje, Xinshu, adopteerden. Hij probeerde mijn verdriet te verzachten en is daar ook voor een groot deel in gelukt. Maar ik wenste ook voor hem een vriendinnetje. Hij heeft er lang moeten op wachten maar sinds een paar maanden heeft hij nu toch het gezelschap gekregen van een prachtige Sheltiepup, Gritzl, die mijn tekort aan energie probeert te compenseren door met haar overvloed aan activiteiten heel regelmatig mijn aandacht op te eisen. Nu ja, niet alleen de mijne want vanaf het begin krijgt ze het gedaan om ons huis op stelten te zetten waarbij zowel Miekepoes, Xinshu, Johan als ikzelf goede slachtoffers zijn om haar kunnen te tonen! Zij is degene die mijn slechtste dagen kan opfleuren en toch een glimlach op mijn lippen kan toveren wanneer ik me rot voel en zomaar wat doelloos in huis rondloop. Haar therapeutische invloed op mij is dan ook van onschatbare waarde, al heeft ze op dat gebied een paar grote concurrenten: de paarden!
